Black Forest Witch-Book 2

ασεε...απορω που βρισκουν την ορεξη καποια ατομα και κανουν διαφορα να πουμε..εγω κοιμαμαι ορθια!

Χριστίνα: Έχω μια ιδέα...

Μιας και θα γίνω εγώ η beta σου, τι λες να γίνεις εσύ η δική μου; (αν θέλεις, φυσικά )

Κατερίνα: Λογοτεχνικά εννοείς ή γενικά;

Εννοείται πως θέλω! Δεν ξέρεις πόσο με τιμά!

γενικα...

Χριστίνα:

Σπόιλερ:

Κατερίνα: Άστα, και εμάς μας έχει φάει η βαρεμάρα, τι νομίζεις; :P

Αν μπορείς να μου στέλνεις, θα με βόλευε. Θα τα θυμάμαι πιο εύκολα.

Σπόιλερ:

Τελείωσα το 7ο κεφάλαιο (επιτέλους!) Ιδού!

Κεφάλαιο 7ο

Οι μέρες στο Ντόβερ πέρασαν ήσυχα και ανέμελα, μέχρι που κάποια στιγμή έπρεπε να γυρίσουμε στο Λονδίνο. Ο Μπλέιζ είχε δουλειά, άρχιζαν και τα μαθήματα μου στο πανεπιστήμιο, οπότε κρίνονταν απαραίτητο να επιστρέψουμε. Είχαν περάσει μέρες από την τελευταία φορά που είχα κοιμηθεί. Ο σταθερός ρυθμός με τον οποίο πηγαίναμε με νανούριζε, έτσι κάποια στιγμή στην διαδρομή με πήρε ο ύπνος, ένας ύπνος χωρίς όνειρα, ευτυχώς. Κάποια στιγμή, το αυτοκίνητο σταμάτησε απότομα και εγώ άνοιξα αμέσως τα μάτια μου.

''Τι έγινε; Φτάσαμε;'' Έτριψα τα μάτια μου, με την όρασή μου ακόμα θολή από τον ύπνο.

''Ναι, φτάσαμε'' Έριξα μια ματιά γύρω μου. Αυτό δεν ήταν το συνηθισμένο Λονδίνο με τα αμάξια, την κίνηση και τον ατελείωτο αριθμό σπιτιών.

''Που είμαστε;''

''Θυμάσαι που πάντοτε έλεγες πόσο ήθελες να δεις πως είναι η ελεύθερη πτώση;'' Ένα πονηρό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό του ''Ε λοιπόν ήρθε η ώρα!'' Αναφώνησα από χαρά και έπεσα στην αγκαλιά του.

''Αχ, πόσο χαίρομαι! Τι ωραία έκπληξη ήταν αυτή;'' Του έδωσα ένα αυθόρμητο φιλί στα χείλη και εκείνος με έσφιξε πιο πολύ στην αγκαλιά του ''Όμως το Σουίντον δεν είναι λιγάκι μακριά από το Λονδίνο;''

''Μην σε απασχολεί αυτό! Μέχρι το βράδυ, θα έχουμε επιστρέψει στο σπίτι'' Ο ενθουσιασμός του πρέπει να ήταν μεταδοτικός γιατί και εγώ μόνο στην ιδέα ένιωθα σαν να βρισκόμουν κιόλας στο αεροπλάνο. Έβαλα τα παπούτσια μου στα γρήγορα, πήρα το μπουφάν μου και τα γάντια μου και βγήκα από το αυτοκίνητο.

''Άντε, γέρο, τι κάνεις τόση ώρα εκεί μέσα; Ήρθε η ώρα να πετάξουμε!'' Ο Μπλέιζ γέλασε, συμμεριζόμενος τον ενθουσιασμό μου και βγήκε σχεδόν αμέσως από το αυτοκίνητο.

''Αν σε πιάσω στα χέρια μου...'' έκανε τάχα ενοχλημένος αυτός και δάγκωσε τον δείκτη του. Σαν απάντηση, του έβγαλα κοροϊδευτικά την γλώσσα. Μια σκέψη τότε πέρασε από το μυαλό μου.

''Όποιος φτάσει πρώτος στην ταμπέλα, έχει δικό του το Playstation για μια βδομάδα'' Στο σπίτι, κάθε φορά γίνονταν μάχη για το ποιος θα καθότανε περισσότερη ώρα στο Playstation. Ήξερα ότι σε αυτό δεν θα μπορούσε να αντισταθεί.

Άρχισα να τρέχω, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ταχύτητα που δεν πίστευα ότι διαθέτω. Και εκείνος όμως έτρεχε εξίσου γρήγορα και, κάποια στιγμή, βρέθηκε ακριβώς δίπλα μου, κοιτάζοντας με με αυτάρεσκο και υπεροπτικό ύφος. Έδωσα ώθηση στα πόδια μου και, σε μηδαμινό χρόνο, ακουμπούσα την ταμπέλα. Ο Μπλέιζ τώρα με κοίταζε με σοβαρό ύφος.

''Το ''πνεύμα'' νικάει τον άνθρωπο, ε;'' Αναφερόταν σαφώς στο πνεύμα που είχα μέσα μου. Συνοφρυώθηκα. Βλέποντας την αγανάκτησή μου, τα χαρακτηριστικά του μαλάκωσαν κάπως ''Αυτό είναι κλεψιά, βέβαια'' είπε, με θυμηδία στην φωνή του''

''Τι θες να πεις; Ήταν ένας τίμιος αγώνας'' έκανα τάχα αδιάφορα εγώ και πέρασα κάτω από την ταμπέλα, στον ανοιχτό χώρο που απλώνονταν μπροστά στα μάτια μου.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα για το αεροδρόμιο Redlands, όμως άλλο να το ακούς και άλλο να βρίσκεσαι εκεί: όταν φτάσαμε στο χώρο που πραγματοποιούνταν οι ελεύθερες πτώσεις, είδαμε διάφορους εκπαιδευτές που έδειχναν στους εκπαιδευόμενους την σωστή στάση του σώματος όσο ήσουν στον αέρα, άλλοι που φορούσαν τα αλεξίπτωτα τους, έτοιμοι για δράση και άλλοι χωρίς αυτά. Το να πέφτεις χωρίς αλεξίπτωτο την πρώτη φορά μου φαινόταν σκέτη αυτοκτονία, γι' αυτό και θα έπεφτα με κάθε μορφή ασφάλειας, τουλάχιστον την πρώτη φορά.

Ο Μπλέιζ χαιρέτησε δια χειραψίας έναν από τους εκπαιδευτές. Φαινόταν σχετικά νέος, γύρω στα τριάντα και αρκετά πρόσχαρος, αλλά υπήρχε κάτι στο βλέμμα του, κάτι που δεν μπορούσα να προσδιορίσω, αλλά με έβαλε σε υποψίες. Ίσως όμως και να φανταζόμουν διάφορα.

Εφόσον μου έδειξε όλα όσα έπρεπε να γνωρίζω, ο Μπλέιζ, μιας και το είχε ξανακάνει αυτό, με βοήθησε να φορέσω το αλεξίπτωτό μου. Ανεβήκαμε στο αεροπλάνο και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε.

Προτού προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, βρισκόμουν ήδη κάπου πολύ ψηλά. Ο κόσμος δεν ήταν τίποτα περισσότερο από σημεία στον χάρτη. Ποτέ δεν φοβήθηκα τα ύψη, ωστόσο ένιωσα δέος στο μεγαλειώδες κενό που βρίσκονταν κάτω από τα πόδια μου, έτοιμο να με καταπιεί ζωντανή. Έριξα μια ματιά ψηλά, στον απέραντο ουρανό. Ένα πουλί έκανε βουτιές και κύκλους στον αέρα. Φαινόταν τόσο ανέμελο, τόσο ευτυχισμένο. Ελεύθερο.

Η πόρτα του αεροπλάνου άνοιξε και ήμασταν όλοι έτοιμοι να πηδήξουμε. Αυτή η σκηνή ήταν τόσο γνώριμη ξαφνικά, σαν να την είχα ξαναζήσει.

Το όνειρο. Είχα δει ένα παρόμοιο όνειρο κάποτε.

Και αυτό το όνειρο δεν είχε καλό τέλος.

Το ένστικτό μου υπαγόρευε να τους πω ότι το μετάνιωσα, ότι δεν ήθελα να πηδήξω, όταν μια παρουσία από πίσω μου μου έδωσε μια σπρωξιά. Ένα ρεύμα αέρα με χτύπησε απότομα όσο βρισκόμουν στον αέρα. Άρχισα να πέφτω. Άκουσα την φωνή του Μπλέιζ, ωστόσο δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη. Η μόνη αίσθηση που με κατέβαλε εκείνη την ώρα ήταν τρόμος και πανικός. Αντί να πετάω, ένιωθα να βουλιάζω στο κενό.

Εκείνη την στιγμή, πίεσα τα μέλη μου να κάνουν ό, τι μου είχε μάθει ο εκπαιδευτικός προτού απογειωθούμε. Έφερα το σώμα μου στην στάση που έπρεπε και ένιωσα να χαλαρώνω για μια μόνο στιγμή, αλλά δεν κράτησε για πολύ. Ο ''εκπαιδευτικός'' μου κινήθηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το μέρος μου, με τον Μπλέιζ να βρίσκεται από πίσω του. Τα φτερά του είχαν βγει από την πλάτη του, τα μάτια του ήταν κατακόκκινα.

''Λούνα! Προσπαθεί να σε σκοτώσει. Μην τον αφήσεις να σε πιάσει'' Έκανα και εγώ μια πιο βαθιά βουτιά στο κενό. Ο Μπλέιζ πρόλαβε να τον αρπάξει από τον λαιμό, αλλά εμένα κάτι άλλο με απασχολούσε εκείνη την στιγμή:

Το αλεξίπτωτό μου...δεν άνοιγε!

Χωρίς να το θέλω, άρχισα να ουρλιάζω. Και συνέχισα να πέφτω, να πέφτω όλο και περισσότερο...

Το σώμα μου χτύπησε γερά στο κράσπεδο. Ένας οξύς πόνος απλώθηκε σε όλο μου το κορμί. Ένιωθα σαν μια άμορφη μάζα, σαν μια μπάλα που την κλωτσάνε από όλες τις μεριές.

Έχασα τις αισθήσεις μου.


Όταν συνήλθα, βρέθηκα στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Το κατάλαβα από τις βελόνες στα χέρια μου και τον βόμβο από τους χτύπους της καρδιάς μου. Το ένα μου χέρι και πόδι ήταν στο γύψο και ένιωθα αφόρητους πόνους σε όλο μου το σώμα, αλλά τα μάτια μου ήταν βαριά και δεν μπορούσα να τα ανοίξω. Ήταν άραγε από την νάρκωση; Άκουσα μια γυναικεία φωνή να μου φωνάζει.

''Ξύπνα'' Έκανα προσπάθεια να ανοίξω τα μάτια μου, αλλά αυτό στάθηκε αδύνατον ''Ξύ-πνα'' συλλάβισε, ελαφρώς εκνευρισμένη. Ένα φως άρχισε να κάνει την εμφάνισή του, σημάδι ότι ήταν μέρα ακόμα ''Ξύπνα!'' φώναξε, αυτή την φορά με επιτακτικό τόνο.

Άνοιξα τα μάτια μου. Η λευκή κουρτίνα ήταν ανοιχτή και έμπαινε άπλετο φως στο δωμάτιο. Συμπέρανα ότι ήταν μεσημέρι. Το δωμάτιο ήταν βαμμένο σε ένα καθησυχαστικό, μπλε χρώμα και δίπλα από το κρεβάτι μου υπήρχαν ενέσεις, χάπια και λοιπά παυσίπονα. Έριξα μια ματιά τριγύρω, όμως το δωμάτιο ήταν άδειο.

''Καιρός ήταν να ξυπνήσεις, Ωραία Κοιμωμένη. Εδώ και δυο μέρες οι γιατροί έτρεμαν για το αν θα τα βγάλεις πέρα ή όχι'' Ήταν άραγε βρικόλακας; Κάποιος που κινούνταν τόσο γρήγορα ώσπου να μην μπορώ να τον δω; Κάποιος έξω στο παράθυρό μου; Και να ήθελα να σηκωθώ να το ελέγξω, δεν μπορούσα. Ποιος ήταν άραγε αυτός που μου μιλούσε;

''Ποιος άραγε; Είμαι αυτή που ζει τόσο καιρό μέσα σου, που αναπνέει τον ίδιο αέρα με σένα και ζει μαζί με εσένα, πάντα στην σκιά, πάντοτε στην αφάνεια. Ο αφανής ήρωας'' Τότε κατάλαβα...Ήταν...''Ναι, ''φωστήρα'' Εγώ είμαι''

''Είσαι αυτή που κατοικεί τόσο καιρό μέσα στο σώμα μου;'' Τι είχαν άραγε τα φάρμακα μέσα; Μήπως ήταν ψυχοφάρμακα; Μήπως άρχισα να τρελαίνομαι; Πως ήταν δυνατόν να μπορεί να επικοινωνεί μαζί μου; Εκείνη γέλασε και είπε, με περίσσεια ευθυμία στην φωνή της:

''Μάλλον χτύπησες το κεφάλι σου πιο δυνατά απ' ό, τι έπρεπε. Με ξέχασες κιόλας;''

''Πως μπορώ και μιλάω μαζί σου;'' Γιατί τώρα; Μετά από τόσο καιρό;

''Η πτώση μάλλον διευκόλυνε την ''δίοδο'' στην επικοινωνία μας'' Αυτό σήμαινε ότι δεν άρχιζα να τρελαίνομαι, ότι όντως συνέβαινε: μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί της. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! ''Καλύτερα που συνέβη αυτό γιατί, έτσι όπως τα 'κανες, χρειάζεσαι όση βοήθεια μπορείς να βρεις''

''Δεν καταλαβαίνω'' Ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ, λες και προσπαθούσε μόλις τώρα να επεξεργαστεί τα δεδομένα που του δίνονταν. Σίγουρα έφταιγε η νάρκωση.

''Ώστε δεν καταλαβαίνεις;'' έκανε εκείνη, με έναν απίστευτα εκνευριστικό τρόπο ''Πάντοτε προκαλούσες την τύχη σου, εμφανιζόμενη σε όσα στέκια βρικολάκων έβρισκες ''Είναι in και είναι και στέκι που συχνάζουν βρικόλακες που μπορούν να μου κόψουν το κεφάλι και να παίξουν ποδόσφαιρο με αυτό; Μέσα!'' αντί να τρέχεις χιλιόμετρα μακριά για να ξεφύγεις'' Πόσο ήθελα να την κάνω να το βουλώσει! Η φωνή της μου προκαλούσε πονοκέφαλο! Εκείνη όμως συνέχισε ακάθεκτη ''Ήταν τόσο φανερές οι ενέργειές σου, όλες κατευθυνόμενες προς την καταστροφή και την αποτυχία. Και αντί να στηριχθείς σε αυτόν που μπορούσε να σε προστατέψει καλύτερα από τον καθένα, εσύ τον έδιωξες μακριά σου''

''Και τι έπρεπε να κάνω;'' Ήμουν εξοργισμένη από αυτά που άκουγα ''Να δείξω τυφλή εμπιστοσύνη στον Ντράκο; Ή μήπως σε εσένα;'' κάγχασα ''Σας ξέρω καλά εσάς τους βρικόλακες! Μπορείτε να πείτε το οτιδήποτε και να κάνετε οτιδήποτε προκειμένου να πετύχετε τον σκοπό σας''

''Δείχνεις σαν να ξέρεις τόσο καλά τους βρικόλακες'' είπε κοροϊδευτικά εκείνη ''Όμως δεν με ξέρεις εμένα ώστε να μου μιλάς με αυτό τον τρόπο! Αυτός είναι ο σεβασμός που δείχνεις σε αυτή που σου έσωσε την ζωή;''

''Ο σεβασμός είναι κάτι που κερδίζεται, δεν κατακτάται με την βία'' Ολιγόλεπτη παύση από την μεριά της.

''Οφείλω να ομολογήσω ότι έχεις πιο δυναμικό χαρακτήρα, σε σχέση με τις προηγούμενες μετεμψυχώσεις μου'' Ο τόνος της έγινε πιο ήπιος, αν και δεν έπαψε να είναι επιτακτικός ''Θέλω να μου κάνεις μια χάρη'' Αυτό έκρουσε μέσα μου τον κώδωνα του κινδύνου.

''Τι είδους χάρη θες να σου κάνω;''

''Θέλω να βρεις κάποιον για λογαριασμό μου''

''Και γιατί να το κάνω αυτό;'' Πραγματικά, δεν ήμουν διατεθειμένη να το ρισκάρω. Τόσο καιρό, παρέμενα στην αφάνεια, τόσο καιρό, ήμουν ήρεμη. Είχα μια φυσιολογική ζωή, όσο πιο φυσιολογική γινόταν. Πως μπορούσε να μου ζητάει κάτι τέτοιο; Διέκρινα την ενόχληση στην φωνή της όταν μίλησε:

''Γιατί, αν δεν το κάνεις, θα υπάρξουν και συνέπειες'' Κούφια λόγια και ακόμα πιο κούφιες απειλές.

''Λυπάμαι, αλλά εγώ δεν πρόκειται το κάνω μόνο και μόνο επειδή μου το ζήτησες εσύ''

Εκείνη την στιγμή, ένιωσα μια σουβλιά στην κοιλιά, μια πραγματικά δυνατή σουβλιά, σαν να με μαχαίρωνε κάποιος. Βόγκηξα από τον πόνο και έπιασα την κοιλιά μου. Η φωνή της τώρα ακουγόταν σιγανή, απειλητική και αγριεμένη:

''Άκου με καλά σε αυτό που θα πω, Λούνα, γιατί σιχαίνομαι να επαναλαμβάνω το ίδιο πράγμα δυο φορές: μπορεί να σε βοήθησα μέχρι τώρα, αλλά μπορώ να γίνω μια ανίατη ασθένεια άμα το θελήσω. Θέλεις δεν θέλεις, συνεχίζεις να υπάρχεις επειδή υπάρχω εγώ μέσα σου'' Αυτό, δυστυχώς, ήταν αλήθεια και δεν είχα επιχειρήματα για να το αντικρούσω. Εκείνη εξέλαβε την σιωπή μου σαν συναίνεση και συνέχισε να μιλάει ''Θες να μάθεις τι μπορώ να σου κάνω; Να σου σπάσω τα κόκαλα, να σου προκαλέσω εσωτερική αιμορραγία, καρδιακή προσβολή, εγκεφαλικό, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Το σώμα σου μπορεί να θεραπεύεται, αλλά, μιας και δεν μπορείς να με εμπιστευτείς, πόσο μπορεί να αντέξει ένα θνητό σώμα μετά από όλα αυτά;'' Ένιωσα ξαφνικά να με λούζει κρύος ιδρώτας ''Όχι και πολύ, σε διαβεβαιώ'' Η φωνή της τώρα ακουγόταν πρόσχαρη και χαρούμενη. Ο πόνος στην κοιλιά μου είχε σταματήσει.

''Εφόσον είμαι τόσο μεγάλη ενόχληση για σένα, σκότωσέ με'' Μπλόφαρα, φυσικά. Είχα την ελπίδα ότι αυτό θα με έκανε έστω και ''υπολογίσιμη'' στα μάτια της ''Με χρειάζεσαι όμως. Το ξέρεις ότι με χρειάζεσαι'' Το σατανικό της γέλιο έσβησε τις ελπίδες μου.

''Σοβαρά, το πιστεύεις αυτό που λες;'' Συνέχισε να γελάει, μέχρι που κάποια στιγμή σταμάτησε ''Ω, Θεέ μου, πιστεύεις στ' αλήθεια αυτή την ανοησία; Εσύ δεν είσαι παρά μια ακόμα ασήμαντη. Νομίζεις ότι δεν θα υπάρξει κάποια με καλύτερες προοπτικές από εσένα;''

''Τότε, αφού είσαι τόσο ανεξάρτητη, γιατί κατοικείς σε σώματα για τόσα πολλά χρόνια, σαν παράσιτο;'' ούρλιαξα από μέσα μου, σχεδόν από αγανάκτηση. Εκείνη ξαφνικά σταμάτησε να μιλάει, λες και αυτά που μόλις είπα την σόκαραν ή την πρόσβαλαν, με κάποιον τρόπο.

''Πρέπει να φύγεις από 'δω'' είπε κοφτά εκείνη. Έδειξα τις φλέβες μου, τους γύψους και τον καρδιογράφο.

''Και που να πάω, σε αυτή την κατάσταση;''

''Αν δεν φύγεις γρήγορα από το νοσοκομείο, θα καταλάβουν ότι κάτι δεν πάει καλά με εσένα'' είπε εκείνη, κάπως μακρόσυρτα

''Έπεσες από τα 10.000 χιλιάδες πόδια και επέζησες. Πολλαπλά κατάγματα, τραύμα στο κεφάλι και εσωτερική αιμορραγία. Άλλος θα είχε πεθάνει στην θέση σου. Οι γιατροί το θεώρησαν στην αρχή σαν θαύμα, αν όμως ανακαλύψουν ότι άρχισες να αναρρώνεις από τραύματα που θα έκαναν μήνες για να γιατρευτούν σε μόλις δύο μέρες, θα αρχίσουν να υποψιάζονται ότι κάτι δεν πάει καλά με εσένα''

Είχε δίκιο σ' αυτό και αποφάσισα να κάνω αυτό που μου έλεγε. Σηκώθηκα και είδα ότι ο πόνος είχε ήδη αρχίσει να υποχωρεί αισθητά και δεν ήταν παρά μόνο μια ενόχληση. Έβγαλα τις βελόνες από τα χέρια μου και έκλεισα τον καρδιογράφο. Έβγαλα και τον γύψο από το πόδι μου και είδα ότι μπορούσα να περπατήσω κανονικά. Πήρα τα ρούχα μου από το συρτάρι και πήγα στο μπάνιο. Ήμουν χάλια: χλωμή, γεμάτη αίματα και με έναν γύψο στο χέρι. Έπλυνα λίγο το σώμα μου και το πρόσωπό μου με το αριστερό μου χέρι, μιας και το δεξί δεν είχε θεραπευτεί τελείως, έβαλα τα ρούχα μου και έψαξα να βρω την τσάντα μου, ένα κινητό έστω. Τίποτα.

''Να πάρει, τι θα κάνω τώρα; Αν πάρω από το δωμάτιο του νοσοκομείου, θα καταλάβουν ότι συνήλθα και θα...'' Άκουσα ένα θόρυβο. Κρύφτηκα πίσω από την πόρτα και περίμενα. Μια νοσοκόμα εμφανίστηκε στο κατώφλι. Να πάρει! Άρπαξα ένα ξύλο, που βρισκόταν λίγο πιο πέρα. Όταν είδε ότι δεν βρισκόμουν στο κρεββάτι, πήγε να φωνάξει, αλλά την κοπάνησα δυνατά στο κεφάλι και εκείνη έπεσε αναίσθητη στο έδαφος.

Έπρεπε να βγω από 'δω μέσα πάση θυσία.

Άλλα για να το κάνω αυτό, έπρεπε πρώτα να βρω τον Μπλέιζ.

Αμάν! Τι έγινε εδώ; Βλέπουμε τη βρικόλακα που κατοικεί μέσα της!

Τελικά έπεσε από το αεροπλάνο Αυτός που την έριξε ποιος ήταν;

Και πάνω που η ζωή της Λούνα είχε ηρεμήσει λίγο ήρθε αυτή να τα χαλάσει όλα!

Αν το επιλέξει η βρικόλακας, μπορεί να σκοτώσει τη Λούνα παίρνοντας τη μορφή αρρώστιας; Too bad... Η Λούνα θα πρέπει να κάνει ό,τι της λέει δηλαδή για να έχει μια ελπίδα να ζήσει

Ανυπομονώ να δω τι θα γίνει στη συνέχειααα!!!

Μέσω ενός ''νοητού'' διαλόγου

Αυτός ο ''εκπαιδευτής'' της και καλά

Προφανώς

Βασικά, αυτό το είπε μεταφορικά. Αλλά ότι μπορεί να της προκαλέσει το οτιδήποτε άμα το θελήσει, αυτό είναι βέβαιο Εντάξει, μπορεί να κάνει ό, τι της λέει, αλλά όχι και πάντα :P

Την συνέχεια ελπίζω να την έχετε σύντομα

γουαου...τι κεφαλαιο ηταν αυτο;;
ποιος προσπαθησε να την σκοτωσει;;ο εκπαιδευτης;
και ο μπλειζ που χαθηκε;
οο...το καινουριο κεφαλαιο ποτε θα το ανεβασεις;

Είπα να έχει λίγο σασπένς :P

Ναι, ο εκπαιδευτής

Δεν ξέρω. Στο επόμενο κεφάλαιο θα ψάξει να τον βρει

Όταν το τελειώσω

Το καταλάβα ότι ήταν ο εκπαιδευτής, αλλά τι μέρος του λόγου είναι αυτός; Μήπως τον έχουν υποβάλει;

Όχι τα πάντα; Καλό αυτό... Ως πού φτάνουν οι "δυνατότητές" της;

Κι εγώ ελπίζω να την έχουμε σύντομα!

Ναι, τον έχουν υποβάλει

Κοίτα, κακά τα ψέματα και ασχέτως το τι της είπε της Λούνας, την έχει ανάγκη και το ξέρει. Στο κάτω-κάτω, το σώμα είναι της Λούνας και εκείνη το ελέγχει

Τώρα δεν ξέρω ακριβώς πότε, αλλά θα προσπαθήσω να το τελειώσω όσο πιο σύντομα γίνεται

ποιος τον υποβαλε;;πες τα ολα argy

Αναρωτιέμαι κι εγώ ποιος το έκανε; Σκέφτομαι το Ντράκο, αλλά αυτός σεν υποτίθεται ότι πρέπει να την προστατεύει τη Λούνα;

Ναι, την έχει ανάγκη, αλλά τευτόχρονα μπορεί να την ελέγξει.

Ωραία! (Και αν θες κάτι, ξέρεις )

τι κεφαλαιο ηταν αυτο???

ωστε ο ''προπονητης'' της ηταν υπο την υποβολη καποιου και θελησε να την σκοτωσει??? αυτος οταν την ακολουθησε στην πτωση, το εκανε με το αλεξιπτωτο του???
και μια μικρη σκεψη που μου περασε απο το μυαλο... μηπως αυτος που το υπεβαλε ηθελε να δει αν θα θεραπευτει η λουνα μετα απο μια τετοια πτωση??? αλλα λογικα για να ηξερε που θα πηγαινεν η λουνα, μηπως τους παρακολουθουσε? εκτος βεβαια κα αν ο μπλειζ τον υπεβαλε, κατι που δεν νομιζω...

πως γινεται το χτυπημα να επηρεασε την επικοινωνια τους? μηπως επειδη της εσωσε την ζωη, εγινε πιο στενος ο δεσμος ο δεσμος του? περα απο μια απλη ''συμβιωση'', αν μπορεις να το πεις ετσι?

βασικα εχουν αναγκη η μια την αλλη. η λουνα, θα πεθανει αν βγει ο βρικολακας απο μεσα της, και εκεινη δεν θα εχει μετα σε πιο σωμα να κατοικει μεχτι την επομενη ''μετενσαρκωση'' της...
αρα καμια δεν συμφερει να παθει κακο η αλλη... ας μαθουν να συνυπαρχουν αρμονικα τωρα που επικοινωνουν κιολας...
αλλα θελω να δω πως η λουνα θα δειξει ανυπακοη σε καποις απαιτησεις της πλακα θα εχει

και που χαθηκε ο μπλειζ? δεν θα επρεπε να ειναι διπλα της?
και ο ντρακο? δεν τον ξαναειδαμε μετα την πρωτοχρονια...

ελπιζω αυτη η νοσοκομα που κοπανησε στο κεφαλι, να μην επαθε τιποτα

ανυπομονω για το επομενο κεφαλαιο!!!

Χριστίνα: Σε ευχαριστώ, θα το έχω υπόψη μου

Εύα: Ναι, ήταν υπό την υποβολή κάποιου και θέλησε να την σκοτώσει. Είχε ήδη ''πειράξει'' το αλεξίπτωτό της, απλά ήθελε να φανεί ότι προσπάθησε (και καλά) να την σώσει (κάτι που δεν πέτυχε, γιατί ο Μπλέιζ κατάλαβε τις προθέσεις του )

Όχι, δεν ισχύει τίποτα από αυτά. Αν πω ποιος έκανε την υποβολή, θα πω πολλά, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα το μάθουμε παρακάτω

Μπορεί και κάποιος να εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση και να βρήκε κάποιον τρόπο για να ''ανοίξει'' αυτή την επικοινωνία

Αρμονικά; Χμμμ...Αυτό θα το δούμε :P

Μπορεί να είναι κάπου κοντά, βρε παιδιά. Μην βγάζετε βιαστικά συμπεράσματα

Ανυπομονείς να τον δεις, Εύα; :P

Όχι, εντάξει, καλά είναι

Παιδιά μου, το επόμενο κεφάλαιο δεν ξέρω πότε ακριβώς θα το τελειώσω. Θα προσπαθήσω να το τελειώσω όσο πιο γρήγορα γίνεται

οτι και καλα ηθελε να την σωσει??? μαλλον δεν το πετυχε. ουτε να την σκοτωσει , αλλα ουτε και να δειξει πως θελησε να την σωσει...

καποιος ''ανοιξε'' την επικοινωνια? δηλαδη μας λες πως και καποιος αλλος εχει προσβαση σε συτην την ''συνυπαρξη''? και μαλιστα μπορει να την επηρεαζει??? αρα μηπως ξερει και πως να λυσει το ''δεσιμο'' και την ''καταρα''?

ωχ... αν δεν ειναι αρμονικη η συνυπαρξη τους, τοτε θελω πολυ να δω τις συγκρουσεις τους

καλα τοτε. δεν βγαζουμε βιαστικα συμπερασματα. μπορει να ειχε παει να βαλει μια μπουκια στο στομα του ο ''ανθρωπος''...

εγω? τι λες τωρα? τον ντρακο τον λατρευω... ειναι τοσο αξιοπιστος και ''αληθινος''. γινεται να μην το συμπαθησεις?
αν και χωρις πλακα, τον συμπαθω τον ντρακο

ευτυχως που ειναι καλα. δεν θα θελαμε να ειχε και ενα φονο στο ενεργητικο της

με την ησυχια σου καλε... προσεξε μονο να μην εφησυχαστεις για πολυ γιατι... take your time... we will be here...

χαχαχα συμφωνω ολες με τις αλλες!

εγω θα πω κατι που το διαβασα απο την αρχη! Argy αυτο το πεσιμο μηπως ήτανε αυτη η δοση που υπηρχε στον προλογο?

καλα και εγω συμπαθω τον Ντρακο και θα ηθελα να ητανε και με αυτον ενα ερωτευμενο ζευγαρακι!

αααα καιιι συμπαθησα απο την πρωτη στιγμη την βρικολακα που κατοικει μεσα στην Λουνα!

ααα και ανυπομονωωωω!!!

Εύα: Αυτό ακριβώς που είπες

Θα τις δεις, έννοια σου

Βρε παιδί μου, δικαίωμά σου να τον συμπαθείς, είπα εγώ τίποτα;

Μαρία: Ναι, άλλωστε, το δηλώνει και η ίδια -.- (ότι είναι ένα όνειρο που είχε δει και δυστυχώς βγήκε αληθινό)

Ζευγαράκι; Χμμμ...Τι θέλετε τώρα, να έχουμε μπλεξίματα στα καλά καθούμενα; :P

Τώρα για την συνέχεια, κορίτσια, δεν μου έχει ''έρθει'' κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό. Θα δείξει...

πως τοοο καταλαβααα ετσιιι??? χαχα

καλα δεν πειραζει δεν ειναι και τοσο παραξενα τα μπλεξιματα της Λουνας! Ρ

σκεψουυυ γρηγορααα!!