Black Forest Witch-Book 2

αυτο με τις ηλικιες το ξερω απο πρωτο χερι. εγω ειμαι δεκεμβρη και τωρα θα γινω 17, και ειμαι τριτη λυκειου και μια απο τις κολλητες μου ειναι φλεβαρη και τωρα θα κλεισει τα 18 και ειμαστε συμμαθητριες...
θελω να σου πω πως ξερω τι σημαινει να χανεις ή να κερδιζεις χρονια.
απλα οταν ξεκινησε το βιβλιο, εκλεινε τα 16. και τωρα ξαφνικα ενα χρονο μετα κλεινει τα 18.
αυτο με παραξενεψε...

λογικο ειναι να μην επαναπαυεται. οσο ηρεμα και να ζει στην αγγλια, ο κινδυνος παραμονευει. και ξερει πως ακομα την κυνηγανε...

ισως να δουμε και αλλες στιγμες μεταξυ τους, αλλα αλλο ειναι η πρωτη τους φορα...

Ναι, έκλεισε τα 16 (που σημαίνει ότι μπήκε στα 17) και τώρα είναι 18. Δεν βλέπω που είναι το περίεργο

Μπορεί να υπάρξει καμιά αναδρομική αφήγηση στην πορεία, που ξέρεις :P

μπηκε στα 18. δεν εκλεισε τα 18.
γιατι ετσι οπως το διαβασα, καταλαβα ειχε τα δεκατα ογδοα γενεθλια της.
και παλι ομως. τωρα δεν θα επρεπε να ειναι στο τελευταιο σχολικο ετος?
παιδια συγνωμη, αλλα εχω μπερδευτει

Έκλεισε τα 16 και μπήκε στα 17, οι συνομήλικοί της όμως έχουν κλείσει τα 17 και έχουν μπει στα 18 (έχει κερδίσει χρονιά λέμε! :P) Στο πρώτο βιβλίο, είναι 17, που σημαίνει ότι αυτή είναι η τελευταία της σχολική χρονιά. Όλα αυτά τα γεγονότα στο πρώτο βιβλίο διαδραματίστηκαν τον Νοέμβριο. Τώρα πλέον, ύστερα από έναν χρόνο, έχει τελειώσει ήδη την σχολική χρονιά (έχει δώσει εξετάσεις τον Μάιο) έχει περάσει στο πανεπιστήμιο (ξεκίνησε μαθήματα τον Οκτώβριο, όπου και σε εκείνο το διάστημα έκλεισε τα 17 και μπήκε στα 18) και έχει κάνει ήδη ένα εξάμηνο στο πανεπιστήμιο.

Ελπίζω τώρα να κατάλαβες και να μην σε μπέρδεψα περισσότερο :P

και εγω παιδια με εχετε ζαλισει...!!

δεν ξερω τι να πρωτο σχολιασω και εγω(εχω και τον αδερφο μ να με εκνευριζει-.- θα τον σκοτωσω! )

λοιπον μαζι ο Μπλειζ με την Λουνα! αυτο και ας ητανε ξαφνικο!

θα κανουν και παιδια μαζι?? αν ειναι ναι τι καλα!

ωραια θα εχουμε μια αναδρομη στο παρελθον!

ο Ντρακο δλδ δεν θα ειναι μαζι με την Λουνα?
γτ? σε αυτο το σημειο το λυπαμαι (γτ την αγαπουσε και αυτη τον αγαπουσε!)

ποιος να ειναι αραγε ο δημιουργος της Κειλιν και ποιος το αφεντικο? οεο??

αχα καινουργια προσωπαα??? η Σελεστ για πες μας τι παριστανει στο δευτερο βιβλιο σου!

η αλλαγη του ονοματος λογικο μου φαινεται!

να φανταστω και κατι αλλο? θα το φανταστω! η Λουνα δεν ξεφυγε ακομη σιγουρα θα την βρουν ε? ειμαι σιγουρη!

λοιπον αυτα λιγα και απο μενα!

καλη η συνεχεια σου! αντε ανυπομονουμε!

Ελπίζω η εξήγηση που έδωσα παραπάνω να δώσει λίγο φως στο ομιχλώδες τοπίο :P

Κάτσε βρε Μαρία! Ακόμα δεν τα φτιάξανε, να κάνουνε παιδιά μαζί, μην προτρέχεις :P

Νομίζω ότι ήταν πιο πολύ ο πόθος στην μέση, όχι και τόσο η αγάπη

Φυσικά και θα είναι παρούσα και θα έχει και ενεργό ρόλο, τι νομίζεις; Είναι σταθερή αξία

Η φαντασία σου καλπάζει :P Πλάκα κάνω. Ναι, μπορεί να έχουμε και κάααποιες ''επιπλοκούλες''

Άντε, να την γράψω και την συνέχεια τότε :P

Ναι, ευτυχώς ξεκαθάρισαν με τις εξηγήσεις (κι εγώ διάβαζα τι λέγατε και στο τέλος δεν καταλάβαινα πόσων χρονών είναι )

Και, άντε γράφε! Ανυπομονούμε!

χαχαχα ναι καλε γτ οχι? ενα αγορακι και ενα κοριτσακι!
τετοια να ακουω!
δλδ ο Ντρακο ποτε δν την αγαπησε? :ΟΟ

ανυπομονουμε!

Όπως προείπα, μην προτρέχεις -.- :P

Αυτό είναι λιγάκι αμφίβολο Ποιος τον ξέρει δηλαδή τον Ντράκο;

Έτοιμο το 4ο κεφάλαιο

Κεφάλαιο 4ο

Μετά την διάσωσή μου από τον Άντονι, τον μικρότερο αδερφό του Μπλέιζ, δεν είχαμε ιδέα ως προς το τι έπρεπε να κάνουμε για να ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση, μέχρι που η Σελέστ πρότεινε μια λύση: να πάρω την ''θέση'' κάποιου ατόμου που έχει εξαφανιστεί ή πιθανότατα και να έχει πεθάνει ώστε να μην υπήρχε περίπτωση να ψάξουν για περαιτέρω στοιχεία και να μην έχω άλλα μπλεξίματα. Δυο μήνες ψάχναμε να βρούμε μια άκρη, μέχρι που τελικά μια υπόθεση στον Παναμά φαινόταν να εξυπηρετεί απόλυτα τον σκοπό μας.

Ένα νεαρό ζευγάρι, ο Μιγκέλ Μορένο με την σύζυγό του, Μπέβερλι Μάρσαλ, είχαν χάσει την ζωή τους σε τροχαίο δυστύχημα τον Απρίλιο του 1993, ακριβώς την χρονιά που γεννήθηκα. Τα σώματά τους βρέθηκαν σχεδόν απανθρακωμένα μες στο αυτοκίνητό τους, παρόλα αυτά η κόρη τους, η οποία φημολογείται ότι ήταν μες στο αμάξι, είχε εξαφανιστεί, χωρίς να αφήνει πίσω της σημεία ζωής. Η κοπέλα, αν υπήρχε περίπτωση να ήταν ζωντανή, θα ήταν ακριβώς στην ίδια ηλικία που θα ήμουν και εγώ σήμερα.

Αυτό παραήταν βολικό για να το αφήσουμε έτσι. Εμφανίστηκα στο τμήμα, μαζί με τον Μπλέιζ και την Σελέστ και σκαρφιστήκαμε μια φανταστική ιστορία: ότι μια φτωχή γρια με είχε βρει προτού εκραγεί στο αυτοκίνητο και με μεγάλωσε σαν να είμαι παιδί της, δεν μπορούσε να πεθάνει όμως προτού μου εκμυστηρευτεί την πάσα αλήθεια. Δείξαμε την εφημερίδα με τα αποκόμματα των εφημερίδων, που είχε βρει η Σελέστ από την τοπική κοινότητα μαζί με ένα παιδικό ρούχο σαν πειστήρια. Το ότι μιλούσα άπταιστα ισπανικά ίσως να έδινε μια ''αληθοφάνεια'' στην όλη ιστορία.

Μετά από κάμποσες γραφειοκρατικές διαδικασίες και δυσκολίες, πήρα την χαμένη ''ταυτότητά μου'' πίσω, όπως επίσης και την αμερικανική υπηκοότητα, μιας και το κοριτσάκι είχε γεννηθεί και είχε μεγαλώσει στην Φλόριντα και το πιστοποιητικό της γέννησής του βρίσκονταν εκεί. Οι τοπικές εφημερίδες της Κόστα Ρίκα και του Παναμά αναπαρήγαγαν το θέμα επί μέρες, κάνοντας συγκρίσεις του σκίτσου του μικρού κοριτσιού με δικές μου, πρόσφατες φωτογραφίες, στις οποίες δεν θα μπορούσε να με αναγνωρίσει κανένας, δεδομένου ότι είχα αλλάξει εντελώς. Τα κοντά, ξανθά μαλλιά με τις μαύρες ανταύγειες είχαν δώσει την θέση τους σε ένα μετρίου μήκους μαύρο μαλλί με κόκκινες ανταύγειες.

Και με αυτόν τον τρόπο, είχα αποκτήσει ένα νέο όνομα: Λούνα Δομίνγκα Μορένο, το οποίο θα με βοηθούσε να ξεκινήσω και πάλι από την αρχή.

Εγώ και ο ''θείος'' μου (πλέον και κηδεμόνας μου, εφόσον ήμουν ακόμα δεκαεφτά, άρα τυπικά ανήλικη) εγκατασταθήκαμε στο Πόρτλαντ του Όρεγκον γύρω στα τέλη Ιανουαρίου. Έπρεπε να παρακολουθήσω ταχύρυθμα μαθήματα, εφόσον είχα χάσει τρεις σχολικούς μήνες περίπου, μπόρεσα, ωστόσο, να αντεπεξέλθω με ευκολία, εφόσον συνέχιζα κανονικά την εκπαίδευσή μου από το λύκειο του Πόρτο Μπέλο, στο οποίο φοιτούσα μέχρι την ημέρα που ανακάλυψα την ''αλήθεια'' Η Σελέστ, όπως ήταν φυσικό, το είχε φροντίσει αυτό. Πόσο εύκολα κατασκευάζονται στοιχεία με μερικές χιλιάδες δολάρια και ένα ψεύτικο φάκελο;

Όλοι φυσικά στο καινούριο μου σχολείο έδειξαν την συμπαράστασή τους όταν έμαθαν για την προσωπική μου τραγωδία. Παράλληλα, με συνέχαιραν για το πόσο καλά αγγλικά μιλούσα (λες και είχα ποτέ αμφιβολία γι' αυτό) Από το Πόρτλαντ δεν έχω και πολλές αναμνήσεις, δεδομένου ότι διάβαζα συνεχώς ώστε να βγάλω καλούς βαθμούς και να περάσω στο πανεπιστήμιο. Το μόνο πράγμα που θα μου μείνει αξέχαστο ήταν το σπίτι με θέα τον ωκεανό στο οποίο μέναμε, όπως επίσης και το ότι εκεί ξεκίνησε η σχέση μου με τον Μπλέιζ.

Τελείωσα το σχολείο, έκανα αιτήσεις σε πολλά πανεπιστήμια της χώρας, όταν ο Άντονι πρότεινε στον Μπλέιζ να του βρει δουλειά στο Λονδίνο. Ο Μπλέιζ ήταν έτοιμος να αρνηθεί, εγώ όμως δεν ήθελα να μπω εμπόδιο στο μέλλον του και έτσι έκανα και εγώ αίτηση στο Πανεπιστήμιο Τεχνών του Λονδίνου. Όταν η αίτηση μου έγινε δεκτή, πετάξαμε και οι δυο από την χαρά μας. Επιτέλους, θα κάναμε αυτό το μεγάλο βήμα. Μαζί. Μακριά από την Αμερική, τους κινδύνους...και τους βρικόλακες.
Εφόσον βρήκαμε σπίτι στο Λονδίνο, εγκατασταθήκαμε εκεί στα μέσα του καλοκαιριού. Όταν τελειώσαμε με την μετακόμιση, πήγαμε διακοπές σε διάφορες χώρες τις Ευρώπης, μεταξύ των οποίων ήταν η Γαλλία, η Ισπανία και η Ιταλία.


Δεν μπορώ να πω πως η ζωή στάθηκε άδικη απέναντί μου. Χάρη στην βοήθεια της Σελέστ και τόσων άλλων ανθρώπων γύρω μου, μπορούσα να έχω μια ευκαιρία, να ξεκινήσω μια νέα ζωή. Μπήκα στο πανεπιστήμιο που πάντοτε ονειρευόμουν, σπούδασα αυτό ακριβώς που ήθελα, έκανα καινούριους φίλους και ο Μπλέιζ ήταν πάντοτε στο πλευρό μου για να με προστατεύει, όπως μου είχε υποσχεθεί. Υπήρχαν στιγμές όμως, όπως αυτή, που με έπιανε θλίψη και νοσταλγία για όλα αυτά που άφησα πίσω μου: τους φίλους μου, την οικογένειά μου, την παλιά μου ζωή. Όταν τα είχα αυτά, δεν τα εκτιμούσα. Χρειάστηκε να τα χάσω για να τα εκτιμήσω πραγματικά.

Γιατί τα σκεφτόμουν τώρα όμως όλα αυτά, μετά από τόσο καιρό; Γιατί μου έλειπαν όλα αυτά. Είχα όσα ονειρευόμουν, ίσως και παραπάνω από αυτά που είχα ονειρευτεί, όμως δεν θα μπορούσα ποτέ να γυρίσω πίσω. Χωρίς να το καταλάβω, τα μάτια μου είχαν γεμίσει δάκρυα, τα οποία σκούπισα βιαστικά με τα ακροδάχτυλα μου.

Ήμουν τόσο χαμένη στις σκέψεις μου, που δεν είχα συνειδητοποιήσει πόση ώρα είχε περάσει, ούτε κατάλαβα την παρουσία του Μπλέιζ από πίσω μου και, όταν με άγγιξε τρυφερά στον ώμο, κόντεψα να τιναχτώ στο ταβάνι. Εκείνος, βλέποντας το σάστισμα μου, γέλασε, ένα πραγματικό και αυθόρμητο γέλιο.

''Συγνώμη, δεν ήθελα να σε τρομάξω'' είπε, προσπαθώντας να πνίξει τα γέλια του. Έκατσε σε μια καρέκλα απέναντί μου, φορώντας μια καρό ρόμπα, που άφηνε γυμνά τα πόδια του ''Δεν κοιμήθηκες καθόλου;'' Εκείνος μόλις είχε ξυπνήσει και τα μάγουλά του είχαν βαφτεί ροδοκόκκινα από τον ύπνο. Στο αριστερό του χέρι κρατούσε μια ζεστή κούπα καφέ.

''Η κατάρα της άυπνης!'' αναφώνησα εγώ, κάτι που τον έκανε να χαμογελάσει.

''Να δω πως θα αντέξεις απόψε το βράδυ, ''άυπνη'' '' με πείραξε εκείνος.

''Μην ανησυχείς. Αντέχω'' έκανα με ένα τάχα ψωνίστικο ύφος εγώ και ήπια μια γερή ρουφηξιά από τον καφέ μου. Εκείνος τράβηξε απότομα την καρέκλα μου, τόσο ώστε να απέχει ελάχιστα από την δική του και είπε, κοιτάζοντάς με πονηρά από την κορφή μέχρι τα νύχια:

''Για έλα εδώ εσύ! Τόση ώρα είμαι ξύπνιος και δεν μου έχεις δώσει ούτε ένα φιλί!'' Στριφογύρισα τα μάτια και είπα, αποφεύγοντας να τον κοιτάξω:

''Τα φιλιά κοστίζουν ακριβά''

''Ώστε έτσι, ε;'' Άρπαξε την κούπα μου, την άφησε στο τραπέζι και άρχισε να με γαργαλάει. Εγώ κρατούσα την κοιλιά μου από τα γέλια και, αφού σχεδόν τον εκλιπαρούσα να σταματήσει, εκείνος με κάθισε στα γόνατά του και μου έδωσε ένα έντονο, βαθύ φιλί. Τα χέρια μου ανέβηκαν ασυναίσθητα στα μαλλιά του και εκείνος τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου. Πάντοτε τα φιλιά του με ανέβαζαν στα ουράνια και, όταν τελείωναν, το μόνο μου ήθελα ήταν να με φιλάει, ξανά και ξανά και να μην σταματήσει ποτέ. Εκείνος με κοίταξε βαθιά στα μάτια και είπε, κοιτάζοντάς με με σοβαρότητα:

''Τα χείλη σου είναι παγωμένα. Πόση ώρα είσαι εδώ έξω;''

''Αρκετή'' είπα γελώντας εγώ.

''Άντε, πήγαινε μέσα γιατί θα κρυώσεις''

Με έκανε να σηκωθώ και μπήκα μέσα, ρίχνοντας του παράλληλα ένα προκλητικό βλέμμα προτού κλείσω το παράθυρο. Άρχισα να ψάχνω μες στο συρτάρι για να βρω τα καλλυντικά μου, όταν τον ένιωσα από πίσω μου, να περνάει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και να με φιλάει στο λαιμό. Ήξερα που το πήγαινε.

''Μπλέιζ, η ώρα ήδη είναι περασμένη. Δεν θα έπρεπε να κάνουμε κανένα μπάνιο και να ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά;'' Εκείνος συνέχισε να με φιλάει και να με χαϊδεύει στην πλάτη και στους ώμους.

''Έλα μωρέ, έχουμε χρόνο..'' Άρχισε να μου βγάζει το μπουφάν. Τον σταμάτησα γελώντας.

''Έλα βρε αγόρι μου, ξέρεις ότι παρασύρομαι. Αν κάνουμε τώρα έρωτα, πιθανότατα θα τους στήσουμε τους ανθρώπους'' Με γύρισε απότομα ώστε να τον κοιτάζω.

''Και τι πειράζει να περιμένουνε λίγο μωρέ;'' Κόλλησε τα χείλη του στα δικά μου και συνέχισε να με χαϊδεύει και να με ερεθίζει.
Ήμουν σχεδόν έτοιμη να ''παραδοθώ'' Με κόπο ξεκόλλησα τα χείλη μου από τα δικά του και ψιθύρισα στ' αυτί του:

''Σου έχω ετοιμάσει κάτι ξεχωριστό για το βράδυ, θα δεις'' Εκείνος με κράτησε ακίνητη στην αγκαλιά του και με κοίταξε με νόημα.

''Αφού ξέρεις πόσο ανυπόμονος μπορώ να γίνω, γιατί με κρατάς σε αγωνία;'' έκανε τάχα παραπονιάρικα εκείνος. Ξέφυγα από την αγκαλιά του και άρπαξα το μπουρνούζι μου από την καρέκλα.

''Άντε, άρχισε να ετοιμάζεσαι και εσύ για να μην αργήσουμε'' του είπα, κοιτάζοντάς τον πονηρά στα μάτια. Τα δικά του έλαμπαν από πόθο και προσμονή. Μπήκα στο μπάνιο και χαμογέλασα μες στον καθρέφτη.

Μου άρεσε να τον φέρνω καμιά φορά στα όριά του.


Κοντά στο Κάστρο του Ντόβερ, υπήρχε μια αντίστοιχη παμπ με αντίστοιχο όνομα, ένας μικρός και ζεστός χώρος κρυμμένος σε ένα ήσυχο δρομάκι. Μου πήρε λίγη ώρα για να την βρω, αλλά τελικά τα κατάφερα και πάρκαρα κάπου κοντά το αυτοκίνητο. Όταν μπήκαμε μέσα, είδαμε ότι το κυρίως μπαρ είχε κυρτό σχήμα και ο πάγκος στ' αριστερά ήταν καμωμένος από ξύλο. Σαν λεπτομέρεια, είδα ότι υπήρχε μια βιτρίνα με δεκάδες ασημικά μέσα. Υπήρχε ένα παχύ χαλί στο πάτωμα και οι κουρτίνες δημιουργούσαν μια χαλαρή ατμόσφαιρα. Υπερβολικά χαλαρή ίσως, σε τέτοιο βαθμό που εμείς, με το επίσημο ντύσιμό μας μοιάζαμε παράταιροι.

''Δεν είμαστε κατάλληλα ντυμένοι'' μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου όταν κάτσαμε στα δερμάτινα σκαμπό. Ο Μπλέιζ έπιασε τρυφερά το χέρι μου και είπε, χαμογελώντας:

''Έλα, βρε Λούνα. Θα περιμένουμε μέχρι ν' αλλάξει ο χρόνος και μετά θα φύγουμε'' Του έριξα μια ματιά όλο νόημα ''Εντάξει, εντάξει, δεν είχα κάποια καλύτερη ιδέα'' Έσπευσε να απολογηθεί εκείνος ''Υπέθεσα ότι, επειδή το μέρος είναι σχετικά απλό, θα σου άρεσε'' Υπήρχε κάτι που δεν μου έλεγε, αλλά δεν είχε σημασία τώρα. Του έσφιξα το χέρι και είπα με κάθε ειλικρίνεια, χαμογελώντας:

''Μου αρέσει'' Η στάση του χαλάρωσε κάπως. Έσκυψε και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. Έβγαλα το παλτό μου, σηκώθηκα από το σκαμπό μου και είπα με κέφι ''Κάπου εκεί στο βάθος είδα ένα μπιλιάρδο. Παράγγειλε μπύρες και πέρνα από 'κει μια να σε σκίσω'' Ένα απειλητικό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό του, σαν να μου έλεγε ''Τώρα θα δεις τι έχεις να πάθεις''

Αφού πλήρωσα την παρτίδα σε έναν νεαρό που δούλευε εκεί και έπιασα το τραπέζι, ο Μπλέιζ ήρθε, κρατώντας δυο μεγάλα ποτήρια μπύρας στο χέρι και, σχεδόν αμέσως, έφερε και κάτι πατατάκια για συνοδευτικά. Η μπύρα δεν ήταν και η καλύτερη που έχω πιει στην ζωή μου, ωστόσο εξυπηρετούσε μια χαρά τον σκοπό της. Παίξαμε τουλάχιστον τρεις παρτίδες, παίξαμε χαρτιά και μετά από άλλο ένα ποτήρι από αυτή την ''καταπληκτική'' μπύρα, το κέφι μες στην παμπ είχε ανάψει για τα καλά. Τα τραγούδια έπαιζαν δυνατά στα ηχεία και εμείς χορεύαμε, πιασμένοι χέρι χέρι, με τα σώματά μας γνώριμα πλέον, πολύ κοντά το ένα με το άλλο.

Ούτε που το κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα. Όταν όλοι άρχισαν να μετράνε αντίστροφα, ο Μπλέιζ σχεδόν με ανάγκασε να φορέσω το παλτό μου, με πήρε από το χέρι και, αφού πέρασε μέσα από όλο αυτό τον κόσμο, βγήκαμε στην πίσω αυλή. Από την απότομη αλλαγή της θερμοκρασίας, ένιωθα το σώμα μου να τρέμει. Αναρωτιόμουν για ποιο λόγο με τραβολογούσε εδώ πέρα, όταν το βλέμμα μου έπεσε στο κάστρο: ήταν κατάφωτο από προβολείς και έμοιαζε με πολύτιμο κόσμημα. Ήταν πανέμορφο. Μόλις τώρα κατάλαβα για ποιον λόγο με είχε φέρει εδώ απόψε: ήθελε αυτή η στιγμή να είναι τέλεια για μένα. Τα σκούρα, καστανά του μάτια με κοίταζαν με τόση καθαρότητα κάτω από τα μικρά φαναράκια, με τόση λατρεία. Άγγιξα απαλά το μάγουλό του και εκείνος σκέπασε το χέρι μου με το δικό του, λες και ήταν το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου. Ο χρόνος κυλούσε πιο αργά.

5, 4, 3...
Τα χείλη μου πλησίασαν απαλά τα δικά του, σιγανά, σαν το πέταγμα μιας πεταλούδας.

2, 1...
Τα χείλη μου σκέπασαν τα δικά του. Τότε άλλαξε και ο χρόνος. Χιλιάδες πυροτεχνήματα σκέπασαν τον ουρανό με χιλιάδες χρώματα, δίνοντας στο κάστρο μια όψη μαγική. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο πέρα από αυτή την στιγμή.

Μια στιγμή που ήθελα να φυλάξω στην καρδιά μου για πάντα.

Και ύστερα αυτή η στιγμή τελείωσε.

Κάπου, μες στο παραμύθι, πάντοτε θα καραδοκεί ο εφιάλτης.

Και πάντοτε θα είχε την δική του την μορφή.

H μορφή που λέει είναι ο Ντράκο ή κανένας άλλος πιο κακός;

Τέλειο κεφάλαιο! Μάθαμε και τιο έγινε από τη στιγμή που το έσκασε η Λούνα. Αλλά εγώ δεν κατάλαβα ένα πράγμα: πώς γίνεται το παιδί που ήταν στο αυτοκίνητο να γλίτωσε; Θα έπρεπε να έχει πεθάνει. Και η "γριά" που στο καλό τη βρήκε αφού οι γονείς της ήταν μες στο αμάξι και εκείνη ήταν μωρό; Μπερδεύτηκα λίγο με το τι είπαν

Πολύ ωραία περιγραφή του κάστρου και της στιγμής που αλλάζει ο χρόνος

Και κάτι ακόμα που είχα ξεχάσει να ρωτήσω: η ψυχή του βρικόλακα είναι ακόμα μξέσα της ή βρήκαν τρόπο να τη βγάλουν; Και αν είναι ακόμα μέσα της, τότε δεν κινδυνεύει η Λούνα από στιγμή σε στιγμή να πεθάνει;

Ανυπομονώ να δω στο επόμενο κεφάλαιο ποιανού τη μορφή έχει ο εφιάλτης και πώς θα εςξελιχθούν τα πράγματα!

βρε παιδια συγνωμη που εχω γινει καπως εκνευριστικη με το θεμα την ηλικιας, αλλα αν μου κολλησει κατι, πολυ δυσκολα ξεκολλαει...
και εγω εχω κερδισει χρονια. ειμαι δεκεμβρη. αλλα φετος που τελειωνω το σχολειο, θα κλεισω τα 17 και θα μπω στα 18. πως γινεται η λουνα, που ειναι η ιδια περιπτωση με εμενα, να κλεινει τα 17 και να μπαινει στα 18, στο πρωτο ετος???

το διαβασα το κεφαλαιο... ηταν απιθανο... τοσα λιγα εγιναν απο τοτε που εφυγε??? βασικα θα μου πεις πως τωρα κανεις δεν την κυνηγαει. μαλλον ειχε συνηθισει που συνεβαιναν ενα σωρο πραγματα στην ζωη της καθε μερα, και τωρα που χαλαρωσε, μου φανηκε περιεργο...
αλλα καιρος ηταν να χαρει και λιγο την ζωη της περα απο τους κινδυνους και τους βρικολακες...

φαινονται απολυτα ταιριαστει με τον μλπειζ!!! το τελειο ζευγαρι!!!
και η στιγμη που αλλαξε ο χρονος, φανηκε μαγικη!!!
ειχες τελεια περιγραφη του περιβαλλοντος
αλλα τι ηταν αυτο που τους τα χαλασε? τι ηταν αυτο το ''νεο'' κακο που τους βρηκε και τρυπωσε στην ευτυχια τους??????

βασικα εγω νομιζα πως ο ντρακο περα απο το παθος, την αγαπουσε και λιγο. αλλα μαλλον εκανα λαθος. μαλλον απλα προστατευε οσους ηταν σαν αυτην, ανα τους αιωνες...
αλλα εγω δεν νομιζω να βγηκε ο βρικολακας απο μεσα της σε αυτον τον ενα χρονο. εξαλλου αν ειχε βγει, ισως μαθευοταν και σταματουσε το πολυ κυνηγι. αν και οχι ολο. αυτο ειναι σιγουρο!!!!

ωραια η ''ψευτικη ιστορια'' που εφτιαξαν. βρηκε ετσι μια νεα ζωη να ζησει. μια ζωη που της αξιζε μετα τα οσα περασε. ασχετως αν της λειπουν ολοι τωρα που τους εχασε
πλακα θα ειχε ομως να εμφανιστει ξαφνικα η αληθινη κορη εκεινου του ζευγους...
αν και σιγουρα ειναι νεκρη...

και μια ερωτηση. μολις η λουνα γινει 18, θα μπορεσει να επιδειξει καθολου την σχεση της με τον μπλειζ?

Χριστίνα: Θα δείτε στο επόμενο κεφάλαιο

Υπήρχε μια φημολογία ότι το παιδί ήταν μαζί τους στο αμάξι και ότι εξαφανίστηκε. Το αν πέθανε ή έζησε δεν το ξέρουν, πάντως το σώμα του δεν βρέθηκε. Αυτό που είπαν φυσικά ήταν μια φανταστική ιστορία για να τα ''μπαλώσουν'' και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα

very much

Ακόμα μέσα της είναι. Ε όχι βρε και από στιγμή σε στιγμή! Δεν είναι πια και τόοοσο εύκολο. Απαιτείται μια διαδικασία

Εύα: Δεν πειράζει, Εύα μου. Εφόσον έχεις ακόμα αμφιβολίες, να το συζητήσουμε, καμία αντίρρηση δεν έχω

Την απάντηση για την ηλικία θα την βρεις εδώ, γιατί μου βγήκε κάπως μεγαλούτσικη...

Σπόιλερ:

Όταν είπε ''τι συνέβη έναν χρόνο πριν'' εσύ περίμενες να ακούσεις σημεία και τέρατα, ε; :P Όοοχι βρε, γι' αυτό δεν την ''πεθάναμε'' άλλωστε; Για να βρει και εκείνη λίγο την ησυχία της; :P

Άχου, χαίρομαι πραγματικά που σας άρεσε! Φοβήθηκα μήπως δεν σας αρέσει (γιατί με τα ρομαντικά δεν τα πάω και πολύ καλά, είναι η αλήθεια )


Δεν το είδε ο Μπλέιζ, η Λούνα το πρόσεξε Μπορεί και να μην ήταν και τίποτα, αλλά ήταν αρκετό ώστε να την κάνει να ανησυχήσει

Όχι, ο βρικόλακας σίγουρα δεν βγήκε από μέσα της. Μην ξεχνάς όμως ότι, αν βγει ο βρικόλακας που έχει μέσα της, μπορεί και να πεθάνει

Δεν νομίζω ότι θα είναι και τόσο εύκολο, δεδομένου ότι είναι ''θείος'' της, άρα πρώτου βαθμού συγγένεια. Ακόμα και αν είναι ενήλικη, το να συνάψει σχέση με τον ίδιο της τον θείο δεν είναι λιγάκι τραβηγμένο; (από την στιγμή που δεν γνωρίζουν ότι δεν είναι συγγενείς στην πραγματικότητα)

Α, εντάξει, τώρα κατάλαβα την ιστορία

Στη διαδικασία που λες ότι απαιτείται θα είναι κάτι σαν επίκληση για παράδειγμα ή θα αρχίσει να νιώθει τίποτα περίεργους πόνους που στην αρχή δε θα είναι τίποτα πολύ άξιο προσοχής αλλά μετά θα χειροτερέψουν ώσπου να βγει από μέσα της η ψυχή κάνοντάς την κομματάκια;

Όσο για την ηλικία, συγγνώμη που θα στη σπάσω κι εγώ, αλλά πιστεύω ότι θα έπρεπε να κλείνει τα 17 στο προηγούμενο βιβλίο.

Σπόιλερ:

Εγώ να σου πω,θα περίμενα σημεία και τέρατα...

Τι λες καλέ που δε μας άρεσε! Μην το ξανακούσω αυτό! Φυσικά και είσαι καλή στα ρομαντικά, όπως και σε οτιδήποτε άλλο!

I'm glad

Ένας συνδυασμός και των δυο Πάντως, αν συμβεί, δεν θα είναι καθόοολου καλό

Σπόιλερ:

Χαχα! Ναι, το κατάλαβα

Ναι μωρέ, απλά, όταν γράφω ρομαντικές σκηνές, νιώθω λίγο ''έξω από τα νερά μου'' γι' αυτό ρωτάω

Δε θα είναι καθόλου καλό; Τι λες τώρα; Εγώ νόμιζα ότι θα ήταν κάτι πολύ ευχάριστο!

Σπόιλερ:

Μια χαρά γράφεις! Μην ανησυχείς καθόλου!

Άμα το βρίσκεις ευχάριστο αυτό, τότε τι να πω; Είναι μια ευχάριστη επιπλοκή :P

Σπόιλερ:

με μαγεψες με τα τρια τελευταια κεφαλαια!!
η λουνα με τον μπλειζ;;

τι ανατροπες ειναι αυτες;
και εχει ο μπλειζ αδελφο;
η σελεστ που χαθηκε;ο ντρακο;

συνεχειααα...!

λοιπον λοιπον!
διαβασα το μισο χθες δεν προλαβα ηρθε ο αδερφος μ
σημερα το ολοκληρωσα αλλα δεν προλαβα να σου σχολιασω γιατι επρεπε να φαω!
παλι σημερα πηγα να μπως για σχολιασω αλλα και παλι δεν μπορουσα ητανε ο αδερφος μ!
ε γαμ*τ* σου σχολιαζω επιτελους!

λοιποννν το κεφαλαιοοο μου αρεσεεε καταπληκτικααααααααααααααα
εμεινα σαν ... δεν λεω ---->

τι νομιζεις καλε οτι δεν μας αρεσειιι??? παας καλααα?? ητανε ενααα πολυ αγαπητο!!! αγαπημενο!!! λατρικοοο κεφαλαιο!

και εγω παιδια σε καποια φαση μπερδευτικα με τις ηλικιες! αλλα τρ ειμαστε οκ!

η ιστορια εμενα μ φανηκε φυσιολογικη! αλλα εχω μια ερωτηση για το χαμενο κοριτσακι! ή θα ειναι καποτε η Λουνα και την υοθετησαν αλλοι γονεις( δεν νομιζω να ειναι αυτο, αλλα λεμεε τρ! ) ή το μωρο που σωθηκε το εσωσες καποιος απο τους κακους βρικολακες! μεχρι τα 18 το αφησε ανθρωπο και μετα του εμαθε τα βασικα ενος βρικολακα! ( επειδη το μεταμωρφωσε!)

καλα εεε απο φαντασια σχιζω!

λοιπον τι ρομαντικοοο αυτο με το που αλλαξε χρονια! θα θελα και εγω!

και τελευταιο!! τι να ητανε αραγε??? οεο??? και εγω ο ΝΤρακο νομιζω η η Κειλιν! ηρθε για να της παρει εκδικιση!

η απλα ητανε ενα αλλος ακυρος βρικολακας που ξερει γι'αυτην και την παρακολουθηουσε μεχρι που τον προσεξε η Λουνα και αυτος της χαμογελασε και μετα εξαφανιστηκε μυστηριωδως! εεε τι λες?

αντεεε!!! ανυπομονούμε για την συνεχεια!

απλα μετα τα οσα της ειχαν συμβει μεσα σε διαστημα δυο ή τριων μηνων, το να μεινει στην ησυχια της για ενα χρονο μου φανηκε απιθανο.
αν και ποτε δεν θε ειναι πραγματικα ησυχη, εφοσον παντα θα ειναι σε επιφυλακη.
και παντα θα θυμαται. οι αναμνησεις δυσκολα σβηνονται. και ειδικα οι δικες...

σωστα... αν βγει ο βρικολακας απο μεσα της θα πεθανει... αρα κατα καποιον τροπο δεν τους συμφερει να της τον βγαλουν υποθετω

θειος της ειναι??? δεν το ειχα παρατηρησει οταν διαβαζα την αναδρομη
αλλα θειος της απο την μερια των ''πραγματικων γονιων της'', ή αυτον που την βρηκαν και την ανεθρεψαν???

και μια απορια... ο σεγκριμ δεν ειχε απειλησει πως αν η λουνα δεν τον ακολουθησει, θα σκοτωσει οσους αγαπαει??? τωρα που η λουνα του την εφερε, δεν θα επρεπε να πραγματοποιησει την απειλη?
οχι πως θελω να την πραγματοποιησει, απλα ρωταω...

και κατι ακομα... ο μπλειζ μεγαλωνει σε ηλικια, δεδομενου οτι ειναι ενα ειδος βρικολακα???

Σπόιλερ:

φυσικα και μας αρεσε. εισαι πολυ καλη στην περιγραφη γενικοτερα. και αυτο δεν εξαιρει τις ρομαντικες σκηνες

Επειδή για δυο μέρες δεν θα μπορέσω να μπω στο internet μάλλον, ανεβάζω τα επόμενα δυο κεφάλαια (που στην ουσία είναι ένα κεφάλαιο σε 2 μέρη, αλλιώς θα έβγαιναν τεράστια ) Αφήστε μου τα σχόλιά σας και θα απαντήσω σε όλα μόλις μπορέσω

Κεφάλαιο 5ο

Σηκώθηκα όσο πιο σιγά μπορούσα από το κρεββάτι για να μην ξυπνήσω τον Μπλέιζ. Τα μάτια του ήταν κλειστά και τα σκέπαζαν πυκνές, σκουρόχρωμες βλεφαρίδες. Τα γυμνά μου πόδια ανατρίχιασαν όταν ακούμπησαν το παγωμένο πάτωμα και το επίσης γυμνό κορμί μου αναρίγησε από το κρύο. Άρπαξα την ρόμπα του, η οποία ήταν ποτισμένη με το άρωμά του. Αυτό το άρωμα ξυπνούσε μέσα μου το παθιασμένο μας σμίξιμο, τις καυτές στιγμές πάθους που ζήσαμε. Έπνιξα έναν χαζό αναστεναγμό, προσπάθησα να βρω όσο πιο αθόρυβα γίνονταν τις παντόφλες μου και, όταν τις βρήκα τελικά, μπήκα στο μπάνιο.

Κανονικά, θα έπρεπε να κοιμηθώ αλλά, εκτός του ότι δεν μου ερχόταν ύπνος, δεν ήθελα να δω στον ύπνο μου να καταφθάνουν οι γνωστοί ''προάγγελοι των κακών ειδήσεων'' Γιατί μπορεί τελικά στην ζωή μου να υπήρχε γαλήνη και ηρεμία, από την στιγμή όμως που ξέφυγα από εκείνον τον αποπνικτικό χώρο που ήμουν φυλακισμένη, όλα μου τα όνειρα ήταν πάντοτε εφιάλτες. Εφιάλτες παντός είδους. Στην αρχή, τρόμαζα όταν τους έβλεπα, στο τέλος όμως κατάφερα μέχρι και να τους συνηθίσω. Η ζωή πλέον ήταν η ευχάριστη διαφυγή από τα όνειρά μου. Τα όνειρά μου ήταν τα όργανα του βασανιστηρίου μου.

Οπότε, δεν με ενδιέφερε αν θα έπρεπε να παραμείνω άυπνη για δυο ολόκληρες μέρες. Το μόνο που ήθελα ήταν να κρατήσω ακέραιες αυτές τις ευχάριστες αναμνήσεις για όσο άντεχε η μνήμη μου.

Όταν τελείωσα με το ντύσιμό μου, έβαλα στην τσάντα μου το κινητό μου και πήρα τα κλειδιά του δωματίου στο χέρι και, αφού έκλεισα την πόρτα πίσω μου, κατέβηκα τις σκάλες.

Το ξενοδοχείο ήταν επικεντρωμένο γύρω από το αρχέτυπο των καιρικών συνθηκών του Κεντ, ένα πανδοχείο, στην ουσία, που χρονολογούνταν από τον δέκατο έκτο αιώνα και το στυλ του αιχμαλώτιζε την ουσία της ζωής της παράκτιας Αγγλίας, με μια σύγχρονη ατμόσφαιρα και μια αναζωογονητική, ανεξάρτητη διάθεση. Το ''Εστιατόριο του Κόλπου'' ήταν ένας άνετος χώρος, με ένα απαλό, κρεμ χρώμα να κυριαρχεί και ένα ελαφρύ γκρίζο σε ορισμένους τοίχους, με έπιπλα ισότιμα παρατεταγμένα στον χώρο. Επέλεξα να πάρω το πρωινό μου στην βεράντα, η οποία ήταν κλειστή λόγω του χειμώνα, με διάσπαρτα σώματα θέρμανσης τριγύρω. Παρήγγειλα έναν λάτε και δαμάσκηνα με μέλι. Δεν είχα δοκιμάσει τίποτα από τα δυο, αλλά για όλα υπήρχε η πρώτη φορά.

Σαν είδα την κοπέλα να απομακρύνεται, έβγαλα από την τσάντα μου το κινητό μου και πληκτρολόγησα τον αριθμό. Ήξερα ότι είχαμε 6 ώρες διαφορά, σύμφωνα όμως με τους υπολογισμούς μου, αποκλείεται να κοιμόταν, ειδικά μια τέτοια μέρα. Το τηλέφωνο χτύπησε κάμποσες φορές και ήμουν έτοιμη να κλείσω, όταν επιτέλους το σήκωσε.

''Λούνα;'' σχεδόν ούρλιαξε εκείνη πάνω από τον θόρυβο. Προφανώς, βρισκόταν κάπου έξω, σε κάποιο κλαμπ ''Εσύ είσαι;''

''Ναι, Σελέστ, εγώ είμαι'' φώναξα, ευχόμενη να με άκουγε πάνω από τον θόρυβο.

''Τιιι;'' φώναξε κι εκείνη, με μια φωνή που έσπαγε κρύσταλλα ''Περίμενε λίγο να βγω έξω γιατί δεν σε ακούω'' Το ανεπαίσθητο βουητό και ο θόρυβος από τις φωνές συνεχίστηκε, μέχρι που κάποια στιγμή μετριάστηκε κάπως και μπορούσα πλέον να την ακούσω καθαρά.

''Έλα, Λούνα, τι έγινε;'' είπε, κάπως αγχωμένη εκείνη.

''Καταρχάς, να σου ευχηθώ χρόνια πολλά και ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος'' Είπα να ξεκινήσω έτσι, μην της το φέρω και απότομα.

''Ευχαριστώ πολύ, επίσης'' απάντησε πρόσχαρα, αν και κάπως μηχανικά εκείνη. Σχεδόν μπορούσα να δω ένα πλατύ χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη της.

''Βγήκες έξω να το γιορτάσεις;'' Ήταν ολοφάνερο, αλλά είπα να καθυστερήσω το ''αναπόφευκτο'' όσο μπορούσα.

''Ναι, βγήκα με κάτι φίλους μου. Εσύ πως τα πέρασες;''

Ακουγόταν πραγματικά χαρούμενη. Ξαφνικά, ταλαντεύτηκα για το αν θα έπρεπε να της το πω ή όχι. Από την μία, δεν ήθελα να της χαλάσω την διάθεση, ειδικά μια τέτοια μέρα, αλλά από την άλλη μου είχε ''υπαγορεύσει'' ρητά πριν φύγω για την Αγγλία να την ενημερώσω για οτιδήποτε ύποπτο υπέπιπτε στην αντίληψή μου. Τελικά, αποφάσισα να εκμυστηρευτώ τους φόβους μου μαζί της, ακόμα και αν ήταν αβάσιμοι. Άλλωστε, δεν λένε ότι η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία;

''Τέλεια'' είπα και δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω ''Πέρασα καταπληκτικά'' Αποφάσισα να μπω επιτέλους στο θέμα ''Σε πήρα για να σου πω κάτι. Κάτι που νομίζω ότι είδα σήμερα''

''Το κατάλαβα ότι ήθελες να μου μιλήσεις για κάτι'' είπε γελώντας εκείνη ''Σχεδόν ποτέ δεν τηλεφωνείς σε κάποιον αν δεν συντρέχει κάποιος λόγος''

Είδα με την άκρη του ματιού μου την σερβιτόρα να καταφθάνει με την παραγγελία μου και μουρμούρισα ''Περίμενε λίγο'' μέσα από τα χείλη μου. Η κοπέλα τα άφησε με χάρη πάνω στο τραπέζι και αποχώρησε. Το μάτι μου έπεσε στο κατακόκκινο πιάτο, στο μέλι όπως ήταν ανακατεμένο με τα δαμάσκηνα. Φαινόταν πεντανόστιμο. Έβαλα ξανά το ακουστικό στ' αυτί μου.

''Όταν ήμασταν με τον Μπλέιζ στο Κάστρο του Ντόβερ για την αλλαγή του χρόνου, μου φάνηκε ότι, πίσω από μια από τις κολώνες του κάστρου, είδα τον Ντράκο'' Κατέβαλα προσπάθεια ώστε να μην φανεί η ταραχή μου και την ανησυχήσω ακόμα περισσότερο ''Μπορεί να ήταν αρκετά μακριά και να φορούσε έναν μαύρο μανδύα, μου φάνηκε όμως ότι, εκείνη την στιγμή, το βλέμμα μου έκανε κάτι σαν ''ζουμ'' και εστίασε στο πρόσωπό του. Αυτό που μπόρεσα να διακρίνω καθαρά ήταν ένα ζευγάρι γκρίζα μάτια'' Πήρα μια ανάσα ''Μπορεί να ήταν και αποκύημα της φαντασίας μου, έτσι; Ο Ντράκο δεν είναι ο μόνος άντρας στον κόσμο με γκρίζα μάτια'' Φλυαρούσα και αποφάσισα ότι ήταν ώρα να σταματήσω. Σύντομη παύση από την άλλη άκρη της γραμμής.

''Μπορεί και να μην ήταν και τίποτα'' έκανε σκεπτική εκείνη ''Ωστόσο, καλά έκανες και με ενημέρωσες. Θα το ερευνήσω το ζήτημα, μην ανησυχείς''

''Δεν ανησυχώ. Σε εμπιστεύομαι''

''Το ξέρω'' είπε εκείνη μετά από ελάχιστα λεπτά παύσης με πρόσχαρη φωνή.

''Λοιπόν, ελπίζω να τα ξαναπούμε'' είπα εγώ, κάπως βιαστικά. Δεν είχα τίποτα άλλο να πω. Ήταν ώρα να τερματίσω την κλίση και, προτού πατήσω το πλήκτρο του τερματισμού, άκουσα την φωνή της.

''Λούνα;'' Ξαναέβαλα το ακουστικό στ' αυτί μου ''Να προσέχεις''

Την διαβεβαίωσα ότι θα προσέχω και τερμάτισα την κλίση. Έβαλα το κινητό μου ξανά πίσω στην τσάντα μου, ήπια μια γουλιά από τον καφέ μου και, μετά από πολλή σκέψη, έκανα κάτι που δεν είχα κάνει εδώ και πολύ καιρό:

Έβγαλα από την τσάντα μου το σημειωματάριο του Ντράκο.

Κεφάλαιο 6ο

Για την ακρίβεια, αυτό που είχα στην κατοχή μου ήταν σε μορφή σπιράλ. Αυτός που είχε κάνει την μετάφραση είχε φωτοτυπήσει τις σελίδες του σημειωματάριου και από δίπλα είχε την μετάφραση, λες και υπήρχε ποτέ περίπτωση να μάθω έστω και μια λέξη στα ρουμάνικα. Ο γραφικός χαρακτήρας του Ντράκο ήταν όμορφος, με ευανάγνωστα, καλλιγραφικά γράμματα. Πλέον, ήταν ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για να συνοδεύσω τον καφέ μου, θυμάμαι όμως πως, την πρώτη φορά που το είχα διαβάσει, είχα σοκαριστεί, μέχρι να συνειδητοποιήσω πόσο λίγα πράγματα έμαθα στην πραγματικότητα και πόσο μακριά από την αλήθεια βρισκόμουν.

''Σλάτιβα, Ρουμανία
Καλοκαίρι, 1538

Ήρθε η εποχή του θερισμού και δεν μπορώ να σταθώ ακίνητος ούτε λεπτό. Το αν θα φάω ή αν θα πιω δεν έχει καμία απολύτως σημασία: ο πατέρας μου είναι βαριά άρρωστος και πρέπει να κάνω ό, τι καλύτερο μπορώ. Τα αδέρφια μου, ο Κλάντιου, ο Πάουλ και ο Γαβριήλ βοηθούν και αυτά στο χωράφι, ωστόσο θέλω ο πατέρας να προσέξει πόσο κόπο καταβάλω. Είμαι ο μικρότερός του γιος. Δεν θα βρω ούτε κληρονομιά από εκείνον όταν πεθάνει ούτε τίποτα. Λες και η κληρονομιά μας είναι μεγάλη, μα κι αν ήταν, ποσώς με ενδιαφέρει! Μόνο κάτι χωράφια που δεν καρπίζουν και ένα σακί γεμάτο γκρεμισμένα όνειρα. Μονάχα η Μαργκαρέτα με καταλαβαίνει, αλλά και εκείνη βρίσκεται συνεχώς στο πλευρό της μητέρας μας στο σπίτι και γιατροπορεύει τον πατέρα μας και μιλάμε ελάχιστα πλέον. Δεν μπορώ να ομολογήσω τα όνειρά μου ούτε στον εαυτό μου. Μονάχα με τα σκίτσα μου μπορώ να ξεφεύγω που και που, όταν όλοι πέφτουν κατάκοποι για ύπνο και κανείς δεν μπορεί να δει τι κάνω για να με κοροϊδέψει.

Σε αυτή την χώρα δεν έχω άλλο μέλλον από την σκλαβιά στα χωράφια των αδερφών μου προκειμένου να ζήσω, μια σκλαβιά ισόβια. Δεν είναι αυτό που έχω ονειρευτεί! Σε αυτή την πατρίδα, δεν έχω μέλλον. Η ζωή εδώ μοιάζει ποιο πολύ με έναν συνεχή αγώνα επιβίωσης που σου ρουφάει το αίμα και δεν σε αφήνει να ανασάνεις.

Η Μιρούνα μου είπε, μέσα στα καυτά φιλιά της, ότι η Γαλλία είναι η χώρα των καλλιτεχνών, γι' αυτό κι εγώ το πήρα απόφαση: απόψε θα το σκάσω από το σπίτι μου και αν κάνω λάθος, ο Θεός να με συγχωρέσει, μα αν δεν πραγματοποιήσω το όνειρό μου, θα ζω μισή ζωή''

Γύρισα λίγο τις σελίδες. Στο διάστημα αυτό, ο πατέρας του είχε πεθάνει, αποκληρώνοντας τον από γιο του που τον εγκατέλειψε στην πιο δύσκολη στιγμή στην ζωή του και τα αδέρφια του δεν του το συγχώρησαν ποτέ. Η μητέρα του βρήκε τον θάνατο σαράντα μέρες μετά τον θάνατο του πατέρα του. Όλοι αποφάνθηκαν ότι πέθανε από την στεναχώρια της για το μικρότερο παιδί της.

Δύο χρόνια αργότερα, ο Ντράκο διέμενε στην Λιόν στο Παρίσι σαν επαγγελματίας ζωγράφος. Εκεί συνάντησε για πρώτη φορά την γυναίκα που έφερε τα πάνω-κάτω στην ζωή του και τον έπεισε να γίνει βρικόλακας.

''Λιόν, Παρίσι
Άνοιξη, 1540

Την έβλεπα γυμνή, ξαπλωμένη πάνω στο κρεββάτι και ήμουν ευτυχής. Χυτά, ξανθά μαλλιά και πανέμορφα γαλάζια μάτια, σίγουρα η Κλερ ήταν μια αιθέρια ύπαρξη. Ήταν το ιδανικό μου μοντέλο. Ήθελα να γευτώ τους καρπούς του σώματός της, ξανά και ξανά. Πλησίασα στο κρεββάτι και της έδωσα ένα ακόμα φιλί, στο οποίο ανταποκρίθηκε με περίσσιο πάθος. Τα χέρια μου άγγιζαν απόκρυφα σημεία του κορμιού της και την άκουγα να φωνάζει από ικανοποίηση, απόλυτα παραδομένη στα χέρια μου. Ήμουν έτοιμος να μπω μέσα της, όταν άκουσα έναν χτύπο στην πόρτα. Τον αγνόησα και μπήκα μέσα της γοργά και σκληρά, κάνοντάς της να φωνάζει και να μου ζητάει να κινηθώ πιο γρήγορα, πιο ρυθμικά.
''Νικολά Ντουπόντ, etes-vous à l'intérieur?'' άκουσα μια γυναικεία φωνή.
''Oui, mais je suis un peu occupé, mademoiselle'' Αν ήξερε και με τι ακριβώς αμολιόμουν, πιθανότατα θα κοκκίνιζε από την ντροπή της. Από την προφορά της, φαινόταν σαν μια κυρία της καλής κοινωνίας. Τι δουλειά είχε στο ατελιέ του τέτοια ώρα;
''Αργείτε, Monsieur; Έχω μια προσφορά που πιθανότατα να σας ενδιαφέρει'' Πετάχτηκα απότομα από το κρεββάτι και άρχισα να ντύνομαι βιαστικά.
''Νικολά, τι κάνεις;'' ρώτησε η Κλερ εκνευρισμένη.
''Οι δουλειές δεν πάνε καλά, Κλερ'' είπα, βάζοντας το μεσοφόρι μου και τα παπούτσια μου ''Δεν είναι καιρός για να απορρίπτω προσφορές'' Της έδωσα τα ρούχα στο χέρι ''Καλό θα ήταν να φύγεις από την πίσω πόρτα''
''Καλά'' έκανε εκείνη παραπονιάρικα, με έναν γατίσιο, γυναικείο τρόπο που απεχθανόμουν ''Θα έρθεις να με βρεις το βράδυ;''
''Οπωσδήποτε'' Της έδωσα ένα πεταχτό φιλί και την έδιωξα κακήν κακώς από το ατελιέ. Χτένισα λίγο τα μαλλιά μου με τα ακροδάχτυλα μου και άνοιξα την πόρτα.

Μπροστά μου, στεκόταν η πιο όμορφη και αριστοκρατική γυναίκα που είχα δει στην ζωή μου: μαύρα μαλλιά, σμαραγδένια μάτια και πάλλευκη επιδερμίδα. Ήταν ντυμένη με μια ακριβή, μπλε τουαλέτα. Τα μάτια της με περιεργάστηκαν σαν να ήμουν πρωτάρης.
''Ελπίζω να είχες χρόνο να διώξεις την μετρέσα από το παράθυρο. Θα ήταν ντροπή αν την έβλεπε κανένας πελάτης'' είπε, με ένα πονηρό χαμόγελο. Αυτό με έκανε να σαστίσω. Πως ήταν δυνατόν να γνωρίζει ότι η Κλερ ήταν εδώ; Έτσι όπως φώναζε βέβαια, λογικό θα ήταν αν την είχε ακούσει. Πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό ένιωσα ντροπή.

Εκείνη ήρθε κοντά μου, φυλάκισε το πρόσωπό μου μες στις χούφτες της και είπε, με τα σμαραγδένια της μάτια να με στιγματίζουν ως την αιωνιότητα:
''Ο κόσμος είναι γεμάτος δαίμονες και αγγέλους. Είναι κακό καμιά φορά να μην επιλέγεις κάποια από τις δυο πλευρές;'' Κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι δεν ήταν τόσο αθώα όσο έδειχνε εκ πρώτης όψεως.
''Λοιπόν; Τι θέλετε από εμένα;'' Εκείνη έβγαλε επιδεικτικά τα γάντια της και τα άφησε στον φθαρμένο καναπέ που υπήρχε στο δωμάτιο, όπως και το τσαντάκι της και το καπέλο της.
''Θέλω να ζωγραφίσετε ένα πορτραίτο μου...'' Έλυσε τα μαλλιά της, ένας καταρράκτης από μελανές μπούκλες. Ξεροκατάπια.
''Βεβαίως. Θέλετε ανφάς ή προφίλ;'' Ένα σιγανό γέλιο βγήκε από τα χείλη της.
''Όχι, δεν καταλάβατε. Θέλω να με ζωγραφίσετε...γυμνή'' Γυμνή; Ένας Θεός ήξερε πόσο ήθελα να δω τι κρύβεται κάτω από αυτό το φόρεμα, αλλά φαινόταν τόσο καθώς πρέπει που φοβήθηκα μήπως βρω μπελάδες.
''Είστε σίγουρη, δεσποινίς;'' Ένα πηχτό γέλιο βγήκε από το βάθος του στήθους της. Το είδα να ανεβοκατεβαίνει και αμέσως το μυαλό μου πήγε στο κρεββάτι που υπήρχε στο πίσω δωμάτιο, εκεί όπου ήθελα να καταλήξει αυτή η συνάντηση. Εκείνη έσκυψε και άδειασε όλο το περιεχόμενο που υπήρχε στο τσαντάκι της. Δεν είχα ξαναδεί τόσα λεφτά μαζεμένα σε όλη μου την ζωή ''Αυτά είναι αρκετά για να κάμψουν τις όποιες ''αναστολές'' σου;''

Αν ήταν έλεγε! Δέχτηκα αμέσως και της υπέδειξα να ξαπλώσει σε αυτή την φθαρμένη πολυθρόνα. Μάζεψα τα σύνεργα μου από την αποθήκη και, όταν επέστρεψα στο σαλόνι, ήταν ήδη γυμνή και ξαπλωμένη στον καναπέ. Όταν την είδα, δεν μπορούσα να κρύψω την έξαψη μου ούτε λεπτό, ωστόσο είχα αναλάβει μια δουλειά και έπρεπε να την τελειώσω. Κάθε χαρακιά που έκανα στον πίνακα και κάθε πινελιά νόμιζα ότι την αδικούσε: η ομορφιά της ήταν σχεδόν αδύνατο να αποτυπωθεί στον καμβά.

Όταν τελείωσα, εκείνη ήρθε από πίσω μου, θαύμασε το έργο μου και το πήρε χωρίς να μιλήσει. Ντύθηκε αργά και, προτού βγει από την πόρτα, μου έδωσε ένα καυτό φιλί στα χείλη. Τρελάθηκα. Όταν κατέβηκε την σκάλα, την ρώτησα που μπορούσα να την βρω.

Εκείνη απάντησε ότι υπήρχαν τρόποι και χάθηκε μες στα σοκάκια''

Μετά από έναν χρόνο μέσα από κρυφτούλι και μηνυματάκια ανά μεταξύ τους, η συνάντησή τους έγινε σε ένα μεγάλο πάρτι μασκέ του Παρισιού, δυο χρόνια μετά. Εκείνη του είπε τότε ότι είναι βρικόλακας και, για να μπορέσουν να είναι μαζί, έπρεπε να μετατραπεί πρώτα και εκείνος σε βρικόλακα. Της ζήτησε να τον μετατρέψει εκείνη, ωστόσο επέμενε ότι δεν της πήγαινε η καρδιά για κάτι τέτοιο, έτσι και εκείνος προσέλκυσε την Έλενορ, μιας και έβλεπε να έλκεται ερωτικά από εκείνον. Όταν την σκότωσε, πίστεψε ότι επιτέλους θα ήταν μαζί, ωστόσο η Φελίσια Κονσταντίν (όνομα το οποίο του αποκάλυψε εφόσον έγινε βρικόλακας) δεν μπορούσε να δέσει την καρδιά της με έναν μόνο άντρα. Τον κατηγόρησε επίσης για αφέλεια επειδή μετατράπηκε από μια αδύναμη Toreador, ενώ η ίδια τον είχε παρασύρει σ' αυτή την παγίδα.

Όλο το σημειωματάριο ήταν ένα κομμάτι από την ζωή του Ντράκο. Αυτό μπορεί να με βοηθούσε να καταλάβω πολλά πράγματα για εκείνον, ωστόσο λίγα καταλάβαινα για την κατάρα και τον δικό μου ρόλο σε αυτή. Μόνο μια αναφορά γίνεται σε αυτό, και αυτή είναι τόσο αινιγματική που, μέχρι σήμερα, δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη:

''Σικελία, Ιταλία
Φθινόπωρο, 1670

Ώρες τώρα τριγυρνώ στα καλντερίμια, με μόνο μου οδηγό το σημείωμα:
''Έλα να με βρεις στην γόνδολα με τα μαύρα πανιά''

Καμία γόνδολα δεν είχε μαύρα πανιά και, όσο και αν έψαχνα, έχοντας τα μάτια μου ανοιχτά, δεν μπορούσα να το βρω. Ξάφνου, μια φιγούρα φάνηκε μέσα από τις σκιές.

Την ήξερα αυτή την γυναίκα.
''Τζάκελιν;'' αναφώνησα έκπληκτος εγώ ''Τι δουλειά έχεις εσύ στην Σικελία;'' Τα κίτρινα της μάτια ήταν ακριβώς όπως τα θυμόμουν: απόμακρα και άκρως κατηγορηματικά.
''Ήταν καθήκον σου'' Με έδειξε με το δάχτυλο ''Έπρεπε να την προστατεύσεις και εσύ την σκότωσες''
''Δεν είναι καθήκον μου!'' φώναξα εγώ ''Ήταν καθήκον της αδερφής μου''
''Η οποία πέθανε πριν από πολύ, πολύ καιρό'' Κούνησε απηυδισμένη το κεφάλι της ''Όλες αυτές που πέθαναν, η μια μετά την άλλη...Το ήξερες ότι θα έφτανε η σειρά σου, αργά ή γρήγορα, ήξερες πολύ καλά τι σε περίμενε, αλλά εσύ επέλεξες να πετάξεις την ευκαιρία σου στα σκουπίδια''
''Ήταν μάταιο'' φώναξα αγανακτισμένος εγώ.
''Δεν θα ήταν μάταιο, αν υπήρχε τρόπος να λύσουμε την κατάρα'' Αυτό αδυνατούσα να το πιστέψω.
''Αδύνατον. Δεν υπάρχει τρόπος''
''Κι αν σου έλεγα ότι υπάρχει και ότι θα έχουμε όλη την δύναμη στα χέρια μας;'' Αυτό με έβαλε σε σκέψεις ''Αλλά θα υποσχεθείς να μην μιλήσεις ή να αναπαράγεις αυτό με οποιονδήποτε τρόπο. Είναι σαφές αυτό;''

Και το έκανε. Από εκείνο το σημείο και μετά, κάθε πληροφορία για την λύση της κατάρας είχε πλέον χαθεί.

ωστε τον ντρακο ειδε? δεν μου φανηκε και πολυ περιεργο... αυτος παντου την ακολουθει. ισως και να μην ειναι η πρωτη φορα που βρισκονται στο ιδιο μερος. απλα εκεινη δεν θα τον ειχε παρατηρησει νωριτερα... καλα εκανε και ειδοποιησε την σελεστ...
αλλα πως γινεται να εκανε ''ζουμ''? ο βρικολακας που εχει μεσα της, το προκαλεσε?

ωστε το ''σημειωματαριο'' εχει μεσα τη ζωη του ντρακο? δεν μου φαινεται περιεργο που το θεωρουσε τοσο πολυτιμο και σημαντικο για αυτον...

παντως δεν ηταν ωραια ουτε που εγκατελειψε τους γονεις του, ειδικα μια τοσο δυσκολη στιγμη, και ας ηθελε να πραγματοποιησει τα ονειρα του, αλλα ουτε και που σκοτωσε την ελενορ.
αλλα για να καταλαβω... το εκανε μονο και μονο για να ειναι μαζι με την Φελίσια? βλακεια του!!!

και ποια ηταν αυτη με την οποια μιλουσε στο τελος? αρα υπαρχουν τροποι να λυθει η καταρα! και αυτος ορκιζοταν πως δεν υπαρχουν... γιατι αραγε? μονο λογω της υποσχεσης που εδωσε, ή ειχε και αλλους λογους?
και οταν λεει η λουνα πως ''κάθε πληροφορία για την λύση της κατάρας είχε πλέον χαθεί'', εννοουσε πως το ημερολογιο τελειωνε εκει, ή απλα πως ο ντρακο δεν ειχε κανει αλλη αναφορα στις μετεπειτα καταχωρησεις???

και μια παρατηρησει... αυτος μην δει γυναικα! αμεσως ''αναβει''. ακομα δεν βαρεθηκε?

Μαρία: Σημασία έχει ότι τα κατάφερες λοιπόν

Χαίρομαι που σου άρεσε

Καλά καλέ, μια κουβέντα είπα...Είχα απλώς μια μικρήηη αμφιβολία :P

Πρόσεξε μην μου βάζεις ιδέες και τις δεις να πραγματοποιούνται. Άντε :P

Αχ, και ποιος δεν θα 'θελε;

Εύα: Δεν τους συμφέρει να τον βγάλουν γιατί, ακόμα και αν το κάνουν, δεν θα ξέρουν ίσως πως να σταματήσουν την ''διαδικασία'' ώστε να μην πεθάνει

Από την μεριά των πραγματικών γονιών της, υποτίθεται

Ο Σέγκριμ πολύ πιθανότατα να πέθανε και να μην πρόλαβε να πραγματοποιήσει την απειλή του

Όχι, έχει σταματήσει να μεγαλώνει πλέον

Σπόιλερ:

Άχου, thank you! x2

Ναι, μπορεί να ισχύει αυτό που είπες για τον Ντράκο...Ή να την έψαχνε και να την βρήκε μόλις εκείνη την στιγμή
Ναι, ο βρικόλακας που έχει μέσα της το προκάλεσε

Ο καθένας θα θεωρούσε σημαντικό ένα σημειωματάριο που αναφέρονται πράγματα για την ζωή του που δεν θέλει να τα δει ή να τα μάθει κανείς, έτσι δεν είναι; (βέβαια, θα τα κατάφερνε καλύτερα αν ΔΕΝ κρατούσε σημειωματάριο, αλλά λέμε τώρα )

Δεν το έκανε μόνο για να είναι με την Φελίσια, όπως ο ίδιος θα δηλώσει παρακάτω, αλλά γιατί ήθελε την αθανασία. Το θέλησε να γίνει βρικόλακας, δεν του έβαλε κανένας το πιστόλι στον κρόταφο

Στην Τζάκι (την Tremere θεία της Σελέστ που εμφανίστηκε στο τελευταίο κεφάλαιο του Vampirisious ) Φυσικά είχε και άλλους λόγους: γιατί ήθελε και αυτός τις δυνάμεις της Λούνας για τον εαυτό του
Ότι στις μετέπειτα καταχωρήσεις δεν υπάρχει κάποια άλλη αναφορά στην κατάρα αυτή καθ' αυτή, μόνο σκόρπιες ενδείξεις.

Σίγα μην βαρεθεί! Τέτοια ''χούγια'' δύσκολα κόβονται

τι γυναικας αυτος ο ντρακο..τσ τσ τσ τσ...
αχ αυτη η λουνα που εμπλεξε..
αυτο το σημειοματαριο θα μας σωσει

Τέλεια τα κεφάλαια! Μπράβο!!!

Η Λούνα κοιμάται καθόλου ή το έχει κόψει τελείως; Οι εφιάλτες που βλέπει αφορούν την περίοδο που την είχαβ όμηρο ή είναι άλλα πράγματα;

Πάντως καλά έκανε και πήρε τη Σελέστ! Αμάν πια αυτός ο Ντράκο! Όλο την ακολουθεί δηλαδή!

Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μαθαίνουμε στο σημειωματάριό του.

Αλλά να αφήσει τους γονείς του; Δε θα μπορούσε να περιμένει λίγο καιρό να τα τινάξουν και μετά να φύγει;

Επίσης, ποια είναι η Μαργκαρέτα; Και ποια είναι η Μιρούνα; (Τα είχε και με τις δύο ταυτόχρονα στη Ρουμανία ή η μία είναι "αθώα"; )

Μη σχολιάσω τη ζωή του στο Παρίσι! Αφήσε καμία κοπέλα να του ξεφύγει ή το έκανε με όποιο θηλυκό έβρισκε;

Και την καημένη την Έλενορ... Τη σκότωσε ο βλάκας και εκός από αυτό, μετά δεν ήθελε να αναλάβει και τις ευθύνες του!

Ποια ήταν αυτή που έπρεπε να συνατήσει στη γόνδολα και του είπε να μην αναφέρει τίποτα για το πώς λύνεται η κατάρα; Επίσης, αφού ξέρει ότι υπάρχει τρόπος, θεωρητικά δεν μπορεί να βοηθήσει τη Λούνα; Αλλά μάλλον ισχύει το "δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω", ε;

Κατερίνα: Μετά από όσα άκουσες για την Τζέιν, δεν του το είχες να είναι γυναικάς;
Καλό είναι για την Λούνα που το βρήκε...Για τον Ντράκο δεν νομίζω ότι είναι και τόσο καλό αυτό

Χριστίνα:

Κοιμάται, αλλά, όπως θα δείτε, μετά από 2-3 μέρες. Βλέπει και άλλα πράγματα. Δεν έχουν βγει ακόμα, αλλά πολύ πιθανόν να βγούνε σύντομα

Άμα θέλει τις δυνάμεις τις, περίεργο το βρίσκεις; :P

Κοίτα, και να έφευγε μετά τον θάνατό τους, πάλι δεν θα τον συγχωρούσαν. Η οικογένειά τους πίστευε πολύ στην ενότητα και στους οικογενειακούς δεσμούς. Το ότι έφυγε ήταν σαν να τους πρόδωσε.

Η Μαργκαρέτα είναι η κατά 2 χρόνια μεγαλύτερη αδερφή του. Η Μιρούνα είναι η κοπελιά με την οποία τα είχε τότε.

Έκανε λίιιγο άστατη ζωή, η αλήθεια είναι αυτή

Και, όπως θα δούμε αργότερα, δεν μετανιώνει και ιδιαίτερα για την πράξη του. Δεν θεωρεί ότι έκανε και κάτι ιδιαίτερα κακό

Το ίδιο με ρώτησε και η Εύα, αλλά δεν με πειράζει να το επαναλάβω: η Τζάκι, η Tremere θεία της Σελέστ που είδαμε στο τέλος του Vampirisious Η αλήθεια είναι ότι ξέρει τον τρόπο, αλλά δεν έχει και τα κατάλληλα ''μέσα'' (όχι ακόμα, τουλάχιστον )