Black Forest Witch-Book 2

αα....καλε τι σουτ; σαουτ!! μην φωναζεις! εκτος βεβαια αν εννοουσε μην πυροβολεις

σορρυ για το διπλο ποστ!

Σπόιλερ:

Hey, I love you both (Δεν θυμόμουν πως είναι το "εσάς" στα γερμανικά )

Σπόιλερ:

Euch είναι το ''εσάς'' αν δεν κάνω λάθος.

Σπόιλερ:

Α, ναι; Οκ...

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Καλά, θα συνεχίσουμε την συζήτηση σε pm, αν είναι. Έχουμε βγει ολίγον

Πάμε γενική κουβέντα αν θες
Sorry για το off topic...

Δεν πειράζει Συμβαίνουν κι αυτά

Μακάρι να μπορέσω και αύριο να σας ανεβάσω τα δυο κεφαλαιάκια

Αλήθεια; Ευχαριστούμεεε!!!

και με όλους

AGREED

μακαρι να τα ανεβασεις!

Η ευχή σου άργησε μια μέρα, αλλά τουλάχιστον εισακούστηκε :P

Κεφάλαιο 17ο

''Πως σου ήρθε τώρα αυτό;'' Λογικό ήταν να απορεί και να με ρωτάει, κάτι μου έλεγε όμως πως ήταν θέμα χρόνου και πως έπρεπε να το ξεκαθαρίσω αυτό όσο πιο γρήγορα γινόταν.

''Απλώς κάνε αυτό που σου είπα!'' Δεν είχα σκοπό να φωνάξω, γι' αυτό και συνέχισα, κάπως πιο ήπια αυτή την φορά ''Υπάρχει κάτι στην οικογένειά μου, κάτι...Δεν το είχα συνειδητοποιήσει εξ' αρχής και δεν μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο δεν το έψαξα νωρίτερα αυτό. Πρέπει να υπάρχει κάτι στο αίμα μας, κάτι...που να δίνει εξήγηση σε όλα αυτά''

''Από που θα έπρεπε να ξεκινήσω το ψάξιμο;'' Υπήρχε αυτή η επαγγελματική χροιά στην φωνή της που μου έδειχνε πως ήταν συνηθισμένη στην έρευνα.

''Δεν ξέρω. Ψάξε τα πάντα. Οτιδήποτε έχει σχέση με την οικογένειά μου μπορεί να βοηθήσει'' Υπήρξε μια ολιγόλεπτη παύση από μεριάς της.

''Εντάξει'' είπε τελικά ''Αλλά αυτό θα πάρει κάποιο χρόνο''

''Δεν με νοιάζει'' είπα, κάπως ανυπόμονα εγώ ''Αρκεί να σιγουρευτώ''

''Για ποιο πράγμα;'' ρώτησε παραξενεμένη εκείνη.

''Θα είμαστε σε επαφή'' Ήταν το μόνο που είπα και τερμάτισα την συνομιλία μας. Ο Μπλέιζ με κοίταζε σαν να με έβλεπε για πρώτη φορά.

''Τι συνέβη;'' ρώτησε, αλλά χωρίς καμία απόκριση. Πληκτρολόγησα στα γρήγορα το νούμερο του Ναθάνιελ και το σήκωσε σχεδόν αμέσως.

''Χλωμό μου φεγγάρι'' έκανε, με εύθυμο, αλλά κάπως νυσταλέο τρόπο ''Ορισμένοι από εμάς, αυτή την ώρα της ημέρας, προσπαθούν να ξεκουραστούν'' Εξακολουθούσα να μιλάω με φρενήρη ταχύτητα και να μασάω κάπως τις λέξεις.

''Συγνώμη για την αναστάτωση, αλλά θέλω μια χάρη'' Αυτό του κίνησε την περιέργεια.

''Σε ακούω''

''Πρέπει να περάσω από το σπίτι μου''

''Από το σπίτι σου...εννοείς το σπίτι σου; Στην Όμαχα;'' Αυτό τον έπιασε εξ' απήνης ''Για να πάρεις κάποια ξεχασμένα πράγματα, να υποθέσω;'' Η απάντησή μου άργησε κάπως να έρθει.

''Θέλω να κάνω κάποιες ερωτήσεις στον πατέρα μου'' Αυτό απέσπασε μια αντίδραση.

''Λούνα, κατανοώ την ανάγκη σου να δεις τους γονείς σου, πρέπει όμως να σου επισημάνω πως...''

''Ξέρω, ξέρω, ότι είναι επικίνδυνο, ότι δεν πρέπει να φερθώ απερίσκεπτα και λοιπά και λοιπά'' Θεέ μου, το μισούσα αυτό! Μισούσα που είχα τέτοια νεύρα. Μισούσα το να είμαι αγενής σε άτομα που με είχαν βοηθήσει τόσο πολύ, όμως αυτό το όνειρο με είχε ταράξει σε απίστευτα μεγάλο βαθμό ''Πρέπει όμως να σιγουρευτώ. Θα με βοηθήσεις, Ναθάνιελ;'' Για ένα λεπτό, δεν μίλησε και τελικά, όταν το έκανε, η φωνή του ακούστηκε άκεφη, κάπως μονότονη.

''Θα περάσω σε μισή ώρα να σε πάρω. Για την ώρα, εσύ μην κάνεις τίποτα ανόητο''

''Θα προσπαθήσω'' είπα, με κάθε ειλικρίνεια εγώ.

''Ωραία. Τα λέμε σε λίγο'' Η συνομιλία μας διακόπηκε.

Πέταξα το κινητό μου με δύναμη στον καναπέ, έσπευσα στην ντουλάπα να πάρω ένα μοχέρ, μαύρο φόρεμα, ένα κολάν και τις μαύρες, ψηλοτάκουνες μπότες μου και έτρεξα σαν σίφουνας στο μπάνιο. Όταν άρχισα να βουρτσίζω με μανία τα δόντια μου, ο Μπλέιζ στεκόταν στην κάσα της πόρτας και με παρατηρούσε σιωπηρά για λίγο, χωρίς να μιλάει. Όταν έφτυσα την οδοντόκρεμα από το στόμα μου και άρχισα να ξεπλένω με νερό, υπήρχε μια απροσδιόριστη έκφραση στο πρόσωπό του.

''Θα μου πεις τι συμβαίνει, Λούνα, ή θα βάλω τις φωνές;'' Σκούπισα το στόμα μου με μια πετσέτα και έβαλα λίγο από το άρωμά μου προτού αρχίσω να ντύνομαι.

''Τίποτα. Είναι κάτι που πρέπει να ξεκαθαρίσω, αυτό είναι όλο'' Πήγα να τον προσπεράσω και να φύγω, αλλά με κράτησε σφιχτά από τον ώμο.

''Θα έρθω και εγώ μαζί σου''

''Τι;'' Αναφώνησα εγώ. Η παρουσία του θα περιέπλεκε ακόμα περισσότερο τα πράγματα ''Πίστεψέ με, δεν είναι απαραίτητο. Θα βρω μια α...''

''Θα έρθω και εγώ μαζί σου, πάει και τελείωσε'' Ο θυμός ήταν έκδηλος στο πρόσωπό του και ο τόνος του ήταν εξίσου επιτακτικός. Αυτό με έκανε να μαζευτώ κάπως από τον φόβο, ωστόσο υπήρχε κάτι ζωώδες και ακαταμάχητα σέξι επάνω του.

Χωρίς να το καλοσκεφτώ, τον τράβηξα επάνω μου και τον φίλησα. Αυτό στην αρχή τον έπιασε απροετοίμαστο, γρήγορα όμως ανταποκρίθηκε στο φιλί μου. Το σφίξιμο στο χέρι του έγινε πιο χαλαρό και το άλλο του χέρι κινήθηκε προς την μέση μου. Φιληθήκαμε για αρκετή ώρα, με τις γλώσσες μας να σμίγουν, να μπλέκονται και να αποτραβιούνται, σε ένα μεγάλο, βαθύ φιλί από το οποίο δεν ήθελα ποτέ να ξεφύγω. Εκείνος γινόταν όλο και πιο απαιτητικός και εγώ ρουφούσα το κάθε άγγιγμα στο κορμί μου, την κάθε του κίνηση. Διέκοψε κάποια στιγμή το φιλί του και μου έβγαλε το φόρεμα που φορούσα, έτσι, απέμεινα μόνο με το κολάν και τις μπότες μου. Δεν φορούσα σουτιέν και τα στήθη μου τρίβονταν στο μπλουζάκι του, ερεθίζοντας τις ήδη σκληρές θηλές μου.

Ούτε κατάλαβα για πότε βρεθήκαμε στο κρεββάτι. Γέμιζε φιλιά τα μάγουλά μου, τα στήθη μου, τον λαιμό μου και κατέβαινε σιγά σιγά όλο και πιο κάτω. Όταν η γλώσσα του έφτασε στην θηλή μου, τεντώθηκα σαν τόξο και κοφτοί αναστεναγμοί πόθου και ηδονής ξέφυγαν από τα χείλη μου. Το άγγιγμα του με τρέλαινε, το ίδιο και τα χείλη του...

Ένας χτύπος στην πόρτα όμως μας διέκοψε.

Απρόθυμα, ο Μπλέιζ σηκώθηκε από πάνω μου και πήγε να ανοίξει την πόρτα. Άκουσα την εύθυμη φωνή του Ναθάνιελ να λέει:

''Καλησπέρα. Οου...'' Έκανε μια μικρή παύση ''Βλέπω ότι ξεφύγαμε λιγάκι, έτσι;''

''Η Λούνα είναι στο μπάνιο και ετοιμάζεται'' είπε ορθά-κοφτά ο Μπλέιζ. Ένας βαθύς αναστεναγμός ξέφυγε από το στήθος μου και, αυτή τη φορά, όντως σηκώθηκα και πήγα να ετοιμαστώ. Ντύθηκα, χωρίς να ξεχάσω να φορέσω το σουτιέν μου, και έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Είδα τον Ναθάνιελ να κάθεται με άνεση σε μια από τις καρέκλες και να πίνει λίγο βερμούτ. Μόλις με είδε, σήκωσε το ποτήρι του και, σαν να έκανε πρόποση, είπε:

''Ήρθα γρήγορα σαν τον άνεμο κοντά σου, αγαπητή μου''

''Ας πηγαίνουμε'' είπα απλώς εγώ και φόρεσα το παλτό μου. Όταν είδε και τον Μπλέιζ να μας ακολουθεί, ρώτησε, με ένα παράξενο ύφος:

''Θα έρθει και αυτός μαζί μας;''

''Προφανώς'' είπα, με τάχα ανάλαφρο ύφος ''Υπάρχει πρόβλημα;'' Εκείνος κοίταξε πότε τον ένα και πότε τον άλλο.

''Κανένα απολύτως'' Δεν έδειχνε να πιστεύει απόλυτα αυτό που έλεγε, αλλά δεν είχα διάθεση να μπω σε λεπτομέρειες.

Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν στο κέντρο της Όμαχα και, δεδομένου ότι το σπίτι μου βρισκόταν αρκετά έξω από την περιοχή, αυτό προδιέθετε την οδική διαδρομή τουλάχιστον μισής ώρας, μα δεν με ένοιαζε. Ήταν τόση η αγωνία και η λαχτάρα μου να μάθω αν ήταν αλήθεια αυτό που είχα δει που επισκίαζε όλα τα υπόλοιπα (την διαδρομή από το παράθυρο, τα τόσο γνώριμα κτίρια, καταστήματα και γήπεδα, τους δρόμους που είχα ανεβοκατέβει με το αυτοκίνητο άπειρες φορές) Όταν βγήκαμε από το κέντρο της πόλης, η απομάκρυνση ήταν εμφανής και οι πολυκατοικίες έδιναν τις θέσεις τους σε μονοκατοικίες και μια ευρύτητα στην γύρω περιοχή. Όταν επιτέλους φτάσαμε στην παλιά μου γειτονιά, ένα κύμα νοσταλγίας με συνεπήρε.

Το σπίτι μου ήταν όπως ακριβώς το θυμόμουν, με την διαφορά ότι ο κήπος ήταν σχεδόν εγκαταλελειμμένος. Επίσης, στο μέρος όπου έκανα κούνια, υπήρχε ένα μνήμα που έγραφε το όνομά μου.

Αυτό ήταν ανατριχιαστικό, το λιγότερο. Ευθύς, γύρισα προς τον Ναθάνιελ και ρώτησα:

''Εδώ με έχουν...θάψει;'' Δεν μπορούσα να τα πω αυτά χωρίς να νιώσω έναν κόμπο στο στομάχι. Περίμενα ότι θα γελούσε, ωστόσο η έκφρασή του ήταν σοβαρή:

''Όχι. Υποτίθεται ότι είσαι θαμμένη στον ίδιο χώρο όπου είναι θαμμένες και οι γιαγιάδες σου. Η ύπαρξη του μνημείου στην συγκεκριμένη θέση είναι συμβολική, μιας που σου άρεσε να κάνεις κούνια όταν ήσουν μικρή'' Δεν είχα ιδέα αν αυτό τους έκανε να αισθάνονται καλύτερα ή αν ήταν απλώς ένας φόρος τιμής στην ''αδικοχαμένη'' τους κόρη, πάντως ήταν ανατριχιαστικό.

Είχαμε συμφωνήσει από πριν στο σχέδιο που θα ακολουθούσαμε. Ο Μπλέιζ προχώρησε μπροστά και εμείς κρυφτήκαμε κοντά στην κάσα της πόρτας, φροντίζοντας να παραμείνουμε απομακρυσμένοι από τα παράθυρα. Ο Μπλέιζ χτύπησε το κουδούνι και του άνοιξε ο πατέρας μου.

Ήταν φανερά αδυνατισμένος, μαυροφορεμένος και με γκρίζες τούφες στα μαλλιά. Το πρόσωπό του φαινόταν ταλαιπωρημένο, γεμάτο θλίψη. Βέβαια. Δεν θα ήταν εύκολο να χάνεις την μάνα σου και την κόρη σου μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

''Γεια σου Μπλέιζ'' είπε εκείνος, με συγκροτημένη ευγένεια. Ο πατέρας μου, απ' ό, τι είχα πληροφορηθεί, μετά τον ''υποτιθέμενο'' θάνατό μου έμαθε για την σχέση μου με τον Μπλέιζ. Ήταν παράξενο, αλλά τον είχε συμπαθήσει και συνομιλούσαν καμιά φορά μέσω τηλεφώνου.

''Καλησπέρα, κύριε Σαντοβάλ'' απάντησε ο Μπλέιζ, στον ίδιο, συγκρατημένο τόνο ''Έχετε λίγο καιρό να τα πούμε;''

''Βεβαίως, νεαρέ μου'' Τα καστανά του μάτια σαν να φωτίστηκαν κάπως ''Πέρασε μέσα''

Όταν πέρασε μέσα, ψιθύρισε μέσα από τα δόντια του και έδωσε άδεια και στον Ναθάνιελ να περάσει. Με ένα βήμα και όσο πιο σιγά μπορούσαμε, μπήκαμε και εμείς μέσα στο σπίτι.

Τέρμα τα ψέματα.

Κεφάλαιο 18ο

Όταν μας είδε άξαφνα και τους τρεις στο σαλόνι, μας κοίταζε σαν αποσβολωμένος.

''Ποιοι...ποιοι είστε εσείς;'' ψέλλισε με κόπο εκείνος. Ο Ναθάνιελ τον πλησίασε και, κάνοντας χρήση της υποβολής, του είπε:

''Καθίστε'' Ο πατέρας μου υπάκουσε και έκατσε στον καναπέ μας. Μου έκανε νόημα να καθίσω δίπλα του και αυτό έκανα. Ο Ναθάνιελ έσκυψε κοντά στ' αυτί του και είπε, με ήρεμο, σχεδόν πειθήνιο τρόπο ''Δεν έχουμε σκοπό να σας βλάψουμε. Θέλουμε μόνο να σας κάνουμε μερικές ερωτήσεις και ύστερα θα φύγουμε, ήσυχα και ωραία. Είστε σε θέση να απαντήσετε;''

Ο πατέρας μου έγνεψε καταφατικά. Ο Ναθάνιελ είπε, γοργά και κάπως κοφτά: ''Δεν έχεις πολύ χρόνο. Κάνε γρήγορα τις ερωτήσεις που θέλεις να τελειώνουμε'' Τον κοίταξα βαθιά στα μάτια, βάζοντας και λίγο από την δική μου δύναμη και είπα:

''Υπάρχει ένα μυστικό στην οικογένεια, έτσι; Κάτι που ξέρετε μόνο εσύ και η...'' Πήγα να πω ''μαμά,'' αλλά σταμάτησα ''γυναίκα σου. Σωστά;'' Έγνεψε καταφατικά.

''Ένα από τα παιδιά σου δεν ήταν δικό σου, έτσι; Ήταν υιοθετημένο'' Ο Ναθάνιελ και ο Μπλέιζ αντάλλαξαν έκπληκτες ματιές.

''Περίπου'' είπε σκωπτικά ο πατέρας μου

''Τι σημαίνει αυτό;'' ρώτησα, με μια απελπισία στην φωνή.

''Η Λούνα...'' Πήγε να πει, αλλά σταμάτησε.

''Τι εννοείς;'' Το βλέμμα του ήταν κενό. Γύρισα το βλέμμα μου προς τον Ναθάνιελ ''Τι συμβαίνει; Γιατί σταμάτησε να μιλάει;'' Ο Ναθάνιελ σκούπισε μια σταγόνα ιδρώτα από το μέτωπό του.

''Αντιστέκεται στην υποβολή'' Ακουγόταν συνεπαρμένος ''Είναι θνητός, αλλά μπορεί να αντισταθεί'' Γύρισα ξανά προς τον πατέρα μου και, αυτή την φορά, ο τόνος μου ήταν επιτακτικός.

''Πες μου τι συμβαίνει με την Λούνα. Αυτή την στιγμή!'' Εκείνος έδειχνε να ξαναπέφτει σαν ανήμπορο θύμα στην υποβολή.
Μιλούσε, αλλά οι λέξεις έβγαιναν με δυσκολία από τα χείλη του.

''Η Λούνα...είναι δικό μου παιδί. Από άλλη γυναίκα'' Αυτό με έκανε να παγώσω στην θέση όπου καθόμουν. Και οι δυο με κοίταζαν έντονα, έκπληκτοι και αυτοί από τα όσα άκουγαν.

''Ποια είναι αυτή η γυναίκα; Που βρίσκεται;'' Έβλεπα πως πάλι ξέφευγε από την υποβολή. Άρχισε και εμένα να με καταβάλλει όλη αυτή η κούραση και η προσπάθεια. Μετά από κάμποσο καιρό που φάνταζε αιώνας, ο πατέρας μου είπε:

''Έθελ Μούρικ. Αυτό ήταν το όνομά της. Την γνώρισα στην Νότια Αμερική, όταν έκανα την πρακτική μου σαν γιατρός. Ήμουν ήδη παντρεμένος με την Μάργκαρετ, είχε όμως και εκείνη την πρακτική της και ήμασταν για πολύ καιρό χωριστά. Όταν γνώρισα την Έθελ...βρίσκονταν πολύ καιρό στο νοσοκομείο, φροντίζοντας την άρρωστη μητέρα της'' Υπήρχε κάτι στα μάτια του καθώς μιλούσε, κάτι γλυκό και γαλήνιο ''Ήταν πολύ όμορφη. Χωρίς να το καταλάβω, ανέπτυξα μια σχέση μαζί της που δεν κράτησε όμως για πολύ. Λίγο πριν τελειώσω την πρακτική μου, μου είπε πως είναι έγκυος...'' Ήταν πολύ δύσκολο για εκείνον να μιλάει για όλα αυτά, ήταν ολοφάνερο όλο αυτό, ωστόσο τον πίεσα να συνεχίσει.

''Η Μάργκαρετ εκείνη την περίοδο είχε χάσει ήδη δυο παιδιά. Εν αγνοία της, την έπεισα να υιοθετήσουμε ένα παιδί και αυτό το παιδί φρόντισα να είναι η Λούνα, γιατί η μητέρα της ήταν πολύ νέα και δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να το μεγαλώσει'' Τα αυτιά μου βουίζανε. Ήμουν έτοιμη να κλάψω ''Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτό είναι το βαρύ μυστικό που κρατάω μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια. Δεν νιώθω περήφανος γι' αυτό που έκανα, αλλά δεν μπορούσα να αφήσω το παιδί μου να μεγαλώσει σε ξένα χέρια''

Ήμουν συγκλονισμένη απ' όσα άκουγα, ωστόσο δεν είχα διάθεση να ρωτήσω άλλα. Έκανα νόημα στον Ναθάνιελ και εκείνος άρχισε να τον κάνει να τα ξεχνάει όλα. Βγήκα από το σπίτι κοπανώντας την πόρτα, με τον Μπλέιζ στο κατόπι μου.

''Είσαι καλά;'' ρώτησε, γεμάτος ανησυχία.

''Ναι, ναι'' είπα, κάπως πιο βιαστικά απ' ό, τι έπρεπε ''Απλώς...δώσε μου ένα λεπτό''

Το κινητό μου χτύπησε και το σήκωσα αμέσως. Ήταν η Σελέστ.

''Βρήκες τίποτα για την αληθινή μου μητέρα;'' έσπευσα να ρωτήσω. Αυτό την έπιασε απροετοίμαστη.

''Δεν έμαθα μόνο το όνομά της. Έμαθα και που βρίσκεται''

''Ωραία. Μείνε εκεί που είσαι. Έρχομαι''

Ένα θλιμμένο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου.

Όταν φτάσαμε με τον Μπλέιζ έξω από το κτίριο όπου διέμενε η Κάσσιντυ, επικρατούσε ο πανικός και το απόλυτο χάος. Είχε μαζευτεί μπόλικος κόσμος έξω από το κτίριο και δυο πυροσβεστικά οχήματα ήταν παρκαρισμένα έξω από την πολυκατοικία, με τις μάνικες να ρίχνουν ακατάπαυστα νερό.

''Τι συνέβη;'' φώναξα, ώστε να ακουστώ πάνω από την οχλοβοή και πάνω από τις πυροσβεστικές σειρήνες. Το πρόσωπο της Σελέστ ήταν μουτζουρωμένο, τα ρούχα της το ίδιο.

''Τι συνέβη;'' φώναξε, έξαλλη εκείνη ''Η φίλη σου, αυτό συνέβη!''

''Τι έκανε η Έβελιν;'' Κράτησα την ανάσα μου.

''Πήγε να βάλει φωτιά στο σπίτι της Κάσσιντυ'' Αυτό ήταν κάτι που, ειλικρινά, δεν περίμενα από εκείνη ''Ευτυχώς που πρόλαβα να βγάλω τους φίλους σου έξω εγκαίρως να λες, αλλιώς...'' Η παύση αυτή έδειχνε πόσο σωτήρια ήταν πραγματικά η παρέμβασή της.

''Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο; Γιατί τώρα; Θα μπορούσε να το έχει κάνει από την αρχή'' Σήκωσε ψηλά τα χέρια της, σε ένδειξη απόγνωσης και αγανάκτησης.

''Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα. Τόσο καιρό, το μόνο που έκανε ήταν να κάνει τα γλυκά μάτια στον Μάικ. Βέβαια...'' Έσκυψε να μου μιλήσει στ' αυτί και χαμήλωσε για λίγο την φωνή της ''δεν την είδαμε να το κάνει, αλλά είναι σίγουρο ότι η φωτιά ήταν βαλτή'' Προσπαθούσα να συνδέσω τα γεγονότα ανά μεταξύ τους, ωστόσο δεν μπόρεσα να βρω κανέναν ικανοποιητικό σύνδεσμο για όλα αυτά τα γεγονότα.

''Η Κάσσιντυ και ο Μάικ που είναι;'' ρώτησα, ρίχνοντας παράλληλα μια ματιά τριγύρω.

''Ο καθένας είναι με τους γονείς του'' Εκείνη την στιγμή φάνηκε όλη αυτή η ταλαιπωρία που είχε περάσει. Προτού προλάβω να μιλήσω, η Σελέστ είπε, με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη:

''Ποιος θέλει να φάει πίτσα;''

Στην πιτσαρία δεν υπήρχε και τόσος πολύς κόσμος (μάλλον γιατί οι περισσότεροι προτιμούσαν να φάνε ψητά και μπριζόλες, τις σπεσιαλιτέ του Κάνσας) αυτό ωστόσο επιδίωκε και η Σελέστ, σκεπτόμενη πως σε ένα μέρος που δεν υπήρχε τόσος πολύς κόσμος, θα ήμουν ασφαλής. Παραγγείλαμε μια πίτσα γίγας με ζαμπόν, τυρί, μανιτάρια και πιπεριά και σχεδόν αμέσως πέσαμε με τα μούτρα στο φαΐ. Και εγώ, μέχρι να αντικρίσω την πίτσα, παρόλο ότι δεν είχα βάλει μπουκιά στο στόμα μου, δεν ένιωθα πείνα, ήξερα όμως πως, αν συνέχιζα στον ίδιο ρυθμό και με αυτή την διατροφή σιγά-σιγά ο οργανισμός μου θα εξασθενούσε. Και αυτό ήταν κάτι που δεν συνέφερε κανέναν αυτή την στιγμή.

Η Σελέστ ήπιε μια γερή γουλιά από την κόκα κόλα της και μου έδωσε έναν φάκελο.

''Εδώ μέσα είναι τα στοιχεία για το που θα βρεις την μητέρα σου'' είπε, μασουλώντας αχόρταγα το κομμάτι της πίτσας που κρατούσε. Το άνοιξα και διάβασα προσεκτικά τα δοθέντα στοιχεία.

''Δεν μπορώ να καταλάβω που ακριβώς βρίσκεται'' Παραδέχτηκα. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τα στοιχεία από την αρχή, ωστόσο δεν έβγαζα άκρη. Η Σελέστ ήπιε άλλη μια γουλιά από το ποτό της και απάντησε πειθήνια.

''Ακαχούλτα''

''Περίμενε. Εννοείς στο Ελ Σαλβαδόρ;'' αναφώνησε ο Μπλέιζ. Εκείνη ένευσε καταφατικά και συνέχισε να τρώει από την πίτσα της.

''Και που ακριβώς βρίσκεται αυτή η Ακαχούλτα;'' Ήξερα που βρίσκεται γεωγραφικά το Ελ Σαλβαδόρ, αλλά για την Ακαχούλτα δεν είχα ιδέα.

''Είναι μιάμιση με δυο ώρες απόσταση από το Σαν Σαλβαδόρ, προς τα δυτικά'' Η Σελέστ συνέχιζε να είναι φειδωλή στα λόγια της και αυτό μου κινούσε τις υποψίες. Μελέτησα με προσοχή τους χάρτες.

''Είναι λιμάνι, να υποθέσω;'' Μου έκανε νόημα να της δώσω τον φάκελο και το έκανα. Μου έδειξε με το νύχι τις μια από τις τσακισμένες σελίδες. Τα μάτια μου γούρλωσαν μόλις την διάβασα.

''Μένουν σαν νομάδες;'' Είδα το βλέμμα του Μπλέιζ να στυλώνεται επάνω στην Σελέστ, σαν να την κατηγορούσε για κάτι. Η Σελέστ δεν έδειχνε να το προσέχει αυτό και, αν το είχε προσέξει, φρόντιζε να το αγνοεί επιδεικτικά.

''Διάβασε παρακάτω. Έχει ενδιαφέρον'' Αυτό ακριβώς έκανα. Μετά από λίγα λεπτά σιγής, επισήμανα τα σημεία που μου έκαναν εντύπωση.

''Κατά τα φαινόμενα, ζουν σε τροχόσπιτα (ή τουλάχιστον, έτσι μοιάζουν) Επιπλέον...'' Γύρισα τις σελίδες μέχρι να βρω αυτή που
ήθελα ''Έχω μια ετεροθαλή αδερφή από τον πρώτο γάμο της μητέρας μου. Και, κατά τα φαινόμενα, παντρεύτηκε για δεύτερη φορά σχετικά πρόσφατα...'' Τα μάτια μου, ασυναίσθητα, γούρλωσαν ξανά από την έκπληξη ''Ο άντρας της είναι δυο χρόνια μεγαλύτερος από την κόρη της''

''Δεν μου φαίνονται εντάξει όλα αυτά'' είπε ο Μπλέιζ, στραβομουτσουνιάζοντας. Και είχε δίκιο: τίποτα από αυτά δεν φαινόταν εντάξει.

''Άρα...'' παρατήρησα εγώ ''η μητέρα μου με έκανε αρκετά χρόνια μετά την αδερφή μου και τον πρώτο της γάμο''

''Η αλήθεια είναι ότι είχε χωρίσει από τον πρώτο της σύζυγο, όταν έκανε εσένα'' παρατήρησε η Σελέστ. Αυτό σήμαινε, λοιπόν, ότι είχε παραπλανήσει τον πατέρα μου, ότι του είχε πει ψέματα. Εκτός και αν τα γνώριζε ήδη όλα αυτά ο πατέρας μου, κάτι για το οποίο είχα πολλές αμφιβολίες.

''Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι με έδωσε στον πατέρα μου λες και ήμουν κανένα σκυλί'' παρατήρησα και ένιωσα έναν κόμπο στον λαιμό. Το χέρι του Μπλέιζ με χάιδευε απαλά στην πλάτη, προφανώς για να με παρηγορήσει. H Σελέστ σκούπισε τα χείλη
της και τα χέρια της με μια χαρτοπετσέτα και είπε, με κάθε σοβαρότητα.

''Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο για σένα, όπως επίσης κατανοώ και την ανάγκη σου να μάθεις κάποια πράγματα. Ασχέτως όμως όλων αυτών, σου προτείνω να κινηθείς με αργά και σταθερά βήματα'' Έπεσε σιγή για λίγο στο τραπέζι, όταν άξαφνα είπα:

''Θα πάω να την βρω'' Τόσο ο Μπλέιζ όσο και η Σελέστ με κοιτούσανε προσεκτικά.

''Είσαι σίγουρη γι' αυτό;'' είπε η Σελέστ, με έναν μυστηριώδη τρόπο που δεν μπορούσα να καταλάβω που οφείλονταν.

''Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρη για μια οικογένεια που δεν γνωρίζεις'' παρατήρησα στεγνά εγώ ''Όπως και να το κάνουμε, όμως, είναι οικογένειά μου. Και έχω το δικαίωμα να μάθω την αλήθεια'' Ένα πλατύ, ευχάριστο χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπο της Σελέστ.

''Και πότε σκέφτεσαι να αναχωρήσεις για το Ελ Σαλβαδόρ;''

''Αύριο κιόλας'' Ο Μπλέιζ αντάλλαξε ένα βλέμμα με την Σελέστ.

''Αύριο...'' φάνηκε να το σκέφτηκε λίγο ''Δεν νομίζω ότι προλαβαίνω να έρθω μαζί σας, αλλά ξέρω κάποιον που μπορεί. Είναι καινούριος στον οργανισμό, αλλά έχει δυνατότητες και πιστεύω ότι θα σας φανεί χρήσιμος''

''Είναι απαραίτητο να μας συνοδεύσει κάποιος;'' ρώτησα, κάπως άκεφα εγώ. Προτιμούσα να έρθει η Σελέστ μαζί μας παρά ο οποιοσδήποτε άσχετος από τον Οργανισμό των Κυνηγών.

''Πίστεψέ με'' είπε, με ύφος που δεν χωρούσε αμφιβολίες ''Αν μπορούσα, θα ερχόμουνα. Όμως κάποιος πρέπει να προσέξει την φίλη σου, γιατί είναι έτοιμη να βάλει φωτιά και να τα κάψει όλα'' Κυριολεκτικά και μεταφορικά, σκέφτηκα εγώ, προτίμησα ωστόσο να μην το αναφέρω αυτό. Αντ' αυτού, σηκώθηκα από την καρέκλα μου και την αγκάλιασα.

''Σ' ευχαριστώ για όλα όσα κάνεις για εμένα'' Εκείνη ανταπέδωσε την αγκαλιά μου.

''Δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς. Μονάχα να γυρίσεις πίσω σώα και ασφαλής, εντάξει;''

Συμφώνησα με ένα χαμόγελο και ξανακάθισα στην θέση μου, με την βραδιά να κυλάει ανέμελα και την συζήτηση να κυμαίνεται πάνω σε άσχετα και, πάνω απ' όλα, ''άκακα'' θέματα.

Πωπω αποκαλύψεις...

Πάντως κατί μου φαίνεται πως δεν πάει καλά με τη μάνα της Λούνας. Κάνω λάθος;

Πού σου ήρθε η ιδέα για το μνήμα στον κήπο; Είναι πολύ μακάβριο... (Όχι ότι έχω ιδιαίτερο πρόβλημα, αλλά λέμε)

Η Έβελιν μου φαίνεται πρέπει να ξέφυγε λίγο από το αρχικό της σχέδιο. Εκτός κι αν την έβαλε άλλος τη φωτιά για να νομίζει η Σελέστ ότι είναι η Έβελιν και να μην μπορεί να την παρακολουθεί τόσο καλά.

Τελικά όμως δε μας είπες τι είδε η Λούνα που την έκανε να συνειδητοποιήσει ότι είναι υιοθετημένη.

(Κι αυτός ο Ναθάνιελ, πάνω στην πιο ακατάλληλη στιγμή ήρθε για να πάρει τη Λούνα. Δεν μπορούσε να περιμένει λίγο; )

Όχι, δεν κάνεις λάθος

Από το Sims xD Μια φορά που είχα παίξει, ο παίχτης μου είχε πεθάνει και η τεφροδόχος του έμεινε στον κήπο. Μετά έπαιξε μια παρτίδα με τον Χάρο και επανήλθε στην ζωή, βέβαια, αλλά μπορούσε ο καθένας να πηγαίνει στο μνήμα και να κλαίει xD
Δεν ξέρω γιατί, αλλά το είχα βρει αστείο, αν και είναι κομματάκι μακάβριο :P

Αν την έβαλε άλλος, όπως λες, ίσως ήθελε να επικεντρώσει την προσοχή της στην Έβελιν για να δρα ανενόχλητος For whom the bell tolls, άραγε;

Αυτό θα το μάθετε στα επόμενα κεφάλαια

(Εκείνος ήρθε στην ώρα του. Αυτοί βγήκαν ''εκτός προγράμματος'' Άρα δεν φταίει αυτός )

Ναι, το ήξερα!

Αν είναι δυνατόν, τι σκέφτονται οι άνθωποι και βάζουν στα παιχνίδια. Άκου παρτίδα με το Χάρο και μετά μπορούσαν να έρθουν οι συγγενείς να τον κλαίνε! XD.

Έλα μου ντε, for whooom?

(Καλά, εντάξει, δίκιο έχεις )

Ανυπομονούμε για τη συνέχειααα!!!

ποοοποοοο....παλι μας εξεπληξες! βεβαια θα συμφωνησω με την χριστινα για οσα ειπε!

μονο μια απορια: αν θυμαμαι καλα η βρυκολακας που υπαρχει στην λουνα ηταν απο πολυυυ παλια. εννοω οτι κατοικουσε και σε αλλα σωματα πριν την Λουνα. Θυμησε μου αυτο ηταν κατι κληρονομικο σαν να λεμε; Αν ναι, απο ποιον το εχει παρει αυτο;

Χριστίνα: Και μπορούσαν να κλαίνε στο μνήμα ενώ αυτός είχε αναστηθεί. Αυτό που το πας; xD

Κατερίνα: Ναι, αυτό ισχύει. Γι' αυτό το λόγο θα ψάξει να βρει την αληθινή της μητέρα. Όχι επειδή θέλει να συσφίξουν τις σχέσεις τους, αλλά γιατί από την μητέρα της προέρχεται αυτή η κατάρα του πνεύματος

λοιπόν να μιλήσω και εγώ τώρα!

1. Και εγώ θα συμφωνήσω ο,τι κάτι δεν πάει καλά με την μάνα της ! Και νομίζω ο,τι ξέρω ποια πραγματικά είναι
2.Χαχαχα εγώ πάντως δεν ξέρω δεν με τρόμαξε κ τόσο Μπας οι γονείς κ της Λούνας να έπαιζαν Sims
3.Μήπως το έκανε για να χάσει το παιδί της η Κάσσιντυ;; Η Έβελιν;;
4.Πως κ δεν μιλάει τώρα το πνεύμα μέσα στην Λούνα μήπως έχει λόγο;
5. Ποιος θα έρθει μαζί τους, γνωστός;; Εμένα κάποιος μου έρχεται κατά νου

Αχ καταπληκτικά τα κεφάλαιαααα Αφού είχανε κ λίγο ερωτικό

1. Ποια καλέ; :Ο :P
2. Που να έλεγα ότι το έχουν στο σπίτι τους σαν διακοσμητικό δλδ xD
3. Είμαστε σίγουροι ότι το έκανε η Έβελιν, καταρχάς; :P
4. Σαφώς και έχει λόγο
5. Για πεεε

Χαχαχααα...Σαν δεν ντρέπεστε, λέω εγώ :P

Σπόιλερ:

χααα...επεσα μεσα!


λιγουρες; εμεις; εσυ να μην βαζεις τετοια! αντε τωρα;
και αλλα ε;; οοοχχ...ακαταλληλο θα καταληξει!

Που να δείτε τι έχω σκεφτεί και για το τρίτο βιβλίο, χεχεεε :P

ααα....νομιζω θα βγαλουν σημαδακι!! ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ 18 ΚΑΙ ΚΑΤΩ

1.Σαν για βρικολ.... μου κάθεται αυτή η γυναίκα
2. Χαχαχα τέλειο θα τανε
3. Μπορεί δεν ξέρω, μάλλον και κάποιος για να λασπώσει ακόμα πιο πολύ την φωλιά τς; :ρ
4. Ποιοοο;;;
5. Λίγο άκυρο, αλλά μήπως είναι η Λίλυ;
μην με βρίσεις αν δεν είναι -.-

Χαχαχα όπως τα λέει η Κατερίνα είναι

Κατερίνα: Εντάξει, καλέ, όχι κι έτσι...

Σπόιλερ:

Μαρία: 1. Όχι, βρικόλακας δεν είναι
5. Όχι, δεν είναι η Λίλυ :P Και δεν έχω σκοπό να σε βρίσω

Όσο για το 3 και το 4, αυτά θα τα δείτε στην πορεία