Όνειρο στο Σκοτάδι

Αλήθεια; 0_0 ΓΙΟΎΠΙΙΙΙ!!!

Παιδιά, ξανακάνω πάρτι και σας καλώ όλους xD

Χαχα περιμένουμε, ανυπομονώντας!

Ωράια! Πού, πότε και τι ώρα το πάρτι; Τι φόρεμα να βάλω, επίσημο ή κανονικό; Ή να έρθω με στολή;

Να γιατί ήρθαν όλοι όσοι κάλεσα:
Ψοφάτε για αποκριάτικα πάρτι, εεε; Πουλάκια μου :P

Σπόιλερ:

Why not;;;

Εγώ απλά ρώτησα πώς να ντυθώ. Τόσο κακό είναι; Και είχα κι άλλες επιλογές εκτός από τη στολή. Μπορώ να βάλω και με τουαλέτα(γιατί έχω και πολλές)!

Σπόιλερ:

Βάλε ό, τι θέλεις, ουουου Θα σε δεχτώ όπως κι αν έρθεις :P

Σπόιλερ:

Αλήθεια;! Πάλι καλά! Τώρα έφυγε ένα βάρος από πάνω μου.

Σπόιλερ:

Είμαι κ εγώ μέσα!

Ωράια! Κανονίστηκε λοιπόν: του χρόνου θα κάνουμε πάρτιιιι!!!

Και επειδή είμαι καλός άνθρωπος, σας δίνω το επόμενο κεφάλαιο για να μη βαριέστε μέχρι τότε ;Ρ

45ο κεφάλαιο

Δεν έχω ιδέα για πόση ώρα σκότωνα, ούτε και ποιους. Περιέργως, μπορούσα με κάποιον τρόπο να αναγνωρίζω τα μέλη του Οίκου μου και μην τα πειράξω, αλλά αυτό ήταν το μόνο ψήγμα λογικής μέσα σε αυτή την τρέλα για αίμα.

Ένα τράνταγμα έβγαλε το μυαλό μου από την κατάσταση που βρισκόταν. Ένιωσα έναν απίστευτο πόνο στους ώμους μου, σαν να με τρυπούσαν με πυρωμένα καρφιά. Επίσης, εκτός από αυτόν τον πόνο, που ήταν και ο πιο έντονος απ’ όλους, υπήρχαν κι άλλοι, πιο μικροί. Στα χέρια μου, στα πόδια μου, στο κεφάλι μου…
Και, ξαφνικά, βρισκόμουν στον αέρα! Άρα λοιπόν, ο πόνος στους ώμους μου προέρχονταν από… Σήκωσα ψηλά το κεφάλι μου και είδα αυτό ακριβώς που φοβόμουν. Ένας Δαίμονας με είχε πιάσει και με έσερνε προς τα κάπου. Δεν ήξερα τι ήθελε να κάνει μαζί μου και ούτε με απασχολούσε ιδιαίτερα εκείνη την στιγμή, απλώς έπρεπε να ξεφύγω. Και μάλιστα γρήγορα!
Με δυσκολία κατάφερα να θυμηθώ τα λόγια για το ξόρκι, τα οποία ήταν ίδια με αυτά που είχα χρησιμοποιήσει και στον άλλον Δαίμονα.
Άρχισα να ψέλνω, με όσο πιο σιγανή φωνή μπορούσα, για να είναι μεν τα λόγια ευδιάκριτα, αλλά και να μην μπορεί ο Δαίμονας να καταλάβει εύκολα τι έλεγα.
Αλλά τι θα έκανα αν έπεφτα; Θα μπορούσε η πτώση από μεγάλο ύψος να με σκοτώσει; Θα μπορούσα διαλυθώ κι εγώ μαζί με τον Δαίμονα;
Προσπάθησα να μην τα σκέφτομαι όλα αυτά και να επικεντρωθώ μονάχα στο Δαίμονα, που εκείνη τη στιγμή με πήγαινε ψηλά, σε έναν πύργο του κάστρου, από όπου έβλεπα κάποιους βρικόλακες να παλεύουν.
Εξανάγκασα τον εαυτό μου να πει λίγο πιο γρήγορα το ξόρκι. Θα ήμουν πάνω από τον πύργο, όταν αυτός θα διαλυόταν. Το ξόρκι έπιασε ακριβώς την ώρα που πετούσαμε πάνω από το γείσο.
Άρχισα να πέφτω. Πλησίαζα τον πύργο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Άπλωσα το χέρι μου και κατάφερα να αρπάξω την άκρη του τοίχου, αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ. Ο πόνος που μου είχε προκαλέσει η διάλυση του Δαίμονα και η κούραση που ένιωσα μετά το ξόρκι έκαναν τα δάχτυλά μου να γλιστρήσουν. Την τελευταία στιγμή, κάποιος με συγκράτησε. Το άγγιγμα του ήταν κάτι παραπάνω από γνωστό. Ήταν ο Άνταμ!
Με τράβηξε πάνω και με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου.
«Πώς ανέβηκες εδώ πάνω;» ρώτησα ξέπνοα.
«Ήμουν εδώ από ώρα», η μόνη του απάντηση. Με κράτησε στην αγκαλιά του.
«Ευχαριστώ», είπα, αναφερόμενη στο γεγονός ότι με είχε σώσει. Ξανά.
Έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι στη μέση αυτής της σφαγής είχα βρει, έστω, λίγη ηρεμία και γαλήνη.
«Βρε, βρε, βρε!» άκουσα τη φωνή της Μέλανι, σαρκαστική όσο δεν παίρνει «Κοίτα να δεις ποιους πετύχαμε! Τα πιτσουνάκια μας».
Απελευθερώθηκα από το αγκάλιασμα του Άνταμ και την αγριοκοίταξα. Ο Στέφαν ήταν μερικά βήματα πίσω της.
«Αχ, μα δεν είναι ρομαντικό; Να πεθάνουν μαζί».
Ο Στέφαν και εκείνη έβγαλαν ταυτόχρονα ένα σατανικό γέλιο.
«Κανείς από εμάς τους δυο δεν πρόκειται να πεθάνει!» είπα, γρυλίζοντας. «Αλλά αν θες να πεθάνεις εσύ ρομαντικά, μετά χαράς να σε βοηθήσω!»
«Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση: ακριβώς με ποιο όπλο;» έκανε ειρωνικά εκείνη. Αμέσως, έριξα ένα βλέμμα τα άδεια χέρια μου. Προφανώς, κάποια στιγμή, μέσα στην τρέλα μου για αίμα, είχα χάσει το σπαθί μου.
Η Μέλανι γέλασε για άλλη μια φορά, ενώ ο Στέφαν ταυτόχρονα άρχισε να τρέχει προς το μέρος μας. Ο Άνταμ με πέταξε στην άκρη την τελευταία στιγμή και συγκρούστηκε μαζί του. Ευτυχώς, είχε πολλή περισσότερη εμπειρία από τον Στέφαν, αλλά αυτό φαινόταν να είναι το μόνο πράγμα που μετρίαζε κάπως τις πιθανότητες να είναι ο Στέφαν νικητής της μονομαχίας.
Η Μέλανι εκείνη τη στιγμή έψελνε κάποιο ξόρκι και φαινόταν έτοιμη να με σκοτώσει σε περίπτωση που έκανα κάποια κίνηση εναντίον της. Τουλάχιστον, δε θα μου επιτίθονταν αν δεν της έδινα αφορμή.
Σάρωσα με το βλέμμα μου το πάτωμα και ,τελικά, βρήκα αυτό που έψαχνα: ένα πεσμένο σπαθί βρισκόταν δίπλα από το ματωμένο πτώμα ενός βρικόλακα στην άλλη άκρη, κοντά στις σκάλες. Η Μέλανι βρισκόταν πολύ πιο κοντά του απ’ ό,τι εγώ, πράγμα που σήμαινε πως, αν υποπτευόταν τι σκόπευα να κάνω, θα με σταματούσε.
Αν όμως δεν μπορούσε να με δει, δε θα με καταλάβαινε. Υπήρχαν δύο πιθανές λύσεις γι αυτό: είτε ένα ξόρκι που θα την τύφλωνε για μερικά δευτερόλεπτα, αφήνοντάς μου ακριβώς τόσο χρόνο όσο χρειαζόμουν για να τρέξω ως την άλλη άκρη ή να γίνω εγώ αόρατη και να πάω όσο πιο διακριτικά μπορούσα.
Επειδή είχα ήδη χρησιμοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς μου, αποφάσισα πως η δεύτερη επιλογή ήταν η καλύτερη, δηλαδή, να γίνω αόρατη.
Έκλεισα τα μάτια μου και συγκεντρώθηκα. Όταν ένιωσα πως το ξόρκι είχε πιάσει, τα άνοιξα ξανά και, με όσο πιο διακριτικές αλλά γρήγορες κινήσεις μπορούσα, κατευθύνθηκα προς το πτώμα.
Βρισκόμουν πλέον γύρω στα δέκα μέτρα μακριά του, όταν το είδα να σηκώνεται στον αέρα και να εκσφενδονίζεται προς το μέρος μου.
«Τι στο…!» πρόλαβα να φωνάξω καθώς έκανα στην άκρη, μόνο και μόνο για να με πετύχει όσο ερχόταν από πίσω μου και να με ρίξει κάτω.
Η προσοχή μου είχε αποσπαστεί τελείως και τώρα η Μέλανι με έβλεπε και γέλαγε. Το ξόρκι που είχε κάνει πρέπει να ήταν της τηλεκίνησης, αλλά το να με πετύχει με τόση ευκολία ήταν παράλογο, όχι μόνο γιατί δεν μπορούσε να με δει εξ' αρχής, αλλά και γιατί ήταν ένα αρκετά πολύπλοκο ξόρκι που, για να το πετύχει στον βαθμό που πέτυχε σε εκείνη, θα έπρεπε να έχει πολύ μεγαλύτερη εμπειρία.
Αποτίναξα το πτώμα από πάνω μου και σηκώθηκα. Έτρεξα πάλι προς το σπαθί, αλλά η Μέλανι μπήκε μπροστά μου και με πέταξε κάτω.
Άρπαξα το πόδι της και την πέταξα λίγα μέτρα μακριά. Πριν προλάβει να σηκωθεί, είχα πιάσει το σπαθί και έτρεχα προς το μέρος της, όταν, ξαφνικά, ένας Δαίμονας μπήκε σαν ασπίδα μπροστά της.
Τώρα όλα φαίνονταν ξεκάθαρα: δεν ήταν η Μέλανι αυτή που μου στείλει το σώμα του βρικόλακα, αλλά ο Δαίμονας. Αυτός μπορούσε να με δει και μια από τις βασικές ιδιότητες των Δαιμόνων ήταν η τηλεκίνηση. Η Μέλανι απλώς τον είχε καλέσει την ώρα που εγώ νόμιζα ότι το έκανε από μόνη της.
Άρχισα ξανά να χρησιμοποιώ το ίδιο ξόρκι που είχα χρησιμοποιήσει και τις δύο προηγούμενες φορές. «Άλις!» φώναξε ο Άνταμ. «Πρόσεξε, πίσω σου!» Γύρισα να δω, χωρίς να καταφέρνω να αποφύγω τελείως ένα βράχο που πετούσε προς το μέρος μου. Όπως έκανα δεξιά για να τον αποφύγω, με πήρε ξυστά και έσπασε το αριστερό μου χέρι. Στην πραγματικότητα, δεν πονούσε πολύ, αλλά έπρεπε να περιμένω μέχρι να θεραπευτεί για να συνεχίσω τη μάχη. Αυτό θα έπαιρνε γύρω στα δέκα λεπτά, στην πραγματικότητα όμως δεν είχα τόσο χρόνο. Έπρεπε να συνεχίσω, ακόμα και έτσι. Άρχισα να ψέλνω το ξόρκι που είχα χρησιμοποιήσει κατά και των άλλων δύο Δαιμόνων ώστε να τον ξεφορτωθώ. Μετά...θα έβλεπα τι θα έκανα. Η Μέλανι δε θα χρειαζόταν να κάνει τίποτα εναντίον μου, αν αυτό δεν κρίνονταν απαραίτητο. Θα άφηνε το Δαίμονα να κάνει όλη τη δουλειά για αυτήν. Έπρεπε μόνο να προσέχω, γιατί αυτός ήταν ικανός να μου στείλει πράγματα από όλες τις κατευθύνσεις.
Συνέχισα να ψέλνω τα λόγια, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο καθαρά. Ο Δαίμονας έδειξε να καταλαβαίνει ότι εξαπέλυα επίθεση εναντίον του και έφυγε από το πλευρό της Μέλανι για να μου ορμήσει.
Πριν προλάβω να αντιδράσω, με είχε αρπάξει στα νύχια του. Τα ένιωθα να σκίζουν τη σάρκα μου και να με τρυπούν, αλλά δεν έπρεπε να σταματήσω. Αν σταματούσα, θα με σκότωνε. Όμως, το κράτημα του γινόταν όλο και πιο βίαιο.
Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα, έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου για να συνεχίσω. Πράγματι, δεν ήταν παραπάνω από τόσο, αλλά ο πόνος το έκανε να φαίνεται πολύ περισσότερο.
Επιτέλους, διαλύθηκε, στέλνοντας ένα οξύ πόνο στο σώμα μου, ειδικά στα μέρη στα οποία είχα πληγώσει. Ένιωθα τόσο κουρασμένη τώρα. Ήθελα να κοιμηθώ…
Όχι τώρα! Διέταξα τον εαυτό μου να σηκωθεί και να συνεχίσει να μάχεται.
Ο Άνταμ έδειχνε, για την ώρα, να μπορεί να αντισταθεί. Ο Στέφαν είχε αρχίσει να χάνει έδαφος.
Η Μέλανι θα μπορούσε, παρόλα αυτά, να τον βοηθήσει. Δε ήξερα πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα αν το έκανε. Ο Στέφαν κι εκείνη ήταν πιο ''πρόσφατοι'' σε σύγκριση με τον Άνταμ, αλλά, για κάποιο λόγο, εκείνος έδειχνε αποδυναμωμένος, μετά βίας με αρκετή δύναμη, ίσα-ίσα για να μπορέσει να συνεχίσει να μάχεται εναντίον του Στέφαν.
Έπρεπε λοιπόν να εμποδίσω τη Μέλανι από το να εμπλακεί.
Άρχισα να την πλησιάζω, με αργά και σταθερά βήματα. Εκείνη δεν κουνήθηκε καθόλου. Με κοιτούσε και χαμογελούσε σατανικά, σαν να περίμενε ότι θα το έκανα αυτό και να είχε σχεδιάσει κάτι μεγαλειώδες ώστε να με εξοντώσει. Και, ξέροντας την, αυτή η εκδοχή ήταν πολύ πιθανή.
Πήρα μια βαθιά ανάσα. «Μέλανι», ξεκίνησα.
Εκείνη ρουθούνισε και μου έριξε ένα επιτιμητικό βλέμμα.
«Μέλανι, δε θέλω να γίνει έτσι», ξεστόμισα κι εγώ το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό. Δεν είχα και πολλές ελπίδες ότι θα το λύναμε ειρηνικά, αλλά τουλάχιστον, έτσι κέρδιζα χρόνο.
«Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, Άλις», γρύλισε. «Δε θέλω άλλον τρόπο». Σήκωσε το σπαθί της. Απέκρουσα την κίνησή της και έκανα μερικά βήματα πίσω.
«Ήμασταν φίλες, Μελ. Δεν έχει καμία σημασία αυτό για σένα;»
Προσπάθησε να με χτυπήσει ξανά, αλλά μπλόκαρα την επίθεσή της. «Παράξενο ορισμό για τη φιλία έχεις εσύ. Από πότε η φιλία έγινε συνώνυμη της εκμετάλλευσης; Από πότε ταυτίστηκε με την αδιακρισία; Και από πότε σου έδωσε το δικαίωμα να καταστρέφεις ζωές στο όνομά της;»
Κάθε ερώτημα συνοδευόταν και από μια, αποτυχημένη ευτυχώς, επίθεση.
«Δεν έκανα ποτέ κάτι τέτοιο και το ξέρεις! Οι άλλοι σε έχουν τυφλώσει, Μελ!»
«Οι άλλοι μου άνοιξαν τα μάτια. Αυτή που με είχε τυφλώσει είσαι εσύ!»
Πήγα να πω κάτι, αλλά δεν πρόλαβα. Έβγαλε ένα απειλητικό γρύλισμα και μου επιτέθηκε, με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη. Τα χτυπήματά της ήταν οργισμένα και κάπως άτσαλα.
Όλα ήταν σχεδιασμένα για να σκοτώσουν με τη μία. Έκανα ό,τι μπορούσα για να τα αποφύγω, αλλά ήταν πολύ δυνατά. Μετά από λίγη ώρα, άρχισαν να βρίσκουν τον στόχο τους και να με τραυματίζουν. Επιφανειακά μόνο, αλλά και πάλι, αν συνεχίζαμε για πολύ έτσι, κάποια στιγμή δε θα μπορούσα να τα αποφύγω καθόλου. Η ενέργειά μου ήταν σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Ήδη ένιωθα το σπαθί πιο βαρύ απ’ ό,τι συνήθως και τα τραύματα με πονούσαν ακόμα πιο πολύ.
Η Μέλανι θα με σκότωνε κάποια στιγμή αν δεν τη σκότωνα εγώ πρώτα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα ήταν και περήφανη για το κατόρθωμά της.
Με τη σκέψη αυτή, ένιωσα την οργή να φουντώνει μέσα μου. Δεν μπορούσα να της δώσω αυτή τη χαρά και, το πιο σημαντικό απ' όλα, δεν μπορούσα να σπάσω την υπόσχεσή που είχα δώσει στον Άνταμ ότι θα παρέμενα ζωντανή.
Συγκέντρωσα όση δύναμη είχε μείνει μέσα μου για να περάσω στην αντεπίθεση. Έκανα μια πρώτη προσπάθεια για να χτυπήσω το κεφάλι της, αλλά δεν τα κατάφερα. Καθώς με απέκρουε, μου έκανε ένα κόψιμο στον ώμο.
Δάγκωσα τα χείλη μου για να μην φωνάξω από τον πόνο. Για κάποιο λόγο, αυτό με είχε πονέσει πιο πολύ απ’ ό,τι θα έπρεπε. Μάλλον οι αντιστάσεις μου είχαν μειωθεί περισσότερο απ’ όσο είχα φανταστεί, πράγμα που, με τη σειρά του, σήμαινε πως είχα πολύ λίγο χρόνο, αν ήθελα έστω να έχω ελπίδες ότι μπορούσα να νικήσω.
Με μια από τις πιο γρήγορες κινήσεις που είχα χειριστεί ποτέ μου, την κάρφωσα στο στήθος.
Το σώμα της έπεσε στον πέτρινο δάπεδο. Απέμεινα να την κοιτάζω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο. Ήμουν κουρασμένη και καταβεβλημένη, όχι τόσο από τη μάχη την ίδια, αλλά από αυτή την τελευταία μου πράξη.
Η Μέλανι έδειχνε τώρα τόσο αθώα, ήρεμη και ανυπεράσπιστη, που πίστεψα ότι ίσως να είχα φανταστεί όσα είχαν προηγηθεί και τη σκότωσα χωρίς λόγο.
«Μέλανι!» ούρλιαξε ο Στέφαν, κάνοντας με να γυρίσω. Ο Άνταμ ήταν πεσμένος κάτω και αιμορραγούσε, αλλά ήταν ζωντανός. Σίγουρα σε λίγο θα θεραπευόταν αν ο Στέφαν δεν τον αποτελείωνε τώρα.
Παράτησε τον Άνταμ και έτρεξε προς το μέρος μου. Ήμουν έτοιμη για την επίθεσή του, αλλά με προσπέρασε και γονάτισε δίπλα στο σώμα της Μέλανι.
«Μέλανι», είπε αυτή τη φορά, με αιμάτινα δάκρυα στα μάτια. «Μέλανι…»
«Άλις», μουρμούρισε ο Άνταμ, «σκότωσέ τον τώρα».
Ταυτόχρονα, άκουσα ένα γρύλισμα από την πλευρά του Στέφαν. Είχε ξεγυμνώσει τους κυνόδοντες του και με κοιτούσε εχθρικά. Η τρέλα έκανε τα μάτια του να γυαλίζουν.
Σηκώθηκε και έτρεξε προς τα πάνω μου, ρίχνοντάς με κάτω. Τα δόντια του βρίσκονταν λίγα εκατοστά μακριά απ’ το λαιμό μου, έτοιμα να τον ξεσκίσουν. Στριφογύρισα και βρέθηκα εγώ από πάνω του. Τον δάγκωσα με όλη μου τη δύναμη, ξανά και ξανά, μέχρι που έμεινε τελείως ακίνητος. Συνέχισα όμως, φοβούμενη ότι μπορεί να μην τον είχα σκοτώσει τελείως. Το αίμα του βέβαια έπαιξε κι αυτό ρόλο στο ότι δε σταματούσα, αλλά δεν ήταν όπως και πριν, που το χρειαζόμουν.
«Άλις, τον σκότωσες», άκουσα την ήρεμη, αλλά κουρασμένη φωνή του Άνταμ. Σταμάτησα απότομα και γύρισα το βλέμμα μου προς το μέρος του. Ήταν ακόμα πεσμένος κάτω, αλλά η πληγή του είχε σχεδόν θεραπευτεί.
Μετά κοίταξα τον Στέφαν. Λίγο ακόμα και δε θα μπορούσε να αναγνωριστεί. Ήταν σαν να τον είχαν αφήσει να τον κατασπαράξει μια αγέλη από άγρια ζώα.
Σηκώθηκα και πήγα ως τον Άνταμ.
«Είσαι εντάξει;» ρώτησα σιγανά. Δεν ήταν και στα καλύτερά του, αυτό ήταν σίγουρο, τουλάχιστον όμως δεν έδειχνε και πολύ χάλια.
«Ναι», απάντησε. «Η μάχη έτσι κι αλλιώς τελείωσε τη στιγμή που σκότωσες το Δαίμονα».
«Τι πράγμα;!» έκανα έκπληκτη. «Πόση ώρα κράτησε;»
Κοίταξε προς τον ουρανό. Είχε αρχίσει να χαράζει… «Γύρω στις...πέντε ώρες. Ο Κάσσιος όμως και οι υπόλοιποι ανώτατοι είναι νεκροί εδώ και ώρα. Αν αυτή ήταν μια συνηθισμένη μάχη, θα σταματούσε εκεί, αλλά τώρα; Έπρεπε να εξοντώσουμε όλους τους Δαίμονες», εξήγησε.
«Η Μέλανι και ο Στέφαν…;» είπα, νιώθοντας ένα κύμα απελπισίας να με πνίγει. Αν η μάχη τέλειωσε τη στιγμή που σκότωσα το Δαίμονα τότε τους είχα σκοτώσει άδικα.
«Δε θα σταματούσαν αν δε σε σκότωναν», συμπλήρωσε ο Άνταμ. «Ήθελαν εκδίκηση και, αργά ή γρήγορα, θα έπρεπε να τους αντιμετωπίσεις. Απλά έτυχε να γίνει τώρα».
Σηκώθηκε από κάτω και μου πρότεινε το χέρι του. Το έπιασα, αλλά ξαφνικά, ένιωθα τόσο κουρασμένη που δεν μπόρεσα παρά να μείνω ακίνητη στο σημείο όπου βρισκόμουν.
Ο Άνταμ, βλέποντας πως δεν είχα αρκετή ενέργεια, με σήκωσε στην αγκαλιά του και με πρόσταξε να ξεκουραστώ.
Ήθελα να κλείσω τα μάτια μου, μόνο για μια στιγμή, και να μείνω ξύπνια για να μπορέσω να δω τις εξελίξεις από πρώτο χέρι. Μόλις όμως έκλεισα τα μάτια μου, η επιθυμία μου πήγε περίπατο και η στιγμή αυτή έγινε αιωνιότητα.

ΤΕΛΕΙΟΟΟΟΟΟΟΟΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ

Μιλάμεεε η μάχη ήταν Καταπληκτική!!!!

Αλλά την λυπήθηκα την Μελ λίγο

Χα τουλάχιστον πέθανε κάπως ρομαντικά

Είμαι σίγουρη ο,τι η Άλις σκότωσε τους πιο πολλούς δαίμονες

Η μάχη τους όμως ήτανε για πέρα αληθινό! Μου άρεσε τρελά!!!

Πότε η συνέχεια με το καλό;;

Ευχαριστώ πολύ Μαρία μου!

Τη λυπήθηκες; Δεν το πέριμενα να τη λυπηθεί κανένας αυτήν... Αλλά το ότι πέθανε "ρομαντικά" είναι γεγονός.

Ε, μάλλον, ναι, σκότωσε τους πιο πολλούς. Δεν το έχω σκεφτεί ακόμα, αλλά επειδή έτσι κι αλλιώς ήταν λίγοι, είναι πολύ πιθνανό

Η συνέχεια δεν ξέρω. Τη γράφω ακόμα. Όποτε είναι έτοιμη θα την ανεβάσω

Τπτ Τπτ! Η αλήθειες να βγαίνουν στην επιφάνεια!

Ναι κατά βάθος (πολύ βάθος) ήτανε καλό κοριτσάκι

Τι romance!!

Έτσι μπράβο στην Άλις ναιιιιιι ουυυυυ!!!!

Ωραία εμείς οι αναγνώστες σου(φαν) περιμένουμε!!!

Ναι, στο πολύ βάθος ήταν καλός άνθρωπος. Τόσο βάθος που δεν πάνε ούτε τα ψάρια με το φωτάκι!

Καλά, θα δω τι μπορώ να κάνω. Απλά ακόοομα σκέφτομαι κάποια πράγματα για το πώς θα το τελειώσω, αυτό είναι όλο. Μόλις τα σκεφτώ θα ανεβάσω τη συνέχεια. Άντε, να τελειώνει σιγά-σιγά.

Χαχαχα εντάξει ο,τι πεις εσύ!

Δεν πειράζει κάτσε να το σκεφτείς, και όταν το σκεφτείς καλά-καλά γράψτοοο

Εμείς περιμένουμεεεεεεεεεε

Άντε, αρκετά περιμένατε.
Με μεγάλη χαρά και περηφάνεια (δε θέλω σχόλια γι αυτό) σας παρουσιάζω... το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ κεφάλαιο! (Καιρός ήταν πια! )
Ελπίζω να σας αρέσει

Σπόιλερ:

46ο κεφάλαιο

Βρέθηκα σε ένα άγνωστο δωμάτιο, που όμως έμοιαζε λίγο με αυτό του Άνταμ στον Οίκο. Το πρωινό έμπαινε από ένα παράθυρο και έκανε τον χώρο να δείχνει ζεστός και φιλόξενο.
Ο Άνταμ καθόταν δίπλα μου και μου κρατούσε το χέρι.
«Συνήλθες επιτέλους», είπε.
«Η Μέλανι…» έκανα με τη φωνή μου να τρέμει.
Στην πραγματικότητα ήθελα να τον ρωτήσω αν ήταν καλά, πόση ώρα είχε περάσει, πού βρισκόμασταν… Ήμουν όμως ακόμα ταραγμένη από τον εφιάλτη από τον οποίο είχα μόλις ξυπνήσει.
Ο Άνταμ με αγκάλιασε. «Όνειρο ήταν, αγάπη μου», είπε με ήρεμο τόνο. «Δε χρειάζεται να ανησυχείς πια γι αυτήν…»
Κούνησα το κεφάλι μου και δεν είπα τίποτα άλλο.
«Πρέπει να πάμε στην κηδεία», έκανε μετά από λίγη ώρα.
Σηκώθηκε και ντύθηκε γρήγορα. Πάνω σε μια καρέκλα με περίμενε ένα απλό μαύρο φόρεμα, το οποίο έβαλα αφού έκανα ένα σύντομο μπάνιο.
Στο προαύλιο του κάστρου, σε έναν μεγάλο σωρό, ήταν συγκεντρωμένα όλα τα πτώματα. Τα περισσότερα από αυτά ήταν ακρωτηριασμένα, καλυμμένα με αίμα και αδύνατον να αναγνωριστούν. Αναρωτήθηκα αμυδρά ποιοι από αυτούς ήταν θύματά μου, αλλά άλλαξα γρήγορα θέμα με το να κοιτάξω γύρω μου για να δω ποιοι δεν ήταν. Δεν μπορούσα βέβαια να δω και πολλούς καθώς ήμασταν πολύ πίσω και υπήρχαν πολλοί αρκετά ψηλότεροι μπροστά μου.
Απ’ ό,τι καταλάβαινα, οι συγκεντρωμένοι βρικόλακες ήταν και από τους δύο Οίκους. Απέναντί μας διέκρινα τους επιζήσαντες ανώτατους: τη Ζενεβίβα, τον Άρθουρ (τον οποίο θα προτιμούσα να είχα δει κάπου ανάμεσα στα πτώματα) και τον Ασιάτη. Κοντά τους στέκονταν και δύο άλλοι, άγνωστοι βρικόλακες.
Μετά από μερικά λεπτά αναμονής, η Ζενεβίβα έκανε μερικά βήματα μπροστά και νεκρική σιωπή επικράτησε.
«Φίλοι μου», ξεκίνησε η αρχηγός με δυνατή και φαινομενικά λυπημένη φωνή, «παλαιά και νέα μέλη του Οίκου του Αιμάτινου Ρόδου, συγκεντρωθήκαμε εδώ για να τιμήσουμε όλους αυτούς που τόσο γενναία χάθηκαν στη μάχη υπερασπιζόμενοι τον Οίκο και την τιμή τους. Από αυτή τη μέρα και στο εξής, ας μας θυμίζει η θυσία τους ότι όλα αυτά είναι πράγματι σημαντικά αλλά η ειρήνη και οι ζωές αυτών που αγαπάμε είναι ακόμα σημαντικότερα. Γι αυτό το λόγο, οι δύο Οίκοι πλέον θα ενωθούν σε έναν που θα διασφαλίσει την ειρήνη και την ευημερία όλων μας».
Τα λόγια της, αν και λίγα, φαίνονταν να συγκινούν αρκετούς, αλλά όχι εμένα. Το θεωρούσα υποκριτικό να μιλάει για την ειρήνη ενώ μόλις πριν από μερικές ώρες σκότωνε. Και σίγουρα τέτοια πράγματα θα είχαν ειπωθεί ξανά και ξανά μετά από κάθε μάχη και μετά είχαν ξεχαστεί και πάλι.
Έκανε πίσω και η μία από τους δύο άγνωστους βρικόλακες, μια κοπέλα με μακριά καστανά μαλλιά και πράσινα μάτια, προχώρησε και στάθηκε στο ίδιο σημείο. Στα χέρια της κρατούσε μια πυκνογραμμένη περγαμηνή από την οποία άρχισε να διαβάζει τα ονόματα των νεκρών. Πρώτα ήταν οι ανώτατοι και από τους δύο Οίκους και μετά όλοι οι υπόλοιποι βρικόλακες.
Όταν ακούστηκε το όνομα της Λαβίνια δεν μπορούσα να το πιστέψω. Κοίταξα τον Άνταμ, ο οποίος ένευσε, επιβεβαιώνοντας αυτό που είχα μόλις μάθει.
Είχα αναρωτηθεί βέβαια γιατί δεν την είχα δει πουθενά, αλλά είχα πιστέψει πως απλά βρισκόταν σε κάποιο σημείο που εγώ, εδώ που βρισκόμουν, δεν μπορούσα να δω. Αν κάποιον από όλους τους βρικόλακες θεωρούσα κυριολεκτικά αθάνατο, τότε ήταν αυτή. Το γεγονός ότι είχε σκοτωθεί με γέμιζε με οργή: για τους αρχηγούς μας, για τους Δαίμονες, για τον πόλεμο, για όλα.

Η διαδικασία με τα ονόματα κράτησε ώρες. Είχε ήδη βραδιάσει όταν επιτέλους τελείωσαν και έβαλαν με ένα ξόρκι φωτιά στο σωρό.
«Πάμε μέσα, Άλις», είπε σιγανά ο Άνταμ. Μερικοί ακόμα έφευγαν επίσης. Τους ακολουθήσαμε σιωπηλά και φτάσαμε στο δωμάτιο που μέναμε.
Έκατσα βαριά στον καναπέ και κοίταξα τον τοίχο απέναντί μου.
Ο Άνταμ κάθισε δίπλα μου και μου έδωσε ένα ποτήρι με αίμα, το οποίο ήπια χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Τι έχεις;» ρώτησε.
«Τι έχω;! Με ρωτάς τι έχω;! Δεν καταλαβαίνεις;» φώναξα δίνοντας έτσι διέξοδο στην οργή μου. «Είναι όλοι τους τόσο υποκριτές! Μιλάνε για ειρήνη και αγάπη λες και δε θα τα “ξεχάσουν” πάλι μετά από πενήντα ή εκατό χρόνια! Λες και δε έχει συμβεί αυτό ξανά και ξανά!»
«Ίσως να είναι διαφορετικά αυτή τη φορά. Οι δύο Οίκοι τώρα συνενώθηκαν σε έναν».
«Ε, και; Μπορεί να αποφασίσουν ξαφνικά να κατακτήσουν και κάποιον άλλο Οίκο. Ή μπορεί οι καινούργιοι να επαναστατήσουν. Και τότε θα αναγκαστούμε να πολεμήσουμε και να σκοτώσουμε πάλι. Και πιθανώς να σκοτωθούμε! Δες τι έγινε στην Κρίστι και τη Λαβίνια! Οι μοναδικοί μου φίλοι από τον Οίκο είναι νεκροί! Και η Μέλανι; Μέσα σε μερικούς μήνες κατέφεραν να στρέψουν εναντίον μου αυτή που ήταν η καλύτερή μου φίλη για μια δεκαετία!»
Δεν είχα καταλάβει πόσο πολύ έσφιγγα το ποτήρι στο χέρι μου μέχρι που έσπασε κόβοντας το χέρι μου. Τίναξα τα θραύσματα στο πάτωμα και σκούπισα το αίμα στο φόρεμά μου.
«Άλις, ηρέμησε», έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια να με λογικέψει.
«Μη μου λες να ηρεμήσω!» φώναξα ακόμα δυνατότερα και σηκώθηκα. «Κι εσύ θα μπορούσες να είχες πεθάνει! Ακόμα κι εγώ θα μπορούσα να έχω πεθάνει!» Αναστέναξα βαθιά. «Είμαι μπερδεμένη και τρομαγμένη», παραδέχτηκα με κάπως πιο ήρεμο τόνο. «Αλλά πάνω απ’ όλα, έχω σιχαθεί τα ψέματα και την υποκρισία τους. Θέλω απλά να τα αφήσω όλα και να φύγω! Είναι πολύ να ζητάω κάτι τέτοιο;»
«Άλις…» είπε ο Άνταμ με φωνή που έδειχνε πως αυτό που ζητούσα ήταν αδύνατον.
«Μη μου πεις ότι δε σε έχει κουράσει όλο αυτό τόσους αιώνες», τον διέκοψα πριν προλάβει να βρει κάποιο πειστικό επιχείρημα. «Κάθε λίγο και λιγάκι πολεμάτε μεταξύ σας λες και δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε».
«Ναι, αλλά…»
«Άσε με να τελειώσω! Δε θέλησες ποτέ σου να φύγεις; Δε σου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα ήταν καλύτερα; Δεν ήθελες να έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις τι θα κάνεις και να μην έχεις όλους αυτούς τους κανόνες;»
Χαμογέλασε αμυδρά. «Τους τρεις πρώτους αιώνες το σκεφτόμουν συχνά αλλά έμπαιναν πολλά πράγματα στη μέση: οι όρκοι που νόμιζα ότι είχαν περισσότερη αξία απ’ ό,τι είχαν πραγματικά, πράγματα που ήθελα να μάθω, μάχες, νέοι βρικόλακες που έπρεπε να εκπαιδεύσω, άλλοι που δεν ήθελα να αφήσω πίσω… Και οι μετακινήσεις ήταν πολύ πιο δύσκολες εκείνη την εποχή, ακόμα και για μας. Μετά ήταν η Έμελιν. Δεν μπορούσα να την εγκαταλείψω, αν και τελικά αναγκάστηκα να το κάνω. Και μετά, όταν πέθανε, δε με ενδιέφερε πλέον τίποτα».
«Θα έφευγες τώρα;» ψιθύρισα. Το ήξερα ότι ήταν πολύ εγωιστικό να του ζητήσω να εγκαταλείψει έτσι τα πάντα αλλά έπρεπε να προσπαθήσω.
Κοίταξε μέσα στα μάτια μου για μια στιγμή. «Θα το έκανα. Και έχει δίκιο! Πρέπει να φύγουμε!» Σηκώθηκε και πήγε προς την πόρτα. «Πρέπει όμως να το κάνουμε τώρα. Δεν έχουμε χρόνο να καθυστερούμε». Η φωνή του έδειχνε ενθουσιασμό, αποφασιστικότητα και σιγουριά πως έκανε τη σωστή επιλογή.
Έκπληκτη που τον είχα μεταπείσει με τόση ευκολία, αλλά ενθουσιασμένη όσο ποτέ, τον ακολούθησα. Βγήκαμε έξω όσο πιο διακριτικά μπορούσαμε. Ευτυχώς, οι περισσότεροι βρικόλακες βρίσκονταν ακόμα στην κηδεία και δεν συναντήσαμε κανέναν στο δρόμο μας.
Ρίξαμε μια τελευταία ματιά στο κάστρο και απομακρυνθήκαμε τρέχοντας μέσα στη νύχτα.
Πίστευα ότι αρχικά θα πηγαίναμε κάπου απομονωμένα για να κρυφτούμε και να σκεφτούμε τι θα κάναμε μετά. Ο Άνταμ όμως με πήγε στο σπίτι μου για να μαζέψω μερικά απαραίτητα πράγματα και να αλλάξω ρούχα.
Δεν υπήρχε χρόνος για αποχαιρετισμούς. Κανένας δε με θυμόταν πλέον ως Άλις και αυτό ήταν αρκετό.
Μετά πήγαμε στο αεροδρόμιο. Είχαμε πάρει μονάχα τα απαραίτητα μαζί μας και δεν είχαμε καμία ιδιαίτερη απαίτηση ως προς το πού θα πηγαίναμε, οπότε καταφέραμε να προλάβουμε μια πτήση που θα έφευγε για Παρίσι σε μισή ώρα.
Καθώς το αεροπλάνο μας απογειωνόταν, δεν μπορούσα παρά να νιώσω πως άφηνα πίσω μου κάτι πολύτιμο. Δεν ήταν εύκολο να αφήσω έτσι τη ζωή μου και τα όνειρά μου κι ας ήξερα πως ακόμα κι αν έμενα κάποια πράγματα δε θα μπορούσα να τα έχω. Δεν είχε σημασία πια. Φεύγοντας, είχαμε αποκτήσει ένα πράγμα θα μας έλειπε αν μέναμε στον Οίκο: την ελευθερία να διαλέξουμε τη ζωή μας.
Μπορούσαμε να ταξιδέψουμε, να δούμε τον κόσμο. Ίσως όχι ακριβώς όπως είχα ονειρευτεί καθώς μπορεί ανά πάσα στιγμή να χρειαζόταν να φύγουμε πάλι έτσι για να κρυφτούμε, αλλά αυτό δε με απασχολούσε για την ώρα.
Ο Άνταμ μου έσφιξε το χέρι. Τον κοίταξα , χαμογέλασα και μετά γύρισα πάλι προς το παράθυρο.
Ο ήλιος ανέτειλε στον ορίζοντα και το θέαμα με γέμιζε ελπίδα. Ήμασταν ελεύθεροι. Ήμασταν αθάνατοι. Και ένας ολόκληρος κόσμος περίμενε να τον εξερευνήσουμε.

Τέλος; Τι πάει να πει ΤΈΛΟΣ;;; Εμάς δεν μας σκέφτηκες;

Κομματάκι ''ανοιχτό'' το τέλος, αλλά ωραίο Εγώ περίμενα κάνα δυο κεφαλαιάκια ακόμα, αλλά εν πάση περιπτώσει ^.^

Άντε, καλή αρχή στην επόμενη λογοτεχνική σου προσπάθεια, την οποία θα στηρίξουμε με όλα τα μέσα

Όχι, η αλήθεια είναι ότι δε σας σκέφτηκα.

Ανοιχτό εννοείς ότι δεν είναι σίγουρο το τι γίνεται ή μη ρεαλστικό; (Αν είναι το δεύτερο, I can explain )
Κι εγώ είχα προγραμματίσει ένα δυο κεφαλαιάκια ακόμα αλλά έτσι μου έβγαινε πιο φυσικά και δε με δυσκόλευε τόσο.

Οοο, ευχαριστώ πολύ!
Η επόμενη λογοτεχνική προσπάθεια θα αργήσει λίγο όμως (για το καλό μου δηλαδή γιατί αν αρχίσω τώρα να γράφω ούτε στην καλαθοπλεκτική δε με βλέπω )

Το καταλάβαμε, προφανώς *snob*

Από την άποψη ότι αφήνεις ένα μικρό ''παραθυράκι'' Μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, κάτι τέτοιο. Είναι αισιόδοξο αυτό, ως και ελπιδοφόρο θα έλεγα

Θα σου πρότεινα, πάντως, στις διορθώσεις, αυτά τα 1-2 κεφαλαιάκια να τα βάλεις. Δεν είναι κακό ότι επήλθε το τέλος, προς Θεού, απλώς μου φάνηκε κάπως...απότομο να το πω;

Ναι καλέ, φυσικά ^.^ Αν και θα πεθάνουμε από την αγωνία και θα μας έχουν με τους ορούς για να μας συντηρούν, για εσένα ΜΌΝΟ θα αντέξουμε :* Take your time, τελείωσε πρώτα με τις πανελλήνιες και εμείς εδώ θα είμαστε

Θα με συγχωρέσετε ποτέ γι αυτό που έκανα;

Είπαμε, happy ending. Αν δεν είναι αισιόδοξο, τότε τι happy ending είναι "Όλα θα πάνε χάλια. Θα ζήσουμε μια αινιότητα στη μιζέρια... Και ζήσαν αυτοί κακά κι εμείς χειρότερα";

Εντάξει, θα προσθέσω κάποια πράγματα στις διορθώσεις γιατί είναι ότως κάποως απότομο. Πρέπει να είναι λίγο πιο "προσχεδιασμένο" το τέλος. Να έχουν μιλήσει γι αυτό, να έχουν κανονίσει πράγματα... Αλλά επειδή μου φάνηκε καλή ιδέα και επειδή αυτό που δημοσιεύω εδώ είναι draft έτσι κι αλλιώς είπα να το τελειώσω έτσι.

Σπόιλερ:

Θα έρχομαι να σας βλέπω στο νοσοκομείο, μην ανησυχείτε! (Ναι, μεγάλη παρηγοριά σας δίνω, το ξέρω)
Θα σκεφτώ λίγο ακόμα τις ιδέες μου (γιατί σύμφωνα με τους νόμους του Μέρφι, μου έχουν έρθει τώρα που έχω τρελό διάβασμα πολλές και απ' ό,τι δείχνει καλές ιδέες ) και θα ξεκινήσω να γράφω ή το καλοκαίρι ή πιο μετά

Γράψε μας εσύ κάποτε την συνέχεια και θα σου δώσουμε άφεση, μην ανησυχείς :P

Είπα ότι ήταν αισιόδοξο. Αν έγραφες ''Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...'' Ε, αυτό παραείναι αισιόδοξο :P (και μπορεί και να στην έλεγα. Λιγουλάκι ^.^ )

Ναι, ήταν λίγο ex abrupto, αλλά δεν είναι ανάγκη να αλλάξεις όλη την ιστορία, εφόσον θέλεις να ασχοληθείς με κάτι άλλο. Μπορείς, απλώς, να προσθέσεις αυτά τα 2-3 κεφαλαιάκια επιπλέον και είσαι ΟΚ ^.^

Αυτόγραφα θα υπογράφεις; Μόνο έτσι θα μας παρηγορήσεις πραγματικά ^.^
Ααααχ, πως σε νιώθω! Και εμένα συνήθως οι καλές ιδέες μου έρχονται όταν είμαι ''πνιγμένη μέχρι τα μπούνια'' στις υποχρεώσεις Κουράγιοοο

Ε, είπαμε! Happy end αλλά δεν είναι και παραμύθι! (Θα μου την έλεγες; Γιατί ακριβώς θα μου την έλεγες; )

Ναι, τα επιπλέον κεφάλαια θα τα γράψω μετά.

Αμέ, πάνω στο γύψο θα υπογράφω και αυτόγραφα. Άμα θες και στον ορό μπορώ να σου υπογράψω ^.^

Ναι, άσε...
Προσπαθώ

Κρίμααααααααααα που τελείωσε.....:'(

Θέλαμε και άλλο....

πφφ δεν πειράζει....

Καλό ήτανε το τέλος πολύ καλό θα μπορούσες να βάλεις κιόλας να πέσει το αεροπλάνο και να επιζήσουν μόνο αυτοί.... I'm just kidding

Όπως και να χει και αυτό το κεφάλαιοοο ήτανε Ουαουυυυυυυυυυυυυ......

Συμφωνώ με την Argy ανυπομονούμε για το επόμενο σου λογοτεχνικό γράψιμοοο!!! Και όποτε εσύ μπορέσεις να το γράψεις δεν έχουμε αντίρρηση...

Θα βάλεις και επιπλέον;;; Ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι....!!!!!!

Θα μπορούσε να γίνει πιο μετά αυτό. Η ιστορία τελειώνει την ώρα που απογειώνονται.

Ευχαριστώ πολύ!!! Χαίρομαι που σου άρεσε!!!

Εντάξει, μετά τις εξετάσεις όλο και κάτι θα γίνει. Αν αρχίσεις το γράψιμο πιστεύω μετά δεν είναι εύκολο να το κόψεις

Θα γράψω ένα δυο κεφάλαια πιο πριν για να μην είναι τόσο απότομο το τέλος αλλά αυτό θα γίνει μόνο αν έχω έμπνευση και χρόνο (δηλαδή θα περιμένετε λίγο ακόμα )

ναι θα μπορούσε!

Αλήθεια ήτανε πολύ ωραίο...

Άντε καλό σου κουράγιοοο, μα πρώτα από όλα καλή επιτυχία! )
( άντε με το καλό κιόλας για την καινούργια σου ιστορία! )

Ωωωωω ωραίαααα ανυπομονούμε!!!!