Dark Queen Rises-Book 3

Καλά ντε...Γράφω

Έτσι μπράβο!

απαππαα... τι μ***κας ο γερος.. δεν αντεχονται τετοιοι ανθρωποι. Ακομα και σε ταινιες! :Ρ

Παντως αυτο το βιβλιο ετσι και γινοταν ταινια ανω των 18 σιγουρα! :Ρ

χαχαχαχα τι λέτε μωρέ!

Χαίρομαι που χαίρεσαι!

Σπόιλερ:

Τάξτε μου, τάξτε μου! Σας έχω νέο κεφάλαιο. Η συνέχεια αυτή την φορά θα έρθει πιο σύντομα (ελπίζω )

Κεφάλαιο 4ο

Το βλέμμα του ήταν παγερό, φανερά αποδοκιμαστικό. Δεν μπορούσα να δω καλά το πρόσωπό του, ωστόσο η στάση του στοιχημάτιζα πως ήταν το ίδιο άβολη, όπως πάντα.

''Τι σου έχω πει;'' Ο τρόπος που το είπε, τόσο αποκαρδιωτικός, λες και μιλούσε σε ένα άτακτο παιδί, με έκανε να θέλω να τον κλοτσήσω στα αρχίδια και να τον βάλω να γλείψει το πάτωμα.

''Ντράκο, μου έχεις πει τόσα πολλά, που πλέον ό, τι και να πεις, παραγράφεται'' Η λαβή μου παρέμεινε η ίδια πάνω στον μεσήλικο Κινέζο, ο οποίος κοιτούσε πλέον με τρόμο πότε τον έναν και πότε τον άλλον. Ο Ντράκο στάθηκε δίπλα στον Λου και ακριβώς απέναντί μου, σταυρώνοντας τα χέρια του στο στέρνο του.

''Όπως φέρεσαι, έτσι αντίστοιχα θα σου φέρονται'' Συνέχιζε, λοιπόν, τον ρόλο του ''γονέα'' χωρίς καν να του το ζητήσω ''Αν δεν σέβεσαι τους ανωτέρους σου, μην περιμένεις να σε σεβαστούν αυτοί''

''Το ''σκυλάκι'' σου δεν είναι μαζί σου απόψε;'' έκανα, τάχα ψυχρά και αδιάφορα, μόνο και μόνο για να τον εκνευρίσω ακόμα περισσότερο ''Πήγαινε να παίξεις μαζί του και άφησέ μας εμάς να διασκεδάσουμε'' Είδα με την άκρη του ματιού μου την Κέιλιν να κρυφογελάει, μόλις όμως ο Ντράκο της έριξε ένα ψυχρό, απόμακρο βλέμμα, την είδα να μαζεύεται στην θέση της.

''Το βρίσκεις διασκεδαστικό όλο αυτό;'' Προσπάθησε να ακουστεί ήρεμος, αλλά ήταν ολοφάνερο το πόσο θυμωμένος ήταν, στην πραγματικότητα, μαζί μου.

''Έλα τώρα, Ντράκο'' του πέταξα εγώ, γελώντας παράλληλα, ένα γέλιο που δεν μου πρόσφερε καμία ευχαρίστηση ''Πες την αλήθεια, έστω και για μια φορά στην ζωή σου: σου την σπάει επειδή είμαι ένα βήμα πιο μπροστά από εσένα, έτσι;''

Δεν μίλησε για λίγο και θεώρησα την νίκη μου ως ''δεδομένη,'' όταν τον ένιωσα να κινείται με αστραπιαία ταχύτητα. Βρέθηκε από πίσω μου και μου άρπαξε τον καρπό, με αποτέλεσμα να πέσει ο Λου στο πάτωμα. Μόλις έγινε αυτό, ο Λου άρχισε να τρέχει πανικόβλητος και βγήκε από το δωμάτιο εν ριπή οφθαλμού. Απέμεινα να τον κοιτάζω στα μάτια, προσπαθώντας να μην δείξω το πόσο ταπεινωμένη ένιωθα.

''Κοίτα να δεις! Έδιωξες το φαΐ μου''

''Δεν σκόπευες να τον ''φας'' '' είπε εκείνος, με σταθερή φωνή ''Σκόπευες να τον σκοτώσεις, απλώς και μόνο για να προξενήσεις ένα ακόμα μπάχαλο''

''Ο τύπος δεν μίλαγε!'' προσπάθησα να αμυνθώ εγώ, αν και ήξερα πως, αυτή την φορά τουλάχιστον, είχε δίκιο.

''ΘΑ μίλαγε, αν δεν τον στρίμωχνες την γωνία και τον άφηνες να βράζει μέσα στο ζουμί του'' Έκανε ένα βήμα μπροστά και βρέθηκε ελάχιστους πόντους μακριά μου ''Αν ήθελες πραγματικά να μιλήσει, θα χρησιμοποιούσες την υποβολή. Εσύ ήθελες απλώς να τον σκοτώσεις''

''Και τι θέλεις να κάνω;'' φώναξα εγώ με όλη την δύναμη της φωνής μου. Έτσι κι αλλιώς, είχε τόσο θόρυβο που δεν επρόκειτο να μας ακούσει και κανείς ''Να παραδεχτώ ότι δεν στάθηκα αντάξια των καταστάσεων; Ότι δεν είμαι άξια για ό, τι μου έχει δοθεί; Τι θέλεις να σου πω;'' Πραγματικά, είχα μπουχτίσει από την συμπεριφορά του όλα αυτά τα χρόνια και ήθελα από καιρό να του τα πω όλα αυτά. Παραδόξως, τον είδα να χαμογελάει. Μου ήρθε να του βγάλω αυτά τα ''τέλεια δόντια'' ένα προς ένα.

''Νομίζω ότι αυτό είναι το λιγότερο από τα προβλήματά σου''

Η πόρτα άνοιξε ευθύς και το γραφείο γέμισε με καμιά δεκαριά μπράβους. Ο Λου πρόσταξε να μας επιτεθούν αμέσως. Μπορεί να μην ήξερα κινέζικα, αλλά δεν χρειαζόταν να ξέρω για να το καταλάβω αυτό. Είδα τον Ντράκο να χαμογελάει χαιρέκακα και να απομακρύνεται αμέσως μετά από αυτό.

Άδοξε μπάσταρδε! Τώρα εγώ έπρεπε να βγάλω το φίδι από την τρύπα.

Είδα την Κέιλιν να παίρνει αμυντική στάση και να ετοιμάζεται για μάχη. Σύντομα, οι ''φουσκωτοί μπράβοι,'' ο ένας μετά τον άλλον, έβγαζαν από τις ζώνες τους είτε όπλα είτε σπαθιά και προσπαθούσαν να μας πετύχουν χωρίς να ιδρώσουν, προφανώς. Όπως και να 'χε, σχεδόν πάντοτε και ακριβώς την τελευταία στιγμή, απέφευγα τα χτυπήματά τους ενστικτωδώς. Παλιότερα, μπορεί να χρειαζόταν να σκεφτώ τις κινήσεις που έπρεπε να ακολουθήσω, πλέον όμως η όλη ''διαδικασία'' γίνονταν σχεδόν αυτόματα μες στο μυαλό μου.

Με αστραπιαίες κινήσεις, έσπαγα λαιμούς, χρησιμοποιούσα νύχια, δόντια, ακόμα και τις δυνάμεις μου προκειμένου να τους εξολοθρεύσω. Χαιρόμουν να τους βλέπω να υποφέρουν, να μπήγω τα νύχια μου στις σάρκες τους, να σπάω τα κόκαλά τους και να ρουφάω το αίμα τους. Να είναι τέτοιο το μαρτύριο τους που να μου ζητάν να τους σκοτώσω και εγώ να το κάνω, σπάζοντας τον λαιμό τους δίχως επιστροφή, δίχως άλλη επιλογή.

Όταν σήκωσα το κεφάλι μου και από τον τελευταίο, τον οποίο τον είχα στραγγίξει τελείως από αίμα, έγλειψα τα χείλη μου και αναστέναξα από ηδονή. Όταν ανοίξαμε την πόρτα για να φύγουμε, ο Λου μας περίμενε στην πόρτα. Έτσι όπως τον είδα, τρομαγμένο σαν το γατί, του είπα, θέλοντας να τον τρομάξω κι άλλο:

''Λου; ΜΠΟΥ!'' Αυτό τον έκανε να μαζευτεί στην γωνία, λες και ήθελε να ανοίξει ευθύς η γη να τον καταπιεί.

Καθώς οδηγούσα πίσω στο σπίτι μου, με την Κέιλιν να κάθεται στην θέση του συνοδηγού, δεν μιλούσε καμία από τις δυο μας και χαιρόμουν ιδιαιτέρως γι' αυτό, μιας και δεν είχα καμία όρεξη για κουβέντα. Παρόλα αυτά, έβλεπα την Κέιλιν να με κοιτάζει κάπως περίεργα κάποιες φορές, χωρίς όμως να δίνω και ιδιαίτερη σημασία.

Με το που φτάσαμε σπίτι, πέταξα τα κλειδιά στον πάγκο, άνοιξα ένα μπουκάλι βότκα, ήπια μια γερή γουλιά, άφησα το μπουκάλι στο τραπέζι και πήγα στο μπάνιο. Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου, όταν την ένιωσα ξαφνικά από πίσω μου. Χωρίς προειδοποίηση, κόλλησε το σώμα της στο δικό μου και με φίλησε. Δεν ξέρω αν έφταιγε το ότι είχαμε πιει και οι δυο αίμα και ήμασταν κάπως ''αναμμένες'' ή η βότκα που είχα πιει και με είχε βαρέσει στο κεφάλι, πάντως ανταποκρίθηκα και εγώ στο φιλί της με την ίδια θέρμη. Σύντομα, οι γλώσσες μας μπλέχτηκαν ξανά, σε ένα μακρύ, μεγάλο φιλί.

Άρχισα να την ξεντύνω, αφήνοντάς την μόνο με το κάτω εσώρουχο. Και ενώ την φιλούσα με πάθος, με το ένα μου χέρι έπαιζα με την σκληρή θηλή της, ενώ το άλλο γλιστρούσε μέσα από το εσώρουχό της. Εκείνη βογκούσε από ηδονή και άνοιγε τα πόδια της όλο και περισσότερο, αφήνοντάς με να βάλω όλο και περισσότερα δάχτυλα κάθε φορά. Όσο τα δάχτυλά μου μπαινόβγαιναν μέσα της, εκείνη βογκούσε, με τα βογκητά της να πνίγονται μες το φιλί μας. Όταν ήρθε σε οργασμό, την ξέφυγε μια δυνατή φωνή και το εσώρουχό της έγινε μούσκεμα. Όταν το ένιωσε αυτό, το έβγαλε και μου έριξε ένα πονηρό βλέμμα.

Με έβαλε να κάτσω πάνω στο κλειστό καπάκι της λεκάνης με τα πόδια ανοιχτά. Εφόσον με έγδυσε τελείως, η γλώσσα της άρχισε να ταξιδεύει παντού στο κορμί μου: πρώτα στα χείλη μου, ύστερα στις ερεθισμένες από το άγγιγμα της θηλές μου και, τέλος, στο αιδοίο μου, όπου άρχισε να με γλύφει, κάνοντας με να βγάζω μικρούς, κοφτούς αναστεναγμούς. Η γλώσσα της μέσα μου ήταν φωτιά που έκαιγε. Ήθελα να παίξει μαζί μου, όπως ακριβώς έπαιξα κι εγώ μαζί της, μα δεν το έκανε. Συνέχισε υπομονετικά να γλείφει, μέχρι που δεν άντεξα και άρχισα να τρέμω. Τότε, σάλιωσε καλά δυο δάχτυλά της, τα οποία μπαινόβγαιναν μέσα μου, στην αρχή με αργούς ρυθμούς και στην συνέχεια με πιο έντονους.

Όταν τελείωσα, πήρε με την γλώσσα της τους χυμούς μου και μου χάρισε ένα μακρύ, βαθύ φιλί. Μπορούσα να νιώσω την ''γεύση'' μου στα χείλη της. Με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στο κρεββάτι.

Από 'κει και ύστερα, πέρασε πολλή ώρα μέχρι να μας πάρει ο ύπνος, μιας και ήμασταν ιδιαίτερα ''απασχολημένες'' Όταν ξύπνησα, ντύθηκα και πήγα να φτιάξω πρωινό, όταν είδα ένα σημείωμα ακριβώς κάτω από την πόρτα μας. Το σημείωμα απλώς έγραφε, με όμορφα, καλλιγραφικά γράμματα:

''Μπαλέτο του Σαν Φρανσίσκο: Δον Κιχώτης
War Memorial Opera House.
Το εισιτήριο σου βρίσκεται στο ταχυδρομείο.
Να είσαι εκεί''

Κι εγώ ελπίζω η συνέχεια πιο σύντομα αυτή τη φορά. Να έχω κάτι να κάνω όταν κάνω διάλλειμα από το διάβασμα.

Ο Ντράκο είναι ο αφέντης της Λούνα; Δεν το περίμενα αυτό. Νόμιζα ότο το πνεύμα που την έχει κάνει βρικόλακα ήταν αρχαιότερο του Ντράκο (ή τα έχω μπερδέψει τελείως; )

Καλά, στο ένα κεφάλαιο η Λούνα με την Κέιλιν πλακώνονται και στο άλλο το κάνουν; Πολύ αστάθεια αυτές οι δύο... Να σου πω την αλήθεια, αυτό το συγκεκριμένο δεν το περίμενα, αλλά it's ok.

Ποιος προσκάλεσε τη Λούνα να δουν μαζί μπαλέτο; (Και θα δει η Λούνα μπαλέτο; Πιο πιθανό μου φαίνεται είναι να σκοτώσει όλους τους θεατές και τους χορευτές, ίσως να φάει και μερικούς).

Ανυπομονώ για τη συνέχεια! Πες μου ότι θα την έχεις μέχρι την Παρασκευή...

Όχι, δεν είναι αφέντης της Λούνας. Αυτή τον είπε έτσι κοροϊδευτικά. Υποτίθεται ότι είναι κάτι σαν κυρίαρχος της περιοχής, αλλά μιας συγκεκριμένης περιοχής, όχι ολόκληρου του Σαν Φρανσίσκο. Και η Λούνα δεν έχει ''φτιαχτεί'' από κάποιο βρικόλακα για να έχει αφέντη, έτσι;

Καλά, όπως θα δείτε παρακάτω, υπάρχει εξήγηση γι' αυτό. Πάντως, μια φορά έγινε. Δεν πρόκειται να ξαναγίνει :P

Αυτόοο θα το μάθετε στο τέλος (Ε, τι να κάνει; Για χάρη της ανακάλυψης του προσώπου αυτού, ενδέχεται να συγκρατηθεί...όσο μπορεί, βέβαια :P)

Σπόιλερ:

Α, οκ. (Το διάβασμα με έχει βαρέσει στο κεφάλι, μη δίνεις σημασία )

Το καλό που σου θέλω! Μια χαρά κοπέλα είναι η Λούνα (ή ήταν τέλος πάντων). Κρίμα είναι να χαραμίζεται με αυτή την οχιά!

Δηλαδή μέχρι το τέλος δε θα δούμε με ποιον πήγε μαζί μπαλέτο;
Ανυπομονώ να δω όμως!!!!

Σπόιλερ:

Ε όχι δα! Επειδή το κάνανε μια φορά, δεν θα τα φτιάξουνε κιόλας, είπαμε :P (αν και η Κέιλιν θα ψιλολυσσάξει, όπως θα δείτε, αλλά θα τρώει πόρτα συνέχεια από την Λούνα )

Θα μάθετε ή στο τέλος ή λίγο πριν από το τέλος. Δεν έχω καταλήξει ακόμα.

Σπόιλερ:

NAI!!! Kαλά θα της κάνει η Λούνα!!!

Περιμένουμε.

Σπόιλερ:

Κάπως πρέπει να δικαιωθούμε και εμείς :P

Σπόιλερ:

Ωραία. Τώρα και εσύ και όποιος άλλος θέλει, μπορεί να διαβάσει τα κεφάλαια από εκεί Κάποια στιγμή, θα τα ανεβάσω ενδεικτικά εδώ και μετά θα αρχίσω να ανεβάζω τα καινούρια (όταν τα τελειώσω, φυσικά )

Ποια καινούργια λες τώρα;

Μετά το 5&6 ^.^

Αααα, κατάλαβα

έκανες την Κέιλιν λεσβίααα;;;;Γουστάρωωωωωωω!!!!

Χμμ εγώ πάντως υποψιάζομαι οτι ή θα πάει με την Σέλεστ ή με τον Μπλειν!!! Ή με τον Ντράκο ή με τη Κέιλιν γιατί μετά από εκείνη την τρυφερή στιγμή που είχε με την Λούνα σίγουρα θα ήθελε να την βγάλει για ραντεβού!!

Άντεε περιμένουμεεεεεε!!!! με αγωνία πάλι!

Αααα και με όλα όσα είπατε

Να βάλω, δηλαδή, κι άλλες σκηνές σαν και αυτή στο μέλλον, εφόσον ενθουσιάστηκες τόσο πολύ :P

Ποιος θα πάει που; Έτσι όπως το είπες, με μπέρδεψες :P (αν είναι από αυτά που δεν έχω ανεβάσει ακόμα εδώ, βάλ' το σε spoiler)

Όταν θα έχω κάποια κεφάλαια έτοιμα και αν προλάβω, θα τα έχετε

Δεν εννοούσα αυτό, για να βάλεις! Αλλά δεν το περίμενα κιόλας να γίνει λεσβία, και να ερωτευθεί ειδικά την Λούνα! Αν δηλαδή την έχει ερωτευθεί!

Χαχα δεν πειράζει, είναι ο συλλογισμός μου! αν είναι όταν προλάβω θα διαβάσω το κεφάλαιο σου το επόμενο στην άλλη την ιστοσελίδα σου!

Ωραίααα ανυπομονούμε!!

Το κατάλαβα βρε, πλάκα έκανα -.- Εμ, δεν ξέρεις τι έχει μεσολαβήσει μέσα σε αυτά τα 2-3 χρόνια. Μπορεί και να ψήθηκε το ''αίσθημα'' μέσα της, που ξέρεις; xD

Λέω να τα ανεβάσω και εδώ τα κεφάλαια, γιατί αλλιώς βλέπω το μπέρδεμα να έρχεται :P

Κεφάλαιο 5ο

''Η όπερα War Memorial στεγάζει τόσο την όπερα του Σαν Φρανσίσκο όσο και το μπαλέτο του. Άνοιξε το 1932 και είχε ανακηρυχθεί από τους Times ως ένα ''κτίριο που επιτεύχθηκε χάρη στον λαό'' Πρόκειται για ένα πολιτισμικό μνημείο και είναι από τις τελευταίες δομές beaux-arts που δημιουργήθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Σήμερα, το αρχοντικό κτίριο φιλοξενεί μια ποικιλία εκδηλώσεων''

Τουλάχιστον, αυτά έγραφε το φυλλάδιο όπου κρατούσα στα χέρια μου. Δεν γνώριζα πολλά για την συγκεκριμένη τεχνική, ωστόσο, μόνο από το εξωτερικό του κτιρίου έκρινε κανείς ότι έφερε νεοκλασσικιστικά χαρακτηριστικά. Οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν από τις εσωτερικές, περίτεχνες λεπτομέρειες, την πανύψηλη οροφή, το λόμπι και την αίθουσα υποδοχής, όπου έδιναν ένα αίσθημα αρχοντιάς και μεγαλοπρέπειας.

Στάθηκα για λίγο στην ρεσεψιόν, όπου μια όμορφη μεν, ψυχρή δε γυναίκα μου πρόσφερε ένα κοκτέιλ. Ήπια λίγο από το ποτό, προσπαθώντας να μην χαλάσει τελείως το κατακόκκινο κραγιόν μου και ίσιωσα λιγάκι την κατακόκκινη τουαλέτα που φορούσα. Εκείνη την στιγμή, με προσέγγισε, δήθεν τυχαία, η Κέιλιν και έκανε σαν να με έβλεπε για πρώτη φορά στην ζωή της. Μόλις οι άλλοι δεν κοιτούσαν, δήθεν τυχαία, αλλά πλήρως κανονισμένα, έχυσε λίγο από το ποτό της και πιτσίλισε την τσάντα μου.

‘’Ω, με συγχωρείτε, σας λέρωσα;” Εκείνη την στιγμή, ένιωσα κάτι να γλιστράει μες στο χέρι μου.

‘’Όχι, μην ανησυχείτε. Δεν έγινε και τίποτα. Συμβαίνουν και αυτά’’ Εκείνη αρκέστηκε σε ένα συγκαταβατικό χαμόγελο και απομακρύνθηκε. Καθώς ανέβαινε την σκάλα, πρόλαβα να διαβάσω το σημείωμα που μου άφησε. Προτού ανέβω και εγώ την πανέμορφη αυτή σκάλα, φρόντισα πρώτα να καταστρέψω ολοσχερώς το σημείωμα.

Στην αίθουσα των παραστάσεων επικρατούσε το πορφυρό κόκκινο και το χρυσό. Η αίθουσα ήταν τεράστια, καθώς περιείχε πάνω από τρεις χιλιάδες θέσεις, παρόλα αυτά, ήταν γεμάτη από κύριους και κυρίες οι οποίοι φρόντιζαν να έρθουν ευπρεπώς ντυμένοι, όπως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις. Αυτός που είχε κλείσει τα εισιτήρια, τα είχε κλείσει στις πρώτες σειρές, κάτι που με έκανε να σκεφτώ ότι θα έπρεπε να έχει κλείσει αυτά τα εισιτήρια βδομάδες πριν μου τα στείλει.

Έβλεπα ανθρώπους να έρχονται και να φεύγουν, πάντοτε σε επιφυλακή μη τυχόν και εμφανιζόταν ο μυστηριώδης αυτός τύπος, μα δεν έλεγε να φανεί. Η αυλαία άνοιξε και το έργο άρχισε.

Πέρασε σχεδόν ένα μισάωρο και ο εν λόγω κύριος δεν έλεγε να φανεί. Αν και η παράσταση δεν ήταν και άσχημη, απογοητεύτηκα που δεν είχε εμφανιστεί ακόμα και ήμουν έτοιμη να σηκωθώ να φύγω, όταν ήρθε κάποιος και έκατσε δίπλα μου.

‘’Απολαμβάνεις την παράσταση;’’ είπε μια απαλή, βελούδινη φωνή. Ήταν ένας κύριος πολύ κομψά ντυμένος, με το σμόκιν του, τα καλογυαλισμένα του παπούτσια και τα περιποιημένα του μαλλιά, μόνο που φορούσε μια μάσκα που κάλυπτε το πρόσωπό του.

‘’Η παράσταση δεν σου κρύβω ότι με ικανοποιεί. Κρίμα, γιατί έχασες ένα μεγάλο μέρος της” Τα παράξενα μάτια του φάνηκαν να φέγγουν κάτω από το λιγοστό φως, το οποίο προέρχονταν μόνο από τη σκηνή.

‘’Παρατήρησα ότι ήσουν απορροφημένη και δεν θέλησα να σε διακόψω’’ είπε εκείνος με ένα χαμόγελο.

‘’Μάλιστα. Με παρακολουθείς. Αυτό δεν είναι διόλου τρομακτικό’’

‘’Δεν περνάμε καλά μέχρι τώρα;’’ Έκανε εκείνος, με έναν δήθεν ‘’πρόσχαρο’’ τόνο στην φωνή του ‘’Σου έδωσα την ευκαιρία να παρακολουθήσεις μια από τις πιο αξιόλογες παραστάσεις που παίζονται αυτό το διάστημα’’ Το βλέμμα του επικεντρώθηκε επάνω μου, σαν να μην με έβλεπε όμως στην πραγματικότητα ‘’Κρίμα που χάλασε λίγο το φόρεμά σου εξαιτίας εκείνης της...απρόσεκτης και, πάνω απ' όλα, άγνωστης για σένα, γυναίκας’’ Αυτό με έκανε να παγώσω από τον φόβο μου.

‘’Ποιος είσαι;’’ Δεν σκόπευα να πάω κατευθείαν στο ‘’ψητό,” αλλά νίκησε η περιέργειά μου. Το χαμόγελό του σαν να πάγωσε λίγο.

‘’Πολύ φοβάμαι ότι, για την ώρα, δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτησή σου’’ Γύρισε το βλέμμα του προς την σκηνή ‘’Παρόλα αυτά, θα σου πω με βεβαιότητα ότι ξέρω πολλά για το παρελθόν σου’’ Έστρεψα και εγώ το βλέμμα μου προς την σκηνή, μιμούμενη την κίνησή του, ώστε να μην φαίνεται πόσο νευρική ήμουν στην πραγματικότητα.

‘’Αν δεν ήσουν δειλός, θα έβγαζες αυτή τη μάσκα που φοράς και θα φανέρωνες το πρόσωπό σου’’ του πέταξα, κάπως επιθετικά εγώ “’Τι έχεις να φοβηθείς, στο κάτω κάτω της γραφής;’’ Η πρόκλησή μου αυτή φάνηκε να τον αφήνει παγερά αδιάφορο.

‘’Δεν είναι δειλία. Απλώς επιφυλακή. Έχω μάθει να φυλάσσομαι από τους εχθρούς μου. Δεν έχω πλέον να φοβηθώ τίποτα και κανέναν’’ Προτού προλάβω να του πω το οτιδήποτε, εκείνος είχε σηκωθεί. Αυτή την φορά, μου έριξε ένα ψυχρό, υπολογιστικό βλέμμα και είπε, φροντίζοντας να τονίσει την κάθε του λέξη:

‘’Η Κόλαση θα σου φαίνεται πολύ μακρινή όταν τελειώσω μαζί σου. Καλωσόρισες στην δική μου Κόλαση, Λενόρ Σαντοβάλ’’

Η καπαρντίνα του θρόιζε καθώς περνούσε μέσα από τους θεατές και εγώ, ευθύς, τον ακολούθησα. Ήξερε το όνομά μου. Το αληθινό μου όνομα. Έπρεπε να μάθω τι ακριβώς ήθελε από εμένα. Ήθελε απλώς την σιωπή μου; Ήθελε να κερδίσει κάτι από όλο αυτό; Έπρεπε πάση θυσία να το μάθω.

Τα βήματά μου, ενώ θεωρούσα στην αρχή πως ήταν βέβαια, στο τέλος κατάλαβα πως είχα χαθεί για τα καλά. Βρισκόμουν στα παρασκήνια της όπερας, όπου πλέον ο ήχος της σκηνής ακούγονταν σαν ένας μακρινός βόμβος. Δεν υπήρχε ιδιαίτερο φως εδώ, ωστόσο μπορούσα να διακρίνω ξεκάθαρα τα αντικείμενα και τις μορφές.

Ξάφνου, πρόβαλε από τις σκιές ο φύλακας της όπερας, κρατώντας έναν φακό στο χέρι.

‘’Επ! Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;’’ Φώναξε εκείνος, κουνώντας παράλληλα τον φακό μέσα στην μούρη μου.

Εκείνη την στιγμή, το ένιωσα: την δίψα, μια παράξενου είδους δίψα που δεν είχα αισθανθεί ποτέ άλλοτε. Το αίμα του ήταν τόσο θελκτικό, τόσο δελεαστικό που δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Εκείνος ήταν έτοιμος να βγάλει το όπλο του, αλλά δεν ήταν αρκετά γρήγορος. Έπεσα με φόρα επάνω του και του δάγκωσα με δύναμη τον λαιμό. Το αίμα του ήταν από τα καλύτερα που υπήρχαν, άφθονο, ζωογόνο και τόσο...σπάνιο. Δεν έπρεπε να γίνει πλήρης αφαίμαξη στο σώμα του, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω.

Σύντομα, τον ένιωσα να παλεύει από κάτω μου, να χάνει λίγο-λίγο και σταθερά κάθε ρανίδα του αίματος του και να με γεμίζει, όταν δυο χέρια του με άρπαξαν από πάνω του. Με ανάγκασε να σηκωθώ όρθια, με έσυρε με το ζόρι έξω από την αίθουσα και με έβαλε να καθίσω με το ζόρι στην θέση του συνοδηγού, σκουπίζοντας παράλληλα το αίμα από τα χείλη μου.

Κεφάλαιο 6ο

''Μείνε ακίνητη για λίγο'' είπε, με απαλή φωνή, ο Τσαντ. Πότισε ένα βαμβάκι με οξυζενέ και το ακούμπησε απαλά στο σκισμένο, κάτω μου χείλος.

''Άου! Αυτό πόνεσε!'' αναφώνησα εγώ. Ένιωθα δυνατό το κάψιμο στα χείλη μου τώρα. Φαίνεται ότι τον είχα δαγκώσει με περισσότερη δύναμη απ' ό, τι έπρεπε.

''Θα έπρεπε να είσαι λίγο πιο προσεκτική'' Η φωνή του συνέχισε να είναι απαλή και σιγανή, με το βλέμμα του να παραμένει καρφωμένο στα χείλη μου. Πίεσε το βαμβάκι στην πληγή για μερικά λεπτά και, μόλις είδε ότι το αίμα σταμάτησε, πήρε το βαμβάκι και το πέταξε από το παράθυρο.

''Δεν φταίω εγώ'' πρόλαβα να πω, αισθανόμενη κάπως αμήχανα από το γεμάτο νόημα βλέμμα του ''Αυτός μου την έστησε, είμαι σίγουρη γι' αυτό'' Αναφερόμουν, φυσικά, στον μασκοφόρο άντρα της όπερας, κάτι για το οποίο τον είχα ήδη ενημερώσει

''Ήθελε να τον στραγγίξω τελείως, ώστε να βρεθεί κάποιος, να με ενοχοποιήσει και να έχω μπλεξίματα με την αστυνομία. Το μόνο που μου λείπει είναι το ''γιατί'' '' Με κοίταξε περίεργα, λες και δεν μπορούσα να δω το προφανές της υπόθεσης.

''Γιατί πλέον είσαι ένα δυνατό ''πιόνι'' στην ''σκακιέρα'' του συστήματος των αθανάτων. Από εκεί που κρυβόσουν στα παρασκήνια, πλέον είσαι απροκάλυπτα στο προσκήνιο. Και αυτό μπορεί να μην αρέσει σε μερικούς μερικούς''

''Θέλουν πάλι να συρθώ στην ίδια, βρομερή και τρισάθλια κατάσταση από την οποία πάλεψα τόσο σκληρά για να ξεφύγω'' Ήταν πιο πολύ μια διαπίστωση, παρά μια ερώτηση. Χτύπησα το χέρι μου στο τζάμι και απόρησα πως στο καλό δεν ράγισε το γυαλί από την δύναμη που έβαλα ''Αλλά όχι! Δεν θα τους περάσει, να είσαι βέβαιος γι' αυτό'' Ένα αχνό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό του.

''Μου αρέσει η δυναμικότητά σου, μα η συμβουλή μου παραμένει η ίδια: πρόσεχε. Μέσα στην τελευταία βδομάδα έχεις προξενήσει τόσο χαμό όσο ποτέ άλλοτε μέσα στα τρία χρόνια που σε ξέρω'' Συγκράτησα έναν αναστεναγμό που πήγε να ξεφύγει από τα χείλη μου. Μου την έδινε όταν χρησιμοποιούσε τον συγκεκριμένο τόνο και το συγκεκριμένο, δασκαλίστικο ύφος του. Άσε δε που, όταν έκανε έτσι, μου θύμιζε τον Ντράκο.

''Σου το είχα πει εξ' αρχής: είμαι μπελάς'' είπα, κουνώντας αδιάφορα τους ώμους ''Που και που, πρέπει να κάνεις και κάποιες υπερωρίες'' Του έκλεισα το μάτι και αυτό, για κάποιο λόγο, τον έκανε να σκυθρωπιάσει.

''Δεν με απασχολούν οι υπερωρίες'' είπε, κοιτάζοντάς με βαθιά μέσα στα μάτια, προκαλώντας με να αντικρίσω κατάματα την αλήθεια που βρίσκονταν κρυμμένη πίσω από τις λέξεις ''Ούτε ο χαμός που αφήνεις πίσω σου. Ξέρεις γιατί τα ανέχομαι όλα αυτά...'' Άφησε επίτηδες μισή την φράση του. Αυτό, φυσικά, δεν μπορούσε να περάσει έτσι.

''Γιατί;'' είπα, σταυρώνοντας τα χέρια μου στο στήθος μου. Τον είδα να φουντώνει από τον θυμό του (ή την αμηχανία του, δεν μπορούσα να καταλάβω)

''Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, Λούνα'' Πλησίασα το πρόσωπό μου ώστε να απέχει ελάχιστα από το δικό του και έκανα κύκλους με τον δείκτη μου πάνω από τα χείλη του.

''Θέλω να το ακούσω από τα δικά σου χείλη'' Έκανα λίγος κύκλους ακόμα με τον δείκτη μου και τα χείλη του μισάνοιξαν. Με κοίταζε με δυο τεράστια, πανέμορφα μάτια γεμάτα επιθυμία ''Όλα αυτά τα χρόνια αφήνεις απλώς να εννοηθεί πίσω από τις λέξεις'' Του έριξα ένα διαπεραστικό βλέμμα. Σαφώς και ήξερα. Κανένας δεν στέκεται με αυτόν τον τρόπο στο πλάι σου όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ήταν απλώς ο ''φύλακας άγγελός μου'' Δεν είχα αυταπάτες ως προς αυτό ''Κοίταξε με στα μάτια και πες το μου. Μην αντιστέκεσαι. Βγάλ' το επιτέλους από μέσα σου'' Αναπάντεχα, εκείνος με άρπαξε από τους ώμους και με κόλλησε στο κάθισμα του αυτοκινήτου.

''Τι θες να σου πω; Ότι, όλα αυτά τα χρόνια, βρισκόμουν σιωπηρά στο πλάι σου, υπομένοντας να σε βλέπω να κοιμάσαι με άλλους άντρες, περιμένοντας πως ίσως κάποια μέρα με έβλεπες διαφορετικά, πως θα μου έδινες μια ευκαιρία; Ξέρεις πόσες φορές έβαλα τον εαυτό μου στην θέση τους και φανταζόμουν πως θα ήταν να σε αγγίζω, να σε φιλάω, να σε κάνω δική μου;'' Τα μάτια του ήταν σαν βαθιές, ανεξερεύνητες θάλασσες. Η λαβή στους ώμους μου χαλάρωσε κάπως σαν τα είπε όλα αυτά. Κατάλαβα από τον γρήγορο τρόπο που μιλούσε και την αγωνία στην φωνή του πως όλα αυτά ήθελε να μου τα πει εδώ και πολύ, πολύ καιρό.

Έφερε το πρόσωπό του πιο κοντά στο δικό μου. Οι επόμενες λέξεις του ήταν γεμάτες ένταση και πάθος ''Είμαι ερωτευμένος μαζί σου, Λούνα. Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα σε εκείνο το φοιτητικό πάρτι. Μπορεί πλέον να μην είσαι ο ίδιος άνθρωπος με τότε, αλλά εγώ εξακολουθώ να πιστεύω στο καλό που κρύβεις μέσα σου''

Δεν ξέρω αν έφταιγε το πόσο κοντά βρίσκονταν τα σώματά μας ή αν τα λόγια του άγγιξαν κάτι βαθιά ξεχασμένο μέσα μου, παρόλα αυτά τον τράβηξα επάνω μου και του έδωσα ένα έντονο, παθιασμένο φιλί στο οποίο ανταποκρίθηκε με ανάλογο πάθος. Με φιλούσε τόσο τρυφερά, τόσο όμορφα, ξυπνώντας μέσα μου συναισθήματα που έδιωχνα επίτηδες από μέσα μου όλον αυτό τον καιρό.

Γιατί από όλα προσπαθούσα να ξεφύγω. Μα απ' την αγάπη πιο πολύ.

Όταν ξεκόλλησα τα χείλη μου από τα δικά του, φυσικά, δεν εκμυστηρεύτηκα καμία από τις σκέψεις μου αυτές. Αντ' αυτού, του χαμογέλασα πονηρά και είπα:

''Για δες. Μπορεί και να την γλιτώσεις εσύ τελικά'' Πήγε να πει κάτι, παρόλα αυτά ''σφράγισα'' τα χείλη του με τον δείκτη μου

''Μην πεις τίποτα. Ας μην χαλάσουμε αυτή τη στιγμή'' Με τρεις άτσαλες και βιαστικές κινήσεις, πρόλαβα και βγήκα από το αυτοκίνητο προτού προλάβει να με φιλήσει ξανά.

''Πάρε με όταν έχεις νεότερα για τον ''μασκοφόρο εκδικητή'' της δεκάρας. Μέχρι τότε...''

Άφησα την φράση μου μετέωρη και του έστειλα ένα φιλί από μακριά. Όταν γύρισα την πλάτη μου και κατηφόρισα, η ''εύθυμη μάσκα'' μου έπεσε, καθώς σκεφτόμουν το παράπονο στα μάτια του καθώς με έβλεπε να φεύγω.

Την επόμενη μέρα στην δουλειά, είχα ανάλογα νεύρα, χωρίς να μπορώ να καταλάβω το γιατί. Όλα φαίνονταν να πάνε στραβά: τα σχέδια μου δεν έβγαιναν όπως τα ήθελα, οι κατόψεις ήταν χάλια, ο καφές πικρός και το αφεντικό μου ήταν έξαλλο μαζί μου, μιας και είχα αρνηθεί να κοιμηθώ μαζί του, μα δεν με ένοιαζε. Τίποτα δεν θα μπορούσε να κατευνάσει τα νεύρα μου, εκτός από...

Μόλις μπήκα στο σπίτι, κούνησα επιδεικτικά τα διπλά εισιτήρια που μου είχαν δοθεί στον αέρα ώστε να τα δει και η Κέιλιν. Εκείνη τα πήρε στα χέρια της και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της.

''Λοιπόν, πολύ ωραία μας βόλεψε η δουλειά σου, έτσι; Με αυτό τον τρόπο, θα κλείσουν όλα τα κενά''

Και περίμενες ότι από τη στιγμή που ανέβασες εδώ κεφάλαια εγώ θα κρατιόμουν και δεν θα τα διάβαζα;

Πάντως, αν βάλεις την Κέιλιν να έχει ερωτευτεί τη Λούνα θα έχει πολλή πλάκα.

Μου θύμισε λίγο Φάντασμα της Όπερας αυτό με τη μάσκα. XD
Μήπως είναι τίποτα από αυτούς που ήταν στο τελευταίο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου με τη φωτιά και γι αυτό να μη δείχνει το πρόσωπό του;

Η Κέιλιν πώς βρέθηκε στην Όπερα; Νόμιζα ότι η πρόσκληση ήταν μόνο για τη Λούνα...

Δεν περίμενα να τον δω τον Τσαντ. Ή αν τον έβλεπα θα περίμενα να παλέψει με τη Λούνα, όχι να της πει πως είναι ερωτευμένος μαζί της.

Δεν κατάλαβα αυτή την τελευτάια πρόταση στο 6ο κεφάλαιο. Για ποια δουλειά λέει και για ποια κενά να καλυφθούν;

ΚΑΙ... συνέχεια πότε θα μας βάλεις;;;

Χαχαχααα. Ε όχι βέβαια! Άλλωστε και εγώ τα ανέβασα για να τα διαβάσετε. Αν ήταν να σας κρύψω κάτι, θα αράχνιαζαν μέσα στο pc μου

Καλά, είναι κάτι που πιθανόν να γίνει μέσα σε όλα τ' άλλα, αλλά είναι ελάσσονος σημασίας. Ας μην δίνουμε και τόοοση βάση εκεί -.-

Δεν ξέρεις ΠΌΣΟ κοντά έχεις πέσει

Έλα τώρα! Πως βρέθηκε μέσα στην όπερα; Τι σοι βρικόλακας είναι; Με την υποβολή για! (DUUUH -.- )

Να παλέψει μαζί της; Για ποιο λόγο; Γιατί το λες αυτό;

Χάρη στην δουλειά της πάει εκεί που θα πάει. Επίσης (αν θυμάστε από το δεύτερο βιβλίο) το πνεύμα δεν είχε ζητήσει από την Λούνα να ψάξει κάτι; Ε, το μέρος όπου θα πάει και αυτό που ψάχνει να βρει, κάτα κάποιον τρόπο, συμπίπτουν

Τώρα, για καινούριο κεφάλαιο...δεν ξέρω. Έχω ένα, αλλά βαριέμαι να το διορθώσω

Δεν έχεις να κρύψεις ΤΙΠΟΤΑ! Κατάλαβες; -.-

Δεν είπα ότι θα είναι κάτι σημαντικό, αλλά θα έχει πλάκα.

ΝΑΙ!!!

Σωστά... Απλά αυτό σημείωμα (που δεν μας λες τι είναι ) και το ότι ο άλλος την ανέφερε μου φάνηκαν ύποπτα.

Γιατί είναι vampire hunter. Δεν είναι; Δεν είναι δουλειά του να παλεύει με τους βρικόλακες και να τους σκοτώνει;

Μη βαριέσαι να το διορθώσεις! Δούλευε! Εμάς τους φαν σου δε μας σκέφτεσαι καθόοολου;

Αυτό θα το δούμε...

Και εγώ έτσι το σκέφτηκα. Αυτή να λιώνει εκεί πέρα και να πέφτει το φτύσιμο βροχή από την Λούνα

Θα μάθετε παρακάτω τι έλεγε αυτό το σημείωμα Όσο γι' αυτό που της είπε, ήταν σαν να την πιάνει στα πράσα. Γιατί κατάλαβε ότι γνωρίζονταν με την Κέιλιν και ότι ήταν συννενοημένες

Αυτή είναι η δουλειά του, δεν λέω, αλλά η Λούνα τυχαίνει να τον έχει..''προσλάβει'' τον τελευταίο καιρό και να είναι στις υπηρεσίες της

Σας σκέφτομαι, αλλά θέλω να δω και τα κεφάλαια συνολικά πως θα βγούνε, τι να κάνω;

Oh my gosh! Ποολλά εξελίχθηκαν χωρίς να το ξέρω... (πλάκα κάνω)

με όλα όσα είπατε κορίτσια!

Αν και εγώ το είχα πει και στο δεύτερο βιβλίο σου ο,τι κάτι έχει ο Τσαντ μαζί με την Λούνα....

Μια απορία! Η βρικόλακας μέσα στο σώμα της Λούνας ακόμα να πεθάνει!!!!

Αααα μπερδεύομαι!

Ποιος ήτανε αυτός ο μυστηριώδης τύπος;! Εμένα μου θύμισε το πρώτο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου σου, που πρωτογνώρισε τον Ντράκοο...

Λοιπόν αυτά τα λίγα και από μένα! Ανυπομονούμεεεε για την συνέχεια!