Black Forest Witch-Book 2

κανεις δεν μπορει να κανει την λουνα ο,τι θελει. ειναι ελευθερο πνευμα

σωστηηηηη!!!

Εύα: Η Κέιλιν ήταν όντως ''παλαιότερη'' από τον Ρόμπερτ, άρα μπορούσε να συγκρατήσει τον εαυτό της πιο εύκολα (ή είχε ήδη τραφεί προτού πάει στο δωμάτιό της, όπως και να 'χει, μπορούσε να συγκρατήσει κάπως πιο εύκολα τον εαυτό της

Σπόιλερ:

Για τον ''αφέντη'' όλα τα πιόνια του είναι αναλώσιμα

Χριστίνα: Καλέ, καμία εμπάθεια, τι να πω

Μαρία: Όταν είπα για την ''ηλίθια'' που θα εμφανιστεί, εννοούσα την Τζέιν. Η Τζάκι θα εμφανιστεί αργότερα

και εγω αυτην εννοουσα! αυτη που εκλεψε τον Ντρακο απο τα χερια της Λουνας! ή παλι κανω λαθος? καλα δεν πειραζει!

Όχι, δεν κάνεις λάθος (αν και ο Ντράκο την έχει πιο πολύ σαν παιχνίδι για να ικανοποιεί τις ορέξεις του, τέλος πάντων... )

ναιι τι γουρουνι και αυτο! -.-
παλι καλα π δν εκανα λαθος!δεν αντεχω αλλο τα λαθη μ!

Έεελα τώρα! Όλοι οι βρικόλακες έχουν ένα plaything! Δεν είναι πια και τόοοσο ασυνήθιστο για εκείνους

My darlings, επιτέλους πέρασα το δεύτερο κεφάλαιο, το διόρθωσα και με χαρά σας το παραδίνω

Κεφάλαιο 2ο

Οι επόμενες δυο μέρες ήταν βασανιστικές για μένα.


Ήξερα ότι η Κέιλιν και ο Ρόμπερτ ήταν ικανοί για φρικαλεότητες, μέχρι εκείνη την στιγμή ωστόσο δεν είχα ιδέα που μπορεί να έφταναν για να ικανοποιήσουν την δίψα τους.

Πολλές φορές, με ανάγκαζα να βλέπω καθώς έπιναν από τους λαιμούς των θυμάτων τους, μέχρι να χαθεί και το τελευταίο ίχνος ζωής από μέσα τους. Δεν ήμουν δεμένη σε κάποια καρέκλα ή κάτι τέτοιο, ποτέ δεν με έδεναν, προφανώς επειδή ήταν σίγουροι πως, αν έκανα κάποια προσπάθεια να το σκάσω, θα με έφεραν πάλι πίσω με το ζόρι.

Δεκάδες ανήμπορα θύματα πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου, ικετεύοντας για την ζωή τους, εκείνοι όμως δεν έδειχναν το παραμικρό έλεος. Ένιωθα αποστροφή από όσα έβλεπα. Κυρίως, ένιωθα αηδιασμένη από τον εαυτό μου που δεν έκανα κάτι για να τους βοηθήσω, παρά καθόμουν ανήμπορη να τους κοιτάζω. Τώρα θα με ρωτήσετε για ποιον λόγο δεν έκανα κάτι για να τους βοηθήσω. Μα είναι απλό: με είχαν προειδοποιήσει πως, αν έκανα οποιαδήποτε κίνηση εναντίον τους, οι δικοί μου θα έβρισκαν τραγικό θάνατο. Δεν μπορούσα να το ρισκάρω, όχι όταν διακινδύνευε η ζωή αγαπημένων μου προσώπων.

Και εκείνοι γνώριζαν πως τα χέρια μου ήταν ''δεμένα'' και τους σκότωναν μπροστά στα μάτια μου γελώντας, χωρίς να δίνουν καμία σημασία. Σιχαμερά κτήνη! Θα έπαιρναν κάποια στιγμή αυτό που τους αξίζει. Και θα πλήρωναν πολύ ακριβά για όλα όσα με έβαλαν να περάσω!

Κάποια στιγμή, όταν έφεραν την Τζέιν και την στράγγισαν μπροστά στα μάτια μου, δεν ένιωσα καμία ικανοποίηση. Αντιθέτως, ένιωσα απαίσια. Θα ήταν ψέματα αν πω ότι δεν την αντιπαθούσα, δεδομένων όμως όσων είχαν αντικρίσει τα μάτια μου αυτές τις μέρες, δεν μπορούσα να μην νιώσω λύπηση.

Δεν υπήρχε τίποτα πιο θλιβερό από το να βλέπεις κάποιον να πεθαίνει.

Κάποια στιγμή, με έδιωξαν από το σαλόνι και εγώ πήγα και κουλουριάστηκα σαν μπάλα στο κρεββάτι. Στην αρχή, ακούγονταν βογγητά ηδονής από το σαλόνι, μέχρι που η Τζέιν άρχισε να ουρλιάζει, για να σταματήσει το ίδιο απότομα. Ποτάμια δακρύων άρχισαν να αναβλύζουν από τα μάτια μου. Οι ήχοι από το σαλόνι συνεχίζονταν, όμως δεν ήθελα να τους επεξεργαστώ, δεν ήθελα καν να καταλάβω τι σήμαιναν. Δεν ήθελα να σκεφτώ τι μπορεί να συνέβη στην Τζέιν γιατί ήδη ήξερα την απάντηση:

Είχε πεθάνει. Και μάλιστα με τον πιο βάναυσο τρόπο.

Τότε, στο νου μου ήρθαν απρόσκλητα τα λόγια της Κέιλιν, προτού σφαλίσει την πόρτα του δωματίου μου: ότι δεν θα έβγαινα ζωντανή από εκείνη την ιστορία. Ήταν ακριβώς το ίδιο μήνυμα που μου είχε μεταφέρει κάποτε, όταν ήμουν στο σχολείο με την Λίλυ. Άρχισα να νιώθω ρίγη στην ραχοκοκκαλιά μου. Και αν αυτός ο ''αρχηγός'' τους σκόπευε να κάνει τα ίδια και σε εμένα; Αν είχα την ίδια μοίρα με αυτά τα θύματα ή και χειρότερη;

Αυτό δεν ήθελα ούτε καν να το σκέφτομαι. Για την ακρίβεια, δεν ήθελα να σκέφτομαι τίποτα γιατί το μυαλό γέμιζε με εικόνες και γύριζε συνεχώς σε αυτές τις δυο εφιαλτικές μέρες. Έκλεισα τα μάτια μου και με πήρε ο ύπνος.

Ένας οξύς πόνος στα πλαϊνά του λαιμού μου με έκανε να ξυπνήσω απότομα. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον Ρόμπερτ να ρουφάει αχόρταγα από τον λαιμό μου, με τα γαλάζια, παγωμένα του μάτια πιο απόκοσμα από ποτέ. Δεν θα έκανα τίποτα για να τον αποτρέψω. Έσφιξα θαρραλέα τις γροθιές μου. Θα τον άφηνα να πιει όσο ήθελε από το αίμα μου για να τον δω να πεθαίνει.

Αυτή θα ήταν η εκδίκησή μου.

Δεν πρόλαβε να πιει και πολύ γιατί ήδη το δηλητήριο είχε αρχίσει να λειτουργεί. Αποτραβήχτηκε απότομα από τον λαιμό μου και πισωπάτησε, κοιτάζοντας με με γουρλωμένα από την έκπληξη μάτια. Τον έβλεπα να γίνεται μπλαβής και τα μάτια του να γυρίζουν ανάποδα. Σωριάστηκε στο πάτωμα.

Σηκώθηκα, πιέζοντας ελαφρά τον λαιμό μου για να σταματήσω την αιμορραγία και έριξα μια ματιά στην ακίνητη, παγωμένη του φιγούρα. Αυτή την φορά, ήταν νεκρός.

Οριστικά νεκρός.

Η πόρτα έσπασε και εκτοξεύτηκε προς τον τοίχο. Η Κέιλιν έτριζε τα δόντια της με μανία. Αιμάτινα δάκρυα έτρεχαν στα τα μάγουλά της.

''Ηλίθια! Γιατί δεν έκανες τίποτα για να τον σταματήσεις; Τον σκότωσες!'' ούρλιαξε εκείνη. Έσκυψε και συνέχισε να κλαίει πάνω από το πτώμα του με λυγμούς.

Εφόσον είδα πόσο ευάλωτη ήταν συναισθηματικά, αποφάσισα να δράσω και ας μετάνιωνα μετά για τις συνέπειες. Έσκυψα, ώστε να βρίσκομαι στο ίδιο ύψος με εκείνη και της έχωσα μια δυνατή μπουνιά. Καρφώθηκε στην κάσα της πόρτας με τέτοια δύναμη που κόντεψε να ξεκολλήσει από την θέση της. Την είδα να σκουπίζει με την ανάστροφη του χεριού της το αίμα που έτρεχε από το κεφάλι της.

Όλη αυτή η οργή που κατέπνιγα τόσο καιρό για εκείνη είχε βγει στην επιφάνεια. Την άρπαξα από τα μαλλιά και, εκμεταλλευόμενη την έλλειψη αντιδράσεων από μέρους της, της έχωνα μπουνιές και κλωτσιές με όλη μου την δύναμη. Σαν τελειωτικό χτύπημα, την άρπαξα από τα μαλλιά και κοπάνησα το κεφάλι της στο κομοδίνο, με αποτέλεσμα να σπάσει στα δυο και εκείνη να βρεθεί αναίσθητη στο πάτωμα.

Χωρίς να ξέρω το γιατί, κουλουριάστηκα σε μια γωνία και άρχισα να κλαίω για άλλη μια φορά. Κανονικά, θα έπρεπε να αρχίσω να ψάχνω μια διέξοδο προτού συνέλθει, ωστόσο τα μέλη του σώματός μου έτρεμαν και η ταραχή μου εκείνη την στιγμή ήταν απερίγραπτη.

Ξάφνου, το παράθυρο του δωματίου άνοιξε διάπλατα, με αποτέλεσμα ένα κρύο αεράκι να ποτίσει όλο θαρρείς το δωμάτιο, σε συνδυασμό με τις σταγόνες τις βροχής.

Εκεί, στο περβάζι, στεκόταν ένας άντρας, κοιτάζοντάς με σταθερά με τα κατάμαυρα του μάτια. Δύο μεγάλα, μαύρα φτερά ήταν ορθάνοιχτα πίσω από την πλάτη του και έλαμπαν από τις σταγόνες τις βροχής. Ολόκληρος ήταν μούσκεμα από την βροχή.

Προτού προλάβω να αντιδράσω, όρμησε μέσα στο δωμάτιο, με πήρε στην αγκαλιά του και αρχίσαμε να πετάμε...

καινουργιο κεφαλαιο και μαλιστααα γρηγορααα!!! Και μαλιστααα πλ ωραιοοοο!!!! σε ειυχαρισουμε!

ετσι πεθανε η Τζειν?? μμμμ εγω θα ηθελα να βλεπω κιολας το πως πεθαινει(οχι οτι ειμαι κακια! ) αλλα και παλι και αυτος ο τροπος μ αρεσε πλ!

ο Ρομπερτ πηρε αυτο που του αξιζε επιτελους! και η Κειλιν! πωπω η απορη η Λουνα τι κριμα! να ειναι μεσα τοσο καιρο με αυτα τα δυο γουρουνια!

στο τελος ποιος ητανε αυτος??? με φτερα??? κατι ηξερα και ειπα στα πιο πανω σχολια οτι θα ειναι καποιος που δεν ξερουμε??!! η κατσε μηπως ειναι ο Ντρακο γτ τον ειχες βαλει στα τελευταια επισοδεια οτι ειναι σαν αγγελος της Λουνας? Οχι??? οχι...

περιμενωωωωω την συνεχειααα με αγωνια!!!

Πωπω! Καλέ τι κεφάλαιο ήταν αυτό; Απίστευτοοοο!!!

Καλά να πάθουν οι δύο μ***κες, ο Ρόμπερτ και η Κέιλιν! Έκαναν όλες αυτές τις φρικαλεότητες μπροστά στη Λούνα και την απλειλούσαν ότι θα σκότωναν τους δικούς της! Καλά να πάθουν! Εγώ ήθελα όμως να είχε βρει έναν τρόπο να τη σκοτώσει την ηλίθια την Κέιλιν, γιατί τώρα είναι σίγουρο ότι θα την ξαναδούμε και δεν θα είναι καθόλου ευχάριστη η συνάντηση!

Και ο τρόπος που πέθανε η Τζέιν... Εντάξει, είπαμε, να ψοφήσει, αλλά όχι κι έτσι (αν και σίγουρα της άξιζε ).

Αυτός με τα φτερά όντως υπάρχει ή το βλέπει σαν όνειρο η Λούνα, που έχει αποκοιμηθεί α)μετά από ό,τι έγινε με τον Ρόμπερτ και την Κέιλιν επειδή σοκαρίστηκε ή β)δεν έχει ξυπνήσει καν και ονειρεύτηκε το θάνατο του Ρόμπερτ και το ξύλο που έριξε στην Κέιλιν;
Όπως και να έχει, μου φάνηκε πολύ περιέργο που έτσι απλά τον εμπιστεύτηκε τον φτερωτό...

Ανυπομονούμε φυσικά για τη συνέχεια!

Σπόιλερ:

δεν νομιζω να τον εμπιστευτηκε αφου την αρπαξε! :Ρ χαχα και ουτε νομιζω να κοιμαται αφου καταλαβε οτι της επινε το αιμα ο Ρομπερτ ! :Ρ και ξυπνησε! :Ρ

Μαρία: Χιχιχιιι, είδατε τι κάνει η βαρεμάρα; (όταν το έγραφα, βαριόμουν αφόρητα :P)

Την στραγγίξανε, αλλά όχι τόσο ώστε να την σκοτώσουνε. Πιθανόν να την βιάσανε κιόλας και μετά να της έδωσαν την χαριστική βολή. Θα μπορούσα να περιγράψω επ' ακριβώς την σκηνή, νομίζω όμως ότι κάτι τέτοιο παραήταν βάναυσο και σκληρό για να περιγραφεί

Όπως καταλαβαίνεις, είναι τραυματικές εμπειρίες για την Λούνα και δεν θα της είναι και τόσο εύκολο για να τις ξεπεράσει

Όχι, δεν είναι ο Ντράκο. Θα μάθετε ποιος είναι στο επόμενο κεφάλαιο

Χριστίνα: Ναι, πράγματι, η Κέιλιν δεν έχει πεθάνει και θα την ξαναδούμε, αλλά μπορεί και όχι όπως το περιμένουμε

Τι να κάνουμε, έτσι έγινε τώρα :P Ό, τι γράφει, δεν ξεγράφει :P

Δεν είναι όνειρο. Αυτό συνέβη στ' αλήθεια (και δεν πρόλαβε καν να σκεφτεί αν θα τον εμπιστευτεί ή όχι, εφόσον την άρπαξε και έφυγε :P)

Την γράφω τώρα την συνέχεια, χεχεεε

ωωωω ανυπομονουμεε με ανυπομονησιαα!!!

εσυ βαριεσαι π το γραφεις πας καλα?? θα επρεπε να χαιρεσαι!

ναι ενταξει εχεις ενα δικιο σε αυτο! αλλα κιολας δεν θα καθισω να την λυπηθωωω!! δεν ειμαι και τοσο κακια!

αυτο ειναι το μονο σιγουρο! Καημενη Λουνα!

δεν ειναι?? τοτε ποιος ειναι? ανυπομονωωω να μαθωω!!

Δεν πιστεύω όμως όταν την ξαναδούμε να είναι: "Λουνίτσα μου! Η Λούνα είναι η καλύτερή μου φίλη!"

Δεν το πρόσεξα ότι την άρπαξε

Ωραίαααα!!!!!! Περιμένω!!!!

Μαρία: Με ανυπομονησία;;; Δεν θα μπορούσα να το μαντέψω :P

Φυσικά και όχι! Το έγραψα για να ΜΗΝ βαριέμαι

Ούτε και η Λούνα θα την λυπόταν κανονικά, αλλά είχε δει τόσους ανθρώπους να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια της που λυπήθηκε που εκείνη θα είχε την ίδια μοίρα.

Χριστίνα: Φυσικά και όχι καλέ, τι λες; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα! :P

Θα το ανεβάσω αύριο μάλλον, γιατί βγαίνει κάπως μεγαλούτσικο και θα μου πάρει αρκετή ώρα μέχρι να το διορθώσω

Αύριο; Τέλειααα!!!!
Δεν πειράζει ΚΑΘΟΛΟΥ να σου βγει μεγάλο!

εμεις εδω θα μαστε!

Άντε, τυχερούλες. Το τελείωσα τελικά σήμερα το κεφάλαιο Here you aaare!!!

Κεφάλαιο 3ο

Ο χώρος μύριζε λιβάνι και σανταλόξυλο. Η μυρωδιά ήταν τόσο έντονη και έκαιγε τις αισθήσεις της. Έκανε να κουνηθεί από το πάτωμα, αλλά ήξερε ότι δεν έπρεπε να το κάνει και σταμάτησε.

Ο αφέντης είχε μάθει ότι η Λούνα είχε χαθεί και την είχε χτυπήσει μέχρι θανάτου, χωρίς να την αφήσει να πεθάνει, φυσικά. Ένιωθε πως θεραπεύεται, μια αργή ανάρρωση.

Τα μάτια του την κοίταζαν με κάθε περιφρόνηση.

''Με απογοήτευσες, Κέιλιν'' είπε εκείνος, με την φωνή του να στάζει αίμα ''Εγώ σε εμπιστεύτηκα να κάνεις μια δουλειά σωστά και εσύ άφησες αυτόν τον ανόητο να τα καταστρέψει όλα''

''Αφέντη...'' πήγε να απολογηθεί εκείνη.

''Σκάσε!'' φώναξε, με την φωνή του να αντηχεί στο δωμάτιο ''Μην μιλάς άλλο. Φτάνουν πια τα λόγια. Από εδώ και πέρα, θέλω έργα'' Τα φρύδια του υψώθηκαν σαν δυο περήφανα τόξα, κάνοντας την όψη του ακόμα πιο τρομακτική ''Αποσύρεσαι από την υπόθεση. Χάσου από τα μάτια μου και μην σε ξαναδώ μπροστά μου, αλλιώς θα σε σκοτώσω. Φύγε!'' φώναξε εξοργισμένος εκείνος. Η Κέιλιν με το ζόρι μπορούσε να κουνηθεί, αλλά έκανε μεγάλη προσπάθεια μέχρι να φτάσει στην πόρτα. Την άνοιξε με το ένα της χέρι, αφήνοντας ένα ματωμένο αποτύπωμα στον τοίχο. Ο αφέντης βυθίστηκε στην πολυθρόνα του και βάλθηκε να τρίβει τους κροτάφους του, λες και είχε πονοκέφαλο. Γύρισε και τον κοίταξε με ένα βλέμμα που δεν έφερε αντιρρήσεις.

''Εσύ, ως δημιουργός της, μου είχες πει κάποτε ότι είναι εξαιρετικά ταλαντούχα και ότι αξίζει να αναλάβει κάτι τέτοιο, κατά τα φαινόμενα όμως έκανες λάθος'' Σηκώθηκε και τον χτύπησε φιλικά στον ώμο ''Φρόντισε να την βρεις και, όταν το κάνεις, να την φέρεις κατευθείαν σε εμένα. Είναι κατανοητό αυτό;''

Εκείνος ένευσε καταφατικά το κεφάλι.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, στο Ντόβερ της Αγγλίας
Σχεδόν έναν χρόνο μετά

Οδηγούσα στον λεωφορειόδρομο, με την καμπριολέ BMW που μου είχε αγοράσει η Σελέστ σαν δώρο για τα γενέθλιά μου. Περνώντας από τα λευκά βράχια του Ντόβερ, που ήταν λες και ήταν ζωγραφισμένα με κιμωλία και κοντά από το στενό του Ντόβερ, όπου βρισκόταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο που μέναμε, σκεφτόμουν πως η ζωή δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Ήξερα πως δεν ήταν η κατάλληλη εποχή για να οδηγεί κανείς κάμπριο, παρόλα αυτά ήμουν κατάλληλα ''εξοπλισμένη'' και δεν ένιωθα καθόλου το κρύο. Το Run to the hills των Iron Maiden έπαιζε στην διαπασών σχεδόν και εγώ απολάμβανα κάθε νότα και κάθε στίχο αυτού του πολυαγαπημένου τραγουδιού.

Κάποια στιγμή, ο Μπλέιζ, από την μεριά του συνοδηγού, είπε κεφάτα, με την ανάσα του να σχηματίζει αόριστα συννεφάκια στον αέρα:

''Δεν λέω, ωραίο το τραγούδι, αλλά δεν είναι και τόσο επίκαιρο'' Η αλήθεια είναι πως θα έπρεπε να βάλω κάτι πιο εορταστικό, κάποιο τραγούδι από αυτά τα χριστουγεννιάτικα, αλλά εδώ και έναν μήνα τα άκουγες παντού και στο τέλος είχα φτάσει σε σημείο να μην θέλω ούτε να τ' ακούω. Έκανα μια υποχώρηση και έβαλα το New Year's Day των U2.

''Καλύτερα;'' έκανα εγώ, με αψεγάδιαστη βρετανική προφορά.

''Πολύ καλύτερα, σε ευχαριστώ πάρα πολύ'' απάντησε και εκείνος με παρόμοια προφορά και σκάσαμε και οι δυο στα γέλια.

''Πριν από κάτι μήνες, πάντως, ήταν επίκαιρο και πολύ μάλιστα'' είπα, περισσότερο για να κάνω πλάκα. Είδα την έκφρασή του να σκοτεινιάζει. Αμέσως και η δική μου έκφραση σοβάρεψε ''Έλα εδώ'' του είπα γλυκά, με ένα χαμόγελο στα χείλη. Εκείνος πλησίασε και εγώ του έδωσα ένα πεταχτό φιλί. Δεν ήθελα να τον βλέπω έτσι θλιμμένο ούτε στιγμή ''Πέρασαν τώρα όλα αυτά. Σε παρακαλώ, μην τα σκέφτεσαι'' Ένα πονηρό χαμόγελο φάνηκε στα χείλη του.

''Εντάξει, θα σκέφτομαι άλλα πράγματα'' είπε παιχνιδιάρικα και μου χάιδεψε το μάγουλο με τα δάχτυλά του ''Όπως όλα αυτά που θα κάνουμε σήμερα το βράδυ'' Έσκυψε και άρχισε να μου φιλάει τον λαιμό.

''Σταμάτα'' είπα γελώντας, νιώθοντας να με γαργαλάει με την γλώσσα του ''Οδηγάω τώρα! Αν συνεχίσεις έτσι, το αυτοκίνητο, μαζί με εμάς, θα κάνει ''μπάνιο'' στην θάλασσα'' Εκείνος γέλασε και έκατσε πάλι πίσω στην θέση του.

''Που πηγαίνουμε τώρα;''

''Στο εμπορικό κέντρο'' απάντησα, κοιτάζοντας ευθεία μπροστά μου ''Αύριο έχουμε καλέσει για φαγητό τον Άντονι, την Σούζαν και την Κέιτ, δεν νομίζω να το ξέχασες;'' Τον είδα με την άκρη του ματιού μου να στραβομουτσουνιάζει.

''Ήταν ανάγκη να καλέσεις και την Κέιτ;'' Ήξερα ότι δεν την συμπαθούσε, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.

''Ξέρω ότι την βρίσκεις σπαστική, αλλά μην ξεχνάς πόσο με έχει βοηθήσει από τότε που ήρθαμε εδώ'' Η έκφρασή του ήταν σαν αυτή του παιδιού που δεν το κάνουν όλα τα χατίρια.

''Το ξέρω, βρε μωρό μου, αλλά πόσο καλά θα αρχίσει η χρονιά αν αρχίσει με καυγάδες;'' Η απάντησή του μου προξένησε αυθόρμητο γέλιο.

''Υπάρχει και μια άλλη λύση: να την αγνοήσεις''

''Να αγνοήσεις; Την Κέιτ;'' Έκανε πως γελάει τάχα ψεύτικα ''Όταν την ακούς, θες να δέσεις μια πέτρα και να ριχτείς από μόνος σου στον ωκεανό''

''Έλα τώρα, βρε Μπλέιζ! Μην κάνεις έτσι! Για ένα μεσημέρι θα είναι μόνο. Μετά θα γυρίσει στο Λονδίνο και ο καθένας θα πάρει τον δρόμο του, σωστά;'' Εκείνος κάτι μουρμούρισε, αλλά εγώ δεν το άκουσα και δεν μπήκα στον κόπο να απαντήσω.

Μέσα σε λίγα λεπτά, είχαμε φτάσει στο εμπορικό κέντρο, το οποίο ήταν γεμάτο από κόσμο που έκανε τα ψώνια της τελευταίας στιγμής. Προτού βάλω την ασφάλεια του αυτοκινήτου, έβαλα την κουκούλα στο αμάξι, σε περίπτωση που έβρεχε. Το τιμόνι ήταν ενσωματωμένο από την δεξιά και όχι από την αριστερή μεριά, όπως ακριβώς και σε όλα τα βρετανικά αυτοκίνητα. Δεν ήταν σημαντική η διαφορά, αλλά η αλήθεια είναι ότι μου πήρε λίγο χρόνο για να το συνηθίσω.

Στερέωσα την τσάντα μου καλά στον ώμο μου και τύλιξα το φουλάρι μου γερά από τον λαιμό μου. Ο Μπλέιζ με πήρε από το χέρι και εγώ έμπλεξα τα δάχτυλά μου μέσα στα δικά του. Στην αρχή, ένιωθα άβολα, γιατί δεν είχα συνηθίσει τέτοιες ''δημόσιες εκδηλώσεις αγάπης,'' αν θέλετε, μπροστά σε κόσμο, με τον καιρό όμως το συνήθισα και δεν με ενδιέφερε κιόλας. Ήμουν ερωτευμένη και δεν ήθελα να το κρύβω. Δεν φτάνει που χρειαζόταν να το κρύβουμε όταν ήμασταν στο Λονδίνο; Ήταν ανάγκη να το κρύβουμε και εδώ, που δεν μας ήξερε κανένας και δεν υπήρχε περίπτωση να μας δει και κανένας γνωστός;

Το εμπορικό κέντρο δεν ήταν σαν αυτά που υπήρχαν στο Λονδίνο, ωστόσο είχε πολύ καλές προσφορές και ο κόσμος έρεε σύσσωμος να το εκμεταλλευτεί. Στα καταστήματα που είχε ρούχα τόσο αντρικά όσο και γυναικεία, μπαίναμε μαζί και ρίχναμε μια ματιά, σε αυτά όμως που είχαν καλλυντικά και αξεσουάρ, έμπαινα μόνη μου και ο Μπλέιζ πήγαινε να ρίξει μια ματιά και στις άλλες βιτρίνες. Μου είχε εκμυστηρευτεί ότι χαιρόταν όταν πηγαίναμε μαζί για ψώνια γιατί ήξερα τι ήθελα και αφιέρωνα χρόνο και σε εκείνον, πράγμα που ήταν και αλήθεια. Σιχαινόμουν τα ψώνια και συνήθως έκανα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα μπορούσα.

Στο μόνο μαγαζί που του είπα να έρθει μαζί μου ήταν για να με βοηθήσει να διαλέξω το φόρεμα που θα φορούσα το βράδυ. Εφόσον είχα καταλήξει από πριν σε δυο-τρία φορέματα, εκείνος έκατσε σε μια καρέκλα και με είδε να τα δοκιμάζω, το ένα μετά το άλλο. Το ένα ήταν άσπρο, με κάτι πούλιες στο ντεκολτέ και ήταν σχετικά κοντό, το δεύτερο ένα σκούρο μπλε, μέτριου μήκους, αλλά πολύ σικάτο και το τελευταίο ήταν ένα κόκκινο, στράπλες φόρεμα, με ζάρες στα πλαϊνά και λίγο πιο πάνω από το γόνατο.

Τα μάτια του Μπλέιζ έλαμψαν σαν είδε το τελευταίο φόρεμα.

''Αυτό να πάρεις'' είπε με βεβαιότητα ''Σου πάει το κόκκινο τελικά'' Γύρισα και συνέχισα να κοιτάζω το είδωλό μου μες στον καθρέφτη.

''Δεν είναι λίγο ξέκ*λο;'' έκανα με κάποιον δισταγμό. Εκείνος ήρθε από πίσω μου, μου χάιδεψε τους ώμους και είπε, κοιτάζοντάς με προκλητικά μέσα από τον καθρέφτη:

''Είναι τέλειο επάνω σου'' Άρχισε να μου χαϊδεύει τους ώμους και να με φιλάει στον λαιμό. Γύρισα απότομα και τον έσφιξα στην αγκαλιά μου.

''Μπλέιζ'' του είπα παιχνιδιάρικα ''Είμαστε μπροστά σε κόσμο''

''Ε και;'' Έκανε γελώντας εκείνος.

''Μας βλέπουν'' Εκείνος έσκυψε και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη.

''Αν δεν θέλουν, ας μην κοιτάζουν'' είπε, με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Ξαναγύρισα και κοίταξα στον καθρέφτη, με τα χέρια του να αγκαλιάζουν την μέση μου.

''Ναι, αυτό θα πάρω τελικά'' Γύρισα ξανά, έσκυψα και του ψιθύρισα στ' αυτί ''Μαζί με ένα καινούριο σετ εσώρουχα'' Τα μάτια του σπίθισαν από ενδιαφέρον.

''Ανυπομονώ να σε δω να τα φοράς τότε'' μου ψιθύρισε αισθησιακά. Έσκυψα και του έδωσα ένα φιλί, πιο έντονο και βαθύ αυτή την φορά. Όταν ξεκόλλησα τα χείλη μου από τα δικά του, σχεδόν μπορούσα να διαβάσω την προσμονή στα μάτια του. Μπήκα μες στο δοκιμαστήριο, κάνοντας τάχα την αδιάφορη. Αυτό ήξερα ότι θα το ''πληρώσω'' μετά, αλλά τόσο το καλύτερο.

Πήρα τα ρούχα μου και πήγα να αλλάξω για τελευταία φορά, πήγα στο ταμείο, πλήρωσα και βγήκαμε μαζί από το μαγαζί. Καθώς περπατούσαμε, κάνοντας απλώς μια βόλτα και κοιτάζοντας τις βιτρίνες, είδαμε με την άκρη του ματιού μας την Σούζαν. Αποτράβηξα το χέρι μου από το δικό του. Μόλις μας είδε, μας χαιρέτησε με κέφι και μας πλησίασε.

''Γεια σας'' είπε με τον συνηθισμένο, πρόσχαρο τρόπο της ''Ήρθατε και εσείς για τα ψώνια της τελευταίας στιγμής;''

''Ναι, ήρθαμε να πάρουμε κάποια πράγματα'' έσπευσα να απαντήσω εγώ ''Τώρα μόλις θα πηγαίναμε και στο σούπερ μάρκετ'' Γύρισε και είπε στον Μπλέιζ, με πειραχτική διάθεση:
''Να μας αφήσεις άφωνους για άλλη μια φορά, μάγειρα!'' Ο Μπλέιζ χαμογέλασε και πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.

''Δεν ξέρω. Όλα θα εξαρτηθούν από την βοηθό μου'' Η Σούζαν γέλασε σαν το άκουσε αυτό και είπε, κοιτάζοντάς με με νόημα:

''Είμαι σίγουρη ότι θα τα πάει μια χαρά. Μαθαίνει πολύ γρήγορα, αυτό είναι σίγουρο'' Ήταν δύσκολο να είσαι κοντά στην Σούζαν και να μην χαμογελάς. Ήταν πάντα τόσο πρόσχαρη, τόσο καλοσυνάτη.

''Βρήκατε μέρος τελικά με τον Μπεν;'' ρώτησα, μιας και δεν είχαμε μιλήσει από χθες το βράδυ.

''Ω ναι'' είπε, κουνώντας καταφατικά το κεφάλι ''Βρήκε ένα μεταμεσονύκτιο κλαμπ κοντά στον ποταμό Ντουρ. Απ' ό, τι έχουμε ακούσει, έχει ωραία μουσική και σερβίρουν τα καλύτερα κοκτέιλ''

''Τι ώρα θέλετε να συναντηθούμε περίπου;'' ρώτησε ο Μπλέιζ.

''Κατά τις δώδεκα και μισή, λίγο πιο έξω από την εθνική. Δεν είναι ούτε δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο από το ξενοδοχείο σας, εμείς όμως θα κάνουμε λίγη ωρίτσα παραπάνω''

''Δεν πειράζει. Εμείς θα σας περιμένουμε'' είπε καλοσυνάτα ο Μπλέιζ. Το χαμόγελό της έγινε πιο πλατύ.

''Ωραία'' είπε με ενθουσιασμό εκείνη και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο ''Τα λέμε το βράδυ, Λούνα'' Χαιρέτισε τον Μπλέιζ ''Γεια σου, Μπλέιζ''

''Γεια σου Σούζαν'' είπε χαμογελώντας εκείνος. Την είδαμε να απομακρύνεται και, όταν ανέβηκε τις κυλιόμενες σκάλες, πιαστήκαμε ξανά χέρι-χέρι.


Εφόσον ψωνίσαμε και τα απαραίτητα από το σούπερ μάρκετ και το πορτμπαγκάζ ήταν γεμάτο από σακούλες, δώρα και ρούχα, ετοιμαζόμασταν να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο, όταν ο Μπλέιζ ''πέταξε'' την ιδέα.
''Τι λες να πάμε να δούμε τον Καλαμποκόμυλο του Κραμπλ; Είναι κοντά στο ποτάμι, στον κατώτερο δρόμο, οπότε λογικά θα έχουμε γυρίσει πριν από το μεσημεριανό'' Συμφώνησα με ένα νεύμα και μπήκα χαμογελαστή στο αυτοκίνητο. Αυτή την φορά, άφησα να οδηγήσει εκείνος το αυτοκίνητο, δεδομένου ότι δεν είχα ιδέα προς τα που έπρεπε να πάμε.

Οδήγησε με άνεση και σε μισή ώρα είχαμε φτάσει. Άσχετα από τον τίτλο του, επρόκειτο για νερόμυλο, με έκπληξη όμως διαπιστώσαμε ότι είχε αρκετό κόσμο. Παρ' όλη την επιμονή μου, ο Μπλέιζ αρνήθηκε να πληρώσουμε έναν ξεναγό, οπότε όσα έμαθα, τα έμαθα διαβάζοντας τις επιγραφές και διασταυρώνοντας οπτικά τα δοθέντα στοιχεία. Εφόσον είχαμε εξερευνήσει όλο τον νερόμυλο, πήγαμε στην καφετέρια, η οποία λειτουργούσε σαν εστιατόριο. Μας ενημέρωσαν ότι οι πίτες ήταν οι σπεσιαλιτέ τους και παραγγείλαμε μια, μαζί με διάφορα άλλα. Η πίτα αποδείχτηκε πεντανόστιμη και φύγαμε από εκεί πέρα με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και, αφού έβαλα πρώτα τα τρόφιμα στο ψυγείο, άφησα τις σακούλες με τα ρούχα και τα δώρα σε μια άκρη κοντά στην ντουλάπα. Ο Μπλέιζ είχε ξυπνήσει από νωρίς και είχε ανάγκη από ύπνο, αν ήθελε να αντεπεξέλθει για την ''μεγάλη βραδιά'' που μας περίμενε. Έβγαλε τα ρούχα του και έμεινε με το μποξεράκι και το φανελάκι του. Μπήκε κάτω από τα σκεπάσματα και σε λίγα λεπτά τον είχε πάρει ο ύπνος. Εγώ φυσικά δεν ήμουν τόσο τυχερή. Μπορεί να είχα σηκωθεί νωρίς, ωστόσο δεν νύσταζα καθόλου. Έβαλα το μπουφάν μου και έκατσα έξω στο μπαλκόνι, παρέα με μια ζεστή κούπα γεμάτη καφέ φίλτρου. Ένας κρύος αέρας με χτύπησε στο πρόσωπο, αλλά δεν ήταν αρκετά δυνατός ώστε να ''παγώσει'' και την ροή των σκέψεών μου, ένα ποτάμι σκέψεων που έρεε προς μια κατεύθυνση.

Τι συνέβη έναν χρόνο πριν.

Αχού τι γλυκούλι κεφαλαιάκι!

Εχώ μια ερώτηση: αυτό που λέει τι έγινε ένα χρόνο πριν, είναι πράγματα που δε μας έχεις πει και έχουν γίνει πριν καταλήξει η Λούνα με τον Μπλείζ στο Λονδίνο ή είναι αυτά που ήδη ξέρουμε και θα γίνουν κι άλλα "κακά";

Μου φάνηκε κάπως καταθλιπτικό ξαφνικά το "Ένα χρόνο μετά"στο ότι έπρεπε να αφήσει όλους όσους ήξερε επειδή νόμιζαν ότι ήταν νεκρή και να πάει σε άλλη ήπειρο...

Αναρωτιέμαι ποιος είναι ο δημιουργός της Κέιλιν και ποιος είναι το αφεντικό. Είναι γνωστός κανένας απ' τους δύο ή όχι;

Εννοείται πως ανυπομονώ για τη συνέχεια! Επλίζω να την έχουμε κι αυτή συντομα!

Αυτό το περιστατικό έγινε σχεδόν αμέσως μετά την απόδραση της Λούνα (άρα ένα χρόνο πριν)

Ήταν όντως στενάχωρο και δύσκολο, αλλά δες και την θετική πλευρά: είναι μια νέα αρχή, κάτι που δεν θα μπορούσε πλέον να κάνει σαν Λούνα (δεδομένου ότι όλοι την κυνηγούσαν) Και η οικογένειά της πιθανότατα να μην έβγαινε αλώβητη από εκείνη την ιστορία, οπότε ίσως τα πράγματα καλύτερα που ήρθανε έτσι.

Ο δημιουργός είναι, το αφεντικό όμως όχι

Χαχα, και εγώ το ελπίζω. Θα κάνω ό, τι καλύτερο μπορώ

Άρα θα μας πει πράγματα που δεν ξέρουμε ότι έγιναν;

Εντάξει, δε λέω, είναι μια νέα αρχή, αλλά και πάλι μου φάνηκε καταθλιπτικό.

Γνωστός δημιουργός, αλλά όχι αφεντικό; Ενδιαφέρον. Άρα είναι ένα καινούργιο πρόσωπο που θέλει για; κάποιο λόγο τη Λούνα. Αναρωτιέμαι ποιος είναι και γιατί;

εγω μολις διαβασα το τελος του δευτερου κεφαλαιου, μου ηρθε αμεσως ο μπλειζ στο μυαλο. εξαλλου δεν ξερουμε κανεναν αλλο με φτερα προς το παρον...

και τωρα εχω να σχολιασω δυο κεφαλαια.

χαρηκα αφανταστα που πεθανε ο ρομπερτ. φερθηκε ανοητα και ανωριμα. παρασυρθηκε απο την αναγκη του για το αιμα της και πηγε να τραφει απο αυτην ενω κοιμοταν. καλα να παθει λοιπον!!!
και η κειλιν... αχ!!! ποσο το χαρηκα το ξυλο που εφαγε... και που την εδιωξε το αφεντικο της!!! αν και μαλλον θα θελησει να εκδικηθει την λουνα για οσα την εκανε...

και τι φρικτες στιγμες ηταν αυτες που εζησε!!! και ο ρομπερτ και η κειλιν ειναι αηδιαστικοι... ακους εκει, να σκοτωνουν τα θυματα τους μπροστα της... τους αξιζε οτι και αν επαθαν, και με το παραπανω...

την τζειν, αν και δεν την συμπαθουσα, την λυπηθηκα. δεν ηθελα να εχει ενα τοσο αθλιο και θλιβερο τελος!!!

αληθεια, ποιος ειναι τελικα αυτος ο μυστηριωδς ''αφεντης''? και σε αυτον που μιλουσε στο τελος, ο δημιουργος της κειλιν ηταν??? και αφου μολις την ειχε διωξει, τι την ηθελε πισω??? αβυσσος η ψυχη των βρικολακων!!!

επιτελους τα εφτιαξαν ο μπλειζ και η λουνα!!! και φαινονται και πολυ χαρουμενοι, ευτυχισμενοι και ερωτευμενοι...

αλλα εχω κατι αποριες. η λουνα πηγε στην αμερικη, επειδη στην αγγλια ειναι ολοι οσοι την ξερουν και την θεωρουν νεκροι... κατανοητο αυτο!!! αλλα πηγαινοερχεται συχνα? γιατι αυτο καταλαβα...
και ποιοι ολοι αυτοι που αναφερθηκαν???
και γιατι πρεπει να κρυβουν την σχεση τους???
και η λουνα με τον μπλειζ το εχουν κανει???
και κατι ασχετο. ποτε ηταν τα γενεθλια της λουνας????????


και οταν λεει ενα χρονο πριν, να φανταστω πως αναφερεται σε οσα εγιναν απο την στιγμη που την αρπαξε ο μπλειζ, υποθετω, απο το παραθυρο!!!

Χριστίνα: Σας είπα ότι θα υπάρξουν σημεία με τριτοπρόσωπη αφήγηση μέσα Και ναι, θα μαθαίνουμε κάποια πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία: της παντογνώστριας αφηγήτριας

Ο καθένας θα το έβρισκε καταθλιπτικό να αφήσει την οικογένειά του, τους φίλους του και την ζωή του για κάτι αμφίβολο, αλλά και αυτά μες στην ζωή είναι, τι να κάνουμε;

Εύα: Όχι, δεν είναι ο Μπλέιζ, αυτό είναι σίγουρο

Ναι, ο δημιουργός της Κέιλιν ήταν Όχι καλέ, δεν εννοούσε την Κέιλιν, εννοούσε την Λούνα :P

Ναι, είναι ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι

Όχι, δεν πηγαινοέρχεται συχνά από την Αγγλία στην Αμερική. Πλέον έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην Αγγλία

Οι κοπέλες είναι φίλες της από το πανεπιστήμιο.

Ο Άντονυ τώρα...θα μάθετε στο επόμενο κεφάλαιο
Όπως επίσης και το γιατί κρύβουν την σχέση τους

Ναι, το έχουν κάνει

31 Οκτωβρίου, την ημέρα του Χάλογουιν

Αυτό εννοεί. Που σημαίνει ότι θα έχουμε μια αναδρομική αφήγηση για να γεμίσουμε τα κενά

κριμα... θα ηθελα να ηταν ο μπλειζ....

ωστε την λουνα ηθελε? δεν το βαζει ευκολα κατω βλεπω

τι καλα που ειναι ερωτευμενοι και ευτυχισμενοι!!! το αξιζουν!!!

φιλες της απο το πανεπιστημιο???
η λουνα στην αρχη του βιβλιου τα 16 δεν εκλεινε??? αρα τωρα εκλεισε τα 17. πως γινεται να σπουδαζει??? και εχει δωσει ψευτικο ονομα, εφοσον τυπικα ειναι νεκτη???

το εκαναν??? και εμεις γιατι το χασαμε αυτο??

Το θυμάμαι ότι είχες πει για την τριτοπρόσωπη. Αυτό που σε ρωτούσα όμως ήταν αν στον ένα χρόνο μετά, έχουν σταματήσει να κυνηγάνε τη Λούνα και έχει βρει την ησυχία και απλά θυμάται τι έγινε, ή αν θα έχει κι άλλο κυνηγητό και μάχες στο παρόν.

Ίσως εκεί στην Αγγλία να λέει ότι είναι 18 (λογικά και με άλλο όνομα) και ο Μπλείζ να παριστάνει τον αδερφό της ή κάποιον άλλο συγγενή και γι αυτό να κρύβουν τη σχέση τους.

Έλα ντε; Γιατί το χάσαμε αυτό το κομμάτι;

Εύα: Δεν θα μπορούσε να είναι ο Μπλέιζ...Θα δεις στο κεφάλαιο γιατί

Φυσικά και δεν το βάζει εύκολα κάτω, χεχεεε

Ναι, αλλά σκέψου το εξής: είναι γεννημένη Οκτώβριο, οπότε κερδίζει χρονιά. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα για να το καταλάβεις: εγώ είμαι γεννημένη Φεβρουάριο και είμαι 18. Έχω μια φίλη που είναι γεννημένη τέλη Οκτωβρίου και είναι 17, αλλά είναι στην ίδια τάξη με εμένα, κατάλαβες; Το ίδιο συμβαίνει και με την Λούνα. Μπορεί θεωρητικά να κλείνει τα 17, αλλά πάει Τρίτη Λυκείου γιατί κερδίζει χρονιά

Όσο γι' αυτό, ναι, έχει δώσει ψεύτικο όνομα (το οποίο θα δούμε και πως το απέκτησε )

Χριστίνα: Σε γενικές γραμμές, έχει βρει την ησυχία της πάντως, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι προσεκτική ώστε να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά της

Τώρα στο βιβλίο είναι ήδη τέλη Δεκεμβρίου (αρχές Ιανουαρίου) Τα γενέθλιά της έχουν περάσει, οπότε έχει ήδη μπει στα 18 Ναι, ο Μπλέιζ έχει αναλάβει την κηδεμονία της, γι' αυτό και κρύβουν την σχέση τους

Χαχαχα...Εντάξει, θα υπάρξουν και άλλες στιγμές που θα το κάνουνε, μην ανησυχείτε :P