Black Forest Witch-Book 2

Για πλάκα το είπα το βρίσιμο :Ρ

Δεν το χω σήμερα το λόττο!-.- :Ρ

Πότε θα είναι η συνέχεια;;;:Ρ

Η συνέχεια, αν προλάβω, αύριο

Ωραία!!!!!!


Argy ντρέπομαι να στο ζητήσω αλλά σου στέλνω pm

Περιμένω :P

Ωραιο ηταν ελπιζω να εχει και συνεχεια

Σαφώς και θα έχει

Ωραια!!!!

Περιμένουμεεεεεεεε

αντεε..τωρα που εχεις ορεξη γραφεε...:Ρ

Έχετε ή δεν έχετε υπομονή, θα περιμένετε μέχρι την άλλη εβδομάδα τώρα :P

τιιιιιι; 0.0

Ε ναι βρε Κάθριν! Είμαι στα τελειώματα του βιβλίου. Θέλω να δω τι θα γράψω, πως θα πάει η ιστορία, να έχω τα κεφάλαια έτοιμα για να σας τα δώσω όλα μαζί

αα...αν ειναι να μας τα δωσεις ολα μαζι οκ!

χαχα συμφωνώώώ!

Εννοείται καλέ! Μετά από τόσο καιρό που σας είχα στο ''περίμενε,'' είναι δυνατόν να σας αφήσω να περιμένετε τόοοσο πολύ, όταν το βιβλίο είναι τώρα στα τελειώματα; Πριν δεν ήξερα τι να γράψω, γι' αυτό το καθυστερούσα τόσο πολύ. Τώρα, ευτυχώς, δεν θα χρειαστεί να περιμένετε τόσο

Πάλι καλά γιατί αλλιώς...

Γιατί αλλιώς τι; Εεεεε;;;; Για πείτε

Είσαι σίγουρη πως θες να μάθεις;;;:Ο :Ρ

Ναι αμέ Hit me

Λέω καλύτερα μν σου πούμε γιατί είναι ακατάλληλο:Ρ (Υπάρχουν μικρά παιδιά!) :P xD

Καλάαα -.- Άμα σε σφάξω εγώ, να δεις τι καλά που θα μιλήσεις, παραμύθι-μύθι-μύθι

Εγώ κάνω χειρότερααααα μπουαχαχα

...
Riiight -.-

Όπως σας υποσχέθηκα, τελείωσα το βιβλίο και θα ανεβάσω τα κεφαλαιάκια ένα προς ένα, νοικοκυρεμένα :P

Κεφάλαιο 19ο

Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο και λίγο πριν κάνουμε check in, είδα κάποιον που δεν περίμενα με τίποτα να δω.

''Τσαντ;'' αναφώνησα, τόσο από χαρά όσο και από έκπληξη. Εκείνος με πλησίασε χαμογελώντας, μόλις όμως είδε τον Μπλέιζ στο πλάι μου, σαν να πάγωσε λίγο το χαμόγελό του.

''Αυτοπροσώπως. Ο προσωπικός σας οδηγός σε αυτό το μακρύ ταξίδι'' Υπήρχε κάτι το μαγκωμένο και επιτηδευμένο στην στάση του τώρα, κάτι που μάλλον οφείλονταν στον Μπλέιζ.

''Δεν είχα ιδέα ότι είσαι κυνηγός βρικολάκων'' αναφώνησα εγώ από ενθουσιασμό. Ο Μπλέιζ δεν φαινόταν να μοιράζεται τον ενθουσιασμό μου και τον κοιτούσε με μισό μάτι.

''Ένα από τα πολλά, ανομολόγητα ταλέντα μου'' Στράφηκα μηχανικά προς τον Μπλέιζ.

''Εεε, ξέχασα να σας συστήσω. Μπλέιζ, από 'δω ο Τσαντ, συμφοιτητής μου από την σχολή'' Εφόσον αντάλλαξαν μια ψυχρή χειραψία ανά μεταξύ τους, πρόσθεσα, κάπως πιο ωμά απ' ότι σκόπευα ''Ο Μπλέιζ είναι το αγόρι μου'' Ένα χαμόγελο ικανοποίησης χαράχτηκε στο πρόσωπο του Μπλέιζ, παρόλα αυτά, ο Τσαντ ήταν μάλλον ευγενικός εκ φύσεως και το μόνο που έκανε ήταν να χαμογελάσει, έστω και συγκρατημένα.

Εφόσον βρήκαμε το σωστό ταμείο, δείξαμε τα εισιτήρια μας, δώσαμε τα στοιχεία μας και βάλαμε τις βαλίτσες σε εκείνο το μικρό, ηλεκτρονικό διαδρομάκι για έλεγχο, δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι να μπούμε στο αεροπλάνο και να αρχίσει το πολύωρο ταξίδι μας. Όπως το περίμενα, ο Μπλέιζ κάθισε ανάμεσά μας, έτσι και με τον Τσαντ ανταλλάξαμε ελάχιστες κουβέντες. Όταν, μετά από ένα κουραστικό, τρίωρο ταξίδι, προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Σαν Σαλβαδόρ και πήγαμε να πάρουμε τις βαλίτσες μας, τράβηξα τον Μπλέιζ απότομα από το μανίκι και ψιθύρισα, μη μπορώντας να κρύψω άλλο τον θυμό μου:

''Κόφ' το''

''Ποιο;'' ρώτησε εκείνος, με ένα, τάχα, αθώο ύφος.

''Να φέρεσαι έτσι. Πρώτον, είναι αγένεια και δεύτερον, ο Τσαντ είναι μια χαρά παιδί'' Μου έριξε ένα βλέμμα σαν να μην σήκωνε πολλές αντιρρήσεις.

''Έχω δει πως σε κοιτάζει, Λούνα. Εσύ μπορεί να μην το βλέπεις, αλλά εγώ το βλέπω''

''Γνωριστήκαμε σε ένα πάρτι. Ήταν πολύ ευγενικός και δεν μου έδωσε ποτέ δείγματα για να υπαινίσσεσαι κάτι τέτοιο. Άλλωστε...'' Του έριξα ένα προειδοποιητικό βλέμμα ''τι θα έπρεπε να πω εγώ που χόρευες με την Άμπερ; Εγώ δεν το έκανα τόοοσο μεγάλο θέμα, αν και θα έπρεπε''

''Με την Άμπερ και εμένα δεν συνέβη τίποτα'' απάντησε αμυντικά εκείνος. Δεν μπόρεσα να ελέγξω τον εαυτό μου και τον κοίταξα με καχυποψία.

''Τι σε κάνει να πιστεύεις τότε ότι συνέβη κάτι ανάμεσα σε εμένα και τον Τσαντ;'' του πέταξα εγώ.

''Δεν ξέρω. Εσύ θα μου πεις'' συνέχισε στον ίδιο τόνο. Είχε παρατραβήξει το σχοινί. Δεν ήμουν υποχρεωμένη να ανεχτώ αυτή την σκηνή ζηλοτυπίας.

''Μην γίνεσαι γελοίος''

''Δεν γίνομαι γελοίος!'' φώναξε εκείνος. Ανταλλάξαμε φονικά βλέμματα. Ήμουν έτοιμη να απαντήσω, όταν άκουσα τον Τσαντ να λέει:

''Όλα έτοιμα. Οι βαλίτσες μας...'' Όταν μας είδε να μαλώνουμε, έδειχνε να νιώθει πολύ άβολα ''Εεε, με συγχωρείτε, δεν ήθελα να διακόψω'' Παραμέρισα τον Μπλέιζ και άγγιξα φευγαλέα τον Τσαντ στον ώμο.

''Δεν διέκοψες τίποτα. Ας πηγαίνουμε'' είπα ορθά κοφτά, νιώθοντας τα νεύρα μου πιο τεντωμένα παρά ποτέ. Ο Μπλέιζ, διακρίνοντας αυτή την χειρονομία, φάνηκε να εκνευρίζεται, αλλά δεν είπε τίποτα (και ας βλέπαμε και οι δυο πόσο εκνευρισμένος ήταν στην πραγματικότητα)

Παρόλο που ήμουν λατινικής καταγωγής, ρίχνοντας μια ματιά στα πρόσωπα των ανθρώπων του Σαν Σαλβαδόρ, δεν μπορούσα να πω ότι είχαμε και τόσα κοινά χαρακτηριστικά. Ναι, σαφώς και είχα σταρένιο δέρμα, αλλά όχι τόσο μελαψό όσο το δικό τους και κάτι μου έλεγε ότι το φυσικό χρώμα των μαλλιών μου, που ήταν σκούρο ξανθό, σ' αυτά τα μέρη αποτελούσε κατάφωτη εξαίρεση. Η προφορά τους στην γλώσσα, επίσης, ήταν διαφορετική από αυτή που είχα συνηθίσει να χρησιμοποιώ, ωστόσο, μπορούσα να τους καταλάβω μια χαρά και αυτό με χαροποίησε. Η συνεννόηση, τουλάχιστον, δεν θα ήταν πρόβλημα.

Καθώς περνούσαμε από το πάρκο Βιζεντινάριο για να φτάσουμε στην Σάντα Θέκλα, όπου και ήταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητό μας, πρόσεξα, με την άκρη του ματιού μου, έναν τύπο που κρατούσε μια καραμπίνα στο χέρι και πήγαινε βιαστικός και τρεχάτος προς τα κάπου. Όταν το σχολίασα αυτό στον Τσαντ, μου είπε να μην μου κάνει εντύπωση, γιατί σε αυτό το μέρος η οπλοαπαγόρευση ήταν μόνο στα χαρτιά και ότι οι άνθρωποι κουβαλούσαν τα όπλα τους χωρίς να κρύβονται. Ήταν κάτι σαν ''άγραφος'' κανόνας.

Όταν βρεθήκαμε στο σημείο όπου ήταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητο, δυο ομάδες ατόμων (προερχόμενες μάλλον από συμμορίες) στέκονταν η μία απέναντι από την άλλη. Φαίνονταν έτοιμες για καυγά, καθώς λογομαχούσαν έντονα πάνω σε κάτι που είχε σχέση με την ιεραρχία στην περιοχή και κάτι που είχε σχέση με ''αδιόρατα'' σύνορα. Ο τύπος που είδα πριν να κρατάει το όπλο, χωρίς προειδοποίηση, μπήκε ανάμεσά τους, πυροβόλησε στον αέρα και άρχισε να ουρλιάζει:

''Μπάσταρδοι! Σκοτώσατε την οικογένειά μου, καταστρέψατε το βιός μου, μόνο και μόνο να μην έχω άλλη επιλογή και να έρθω τρέχοντας σε μια από τις δυο φτηνές κουστωδίες σας. Ψοφήστε τώρα, βρομόσκυλα!''

Μετά από αυτό, άρχισαν να πέφτουν οι πυροβολισμοί βροχή. Εγώ και ο Μπλέιζ κρυφτήκαμε στα πλάγια του αυτοκινήτου για να μην φάμε καμία ξώφαλτση σφαίρα. Ο Τσαντ, αφού πέταξε όπως-όπως τις βαλίτσες στο πορτμπαγκάζ και μπήκε με επιφυλακτικότητα στο αυτοκίνητο, έβαλε μπρος στην μηχανή και ούρλιαξε, για να ακουστεί πάνω από τον θόρυβο:

''Μπείτε μες στο αυτοκίνητο. Τώρα'' Χωρίς καθυστέρηση, ο Μπλέιζ κάθισε στην θέση του συνοδηγού και εγώ έκατσα πίσω. Ο Τσαντ έκανε όπισθεν και, σε χρόνο dt, είχαμε βγει στην λεωφόρο.

Οι σφαίρες συνέχισαν να πέφτουν βροχή και είχαμε την εντύπωση ότι παραήταν απασχολημένοι με την διαμάχη ανά μεταξύ τους και δεν θα μας πρόσεχαν εμάς, ωστόσο κάναμε λάθος. Την επόμενη στιγμή, δυο αμάξια γεμάτα από τα μέλη μιας εκ των δυο συμμοριών, ήταν στο κατόπι μας και μας πυροβολούσε. Τα τζάμια πρέπει να ήταν αλεξίσφαιρα, γιατί η σφαίρα το μόνο που έκανε στο τζάμι ήταν ένα μικρό βαθουλωματάκι.

''Βλέπω ότι ήρθες προετοιμασμένος'' παρατήρησε ο Μπλέιζ, εννοώντας, προφανώς, τα αλεξίσφαιρα τζάμια.

''Δεν πρόκειται να μας καλύψουν για πολύ'' είπε ο Τσαντ, με σφιγμένα δόντια ''Αν πυροβολήσουν με καμία καραμπίνα σαν του τύπου που είδαμε στον δρόμο, είμαστε τελειωμένοι'' Τους είδα να ανακτούν ταχύτητα και να πλησιάζουν όλο και περισσότερο, με τις σφαίρες να συνεχίζουν να πέφτουν βροχή. Τότε, με την άκρη του ματιού μου, είδα έναν από αυτούς να φωνάζει:

''Ει! Εσύ, πουτ@νας γιε. Πάρε αυτό!''

Μια σφαίρα από την καραμπίνα αυτή ήταν αρκετή για να σπάσει το τζάμι. Άθελά μου, ούρλιαξα από την τρομάρα και έσκυψα κάτω. Άκουσα τον Τσαντ με τον Μπλέιζ να λογομαχούν για λίγο, μέχρι που ο Τσαντ του έδωσε ένα Beretta στο χέρι.

''Αυτοί οι μπάσταρδοι νομίζουν ότι μας έχουν. Ας τους δείξουμε τι αξίζουμε'' Πέταξε ένα ακόμα Beretta πίσω στο κάθισμα και εγώ το άρπαξα αμέσως στα χέρια μου.

''Λούνα'' φώναξε ο Μπλέιζ ''μην κάνεις καμιά βλακεία! Μείνε εκεί που είσαι'' Η οργή του στράφηκε προς τον Τσαντ ''Γιατί της έδωσες το όπλο, διάολε;''

''Και τι ήθελες να κάνω; Να την αφήσω να γίνει σουρωτήρι από τις σφαίρες;'' Ο τόνος του ήταν το ίδιο υψηλός με τον δικό του, ίσως και περισσότερο ''Πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό της εκεί πίσω. Και εμείς πρέπει να απαλλαγούμε από αυτούς, αν θέλουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας ζωντανοί''

Χωρίς να πει τίποτα, ο Μπλέιζ άνοιξε το παράθυρό του, το ίδιο και ο Τσαντ. Οι τύποι άρχισαν να πυροβολάνε και να κάνουν μανούβρες προκειμένου ή να μας χτυπήσουν ή να μας βγάλουν από τον δρόμο μας, τόσο ο Τσαντ όσο και ο Μπλέιζ ήταν συγκεντρωμένοι και πυροβολούσαν συνεχώς. Σηκώθηκα και εγώ από κάτω και άρχισα να πυροβολώ με μένος από τα ανοιχτά απ' τις σφαίρες παράθυρα. Δεν χειριζόμουν το όπλο μου το ίδιο ''δεξιοτεχνικά'' με εκείνους, παρόλα αυτά, χάρη στην ''υπερφυσική'' όραση του πνεύματος, έβρισκα τον στόχο μου αρκετά γρήγορα. Τα αυτοκίνητα τους πότε συγκρούονταν με τα δικά μας, πότε απομακρύνονταν, πότε βρίσκονταν ακριβώς δίπλα μας και πότε τρακάρανε επίτηδες στον προφυλακτήρα, όσο πήγαιναν όμως, όλο και λιγόστευαν. Σε ένα από τα οχήματα που βρίσκονταν στο πλάι μας, πυροβόλησα τον οδηγό κατακέφαλα, με αποτέλεσμα να χαθεί ο έλεγχος του αυτοκινήτου και το όχημα να χτυπήσει σε έναν από τους βράχους.

Το αυτοκίνητο που βρίσκονταν από πίσω μας έκανε μανούβρα και βρέθηκε στα πλάγια του δικού μας αυτοκινήτου. Οι τύποι αρχίσανε να πυροβολάνε τα λάστιχα, ένα προς ένα, δεν μπορούσαν όμως να συνεχίσουν γιατί τους πυροβολούσα στα χέρια. Για κακή τους τύχη, έβρισκα άμεσα τον στόχο μου. Τόσο ο Μπλέιζ όσο και ο Τσαντ φαίνονταν εντυπωσιασμένοι από αυτό, ενώ ο οδηγός και οι ''συνοδοί'' του φαίνονταν ανήμποροι και να πυροβολήσουν και να οδηγήσουν, έτσι το αυτοκίνητό τους σταμάτησε να μας καταδιώκει.

Έπεσα πίσω στο κάθισμά μου και έβγαλα έναν βαθύ και βαρύ αναστεναγμό.

''Ουφ. Παραλίγο'' αναφώνησα.

''Μην επαναπαύεσαι'' είπε ο Τσαντ, με μια κατσούφικη έκφραση ''Ελ Σαλβαδόρ είναι αυτό. Ακόμα έχουμε πολλά να δούμε''

''Για να δούμε,'' σκέφτηκα από μέσα μου, αν και δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να περάσουμε ξανά οτιδήποτε παρόμοιο με αυτό.

Επιτέλους!!!

Ο Τσαντ κυνηγός βρικολάκων; Δεν του φαινόταν με τίποτα!

Με το που πήγαν εκεί πέρα άρχισαν να τους πυροβολούν; Για ποιο λόγο;

Η Λούνα και ο Μπλέιζ πολύ τσακώνονται τελευταία. Γιατί έτσι;

Ανυπομονώ να δω τι θα γίνει στη συνέχεια (θα τη γλιτώσουν ή θα πάνε από καμιά αδέσποτη; ) Και τι θα ανακαλύψει η Λούνα για τη μάνα της! Πότε θα μας ανεβάσεις το επόμενο κεφάλαιο;