Black Forest Witch-Book 2

Καλοπροαίρετη Κάθριν -.- Θα σε πω ένα μυστικό

Σπόιλερ:

Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μην λέτε ότι καθόμαστε -.-

Εγώ είχα καταλάβει ότι ο Μπλέιζ έφυγε από το σπίτι γιατί είχε θυμώσει με τη Λούνα, όχι ότι η Λούνα έφυγε... Και γιατί να πάρει τη βαλίτσα της σε πάρτι; Εκτός κι αν κάποιος, ονόματα δε λέμε Κέιλιν και άλλους βρικόλακες δε θίγουμε, πήρε τη βαλίτσα για να φαίνεται πως η Λούνα έφυγε, να βγει ο Μπλέιζ να την ψάχνει και έτσι να χωριστούν, να μην μπορεί να την προστατέψει και να τη σκοτώσουν πιο εύκολα... (Εντάξει, πες το ελεύθερα "Πολύ επιστημονική φαντασία διαβάζεις και σε έχει πειράξει!" )

Πότε θα είναι το επόμενο επεισόδιο; (Αλήθεια έχεις γράψει μέχρι το 15 ή τζάμπα χαρήκαμε; )

Είπα κι εγώ! Σιγά μην κρατήσει για πολύ η κατάσταση!

Τέλεια έγραφες και γράφεις απλά το είχες κόψει είχαμε ανησυχήσει εδώ οι φαν (Φτου σου όντως μη σε ματιάξουμε, μπρε και σταματήσεις να μας γράφεις! )

Ουπς...Καταλάθος, μου ξέφυγε >.< Αυτό θα γίνει αργότερα >.< Ναι, θα φύγει η Λούνα. Το πως και το γιατί θα το δείτε. Άντε, και πολλά είπα :P

Πότε θέλετε;

Ναι, πάλι καλά που τελείωσε η απραξία -.- Μου την είχε δώσει κι εμένα στα νεύρα -.-

Όλα θα τα ξεράσεις! Όλα!

How about NOW?

Χμ...Θα σας το δώσω, αν όχι αύριο, μεθαύριο

Και επειδή είναι και τα γενέθλιά μου, θα έχετε 2 κεφαλαιάκια :P

Tέλειαααα!!!

Συνήθως όταν κάποιος έχει τα γενέθλιά του οι άλλοι του κάνουν δώρα, δεν κάνει αυτός Όχι οτι με χαλάει δηλαδή το κέρασμα σε κεφάλαια

Εγώ μάλλον σε αυτό το θέμα είμαι κλινική περίπτωση. Με μελετάνε επιστήμονες :P

καλεεεεεε..τωρα που μου ηρθε!
ο Ντρακο,το ψηλο το παλικαρι,που χαθηκε;;

Θα έχουμε νέα του σύντομααα

Τώρα να πω ότι θα χαρώ που θα τον ξαναδώ... ψέμα θα είναι!

Γιατίιι καλέεε; Τι σου έκανε το παλικάρι;

Λες να τον αδικώ τον καημενούλη;

Αααα, δεν ξέρω. Περιμένω να ακούσω την γνώμη σου :P

Τι να σου πω, μπορεί να βιάστικα να βγάλω συμπεράσματα και να είναι καλό παιδί κατά βάθος... (I don't think so... )

γτ; εμενα μ'αρεσει ο ντρακο! και ας ειναι κωλοπαιδο και ας μου ερχεται να τον σαπισω στο ξυλο

Αχ! Love is in the air. Can you feel it? :P Δεν ήξερα ότι τον αγαπάτε τόσο πολύ. Αν το ήξερα, θα τον έβαζα εξ' αρχής στο παιχνίδι xD

Ένα λαχταριστό δωράκι από εμένα: δυο ολοκαίνουρια κεφαλαιάκια
(Συγχωρέστε με για το διπλό ποστ, αλλά είναι αρκετά μεγάλα και φοβάμαι ότι δεν θα χωρέσουν σε ένα :$ )

Κεφάλαιο 11ο

Το φως που έμπαινε από το παράθυρο δεν ήταν απλώς ενοχλητικό για τα μάτια μου. Ένιωθα να καίει τα σωθικά μου, να συνθλίβει το κεφάλι μου, να χωρίζει τα ημισφαίρια μου σε χιλιάδες μικρά κομματάκια, τα οποία ενώνονταν ώστε να χωριστούν ξανά και να μου προκαλέσουν πρόσθετο πόνο. Αν αυτός ήταν ο πονοκέφαλος που προκαλούσε το μεθύσι, τότε δεν ήθελα να ξαναμεθύσω ποτέ στην ζωή μου. Έφτασα, ακροβατώντας σχεδόν, στην κουζίνα και βρήκα την Σελέστ να διαβάζει ένα τεράστιο βιβλίο φαντασίας, πίνοντας παράλληλα καφέ και μασώντας λαίμαργα κάτι κουλουράκια που είχα φτιάξει από προχθές.

'' 'Μέρα'' είπα, κουνώντας ανεπαίσθητα το χέρι, νιώθοντας την φωνή μου να σβήνει σιγά-σιγά.

''Καλημέρα'' είπε, με πλήρη διαύγεια εκείνη, χαρίζοντας μου ένα συμπαθητικό χαμόγελο ''Πως είσαι;''

''Δεν ξέρω'' είπα, κάπως πιο βαρύθυμα απ' ότι ήθελα ''Ρώτα τον Μποτσέλι. Από το πρωί, το βιμπράτο του έχει φτάσει σε επίπεδα υπερήχων''

''Τόσο άσχημα, ε;'' είπε εκείνη γελώντας και πρόσθεσε εύθυμα ''Έλα, κάθισε. Θα σου σερβίρω εγώ καφεδάκι να συνέρθεις''
Όσο έβαζε τον καφέ, είπα εγώ, αστειευόμενη: ''Τίποτα σε κώνειο δεν σου βρίσκεται;'' Ένιωσα μια σουβλιά στο κεφάλι και, ασυναίσθητα, έπιασα το μέτωπό μου ''Το κεφάλι μου με πεθαίνει'' Άφησε την κούπα στο τραπέζι και κάθισε απέναντί μου.

''Εμ, αυτά παθαίνει όποιος κατεβάζει δυο-δυο τις μπόμπες'' είπε με ένα χαμόγελο και μασούλησε άλλο ένα κουλουράκι ''Πολύ ωραία κουλουράκια'' παρατήρησε.

''Εγώ τα έφτιαξα'' Παραλίγο να καούν, βέβαια, κάτι που απέφυγα να αναφέρω ''Λες να ήταν μπόμπες;'' Ήπια μια γουλιά από τον καφέ μου και, άθελά μου, έκανα ένα μορφασμό.

''Είναι πεντανόστιμα'' Όταν το είπε αυτό, είχε την έκφραση μικρού παιδιού. Χαμογέλασα. Χαιρόμουν που της άρεσαν. Μακάρι να μπορούσα να την συγχαρώ και εγώ για τον καφέ που μου έφτιαξε. Αν δεν ήταν φαρμακερός, μπορεί και να το έκανα. Φυσικά, με διαβεβαίωσε ότι τον έκανε επίτηδες πικρό για να συνέλθω και πρόσθεσε, προσπαθώντας να μην γελάσει (φανερά, τουλάχιστον) ''Εφόσον από το δεύτερο ποτηράκι άρχισες να ζαλίζεσαι, μου το είχες πει. Κάποια μορφή νοθείας θα υπήρχε'' Ο καφές έκανε σιγά-σιγά τα γρανάζια του μυαλού μου να δουλεύουν. Ευτυχώς που υπήρχε ένα κρουασάν σοκολάτας στο τραπέζι και μπόρεσα να ''καλύψω'' κάπως την πίκρα του καφέ. Τότε, θυμήθηκα να ρωτήσω:

''Ο Μπλέιζ δεν ήρθε ακόμα;'' Το βλέμμα της Σελέστ μαρτυρούσε την απάντησή της προτού μιλήσει.

''Όχι, δεν έχει γυρίσει ακόμα''
Αυτό με παραξένεψε. Κι άλλες φορές είχε λείψει από το σπίτι, ποτέ όμως για ένα τόσο μεγάλο διάστημα. Μου ήρθε η παρόρμηση να τον πάρω τηλέφωνο, αλλά προτίμησα να του πω την γνώμη μου κατάμουτρα μόλις θα επέστρεφε στο σπίτι. Αποφάσισα να αλλάξω θέμα.

''Πάντως, δεν ξέρω τι με έπιασε'' ομολόγησα και κοίταξα το κάδρο στον απέναντι τοίχο χωρίς να του δίνω στην πραγματικότητα και πολύ σημασία ''Δεν είμαι άτομο που πίνει και χάνει τον έλεγχο. Ωστόσο...'' Προτού προλάβω να αποτελειώσω την φράση μου, η Σελέστ μου έριξε ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση.

''Ήταν δύσκολη μέρα για σένα, ε;'' Ήπια λίγο από τον καφέ μου και πέρασαν κάμποσα λεπτά προτού μιλήσω.

''Πρέπει να έρθω μαζί σου στην Αμερική'' Τα φρύδια της Σελέστ ανασηκώθηκαν σε τέτοιο βαθμό από την έκπληξη που νόμιζα ότι θα ξέφευγαν από το μέτωπό της.

''Ορίστε;'' Δεν μπορούσε να κρύψει το πόσο ξαφνιασμένη ήταν από αυτό που έλεγα. Ακόμα και εγώ είχα ξαφνιαστεί.

''Το σκέφτηκα καλά χθες το βράδυ'' είπα, με μια απροσδόκητη σταθερότητα στην φωνή ''Η Έβελιν δεν μου είπε τυχαία τα όσα είπε χθες το βράδυ. Υποπτεύομαι ότι η Κέιλιν είναι η δημιουργός της, όπως και πιστεύω ότι ο ''λόγος της ύπαρξής της'' κάθε άλλο παρά αγνός και ανιδιοτελής είναι'' Η Σελέστ με κοίταζε με ένα σκεπτικό βλέμμα.

''Δεν διαφωνώ. Το ότι η Κέιλιν ήθελε να συμμαχήσει μαζί μας είναι κομματάκι ύποπτο, αλλά...''

'' ''Κομματάκι ύποπτο;'' '' την διέκοψα εγώ ''Σελέστ, αυτή η γυναίκα με απήγαγε και, πιθανότατα, μετέτρεψε την φίλη μου σε βρικόλακα. Κάθε άλλο παρά αγνές είναι οι προθέσεις της!'' Άθελά μου, είχα υψώσει τον τόνο της φωνής μου, γι' αυτό και πρόσθεσα, πιο ήπια αυτή την φορά ''Δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος που θέλω να έρθω στην Αμερική'' Η Σελέστ με κοιτούσε όλο και πιο παράξενα καθώς μιλούσα.

''Υπάρχει κι άλλος λόγος;'' Πήρα μια κοφτή ανάσα προτού μιλήσω.

''Νομίζω ότι θέλει να σκοτώσει την Κάσσιντυ και τον Μάικ επειδή την πρόδωσαν. Αυτή θα είναι η εκδίκησή της'' Προτού προλάβει να διαμαρτυρηθεί, εγώ συνέχισα ακάθεκτη ''Πίστευα ότι, αν έμενα μακριά από τα κοντινά μου πρόσωπα, αν πίστευαν ότι είμαι νεκρή, θα μπορούσα να τους προστατέψω'' Προσπάθησα να πνίξω κάποια δάκρυα, καθώς σκεφτόμουν την αδειανή έκφραση στο πρόσωπο της Έβελιν ''Έκανα λάθος. Οι φίλοι μου κινδυνεύουν. Αν πάθουν κάτι εξαιτίας της Έβελιν ή της Κέιλιν, δεν θα μπορέσω να συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου'' Έσφιξα το χέρι της με δύναμη και την παρακάλεσα από τα βάθη της ψυχής μου ''Σε παρακαλώ, Σελέστ. Πάρε με μαζί σου. Μπορούμε να κάνουμε ένα ξόρκι για να αλλοιώσουμε τα χαρακτηριστικά μου ή ακόμα και να κρύψουμε την παρουσία μου. Θα κάνω ό, τι είναι δυνατόν για να μην με βρουν οι βρικόλακες. Αρκεί να έρθω μαζί σου. Σε παρακαλώ!''
Της είδα να τραβάει το χέρι της απότομα, σαν να είχε πάθει ηλεκτροπληξία. Την κοιτούσα με μάτια θολά. Να πάρει, ήμουν έτοιμη να κλάψω.

''Όχι'' είπε αργά, η φωνή της τίποτα περισσότερο από έναν ψίθυρο ''Αν μάθουν οι βρικόλακες ότι είσαι ζωντανή, θα βάλω την ζωή σου ξανά σε τεράστιο κίνδυνο. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το αντέξω''

''Μα...'' πήγα να διαμαρτυρηθώ εγώ, ωστόσο εκείνη δεν δεχόταν κουβέντα.

''Δεν θα το διαπραγματευτώ. Δεν θα έρθεις μαζί μου'' είπε και, χωρίς άλλα λόγια, άρπαξε την κούπα της και βγήκε από την κουζίνα.

Άξαφνα, άκουσα μια φωνή μες στο κεφάλι μου που έλεγε:

''Πες της το ξανά'' Στην αρχή, νόμιζα ότι παράκουσα, ωστόσο το πνεύμα μέσα μου επανέλαβε, αργά και καθαρά ''Πες της ξανά αυτό που θες να κάνεις. Θα σε βοηθήσω''
Χωρίς άλλα λόγια, υπάκουσα και πήγα στο σαλόνι, όπου την βρήκα να κάθεται στον καναπέ και να κάνει με μανία ζάπινγκ σε διάφορα κανάλια. Έκατσα με προσοχή δίπλα της στον καναπέ.

''Σελέστ...'' Εκείνη με διέκοψε με ψυχρή φωνή, με το βλέμμα καρφωμένο στην τηλεόραση:

''Αν θες να επιμείνεις, ξέχασέ το. Δεν πρόκειται να το συζητήσω''

Επανέλαβα το όνομά της, αυτή την φορά με πιο επιτακτικό τόνο. Εκείνη γύρισε αργά, σαν να είχε πιαστεί σε έναν ιστό από τον οποίο δεν μπορούσε να ξεφύγει και με κοίταξε ευθέως στα μάτια. Επανέλαβα τα όσα είπαμε στην κουζίνα, τονίζοντας την κάθε λέξη, όσο εκείνη έδειχνε να με κοιτάζει σαν χαμένη. Όταν τελείωσε, ένα πλατύ, αφύσικο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της.

''Και γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα; Βεβαίως και θα έρθεις μαζί μου στην Αμερική'' Έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

''Αλήθεια;'' Το ανόητο χαμόγελο παρέμεινε στα χείλη της.

''Εννοείται. Άντε, φτιάξε γρήγορα τα πράγματά σου. Δεν έχουμε πολύ χρόνο''

Με ένα χαμόγελο που ανταγωνιζόταν μάλλον το δικό της, πετάχτηκα από τον καναπέ σαν σίφουνας και έτρεξα να φτιάξω τα πράγματά μου. Σίγουρα, δεν είχα υπολογίσει ότι θα φεύγαμε τόσο γρήγορα, αλλά το γοργόν και χάριν έχει, έτσι δεν λένε; Παρόλο που χαιρόμουν που άλλαξε γνώμη, ένιωσα ένα ψήγμα ανησυχίας.

''Πως συμφώνησε τόσο γρήγορα;'' η νοερή μου ερώτηση. Την άκουσα να ρουθουνίζει περιφρονητικά.

''Τι ερώτηση είναι αυτή; Έχω μεγάλη πειθώ'' Αυτό με έκανε να σταματήσω απότομα το μάζεμα των ρούχων.

''Τι θες να πεις; Ότι χρησιμοποίησες την υποβολή;''

''Ακριβώς!'' απάντησε εκείνη, υπερβολικά εύθυμα.

''Σαγήνευσες την φίλη μου;'' φώναξα, άθελά μου. Το γέλιο της σαν να κόπηκε λίγο.

''Χαλάρωσε, Λούνα. Αυτός δεν ήταν και ο σκοπός σου; Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να είμαι ένας μεσολαβητής ανάμεσα στα γεγονότα''

Αμφέβαλα κατά πολύ γι' αυτό και η συχνή παρέμβασή της στα γεγονότα μόνο για καλό δεν ήταν, ωστόσο συνέχισα να πακετάρω χωρίς να κάνω περαιτέρω ερωτήσεις.


Όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο Κάνσας, ήταν μια έκπληξη, ακόμα και για εμένα.

''Κάνσας; Γιατί είμαστε στο Μισούρι;'' Ήλπιζα να μην φαινόταν ο πανικός στην φωνή μου, αλλά μάλλον αυτό δεν ήταν δυνατόν.

''Πάντως όχι για να φάμε μπριζόλες'' είπε σκωπτικά και άκρως σαρκαστικά εκείνη ''Δεν μου είπες ότι θέλεις να τους προστατέψεις; Αυτή την περίοδο τυχαίνει να μένουν σε αυτή την πόλη''
Αυτό κι ήταν μια έκπληξη. Θα περίμενα από την Κάσσιντυ να διαλέξει μια πόλη με περισσότερο ενδιαφέρον, όπως το Σικάγο, την Νέα Υόρκη ή το Μαϊάμι. Ακόμα και το Λας Βέγκας θα ήταν πιο πιθανό, αλλά ποτέ, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα σκεφτόμουν την Κάσσιντυ να μένει στο Ντάλας, ακόμα και για χάρη του παιδιού της.

Με το που βγήκαμε από το αεροδρόμιο, μας περίμενε μια λιμουζίνα με έναν σοφέρ που θα ορκιζόμουν ότι ήταν φτυστός ο Ορλάντο Μπλουμ (όχι ότι μου αρέσει σαν ηθοποιός, απλώς μια παρατήρηση έκανα) Ήμουν έτοιμη να την ρωτήσω που στο καλό τους έβρισκε όλους αυτούς τους σοφέρ και τις λιμουζίνες, παρόλα αυτά δεν πρόλαβα γιατί έδωσε ένα ένα χαρτάκι με την διεύθυνση στον οδηγό και ξεκινήσαμε αμέσως. Τόση ώρα, ταξιδεύαμε στην σιωπή και, μετά από ένα τέταρτο, όταν το αυτοκίνητο έστριψε από την Main street και μπήκε στην περιοχή Power and Light, όπου και σταμάτησε μπροστά σε ένα εξαθλιωμένο συγκρότημα πολυκατοικιών. Η Σελέστ μου έδωσε τον αριθμό και μου είπε σε ποιον όροφο βρίσκονταν η φίλη μου, όπως και το ότι θα περίμενε στο αυτοκίνητο. Ένευσα καταφατικά το κεφάλι μου και βγήκα από το αυτοκίνητο.

Η Κάσσιντι έμενε στον έκτο όροφο και, προς δυσάρεστη έκπληξή μου, η πολυκατοικία δεν διέθετε ασανσέρ. Αναγκάστηκα να ανέβω με τα πόδια, προσπερνώντας αναρίθμητα διαμερίσματα και προσπαθώντας να μην ξεχάσω το νούμερο του διαμερίσματός της, το οποίο ήταν το 32. Όταν, επιτέλους, έφτασα έξω από την πόρτα της, την χτύπησα με περισσότερη δύναμη απ' όση έπρεπε. Όταν την άνοιξε, η Κάσσιντυ, με εμφανώς φουσκωμένη κοιλιά και φορώντας μια γκρι φόρμα και ένα ροζ, αποκαλυπτικό τοπάκι, με κοίταζε, χωρίς να με αναγνωρίζει.

''Ναι; Πως μπορώ να σας βοηθήσω;''

Ευχαριστούμε για τα κεφάλαια!

Η Κάσσιντυ τελικά αναγνώρισε τη Λούνα;

Ο Μάικ πώς και βρέθηκε μόνος του με την Έβελιν; Δεν νομίζει ότι κι αυτή έχει πεθάνει;

Καλώς τον και τον Ντράκο! Αχ, πως μου έλειψε αυτό το παιδί! Και τώρα λοιπόν κανένας δεν σώζει τη Λούνα... Τι ωραία! Και ο Μπλέιζ θα είναι μοναχούλης του ο καημένος και θα την ψάχνει

Πάντως δεν νομίζω να μπορούσε να κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα η Λούνα. Και ξαναείδε τον Ντράκο (που μάλλον θα πάει να ειδοποιήσει τους δικούς του πως την είδε) και έχασε τον Μάικ με την Έβελιν! Τέλεια!

Τίποτα

Η Κάσσιντυ δεν αναγνώρισε την Λούνα (όχι ακόμα, τουλάχιστον)

Το ότι η Έβελιν προσπάθησε να αυτοκτονήσει για δεύτερη φορά το γνωρίζει μόνο ο/η βρικόλακας που την μετέτρεψε. Κανείς άλλος δεν ξέρει ότι είναι βρικόλακας (εκτός από την Κέιλιν, την Λούνα και την Σελέστ, φυσικά )

Και η Λούνα όμως πήγαινε γυρεύοντας. Της έλεγαν να μην πάει στην Αμερική, αλλά αυτή εκείειει, επέμενε. Τώρα, ό, τι και να γίνει, εκείνη θα φταίει :P

Ναι, είδες; Όλα πήγαν στραβά Ας ελπίσουμε να μην γίνουν χειρότερα, χεχεεε

Είχα την εντύπωση πως την είχε αναγνωρίσει γιατί μετά η Λούνα έλεγε ότι τώρα η Κάσσιντυ πιστεύει στα θαύματα.

Α, εγώ νόμιζα ότι το ήξερε και νόμιζε πως είχε πεθάνει κανονικά.

Εντάξει, δίκιο έχεις, αλλά και πάλι... Πιστεύω πως το πνεύμα έχει κάποιον απώτερο σκοπό για να τη βοηθήσει να πάει στην Αμερική. Λάθος κάνω, ε;

Ωχ, κατάλαβα. Για ποιανού την κηδεία να κάνω πρόβα;

Ναι, γιατί είναι σαν ''θαύμα'' να μαντεύει ένας άγνωστος ξαφνικά το όνομά σου xD Γι' αυτό το είπε αυτό :P

Όχι, όχι. Λίγοι ξέρουν ότι η Έβελιν είναι βρικόλακας.

Μα φυσικά και έχει Όποιος πιστεύει ότι αυτό το πνεύμα είναι καλό και άκακο, καλύτερα να το ξεχάσει :P

Αααα, δεν ξέρω! Εσύ ετοιμάσου (για παν ενδεχόμενο :P)

Οκ, τώρα κατάλαβα.

Δεν νομίζω να πίστεψε ποτέ κανείς κάτι τέτοιο

Μάλιστα. Μαύρα έχουμε, για το κλάμα κάτι θα γίνει... Μόνο το καπέλο με το μαύρο πέπλο μου λείπει και είμαι έτοιμη!

Argyyyy Αργυρώώώώώώώ όπως και να σε λένεεεεε! πρώτα από όλαα έχω να σου πω αν και λίγο άσχετο



Να τα χιλιάσεις εσύ και οι ιστορίες σου και όχι να τα εκατοστήσετε !

Οοοοοοοοοοοοο,τιι μα οοοο,τι επιθυμείς!

Δεν ξέρω Argy αλλά σε νοιώθω πολύ δικό μου άτομο! (μου μοιάζεις την αδερφή μου)

Και τώρα ας γυρίσουμε στο θέμα μας, πολλά γεγονότα

Δεν έχω τίποτα να ρωτήσω πφφφφ με καλύψανε για όλα οι άλλες

Αλλά μια ερώτηση ο Ντράκο δεν αγαπάει καθόλου την Λούνα;;:Ο

Γιατί μου το κάνατε αυτό δεν είναι καλό το πνεύμα, και το ΕΊΧΑ συμπαθήσει τόσο πολύ!!! Δεν πειράζει εξακολουθώ να το συμπαθώ

Κι έχω μια ερώτηση τώρα που το θυμίθηκα... Η Λούνα πώς γίνεται να έπεισε την Κάσσιντυ ότι είναι άνθρωπος του Θεού; Απ' ό,τι θυμάμαι δεν έχει και πολύ την εμφάνιση της καλής και ηθικής κοπέλας που πάει κάθε Κυριακή στην εκκλησία.

Μαρία:
Εγώ και οι ιστορίες μου σε ευχαριστούμε xD
(Συγνώμη, έτσι με λένε. Πότε άλλαξα όνομα και δεν το ξέρω; :P)

Και εγώ σας νιώθω δικούς μου ανθρώπους όλους εσάς στο σκοτεινό μας κάστρο (γιγάντια αγκαλίτσα )

Ok, that's enough -.- Αρκετά με τις γλύκες :P

Αυτό θα το κρίνετε εσείς από την στάση του Αν σας το έλεγα εγώ, τι νόημα θα είχε; :P

Ο καιρός γαρ εγγύς, φίλοι μου καλοί, καλοί μου φίλοι. Δεν λέω τίποτα άλλο για το πνεύμα, αλλιώς θα είναι spoiler

Χριστίνα: Μα επειδή το είδε αυτό, γι' αυτό της έκανε αυτό το σχόλιο (βγες σε κανένα μπαρ, βρες κανένα και κάνε σεξ) Δεν πείστηκε

Σας παραδίνω και το 13ο κεφάλαιο διορθωμένοοοο ^.^

Κεφάλαιο 13ο

Πρέπει να έψαχνα πάνω από μισή ώρα σε ολόκληρο το μαγαζί και δεν έβρισκα το παραμικρό ίχνος για το που μπορεί να βρίσκονταν. Νόμιζα ότι τους έχασα, στην τελική. Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω και να φύγω, όταν πρόσεξα έναν μικρό χώρο στο πίσω μέρος του μαγαζιού με ελάχιστον φωτισμό. Κρύφτηκα στις σκιές και, αν και ήμουν αρκετά μακριά, χάρη στην υπερφυσική ακοή και όραση του πνεύματος, μπορούσα να ακούσω και να δω τα όσα συνέβαιναν λες και στεκόμουν δίπλα τους.

Η Έβελιν κρατούσε ένα ποτό στο χέρι της και είχε μια αέρινη, χαλαρή στάση. Ο Μάικ έδειχνε να χαλαρώνει στην παρουσία της, να ανοίγεται, να περνάει καλά. Μέχρι στιγμής, δεν φαινόταν τίποτα το ύποπτο. Συζητούσαν απλώς περί ανέμων και υδάτων, σαν δυο παλιοί γνωστοί. Δεν υπήρχε κάποια κίνηση που να έδειχνε υπερβολική εγγύτητα ή τρυφερότητα, μέχρι που, κάποια στιγμή, η Έβελιν έσκυψε και τον φίλησε. Εκείνος φάνηκε να παγώνει, όμως μόνο για μια στιγμή. Το πάθος τον συνεπήρε και εκείνον και τα χέρια του ήταν στην πλάτη της, τραβώντας την στην αγκαλιά του. Εκείνη κάθισε στα γόνατά του και συνέχισε να τον φιλάει με απαράμιλλο πάθος. Κάποια στιγμή, τον έβαλε να σηκωθεί και, τραβώντας τον από το χέρι, τον οδήγησε στις γυναικείες τουαλέτες.

Τότε, βρήκα πως ήταν συνετό να δράσω. Έχυσα λίγο από το ποτό μου επίτηδες πάνω στο φόρεμά μου και, με αργά και σταθερά βήματα, έφτασα έξω από την πόρτα του μπάνιου. Μέτρησα τουλάχιστον μέχρι το πέντε προτού μπω ώστε να τους πιάσω ''επί τω έργω''

Η Έβελιν ήταν κολλημένη στον τοίχο και είχε τυλίξει τα πόδια της γύρω από την μέση του. Δεν πρέπει να είχαν ''προχωρήσει'' πολύ, ωστόσο η μούρη του Μάικ ήταν γεμάτη κοκκινάδια από το κραγιόν της. Μόλις άκουσε την πόρτα, τινάχτηκε από πάνω της, λες και τον τσίμπησε σφίγγα. Όπως και η Κάσσιντυ, ούτε και εκείνος φάνηκε να με αναγνωρίζει, η Έβελιν ωστόσο μου έριξε ένα εχθρικό βλέμμα που έλεγε πολλά.

''Ωχ, χίλια συγνώμη'' είπα, με ένα (τάχα) αθώο ύφος ''Έπρεπε να χτυπήσω προτού μπω, αλλά...'' Έκανα μια παύση για να δείξω το φόρεμά μου ''Βλέπετε, είχα ένα μικρό ατυχηματάκι''

''Όχι, δεν πειράζει'' βιάστηκε να απολογηθεί ο Μάικ ''Απλώς...παρασυρθήκαμε'' Ξερόβηξε και είδα τον εκνευρισμό του να μεγαλώνει όλο και περισσότερο ''Εεε...Εγώ πρέπει να πηγαίνω. Τα λέμε''

Μίλησε τόσο βιαστικά και έδρασε σε κλάσματα δευτερολέπτων. Προτού προλάβουμε να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας, ο Μάικ είχε βγει σαν σίφουνας από το μπάνιο. Εγώ πλησίασα στον νεροχύτη, προσπαθώντας να κρύψω το χαμόγελο του θριάμβου μου και έριξα λίγο νερό στον λεκέ που υπήρχε στο φόρεμά μου. Η Έβελιν στάθηκε από πίσω μου στον καθρέφτη και μου έριξε ένα ακόμα εχθρικό βλέμμα.

''Τι νομίζεις ότι κάνεις;'' απαίτησε να μάθει. Ακουγόταν και φαινόταν εξοργισμένη. Εγώ συνέχισα να τρίβω αδιάφορα τον λεκέ στο φόρεμά μου και είπα, σε εξίσου αδιάφορο τόνο.

''Εσύ τι νομίζεις ότι κάνεις; Βρίσκεις έναν τυχαίο τύπο σε ένα μπαρ και το πράγμα καταλήγει στις τουαλέτες. Τς, τς, τς! Δεν είναι καθόλου σικ αυτό!'' Κοπάνησε το χέρι της στον καθρέφτη και με έκανε να κοιτάξω την αντανάκλαση της. Φαινόταν εκνευρισμένη.

''Ξέρεις πολύ καλά για τι μιλάω, μην μου κάνεις την ανήξερη'' Η προειδοποίηση ήταν εμφανής πίσω από τα λόγια της ''Ένιωσα την παρουσία σου από το πρώτο λεπτό που μπήκες στο μπαρ, σκέφτηκα όμως ότι θα είχες την διακριτικότητα να μας αδειάσεις την γωνιά'' Ο ψυχρός της τόνος με εκνεύρισε, οπότε και εγώ απάντησα ανάλογα.

''Άκου, Έβελιν: εντάξει, το πιάσαμε, είσαι μια ''μεγάλη και κακιά'' αιμορουφήχτρα, αλλά το να ρουφήξεις το αίμα του πρώην σου δεν νομίζω ότι ενδείκνυται σαν λύση, ούτε καν βιοποριστική'' Είχα ένα προαίσθημα ότι δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που τον παρέσυρε στις τουαλέτες, αλλά είπα να μπλοφάρω για να δω τι θα ''πιάσω'' Το σαρκαστικό της γέλιο επιβεβαίωσε τις υποψίες μου.

''Ειλικρινά, πίστεψες ότι χρησιμοποίησα την υποβολή;'' Συνέχισε να γελάει ''Κοριτσάκι μου, δεν χρειάστηκε καν να το κάνω. Μεγάλο αγοράκι είναι. Μόνος του προσφέρθηκε'' Αυτό με έβαλε σε υποψίες, υποψίες που δεν ήμουν πρόθυμη να μοιραστώ μαζί της.

''Καλώς'' είπα και έκανα κινήσεις για να φύγω.

''Αυτό έχεις μόνο να πεις;'' είπε, κάπως έκπληκτη, εκείνη.

''Σαν τι άλλο περιμένεις να πω;'' ρώτησα, τάχα αθώα, εγώ. Μου έριξε ένα βλέμμα από πάνω μέχρι κάτω. Ένα πλατύ χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπό της, αποκαλύπτοντας παράλληλα τους κυνόδοντες της.

''Τα ξαναλέμε σύντομα, Λούνα''

Με μια αέρινη κίνηση, βγήκε από το μπάνιο και χάθηκε, μες στις αποχρώσεις του μπλε και του άσπρου.

Όταν ανέφερα τα όσα διαδραματίστηκαν στο μπαρ στην Σελέστ την επόμενη μέρα, εκείνη ένευσε απλώς καταφατικά το κεφάλι όση ώρα μιλούσα, χωρίς να λέει τίποτα. Όταν ζήτησα την γνώμη της για όλα αυτά, εκείνη απλώς μου ζήτησε να συνεχίσω την παρακολούθηση. Είχα εκνευριστεί από την ''μυστικιστική'' της στάση, ωστόσο, αντί να ξεσπάσω, αποφάσισα να πάω για λίγο στο γυμναστήριο να κάνω λίγη γυμναστική. Και ενώ το πνεύμα επέμενε να την σαγηνεύσω ώστε να τα μάθω όλα και ήταν, λογικά, η πιο εύκολη λύση, εγώ επέλεξα να μην το κάνω. Ένιωθα ήδη αρκετές τύψεις που την έπεισα να με φέρει στην Αμερική με αυτό τον τρόπο. Δεν ήμουν διατεθειμένη να το ξανακάνω.

Εντάξει, μόνο αν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεν μπορούσα να χρησιμοποιώ την υποβολή κάθε λίγο και λιγάκι για ψύλλου πήδημα.

Αποφάσισα να ξεσπάσω πάνω στα μηχανήματα και στα βαράκια. Αν με έβλεπε κανένας, θα νόμιζε ότι πάω για πρωταθλητισμό, αλλά δεν με ένοιαζε. Έπρεπε να ξεσπάσω κάπως, αλλιώς ένιωθα λες και ήμουν έτοιμη να εκραγώ. Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο, η Σελέστ έλειπε, έτσι και εγώ αποφάσισα να περάσω από το σπίτι του Μάικ και της Κάσσιντυ. Έκανα ένα ντουζ για να φύγει ο ιδρώτας από πάνω μου, φόρεσα απλά, αθλητικά ρούχα, το μπουφάν μου, ένα καπέλο και γυαλιά ηλίου και ξεκίνησα για το σπίτι τους με ένα μπλε Ford Focus που είχε ξεφυτρώσει θαρρείς από πουθενά, χάρη στην Σελέστ.

Ήταν αρκετά πρωί ακόμα, υπήρχε όμως κίνηση στον δρόμο, μιας και ήταν καθημερινή. Βρήκα μια θέση και πάρκαρα απέναντι από το σπίτι τους, κάπου όπου θα είχα στα σίγουρα οπτική επαφή και θα με διεκόλυνε να παρακολουθήσω ό, τι και αν συνέβαινε στο διαμέρισμά τους. Κοίταξα από το παράθυρό τους και είδα πως και οι δυο βρίσκονταν στο σπίτι, με την Κάσσιντυ να ντύνεται. Μάλλον είχε να πάει κάπου. Έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα στον Μάικ και, μετά από κάποια λεπτά, είχε ήδη φύγει. Άρα ο Μάικ ήταν μόνος του στο σπίτι.

Ενώ σκεφτόμουν ένα σχέδιο για το πως θα του αποσπάσω πληροφορίες για όσα συνέβησαν στο μπαρ χθες το βράδυ, μια φάτσα πετάχτηκε από τα πλάγια του αυτοκινήτου, κάτι που με έκανε να ουρλιάξω. Όταν είδα ότι ήταν ο Ντράκο, αναστέναξα.

''Α, πάλι εσύ'' Τον είδα να σμίγει ερωτηματικά τα φρύδια.

''Δεν κατάλαβα; Δεν χαίρεσαι που με βλέπεις;''

''Γιατί νομίζεις ότι άλλαξα ήπειρο, Ντράκο; Επειδή ήθελα να βρίσκομαι συνεχώς κοντά σου;'' είπα, με ολοφάνερο σαρκασμό στην φωνή μου. Ένα πονηρό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό του, ένα χαμόγελο που ήξερα τόσο καλά πλέον (ή, τουλάχιστον, θαρρούσα πως ήξερα)

''Ενώ τον νέο σου ''φίλο;'' '' Ο τρόπος που τόνιζε την λέξη με έκανε να πιστεύω ότι δεν το έκανε μόνο για λόγους έμφασης

''Έφυγες και ούτε ένα τηλέφωνο δεν τον πήρες. Απλώς...'' Χτύπησε τα δάχτυλά τους μεταξύ τους ''εξαφανίστηκες'' Και πρόσθεσε, όλο πονηρία και κακία ''Θα πρέπει να έχει πεθάνει από την αγωνία του''

''Αυτός θα πεθάνει από την αγωνία του. Εσένα τι σε νοιάζει;'' του είπα ορθά-κοφτά εγώ. Ένα πλατύ χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του, τόσο ώστε φαίνονταν ξεκάθαρα οι κυνόδοντες του.

''Μα, σκέψου: θα πεθάνει από την αγωνία του που δεν θα μπορεί να σε προστατέψει'' Τώρα με κορόιδευε κατάμουτρα.

''Ακριβώς'' Του πέταξα εγώ ''Γιατί εκείνος, σε αντίθεση με εσένα, νοιάζεται πραγματικά για εμένα''

''Ώστε έτσι, ε;'' Η φωνή του ήταν πειθήνια, λακωνική. Έβγαλε από το παλτό του μια φωτογραφία και μου την έδωσε ''Τότε, πως εξηγείς αυτή την φωτογραφία;''

Πήρα την φωτογραφία στα χέρια μου.

Η ημερομηνία που ήταν αναγεγραμμένη ήταν προχθεσινή, την νύχτα που ο Μπλέιζ είχε λείψει από το σπίτι. Πρέπει να ήταν τραβηγμένη στο μαγαζί του, όπου, μέσα στο ημίφως έδειχνε να χορεύει με την Άμπερ, ίσως με περισσότερη εγγύτητα απ' ό, τι έπρεπε. Η Άμπερ ήταν στενή μου φίλη από το κολέγιο, ωστόσο ποτέ δεν μου είχε πει κάτι σχετικά με τον Μπλέιζ. Δεν είχε δείξει ποτέ δείγματα ότι της άρεσε, αυτή η φωτογραφία όμως με έκανε να αμφιβάλω γι' αυτό. Αμέσως, πέταξα την φωτογραφία από τα χέρια μου λες και μου είχε κάψει τα χέρια.

''Μπορεί να μην σημαίνει και τίποτα''

''Μπορεί'' έκανε, τάχα σκεπτικός εκείνος ''Μπορεί όμως να είναι μια τρανή απόδειξη για την αλήθεια που δεν θες να αντικρίσεις κατάματα'' Μια αδιόρατη κίνηση του κεφαλιού του προς την είσοδο με έκανε να γυρίσω το βλέμμα μου προς αυτή την κατεύθυνση. Ένα πλατύ, θριαμβευτικό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του.

''Για δες. Νομίζω ότι πρέπει να ανέβεις στο διαμέρισμα του έκτου ορόφου. Σαν να είδα μόλις κάποιον να ανεβαίνει'' Μετά από αυτή την ''βαρυσήμαντη δήλωση,'' εξαφανίστηκε.

Έκλεισα με δύναμη το αυτοκίνητο, το ασφάλισα και ανέβηκα δυο-δυο τα σκαλιά. Όσο ανέβαινα, η καρδιά μου χτυπούσε σε φρενήρεις ρυθμούς, όχι μόνο από το τρέξιμο, αλλά και από την αγωνία μου. Μόλις έφτασα έξω από την πόρτα του διαμερίσματος, εκείνη άνοιξε και, έκπληκτη, είδα την Έβελιν να βγαίνει από το διαμέρισμα.

Το τελευταίο πράγμα που μπόρεσα να δω προτού φτάσει στο τέλος του διαδρόμου ήταν το χαμόγελό της.