Dark Queen Rises-Book 3

Εγώ θα καθορίσω το δικό σου μέσο, παιδί μου; Τι είμαι; Η Ντόρα η μικρή εξ-ερευνήτρια; :P

Αυτό το βλαμμένο τώρα, πού κολλάει;

Σε ένα μάθημα που έδινα στις εξετάσεις και είχε σχέση με έρευνες και ερευνητές -.-

ΘΆΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΝΤΌΡΑ!
(Gosh, I wanted so badly to say that ^^ )

Και την είχαν κι αυτή μέσα; ΜΗ μου πεις ναι, σε παρακαλώ, μη μου πεις ναι!

ΝΑΙ!!! Πάμε να το σκοτώσουμε το βλαμμένο!!!
(Κάθε λογικός άνθρωπος θέλει να το πει αυτό)

Όχι, δεν την είχαν μέσα. Αν την είχαν, θα έκανα ΦΌΝΟ
...
Α, και ΘΆΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΝΤΌΡΑ, μην ξεχνιόμαστε -.-

Ουλπ! 0_0 Βλέπω να σε κυριεύουν άγρια ένστικτα. Πάω να γράψω το επόμενο κεφαλαιάκι εγώ για να μην με βρουν σφαγμένη -.-
(αν και ξέρω ότι η σφαγή ήταν για την Ντόρα, παίρνω τα μέτρα μου :P)

Χαχαχαχα! Γράφε, αν και εσένα δε σε σκοτώνω (τουλάχιστον όχι τόσο πολύ).

Thanks. Αυτό είναι...παρήγορο :P

Δεν πάτε καλά! Άντε άντε Αργυρώ περιμένουμεεεεεεεεε!!

Ευχαριστούμε πολύ, επίσης Άντε, άντε, με φάγατε. Ορίστε το επόμενο κεφάλαιο

Κεφάλαιο 7ο

Το Hotel Giorgione, το ξενοδοχείο στο οποίο είχαν κάνει κράτηση από την εταιρία μας, ήταν ένα ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων. Ήταν ένα ιστορικό οίκημα, κομψό, γεμάτο αίγλη και με φροντισμένο περιβάλλον. Είχε μέχρι και εσωτερική αυλή, κάτι το οποίο, όπως έμαθα αργότερα, διέθεταν όλα τα ιστορικά οικήματα. Το δωμάτιό μου ήταν μεγαλόπρεπο, γεμάτο από ήρεμους, φροντισμένους τόνους άσπρου και μπλε, με ένα τεράστιο, διπλό κρεββάτι με ουρανό, πανέμορφες κουρτίνες και γραφικά αντικείμενα ως διαπιστευτήρια ότι όντως επρόκειτο για ιστορικό οίκημα.

Άνοιξα το παράθυρο και ο ''Βενετσιάνικος αέρας'' ήταν σαν να με χτύπησε στο πρόσωπο: τα σπίτια, θαρρείς και είχαν παγώσει στα αναγεννησιανά χρόνια, ο ήλιος που, αν και η είχε ακόμα κρύο, λόγω εποχής, σκέπαζε τα πάντα, εν αντιθέση με το καταθλιπτικό Λονδίνο και οι άνθρωποι ήταν όλοι χαμογελαστοί και πρόσχαροι, επικοινωνόντας και χειρονομώντας έντονα όπως είναι σύνηθες στις μεσογειακές χώρες, με αυτή την πανέμορφη, σχεδόν τραγουδιστή γλώσσα να ηχούσε ευχάριστα στ' αυτιά μου.

Ήμουν τόσο χαμένη στον ρεμβασμό μου, που όταν άκουσα τα παπούτσια της Κέιλιν να πέφτουν με δύναμη στο πάτωμα, ήταν σαν να ξυπνάω από ένα όνειρο.

''Δεν λέω, καλή η Βενετία, αλλά έπρεπε να την δεις στα χρόνια της Αναγέννησης. Τότε άξιζε η κάθε στιγμή και με το παραπάνω. Τώρα...Όλα φαίνονται σαν ένας θλιβερός απόηχος μιας χρυσής εποχής''

''Αν δεν ήθελες, μπορούσες απλώς να το πεις και να μην έρθεις'' είπα εγώ, προσπαθώντας να πνίξω έναν αναστεναγμό. Δεν είχα όρεξη ούτε για την γκρίνια της, ούτε για τα ενδεχόμενα παράπονά της.

''Έχουμε ένα σκοπό, θυμάσαι; Υποτίθεται ότι είμαστε ομάδα'' Μπήκα μέσα στο δωμάτιο, έκλεισα την μπαλκονόπορτα και άρχισα να βγάζω τα ρούχα μου από την βαλίτσα και να τ'ακουμπάω πάνω στο κρεββάτι για να μην φανεί πόσο πολύ με είχε εκνευρίσει.

''Είμαστε σε μια πανέμορφη πόλη γεμάτη ήλιο, καλό φαγητό και ευδιάθετους ανθρώπους, μένουμε σε ένα ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων, χάρη στην εταιρία που δουλεύω και από σήμερα αρχίζει το καρναβάλι της Βενετίας. Πόσο άσχημα πιστεύεις ότι θα περάσουμε;'' Έκανε λίγα βήματα μπροστά, τα οποία απορροφήθηκαν χάρη στην παχιά, καταγάλανη μοκέτα.

''Με συγχωρείς'' είπε, με μεταμέλεια στην φωνή της ''Να, απλώς, τον τελευταίο καιρό, είμαι κάπως...ευέξαπτη'' Εκείνη την στιγμή, ήρθε από πίσω μου και με αγκάλιασε από τη μέση. Έσκυψε πάνω από τ' αυτί μου και ψιθύρισε ''Δεν μπορείς να καταλάβεις το γιατί;'' Σαφώς και καταλάβαινα, όμως δεν είχα καμία όρεξη για έναν ‘’δεύτερο γύρο’’ μαζί της. Αποτράβηξα τα χέρια της από την μέση μου.

''Έχουμε συνάντηση με τους μετόχους της εταιρίας σε λίγο. Πρέπει να πηγαίνω'' Έβγαλα από την τσάντα ένα καφέ φόρεμα, το οποίο είχε σαν στάμπα την πόλη του Παρισού και μια κορδέλα ροζ, κάτι γόβες που είχα στο χρώμα του δέρματος και ένα ασορτί μενταγιόν σε σχήμα αστερία.

Η Κέιλιν δεν είπε τίποτα και απλώς βγήκε στο μπαλκόνι και έκλεισε την πόρτα πίσω της. Παρατήρησα ότι είχε πάρει και το πακέτο με τα τσιγάρα μαζί της, σημάδι ότι είχε, πιθανότατα, νευριάσει από την απόρριψη μου, αλλά παραήμουν απασχολημένη με το ντύσιμό μου για να με νοιάζει. Πήρα την τσάντα μου και την χαιρέτησα από την πόρτα, αλλά δεν βγήκε καν για να με χαιρετήσει.

Αν είχε θυμώσει μαζί μου, μπορούσε να πιει λίγο ξύδι. Ή αίμα αστέγου, ποσώς με ένοιαζε.

Η πλατεία του Αγίου Μάρκου ήταν δέκα λεπτά δρόμος από το ξενοδοχείο και αποφάσισα να τον πάρω με τα πόδια.

Βλέποντας όλα αυτά τα κτίρια και όντας περίεργη τόσο για την δομή τους, όσο και για την ''ιστορία'' που τα ''περιβάλλει,'' έψαξα, χρησιμοποιόντας, χάρη στις δυνάμεις μου, τον υπολογιστή της ρεσεψιόν και έμαθα ότι όλα αυτά τα κτίρια ήταν καμωμένα από σωρούς ξύλων. Τα υπόλοιπα θεμέλια αποτελούσαν τούβλα ή πέτρες τα οποία, σε συνδιασμό με ένα μαλακό στρώμα άμμου και λάσπης, που οξυγονώνεται χάρη στα άλατα και τα ανόργανα στοιχεία του νερού των καναλιών, δημιουργούσε ένα σκληρό στρώμα πεπιεσμένου πηλού το οποίο παραμένει ανέπαφο ανά τους αιώνες.

Ποτέ δεν ήμουν λάτρης ούτε της φυσικής, ούτε της χημείας, ήμουν, παρόλα αυτά, αρχιτέκτονας και ήταν λογικό να με ενδιαφέρει η οιλοικοτεχνική υποδομή αυτών των Μεσαιωνικών κτισμάτων. Ήταν και αυτό μέρος της δουλειάς μου, αν μη τι άλλων.

Φτάνοντας στην κατάμεστη πλατεία του Αγίου Μάρκου, έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Ήταν η πιο όμορφη πλατεία που είχα δει στην ζωή μου, σαν να είχε φιλοτεχνηθεί ολόκληρη από κάποιον ζωγράφο και είχε πάρει ζωή. Ήθελα να επισκεφτώ το μουσείο, τον Καθεδρικό Ναό και τόσα άλλα μέρη, όταν το μάτι μου έπεσε στους συνεταίρους μου. Προσπάθησα να μην δείξω την απογοήτευσή μου και τους πλησίασα με γοργό βήμα και με ένα βεβιασμένο χαμόγελο.

''Καλημέρα!'' είπα εύθυμα, ευχόμενη, στην πραγματικότητα, να βρισκόταν κάποιος να με πυροβολήσει. Οι περισσότεροι συνάδελφοί μου ανταπέδωσαν την καλημέρα μου, με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Μόνο ο Άντριαν με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις. Ευχόμουνα να μην το έκανε. Μου χαλούσε την διάθεση και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να κοιμόμουν μαζί του ''εκτός προγράμματος'' Η Ντακότα, η ρεσεψιονίστ και τηλεφωνήτρια της εταιρίας, ήταν η πρώτη που ήρθε να μου μιλήσει.

''Λούνα! Ήρθες! Αχ, δεν είναι πολύ όμορφη η Βενετία τελικά;'' Μόλις τώρα πρόσεξα ότι φορούσε γυαλιά ηλίου, παρόλα αυτά δεν ήταν ικανά να κρύψουν τον υπέρμετρο ενθουσιασμό της.

''Είναι από τις πιο όμορφες πόλεις που έχω επισκεφτεί μέχρι τώρα'' παραδέχτηκα εγώ, συμμεριζόμενη τον ενθουσιασμό της. Μπορεί, σε γενικές γραμμές, να ήταν μια άχρωμη κοπέλα εξωτερικά, αλλά είχε καλή καρδιά και ήταν πάντοτε ευγενική και ανεκτική με τους άλλους.

''Πρόσεξε, Λούνα, μη τυχόν αυτή η πόλη σου πάρει τα μυαλά και σε χάσουμε'' έκανε χαριτολογόντας ο Τζίμμυ, περνώντας το χέρι του γύρω από την μέση της Ντακότα.

Ο Τζίμμυ ΜακΦάρλαντ ήταν ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της εταιρίας μας. Μπορεί να μην ήταν από τους πιο όμορφους άντρες, ήταν, όμως, βέβαιο πως ήταν ακριβώς ο τύπος που θα ήθελες να έχεις στην παρέα σου: γελαστός, πρόσχαρος, με ένα καλαμπούρι στο στόμα. Παρά, όμως, τους φαινομενικά ''χαλαρούς'' τρόπους του, ήταν, όσον αφορούσε την δουλειά του, πάντοτε επαγγελματίας.

''Μια τέτοια απώλεια θα έπαιρνε τραγικές διαστάσεις, είναι η αλήθεια: θα χάναμε τον ύπνο μας, την διάθεσή μας, την όρεξή μας για την ζωή'' είπε, με την συνήθη έκφραση περιφρόνησης στο πρόσωπό του, ο Άαρον.

Ο Άαρον Λιντς ήταν ο λογιστής της εταιρίας και, παράλληλα, υπεύθυνος του τμήματος marketing, μιας και είχε σπουδάσει στο Χάρβαρντ. Ήταν από τους πιο όμορφους και, ταυτόχρονα, απρόσιτους άντρες της εταιρίας: ήταν αρκετά ψηλός, με ξανθά μαλλιά, με μια επιμελημένη φράτζα η οποία είχε, συνήθως, μια περίεργη ''κλίση,'' παράξενα, παρόλα αυτά όμορφα, φουντουκί μάτια και καλοσχηματισμένα, γεμάτα χείλη. Θα μπορούσε να είναι αρχαιοελληνικό άγαλμα, αλλά την ''ψευδαίσθηση'' αυτή σου την χαλάει με το που θα ανοίξει το στόμα του, μιας και είναι ίδιος ο Χίθκλιφ από τα ''Ανεμοδαρμένα Ύψη''

''Εσύ δεν κινδυνεύεις από αυτά, Άαρον'' του πέταξα επιθετικά εγώ ''Ειδικά το τελευταίο το έχεις σίγουρα χαμένο'' Πάντοτε υπήρχε μια κόντρα ανά μεταξύ μας, η οποία οξύνθηκε χάρη στο τελευταίο έργο της εταιρίας. Κανένα από τα σχέδια ή τις κατόψεις μου δεν του άρεσαν και πάντοτε ασκούσε ''βέτο'' στις δικές μου ιδέες, λες και οι δικές του ιδέες ήταν καλύτερες.

Πήγε να πει κάτι εξίσου πικρόχολο, μα δεν πρόλαβε, καθώς μας πλησίασε μια ξεναγός. Μπορεί να φορούσε κανονικά την στολή της, μα φορούσε επίσης μια πανέμορφη, βενετσιάνικη μάσκα σε κίτρινες και μπλε αποχρώσεις.

''Buon giorno, signore e signori!'' Η μόνη που απάντησε στον χαιρετισμό της ήμουν εγώ. Εκείνη, ενθουσιασμένη, με ρώτησε αν μιλούσα ιταλικά και εγώ απάντησα ότι ναι μεν καταλάβαινα, αλλά δεν μπορούσα να μιλήσω καλά την γλώσσα. Μετά από αυτό, η προσοχή της στάφηκε προς την ''ομάδα'' μας και εκείνη άρχισε, σχεδόν αμέσως, την ξενάγησή της. Χάρηκα που ο Άντριαν μας έδινε χρόνο να θαύμασουμε τις ομορφιές τις πόλεις προτού αρχίσει ο βαρετός ''κύκλος'' των meeting και των συνεδριών για χάρη της εταιρίας.

Η ξενάγηση άρχισε με την ιστορική και πολιτισμική σημασία της πλατείας, γνωστή στα Ιταλικά και ως ''Piazza San Marco,'' στοιχεία ενδιαφέροντα μεν, αλλά σχεδόν αδύνατο να συγκρατήσεις, αν σκεφτείς ότι εκείνη την ώρα είχε μόλις αρχίσει το καρναβάλι, με την καμπάνα της εκκλησίας να ηχεί, θαρρείς, από παντού και τους μασκοφορεμένους ανθρώπους να κάνουν περίλαμπρες εμφανίσεις στους δρόμους, συμμεριζόμενοι το εορταστικό αυτό κλίμα. Ήμασταν έτοιμοι να μπούμε στον Καθεδρικό Ναό, όταν ένιωσα ένα χέρι να με πιάνει από τον καρπό. Ο άντρας φορούσε μια απλή, μαύρη μάσκα.

''Δεσποινίς Λενόρ, θα ήθελα να με ακολουθήσετε, αν έχετε την ευγενή καλοσύνη'' Από την ''αύρα'' του και την λαβή του κατάλαβα πως ήταν βρικόλακας.

''Δεν μπορεί να περιμένει;'' Ήξερα γι' αυτή την συνάντηση, αυτό είχε καθιστεί σαφές προτού καν φτάσω στην Ιταλία, μιας και οι εκπρόσωποί του είχαν επικοινωνήσει τηλεφωνικώς πρώτα με την Κείλιν και ύστερα με εμένα, μα δεν περίμενα να είναι τόσο νωρίς.

''Ο κύρης μου δεν μπορεί να περιμένει'' Από τον τρόπο που κρατούσε το χέρι μου και από τον τόνο της φωνής του κατάλαβα ότι δεν ήταν πρόθυμος να υποχωρήσει. Αποτίναξα το χέρι του περήφανα από πάνω μου και ίσιωσα το φόρεμά μου.

''Πολύ καλά. Θα έρθω. Αρκεί να μην καταλάβουν οι άλλοι την απουσία μου'' Ένα χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό του.

''Πες πως έχει γίνει ήδη αυτό'' είπε και άρχισε να βηματίζει με βήμα γοργό μέσα από το πλήθος.

Ωραίο αλλά λιγάκι μικρό, ομώς δεν πειράζει αφού έστω έγραψες και τη συνέχεια για να διαβάσουμε. Διαψάω για διάβασμα!!!

Τα επόμενα δυο κεφάλαια είναι και αυτά κάπως μικρά και ενδέχεται να τα ανεβάσω μαζί, αλλά σας υπόσχομαι ένα πιο μεγάλο μετά από αυτά σίγουρα

ειναι πολυ ωραιο ^^ αν και μικρο ειναι πολυ ωραιο μπραβοοοοο.....

Κοίτα, σκέφτηκα να το συνεχίσω από εκεί, αλλά είδα πως η συνέχεια μου βγήκε πολύ πιο μεγάλη, γι' αυτό το χώρισα σε μικρότερα κεφάλαια. Σας υπόσχομαι ότι θα έρθουν και αυτά σύντομα

οποτε μπορεσεις.... ετσι κι αλλιως εισαι καταπληκτικη οπως κι η ιστορια ^^.^^ την ιστορια του διαγωνισμου την εχω τελιωσει που την δινω την ανεβαζω εδω?

Σπόιλερ:

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Θα βάλω τα δυνατά μου

να τα βαλεις....^^ θελουμε να διαβασουμε την συνεχεια.....εχεις σκεφτει να το εκδοσεις?

Χαχαχααα, λες να μην το ξέρω; xD Τώρα που ήρθε το καλοκαίρι και τελείωσαν τα πολύ δύσκολα ευτυχώς θα έχω χρόνο για να γράψω με την ησυχία μου

Ναι, το έχω σκεφτεί, είναι η αλήθεια. Απλώς περιμένω πρώτα να τελειώσω την τριλογία και ύστερα να το εκδόσω

χαχα οκ θα τρεξω κι θα το αγορασω αμεσως αν θες εξωτερικη εικονογραφηση εγω ειμαι εδω...!!!!!! εκτος αν θες επαγκελματια ^^

Όχιιι, δεν θέλω επαγγελματία! Εσένα και την Χριστίνα θέλω! Ο επαγγελματίας θα μου κάνει κανένα cheesy εξώφυλλο τύπου Φάμπιο και αυτό δεν θα το αντέξω η άμοιρη λογοτέχνισσα >.< :P

χαχα οκ πως περιπου το φανατζεσαι το εξωφυλλο?

Κάθε εξώφυλλο το φαντάζομαι περίπου σαν τις εικόνες που παραθέτω στην αρχή-αρχή, αν τις έχεις δει ^^

ναι τις εχω δει και ειναι πολυ καλες αλλα δυσκολες στο να ζωγραφιστουν με μολυβι μετα με λαδομπογιες και μετα να το φτιαξεις στον υπολογιστη με photoshop

Δεν με νοιάζειειει, εγώ αυτά θέλωωω και δεν θέλω να είναι κανένα εύκολο, cheesy σκιτσάκι με τον Ντράκο καβάλα σε έναν δράκο και μάγισσες να ψέλνουν γύρω από ένα καζάνι που βράζει.
(Αυτό είναι ο ορισμός του άσχετου εξώφυλλου που συναντάται παντού -.- )