Black Forest Witch-Book 2

Δεν περιμένατε πάααρα πολύ αυτή την φορά! Άντε =.=

Απλώς έτυχε να μπλέξουν σε έναν καυγά συμμοριών :P Nothing personal -.-

Γιατί η Λούνα δεν τον υπολογίζει καθόλου και κάνει του κεφαλιού της; Αυτός είναι ένας καλός λόγος

Όποτε θέλετε

Όχι, η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε πολύ, αλλά αν μια ιστορία είναι τόσο καλή όσο η δική σου θες να τη διαβάσεις χωρίς να σταματήσεις καθόλου!

Nothing personal αλλά μετά τους πήραν στο κυνήγι με τα αυτοκίνητα και παραλίγο να πεθάνουν όλοι!

Αααα, κακιά Λούνα! Γιατί του φέρεσαι έτσι του καημένουλη του Μπλέιζ που είναι τόσο καλός; (Αλλά κι αυτός έφταιγε λίγο που έκανε ζήλειες...)

Θέλουμε... ΤΩΡΑ!!!!

Oh, thank you

Τι να κάνουμε; Έχουν ένα μικρόοο κάλο στον εγκέφαλο -.-

Ίσως να αισθάνεται πιεσμένη. Ίσως να έχει βαρεθεί σαν παιδί, ίσως...Πολλά μπορεί να ισχύουν.

Διατάξτε! Αμέσως τώρα, έρχεται το επόμενο κεφάλαιο

Κεφάλαιο 20ο

Το Ελ Σαλβαδόρ μπορεί να μην ήταν καθόλου φιλόξενη περιοχή από άποψη κατοίκων, τα απαράμιλλα ψήγματα του πολιτισμού των Αζτέκων, οι ζεστές θάλασσες και οι κοκκινόχωμοι λόφοι έδιναν σε αυτό το μέρος κάτι το διαφορετικό, κάτι που σε έκανε να θέλεις να μείνεις εδώ για πάντα (Αν εξαιρούσες, φυσικά, την αφόρητη ζέστη λόγω του τροπικού κλίματος και τα δεκάδες ζούζουλα που σε τσιμπούσαν ακόμα και μέρα μεσημέρι)

Το σπίτι της μητέρας μου βρίσκονταν στο Πουέρτο δε Ακαχούλτα, μια περιοχή λοφίσκων όπου ζούσαν διάσπαρτες φυλές Ινδιάνων, καθώς και νομαδικές φυλές από διάφορες άλλες χώρες. Απορούσα για ποιον λόγο μπορεί η μητέρα μου να διέμενε σε ένα τέτοιο απομακρυσμένο μέρος, πίστευα όμως ότι θα μου λυθεί η απορία όταν θα την γνώριζα από κοντά.

Θα γνώριζα την αληθινή μου μητέρα. Την αληθινή μου μητέρα. Σαν ψέματα μου φαίνονταν. Μέχρι πρότινος, ήμουν βέβαιη τόσο για την καταγωγή μου, όσο και για την οικογένειά μου και ένιωθα θλίψη μόνο και στην σκέψη ότι τα άφησα όλα αυτά πίσω μου. Τώρα μάθαινα ότι δεν υπήρχε τίποτα για να αφήσω πίσω μου να αφήσω πέρα από ένα σωρό απάτες και ψέματα. Το θέμα είναι ποιος το ξεκίνησε όλον αυτόν τον κύκλο απάτης. Και γιατί.

Κατεβήκαμε από το τζιπ, το οποίο πάρκαρε ο Τσαντ κάτω από μια από τις συστάδες δέντρων. Πήγαμε να ανέβουμε τον λόφο, όταν προσέξαμε ότι ο Μπλέιζ είχε μένει σταματημένος, ακίνητος στην ίδια θέση.

''Μπλέιζ; Τι θα γίνει, θα έρθεις;'' του φώναξα εγώ, έπειτα όμως είδα ότι είχε κολλήσει για τα καλά.

''Αν μπορούσα, θα ερχόμουν'' έκανε κοροϊδευτικά εκείνος ''Κατά τα φαινόμενα, έχω κολλήσει εδώ πέρα''

''Καλή προσπάθεια, φίλε'' έκανε εκνευρισμένος ο Τσαντ.

''Δεν κάνω πλάκα!'' Ο θυμός του ήταν πέρα για πέρα αληθινός. Φαινόταν πράγματι σε δεινή θέση ''Είναι σαν να υπάρχει κάτι που να με εμποδίζει να προχωρήσω παραπέρα'' Ο Τσαντ και εγώ ανταλλάξαμε ματιές.

''Καλά. Θα ανέβουμε εμείς και, όταν μάθουμε τι συμβαίνει, θα σε ειδοποιήσουμε, εντάξει;'' Έκανε μια αδιόρατη κίνηση με το χέρι του και είπε, με θυμηδία στην φωνή του.

''Εδώ θα είμαι. Δεν πρόκειται να πάω πουθενά''

Κάναμε μεταβολή και συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε τον λόφο. Ευτυχώς που είχα αλλάξει στο αεροδρόμιο και φορούσα σορτσάκι και ένα κοντό μπλουζάκι, ειδάλλως θα είχα σκάσει από την ζέστη. Περίμενα πως θα διέμεναν λίγοι άνθρωποι σε ένα μέρος σαν κι αυτό, ωστόσο, ήταν σαν μια ολόκληρη πολιτεία, γεμάτη από σκηνές, παράγκες, τροχόσπιτα, ακόμα και χωμάτινα σπίτια. Για κάποιον περίεργο λόγο, όλοι μας κοιτάζανε περίεργα. Μάλλον θα έφταιγε το ότι δεν μας γνωρίζανε, αυτό υπέθεσα εγώ. Η μητέρα μου, απ' ό, τι είχα μάθει, ζούσε σε ένα από τα λίγα σπίτια, στην άκρη του καταυλισμού. Έτσι, συνεχίσαμε ακάθεκτοι τον δρόμο μας.

Όταν φτάσαμε έξω από το σπίτι, είδαμε μια γυναίκα να βγαίνει αλαφιασμένη, με μια καραμπίνα στο χέρι και να μας σημαδεύει. Ήταν γύρω στα σαράντα, με λιγνή κορμοστασιά, κοντοκομμένα, βαμμένα κόκκινα μαλλιά και παγερά, γαλάζια μάτια.

''Ποιοι είστε εσείς;'' φώναξε στα αγγλικά έξαλλη εκείνη ''Και πως κατορθώσατε να περάσετε το μαγνητικό πεδίο;''

''Πρόσεξε με αυτό το όπλο, κυρά μου'' έκανε ήρεμος ο Τσαντ. Το έστρεψε προς αυτόν, κοιτάζοντας τον με έναν τρόπο που με έκανε να ανατριχιάσω.

''Δεν έχω να προσέξω τίποτα. Εγώ έχω το όπλο, εγώ κάνω τις ερωτήσεις'' Όπλισε και στόχευσε ξανά προς το μέρος μας ''Ποιοι είστε εσείς;''

''Είσαι η Έθελ Μούρικ;'' Την είδα να γνέφει καταφατικά, φανερά σαστισμένη ''Ονομάζομαι Λενόρ Σαντοβάλ. Είμαι η κόρη σου''
Εκείνη έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Όταν μίλησε, μίλησε στα ισπανικά.

''Τι; Αυτό δεν είναι δυνατόν! Μου λες ψέματα!''

''Λες να έκανα όλο αυτό τον δρόμο μόνο και μόνο για να σου κάνω πλάκα;'' Το όπλο που με σημάδευε μου προκαλούσε νευρικότητα ''Είμαι η κόρη που παράτησες πριν από 18 ολόκληρα χρόνια στην αγκαλιά του πατέρα μου σαν κανένα ανεπιθύμητο σκυλί. Αυτό σου θυμίζει κάτι;'' Χαμήλωσε το όπλο της και στήριξε το χέρι της στην μέση της.

''Ωραία. Και τι θέλεις τότε;'' Έδειχνε λες και δεν την ένοιαζε το ότι η κόρη της στεκόταν μπροστά στα μάτια της μετά από τόσα χρόνια. Τόση ευαισθησία δεν την περίμενα!

''Την αλήθεια'' είπα κι εγώ, μιμούμενη τον τόνο της φωνής της ''Γιατί με έδωσες; Γιατί η αδερφή μου να μεγαλώνει μαζί σου και εγώ όχι; Πως...'' Σήκωσε ξανά το όπλο της και συνέχισε να μας σημαδεύει.

''Δεν είμαι υποχρεωμένη να απαντήσω στις ερωτήσεις σου!''

''Και τώρα δηλαδή τι; Θα με πυροβολήσεις; Για να με κάνεις να σωπάσω;'' Δεν συνειδητοποιούσα ότι φώναζα, μέχρι που είπα

''Οι τύψεις σου θα σωπάσουν με αυτό τον τρόπο;'' Χαμήλωσα κάπως τον τόνο της φωνής μου και συνέχισα, με συγκροτημένα ήρεμο τόνο αυτή την φορά ''Ακόμα και αν δεν μου πεις εσύ αυτό που θέλω να μάθω, αργά ή γρήγορα θα το μάθω'' Η Έθελ κούνησε απηυδισμένη το κεφάλι της και ετοιμάστηκε να μπει μες στο σπίτι ''Ξέρω για το πνεύμα που κατοικεί μέσα μου''
Αυτό την έκανε να στρέψει το κεφάλι της και να με κοιτάξει. Αυτή τη φορά, ήταν πραγματικά έκπληκτη .

''Πως το ξέρεις αυτό;'' Μου το είπε ένα πουλάκι, πήγα να της πω, αλλά συγκρατήθηκα.

''Απλώς...το ξέρω'' Δεν την εμπιστευόμουν, έτσι δεν μπορούσα να πω περισσότερα ''Μπορώ να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις του. Μπορώ να κάνω πολλά πράγματα'' Αυτό την έκανε να μαζευτεί στην θέση της, λες και, αυτό που μόλις ξεστόμισα, ήταν κάτι το ασύλληπτο.

''Καλό αυτό για εσένα'' είπε ορθά κοφτά εκείνη ''Τώρα φύγε και μην μας ενοχλήσεις ποτέ ξανά'' Ήταν πάλι έτοιμη να μπει στο σπίτι, αλλά εγώ την σταμάτησα γι' άλλη μια φορά.

''Γι' αυτό με έδωσες, έτσι;'' Η διαπίστωση αυτή τώρα μόλις άρχισε να παίρνει σχήμα στο μυαλό μου ''Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο: φοβόσουν. Φοβόσουν το τι μπορούσε να συμβεί αν τα μάθαινα όλα αυτά. Φοβόσουν τις δυνάμεις που κρύβω μέσα μου'' Τώρα με κοίταζε λες και ήμουν τρελή.

''Αν είχες έστω και λίγη σύνεση και λογική, θα φοβόσουνα κι εσύ''

Πήγε να με διώξει ξανά, όταν είδα μια κοπέλα να την πλησιάζει. Ήταν γύρω στα 23, πιο κοντή από εμένα, με μακριά, σκούρα καστανά μαλλιά, καστανά μάτια και ελαφρώς σκουρόχρωμη επιδερμίδα.

''Μητέρα; Τι συμβαίνει;'' Μάλλον αυτή ήταν η ετεροθαλής αδερφή μου. Η Έθελ έστρεψε το βλέμμα της προς το μέρος μου, ένα βλέμμα παγερό, άκρως επιθετικό.

''Αυτή είναι η αδερφή σου, η οποία μας βρήκε μετά από τόσα χρόνια'' Προς μεγάλη μου έκπληξη, εκείνη με πλησίασε, με αγκάλιασε και με φίλησε στο μάγουλο, λέγοντας καλοσυνάτα:

''Καλώς ήρθες. Έχω ακούσει τόσα πολλά για εσένα. Χαίρομαι που σε γνωρίζω. Είμαι η Άουμπρι. Εσύ είσαι η...''

''Λενόρ'' έκανα, κάπως σαστισμένη, εγώ ''Μπορείς να με φωνάζεις Λούνα''

''Πέρασε μέσα, Λούνα'' έκανε κεφάτα εκείνη. Για ένα λεπτό, ανταλλάξαμε ματιές με την μητέρα μου και, παρόλο ότι φαινόταν λιγότερο από πρόθυμη, με άφησε να μπω στο σπίτι της.


Το σπίτι της Έθελ ήταν ξύλινο, με διάφορα μικροαντικείμενα ινδιανικής προέλευσης διάσπαρτα στον χώρο, όπως, για παράδειγμα, ονειροπαγίδες, φτερά και άλλα, καθώς και βιβλία που καταδείκνυαν ότι έκαναν χρήση της μαγείας. Παρόλο ότι η μητέρα μου έδειχνε να έχει μια σαφή προτίμηση στο πορφυρό κόκκινο, το συνδύαζε σχεδόν όλα με μαύρη δαντέλα σαν καλύμματα στους βυσσινί καναπέδες και με μοβ κουρτίνες. Το σαλόνι της, αν και κατάφωρα σκοτεινό, μέσα στο φως της ημέρας, τουλάχιστον, έδειχνε λιγότερο τρομακτικό. Όταν κάτσαμε στους καναπέδες, με τον Τσαντ να κάθεται δίπλα μου και την Άουμπρι με την Έθελ απέναντί μου, η Άουμπρι είπε, ίσως με υπερβολική εγγύτητα και ευθυμία:

''Αν ήξερες πόσα πράγματα έχω ακούσει για εσένα'' Φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο ''Ορισμένα εξ' αυτών ήταν τρομερά, δεν αντιλέγω, παρόλα αυτά, πάντα ήθελα να γνωρίσω την μικρότερή μου αδερφή'' Χαμογέλασα συγκροτημένα. Ήταν ή τρομερά ευγενική, ώστε να μπορεί να παραβλέψει ολόκληρο πνεύμα ''τριχοφάγο'' μέσα μου ή τρομερά αφελής.

''Δεν νομίζω πως είμαι ευπρόσδεκτη εδώ'' Το βλέμμα της Έθελ καταδείκνυε πόσο δίκιο είχα, κάτι που φάνηκε να διαφεύγει την προσοχή της Άουμπρι.

''Ανοησίες. Θα μείνεις μαζί μας όσο καιρό θέλεις'' Δεν μπορεί να μην αισθάνονταν την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και την γενικότερη αμηχανία.

''Άουμπρι...'' πήγα να πω εγώ, εκείνη όμως γρήγορα με διέκοψε.

''Επιμένω! Εσύ και ο φίλος σου μπορείτε να μείνετε στο δωμάτιό μου και εγώ θα κοιμηθώ στον καναπέ'' Δεν ήθελα να την στεναχωρήσω, αλλά κάποιος έπρεπε να της το πει.

''Δεν θέλω να σε προσβάλω, έχω την εντύπωση όμως'' Κάν' την βεβαιότητα ''ότι η Έθελ δεν με θέλει οπουδήποτε κοντά στην οικογένειά της'' Το βλέμμα της στράφηκε προς την μητέρα της, με μια κατηγορία βαθιά κρυμμένη μέσα του.

''Μητέρα, δεν πιστεύω να το εννοείς αυτό!'' Η Έθελ κούνησε αδιάφορα τους ώμους της.

''Χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του πνεύματος. Είναι ζήτημα χρόνου προτού ξυπνήσει, ξεσκίσει τις σάρκες της και προσχωρήσει στον επόμενο. Θες να είναι το παιδί σου το επόμενο; Εγώ δεν θέλω να το ρισκάρω'' Η Άουμπρι κατέδειξε την ''μεγαλειότητα'' μου από την κορυφή μέχρι τα νύχια.

''Μπροστά σου βλέπεις ένα τέρας; Εγώ βλέπω μια απολύτως φυσιολογική, 18χρονη κοπέλα, γεμάτη ομορφιά και χάρη'' Τα χείλη της Έθελ συσπάστηκαν. Η στάση της ήταν μαγκωμένη.

''Εγώ όμως μπορώ να δω την αύρα της'' απάντησε, κάπως βαρύθυμα εκείνη. Γύρισε προς εμένα ''Όσο πάει, σε καταπνίγει το σκοτάδι, σπιθαμή προς σπιθαμή'' Κοίταζα πότε την μια πότε την άλλη, μη μπορώντας να αποφασίσω αν η συμπεριφορά τους ήταν ειλικρινής ή επιτηδευμένη. Για την ώρα, δεν έλεγα να βγάλω άκρη. Γύρισα προς την Έθελ, με το εχθρικό της βλέμμα να εξακολουθεί να παραμένει καρφωμένο επάνω μου.

''Πες μου μόνο ένα πράγμα. Μόνο αυτό και θα χαθώ από την ζωή σας μια και καλή'' Εκείνη την στιγμή που το είπα, το εννοούσα. Δεν ήθελα να ξαναδώ ούτε την κατηγορία στο πρόσωπο της Έθελ ούτε να εισπράττω την αφελή καλοσύνη της Άουμπρι χωρίς να το αξίζω. Η Έθελ φαινόταν δύσπιστη.

''Για λέγε εσύ και βλέπουμε'' Πήρα θάρρος κι εγώ και ρώτησα αυτό που ήθελα εξ' αρχής να ρωτήσω.

''Τι σχέση έχει το πνεύμα με την οικογένειά μας;'' Τα μάτια της Έθελ έγιναν δυο επικίνδυνες σχισμές. Για μια στιγμή, νόμιζα ότι θα σηκώνονταν όρθια, θα άρπαζε την παρατημένη καραμπίνα και θα μου τίναζε τα μυαλά στον αέρα. Παρόλα αυτά, αν και μεσολάβησε μια ολιγόλεπτη σιγή, απάντησε, έστω και απρόθυμα. Παρατήρησα ότι και η Άουμπρι την άκουγε με προσοχή.

''Η γενιά μας ήταν και είναι μια γενιά πανίσχυρων μάγων που μπορούσε να δράσει ανενόχλητη και να έχει οτιδήποτε θελήσει στα πόδια της. Κάποιος όμως, κάποτε, ζήλεψε την περίσσεια δύναμή μας και έριξε βαριά κατάρα επάνω μας: από θύτες να γίνουμε θύματα, έρμαια αυτής της κατάρας''

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Άρα, ο Ντράκο μου είχε πει ψέματα. Δεν ήμασταν ανίσχυρα ανθρωπάκια που ήθελαν πάση θυσία να αποκτήσουν δύναμη. Κάποιος ήθελε να περιορίσει την δύναμή μας. Ποιος όμως ήταν αυτός και για ποιο λόγο να το κάνει; Για να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα, έπρεπε να ανατρέξω εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες χρόνια πίσω. Και πάλι όμως, δεν ήμουν βέβαιη για το μπορεί να έβρισκα από αυτή μου την αναζήτηση, έτσι, το επόμενο ερώτημά μου ήταν άλλο ένα από τα αναπάντητα ερωτήματα που με βασάνιζαν.

''Για ποιο λόγο όμως το πνεύμα να επιλέξει εμένα και όχι, ας πούμε...την Άουμπρι;'' Έστω και στιγμιαία, είδα πως η Έθελ αντάλλαξε ένα συνωμοτικό βλέμμα με την Άουμπρι.

''Το πνεύμα απαιτεί μια αγνή και καθαρή ψυχή. Δεν ξέρω πως στο καλό επέλεξε εσένα συγκεκριμένα, υποθέτω όμως ότι, για να το έκανε, πρέπει να ήταν αλήθεια'' Είχα την εντύπωση ότι δεν μου έλεγε όλη την αλήθεια, αποφάσισα όμως να μην την πιέσω. Και το ότι έλεγε όσα έλεγε φαινόταν να το κάνει με μισή καρδιά.

''Γιατί διαλέγει μόνο αυτούς που έχουν ''αγνή'' ψυχή;'' Είχα άραγε αγνή ψυχή; Αυτό προϋποθέτει ότι ήμουν προορισμένη με κάποιον τρόπο για το πνεύμα πριν γεννηθώ;

''Οι αγνές ψυχές είναι πιο κοντά στην αγνή, την ''καθαρή'' μαγεία, που λέμε. Έχουν ανώτερες πνευματικές ικανότητες από τον
μέσο μάγο. Με την παρουσία της κατάρας στους ''καλύτερους'' συγκριτικά της γενιάς μας αποτρέπεται η δυνατότητα της πλήρης ανάκτησης της προτέρας μας δύναμης'' Αυτό με έκανε να νιώσω κάπως...περίεργα.

''Αυτό σημαίνει πως είμαι...μάγισσα;'' Εντάξει, το ότι ήμουν ένα φρικιό με μια ωρολογιακή βόμβα μέσα μου ήταν γεγονός, αλλά το ότι ήμουν και μάγισσα; Αυτό ανύψωνε την έννοια εις την δευτέρα. Η Έθελ, προς μεγάλη μου έκπληξη, γέλασε.

''Το ότι κατάγεσαι από μια γενιά πανίσχυρων μάγων δεν σε κάνει αυτομάτως και μάγισσα. Πάω στοίχημα ότι δεν ξέρεις ούτε τα βασικά'' Πράγματι, αυτό ήταν αλήθεια, αλλά το μόνο που ήθελα ήταν να με μειώνεις εσύ! Η Άουμπρι τότε πετάχτηκε, μιλώντας και πάλι με ευθυμία:

''Μπορούμε να σου μάθουμε εμείς όμως'' Αυτό μας εξέπληξε όλους, κυρίως όμως την Έθελ.

''Άουμπρι...'' πήγε να πει, όταν η πόρτα άνοιξε και ακούστηκε μια αντρική φωνή να λέει:

''Ποιος να μάθει τι και σε ποιον;''

Αυτός πρέπει να ήταν ο Άντονι Μορτ, ο σύζυγος της Έθελ. Όπως πολύ σωστά έλεγαν τα χαρτιά, ήταν λίγα μόλις χρόνια μεγαλύτερος από την Άουμπρι, με γεροδεμένο, καλογυμνασμένο σώμα, βαμμένο, ξανθό μαλλί και πράσινο μάτι. Πλησίασε τότε την Έθελ, την αγκάλιασε και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. Η Άουμπρι είπε, με ευθύτητα και ειλικρίνεια:

''Η μητέρα θα μάθει στην αδερφή μου τα κόλπα της μαγείας'' Το βλέμμα του στράφηκε, έκπληκτο και γεμάτο ενδιαφέρον, προς εμένα.

''Αδερφή σου; Από που ξεφύτρωσες εσύ;'' Όσο το έλεγε αυτό, με κοίταζε με απροκάλυπτο ενδιαφέρον, χουφτώνοντας παράλληλα τον πισινό της Έθελ.

''Από τα λιβάδια, λίγο πιο κάτω'' Δεν άντεξα να μην κάνω αυτό το ειρωνικό σχόλιο! Ήταν τόσο γλοιώδης η συμπεριφορά του που με προκαλούσε. Η Άουμπρι, σαν να ήταν η πρώτη μέρα της άνοιξης, είπε:

''Λοιπόν, Λούνα, είναι οριστικό: θα μείνετε μαζί μας'' Ανταλλάξαμε ένα συνωμοτικό βλέμμα με τον Τσαντ. Γύρισα και την
κοίταξα και είπα, καταβάλλοντας προσπάθεια στο να χαμογελάσω:

''Εντάξει. Ας πούμε πως θα μείνω για...λίγο καιρό'' Την είδα να πετάγεται από τον καναπέ και να χώνεται στην αγκαλιά μου σαν γατάκι.

''Τέλεια!'' αναφώνησε εκείνη ''Έλα, έλα να σου δείξω το δωμάτιό σου''

Με άρπαξε από το χέρι και με τράβηξε ώστε να την ακολουθήσω, ενώ σκεφτόμουνα που στο καλό είχα μπλέξει πάλι.

Την αλήθεια λέω, η ιστορία σου είναι ΤΕΛΕΙΑ!

Η Άουμπρι μου φαίνεται καχύποπτα καλή. Έχω την εντύπωση ότι την ώρα που θα κοιμάται η Λούνα θα πάει με την καραμπίνα και θα της τινάξει τα μυαλά στον αέρα ή το αντίστοιχο με μαγεία.

Ο Μπλέιζ τι έπαθε και κόλλησε στο αμάξι; Δικαιολογίες για να δείξει ότι είναι θυμωμένος ή ήταν αυτό το μαγνητικό πεδίο που τον εμπόδιζε; Αν ναι, γιατί οι άλλοι πέρασαν και αυτός όχι;

Και μιας και το ανέφερα ήταν κανονικό μαγνητικό πεδίο (σαν κι αυτά που μαθαίνουμε στη φυσική και προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε με το που τελειώνουν οι εξετάσεις) ή πιο πολύ σαν μαγικό πεδιό;

Ο άντρας της Έθελ τι εκνευριστικός που είναι!

Γενικά τέλειο κεφάλαιο! Από τα καλύτερα μπορώ να πω!

Ανυπομονώ για τη συνέχειααα!!!

+φωνω απόλυτα με την raven και περιμενω με ανυπομονησια τη συνεχεια!!!

Σχολιασμός για το 19ο Κεφάλαιο

Όπως λέω καμιά φορά τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι! (αυτό πάει για τον Τσαντ) Όχι ο,τι είναι κακός αλλά γιατί είναι κυνηγός! Από την αρχή κάτι μου έλεγε αυτός μου παρακίνησε το ενδιαφέρον μου!

Μπράβο η Λούνα όσο πάει και έχει πολλούς φαν

Εμένα προσωπικά μου την δίνουν τα αγοράκια που ζηλεύουν μέχρι αηδίας! Γι'αυτό αυτήν την φορά θα συγχαίρω την Λούνα άψογη το μεταχειρίστηκε το θέμα
Σημείωση: Δεν είμαι άκαρδη με τον Μπλέιζ

Σκηνές δράσηςςς!!!!! Μ αρέσει

Σχολιασμός για το 20ο Κεφάλαιο


Συμφωνώ με την Χριστίνα για όσα είπε για την Άουμπρι! Αλλά πιστεύω κιόλας ο,τι παίζει και να είναι καλή! Ή η συμπεριφορά της είναι βάση του σατανικού σχεδίου της, να κλέψει τις δυνάμεις της! Να γίνει ισχυρή και να κατακτήσει τον κόσμοοοοοο

Μάλλον Χριστίνα κόλλησε εκεί ο Μπλέιζ, γιατί το μαγνητικό πεδίο απωθεί όλα τα είδη των Βρικολάκων ή μπορεί και όχι

Γιατί και η Έθελ δεν είναι αλλά ελπίζω να αλλάξει σύντομα συμπεριφορά

Ο Μπλέιζ που θα κοιμηθεί;;

Φαντάζομαι ο,τι θα έχουν ένα φιλί μεταξύ τους, ο Τσαντ με την Λούνα;;;

Αυτά! ΑΑ! και θέλουμε συνέχειααααααα

Τα σχόλια σας, είναι σαφές, πως δεν μπορούν να μείνουν αναπάντητα Μετά το επόμενο σχόλιο, θα ανεβάσω το κεφάλαιο (άντε, για να μην σας ταλαιπωρώ :P)

Μαρία: Για το προηγούμενο κεφάλαιο: Μπορεί να είναι ήπιων τόνων, αλλά έχω σκεφτεί πολλά γι' αυτόν Θα τα δείτε στην πορεία

Πάντα, πάντα :P

Και εμένα και γι' αυτό προσπαθώ να τα αποφεύγω
(και όχι, δεν είσαι άκαρδη :P)

Για το επόμενο: Ο Μπλέιζ, αναγκαστικά, θα κοιμηθεί σε ξενοδοχείο.

Λυπάμαι που στο χαλάω, αλλά επειδή περίμενα ότι θα το περιμένατε, δεν φιλιούνται
(εκτός και αν θέλετε να φιληθούνε, ξέρω κι εγώ... :P)

Χριστίνα: Σε λατρεύωωω

Συμφωνώ για τον Άντονι Δυστυχώς, είναι βασισμένος σε αληθινό πρόσωπο

Και στις δυο:
-Για την Άουμπρι θα δείξει προς το τέλος αν προσποιείται ή όχι.
-Το μαγνητικό πεδίο είναι πιο πολύ σαν ''μαγικό'' πεδίο: ένα ξόρκι που καλύπτει ένα μεγάλο εύρος της περιοχής και την προστατεύει από την έλευση υπερφυσικών όντων, όπως ζόμπι, φαντάσματα, βρικόλακες και τα συναφή.

Για το μαγνητικό πεδίο κοντά έπεσααα

Αχα δηλαδή τα σιγανά ποταμάια να φοβούμαστε;;
Θα την προδώσει;

Χαχα έτσι!

Καλά τον έκανε άντε
(ααα )

Δν θέλω εγώ προσωπικά!

Θέλουμε συνέχεια να δούμε τελικά τι έγινε με την Άουμπρι!

Οι φαν σου περιμένουν για το επόμενο κεφάλαιο! Άντε!!!

Μαρία: Ποιος να την προδώσει;

Here it comes

Κεφάλαιο 21ο

''Τα νέα είναι άσχημα, capitán'' Η έκφραση του Μπλέιζ ήταν ανυπόμονη. Φαινόταν εκνευρισμένος.

''Χειρότερα...Πόσο χειρότερα, δηλαδή; Περίμενα πάνω από μισή ώρα σε αυτή την στάση σαν τον...να μην πω!''

''Μαλ@κα;'' συμπλήρωσε ο Τσαντ, με ένα χαιρέκακο χαμόγελο. Ο Μπλέιζ του έριξε ένα βλέμμα λες και θα τον πυροβολούσε εν ψυχρό.

''Θα την πληρώσεις εσύ την νύφη, κανόνισε!'' του πέταξε επιθετικά εκείνος. Ο Τσαντ πήγε να κάνει ένα βήμα μπροστά, αλλά εγώ τον σταμάτησα και μπήκα ανάμεσά τους.

''Μετά από αυτή την συνάντηση, το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι είναι ένας ακόμα καυγάς'' Ακούστηκα ταλαιπωρημένη, γι' αυτό προσπάθησα να πω, πιο πρόσχαρα αυτή τη φορά ''Έχω ακούσει πολλά για το περίφημο ρεστοράν της Ακαχούλτα. Τι λέτε να κάνουμε μια στάση από 'κει για να φάμε;'' Ο Μπλέιζ μου έριξε ένα βλέμμα λες και προσπαθούσε να καταλάβει το τι συνέβαινε και έκανε μια περίεργη ''μανούβρα'' η οποία καταδείκνυε τα αδιάκριτα στα δικά μας μάτια όρια του μαγνητικού πεδίου.

Μπήκαμε μες στο αυτοκίνητο, το οποίο ακόμα ήταν σουρωτήρι από τις σφαίρες και βγήκαμε στην λεωφόρο Κόρονελ Όσκαρ Οσόριο, στρίβοντας στην Δυτική οδό της 24ης Οκτωβρίου και κατευθυνόμενοι όλο ευθεία προς την λεωφόρο δον Πέδρο δε Αλβαράδο. Όταν φτάσαμε στο εστιατόριο, μπορεί να ήταν ''ώρα φαγητού,'' ωστόσο, δεν υπήρχε πολύς κόσμος. Ήταν κρίμα, γιατί ήταν ένα πολύ ωραίο, παραθαλάσσιο μαγαζί. Μπορούσες να καθίσεις στο τραπέζι σου και να γευθείς την αλμύρα της θάλασσας, σε ένα περιβάλλον ανοιχτό από παντού, χαλαρό και φιλόξενο. Έβγαλα έναν αναστεναγμό και είπα, με ένα χαμόγελο στα χείλη:

''Αχ! Δεν είναι όμορφα εδώ; Λατρεύω την θάλασσα'' Τόσο ο Τσαντ όσο και ο Μπλέιζ ''αντιμετώπισαν'' τον παιδαριώδη ενθουσιασμό μου με ένα χαμόγελο. Ο Μπλέιζ, μετά από την διαδρομή αυτή, φαινόταν να έχει χαλαρώσει κάπως και να του έχουν περάσει τα νεύρα, ο Τσαντ όμως ήταν ακόμα σε επιφυλακή.

''Οφείλω να παραδεχτώ, Λούνα, πως η οικογένειά σου είναι μια περίεργη...υπόθεση'' Είχα παρατηρήσει ότι δεν είχε βγάλει άχνα καθ' όλη την διάρκεια της συζήτησης και είτε το έκανε από ευγένεια είτε από εκνευρισμό. Τώρα που παρατηρούσα την έκφρασή του, μάλλον η αντίδρασή του έκλεινε προς το δεύτερο.

''Σε αυτό θα συμφωνήσω μαζί σου'' Είχα υποπτευθεί κάτι την πρώτη φορά που διάβαζα τα ''καταστατικά'' της οικογένειας, ποτέ όμως δεν θα φανταζόμουν την αληθινή κατάσταση. Όχι, δεν ήταν όπως στα χαρτιά. Ήταν χειρότερη.

''Προτού αρχίσουμε τις εκτιμήσεις για την οικογένειά σου, θα μπορούσες να μου εξηγήσεις, σε παρακαλώ, για ποιο λόγο δεν μπορούσα να ανέβω αυτό τον γαμημένο λόφο;'' Όσο το σκεφτόταν, τόσο ο εκνευρισμός του επανερχόταν, ωστόσο αυτή την φορά δεν τον αδικούσα. Και εγώ, αν ήμουν στην θέση του, θα ήμουν εξίσου νευριασμένη με εκείνον, ίσως και περισσότερο.

''Υπάρχει κάτι σαν...μαγικό τοίχος προστασίας, το οποίο είναι απρόσβλητο από υπερφυσικά πλάσματα όπως φαντάσματα, ζόμπι, λυκανθρώπους...''

''Και, άσε με να μαντέψω: βρικόλακες'' έκανε κοροϊδευτικά εκείνος. Ένευσα καταφατικά. Ο Μπλέιζ δεν φαινόταν ιδιαίτερα ικανοποιημένος από αυτό ''Και τώρα, τι; Θα προσπαθήσουμε να βρούμε κάποιο ξενοδοχείο για να μείνουμε;'' Το βλέμμα μου, ασυναίσθητα, χαμήλωσε και κοίταζα, από αμηχανία, το πάτωμα.

''Να φροντίσεις μόνο να είναι μονόκλινο το δωμάτιο'' είπα εγώ, δαγκώνοντας τα χείλη μου. Το βλέμμα του Μπλέιζ ήταν οργισμένο.

''Τι θες να πεις μ' αυτό;'' Τα μάτια του ήταν δυο επικίνδυνες σχισμές, κάτι που με έκανε να μαζευτώ στην θέση μου.

''Εγώ και ο Τσαντ συμφωνήσαμε να μείνουμε για κάποιο χρονικό διάστημα στο σπίτι της Έθελ'' Όσο πήγαινε, η οργή του ήταν όλο και σφοδρότερη.

''Και με ποια δικαιολογία, παρακαλώ;''

''Ότι είμαστε ζευγάρι'' πετάχτηκε ο Τσαντ. Αυτό ήταν! Ο Μπλέιζ είχε σηκωθεί από την καρέκλα του και είχε αρπάξει τον Τσαντ από το σακάκι.

''Αυτό επεδίωκες από την αρχή, έτσι;'' Τα μάτια του Τσαντ πετούσαν σπίθες.

''Δεν επεδίωξα τίποτα'' απάντησε ήρεμα εκείνος, παρά την οργή του ''Άσε με κάτω, αλλιώς θα το μετανιώσεις''

''Παιδιά, παιδιά!'' Μπήκα για άλλη μια φορά ανάμεσά τους και τους χώρισα, αλλά, από τις ματιές που αντάλλαξαν, έκρινα ότι ακόμα θέλει να φάει ο ένας τις σάρκες του άλλου ''Μην μαλώνετε άλλο. Αρκετά!'' Στράφηκα προς τον Μπλέιζ ''Δεν έμεινα στο σπίτι τους επειδή ήθελα να ''συσφίξω'' τους οικογενειακούς μας δεσμούς. Το έκανα για να τους παρακολουθήσω. Ο μόνος λόγος που ο Τσαντ έμεινε μαζί μου και όχι εσύ είναι γιατί δεν μπορείς να περάσεις αυτό το αόρατο ''γ@μοσύρμα!'' Γι' αυτό, σταμάτα να φέρεσαι σαν μικρό παιδί, σε παρακαλώ, και κάθισε ήρεμα στην θέση σου'' Περίμενα πως θα έκανε κάποιο πικρόχολο σχόλιο, μα εκείνος υπάκουσε και έκατσε ήρεμα και πάλι στην θέση του.

''Πως το κατάλαβες όμως ότι αυτοί που σε μεγάλωσαν δεν ήταν οι βιολογικοί σου γονείς; Δεν μας έχεις πει'' Ένιωθα να παγώνω μόνο και στην θύμηση του ονείρου.

''Ήταν ένα...όνειρο που είδα ανήμερα του θανάτου της γιαγιάς μου. Ήταν κάτι σαν αναπαράσταση μιας ανάμνησης, μόνο που ο...εγκέφαλός μου, ας το πούμε, εστίασε σε μια λεπτομέρεια που δεν είχα προσέξει τότε: την καρτέλα που βρίσκονταν κρεμασμένη πάνω από το κρεβάτι της γιαγιάς μου''

''Και τι έγραφε αυτή η καρτέλα;'' έκανε, με απροκάλυπτη περιέργεια, ο Μπλέιζ.

''Έγραφε τα ονόματα και τις ομάδες αίματος όσων ανθρώπων είχαν κάνει εξετάσεις για να δώσουν αίμα στην γιαγιά μου. Ο πατέρας μου, που ήταν και γιος της, δεν μπορούσε να της δώσει γιατί είχε ΑΒ θετικό. Ούτε και μητέρα μου όμως γιατί τι ομάδα αίματος είχε; Μηδέν θετικό'' Ο Μπλέιζ ένευσε, με ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση, ο Τσαντ ωστόσο δεν φάνηκε να το πιάνει με την πρώτη και ρώτησε:

''Και τι σημαίνει αυτό;''

''Αυτό σημαίνει ότι αποκλείεται να είναι η βιολογική της μητέρα εξαιτίας του τύπου αίματος που διαθέτει'' έκανε ο Μπλέιζ, με έναν, ελαφρώς, επιστημονικό τρόπο ''Ο τύπος αίματος της Λούνας είναι ΑΒ αρνητικό. Εάν η μητέρα της έχει Μηδέν θετικό, κανονικά θα έπρεπε να έχει οποιονδήποτε τύπο αίματος, εκτός από αυτόν που διαθέτει'' Όποτε έκανε σχόλια ''επιστημονικού τύπου'' σαν κι αυτά, μου ερχόταν να του ζουμπήξω τα μάγουλα και να τον φιλήσω, αλλά δεν ήμασταν μόνοι μας και αδυνατούσα να το κάνω αυτό. Ο Τσαντ μας κοίταζε σαν να είμαστε τρελοί επιστήμονες, παρόλα αυτά, δεν έκανε κανένα ''εξυπνακίστικο'' σχόλιο που συνήθιζαν να κάνουν όσοι ουδεμία σχέση είχαν με την Βιολογία, κάτι που εκτίμησα αφάνταστα. Ο Μπλέιζ με ρώτησε, αυτή την φορά ρίχνοντάς μας κάπως πιο ήρεμα βλέμματα:

''Τι εντυπώσεις αποκόμισες από την νέα σου οικογένεια, λοιπόν;'' Άθελά μου, στραβομουτσούνιασα.

''Η Έθελ ήταν οπλισμένη μέχρι τα δόντια. Το πιο κοντινό πράγμα που πλησίαζε σε ένδειξη αγάπης ήταν που το χέρι της έπαθε αγκύλωση τόση ώρα που μας σημάδευε'' Ο Μπλέιζ και ο Τσαντ γελούσαν από αυτή μου την περιγραφή. Συνέχισα, με το ίδιο μένος ''Ο Άντονι, ο άντρας της, ήταν τουλάχιστον είκοσι χρόνια νεότερος της και γλοιώδης μέχρι αηδίας και η Άουμπρι...'' Το σκέφτηκα για λίγο ''Δεν έχω καταλήξει αν τα εννοούσε όλα αυτά που έλεγε ή αν αποσκοπούσε κάτι που το έπαιζε καλή''

''Θεωρείς, δηλαδή, ότι το έπαιζε καλή;'' έκανε σκεπτικός ο Τσαντ.

''Το ότι με δέχτηκε με τόση εγκαρδιότητα...Η συμπεριφορά της έρχεται σε πλήρη αντίθεση με της μητέρας της. Είτε το κάνει για να της πάει κόντρα ή...δεν ξέρω''

''Τουλάχιστον, έμαθες κάτι για το πνεύμα που μπορεί να βοηθήσει;'' ρώτησε ο Μπλέιζ, κοιτάζοντάς με προσεκτικά, σαν να μου έλεγε ''κάτι αρκετά καλό ώστε να αξίζει όλη αυτή η φασαρία''

''Εσύ για ποιο λόγο λες να θέλω να μείνω στο σπίτι τους; Για να θαυμάζω τους γλουτούς της Άουμπρι ή τον σκανδαλώδες γάμο της μητέρας μου;'' του απάντησα, σε παρόμοιο τόνο με τον δικό του. Ο Τσαντ χαμογέλασε και μου έριξε ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση. Άξαφνα, ο Μπλέιζ έκατσε δίπλα μου, πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου, μια κτητική, για τα μάτια μου, χειρονομία και είπε πρόσχαρα:

''Λοιπόν, μετά από 'δω, πάμε να βρούμε κάπου αλλού να αράξουμε;''

Μετά από μια λαχταριστή αστακομακαρονάδα που παραγγείλαμε στο εστιατόριο, συνοδευόμενη από ένα εξίσου χορταστικό επιδόρπιο, τριγυρίσαμε για λίγο στην γύρω περιοχή σαν τους τουρίστες, ρουφώντας την κάθε στιγμή: από το λιμάνι προς την αγορά, την εκκλησία, το σινεμά Μαρ, όπου είδαμε μια ταινία και, επειδή τα ισπανικά του Μπλέιζ δεν ήταν τόσο καλά όσο του Τσαντ, του εξηγούσα τα δρώμενα της, ταΐζοντας τον παράλληλα με ποπ κορν στο στόμα, όπου και ανταλλάσσαμε κάποια φιλάκια στο ενδιάμεσο. Κάποια στιγμή, αισθάνθηκα άσχημα για τον Τσαντ, γιατί ο καημένος θα ένιωθε σαν να μας κρατούσε το φανάρι, εγώ όμως τον είχα προειδοποιήσει πως, αν δεν ήθελε να έρθει μαζί μας, μπορούσε να μας αφήσει στο σινεμά και να κάνει μια βόλτα στην γύρω περιοχή, κάτι που, φυσικά, αρνήθηκε.

Η ώρα είχε περάσει αρκετά και είχε νυχτώσει για τα καλά, με διάφορα, αιμοβόρα κουνούπια να κάνουν την εμφάνισή τους, ρουφώντας σου το αίμα. Θεέ μου, ήταν ασταμάτητα! Κι αν έλεγαν ότι τα πρωτοξάδερφα των βρικολάκων ήταν οι νυχτερίδες, μάλλον κανένας δεν είχε μπει στον κόπο να τους ενημερώσει για τα κουνούπια της Ακαχούλτα.

Μετά το τέλος της ταινίας, ψάξαμε να βρούμε ένα ξενοδοχείο για να μείνει ο Μπλέιζ και βρήκαμε ένα κοντά στην οδό Ακαξουάλ. Η αλήθεια ήταν πως η απόσταση από το Πουέρτο δε Ακαχούλτα δεν ήταν και μικρή, όμως δεν υπήρχε άλλο ξενοδοχείο διαθέσιμο εκεί κοντά. Τον καληνύχτισα, με ένα θερμό φιλί στα χείλη που σίγουρα θα έκανε τον καθένα να κοκκινίσει, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και επιστρέψαμε στην περιοχή όπου διέμενε η Έθελ, μάλλον για να παρατείνουμε το μαρτύριο μας.

Η Έθελ με τον Άντονι έλειπαν από το σπίτι, έτσι, το μόνο άνθρωπο που βρήκαμε ήταν η Άουμπρι. Μας καλωσόρισε και πάλι στο σπίτι με την ίδια θέρμη, μας πρόσφερε ένα ποτάκι για να χαλαρώσουμε, κουβεντιάσαμε για λίγο για διάφορα θέματα, όταν τελικά προφασίστηκα πως ήμουν κουρασμένη και πως ήθελα να ξαπλώσω. Το κρεβάτι της ήταν υπέρδιπλο και με κουνουπιέρα, κάτι που θεώρησα ως ''θείο δώρο'' Μπάνιο δεν υπήρχε, οπότε θα έπρεπε λογικά να βάλω τις πιτζάμες μου μπροστά στον Τσαντ, κάτι που με έκανε να κοκκινίσω από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Του ζήτησα να γυρίσει από την άλλη και άλλαξα με ταχύτητες φωτός, αν και τον πρόσεξα να ρίχνει κλεφτές ματιές που και που. Μου ζήτησε να κάνω κι εγώ το ίδιο και το έκανα. Όταν γύρισα, είδα πως φορούσε μόνο το κάτω μέρος της φόρμας του, αφήνοντας το γυμνασμένο του στέρνο ακάλυπτο.

''Έτσι θα κοιμηθείς;'' Ξεροκατάπια. Εντάξει, μπορεί και εγώ να φόραγα ένα σορτσάκι μαύρο με καρδούλες και ένα ασορτί μπλουζάκι, αλλά δεν ήταν τίποτα το πρόστυχο. Μου έριξε ένα πονηρό βλέμμα.

''Έτσι κοιμάμαι συνήθως'' ''Τυχερή που θα είναι η κοπέλα που θα χαρεί αυτό το κορμί, παίδαρε μου'' σκέφτηκα εγώ, το μόνο όμως που βγήκε από τα χείλη μου είναι:

''Μάλιστα'' Και, πέφτοντας στο κρεβάτι, λες να έγινε σεισμός δέκα Ρίχτερ, είπα, νιώθοντας πάρα πολύ αμήχανα ''Καληνύχτα'' Τον ένιωσα να γλιστράει δίπλα μου και να περνάει το χέρι του γύρω από την μέση μου.

''Τι κάνεις;'' Γύρισα και τον κοίταξα, με τα σώματά μας να βρίσκονται υπερβολικά κοντά.

''Σσσ'' έκανε εκείνος και μου έκλεισε συνωμοτικά το μάτι. Η πόρτα άνοιξε και η Άουμπρι μπήκε στο δωμάτιο, φορώντας ένα αποκαλυπτικό baby doll.

''Είστε εντάξει, παιδιά; Θέλετε κάτι;''

''Όχι, Άουμπρι, σ' ευχαριστώ'' είπα, εντελώς μηχανικά εγώ ''Μπορείς να πηγαίνεις''

''Εντάξει'' έκανε καλοσυνάτα εκείνη ''Καληνύχτα'' Προτού κλείσει την πόρτα, αναστέναξε κάπως μελαγχολικά και είπε:

''Άχου, τι όμορφο ζευγάρι που είστε οι δυο σας!'' Χαμογέλασα μηχανικά και, μόλις έκλεισε επιτέλους την ριμάδα την πόρτα, αποτραβήχτηκα από τον Τσαντ.

''Αυτή η κοπέλα είναι ενοχλητική'' Ο Τσαντ ανασηκώθηκε από την θέση του γελώντας.

''Ήθελε να δούμε απλώς άμα χρειαζόμαστε κάτι''

''Δυναμίτη! Για να της κάψω το σπίτι! Αυτό χρειαζόμουν, αλλά δεν την είδα να μπαίνει στον κόπο να τον φέρνει'' Το ήξερα ότι η αντίδρασή μου ήταν κάπως υπερβολική, αλλά και το άγγιγμα του Τσαντ με έκανε να αισθανθώ κάπως άβολα.

''Καλά, ηρέμησε'' έκανε ατάραχος εκείνος ''Πέσε να κοιμηθείς τώρα και τα λέμε το πρωί'' Έκατσα πάλι διστακτικά στο κρεβάτι. Πήγα να πω κάτι, όταν τον είδα να πέφτει ξερός στον ύπνο. Πάλι καλά, γιατί και εγώ ήμουν κουρασμένη και, αν δεν είχε κοιμηθεί πρώτος, ούτε και εγώ ξέρω πως στο καλό θα με έπαιρνε ο ύπνος. Έκατσα όσο πιο μακριά γίνονταν από εκείνον, έκλεισα τα μάτια μου και, μετά από λίγη ώρα, με πήρε και εμένα ο ύπνος.

Κάποια στιγμή μες στην νύχτα, ξεράθηκε τελείως ο λαιμός μου. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, φόρεσα τα σανδάλια μου και πήγα στην κουζίνα για να πιω λίγο νερό. Περνώντας όμως από το δωμάτιο της Άουμπρι, την άκουσα με την υπερηχητική μου ακοή να προσπαθεί να πνίξει κάτι βογγητά. Πήγα να δω αν είναι καλά γιατί ανησύχησα. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη και το θέαμα που αντίκρισα με έκανε να παγώσω στην θέση όπου βρισκόμουν: την είδα στημένη στα τέσσερα και να την παίρνει κάποιος από πίσω. Αυτό όμως δεν ήταν αυτό που με έκανε να παγώσω.

Αυτός με τον οποίο έκανε έρωτα η Άουμπρι ήταν ο Άντονι.

Γιούπιιιι!!! Κεφάλαιο!!!

Ωραία οικογένεια!. Δεν είναι βέβαια και μεγάλη έκπληξη που ο Άντονι πάει και με την Άουμπρι αφού έχουν σχεδόν την ίδια ηλικία και αυτός είναι γλοιώδης και σιχαμερός όσο δεν παίρνει, αλλά τέλος πάντων

Πλάκα είχε έτσι όπως τα έλεγε η Λούνα για την οικογένειά της και για το μαγνητικό πεδίο.

Αυτή την εξήγηση με τις ομάδες αίματος δεν την είχα σκεφτεί καθόλου. Περίμενα να είναι κάτι στο όνομα που θα έκανε τη Λούνα να καταλάβει πως είναι υιοθετημένη. Όμως ήταν πολύ καλή και λογική

Αυτό με τα κουνούπια ότι είναι ξαδερφάκια των βρικολάκων το έλεγα κι εγώ.

Α, και κάτι ακόμα: είπες ότι το μαγνητικό πεδίο δεν επιτρέπει να περάσουν υπερφυσικά πλάσματα και ανέφερες και λυκανθρώπους. Θα βάλεις κανέναν λυκάνθρωπο στην ιστορία;

Ανυπομονώ για τη συνέχειαααα!!!

Α. Περίμενα να παθαίνετε πληθυσμιακό σοκ, αλλά μάλλον έκανα λάθος ο_0 :P

Ε ναι. Σκέφτηκα να μην είναι κάτι πολύ ''κουλό,'' να έχει και κάποια λογική εξήγηση

Όχι, δεν σκέφτομαι να βάλω καθόλου λυκανθρώπους στην ιστορία και ούτε πρόκειται.

Η συνέχεια όποτε θέλετεεε

Με τι να πάθουμε πληθυσμιακό σοκ;

Θέλω συνέχεια αυτή τη στιγμή! Pleeeezzz!!!

μεεε όσα είπε η Χριστίνα!

Ο Τσαντ θα την προδώσει;;

στο τελευταίο έσκασα στα γέλια

Χριστίνα: Ακόμα και νέος που είναι, δεν παύει να είναι πατριός της, ξέρω 'γω...Είναι κάπως -.-

Άντεεε...Μόνο για σένα, αφού μου το ζήτησες Μπορείς να περιμένεις μέχρι να κάνω τις διορθώσεις;

Μαρία: Όοοχι καλέ! Τι, όλοι σαν τον Ντράκο είναι; -.-

Αααα κάτι θα κάνει με την Λούνα έτσι;;:Ρ

Α, γι αυτό... Εντάξει, είναι κάπως, δε λέω, αλλά δεν είναι και τελειώς παράλογο...

Άντε, να περιμένω να κάνεις τις διορθώσεις.

Μαρία:Όχι, πονηρό μυαλό :O
Χριστίνα: Τουλάχιστον, δεν είναι συγγενείς εξ' αίματος -.- Κάτι είναι κι αυτό :P

Ανεβάζω το επόμενο κεφάλαιο, μιας και έχω όρεξη να το διορθώσω (άντε, σας έφεξε )

Κεφάλαιο 22ο

Το πρωινό που βρίσκονταν πάνω στο τραπέζι ήταν μεν εύγευστο και διόλου ευκαταφρόνητο, ωστόσο, δεν έλεγε να κατέβει μπουκιά κάτω. Σκάλιζα αδιάφορα το πιάτο μου, ρίχνοντας κλεφτές ματιές πότε στον Άντονι και πότε στην Άουμπρι. Έκαναν λες και δεν συνέβαινε απολύτως τίποτα. Και οι δυο ήταν φυσιολογικοί: ο Άντονι το ίδιο γλοιώδης και η Άουμπρι με την ίδια, χαζή έκφραση στο πρόσωπό της. Αυτό με έκανε να αναρωτιέμαι: μήπως η αφέλεια της Άουμπρι ήταν παγίδα; Μια καλά μελετημένη και σχεδιασμένη παγίδα ώστε να προσέξω αυτό το κύριο χαρακτηριστικό της, αλλά να αγνοήσω το πόσο πονηρή και δολοπλόκα μπορούσε να γίνει; Ή μήπως όντως ήταν αφελής και άφηνε τον Άντονι να την εκμεταλλεύεται (γιατί, ειλικρινά, δεν έδειχνε να της έχει βάλει και το πιστόλι στον κρόταφο) Προτού μάθω περισσότερα γι' αυτά τα δυο ερωτήματα, έπρεπε να είμαι λίγο πιο προσεκτική.

Είδα την Έθελ να σκυθρωπιάζει και να λέει:

''Τι έγινε, Λούνα; Δεν είσαι και στο Χίλτον, το ξέρουμε, αλλά δεν σου σερβίραμε κιόλας και σκ@τά στο πιάτο για να έχεις τέτοια φάτσα'' Η Άουμπρι την κοίταξε σοκαρισμένη και προσπάθησε να απολογηθεί εκ μέρους της.

''Η μητέρα μου έχει μια ιδιοτροπία: δεν της αρέσει να βλέπει τον άλλο να σκαλίζει το πιάτο του χωρίς να τρώει'' Αυτό, όμως, δεν της έδινε το δικαίωμα να μου μιλάει έτσι, γιατί ήμουν έτοιμη να τα πάρω στο κρανίο.

''Το πρωινό είναι μια χαρά'' είπα, κάπως συγκροτημένα, εγώ ''Απλώς, δεν έχω όρεξη'' Ο Τσαντ πέρασε το χέρι του γύρω από τη μέση μου. Ω ναι, είχα ξεχάσει ότι παριστάναμε το ζευγάρι.

''Θες να πάμε μια βόλτα στο δάσος; Να πάρεις λιγάκι καθαρό αέρα; Θα αισθανθείς καλύτερα''

''Αυτό θα ήταν μια καλή ιδέα'' Έπρεπε, ούτως ή άλλως, να μιλήσουμε, χωρίς την παρουσία τρίτων. Έκανα να σηκωθώ από την καρέκλα μου, όταν, άξαφνα, η Άουμπρι είπε:

''Μητέρα, γιατί δεν πας μαζί τους, να κάνετε παράλληλα εξάσκηση και στην μαγεία;'' Τόσο εγώ όσο και η Έθελ της ρίξαμε ένα παρατεταμένο βλέμμα γεμάτο νόημα, το οποίο ευχόμασταν να πιάσει με την πρώτη, αλλά, για κακή μας τύχη, δεν έπιασε. Μετά από μερικά λεπτά σιγής και ''σπινθήζουσες'' ματίες, η Έθελ είπε:

''Καλά, θα της μάθω δυο-τρία κόλπα, ίσα-ίσα για το ''Χόκους Πόκους'' '' Γύρισε προς τα εμένα, με βλέμμα κενό, αλλά εξίσου απρόθυμο, όπως πάντα ''Μην με κάνεις να χάσω τον χρόνο μου άδικα, μικρή'' Αυτό ήταν. Τα είχα πάρει στο κρανίο. Πλησίασα κοντά της, την κοίταξα με θάρρος στα μάτια και της είπα, εξίσου επιθετικά:

''Και εσύ κόψε λίγο το υφάκι ''Και χάρη σου κάνω, γι' αυτό βγάλε τον σκασμό!'' '' Είχε έρθει η ώρα πλέον να της πω όλα όσα ήθελα να της πω από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα. Είχα βαρεθεί πλέον αυτή την απαράδεκτη συμπεριφορά της ''Δεν με πας, το έχουμε καταλάβει. Δεν σε νοιάζει που είμαι κόρη σου, το 'πιασα κι αυτό. Σου έχω νέα όμως: ούτε και εγώ σε νιώθω σαν μάνα μου. Η ''μάνα'' μου, παρόλο ότι δεν ήταν η βιολογική μου μητέρα, με φρόντισε και με ανάθρεψε όσο καλύτερα μπορούσε. Μπορεί να έκανε λάθη, αλλά ήταν δίπλα μου ανά πάσα ώρα και στιγμή. Εσύ όμως που ήσουν; Κρυβόσουν, μη τυχόν και σε βρω!'' Την έδειξα με το δάχτυλο ''Ο πατέρας μου, τουλάχιστον, φέρθηκε πολύ καλύτερα από εσένα και δεν με παράτησε στους πέντε δρόμους!'' Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό της.

''Είσαι σίγουρη πως είναι ο πραγματικός σου πατέρας;'' Αυτό με έκανε να σαστίσω.

''Τι θες να πεις; Ότι ούτε εκείνος είναι ο πραγματικός μου πατέρας;''

''Ο θετός σου πατέρας ήταν ένας ανόητος!'' έκανε εκείνη, με αυτό το σαρδόνιο χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπό της ''Του πούλησα το παραμύθι και εκείνος το έχαψε σαν καλός μαλ@κας που ήταν''

''Θες να πεις...'' Με το ζόρι συγκρατούσα την ψυχραιμία μου ''Ότι τον έκανες να πιστέψει ότι ήμουν δικό του παιδί, ενώ στην ουσία ήσουν ήδη έγκυος από κάποιον άλλο;'' Εκείνη συνέχισε να χαμογελάει ατάραχη. Ήθελα να της βγάλω το κοντοκομμένο της μαλλί τρίχα προς τρίχα.

''Και τι να έκανα;'' Έκανε μια πλατιά χειρονομία ''Ο πατέρας σου ήταν ένας ψωραλέος μπεκρής που το μόνο που έκανε ήταν να πουλάει χειροποίητα φυλαχτά σε τουρίστες και να χάνει όσα χρήματα έβγαζε στα χαρτιά'' Στην αναφορά αυτών, μια μελαγχολική έκφραση εμφανίστηκε στο πρόσωπό της ''Τουλάχιστον, ο γιατρός ήταν σοβαρός άνθρωπος''

''Κάτι που εσύ εκμεταλλεύτηκες στο έπακρο!'' Εκμεταλλεύτηκε την καλοσύνη ενός ατόμου σαν τον πατέρα μου με αυτό τον αισχρό τρόπο. Αυτό δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι.

Όταν την είδα να γνέφει καταφατικά και να συνεχίζει αυτό το ηλίθιο χαμόγελο, έχασα κάθε έλεγχο: όρμισα καταπάνω της, σφίγγοντας της δυνατά τον λαιμό. Ήθελα να την χτυπήσω γερά στο κεφάλι. Ήθελα να την κάνω να ματώσει, να μετανιώσει για όλα όσα είχε κάνει σε εμένα, στην οικογένειά μου. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο γερά την έσφιγγα. Άρχισε να παλεύει για οξυγόνο, αλλά εγώ δεν την άφηνα εξ' επίτηδες.

Έπρεπε να με τραβήξουν και οι τρεις από πάνω της για να γλιτώσει. Όταν το έκαναν, την είδα να πιάνει σφιχτά τον λαιμό της, παλεύοντας για να αναπνεύσει.

''Βέβαια!'' κραύγασε εκείνη, με μάτια κατακόκκινα. Υπήρχαν βαθιά σημάδια στο λαιμό της από τα δάχτυλά μου ''Έπρεπε να το περιμένω ότι θα αντιδρούσες έτσι, hija de puta'' Της άστραψα ένα ηχηρό χαστούκι που έκανε και τους τρεις τους να ανοιγοκλείσουν έκπληκτοι τα μάτια τους. Αίμα έρεε από το στόμα της.

''Una puta más grande que tú? No lo creo'' Η Άουμπρι μαζεύτηκε στην θέση της και ο Άντονι σφύριξε επιδοκιμαστικά.

Χωρίς να πω τίποτα άλλο και με το αίμα μου ακόμα να βράζει, κοπάνησα με δύναμη την πόρτα και βγήκα από το σπίτι, αναπνεύοντας σταθερά και γρήγορα, προσπαθώντας να ηρεμήσω, κάτι που εκείνη την στιγμή φαινόταν αδύνατον. Ο Τσαντ, σε ελάχιστον χρόνο, βρέθηκε να συμβαδίζει στο πλάι μου.

''Έχασες τον έλεγχο'' παρατήρησε απλά και με κοίταζε τόσο με θαυμασμό όσο και με περίσσιο φόβο. Ήλπιζα να μην τον τρομάξω με το βλέμμα μου, αλλά πρέπει να ήταν ολοφάνερο το πόσο θυμωμένη ήμουν.

''Δεν άκουσες τι έκανε;'' Ευτυχώς που μιλούσαμε στα αγγλικά, αν και, ακόμα και έτσι, τραβούσαμε την προσοχή όσο περνούσαμε μέσα από τον κόσμο ''Φόρτωσε την ευθύνη για την ανατροφή μου στις πλάτες κάποιου άλλου για να απαλλαγεί εκείνη από την ευθύνη αυτή''

''Ναι...'' άρχισε εκείνος, αλλά φαινόταν ότι θα διαφωνούσε μαζί μου και δεν έπεσα έξω ως προς αυτό ''...σκέψου όμως πως, με αυτό τον τρόπο, σου πρόσφερε μια καλύτερη ζωή''

''Αυτό είναι αλήθεια'' Όφειλα να το παραδεχτώ αυτό ''Δεν με πείραξε αυτό όμως. Αυτό που με πείραξε είναι η απάτη της, τα ψέματά της. Το ότι φέρθηκε έτσι σε έναν τέτοιο άνθρωπο. Ο πατέρας μου μπορεί να είναι κάπως αυστηρός, δεν αντιλέγω, αλλά ήταν και εξακολουθεί να είναι ένας καλός άνθρωπος'' Τα γαλανά του μάτια τώρα με κοίταζαν με συμπόνια. Είχε τόσο γλυκιά έκφραση στο πρόσωπο, τόσο γαλήνια.

''Μου θυμίζεις τον εαυτό μου...ή καλύτερα, το πως ήμουν κάποτε'' Αυτό με έκανε να γελάσω.

''Τι; Μοίραζες και εσύ ξύλο αβέρτα στον κόσμο;'' Αυτό τον έκανε να γελάσει.

''Κάποτε, ήμουν εξίσου οξύθυμος και παρορμητικός, ίσως και περισσότερο. Και, ναι, είχα μπλέξει σε καυγάδες, με τα χρόνια όμως το ξεπέρασα αυτό. Συνέβαλε, βέβαια και σε μεγάλο βαθμό και η εκπαίδευση μου ως κυνηγός'' Δεν μπορούσα να συγκρατήσω το χαμόγελο στα χείλη μου.

''Πως και έγινες κυνηγός, εν πάση περιπτώσει; Περνιέσαι μεν για αφηρημένος και ολίγον τρελούτσικος καλλιτέχνης, αλλά σε καμία περίπτωση για κυνηγός βρικολάκων'' Το να συνεχίσω αυτή την συζήτηση ήταν το μόνο που μπορούσε κάπως να κατευνάσει τον θυμό μου. Εκείνος πέρασε το χέρι του φιλικά γύρω από τους ώμους μου και είπε, με ένα πηγαίο χαμόγελο.

''Κάποια άλλη φορά, ίσως να σου πω και την δική μου ιστορία''


Εφόσον περπατήσαμε λίγο ακόμα και εξερευνήσαμε τον ''καταυλισμό,'' πήραμε το ολοκαίνουριο, κατάμαυρο τζιπ που είχε προμηθευτεί ο Τσαντ (πράγματι, το να ξεπετάγονται φανταχτερά αντικείμενα από το πουθενά φάνταζε παιχνιδάκι για τους κυνηγούς και δεν μου έκανε εντύπωση πλέον) Περάσαμε από το ξενοδοχείο όπου διέμενε ο Μπλέιζ και εκεί τους μίλησα σχετικά με τα όσα είδα δει το προηγούμενο βράδυ. Και οι δυο τους με συμβούλευσαν να το κρατήσω κρυφό, σε περίπτωση που μου χρησίμευε στο μέλλον. Φύλαξα αυτή την συμβουλή στο πίσω μέρος του μυαλού μου και, εφόσον περάσαμε λίγο ακόμα χρόνο με τον Μπλέιζ, τον αποχαιρετήσαμε και γυρίσαμε πίσω στο σπίτι της Έθελ.

Ενώ ο Τσαντ με άφησε στο σπίτι, μιας και ήθελε να αγοράσει κάτι από ένα ''πράγμα'' (γιατί κτίσμα, μια φορά, δεν ήταν) που έμοιαζε με ψιλικατζίδικο, παρατήρησα ότι δεν ήταν κανένας άλλος στο σπίτι εκτός από τον Άντονι. Φορούσε ένα γελοίο, ροζ σορτσάκι, κάτι φθαρμένες, απαίσιες παντόφλες και έτρωγε ένα παγωτό.

''Που γυρνάς εσύ;'' ρώτησε, τάχα αδιάφορα. Πήγα προς το ψυγείο και άρπαξα με νεύρα ένα μπουκάλι νερό.

''Κάναμε μια βόλτα εδώ γύρω με τον Τσαντ'' απάντησα και γέμισα το ποτήρι μέχρι επάνω. Γύρισα για να τον κοιτάξω, ελπίζοντας να τον προειδοποιήσω με το βλέμμα μου ''Δεν γουστάρω να μου κάνεις έλεγχο, γι' αυτό άσ' το'' Πήρα το ποτήρι και πήγα να κάτσω στο σαλόνι, όταν τον είδα με την άκρη του ματιού μου να πιάνει το ελεύθερό μου χέρι. Τα δάχτυλά του ήταν ιδρωμένα, η παλάμη του το ίδιο.

''Τελικά, είσαι ζόρικη εσύ'' Με τράβηξε τόσο απότομα επάνω του που μου χύθηκε το νερό που κρατούσα ''Με φτιάχνουν οι ζόρικες'' Πάλεψα για να του ξεφύγω.

''Προφανώς, εσύ πας ακόμα και με θηλύκια γάτα. Άφησέ με'' φώναζα εγώ, καθώς πάλευα να του ξεφύγω. Όταν είδα ότι δεν χαλάρωσε την λαβή του, αντίθετα, με έσφιγγε πιο πολύ επάνω του, του έχωσα μια στο κεφάλι με το ποτήρι που κρατούσα. Τον είδα να ζαλίζεται και πήγα να του χώσω μια μπουνιά, κάτι που τελικά έκανε ο Τσαντ για εμένα. Ο Άντονι έπεσε αναίσθητος στο
πάτωμα.

Δεν κάναμε καμία κίνηση για να τον σηκώσουμε από το πάτωμα, απλώς τον αφήσαμε εκεί. Τότε, είδα τον Τσαντ να κρατάει ένα χαρτάκι και να λέει εύθυμα, παρά τον εκνευρισμό του.

''Σήμερα το βράδυ έχει πανηγύρι στην γύρω περιοχή. Τι λες να πάμε;''

Τι κεφάλαιο ήταν αυτό;! Έτσι έμεινα!

Άρα η Λούνα είναι παιδί ενός τυχαίου και τη φόρτωσε η μάνα της στον άλλον... Αυτό δεν το περίμενα με τίποτα. Εντάξει να είναι από άλλη μητέρα, αλλά τελείως υιοθετημένη δεν το περίμενα.

Μεγάλη αγάπη βλέπω όμως μεταξύ όλων. Πολύ τη συμπάθησε η Λούνα την καινούργια της οικογένεια

Του Άντονι καλά του έκανε!!! Του χρειαζόταν και με το παραπάνω! Και με τη μάνα, και με τη μεγάλη κόρη και τώρα και με τη μικρή; Αλλά έτσι που τον αφήσανε "ψώφιο" στο πάτωμα δεν θα προκαλέσει αυτό κι άλλα προβλήματα;

Ο Τσαντ μετά από όλα όσα έγιναν πού τη βρήκε την όρεξη για να πάει σε πανηγύρι, μου λες; Εκτός κι αν έχει κάτι το ξεχωριστό αυτό το πανηγύρι (πχ καμιά μάντισσα που θα πει στη Λούνα τη μοίρα της, τον πραγματικό πατέρα της Λούνας ή κάτι παρόμοιο) και ο Τσαντ το ξέρει.

Ανυπομονώ να δω τι θα γίνει!!!

Perfecto!

Ω με πρόλαβε η Χριστίνα

χαχα δεν πειράζει απλά θα πω Τέλειο κεφάλαιοοο....!


ο Άντονι καλά να πάθει ο ψυχό ανώμαλος-.-'

Άντε να δούμε αν θα τα βρει η Λούνα με την μητέρα της, που κάτι μου λέει ο,τι θα συνεργαστούν στο μέλλον

Συνέχεια συνέχεια!

Χριστίνα, Μορένα, Μαρία, για τα σχόλιά σας. Θα απαντήσω σε όλα μετά από αυτό το post (για ευνόητους λόγους, μιας και...)

Αυτά είναι τα 2 τελευταία κεφάλαια του βιβλίου. Το επόμενο βιβλίο θα το ξεκινήσω μάλλον από βδομάδα και θα ανοίξω και σχετική ενότητα εδώ, στο Book of Shadows Enjoooy

Κεφάλαιο 23ο

Το πανηγύρι στο Πουέρτο δε Ακαχούλτα μου θύμισε την ''Αυλή των Θαυμάτων'' για την οποία μιλούσε κάποτε ο Κλοπίνος στην Παναγία των Παρισίων. Το πανηγύρι διέθετε μεν ό, τι μπορεί να διαθέτει ένα συνηθισμένο πανηγύρι (ταχυδακτυλουργικά κόλπα, ατελείωτους πάγκους και θέαμα) με την αντίστοιχη πληθώρα των πολιτισμών που έφερε η κοινότητα, ωστόσο, υπήρχε και μια δόση μυστηρίου, λες και καραδοκούσε κάτι που θα χαλούσε αυτή την φρενήρη βοή του κόσμου, του θεάματος και της διασκέδασης.

Καθώς περνούσαμε ανενόχλητοι μέσα από τον κόσμο, ένιωσα ένα χέρι να με αγγίζει απαλά στον καρπό και μια σιγανή φωνή να λέει:

''Λούνα; Λούνα;'' Η φωνή ήταν γυναικεία, αλλά η γυναίκα φορούσε κουκούλα και δεν μπορούσα να δω καλά τα χαρακτηριστικά της.

''Πως ξέρεις το όνομά μου;'' έκανα, έκπληκτη, εγώ.

''Ακολούθησε με'' Ήμουν έτοιμη να πω και στον Τσαντ να έρθει μαζί μου, δεν πρόλαβα όμως γιατί εκείνη με τράβαγε από το χέρι και με έσερνε μακριά από την οχλοβοή. Μπήκαμε σε μια μοβ, ανατριχιαστική σκηνή που λειτουργούσε σαν μαντείο. Ένιωσα μια ανατριχίλα να διαπερνά την ραχοκοκκαλιά μου.

''Πως ξέρεις το όνομά μου;'' επανέλαβα εγώ, πιο θαρρετά αυτή τη φορά, ευχόμενη να μην ήταν φανερό το πόσο άβολα αισθανόμουν στην πραγματικότητα.

''Δεν θα με ακολουθούσες αν στο έλεγα, σωστά;'' Έβγαλε την κουκούλα και αποκάλυψε τα χαρακτηριστικά της. Ήταν νεότερη από μένα, σαφώς κοντύτερη, με μακριά, σκούρα, καστανά μαλλιά και με μεγάλα, σμαραγδένια μάτια.

''Δεν είχα σκοπό να σε ακολουθήσω, έτσι κι αλλιώς'' Ξεφούρνισα την αλήθεια προτού καν το σκεφτώ. Ένα απαλό, γοητευτικό χαμόγελο έκανε το πρόσωπό της να μοιάζει όλο και πιο μυστήριο και αινιγματικό.

''Δεν ξέρω τι σου είπε εκείνη η τρελή η Malkavian, με εμένα όμως ετοιμάσου να ακούσεις αλήθειες'' Πως το ήξερε αυτό; Βρικόλακας δεν έδειχνε να είναι και η Έθελ ή η Άουμπρι αποκλείεται να της τα είχαν πει αυτά, μιας και δεν τους είχα μιλήσει για το παρελθόν μου. Εκτός εάν...

''Ο Ντράκο'' ψιθύρισα εγώ, μέσα από τα δόντια μου.

''Ο οποιοσδήποτε ανοιχτόχρωμος δράκοντας με κόκκινα μάτια απαγορεύεται να εισέλθει στον καταυλισμό μας'' είπε, κάπως βαρύθυμα, εκείνη. Έριξε μια ματιά γύρω στο δωμάτιο, λες και μπορούσε να δει κάτι που εγώ δεν μπορούσα να διακρίνω ''Σε ψάχνει, συνέχεια σε ψάχνει και το ότι δεν σε έχει βρει μέχρι τώρα τον έχει τρελάνει'' Την κοίταξα καλά-καλά με δυσπιστία.

''Είσαι μάντισσα;'' Ένα πανέμορφο χαμόγελο φώτισε ολόκληρο το πρόσωπό της.

''Παντού γύρω σου βλέπεις ή εχθρούς ή αγγελιοφόρους θανάτου. Χαλάρωσε. Δεν είμαι εχθρός σου. Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω''

''Για ποιο λόγο να το κάνεις αυτό; Τι μπορεί να κερδίσεις εσύ από αυτό;''

''Να τη πάλι η καχυποψία!'' είπε, γελώντας, εκείνη ''Τίποτα'' Το βλέμμα της, η σταθερότητα της φωνής της...Μπορεί και να έλεγε την αλήθεια ''Υπάρχει κάτι σε εσένα...το αισθάνθηκα από την πρώτη στιγμή που ήρθες σε εμάς. Είσαι σαν ένα μεγάλο μυστήριο που περιμένει να ανακαλυφθεί: μια ανεξερεύνητη θάλασσα, ένα απροσπέραστο ποτάμι, ένας απέραντος ωκεανός...''

''Για μέντιουμ που αποφεύγει την αλληγορία, κάνεις αλόγιστη χρήση αυτής'' παρατήρησα εγώ. Τα σμαραγδένια της μάτια με κοίταζαν, λες και προσπαθούσαν να διαβάσουν πίσω από τις λέξεις:

''Κοιμάται'' Απέμεινα να την κοιτάζω.

''Ποιος;''

''Spiritus intus te'' Αυτό με έκανε να ανατριχιάσω.

''Καλύτερα. Αυτό θέλουμε να παραμείνει ως έχει'' Εκείνη απλώς σηκώθηκε από την καρέκλα της, άνοιξε ένα κουτί, για να βγάλει από μέσα του μια κανονική τράπουλα.

''Κανονική τράπουλα; Δεν θα μου ''διαβάσεις'' την μοίρα με το μυστικό σας όπλο: τις κάρτες Ταρό;''

''Τα σύμβολα, μερικές φορές, μπορεί να σε παραπλανήσουν. Οι αριθμοί όμως δεν λένε ποτέ ψέματα'' Υπήρχε κάτι στον τρόπο που το είπε, κάτι...Δεν μπορούσα να το προσδιορίσω, αλλά, όσο περνούσε η ώρα, ένιωθα να ανατριχιάζω όλο και περισσότερο, ωστόσο, απέφυγα να το σχολιάσω.

Μου ζήτησε να ''κόψω'' κάμποσες φορές την τράπουλα με ποικίλους τρόπους, πότε με το ένα χέρι και πότε με το άλλο. Εφόσον μου ζήτησε να επιλέξω κάποια χαρτιά, τα οποία τα έβγαλε από την μοιρασιά για να είναι ''πιο δίκαιη η ''ανάγνωση,'' '' έφτιαξε μια περίεργη σειρά από εξάδες όπου, ενώ στην αρχή ήταν ευθεία, όσο περνούσε η ώρα, γίνονταν όλο και πιο πολύπλοκη. Κούπες, μπαστούνια, σπαθιά, καρό, νούμερα, άσσοι, βαλέδες, ντάμες, ρηγάδες, όλα περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου χωρίς κάποια συγκεκριμένη σειρά.

''Παράξενο'' έκανε, σκεπτική εκείνη ''Σε όσους έχω ρίξει τα χαρτιά μέχρι τώρα, σαφώς προπορεύονται οι επιθυμίες τους, αυτό που θέλουν να μάθουν περισσότερο απ' όλα, έπειτα η ζωή τους και τελευταίο το μέλλον τους (και αυτό αποσπασματικά) Όμως εσύ...'' είπε, χτυπώντας με το νύχι της, καταδεικνύοντας την τράπουλα ''Η ζωή σου είναι ένα χάος. Δύσκολα βγάζεις άκρη''

''Αυτό ξαναπές το'' είπα εγώ γελώντας. Με την τύχη που είχα εγώ, πιθανότατα να είχα βγάλει τα ''δυνατά χαρτιά'' από την αρχή του παιχνιδιού. Η κοπέλα έδειξε προς τα κάπου όπου δεν μπορούσα να βγάλω άκρη και άρχισε να εξηγεί: είχε κάτι σπαθιά ανακατεμένα με κάτι άλλα φύλλα όπου τα ''φυλλομετρούσε'' η Ντάμα καρό ''Μπορώ να πω ότι υπήρξε μια περίοδος νηνεμίας στην ζωή σου, αυτό όμως δεν ενδέχεται να κρατήσει για πολύ. Μπορεί κάποιους να συνέφερε η κατάσταση στην οποία βρισκόσουν, ενώ υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να το εκμεταλλευτούν αυτό προς όφελός τους'' Τα χαρτιά δεν είχαν τελειώσει ακόμα και εκείνη συνέχιζε να μοιράζει ''Η ευημερία και η ευτυχία που θεωρούσες κάποτε δεδομένες ενδέχεται να μην είναι πλέον. Θα αναθεωρήσεις, θα δεις τα πράγματα με άλλο μάτι, θα αλλάξεις. Φρόντισε αυτή η αλλαγή να είναι προς το καλύτερο'' Είχε ρίξει τα περισσότερα φύλλα και της είχε μείνει μόνο ένα ''Αυτό το φύλλο είναι καθοριστικό για όλη την παρτίδα'' είπε και το έριξε στο τραπέζι. Στην θέα του, παγώσαμε και οι δυο:

Ντάμα Μπαστούνι. Η κοπέλα μετά βίας πάσχισε να χαμογελάσει.

''Λοιπόν, ίσως και να έχεις δίκιο: ίσως να υπάρχουν αυτοί οι ''θανατηφόροι άγγελοι'' που τόσο πολύ φοβάσαι'' Έσκυψε, με τράβηξε γερά από το μπλουζάκι των Doors που φορούσα και έφερε το αυτί μου κοντά στα χείλη της ''Είδα κάτι...κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω ακόμα. Αφορά αυτό το πνεύμα, το blanco demonio που κρύβεις μέσα σου. Ξέρω πως μπορείς να απαλλαγείς από αυτό'' 'Έχωσε ένα χαρτάκι στην τσέπη μου ''Συνάντησε με αύριο σε αυτό το μέρος'' Σηκώθηκε ατάραχη, έκατσε ήρεμα στην θέση της και φώναξε ''Αυτά ήταν όσα είχα να σου πω, ξένη. Δρόμο τώρα. Έχω δουλειές να κάνω'' Την ευχαρίστησα, όντας ακόμα σαστισμένη μετά από όλα αυτά, έκανα μεταβολή και βγήκα από την σκηνή.

Ένιωθα το σημείωμα να καίει μέσα στην τσέπη μου. Τι να σήμαινε άραγε αυτή η παράξενη συνάντηση; Έπρεπε να την εμπιστευτώ αυτή την κοπέλα; Πόσες οι πιθανότητες, άραγε, να έλεγε την αλήθεια; Όταν έλεγε πως ήξερε τον τρόπο για να με απαλλάξει από αυτό το πνεύμα, φαινόταν απολύτως βέβαιη, με μια ματιά που έβλεπε μπροστά στο μέλλον, κάτι πολύ μακρινό που επρόκειτο να συμβεί...

Ένα σκούντημα στους ώμους με έκανε να τιναχτώ ολόκληρη.

''Όπα, όπα, εγώ είμαι'' είπε ο Τσαντ, προσπαθώντας να με καθησυχάσει. Δεν συνειδητοποιούσα ότι έτρεμα ολόκληρη ''Είσαι καλά; Ανησύχησα. Σε έψαξα παντού'' Πόση ώρα, αλήθεια; Μέσα στην σκηνή, είχα χάσει την αίσθηση του τόπου και του χρόνου.

''Βρήκα κάποια...'' προσπάθησα να πω, με τα λόγια να βγαίνουν με κόπο από το στόμα μου.

''Ναι;'' Με παρότρυνε να συνεχίσω. Πήρα μια κοφτή ανάσα.

''Με διαβεβαίωσε πως ήξερε έναν τρόπο για να με απαλλάξει από το πνεύμα που βρίσκεται μέσα μου'' Τα μάτια του στυλώθηκαν ανήσυχα επάνω μου.

''Και την πιστεύεις;''

''Να πάρει, δεν ξέρω τι να πιστέψω'' αποκρίθηκα με κάθε ειλικρίνεια εγώ ''Το μόνο που ξέρω είναι πως με περιμένει αύριο σ' αυτό το μέρος'' Έβγαλα το χαρτάκι από την τσέπη μου και του το έδωσα. Εκείνος μελέτησε την διαδρομή και με διαβεβαίωσε ότι θα πηγαίναμε μαζί αύριο με την πρώτη ευκαιρία που θα παρουσιαζόταν.


Την επόμενη μέρα, αρνήθηκα γι' άλλη μια φορά να φάω πρωινό, αυτή την φορά όχι από αηδία, αλλά από ανυπομονησία. Ντύθηκα σε χρόνους ρεκόρ για τα δικά μου δεδομένα, όπως ακριβώς και ο Τσαντ και, ευθύς, βρισκόμασταν στον δρόμο. Η κοπέλα είχε πει πως θα μας συναντήσει σε ένα νεκροταφείο λίγο πιο πάνω από το Πουέρτο δε Ακαχούλτα. Όσο περνούσαμε την λεωφόρο και στρίβαμε μες στα δρομάκια, δεν μπορούσα να θαυμάσω ούτε το πράσινο, ούτε την θάλασσα, ούτε τίποτα. Το μόνο που είχα συνεχώς στο μυαλό μου ήταν αυτή η επικείμενη ''αλήθεια'' (ή κάτι που ευχόμουν, τέλος πάντων, να είναι αληθινό)

Μόλις φτάσαμε στο νεκροταφείο, βγήκα από το αυτοκίνητο και άρχισα να τρέχω προς το σημείο όπου μας είχε υποδείξει. Όσο πιο πολύ έτρεχα, τόσο περισσότερο μεγάλωνε και η αγωνία μου και η λαχτάρα μου, σύντομα όμως όλα αυτά έσβησαν.

Η κοπέλα ήταν νεκρή. Και το μυστικό της είχε πεθάνει μαζί της.

Κεφάλαιο 24ο

''Τι εννοείς ''είναι νεκρή;'' Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμουν αυτή την στιγμή ήταν η αποδοκιμασία του Μπλέιζ.

''Τι σημαίνει ''νεκρός'' Μπλέιζ;'' Για άλλη μια φορά, είχα χάσει την ψυχραιμία μου ''Πεθαμένος, τελειωμένος, ένα με τα σκουλήκια και το χώμα της γης. Θες να στο ζωγραφίσω κιόλας για να το καταλάβεις;'' Ο Τσαντ, διακρίνοντας την, όσο περνούσε η ώρα, ''αυξανόμενη'' οργή μου, απάντησε εκ μέρους μου, λίγο πιο ήπια και με περισσότερη λογική:

''Την βρήκαμε σήμερα το πρωί, λίγο πιο έξω από το νεκροταφείο'' Ο Μπλέιζ γύρισε προς το μέρος μου, κοιτάζοντας με με την οργή ζωγραφισμένη στο βλέμμα του.

''Κατανοώ την οργή και την αγανάκτησή σου, Λούνα, όμως αυτό δεν είναι δικαιολογία για να μου μιλάς έτσι! Δεν είμαι και ο τελευταίος τροχός της αμάξης''

''Με συγχωρείς'' είπα και το εννοούσα ''Αυτή η κοπέλα, όμως, ήταν ο μοναδικός ''σύνδεσμος'' ο οποίος θα μπορούσε, πιθανότατα, να με απαλλάξει από αυτό το πνεύμα, να έβαζε ένα τέλος σε αυτή την παρωδία...'' Ένιωθα τα μάτια μου να καίνε και την υπομονή μου να εξαντλείται. Ένιωθα να χάνω το κουράγιο μου. Ο Μπλέιζ με έπιασε από τους ώμους και με κοιτούσε, με ολοφάνερη ανησυχία:

''Έι! Μην στεναχωριέσαι. Τίποτα δεν έχει χαθεί, με άκουσες; Θα βρούμε μια λύση...'' Πέρασε το χέρι του μέσα από το δικό μου
''...μαζί'' Πόσο παρήγορα ήταν τα λόγια του! Εκείνη την στιγμή, ευχόμουν ολόψυχα όλα όσα έλεγε να ήταν αληθινά...

Το τηλέφωνό μου χτύπησε. Αποτραβήχτηκα από κοντά του και το σήκωσα. Η φωνή της Άουμπρι ακούστηκε πανικόβλητη.

''Λούνα; Λούνα;''

''Άουμπρι; Τι συνέβη; Ακούγεσαι...ταραγμένη'' Το λιγότερο. Η φωνή της ακούστηκε ξανά, λαχανιασμένη και εξίσου ταραγμένη:

''Κάτι κακό συνέβη...κάτι σοβαρό. Λούνα, η μητέρα μου δεν είναι καλά. Έλα, σε παρακαλώ. Όσο πιο γρήγορα μπορείς'' Άρχισε να κλαίει ''Δεν ξέρω τι να κάνω'' Προσπάθησα να την ηρεμήσω κάπως, αν και έβλεπα πως κάτι τέτοιο, για την ώρα, δεν ήταν δυνατόν.

''Προσπάθησε να ηρεμήσεις, εντάξει; Ερχόμαστε'' είπα και τερμάτισα την κλίση. Ο Τσαντ με κοιτούσε με θυμηδία στο βλέμμα.
''Τι έπαθε πάλι αυτή και ούρλιαζε έτσι;'' Προσπάθησα να καταπνίξω το χαμόγελό μου, αλλά δεν τα κατάφερα. Αναφερόταν, προφανώς, στην στιγμή που είχε βρει τον Άντονι αναίσθητο στο πάτωμα. Η σκηνή ακόμα με έκανε να γελάω όποτε το θυμόμουν.

''Ξέρω ότι το συνηθίζει αυτό, αλλά αυτή την φορά μου φάνηκε πως ήταν σοβαρό'' Η έκφραση τόσο του Μπλέιζ όσο και του Τσαντ σοβάρεψε με μιας ''Καλύτερα να πάμε να δούμε τι συμβαίνει''

Κανένας από τους δυο δεν φαινόταν πρόθυμος για κάτι τέτοιο, παρόλα αυτά ο Τσαντ συμφώνησε να κάνουμε μια στάση προς το σπίτι, προτού αρχίσουμε ξανά το ψάξιμο για τα αίτια του θανάτου της κοπέλας.


Ήταν ήδη περασμένη η ώρα όταν φτάσαμε στο Πουέρτο δε Ακαχούλτα. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει, κάτι που έκανε το χώμα κατά γης να μοιάζει πιο κόκκινο απ' ότι ήταν στην πραγματικότητα. Άθελά μου, το μυαλό μου σχημάτισε την εικόνα μιας λίμνης αίματος, κάτι που με έκανε να ανατριχιάσω, χωρίς να ξέρω το γιατί.

Στο σπίτι της μητέρας μου, η πόρτα φαινόταν παραβιασμένη με λοστό ή κάποιο άλλο αντικείμενο. Αυτό δεν ήταν καλό σημάδι. Άθελά μου, έβγαλα από την τσέπη το Desert Eagle που μου είχε δώσει ο Μπλέιζ για προστασία. Μπορεί ο κλέφτης να είχε φύγει από το σπίτι. Μπορεί να τον πιάσαμε επ' αυτοφώρω. Όποιες και αν ήταν οι πιθανότητες, έπρεπε να φυλάμε τα νώτα μας. Προχωρούσαμε με αργά και σταθερά βήματα και, εφόσον μέτρησα μέχρι το τρία, κοπάνησα την πόρτα με το πόδι μου.

Το σπίτι ήταν ρημαγμένο: τα έπιπλα αναποδογυρισμένα, οι κουρτίνες και τα καλύμματα σκισμένα και χαρτιά και βιβλία βρίσκονταν πεταμένα στο πάτωμα. Μπήκαμε μέσα στο σπίτι, κλείνοντας, όσο ήταν δυνατόν, την πόρτα πίσω μας και ρίξαμε μια ματιά τριγύρω. Πίσω από τον καναπέ και αναίσθητη στο πάτωμα βρίσκονταν η Άουμπρι. Είχε αίματα τόσο στο κεφάλι όσο και στα χέρια και στα πόδια. Έσκυψα από πάνω της, εξετάζοντας το σφυγμό της και την αναπνοή της. Οι ενδείξεις που παρουσίαζε, όπως ήταν φυσικό για έναν άνθρωπο λιπόθυμο, ήταν ασθενείς. Πάνω που πήγα να σηκωθώ και να συνεχίσω το ψάξιμο και στα υπόλοιπα δωμάτια του σπιτιού, ένιωσα ένα χτύπημα στο κεφάλι μου.

Η Έθελ στεκόταν από πάνω μου, με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο στα χείλη, λέγοντας, γεμάτη μοχθηρία και κακία:
''Ώστε έτσι, ε; Ήρθες να σώσεις την μανούλα από τον κίνδυνο. Λοιπόν, για να δούμε ποιος θα σώσει εσένα τώρα...''

Πήγε να με χτυπήσει ξανά στο κεφάλι, αλλά μπλόκαρα αμέσως τις κινήσεις της και της έχωσα μια μπουνιά ακριβώς πάνω από το διάφραγμα. Την είδα να παλεύει για να πάρει ανάσα, μα δεν μπορούσα να σταματήσω. Ήταν τέτοια η οργή μου που δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου. Της έχωνα γονατιές στο στομάχι, μπουνιές όπου και όποτε έβρισκα ευκαιρία. Εκείνη προσπαθούσε να αμυνθεί και να προβάλει κάποια αντίσταση, μα δεν μπορούσε να συναγωνιστεί την υπερφυσική δύναμη και ταχύτητα που είχα χάρη στο πνεύμα. Κάποια στιγμή, όταν την είδα να ματώνει και να στέκεται με δυσκολία όρθια, ένιωσα λες και ''έκλεβα'' σε αυτόν τον αγώνα με κάποιο τρόπο, λες και αυτό παραήταν εύκολο, μα δεν με ένοιαζε. Ήταν τέτοια η περιφρόνηση και η συμπεριφορά της όλες αυτές τις μέρες που, ακόμα και αν την σκότωνα, λίγο θα με ένοιαζε.

Πήγα να της ρίξω την χαριστική βολή, όταν ένιωσα ένα αδιόρατο σπρώξιμο. Αυτό με έκανε να τιναχτώ στον αέρα και να καρφωθώ με δύναμη στον τοίχο. Κάποιος έκανε χρήση της μαγείας. Αυτός ο κάποιος ήταν ο Άντονι. Έβλεπα την έκφρασή του, το πρόσωπό του: το ευχαριστιόταν αυτό. Ήθελε να πάρει εκδίκηση επειδή τον απέρριψα. Συνέχισε να με κρατά ακινητοποιημένη στον τοίχο και να με βασανίζει. Ένιωθα λες και μυριάδες βελόνες τρύπαγαν το κορμί μου ανά δευτερόλεπτο, όμως δεν ήθελα να λυγίσω. Δεν ήθελα να του δώσω αυτή την ικανοποίηση. Ο Τσαντ προσπάθησε να του επιτεθεί, όμως, με το ελεύθερό του χέρι, τον πέταξε έξω από το σπίτι. Με ένα και μόνο ξόρκι, οι πόρτες και τα παράθυρα σφραγίστηκαν με ένα αδιόρατο, προστατευτικό κάλυμμα.

''Είδες;'' έκανε εκείνος, με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο εφάμιλλο με αυτό της Έθελ ''Δεν υπάρχει διαφυγή πλέον για εσένα. Δεν υπάρχει διαφυγή για κανέναν από εμάς'' Και, τραβώντας με από το λαιμό, κάνοντας χρήση των τηλεκινητικών του δυνάμεων, είπε:

''Κοιμήσου''

Με πέταξε με δύναμη πάνω στη τζαμαρία του σαλονιού. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων, ο κόσμος χάθηκε και εμένα με κατάπιε το σκοτάδι.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, όλα ήταν καλυμμένα από μια πηχτή, παχύρρευστη ομίχλη. Ένας οξύς πόνος απλώνονταν, τόσο στο κεφάλι μου όσο και στην πλάτη μου. Αυτοί ήταν οι μόνοι διέξοδοι από αυτοί την θολούρα. Όσο αυξάνονταν ο πόνος, τόσο εγώ έδειχνα να επανέρχομαι στην πραγματικότητα.

Δεν μου πήρε και πολύ για να καταλάβω που βρισκόμουν. Ήμουν ακόμα στο σπίτι της Έθελ, δεμένη πάνω σε μια καρέκλα. Απέναντί μου βρίσκονταν η Άουμπρι, δεμένη και αυτή σφιχτά στην καρέκλα της. Μόλις είδαν ότι συνήλθα, η Έθελ ήρθε επάνω από το κεφάλι μου, σαν το φίδι που ζυγιάζει πότε είναι η κατάλληλη ώρα για να κατασπαράξει το υποψήφιο θύμα του, λέγοντας:

''Ξύπνησες, απ' ό, τι βλέπω'' Αισθανόμουν λες και είχα μουδιάσει ολόκληρη. Πόση ώρα ήμουν αναίσθητη; Έξω έδειχνε να έχει σκοτεινιάσει, που σημαίνει ότι μάλλον η ώρα ήταν αρκετή. Σκέφτηκα να την νευριάσω. Δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα άλλο από την θέση όπου βρισκόμουν. Είχα ήδη προσπαθήσει να ελευθερωθώ, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

''Από τις πολλές π#τσες που έχεις φάει, μάλλον έχεις τυφλωθεί'' Όπως το περίμενα, μου έριξε ένα ηχηρό χαστούκι.

''Πρόσεχε πως μιλάς στην μάνα σου, πουτ@νάκι'' Προσπαθούσε να συγκρατήσει τον εαυτό της, κάτι που δεν ήταν εύκολο.

''Μάνα μου;'' καύχασα εγώ ''Είσαι μάνα εσύ; Και οι δυο σου οι κόρες είναι δεμένες σε δυο αντικριστές καρέκλες. Τι θα κάνεις; Θα μας θυσιάσεις στο θεό Ήλιο;'' Το χαμόγελό της ήταν επικίνδυνο: μοχθηρό, γεμάτο κακία και απάθεια.

''Εκείνη μπορεί...'' Έβγαλε από την μέση της ένα μαχαίρι, που ήταν ποτισμένο με ένα παχύρρευστο υγρό που δεν μπορούσα να διακρίνω τι μπορεί να ήταν ''εσένα όμως δεν έχει έρθει η ώρα σου...ακόμα'' Ήταν τρελή. Δεν πήγαινε καλά. Εντάξει να θυσιάσει εμένα, αλλά και την κόρη της; Για ποιο λόγο; Έσκυψε από πάνω της, λες και το ότι θα την σκότωνε δεν σήμαινε τίποτα για εκείνη. Η Άουμπρι έκλαιγε με λυγμούς.

''Μπορεί να είπα εκείνη πουτ@νάκι...'' είπε, δείχνοντάς με με το μαχαίρι ''...αλλά και οι δυο μας ξέρουμε ποια είναι η μεγαλύτερη πουτ@να εδώ μέσα, ε, Άουμπρι;'' Η Άουμπρι δεν μιλούσε και έκλαιγε με λυγμούς. Η Έθελ εκνευρίστηκε από το κλάμα της και ούρλιαξε: ''Πως είναι να γ@μάς τον πατριό σου, γ@μιόλα;'' Της έχωσε δυο ηχηρά χαστούκια που την έκαναν να ματώσει από το στόμα. Τόσο ο Άντονι όσο και εκείνη ήταν σοκαρισμένοι. Το ίδιο και εγώ. Εκείνη γύρισε προς τον Άντονι, με ένα βλέμμα που πετούσε φλόγες, και είπε:

''Πόσο καιρό γίνεται αυτό, πίσω από την πλάτη μου; Πόσο καιρό πηγαίνεις στο κρεβάτι μου και μετά περνάς μια βόλτα και από το δικό της; Ή μήπως γίνεται το αντίστροφο;'' Γύρισε προς την Άουμπρι, κοιτώντας την με απαράμιλλη κακία ''Δεν έχει όμως σημασία τώρα. Θα το πληρώσεις αυτό...με την ζωή σου'' Προτού προλάβει να ανοιγοκλείσει το στόμα της, η Έθελ την κάρφωσε με δύναμη στην καρδιά. Η Άουμπρι πάλεψε για λίγο, μέσα σε λίγες στιγμές, όμως, είχε σβήσει. Αυτό δεν έλεγε να σταματήσει την Έθελ. Την μαχαίρωσε παντού: στην πλάτη, στο στήθος, την κοιλιά και, όταν βρήκε ''αρεστό'' το ''έργο'' της, της ξέσκισε τα ρούχα για να δούμε και εμείς τις μαχαιριές. Το θέαμα ήταν αποτρόπαιο. Τόσο εγώ όσο και ο Άντονι είχαμε παγώσει. Εκείνη σηκώθηκε ατάραχη από το πάτωμα, με τα ρούχα της γεμάτα αίματα, πλησίασε τον Άντονι και του ψιθύρισε στ' αυτί:

''Πως σου φαίνεται τώρα το κορμάκι που γ@μούσες; Εγώ την ξέσκισα καλύτερα από σένα, δεν συμφωνείς;'' Μακάρι να μπορούσα να απελευθερωθώ από αυτή την καρέκλα για να την κάνω να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα, την παλιοκ@ριόλα. Το πρόσωπο του Άντονι ήταν, πάλλευκο και ανέκφραστο σχεδόν, από τον τρόμο και την ταραχή του. Γύρισε και με κοίταξε. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που έβλεπα στο βλέμμα της. Και είχα δίκιο.

''Ας την κάνουμε να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Τι λες;''

Από όταν το είπε αυτό και μετά, φάνηκε να περνάει μια αιωνιότητα. Τα βασανιστήρια που είχε ετοιμάσει για εμένα ήταν φριχτά, απερίγραπτα. Μου είχαν δέσει και το στόμα για να μην ουρλιάζω, παρόλα αυτά, τα άρρωστα καθίκια συνέχιζαν ατάραχα το ''έργο'' τους Και ο Άντονι, αντί να σταματήσει, την βοηθούσε, ο καραγκιόζης. Ήμουν γυμνή, γεμάτη χαρακιές και αίματα και ευχόμουν να έχω πεθάνει. Εκείνη την στιγμή, ο θάνατος φαινόταν ο μόνος που μπορούσε να με απαλλάξει από το μαρτύριο μου.

Όταν πλέον νόμισαν πως είχαν κάνει αρκετά, δεν είχα ανακτήσει πλήρως τις αισθήσεις μου. Άρχισαν να ψέλνουν κάτι στα λατινικά. Μέσα στην θολούρα μου, διέκρινα κάποιες λέξεις και φράσεις. Προσπαθούσαν να μου κάνουν εξορκισμό. Μέσα σε όλον αυτό τον πόνο, ένα αδύναμο γέλιο βγήκε από μέσα μου. Εξορκισμός...Δεν ήμουν δαιμονισμένη και σύντομα θα έβλεπαν ότι δεν έχει κανένα αποτέλεσμα, όπως και έγινε.

Τότε, αλλάξαν τακτική. Άρχισαν να ψέλνουν ένα άλλο ξόρκι, αυτή την φορά ακόμα πιο ισχυρό. Ένιωσα το σώμα μου να παίρνει φωτιά, τα μέλη μου να σπάζουν και να ξαναενώνονται. Κάτι υπήρχε μέσα μου, κάτι που προσπαθούσε να σκίσει τις σάρκες μου για να ελευθερωθεί. Όμως δεν το έκανε αληθινά. Περισσότερο ξέσκιζε την ψυχή μου, χωρίς να αφήνει κομμάτια, χωρίς να αφήνει ίχνη.

Μόλις τελείωσαν, ένιωσα να γεννιέμαι ξανά, ολοκαίνουρια, γεμάτη ζωή. Τα σχοινιά τα έσπασα στο λεπτό και σηκώθηκα όρθια. Και οι δυο υποκλίθηκαν μπροστά μου και είπαν με δέος:

''Sheela na gig, nos sunt fida servi'' Έγλυψα τους κυνόδοντες μου, που πετάχτηκαν από το στόμα μου και είπα, με μια απόκοσμη φωνή που ήταν και δεν ήταν η δική μου:

''Έχετε κλείσει ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή προς την κόλαση. Και τώρα θα πληρώσετε''

Οh. My. God. Τι κεφάλαια ήταν αυτά;;; Καταληκτικά!!!

Μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα στο πανηγύρι. Ήταν σαν σκηνή από μυθιστόρημα fantasy (Μου άρεσε και η Παναγία των Παρισίων όταν ήμουν μικρή, so...)

Αυτή η μάντισσα ήταν καταπληκτική. Είχε τόσο πολύ μυστήριο! Αλλά πώς γίνεται να πέθανε; Όταν το διάβασα ήμουν κάπως: "Πέθανε; Τι θες να πεις πέθανε; Δεν μπορεί να πέθανε!"

Η Έθελ πώς και δεν σκότωσε και τον Άντονι μαζί με την Άουμπρι. Αφού κι αυτός έφταιγε (και ΕΠΡΕΠΕ να πεθάνει! ). Συνεργάστηκαν κιόλας!

Έκαναν τη Λούνα βρικόλακα απ' ό,τι κατάλαβα; Πώς έγινε αυτό; Δε θα έπρεπε να πεθάνει από το πνεύμα; Ή μήπως απλά "ξύπνησαν" το πνέυμα και τώρα "εκφράζεται" αυτό αντί για τη Λούνα; Και πώς και δεν την πείραξε το μαγνητικό πεδίο; Δε θα έπρεπε να την κάψει ή κάτι τέτοιο αφού βρίσκεται μέσα του;

Ο Τσαντ αλήθεια πού πήγε; Νόμιζα ότι είχαν πάει μαζί στο σπίτι της Έθελ...

ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ για τη συνέχειαααα!!!

Χριστίνα: Όπως είδες, τα αισθήματα ''αλληλεγγύης'' και ''αγάπης'' ανάμεσα τους, σαν οικογένεια και μέχρι το τέλος, ήταν αμοιβαία :P

Επειδή, απ' ό, τι μου είπε ο πατέρας μου, που έχει πάει εκεί, έχει όντως Ινδιάνους και άλλες φυλές, σκέφτηκα να είναι ανάλογη και η ατμόσφαιρα (και εμένα μου άρεσε η Παναγία των Παρισίων ^.^)

Και ο Μπλέιζ, όταν το άκουσε, ''κουφάθηκε'' :P Και η Λούνα τον πήρε από τα μούτρα τον καημένο Τς, τς, τς :P

Να με συγχωρεί η χάρη σου, αλλά έφταιγαν και οι δυο και έπρεπε να τους πληρώσει κανονικά και τους δυο με το ίδιο νόμισμα...Ή μήπως τελικά το έκανε;

''Ξύπνησαν'' το πνεύμα Όσο γι' αυτό, θα υπάρξει εξήγηση στο 3ο βιβλίο

Δεν είδες σε κάποια φάση που τον πέταξε έξω από το σπίτι και το σφράγισε κιόλας; Προσπάθησε να μπει μέσα, αλλά δεν τα κατάφερε

Αν θέλετε, μπορώ να ανεβάσω ένα promo (αλλά δεν έχω ετοιμάσει ακόμα κανένα κεφάλαιο και, αναγκαστικά, θα περιμένετε -.- :P)