Black Forest Witch-Book 2

Πάντως παιδιά σε ότι αφορά δικηγόρους και τέτοια ο θείος μου έχει ολόκληρο δικηγορικό γραφείο όποτε το λύσαμε αυτό το πρόβλημα! :P

μανα μου τι γινετε εδω;;;

οκ,με καλυψαν οι αλλες!! το μονο που θα πω ειναι ΣΥΝΕΧΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ...

Τα λόγια είναι περιττά, γι'αυτό με όλους σας....


Και όπως είπα πιο πριν ο,τι τα λόγια είναι περιττά, ΓΡΉΓΟΡΑ συνέχειααααααααααααααα

Χριστίνα: Αυτό είναι κάτι που θα το μάθετε στο εγγύς μέλλον. Για την ώρα, τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα
Έχει κάποια σχέση, ναι, αλλά όχι απόλυτη :/

Σπόιλερ:

Μορένα: Αν μου πεις και σε τι αναφέρεσαι, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου :P

Η συνέχεια, Κατερίνα και Μαρία, είναι εδώωω

Κεφάλαιο 15ο

Όταν μαθαίνεις πως ένα αγαπημένο σου άτομο έχει καρκίνο, όλος ο κόσμος γύρω σου κλονίζεται. Το σοκ μου κράτησε μόνο για λίγο, γιατί την επόμενη στιγμή ξέσπασα σε κλάματα. Από όλους τους ανθρώπους, γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο σ' εκείνη; Γιατί να πρέπει να υποφέρει; Δεν είχαμε ιστορικό στην οικογένεια. Πως είναι δυνατόν να έχει καρκίνο; Και μάλιστα σε τέτοια ηλικία; Και, το κυριότερο όλων: γιατί η Σελέστ το είχε κρατήσει κρυφό αυτό; Για να με προστατέψει; Γιατί ήξερε πως, αν το μάθαινα, δεν υπήρχε περίπτωση να μην γυρίσω στην Αμερική, όσο επικίνδυνο κι αν ήταν αυτό;

Ευτυχώς που το είχα μάθει όμως. Και μπορούσα, επιτέλους, να την ξαναδώ. Σκούπισα τα δάκρυά μου με την παλάμη του χεριού μου και μάζεψα τα πράγματά μου. Μέσα σε μισή ώρα, είχα κανονίσει τα της πτήσης και βρισκόμουν καθ' οδόν. Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο, τρόμαξα να αναγνωρίσω τον Ναθάνιελ: είχε κοντό μαλλί, μούσι και ήταν πολύ καθώς πρέπει, με το μαύρο του κουστούμι και την μοβ γραβάτα του που τόνιζε τα βιολετί του μάτια. Μόλις με είδε, με πλησίασε και με αγκάλιασε εγκάρδια.

''Λούνα'' Αποτραβήχτηκε λίγο ώστε να με κοιτάξει ''Φαίνεσαι...χάλια'' Προσπάθησα να μην ρουθουνίσω. Δεν είχα όρεξη για πειράγματα.

''Πως θέλεις να είμαι; ''Α, η γιαγιά μου έχει καρκίνο και είναι στα πρόθυμα του θανάτου. Καιρός για πάρτιιι!'' '' Ο Ναθάνιελ γέλασε, παρόλα αυτά δεν χαλάρωσε το αγκάλιασμα του.

''Έλα. Θα σε πάω σε εκείνη'' Δεν ξέρω γιατί, αλλά η φωνή του με καθησύχασε κάπως, όπως και το γεγονός ότι θα με πήγαινε σε εκείνη.

Οδηγούσε για αρκετή ώρα και, παραδόξως, ήταν αμίλητος, κάτι που εκτίμησα βαθύτατα. Δεν είχα όρεξη να μιλήσω. Η Όμαχα περνούσε γοργά και αδιάφορα από το παράθυρό μου και ήταν έτσι όπως την θυμόμουν. Αυτό απάλυνε ελάχιστα τον πόνο που αισθανόμουν μέσα μου.

Το ιατρικό κέντρο της Νεμπράσκα το θυμόμουν πολύ καλά, μιας και η Έβελιν είχε φιλοξενηθεί εκεί όταν την είχε χρησιμοποιήσει ως όπλο εκβιασμού ο Σέγκριμ εναντίον μου. Ρώτησα μια νοσοκόμα στην ρεσεψιόν και με ενημέρωσε πως η γιαγιά μου βρισκόταν στην ανατολική πτέρυγα του τετάρτου ορόφου, στο δωμάτιο 57. Την ευχαρίστησα και πήρα το ασανσέρ, με τον Ναθάνιελ να με συνοδεύει διακριτικά όλη αυτή την ώρα. Όταν φτάσαμε στον όροφο, ο Ναθάνιελ με πρόσταξε να περιμένω λίγο. Όταν γύρισε, είπε, κάπως βιαστικά και τρεχάτα:

''Εντάξει, σαγήνευσα τους γονείς σου και τον αδερφό σου για να μην πλησιάσουν στο δωμάτιό της. Εγώ θα περιμένω έξω από το δωμάτιο, εντάξει;'' Έγνεψα καταφατικά και έσπευσα να μπω στο δωμάτιό της, όταν με άδραξε από τον καρπό, με γύρισε ώστε να τον κοιτάζω και είπε: ''Με προσοχή, Λούνα. Η καρδιά της είναι αδύναμη. Δεν ξέρω αν μπορεί να αντέξει την συγκίνηση'' Εφόσον τον διαβεβαίωσα ότι θα προσέχω, μπήκα στο δωμάτιό της.

Υπήρχε μια στυφή μυρωδιά στο δωμάτιο. Προχώρησα με αργά και προσεκτικά βήματα, σε περίπτωση που κοιμόταν. Όταν την είδα, έπαθα σοκ.

Είχε κάνει μαστεκτομή και στα δυο της στήθη. Όλος ο κορμός της ήταν καλυμμένος από ματωμένες γάζες και η στυφή μυρωδιά οφείλονταν σε δυο σωληνάκια που βρίσκονταν στο εσωτερικό των τομών και κατέληγαν σε δυο μπουκαλάκια και αντλούσαν αίμα και σωματικά υγρά ώστε να μην μαζεύει υγρό η τομή. Κάλυψα το στόμα μου ώστε να πνίξω την φωνή μου και, άθελά μου, άρχισα να κλαίω.

Γιαγιά μου, γιαγιάκα μου. Γιατί να σου συμβεί αυτό; Γιατί σε εσένα; Γιατί;

Τόση ώρα κοιμόταν και, σαν να αισθάνθηκε την παρουσία μου, άνοιξε απότομα τα μάτια της. Ήταν ακριβώς όπως τα θυμόμουν, στο ίδιο βαθύ, γαλάζιο χρώμα.

''Ψάχνεις κάποιον, κοπέλα μου;'' είπε καλοσυνάτα εκείνη. Είχε περάσει πάνω από χρόνος που είχα να ακούσω την φωνή της. Συνέχισα να κλαίω, ανήμπορη να μιλήσω και με ανάμεικτα συναισθήματα: χαιρόμουν που την έβλεπα και που ήταν ακόμα ζωντανή, αλλά στεναχωριόμουν που την έβλεπα σ' αυτή την κατάσταση. Εκείνη, όταν είδε πως έκλαιγα γοερά και δεν μιλούσα, με κοίταξε με θλιμμένα, ταλαιπωρημένα μάτια.

''Μην κλαις, κορίτσι μου'' είπε απαλά εκείνη ''Ούτε καν με ξέρεις. Δεν είναι ανάγκη να λυπάσαι για εμένα''

''Ω, σε ξέρω'' ψέλλισα, μέσα από τους λυγμούς μου ''Σε γνωρίζω πολύ καλά''

''Εσύ; Με ξέρεις; Από που;'' Πλησίασα με θαρρετά βήματα στο κρεββάτι και έκατσα προσεκτικά δίπλα της, αρκετά μακριά ώστε να μην πιέζω με το βάρος μου το ένα σωληνάκι, αλλά και αρκετά κοντά ώστε να βλέπει καλά το πρόσωπό μου. Εκείνη έδειχνε κάπως αναστατωμένη, αλλά δεν έκανε τίποτα ώστε να με αποθαρρύνει.

''Κοίταξέ με καλά. Κοίτα με και θα με θυμηθείς. Είμαι σίγουρη γι' αυτό'' Η βεβαιότητα και η σταθερότητα στην φωνή μου πρέπει να την έπεισαν. Το ροζιασμένο της χέρι με έφερε πιο κοντά στο πρόσωπό της και τα μπλε της μάτια περιεργάστηκαν κάθε πτυχή, κάθε γωνία, κάθε έκφραση στο πρόσωπό μου. Την ένιωσα να κοντανασαίνει.

''Λούνα; Εσύ είσαι;'' Ένευσα θετικά, με νέα δάκρυα να ρέουν στο πρόσωπό μου ''Λούνα! Παναγία μου! Είσαι ζωντανή'' Φάνηκε να το ξανασκέφτεται ''Ή μήπως εγώ έχω πεθάνει;'' Δεν μπορούσε να με αγκαλιάσει, παρόλα αυτά κρατούσε το κεφάλι μου ανάμεσα στις χούφτες της λες και ήταν ό, τι πιο πολύτιμο σ' αυτό τον κόσμο.

''Όχι γιαγιά μου, δεν έχεις πεθάνει. Εγώ είμαι. Είμαι ζωντανή'' Όταν μίλησε, η φωνή της βγήκε πνιγμένη, σημάδι πως ήταν και εκείνη φανερά συγκινημένη.

''Που ήσουν, κοριτσάκι μου; Άργησες. Έπρεπε να έχεις έρθει πιο νωρίς'' Ένιωσα την καρδιά μου να κομματιάζεται εκ νέου. Εξακολουθούσα να κλαίω με λυγμούς.

''Είμαι εδώ τώρα, γιαγιά. Αυτό είναι που έχει σημασία''

''Δεν το πίστεψα ότι ήσουν νεκρή. Ούτε λεπτό δεν το πίστεψα'' είπε, κουνώντας πεισματικά το κεφάλι της. Έπιασα το χέρι της και το φίλησα ''Που βρισκόσουν τόσο καιρό;'' Ένιωσα σαν να μου έριξε κάποιος ένα ποτήρι παγωμένο νερό.

''Δεν μπορώ να σου πω λεπτομέρειες, γιαγιάκα'' είπα, όσο πιο ευγενικά μπορούσα ''Εύχομαι, όταν θα ξεφύγεις από όλη αυτή την περιπέτεια, να σου τα πω όλα, έτσι;'' Έσφιξα το χέρι της με δύναμη για να της δώσω κουράγιο. Εκείνη γέλασε αδύναμα.

''Μην περιμένεις άσκοπα, Λούνα. Δεν πρόκειται να γίνω καλά''

''Μην το λες αυτό'' Ήμουν έτοιμη να κλάψω ξανά. Η φωνή της αυτή την φορά ήταν σταθερή.

''Θυμάσαι μια φορά που ήσουν μικρή και ήμασταν στην παιδική χαρά;'' Ένευσα καταφατικά ''Θυμάσαι τι σου είχα πει τότε;'' Παραδέχτηκα πως δεν θυμόμουν.

''Σου είχα πει τότε πως, αν εγώ φύγω μια μέρα από την ζωή, δεν θα με ακολουθήσει κανένας. Σε αυτό τον κόσμο, μόνος σου έρχεσαι, μόνος σου φεύγεις. Είναι καιρός μου να φύγω, παιδί μου'' Συνέχισα να κλαίω με λυγμούς και τα χέρια της κάλυψαν τα βρεγμένα από τα δάκρυα μάγουλά μου ''Κανείς δεν γεννιέται δυνατός, Λούνα. Ο καθένας αναγνωρίζει την δύναμή του μέσα από τις δυσκολίες που περνά. Κράτησε με στην μνήμη σου όπως ήμουν κάποτε, γερή και δυνατή. Να ξέρεις ότι πάντα θα σε αγαπάω και πως είμαι περήφανη για εσένα''

Έσκυψα, την φίλησα στο μάγουλο και ευχόμουν από τα βάθη της ψυχής μου να γίνει καλά, αν και ο φόβος μου παρέμενε ισχυρός.

Όταν έφτασα στο δωμάτιό μου, είδα πως με περίμενε ο Μπλέιζ. Χωρίς να σκεφτώ τίποτα άλλο, έπεσα στην αγκαλιά του. Η συνάντηση με την γιαγιά μου με είχε καταρρακώσει ψυχολογικά. Ασχέτως των όσων είχαν συμβεί αυτές τις μέρες, μόνο μες στην αγκαλιά του μπορούσα να αισθανθώ ασφάλεια, προστασία, ότι ανήκα κάπου. Εκείνος χάιδεψε τα μαλλιά μου και με έσφιξε στην αγκαλιά του, λέγοντας:

''Με ειδοποίησε η Σελέστ και ήρθα όσο πιο γρήγορα μπορούσα''

''Η γιαγιά μου είναι πολύ άσχημα, Μπλέιζ'' είπα, μέσα στους λυγμούς μου ''Θα πεθάνει'' Συνέχισε να με καθησυχάζει και να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

''Σςς, ηρέμησε. Όλα θα πάνε καλά'' Δεν μπορούσα να μιλήσω και το μόνο που έκανα ήταν να συνείζω να μουσκεύω την μπλούζα του. Όταν ηρέμησα κάπως, ανασήκωσα ελαφρώς τα μάτια και είπα:

''Συγνώμη που δεν απάντησα στις κλίσεις σου, απλά...'' Το φιλί του κατέπνιξε ό, τι κι αν ήθελα να πω. Μετά από όλα αυτά που είχα περάσει σήμερα, το φιλί του ήταν γλυκό, παρήγορο, με τα χείλη του δεκτικά και εναρμονισμένα με τα δικά μου.

''Μου αρκεί που είσαι καλά. Ας τα αφήσουμε αυτά γι' αργότερα'' Εκτιμούσα αφάνταστα την κίνησή του αυτή. Δεν θα το άντεχα αν μαλώναμε για άλλη μια φορά.

Εφόσον φάγαμε στο εστιατόριο που λειτουργούσε στο ξενοδοχείο και γυρίσαμε στο δωμάτιο, ετοιμαζόμουν να ντυθώ και να πάω στην γιαγιά μου, όταν χτύπησε το κινητό μου. Ήταν ο Ναθάνιελ.

''Έλα, Ναθάνιελ'' είπα, όσο πιο ευχάριστα μπορούσα ''Θα έρθεις να με πας στην γιαγιά μου;'' Υπήρξε μια άβολη παύση από την άλλη μεριά της γραμμής.

''Δεν υπάρχει λόγος'' Μου κόπηκε η ανάσα. Δεν μπορεί...

''Τι εννοείς;'' Η απάντησή του ακούστηκε, υπόκωφη και σκληρή.

''Η γιαγιά σου. Πέθανε''

καλαα μου θυμισες την δικια μου γιαγια. ειχε καρκινο στο εντερο, στην μητρα και γενικα στην κοιλιακη χωρα. με εκανες και την θυμηθηκα.
ωραιο κεφαλαιο, γεματο συγκινηση...

με συγκίνησες... Σχεδόν κλαίω τώρα... (κοινώς πέτυχες το ακατόρθωτο γιατί είμαι αναίσθητη )
Λυπήθηκα πάρα πολύ με τη γιαγιά... Μάλλον δεν θα άντεξε τη συγκίνηση η καημένη και γι αυτό πέθανε. Ή απλά περίμενε να δει τη Λούνα για τελευταία φορά.

Αλλά τώρα τουλάχιστον ήρθε ο Μπλέιζ. Κάτι είναι κι αυτό.

Ποιος είναι ο Ναθάνιελ; Δεν τον θυμάμαι και πολύ.

Πότε με το καλό η συνέχεια;

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Κατερίνα: Αυτός ο καρκίνος, νομίζω, είναι ο χειρότερος απ' όλους Λυπάμαι πολύ για την γιαγιά σου και σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Χριστίνα: Όπως και να' χει, είναι τραγικό να βλέπεις κάποιον για τελευταία φορά και μάλιστα να ξέρεις ότι είχε καρκίνο και υπέφερε

Τουλάχιστον, θα είναι εκεί να την στηρίξει στις δύσκολες αυτές στιγμές

Ο Ναθάνιελ είναι ο ιδιοκτήτης ενός κλαμπ που είχε πάει η Λούνα με την Σελέστ και είχε συναντήσει και μια Malkavian μάντισσα

Όποτε θέλετε Το κεφάλαιο είναι έτοιμο, μόνο τις διορθώσεις μένει να κάνω

Σπόιλερ:

Ναι, το ξέρω... Είναι χάλια.

Ναι, ευτυχώς γι αυτό γιατί μετά από κάτι τόσο τραγικό χρειάζεται κάποιον να τη στηρίξει.

Αααα, ναι! Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ο αδερφός του Μπλέιζ, αλλά μετά όταν είπε ότι υπέβαλε τους γονείς της δεν ήξερα ποιος ήταν.

Θέλουμε ΤΩΡΑ!!!!

Σπόιλερ:

Οκ Θα το ανεβάσω τώρα γιατί αύριο δεν με βλέπω να έχω χρόνο να το ανεβάσω

Σπόιλερ:

Κεφάλαιο 16ο

Δεν μπορούσα να παρευρεθώ στην ακολουθία, από φόβο μήπως με αναγνωρίσει κανείς, παρόλα αυτά, παρακολούθησα την επικήδεια τελετή από κάποια ασφαλή απόσταση.

Ποτέ δεν περίμενα ότι θα έφτανε αυτή η μέρα, παρόλα αυτά, απόμεινα να κοιτάζω και να μαζεύω τα απομεινάρια μου. Ακόμα ένα πρόσωπο αγαπημένο ήταν παντοτινά χαμένο. Ευχόμουν, ωστόσο, να μην έχει χαθεί. Να έχει βρει ένα καλύτερο μέρος εκεί, ψηλά στους ουρανούς. Η οδύνη και ο πόνος μου δεν μπορούσαν να περιγραφούν με λέξεις. Έξω είχε ήλιο, αλλά μέσα στην καρδιά μου υπήρχε μια βροχή που κάλυπτε τα πάντα. Όλα πλέον ήταν σκοτεινά και μαύρα, όλα όσα άφησε πίσω της. Μπορεί να μην ήταν νωρίς, ήταν όμως η ώρα της, είχε δίκιο. Γιατί αυτό δεν μπορούσε να με παρηγορήσει τώρα;

Όταν το φέρετρο της κατέβηκε στον πάτο του λάκκου και το σκέπασε και η τελευταία φτυαριά χώμα, ήταν πλέον οριστικό και αμετάκλητο: η γιαγιά μου δεν επρόκειτο να γυρίσει πίσω. Έβλεπα και μες στα κλαμένα πρόσωπα των συγγενών μου πως το γνώριζαν και οι ίδιοι αυτό και μοιράζονταν την ίδια θλίψη μαζί μου. Αλλά αυτό δεν ήταν παρήγορο. Δεν ήταν μόνο ο χαμός της γιαγιάς μου. Ήταν επίσης και του αδερφού μου, των γονιών μου, των φίλων μου, άτομα που έβλεπα ξανά μετά από τόσο καιρό, αλλά δεν μπορούσα να τα πλησιάσω και να αντλήσω υπομονή και δύναμη από την παρουσία τους. Ανέλπιδα πλέον, προτού αφήσω για πάντα τον τόπο που ''φύλαγε'' πλέον και τις δυο μου γιαγιάδες, άφησα στον τάφο της ένα γιασεμί από τον κήπο της.

''Τα λουλούδια μαραίνονται, η θύμησή σου όμως δεν πρόκειται να φθαρεί ποτέ. Καλό ταξίδι, γιαγιά. Εύχομαι να βρεις ένα καλύτερο μέρος'' ψιθύρισα.

Σηκώθηκα να φύγω, όταν κόντεψα να σκοντάψω πάνω στον Ντράκο. Ήταν σαν κοράκι, έτσι που ήταν ντυμένος μες στα μαύρα.

''Τι θέλεις;'' Δεν επεδίωκα σκόπιμα να τα πω όλα αυτά ή να του φωνάξω, αλλά δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου ''Δεν έχεις δει αρκετά; Έχει αλλάξει ολόκληρη η ζωή μου, κι όμως...δεν μπορώ να είμαι κοντά στα αγαπημένα μου πρόσωπα. Τι να το κάνω αυτό; Δώρον άδωρον. Χριστέ μου, δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να αποχαιρετήσω την γιαγιά μου καθώς έπρεπε! Δεν μπόρεσα να παραστώ στην κηδεία της'' Με φρίκη, συνειδητοποίησα ότι έκλαιγα γοερά. Σκούπισα οργισμένη τα μάτια μου και του πέταξα κατάμουτρα ''Ελπίζω να είσαι ικανοποιημένος. Με βλέπεις να υποφέρω. Αυτό δεν θέλεις;'' Στα μάτια του δεν υπήρχε ίχνος θυμηδίας ή κοροϊδίας. Υπήρχε κάτι άλλο. Κάτι...

Χωρίς προειδοποίηση, με άρπαξε στην αγκαλιά του και με φίλησε.

Στην αρχή, ένιωσα να ηλεκτρίζομαι και να τρεμουλιάζω, μιας και τα χείλη του ήταν παγωμένα και ήδη έκανε υπερβολικά πολύ κρύο, όσο περνούσε η ώρα, όμως, τα ένιωθα ζεστά κάτω από τα δικά μου, νευρικά, πεινασμένα. Δεν έκανε καμία απολύτως κίνηση για να με αγκαλιάσει, ωστόσο αυτό το φιλί του ένιωθα να με ζεσταίνει ολόκληρη και να με γεμίζει. Τότε μόνο συνειδητοποίησα πόσο μου είχε λείψει και πόσο λάθος ήταν αυτό που κάναμε, μα τα χείλη του δεν έλεγαν να με αφήσουν. Πήγα να κλείσω τα μάτια μου, να παραδοθώ σε αυτό το φιλί που λειτουργούσε σαν αναλγητικό για τον πόνο που ένιωσα, αλλά δεν πρόλαβα. Χάθηκε από τα μάτια μου, λες και δεν είχε εμφανιστεί ποτέ.

Ο Μπλέιζ, που μόλις είχε φτάσει στο νεκροταφείο, με πλησίασε στο σημείο όπου στεκόμουν και με αγκάλιασε.

''Τελείωσε η κηδεία, έτσι;'' Έστρεψα το βλέμμα μου προς τον τάφο της, σκεπτόμενη το φιλί του Ντράκο.

''Ναι, τελείωσε'' είπα εγώ, με μια αδιόρατη θλίψη.


Ο ύπνος αυτός ήταν καλοδεχούμενος μετά από όλη αυτή την εξάντληση, μόνο που ήταν σαν ύπνος-θάνατος.

Ένιωθα να βυθίζομαι και να στροβιλίζομαι σε μια άβυσσο από σκότους, πηχτή και ρευστή. Ένιωσα κάτι σκοτεινό και μαύρο να αδράτει την ψυχή μου, λες και έμπλεκα στον ιστό μιας αράχνης. Προτού κοπεί για πάντα η ανάσα μου και πνιγώ σε μια αιωνιότητα (έτσι μου φαινόταν) λήθης και σκότους, τότε...

Ο κόσμος άρχισε να παίρνει μορφή και χρώμα για άλλη μια φορά. Το όνειρο παρέμενε ρευστό, εύπλαστο, παρόλα αυτά μπόρεσα να διακρίνω κάποιες μορφές μέσα από αυτό. Ήταν μια ανάμνηση. Και μάλιστα την στιγμή που επισκέφτηκα την γιαγιά μου. Παρακολουθούσα την σκηνή σαν τρίτη, με εμένα να την πλησιάζω με δειλά βήματα στην αρχή και μετά να έρχομαι όλο και πιο κοντά της. Κάτι σαν φλας φωτογραφικής μηχανής άστραψε, εστιάζοντας σε μια λεπτομέρεια.

Μια σκιά στον τοίχο που δεν φαινόταν να ανήκει ούτε στην γιαγιά μου, αλλά ούτε και σε εμένα.

Έμεινα για αρκετή ώρα κοντά της, με τις φωνές μας σε σίγαση. Όταν τελικά σηκώθηκα για να φύγω, η ''κάμερα'' εστίασε στην καρτέλα που βρίσκονταν στο κρεββάτι της.

Αυτό που είδα με έκανε να ανοίξω απότομα τα μάτια μου και να βρεθώ ξανά στην πραγματικότητα. Πετάχτηκα από τον καναπέ, παραπατώντας, ελαφρώς ζαλισμένη από τον ύπνο. Ο Μπλέιζ με ρώτησε τι συνέβαινε. Δεν απάντησα. Το μυαλό μου έπαιρνε μυριάδες στροφές. Άρπαξα το κινητό μου και πληκτρολόγησα τον αριθμό της Σελέστ. Το σήκωσε στον τέταρτο χτύπο.

''Λούνα; Τι συνέβη;'' Μου φαινόταν πως αισθανόταν αμήχανα καθώς μιλούσε, όμως δεν είχα χρόνο για αυτό.

''Σελέστ, είναι πολύ σοβαρό: θέλω να ψάξεις και να βρεις όσα στοιχεία αφορούν την οικογένειά μου. Μπορείς να το κάνεις αυτό;''

''Γιατί; Τι έγινε;'' με ρώτησε γεμάτη απορία εκείνη.

''Νομίζω πως είμαι...υιοθετημένη''

Oh shit!!! υιοθετημένη;;;; Πλάκα με κάνεις; Πως το κατάλαβε αυτό στο όνειρο της;;;

Το ξέραααααααα Ντράκοοοοο μπουαχαχαχαχαχαχα Την αγαπάειιιιι μωρέ μωρέ, το καημένο παιδί!
Και είμαι σίγουρη ο,τι έφυγε επειδή κατάλαβε ο,τι ερχότανε ο Μπλέιζ!

Κρίμα και αυτός τιιιι περνάειιι

Τι έπαθε η Σέλεστ;;;:Ο

Όσο για το προηγούμενο κεφάλαιο ήτανε πραγματικά τέλειοοοοοο!!!!!!!

ΓΕΜΆΤΟ πολύ συγκίνησηηηη! Κρίμα όμως κ αυτή η γιαγιά της, δεν ήθελα να πεθάνει!!!

Ήτανε πάρα πολύ καλή γιαγιάκαααααααα

Άκυρο αλλά σχετικό, ο Ναθάνιελ τα χεει με την Σέλεστ;;;

Αυτό θα το μάθετε παρακάτωωω

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο έφυγε :P Και περίμενε η Λούνα κάτι ''φοβερό και τρομερό'' και εκείνος την άρπαξε και την φίλησε. Πως τα κάνεις αυτά, κύριος; -.- Έμα πια!

Δεν έπαθε τίποτα (τώρα) Αργότερα κάαατι θα γίνει. Θα δείτε

Σ' ευχαριστώ πολύ

Όχι, δεν τα είχανε με την Σελέστ, παρόλο ότι ο Ναθάνιελ θα το ήθελε

wtf?? υιοθετημενη;; 0.0

ολο μας εκπλησεις αγαπητη argy!! δεν μας αφηνεις να φανταστουμε μια σταθερη πορεια για την ιστορια σου!

παντως αυτο το φιλι του Ντρακοο...αναψε φωτιεεες!

Μα δεν έχει σταθερή πορεία η ιστορία :P Αν είχε, άλλωστε, δεν νομίζω να είχα όρεξη να ασχοληθώ μαζί της :P

Ναι τον σαδιστή! Μας άναψε φωτιές, είχε δεν είχε -.- :P

Πλάκα μου κάνεις! Η Λούνα υιοθετημένη; Από πού κι ως πού; Και πώς το κατάλαβε; Τι είδε στην ταμπέλα;

Αμάν αυτός ο Ντράκο! Παντού ξεφυτρώνει!

Βρήκα πολύ ποιητικό αυτό που είπε η Λούνα σαν αποχαιρετισμό στη γιαγιά της.

Άντε περιμένουμε για συνέχεια!!!

Σπόιλερ:

ναι αλλα πρεπει και εμεις να φανταστουμε κατι. ολα τα ανατρεπεις και μας βαζεις σε αναμενα καρβουνα!


εναν πυροσβεστηρααα

Χριστίνα: Θα δείτε παρακάτω τι είδε. Θα το πει και η ίδια άλλωστε

Βλέπω ότι η συμπάθεια γι' αυτόν παραμένει :P

Αν προλάβω, θα την ανεβάσω αύριο, ειδάλλως βλέπουμε...:P

Σπόιλερ:

Κατερίνα: Και καλά ΚΆΝΩ! Άντε τώρα, μου έχετε και απαιτήσεις και θέλετε να ξέρετε τα πάντα :P

Πήρε φωτιά μια καρδιά, μια καρδιά. Καί-γε-ται xD

καλαα...μην μου φωναζεις...:΄( σνιφ σνιφ σνιφ....κακιααααα!! :Ρ

πυρκαγιααα!

Sorry :P

Περιμένω να δω λοιπόν!

Ε, βέβαια! Είμαι σταθερή στις απόψεις μου εγώ! Αν δεν αλλάξει ριζικά κι εγώ δεν αλλάζω άποψη γι αυτόν!

Να προλάβεις, δε με νοιάζει!

Σπόιλερ:

Καλά, θα προσπαθήσω :X Πλιζ, ντοντ σουτ :P

ich liebe dich!!<3

Εσύ σουτ! :Ρ (Καλά, τι να κάνουμε, θα κάνω υπομονή)

γτ εγω σουτ;; δεν μ'αγαπας ε; το ξερααα!! μονο η argy μ'αγαπαει!

Δεν πήγαινε σε σένα. (εσένα σε αγαπάω) Στην Argy πήγαινε που είπε ντοντ σουτ. :Ρ

Ich auch, Κάθριν μου

Σπόιλερ: