Black Forest Witch-Book 2

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΓΡΑΨΕΕΕΕΕΣ!!!!!!!
Έπρεπε να με δεις όταν είδα το καινούργιο κεφάλαιο!!!

Σπόιλερ:

Αμάν! Σε ακόμα μια ιστορία σου τσακώνεται ζευγάρι! Μη μας κάνουν κι αυτοί τα ίδια με τους άλλους, ε; Το καλό που σου θέλω!

Αυτό το πνεύμα μόλις η Λούνα είδε τον Μπλέιζ μαζεύτηκε κάπως... Μπήκε πάλι μέσα της ή απλά ήταν εκεί δίπλα, δεν μιλούσε και κανένας δεν μπορούσε να τη δει;

Πάρτι μετά από το νοσοκομείο και μετά από τέτοιο καυγά; Πού τη βρίσκουν την όρεξη;;;

Και κάτι ακόμα: Ποια είναι αυτή η Μαίρη Σου;

Μαρία: βέρι μουτς (καλά, το κουτσούνια δεν το σχολιάζω -.- :P)

Ουουου...Που να δεις τι έχει σκεφτεί το σατανικπό μυαλό μου, χεχεεε

Χριστίνα: Δεν το πίστευες, ε; Και εγώ δυσκολεύομαι ακόμα να το πιστέψω :P
(Καλά, η φώτο με το σκύλο όλα τα λεφτά )

Όχι, εντάξει, δεν θα κάνουν τα ίδια με τους άλλους, μην φοβάσαι!

Σπόιλερ:

Θα δείτε παρακάτω γιατί επέλεξε να μην μιλήσει την συγκεκριμένη στιγμή

Υπάρχει λόγοοοοος (που λέει και το song) Θα το δείτε στο επόμενο κεφάλαιο

''Μαίρη Σου'' λένε τους γυναικείους χαρακτήρες που είναι τόσο καλοί και γούτσου γούτσου και όλο σώσιμο θέλουν

Ωχ μας τρομάζεις!:Ρ

Εγώ το τραγούδι υπάρχει λόγος το έχω κάνει σε εκτέλεση hip hop :Ρ

θα κάνουν χειρότερα;;:Ο

Το πνεύμα που κατοικεί μέσα της, κατ'άλλα καλό δεν είναι;;:Ρ

Μουχαχάααα

Χαχαχα, αυτό θα ήθελα να το δω

Έεεελα καλέ, πλάααακα κάνω, μην τρομάζετε...

Σπόιλερ:

Αυτό παίζεται

Μαμάμ :Ρ χαχα

άσε καλύτεραα:Ρ

εντάξει αφού το λες δεν τρομάζουμε........ΠΟΛΥΥΥΥΥΥ.......:Ο

τι παίζετε;;;Έτσι απλά μ απαντάς! Απάντα με ειλικρίνεια θα το αντέξω....:| :Ρ

Όπως όλοι οι βρικόλακες, έτσι και εκείνη έχει τα δικά τις σχέδια και τις δικές τις φιλοδοξίες. Βάλε και το ότι ζει σαν ''παράσιτο'' για εκατοντάδες χρόνια, ε, δεν θα έλεγα ότι είναι και το πιο αξιόπιστο άτομο που υπάρχει

Θα κάνουν ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ;;;;; Άααααντεεεε! Το βλέπω εγώ! Ο ένας (οι και οι δύο) στο χώμα και ο άλλος στη φυλακή

Μα τι λες τώρα! Είμαι σίγουρη πως αυτό το πνεύμα κατά βάθος είναι πολύ πολύ πολύ καλόψυχο και θέλει να βοηθήσει όοοολο τον κόσμο να βρει την ευτυχία του. Ειδικά τη Λούνα κι αυτούς που θα μπορούν να πάνε στην κηδεία της και να ευθυμήσουν ακόμα πιο πολύ που την αγαπούν!

Πότε θα έχουμε καινούργιο κεφάλαιο; Θα μας κάνεις ένα δώρο για τα γενέθλιά σου;

Μα γιατί το λες τώρα αυτό; Σου έχω δείξει εγώ τέτοια δείγματα;

Πως την καταλαβαίνεις όμως :P

Μπορώ και τώρα, άμα θες
(αλλά θα περιμένεις λίγο, να κάνω τις διορθώσεις )

Εσύ να μου έχεις δείξει τέτοια δείγματα; Ποτέ! Αφού ξέρω ότι όταν διαβάζω δικιά σου ιστορία το happy ending είναι εξασφαλισμένο

Ναι, είδες; Είναι ότι εκ φύσεως είμαι προδιατεθιμένη να βλέπω τι κακό μπορούν να κάνουν στους άλλους το καλό στην ψυχή του κάθε ανθρώπου.

Αλήθεια; ΝΑΙΝΑΙΝΑΙΝΑΙ!!! Ή αν θες μπορείς κι αργότερα και να το διαβάσω αύριο μετά το σχολείο. Κι αυτό μου κάνει αρκεί να είναι σύντομα!

Εννοείται πως τίποτα δεν είναι εξασφαλισμένο, έτσι; :P Ούτε καν για εμένα, που την γράφω κιόλας :P

Το βλέπω, το βλέπω ^.^

Αλήθεια. Μιας και είναι τα γενέθλιά μου που πλησιάζουν, θα σας κάνω το δώρο :P Θα κάνω εγώ τις διορθώσεις και θα το ανεβάσω τώρα. Εσύ διάβασέ το όποτε μπορέσεις

Δηλαδή μπορεί και να τη γλιτώσουν;

Εγώ θα το διαβάσω όποτε το ανεβάσεις

Σπόιλερ:

Ααααα, θα δείξει

Σπόιλερ:

Το ένατο κεφάλαιο είναι εδώ, ενωμένο δυνατό :P

Κεφάλαιο 9ο

''Α, εσύ είσαι τελείως τρελή!''
Δεν κρατήθηκα να μην της το πω. Ήταν δυνατόν; Είχε μόλις αντικρίσει με τα μάτια της τον τσακωμό μου με τον Μπλέιζ και εκείνη μου έλεγε πως το καλύτερο φάρμακο για να αισθανθεί κάποιος καλύτερα ήταν το πάρτι; Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα εκείνη την στιγμή είναι να πάω σε ένα πάρτι. Περίμενα κάποια μεταμέλεια στο πρόσωπό της και ένα συνοδευτικό, απολογητικό σχόλιο, ωστόσο το πρόσωπό της παρέμεινε σταθερό, σχεδόν ανέκφραστο.

''Μπορεί, αν άκουγες την εν λόγω φράση ενώ δεν είχες τσακωθεί με τον καλό σου, να την έβρισκες λογική'' Αυτή την φορά φάνηκε λίγη μεταμέλεια στο πρόσωπό της ''Το είπα περισσότερο σαν αστείο, για να αλαφρύνω την ατμόσφαιρα, παρόλα αυτά...Υπήρχε μια δόση αλήθειας σ' αυτό'' Ωχ! Γιατί δεν μου φαινόταν ''ευοίωνο'' αυτό;

''Για λέγε'' είπα με κάποιο δισταγμό, χωρίς να είμαι σίγουρη ότι ήθελα να ακούσω. Η Σελέστ δεν φάνηκε να διστάζει λεπτό και μπήκε κατευθείαν στο θέμα.

''Σήμερα είναι το πάρτι μιας κοπέλας. Γκρέισι Λου. Σου λέει κάτι αυτό το όνομα;'' Αν μου έλεγε κάτι; Η Γκρέισι Λου ήταν ένα από τα πιο αντιπαθητικά άτομα που ήξερα στο κολέγιο. Διόρθωση: σε ολόκληρο τον πλανήτη. Είχε αναρτήσει από καιρό στην σχολή την πρόσκληση για το πάρτι της και φρόντιζε να το υπενθυμίζει σε όλους, κάθε μέρα, λες και υπήρχε ποτέ περίπτωση να το ξεχάσουν.

''Το πάρτι της είναι το γεγονός της χρονιάς, ένα γεγονός από το οποίο εύχομαι να ''εκλείψω'' '' είπα απλά, στραβομουτσουνιάζοντας. Το χαμόγελο της Σελέστ είχε μια δόση ''τρέλας'' μέσα του.

''Έλα τώρα, δεν μπορείς να το χάσεις! Θα σου μείνει αξέχαστο!'' είπε, προσπαθώντας να αστειευτεί για άλλη μια φορά, μια αποτυχημένη απόπειρα να φερθεί σαν να μην τρέχει απολύτως τίποτα.

''Κάτι έλεγες όμως'' είπα, κάπως άτονα και άκεφα, κόβοντάς της την φόρα. Εκείνη το πήρε το ''μήνυμα'' και σοβάρεψε αμέσως.

''Στο πάρτι αυτό θα έρθει και η Κέιλιν'' Αυτό μου προξένησε την περιέργεια. Τι σχέση μπορεί να έχει η Κέιλιν με την Γκρέισι Λου; Λες και διάβασε την σκέψη μου, απάντησε στη νοητή μου ''ερώτηση:'' ''Αν αναρωτιέσαι, τίποτα δεν συνδέει την Γκρέισι Λου με εκείνη. Τι συνδέει όμως εσένα με την Γκρέισι Λου;''

''Το κολέγιο'' διαπίστωσα εγώ.

''Ακριβώς! Η Κέιλιν θα υπέθεσε πως δεν θα μπορούσες να λείψεις από ένα τέτοιο ''βαρυσήμαντο'' γεγονός'' Έκανε κύκλους αόριστα στον αέρα με τον δείκτη της ''Δεν ξέρω τι είναι αυτό που σχεδιάζει, πάντως είναι κάτι μεγάλο'' Τίναξα την σκόνη (που δεν υπήρχε) από το παντελόνι μου και εξέπνευσα αργά.

''Και θες να έρθω και εγώ μαζί σου;'' Είχα εκπλαγεί λιγάκι και από αυτό. Κανονικά, εφόσον είχα ήδη ξεφύγει μια φορά από την Κέιλιν, δεν θα έπρεπε να συναντηθούμε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, σωστά; ''Αν θυμάμαι καλά, όσες φορές με έχεις πάρει μαζί σου κάπου, τα πράγματα παίρνουν πολύ άσχημη τροπή'' Η Σελέστ με κοίταξε ευθέως στα μάτια και είπε, με σταθερή φωνή:

''Ξέρω, είναι σαν να σε βάζω για άλλη μια φορά στο στόμα του λύκου. Αυτή την φορά όμως ξέρω με σιγουριά πως θα είσαι ασφαλής'' Πράγματι, φαινόταν πολύ σίγουρη για όσα έλεγε ''Αν ήταν ένα μέρος γεμάτο από βρικόλακες, θα μπορούσε να κάνει το οτιδήποτε. Ωστόσο, ο χρόνος που οργανώθηκε το πάρτι ήταν μηδαμινός. Απ' όσο γνωρίζω, δεν κατέχει εξέχουσα θέση στην κοινωνία των βρικολάκων, άρα δεν είναι σε θέση να οργανώσει κάτι εξαιρετικά μεγάλο χωρίς εξωτερική βοήθεια. Επιπλέον...'' είπε, με ένα ακόμα χαμόγελο στα χείλη ''δεν θα επιτεθεί σε ένα μέρος γεμάτο θνητούς. Αυτό θα εγείρει ανεπιθύμητη προσοχή''

''Δεν μου φαίνεται για άτομο που κρατά τους τύπους'' Μια παράτολμη κίνηση από εκείνη πάντοτε την περιμένες ''Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν όλοι πλέον ήξεραν ότι είμαι ζωντανή''

''Πίστεψέ με'' έκανε εκείνη, γουρλώνοντας κάπως τα μάτια της ''Αν το ήξεραν, θα το είχαμε μάθει ήδη''

''Δεν το έχει κοινοποιήσει ακόμα ότι είμαι ζωντανή;'' Δεν μπορούσα να κρύψω την έκπληξή μου ''Πως και έτσι;''

''Για να μην το έχει κάνει ακόμα, πάει να πει πως κάτι θέλει από εσένα'' παρατήρησε κάπως στεγνά η Σελέστ ''Γι' αυτό και κρίνεται απαραίτητο να πάμε στο πάρτι'' Σηκώθηκα με θάρρος από τον καναπέ και προσπάθησα να πνίξω ένα χαμόγελο.

''Δεν βαριέσαι'' έκανα, τάχα αδιάφορα ''Εγώ και οι γιορτές, άλλωστε, δεν πάμε μαζί''



Το εξωτερικό του σπιτιού της Γκρέισι Λου ήταν όπως το περίμενα: επιβλητικά κακόγουστο και κραυγαλέο, όπως και εκείνη. Από το εσωτερικό του σπιτιού ακουγόταν η μουσική στην διαπασών, καθώς και αρκετές, εύθυμες φωνές, συμφοιτητών μου και μη. Τα τακούνια μου χτύπησαν το οδόστρωμα με περισσότερο θόρυβο απ' ό, τι σκόπευα να κάνω και αυτό με έκανε κάπως να χάσω την ισορροπία μου.

Φορούσα ένα μίνι, άσπρο φόρεμα, μαύρες γόβες και ένα κόκκινο κολιέ ώστε να πηγαίνει με τις κόκκινες ανταύγειες στα μαλλιά μου. Τα μαλλιά μου ήταν καμωμένες, παιχνιδιάρικες μπούκλες που έπεφταν απαλά στους ώμους μου. Νομίζω πως ήμουν μια χαρά ντυμένη για ένα φοιτητικό πάρτι. Παρά τις όποιες προδιαγραφές, όμως, το ντύσιμο της Σελέστ ήταν εκκεντρικό, όπως πάντα, αυτή την φορά ίσως και λίγο περισσότερο. Χτύπησα το κουδούνι και, όσο περίμενα να ανοίξει η πόρτα, είπα σιγανά, λες και επρόκειτο να μας ακούσει κανείς:

''Είσαι σίγουρη ότι θα περάσουμε απαρατήρητες, Μαρία Αντουανέτα;'' Ο χαρακτηρισμός αυτός δεν ήταν για χάρη της υπερβολής και μόνο. Ήταν σαν την μετενσάρκωση της Μαρίας Αντουανέτα. Ήταν τρομακτικό, το λιγότερο.

''Ασφαλώς, αγαπητή μου'' είπε εκείνη και έστρωσε την φούστα της. Ένας πηχτός αναστεναγμός βγήκε από το στήθος μου, ωστόσο διακόπηκε από την πόρτα που άνοιξε.

''Λούνα!'' αναφώνησε ο νεαρός που στεκόταν στην πόρτα ''Ήρθες!'' Ο ενθουσιασμός του πρέπει να ήταν μεταδοτικός, γιατί κι εγώ απάντησα σε ανάλογο τόνο:

''Ναι, ήρθα!'' Την επόμενη στιγμή, έσκυψα κάπως το κεφάλι ''Συγνώμη, ποιος είσαι; Δεν σε θυμάμαι'' Ντρεπόμουν που το παραδεχόμουν αυτό, μα όντως δεν μπορούσα να θυμηθώ ποιος ήταν, αν και τα ξανθοκόκκινα μαλλιά και τα γαλάζια του μάτια κάτι άρχισαν να μου θυμίζουν.

Εκείνος δεν φάνηκε να ενοχλείται και απάντησε ανάλαφρα ''Ο Τσαντ. Το νέο αγόρι στο κολέγιο; Που σε παίδευε μια ώρα επειδή δεν μπορούσε να βρει ποιο είναι το εργαστήρι της χειροτεχνίας;'' Αυτό φάνηκε να βοηθά την μνήμη μου, μιας και, επιτέλους, θυμήθηκα ποιος είναι.

''Το ''αγόρι-θαύμα από το Μπέρμιγχαμ,'' σωστά;'' Φάνηκε να χαίρεται πραγματικά που τον θυμήθηκα, στην τελική.

''Πολύ σωστά. Πέρασε μέσα εσύ και η...φίλη σου'' Όταν το βλέμμα του έπεσε στην μετενσάρκωση της Μαρία Αντουανέτα, έκανε λες και είδε και εγώ δεν ξέρω τι.
''Κοπελιά'' είπε, απευθυνόμενος στην φίλη μου ''Δεν είναι μασκέ το πάρτι'' Η Σελέστ χαχάνισε, τάχα εύθυμα και μου τσίμπησε το μάγουλο κάπως πιο δυνατά απ' ό, τι έπρεπε.

''Το ξέρω, το ξέρω'' απάντησε αδιάφορα, με μια μελωδική φωνούλα. Ζούληξε το μάγουλό μου για μια ακόμα φορά και είπε, με υπερβολική ευθυμία αυτή την φορά ''Παίξτε εσείς τα παιδάκια λίγο και θα τα πούμε μέσα, έτσι;'' Και, προτού προλάβει ο Τσαντ να αντιδράσει, τον παραμέρισε και μπήκε μέσα. Όταν γύρισε να με κοιτάξει, φαινόταν παραξενεμένος.

''Περίεργη η...φίλη σου'' προσπάθησε να πει κάπως πιο ανάλαφρα, καθώς προχωρούσαμε μέσα στον κόσμο.

''Της αρέσει να κάνει εντύπωση'' Φώναξα λίγο για να ακουστώ πάνω από την μουσική. Εκείνος, ακούγοντας το αυτό, γέλασε.

''Σε αυτό το καταφέρνει περίφημα'' Και πρόσθεσε, κάπως ντροπαλά ''Όπως και κάποιος άλλος, που το κάνει με λιγότερη ''μπορντούρα'' '' Γέλασα με την παρομοίωση που έκανε, αλλά απέφυγα να τον διορθώσω.
Πήρε δυο πλαστικά ποτηράκια από ένα μικρό τραπεζάκι και μου πρόσφερε το ένα, κοιτάζοντάς με ντροπαλά στα μάτια ''Είσαι πολύ όμορφη απόψε''

''Εεε...Ευχαριστώ'' Φαινόταν πως ήταν ντροπαλός τύπος και τέτοια ''ευθεία'' προσέγγιση δεν την περίμενα από εκείνον. Με έπιασε απροετοίμαστη. Θα μπορούσα να ανταποδώσω το κομπλιμέντο, αλλά εκείνη την στιγμή δεν ήξερα τι να πω και το μόνο που έκανα ήταν να πιω μια γερή γουλιά από το ποτό μου. Ήταν μπύρα κακής ποιότητας, ωστόσο δεν μπορούσες να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο όταν βρισκόσουν σε τέτοιων ειδών πάρτι. Ήπιε και εκείνος λίγο από το ποτό του, με περισσότερη ρέγουλα από εμένα.

''Γερό ποτήρι'' παρατήρησε εκείνος.

''Μπα, όχι και τόσο. Απλώς είναι τέτοια η...περίσταση'' Προσπάθησα να ακουστώ ανάλαφρη, κάτι που δεν κατάφερα απόλυτα. Εκείνος, λες και διάβασε την έκφρασή μου, είπε, με ειλικρινή ανησυχία να καθρεφτίζεται στο πρόσωπό του:

''Κάτι που θα ήθελες να συζητήσεις;'' Με κοιτούσε με τέτοιο τρόπο που, για μια στιγμή, ήθελα να του τα πω όλα, κάτι που, φυσικά, δεν έκανα.

''Δεν είναι τίποτα'' είπα, με ψεύτικη ευθυμία ''Ακμή, σπυράκια, οι εξετάσεις του εξαμήνου, τέτοια'' Ένα γνήσιο χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό του. Ήταν χαριτωμένος τελικά, με μια σπάνια γοητεία που φαινόταν να τον χαρακτηρίζει.

''Δεν μου μοιάζει τόσο απλό, ωστόσο ξέρω πότε να υποχωρήσω και να μην ρωτήσω κάτι που δεν...''πρέπει'' ''

Από 'κει και ύστερα, ο χρόνος έμοιαζε να κυλάει πιο ευχάριστα. Η συζήτηση με τον Τσαντ ήταν ενδιαφέρουσα και ο ίδιος ήταν πρόσχαρος και εύθυμος, ένα παιδί χαρισματικό, αν κρίνει κανείς τόσο από τις καλλιτεχνικές του τάσεις όσο και για την κλίση του στο ποδόσφαιρο από πολύ μικρή ηλικία. Ήμουν τόσο απορροφημένη από την συζήτηση, που ένα σκούντημα στον ώμο με έβγαλε από το ροζ μου ''συννεφάκι''

''Ενοχλώ; Δεν ενοχλώ!'' έκανε εύθυμα η Σελέστ. Όχι, δεν ενοχλείς. Θύμισε μου να σε σκοτώσω μετά. Κάτι που δεν πρόλαβα καν να το πω γιατί με ανάγκασε να στρέψω το βλέμμα μου προς την πόρτα.

Μετά από τόσο καιρό, ήμουν πλέον σε θέση όχι μόνο να δω, αλλά και να αισθανθώ τους βρικόλακες που βρίσκονταν στον ίδιο χώρο με εμένα. Εκείνη την στιγμή, αισθάνθηκα την παρουσία δυο βρικολάκων.

Η μία ήταν η Κέιλιν, η θέα ωστόσο του δεύτερου βρικόλακα μου έκοψε την ανάσα.

Ο δεύτερος βρικόλακας ήταν...

Η Έβελιν.

WHAAAAAT????? H Έβελιν;;; Μα πώς είναι δυνατόν να έγινε αυτή από όλο τον κόσμο βρικόλακας;

Πάντως τώρα καταλαβαίνω γιατί η Σελέστ ήθελε να πάνε στο πάρτι.

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Να που έγινε όμως. Και αυτό είναι κάτι που θα περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Εκτός αυτού, ήταν και σίγουρη ότι η Κέιλιν δεν θα έκανε καμία ύποπτη ''κίνηση''

Θα υπάρξει εξήγηση γι' αυτό που λες παρακάτω

Σπόιλερ:

Έχω σκεφτεί κάτι και θέλω την συμβουλή σας.

Με βάση τις ''επιπλοκές'' (προοπτικές; Όπως θέλετε πείτε το) που έχω σκεφτεί, το βιβλίο ναι μεν δεν θα βγει τόσο μεγάλο όσο το προηγούμενο, αλλά σίγουρα θα υπάρξει και τρίτο βιβλίο. Θα μπορούσα να τελειώσω την ιστορία σε αυτό, αλλά φοβάμαι πως θα μου βγει πολύ μεγάλο.

Εσείς τι με συμβουλεύετε; Θα θέλατε και τρίτο βιβλίο;

Μες στις ανατροπές είσαι!

Α, οκ... Περιμένω να τη δω λοιπόν

Κάνε ό,τι κρίνεις εσύ καλύτερο. Αν πιστέυεις πως η πλοκή θα εξελιχθεί καλύτερα σε τρία βιβλία τότε κανένα πρόβλημα (θα είναι και τριλογία μετά και θα είναι πιο ωραίο να τη διαφημίζεις, ενώ αν είναι δύο δεν είναι τριλογία, είναι απλά τα δύο βιβλία της σειράς και δεν ακούγεται τόσο ωραίο).

Σπόιλερ:

Καινούργιο κεφάλαιο πότε θα έχουμε τώρα που το θυμίθηκα; (Αν θες σου χαρίζω για αύριο μια μέρα άδεια να κάνεις ό,τι θέλεις αλλά θέλω κεφάλαιο σύντομα)

Ναιιιιιιιιιιιιι μα φυσικά;;;;!!!!! Πλάκα μας κάνεις και μας ρωτάς;;;;; Και τέταρτο να θες να γράψεις εγώ θα συμφωνήσω.!

Argy ακολουθούμε τα βήματα σου

Όσον αφορά για το καινούργιο κεφάλαιο ===> η Έβελιν;;;; πλάκα μας κάνει η Λούνα μπας και έχει μυωπία;;

Κάτσε για να θυμηθώ ( γριά γυναίκα βλέπετε) η Έβελιν ήτανε φίλη της Λούνας η ήτανε εκείνη που είχε σκοτώσει Ο Ντράκο;;

Χιχιχχιχιι, I know

Δεν το κάνω για διαφημιστικούς λόγους :P Περισσότερο το κάνω για την εκτύλιξη της πλοκής. Υπάρχουν κάποια βασικά στοιχεία στην πλοκή που πιθανόν να αλλάξουν στο τρίτο βιβλίο.
Στο πρώτο, μαθαίνει η Λούνα την ύπαρξη των βρικολάκων και του πνεύματος μέσα της.

Στο δεύτερο, της δίνεται το περιθώριο να κατανοήσει και να αναπτύξει τις δυνάμεις της. Όμως κάποιες αλλαγές που σκέφτομαι να φέρω προϋποθέτουν την ύπαρξη τρίτου βιβλίου.

Μαράκιιι, thank yououou!!!

Όχι, δεν έχει μυωπία. Αυτή είναι :P

Ήταν η φίλη της Λούνας που την απάτησε το αγόρι της με την Κάσσιντυ

Αααα ναιιιι αυτή είναι!

Κρίμα που δεν έχει

Ωραίο μου φαίνεταιιιι Και όταν θα είναι έξω στην αγορά θα λέω ναι ήμουν πό τους πρώτους

Η πλοκή φαίνεταιιι πολύ ωραία!

Κρίμα, λες; Χμ...Θα δείξει :P

Κοίτα, θα κάνω κάποιες ενέργειες και θα δούμε πως θα πάει

Άχου, thank you ^.^

paramu8enia έγραψε:

Ωραίο μου φαίνεταιιιι Και όταν θα είναι έξω στην αγορά θα λέω ναι ήμουν πό τους πρώτους

Η πλοκή φαίνεταιιι πολύ ωραία!

+1000000000000000

Επειδή είστε καλά παιδάκια, σας παραδίνω το επόμενο κεφάλαιο

Κεφάλαιο 10ο

Υπήρχε κάτι το οικείο και ταυτόχρονα απόκοσμο στην Έβελιν που βρίσκονταν μπροστά στα μάτια μου. Σίγουρα φαινόταν ανανεωμένη, με πιο προσεγμένη εμφάνιση: είχε ισιώσει το μαλλί της, ήταν έντονα βαμμένη και φορούσε ένα άσπρο σακάκι, την μόνη φωτεινή ένδειξη χρώματος στο, κατά τ' άλλα, κατάμαυρο σύνολό της. Υπήρχε κάτι το διαφορετικό στα μάτια της. Δεν αναφέρομαι μόνο στο χρώμα, το οποίο ήταν πιο μαύρο και από την πιο σκοτεινή νύχτα. Ήταν σαν την έκλειψη μιας σελήνης, ενός φωτός που δεν επρόκειτο να φαινόταν ποτέ ξανά στα καλοσυνάτα αυτά μάτια.

Η Κέιλιν πρέπει να μας είχε αντιληφθεί από την πρώτη στιγμή που εισήλθε στον χώρο, παρόλα αυτά, μας πλησίασε λες και μόλις εκείνη την στιγμή αντιλήφθηκε την παρουσία μας. Το χαμόγελό της ήταν εκτυφλωτικό και το ντύσιμό της πρόστυχο, όπως πάντα.

''Λούνα!'' φώναξε, με έναν φανερά ψεύτικο ενθουσιασμό. Με αγκάλιασε και με φίλησε και στα δυο μάγουλα, κάτι που με έκανε να ανατριχιάσω. Το φιλί της ήταν το φιλί του Ιούδα ''Χρόνια και ζαμάνια''

''Είμαι σίγουρη πως δεν μπορούσες να ζήσεις μακριά μου'' μια ξεκάθαρη μομφή και ειρωνεία από μέρους μου. Το χαμόγελό της σαν να πάγωσε λίγο, αλλά δεν χάθηκε τελείως από το πρόσωπό της.

''Αν αναφέρεσαι στην δολοφονία του Ρόμπερτ, που έγινε εξαιτίας σου, αυτά είναι περασμένα ξεχασμένα'' Υπήρχε μια λάμψη στα μάτια της, κάτι που μου έλεγε πως κάθε άλλο παρά ''περασμένα και ξεχασμένα'' ήταν όλα αυτά (η προδοσία της, η απαγωγή μου, η δολοφονία του εραστή της) το βρήκα όμως εκείνη την στιγμή φρόνιμο να μην μιλήσω. Ξάφνου, η Σελέστ είπε, ρίχνοντας παράλληλα ένα καχύποπτο βλέμμα τόσο στην Κέιλιν όσο και στην Έβελιν:

''Τι γυρεύεις εσύ εδώ, Κέιλιν; Και μάλιστα με την φίλη της Λούνα; Σίγουρα δεν ήρθες για να παίξουμε τις κουμπάρες, πόσο μάλλον τις φίλες'' Δεν περίμενα μια τόσο ευθεία προσέγγιση από εκείνη, ωστόσο χάρηκα που είδα την Κέιλιν να τα χάνει, έστω και για λίγο. Όταν απάντησε, η έκφρασή της κάθε άλλο παρά ανάλαφρη ήταν:

''Θέλω να συμβάλω στην επανασύνδεση αυτών των δυο φιλενάδων'' είπε και αγκάλιασε παράλληλα προστατευτικά την Έβελιν ''Δεν μου πάει η καρδιά να τις βλέπω χώρια για τόσο πολύ καιρό'' Ανταλλάξαμε ένα βλέμμα όλο νόημα με την Σελέστ, προτού προλάβω να μιλήσω, όμως, η Κέιλιν συνέχισε ''Γιατί δεν τα λέτε εσείς οι δυο;'' είπε, δείχνοντας εμένα και την Έβελιν ''Σίγουρα θα έχετε πολλά να πείτε''

''Τι παιχνίδι παίζεις, Κέιλιν;'' Δεν άντεξα να μην την ρωτήσω. Δεν μπορεί να ήταν τόσο αγνές οι προθέσεις της. Κάποιο λάκκο είχε η φάβα. Όταν απάντησε, η έκφρασή της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και ειλικρινής.

''Δεν είμαι τόσο ηλίθια, Λούνα. Να σου επιτεθώ σε ένα μέρος γεμάτο κόσμο; Να προκαλέσω μια αιματοχυσία και όλα αυτά χωρίς εξωτερική βοήθεια;'' Φαινόταν πικραμένη, έως και πληγωμένη ''Μου γύρισαν την πλάτη. Όλοι τους. Με ταπείνωσαν με τον χειρότερο τρόπο και μετά με πέταξαν σαν σκουπίδι στον δρόμο''

''Όχι ότι δεν το άξιζες'' Δεν περίμενα συμπόνια από την Σελέστ και εγώ αντιμετώπιζα με καχυποψία αυτό τον ''λόγο μετάνοιας και αβάσταχτης πικρίας'' Ένα χαμόγελο γεμάτο πικρία χαράχτηκε στο πρόσωπό της.

''Ε βέβαια, δεν θα περίμενα τίποτα καλύτερο από εσένα, ''σφαγέα βρικολάκων'' ''

''Για εσένα, καλή μου, το κάνω τζάμπα'' Η Κέιλιν γέλασε, ένα γάργαρο, αλλά καθόλου ευχάριστο γέλιο. Όταν σταμάτησε να γελάει, έδειξε την Έβελιν και απλά είπε:

''Όπως προείπα, πηγαίνετε να μιλήσετε. Έχετε πολλά να πείτε''

Ανταλλάξαμε ματιές, με την Έβελιν να εξακολουθεί να με κοιτάζει αυτά τα θεοσκότεινα μάτια που ακόμα δεν μπορούσα να τα συνηθίσω. Στεκόταν σαν στήλη άλατος, ανέκφραστη σαν άγαλμα καθ' όλη την διάρκεια της συζήτησης. Δεν ήξερα τι να κάνω, πως να αντιδράσω, ωστόσο η Σελέστ μου έκανε νόημα να κάνω αυτό που μου έλεγε. Όταν είδα πως η Έβελιν ούτε που κουνήθηκε από την θέση της, αποφάσισα να πάρω εγώ τα ηνία και να βρω ένα ''σχετικά'' απομακρυσμένο μέρος ώστε να μιλήσουμε ελεύθερα.

Καθώς περνούσαμε μέσα από τον κόσμο, ο οποίος χόρευε αμέριμνος κάτω από τους ρυθμούς μιας εξωφρενικής, ποπ αηδίας, η παρουσία της Έβελιν στο κατόπι μου ήταν συνεχής, σιωπηρή και άκρως ανατριχιαστική. Όταν ανεβήκαμε τελικά επάνω και βρήκαμε το μπάνιο του πρώτου ορόφου, αφού είδα ότι τελικά ήταν άδειο, πήγαμε να μπούμε μέσα, όταν άκουσα μια τσιριχτή φωνή από πίσω μου να λέει:
''Λούνα; Τι γυρεύεις εσύ εδώ'' Ωχ όχι! Η Γκρέισι Λου. Τι θα της έλεγα τώρα; Το σίγουρο ήταν πως δεν θα με ήθελε στο πάρτι της και θα μου ζητούσε να φύγω αυτοστιγμεί από το σπίτι της. Προτού προλάβω να γυρίσω το κεφάλι μου, η Έβελιν είχε μπει μπροστά της και την κοίταζε με ένα κοφτερό βλέμμα που την είχε σίγουρα παγώσει.
''Ξέχνα ότι μας είδες εδώ. Δεν ήρθαμε ποτέ στο πάρτι σου. Τώρα πήγαινε κάτω να πιεις και να βρεις να γ*μήσεις και σταμάτα να μας ενοχλείς''
Η Γκρέισι Λου έγνεψε καταφατικά το κεφάλι και εγώ απέμεινα να την κοιτάζω, όχι τόσο για το γεγονός ότι χρησιμοποίησε την υποβολή όσο για τον τρόπο που την χρησιμοποίησε.
Η Έβελιν μπήκε με άνεση στο μπάνιο, λες και δεν έτρεχε τίποτα. Μπήκα κι εγώ μέσα και κλείδωσα την πόρτα ώστε να μην μας ενοχλήσει κανείς.

Και πάλι, αναρωτήθηκα αν όλα αυτά ήταν καλή ιδέα. Η Έβελιν δεν πρέπει να ήταν βρικόλακας για πάρα πολύ καιρό, ειδάλλως θα το γνώριζε η Σελέστ και δεν θα πιάνονταν απροετοίμαστη, όπως τώρα. Ήταν, λοιπόν, συνετή κίνηση να συζητάω, κλειδωμένη σε ένα μπάνιο με την νεοσύστατη φίλη μου, που πλέον ανήκε στους ''κύκλους των αθανάτων;'' Και ενώ ένιωθα τον τρόμο σιγά σιγά να χτίζεται μέσα μου, όταν είδα ότι η στάση της Έβελιν παρέμενε η ίδια, άρχισα να χαλαρώνω κάπως. Δεν φαινόταν να έχει σκοπό να με βλάψει, ούτε όμως και να μιλήσει, όχι σύντομα τουλάχιστον.

Μετά από κάποια λεπτά, αφού χόρτασα πλέον το ''θέαμα'' του ''λιλιπούτειου'' και, κατά κόρον, ροζ μπάνιου της Γκρέισι Λου, αποφάσισα να σπάσω την σιωπή. Ξερόβηξα ελαφρώς και είπα:

''Μάλιστα. Η Κέιλιν είπε πως θέλεις να μιλήσουμε'' Έκπληκτη, την είδα να αρπάζει μια πετσέτα και να την σφίγγει με δύναμη στο χέρι της.

''Η Κέιλιν λέει πολλά'' Η φωνή της ακούστηκε αδιάφορη, αλλά και τόσο παγερή που επέφερε ένα ρίγος στην ραχοκοκκαλιά μου. Ένας νέος τρόμος άρχισε να χτίζεται εκ νέου μέσα μου.

''Ήρθες να με σκοτώσεις τότε;'' Το γέλιο της ήταν άκεφο, κοφτερό σαν ξυράφι.

''Πως μπορείς να σκοτώσεις κάτι που είναι ήδη νεκρό;'' Το κενό δεν υπήρχε πλέον μόνο στα μάτια της. Έστω και αμυδρά, μπορούσα να διακρίνω όλον αυτό τον πόνο και την θλίψη που προσπαθούσε να φυλάξει μέσα της ''Νόμιζα ότι ήσουν νεκρή. Πλέον όμως η νεκρή σε αυτό το δωμάτιο είμαι εγώ. Τραγική ειρωνεία, έτσι;'' Δεν μπορούσα ούτε να συμφωνήσω ούτε να διαφωνήσω σε αυτό. Τα επόμενα μου λόγια πνίγηκαν από τους λυγμούς που προσπαθούσα να συγκρατήσω από την στιγμή που την ξαναείδα:

''Τι σου συνέβη; Τι συνέβη όσο καιρό έλειπα, Έβελιν;'' Για άλλη μια φορά, επανήλθε αυτή η ψυχρή σιγή. Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν επρόκειτο να μιλήσει και, όταν το έκανε, η φωνή της με έκανε να τιναχτώ από την έκπληξη:

''Όταν κάποιος πεθαίνει, τον θρηνείς για κάποιο διάστημα, αλλά τον αφήνεις να φύγει ώστε να μπορέσεις να προχωρήσεις και εσύ'' Στα μάτια της αντικατοπτρίζονταν θαρρείς η θλίψη όλου του κόσμου ''Μα δεν μπορούσα να το κάνω. Δεν μπορούσα να σε αφήσω, δεν μπορούσα να προχωρήσω. Ήσουν η μόνη πηγή φωτός για εμένα, η μόνη που μπορούσες να με σώσεις από τον λήθαργο στον οποίο είχα εκπέσει από τότε...'' Η φράση της κόπηκε στην μέση. Αυτά τα λόγια κανονικά θα έπρεπε να ήταν γεμάτα συναίσθημα, αν δεν είχαν ειπωθεί με τόσο σταθερό, ψυχρό τόνο. Ήθελα τόσο πολύ να την πλησιάσω, να την αγκαλιάσω, να την παρηγορήσω. Όμως δεν μπορούσα. Δεν ήταν η φίλη μου αυτή. Η φίλη μου ήταν καλή, γενναιόδωρη, ευγενική και, παρ' όλες τις δυσκολίες και αντιξοότητες, δεν ήθελε να βλάψει κανέναν και για κανένα λόγο.
Η κοπέλα που είχα μπροστά μου δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα κακό αντίτυπο.

''Είμαι σίγουρη πως δεν είχε χαθεί κάθε ελπίδα. Πως όλα θα έφτιαχναν με τον καιρό'' της είπα, όσο πιο συνετά και λογικά μπορούσα. Στα σκοτεινά της μάτια είδα να χτίζεται η οργή. Προτού προλάβω να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρά μου, κοπάνισε το πλακάκι του μπάνιου με τόση δύναμη που το έκανε να ξεκολλήσει από την θέση του.

''Περιμένει το παιδί του, Λούνα!'' Σοκαρισμένη καθώς ήμουν, δεν μπορούσα να λειτουργήσω, να σκεφτώ λογικά.

''Ποια;'' Η βλακώδης ερώτησή μου φάνηκε να την εξοργίζει ακόμα περισσότερο.

''Η Κάσσιντυ. Περιμένει το παιδί του Μάικ'' Είχε δίκιο. Μετά τον θάνατό μου, αυτό θα πρέπει να ήταν η χαριστική βολή ''Είναι έτοιμοι να παντρευτούν το καλοκαίρι που μας έρχεται'' Ουπς. Γράψε λάθος.

''Πως το έμαθες;'' Το ξέρω ότι δεν έκανα τις πιο εύγλωττες και εύστοχες ερωτήσεις, αλλά το μυαλό μου ακόμα προσπαθούσε να επεξεργαστεί τις δοθείσες πληροφορίες. Ένα ακόμα πικρό, άκεφο γέλιο ξέφυγε από τα χείλη της.

''Τι σημασία έχει;'' Αμέσως, ένα παράξενο είδος μανίας φάνηκε στο βλέμμα της ''Έπρεπε να τους έβλεπες, Λούνα. Την χαρά τους όταν το ανακοίνωσαν μπροστά σε όλους στην αποφοίτηση'' Κούνησε με μανία το κεφάλι της ''Ήθελα να πεθάνω. Έπρεπε να πεθάνω. Εκείνη την νύχτα, πήρα όσα περισσότερα χάπια μπορούσα'' Ένιωσα την ανάσα μου σε αυτό το σημείο να κόβεται, αλλά δεν φάνηκε να την νοιάζει ιδιαίτερα ''Πόσο γλυκιά, μα πόσο γλυκιά θα ήταν η λησμονιά. Η αιώνια λήθη. Ήμουν έτοιμη να συναντήσω το φως, ένα φως πιο φωτεινό από οτιδήποτε έχεις δει ποτέ σου'' Ο τρόπος που μιλούσε για τον θάνατο, αν και ποιητικός, με έκανε να ανατριχιάσω.

''Και τότε...'' Θλίψη φάνηκε ξανά στο βλέμμα της, λες και χάθηκε ο πρότερος ενθουσιασμός της ''Ήρθε. Και με έφερε και πάλι πίσω στο σκοτάδι'' Μιλούσε άραγε για τον δημιουργό της; Για την μεταμόρφωσή της; Δεν πρόλαβα να ρωτήσω, γιατί συνέχισε ακάθεκτη ''Μου είπε να μην φοβάμαι, πως δεν ήταν το τέλος για μένα, αλλά η αρχή. Και είχε δίκιο''

Πήγε να ξεκλειδώσει την πόρτα και να φύγει, όταν η ερώτηση που σκεφτόμουν να της κάνω εξ' αρχής ξέφυγε, άθελά μου, από τα χείλη μου.

''Τι μπορεί να είναι πιο δυνατό από τον θάνατο; Φαίνεται δυστυχισμένη που εξακολουθείς να ζεις. Τι σε έκανε να αλλάξεις γνώμη;'' Όταν μίλησε, δεν ήταν η παιδική μου φίλη. Ήταν ένας αιμοδιψής βρικόλακας που αναζητούσε ένα και μόνο πράγμα.

''Η εκδίκηση''



Όταν φτάσαμε με την Σελέστ στο σπίτι μου τις πρώτες πρωινές ώρες, με παραξένεψε που ο Μπλέιζ δεν είχε επιστρέψει ακόμα στο σπίτι, ωστόσο σκέφτηκα ότι μπορεί να βρισκόταν ακόμα στην δουλειά επειδή, πιθανότατα, ήταν ακόμα νευριασμένος μαζί μου. Χωρίς να δώσω παραπάνω σκέψη σε αυτό, έβγαλα τα παπούτσια μου και κατέρρευσα στον καναπέ.

''Τι νύχτα και αυτή!'' αναφώνησα, νιώθοντας την πλήρη επίδραση της τεκίλας, σε συνδυασμό με την φτηνή μπύρα.

''Δεν λες τίποτα'' συμφώνησε η Σελέστ, με μια απροσδιόριστη έκφραση να καθρεφτίζεται στο πρόσωπό της.

Μετά από το περιστατικό με την Κέιλιν και την Έβελιν, περιμέναμε να μετατραπεί το πάρτι σε μια κινούμενη κόλαση, ωστόσο όλα κύλησαν ομαλά, απολύτως φυσιολογικά. Όταν μίλησα, ήλπιζα να μην φαινόταν πόσο πολύ έχω πιει.

''Η Έβελιν θέλει να πάρει εκδίκηση από τον Μάικ και την Κάσσιντι'' Η Σελέστ ένευσε καταφατικά το κεφάλι.

''Και η Κέιλιν θέλει να συμμαχήσει μαζί μου;''

''Τζακπότ!'' έκανε με τάχα πανηγυρική φωνή η Σελέστ. Έτριψα τα μάτια μου, τα οποία ένιωθα βαριά από την κούραση.

''Τι κάνουμε τώρα;'' Η Σελέστ με χτύπησε φιλικά στον ώμο και έκανε προσπάθεια να βγάλει τον κορσέ της.

''Δεν έχω ιδέα. Για την ώρα, το μόνο που ξέρω είναι ότι η Γκρέισι Λου κάνει και γ*μώ τα πάρτι'' Ακούγοντάς το αυτό, γέλασα δυνατά, για να χασμουρηθώ την επόμενη στιγμή.

''Σόρρυ, η τεκίλα με έκανε να πάρω την κάτω βόλτα. Πρέπει να κοιμηθώ, μπας και συνέλθω'' Ακόμα και στο χειρότερο μεθύσι, είχα ένα ψήγμα λογικής μέσα μου. Η Σελέστ μουρμούρησε κάτι που δεν κατάλαβα και με φίλησε στο μέτωπο.

''Θα τα πούμε αύριο''

Και, προτού προλάβω να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω, με πήρε ο ύπνος.

γουαου.....τι ανατροπες και αυτες στα 3 κεφαλαια! νταξει περιτο να πω οτι και παλι μας αφησες αφωνους!

κριμα για την εβελιν. και η κειλιν θελει συμμαχια; γτ νομιζω οτι ολα εξυπηρετουν εναν ανωτερο σκοπο;

και ο μπλειζ θα γυρισει ποτε;αντε!

γουελκαμ μπακ ντιαρ!

Πιστεύω πως κάτι κακό έχει συμβεί στον Μπλέιζ και γι αυτό δεν έχει έρθει ακόμα... Αλλά τι άραγε;

Η Έβελιν πήγε πάλι να αυτοκτονήσει... Τι πρωτότυπο. Και καλά αυτή, δεν περίμενα να κάνει κάτι καλύτερο! Ο/Η άλλος/η που τη μεταμόρφωσε; Θέλει σκότωμα! Αφού το βλέπεις ότι η κοπέλα θέλει να πεθάνει! Άστην στην ησυχία της!

Να σου πω την αλήθεια περίμενα λίγο catfight με την Κέιλν ή με την Έβελιν και με εξέπληξε που όλο πήγαν ομαλά.

Πάντως βλέπω άρχισες να γράφεις πολύ τώρα! Χαίρομαι!!!

Κατερίνα: Ελπίζω μόνο να άξιζε η αναμονή

Σωστές οι υποψίες σου, Κατερίνα

Ψυχραιμία. Θα επιστρέψει :P

Θενκ γιου, θενκ γιου

Χριστίνα: Δεν του έχει συμβεί κάτι κακό, απλώς ψάχνει την Λούνα και δεν έχει στοιχεία για το που είναι. Απλώς πήρε την βαλίτσα της και εξαφανίστηκε -.-

Χαχαχααα...Ποιος να είναι άραγε ο δημιουργός της; Και γιατί την μετέτρεψε, παρόλο ότι έβλεπε πως ήθελε να πεθάνει; Αυτά κι άλλα πολλά στο επόμενο επεισόδιο :P

Όλα πήγαν ομαλά...Για την ώρα

Γιατί, μέχρι τώρα δεν έγραφα ωραία; Ουλπ! <_< Πλάκα κάνω :P
Ναι, γράφω αρκετά μπορώ να πω (φτου φτου μην το ματιάσουμε :P) Gracias ^.^

δεν μ λες,εχεις ετοιμο κεφαλαιο ή θα περιμενουμε παλι κανα μηνα να γραψεις; παντα με αγαπη και σεβασμο,Κατερινα