Dark Queen Rises-Book 3

Αφού το έχω έτοιμο το κεφάλαιο. Απλά διόρθωση θέλει -.-

Καχύποπτη :P

Α, εντάξει, τότε το παίρνω πίσω.
Εγώ καχύποπτη; Εγώ; Η προσωποποίηση της αθωότητας;

Και όπως είπαμε, ε; Από Δευτέρα

Σπόιλερ:

Οκ, αλλά περιμένω αύριο όταν θα γυρίσω από το σχολείο να το δω ανεβασμένο το κεφάλαιο!

Σπόιλερ:

Άαααντε, θα κάνω τις διορθώσεις σήμερα και θα το ανεβάσω αύριο

Σπόιλερ:

Θα περιμένω!

Σπόιλερ:

Οκ

Σπόιλερ:

Περιμένουμε ρε Άριαν... :/

Αργησες!!! Αντε ρεεεεεεεε.... Ξερεις πως ανυπομονουμε; Γράφεεεε....

Σπόιλερ:

Χαχα άντεεε Argyyy πέρασε η Δευτέρα...

Καλά, καλά, γκρινιαρόγατες! Πάψτε -.- Με φάγατε. Ορίστε το πρώτο κεφάλαιο. Happy now? -.-

Πρόλογος

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα στην κόλαση.


Όχι, σοβαρά τώρα! ''Κόλαση'' ήταν το μπαράκι που ήταν τον τελευταίο καιρό το πιο ''κουλ'' μέρος της πόλης. Και τι όνομα, σωστά; Σε παραπέμπει σε καταραμένους που βράζουν αιώνια στα καζάνια της Κολάσεως. Κάπως έτσι είναι κι εδώ, με την μόνη διαφορά ότι οι δαίμονες δεν έχουν κόκκινο δέρμα και κέρατα, αντιθέτως: είναι κουστουμαρισμένοι, περιποιημένοι από την κορυφή μέχρι τα νύχια, σκέτοι αριστοκράτες από έξω, αλλά τόσο σάπιοι από μέσα που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πραγματικά υπάρχει ελπίδα για τους θνητούς. Διότι οι αθάνατοι, είπαμε, είναι καταραμένοι εξ' αρχής, οπότε δεν τίθεται εδώ κανένα θέμα συζήτησης.

Καθώς ''επέβλεπα'' οπτικά τον χώρο (για να το θέσω καλύτερα, τα αδιάκριτα ''όρια'' ανάμεσα στους ανθρώπους και τους βρικόλακες) το μυαλό μου επέστρεφε συνεχώς σε ένα θέμα το οποίο δεν ήθελα με τίποτα να θίξω και απέφευγα επιμελώς να το κάνω όλα αυτά τα χρόνια.

Τις αναμνήσεις.

Οι αναμνήσεις, από τις πιο μεγάλες μέχρι τις πιο μικρές, καθορίζουν το ποιοι είμαστε. Είναι το προσφιλές μας ''μαξιλάρι'' με την πραγματικότητα, ένα βήμα πιο κοντά σε εμάς και την αυτογνωσία. Αν δεν υπάρχουν, είσαι απλώς ένα άγραφο χαρτί, όπου ο καθένας μπορεί να προσχωρήσει τις δικές του πεποιθήσεις, τα δικά του όνειρα, τις δικές του φιλοδοξίες. Σε μεταμορφώνει, σε αλλάζει. Ποτέ πια δεν είσαι το ίδιο άτομο με αυτό που ήσουν κάποτε. Είσαι απλά ένα φερέφωνο κάποιου άλλου, μια ''δημιουργία'' που μόνο δική σου δεν είναι.

Τι είναι, λοιπόν, καλύτερο; Να θυμάσαι τα πάντα, ακόμα και αυτά που δεν θα ήθελες να θυμάσαι ή να μην θυμάσαι απολύτως τίποτα; Θα είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή και, αυτή τη φορά, μπορεί να χάσεις τον δρόμο σου και να μην μπορέσεις να τον ξαναβρείς ποτέ.

Ο οποιοσδήποτε, με αυτό το σκεπτικό, που δεν ελπίζει τίποτα και δεν φοβάται τίποτα, δεν είναι ελεύθερος. Είναι νεκρός.

Μέσα και έξω. Ακριβώς όπως κι εμείς.

Έκανα νόημα στον μπάρμαν, μπας και μπορούσε να διώξει αυτές τις ανεπιθύμητες και ενοχλητικές σκέψεις...

Κεφάλαιο 1o

''Μπάρμαν, άλλο ένα''

Ένας νεαρός με αδρά χαρακτηριστικά και πανέμορφα, γαλάζια μάτια μου έφερε άλλο ένα από το κοκκινόχρωμο cocktail που έπινα. Του έκλεισα το μάτι και είδα τα μάτια του να αστράφτουν από ενδιαφέρον. Δεν θυμόμουν την ονομασία του ποτού γιατί, απλούστατα, είχα κατεβάσει ήδη την μισή κάβα και είχα δοκιμάσει όλους τους πιθανούς συνδυασμούς ποτών που υπήρχαν χάρη στον βλάκα που καθόταν δίπλα μου.

Εκτός του ότι ήταν υπερβολικά θρήσκος και κάπως σεμνότυφος (αν και έδειχνε ιδιαίτερο ζήλο στο να κοιτάζει έντονα το ντεκολτέ μου όποτε εγώ δεν τον κοιτούσα) ήταν και πρόσφατα χωρισμένος. Μιλούσε μια ώρα για το πως τον παράτησε η γυναίκα του και πόσο πολύ την αγαπούσε, πίνοντας το ένα ποτήρι κρασί μετά το άλλο.

Ειλικρινά, θα μπορούσα να πάω στο κρεβάτι μαζί του, να το λύσουμε εκεί το ζήτημα, βρε παιδί μου, αν δεν με είχε εκνευρίσει σε τέτοιο βαθμό. Το μόνο που ήθελα εκείνη την στιγμή ήταν να σωπάσει, έπρεπε όμως να τον κρατήσω απασχολημένο για λίγο ακόμα. Όταν, επιτέλους, την είδα να κοντοστέκεται στην πόρτα, τον πλησίασα, τον φίλησα απαλά στο μάγουλο και ψιθύρισα στ' αυτί του:

''Αγόρι μου, ξέρεις τι θέλω; Θέλω να το κάνουμε. Δεν αντέχω άλλο. Πεθαίνω για σένα'' Ο καημένος ο τύπος είχε μείνει άναυδος (και με το δίκιο του)

''Αλήθεια;'' είπε, από την μία γεμάτος φόβο, από την άλλη γεμάτος δέος. Του χαμογέλασα πλατιά για να τον πείσω και συνέχισα, στον ίδιο τόνο:

''Θέλω να είσαι σκληρός και έτοιμος για εμένα όταν θα έρθω στο δωμάτιό σου. Θέλω να αγγίξεις τον εαυτό σου με την δική μου εικόνα στο μυαλό'' Εκείνος πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά εγώ του έκλεισα το στόμα με τον δείκτη μου.

''Σςς. Το ξέρω ότι δεν έχεις ξανακάνει κάτι τέτοιο για μια γυναίκα. Αν το κάνεις, όμως, είμαι πρόθυμη να σε ανταμείψω. Πολύ, πολύ καλά'' Τον είδα να σηκώνεται από την καρέκλα του τρεκλίζοντας και να τρέχει προς το δωμάτιό του. Με έναν αναστεναγμό, πλησίασα την Κέιλιν, που με κοιτούσε χαμογελώντας.

''Τι του έκανες του κακόμοιρου και έτρεχε πανικόβλητος;'' Τίναξα απαλά τα σκούρα, καστανά μου μαλλιά.

''Τον έβαλα λιγάκι στον αυτόματο. Μπορεί να τον επισκεφτώ αργότερα στο δωμάτιο του'' Έσκυψα και της μίλησα συνωμοτικά στ' αυτί ''Πες μου ότι το πήρες και ότι όλος αυτός ο κόπος δεν πήγε χαμένος'' Έβαλε το χέρι της στην τσέπη της. Το περίτεχνο κλειδάκι άστραφτε κάτω από τα λιγοστά φώτα του μαγαζιού. Το άρπαξα στα χέρια μου, με την Κέιλιν να με παρατηρεί με προσοχή.

''Αφέντρα μου, νομίζω ότι πεινάς λιγουλάκι'' Πράγματι, δεν το είχα συνειδητοποιήσει τόση ώρα, αλλά πεινούσα. Ήθελα να ρουφήξω άμεσα το αίμα κάποιου.

''Μπορώ να το ελέγξω. Για την ώρα, προέχουν άλλα...θέματα'' Η Κέιλιν έγνεψε με κατανόηση.

''Σωστά. Ο Ντράκο δεν θα είναι καθόλου ικανοποιημένος από όλο αυτό'' Ήλπιζα να μην φαίνονταν η αγανάκτησή μου, όμως μάλλον κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον.

''Ο Ντράκο είναι ένας ηλίθιος'' γρύλισα εγώ ''Αν ήταν αληθινός άντρας, θα φερόταν και σαν άντρας, όχι σαν ένας τραμπούκος που ψάχνει αφορμές για καβγά''

''Του έδωσες, όμως, και εσύ αφορμές για κάτι τέτοιο'' Άθελά μου, χαμογέλασα.

''Ας έρθει να με βρει. Ήμουν τόσο κακό, κακό κορίτσι'' Για τους δικούς μου λόγους, φυσικά. Έπρεπε να παραμείνουμε πιστές στο σχέδιό μας. Έπρεπε να παραμείνουμε ενωμένες.

Φόρεσα το παλτό μου και, ευθύς, μπήκαμε στην Rolls Royce Phantom, το καινούριο μου απόκτημα χάρη στην δουλειά μου και ήμουν περήφανη γι' αυτό. Το δικηγορικό του γραφείο βρίσκονταν στην περιοχή Sunset, όχι πολύ μακριά από το Richmond όπου βρισκόμασταν.

Μέσα σε δέκα λεπτά το πολύ, είχαμε φτάσει στην Taraval Street. Εφόσον πάρκαρα το αυτοκίνητο, αρχίσαμε να ψάχνουμε το δικηγορικό γραφείο. Μας παίδεψε αρκετά, μπορώ να πω, δικαιωθήκαμε όμως όταν αντικρίσαμε μια ταμπέλα που έλεγε ''Κλάρκσον και Λόις-Δικηγορικό γραφείο'' Προφανώς, ο τύπος ήταν τόσο μεγάλο θύμα που αδυνατούσε να βγάλει το επίθετο της γυναίκας του από την ταμπέλα.

Το γραφείο του βρίσκονταν στον τρίτο όροφο του κτιρίου. Ανεβήκαμε τις σκάλες και, αφού παραβιάσαμε την κλειδαριά, μπήκαμε μέσα.

Ήταν ένας άνετος χώρος, αλλά κάπως μονότονος και βαρετός, όπως και τα περισσότερα δικηγορικά γραφεία. Χωρίς καθυστέρηση, μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε να ψάχνουμε για το που μπορεί να ταίριαζε αυτό το κλειδί. Τελικά, άνοιγε το τελευταίο συρτάρι του γραφείου του. Όταν το άνοιξα, βρέθηκα προ εκπλήξεως: δεν θα περίμενα ποτέ ότι ένας τόσο βαρετός άνθρωπος θα είχε τέτοια πληθώρα αντικειμένων και τόσο αξιοζήλευτη συλλογή. Πράγματι, πρέπει να είχε ψάξει πολύ για να τα βρει όλα αυτά τα αντικείμενα, τα οποία φαίνονταν να έχουν αμύθητη αξία. Απορούσα πως δεν λάμβαναν περίοπτη θέση στο γραφείο του ή πως στο καλό το γραφείο του δεν είχε καλύτερη φύλαξη, τέλος πάντων. Αυτό, όμως, έκανε την δουλειά μου πιο εύκολη, οπότε δεν είχα κανένα παράπονο για την ώρα.

Μετά από λίγο ψάξιμο, βρήκα αυτό που έψαξα. Το άρπαξα στα χέρια μου και το περιεργάστηκα.

Ήταν ένα μενταγιόν που αναπαριστούσε έναν ουροβόρο, ένα φίδι που έτρωγε την ουρά του. Δεν θυμόμουν να έχω ξαναδεί κάπου αυτό το σύμβολο, οπότε δεν μπορούσα να εξηγήσω πως στο καλό το γνώριζα αυτό, μα δεν με ένοιαζε. Έκανα νόημα στην Κέιλιν ότι το βρήκα και, χωρίς να αφήσουμε ίχνη παραβίασης πίσω μας, επιστρέψαμε στο μπαρ.

''Λοιπόν;'' είπε, χαμογελώντας η Κέιλιν ''Τι λες να κάνεις τώρα;''

''Λέω να ευχαριστήσω τον δικηγόρο για την συνεργασία μας'' Ένα πονηρό χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπό της.

''Καλά να περάσεις, αφεντικό. Αν με χρειαστείς...''

''Ξέρω, ξέρω. Θα σε πάρω τηλέφωνο. Έγινε'' Την ευχαρίστησα για την βοήθειά της, την φίλησα στο μάγουλο και πήρα πάλι τους δρόμους.

Το ξενοδοχείο όπου διέμενε ήταν στο Inner Richmond, οπότε πήρα τον δρόμο με τα πόδια. Το ξενοδοχείο δεν μπορούσες να πεις ότι ήταν πολυτελές, ωστόσο, ήταν μεγάλο και μπορούσε άνετα να συντηρήσει κάποιον στα δικά του ''κυβικά'' Εφόσον μπόρεσα, χάρη σε ψυχαναγκαστικά μέσα, να πείσω την κοπέλα στην ρεσεψιόν να μου δώσει το αντικλείδι του δωματίου του, πήρα το ασανσέρ και, όταν έφτασα στο δωμάτιό του, άνοιξα την πόρτα και άφησα το κλειδάκι πάνω στο τραπέζι.

Τον βρήκα στο κρεβάτι, να κοιμάται, τέζα, προφανώς, από το ποτό. Ανέβηκα επάνω του και τον φίλησα. Έκανε λίγη ώρα μέχρι να ξυπνήσει και, όταν το έκανε, τα μάτια του γούρλωσαν από την έκπληξη.

''Ήρθες'' έκανε, κάπως έκπληκτος εκείνος ''Νόμιζα ότι δεν θα ερχόσουν'' Του χαμογέλασα πλατιά.

''Το ξέρω, άργησα λίγο'' του έκανα εγώ, με ναζιάρικη φωνή ''Όμως τώρα είμαι εδώ. Και είμαι όλη δική σου''

Τα χέρια του, άτσαλα από την απειρία και την επήρεια της μέθης, άγγιζαν ολόκληρο το κορμί μου, αχόρταγα, λαίμαργα, με
πάθος. Ήμουν πρόθυμη να τον ανταμείψω για τις υπηρεσίες του.

Και αυτό ακριβώς έκανα.

Yes, I am very, very happy now! Επιτέλους έβαλες κεφάλαιο!!!

Η Λούνα φίλη με την Κέιλιν; Μπλιαχ! Αλλά μάλλον θα έχει κάποιον απώτερο στόχο και θα την ξεφορτωθεί μόλις τα καταφέρει.

Και βλέπω αυτά τα δύο καλά κοριτσάκια έχουν κάτι και ο Ντράκο δεν είναι και πολύ ευχαριστημένος. Αναρωτιέμαι τι...

Του δικηγορικό γραφείο είναι αυτού του loser στο μπαρ που μετά το έκανε με τη Λούνα; Το μενταγιόν που έψαχναν ήταν κάτι σαν μαγικό;

Νομίζω πως είναι αυτονόητο πως ανυπομονώ για το επόμενο κεφάλαιο γι αυτό... ΓΡΑΦΕΕΕ!!!!

Επιτέλους δεν λες τίποτα -.-

Ναι, είναι κάπως σαν ''frienemies,'' η αλήθεια είναι αυτή Μπορεί να μην φανεί ξεκάθαρα από την αρχή, αλλά θα φανεί καλύτερα στην συνέχεια

Αυτό θα το μάθεις παρακάτω

Ναι, αυτουνού είναι το γραφείο. Μπορείς να το πεις κι έτσι.

Το έχω τελειώσει. Όταν το διορθώσω, θα το ανεβάσω

Ε, είπα κι εγώ. Η Κέιλιν και η Λούνα πραγματικές φίλες; Με τίποτα! Σίγουρα σκέβουν η μία το λάκο της άλλης!

In that case... ΔΙΟΡΘΩΝΕΕΕ!!! (Όχι, δε σε πιέζω καθόλου )
Περιμένω να δω τη συνέχεια σύντομα!

Όχι, μην το ξαναπείς αυτό! Άκου εκεί με πιέζεις -.-

I'll do my best

E, ναι, είπαμε, δε σε πιέζω. Χαλαρά, με την ησυχία σου. Εμείς έχουμε μεγάλη υπομονή.

Σπόιλερ:

Το βλέπω

Σπόιλερ:

Φυσικά Είπαμε, δείχνουμε κατανόηση.

Σπόιλερ:

Αν δείχνεις τέτοια κατανόηση εσύ, φαντάσου οι άλλοι

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Εντάξει, μπορεί να υπερβάλω λίγο ως προς το πόση κατανόηση δείχνω

Σπόιλερ:

Εγώ; Ποτέ Να, και για να στο αποδείξω, ορίστε το επόμενο κεφάλαιο

Κεφάλαιο 2ο

Με το που σηκώθηκα την άλλη μέρα από το κρεβάτι, έπρεπε να ετοιμαστώ για να πάω στην δουλειά. Εκεί βρήκα την Κέιλιν στην κουζίνα, να φτιάχνει αυγόφετες και να ετοιμάζει καφέ φίλτρου.

''Καλημέρα!'' Η τσιριχτή της φωνή μου τρύπαγε τα τύμπανα. Άθελά μου, μόρφασα. Δεν λέω, ο τύπος στο κρεβάτι ήταν βαρετός μέχρι δακρύων και το αίμα του ήταν λες και έπινα πορτοκαλάδα, τουλάχιστον αυτά είχαν μετριάσει κάπως την δίψα μου. Πήρα την κούπα μου και την γέμισα μέχρι επάνω με καφέ, βάζοντας παράλληλα τρεις κουταλιές ζάχαρη. Τώρα τελευταία, μεγάλη ανάγκη την ζάχαρη, χωρίς να ξέρω ακριβώς το γιατί. Ήπια μια γουλιά απ' τον καφέ μου.

''Πως είναι ο καφές;'' ρώτησε εκείνη, κάπως πιο εύθυμα απ' ότι συνήθως. Παραήταν ευδιάθετη σήμερα. Όποιο και αν ήταν το θύμα της, την ζήλευα. Έσφυζε από ζωντάνια και φρεσκάδα.

''Αυτή την στιγμή χρειάζομαι κάτι πιο...δυνατό'' Άρπαξα ένα μπουκάλι βότκας που ήταν ξεχασμένο από χθες στο τραπέζι και πότισα τον καφέ. Η Κέιλιν αυτή την φορά μου έριξε ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα.

''Δύσκολη βραδιά;'' προσπάθησε να μαντέψει.

''Μπα...Με περιμένει μια ακόμα χειρότερη μέρα'' Εκείνη γέλασε και έβαλε τις αυγόφετες στο τηγάνι.

''Μου αρέσει η αισιοδοξία σου'' Τεντώθηκα, με τα κόκαλά μου να κάνουν ένα ανατριχιαστικό τρίξιμο.

''Θα είμαι αισιόδοξη αν μου πεις ότι έχουμε κάποιο στοιχείο για τον ουροβόρο'' σημείωσα εγώ. Η Κέιλιν έβγαλε τις αυγόφετες από το τηγάνι και τις έβαλε σε ένα λουλουδάτο πιάτο, αποφεύγοντας να με κοιτάξει.

''Εγώ δεν έχω τίποτα. Ξέρω όμως κάποιον που μπορεί να ξέρει'' Ήπια ακόμα λίγο από αυτό το περίεργο ''μείγμα'' για καφέ που είχα φτιάξει.

''Για λέγε'' Την παρακολουθούσα, με προσοχή και προσήλωση: τα ξανθά της μαλλιά, τα πράσινα μάτια, την αλαβάστρινη επιδερμίδα. Φορούσε μια πιτζάμα που δεν άφηνε και πολλά στην φαντασία. Εκείνη πήρε μια ανάσα, κάτι που έκανε τα στήθη της να ανεβοκατεβαίνουν και να φαίνονται οι ρώγες της και, προτού προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, είχε πάει στο δωμάτιο, είχε επιστρέψει και μου έδωσε ένα χαρτί στο χέρι.

''Το όνομά του είναι Λου'' με ενημέρωσε ''Είναι ο ιδιοκτήτης αυτού του εστιατορίου'' Τα φρύδια μου ανασηκώθηκαν από την έκπληξη.

''Τσαίναταουν;'' Ακουστά την είχα, αλλά δεν έτυχε να περάσω ποτέ από την εν λόγω περιοχή. Τώρα η Κέιλιν με κοιτούσε με απορία.

''Έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις;'' Προσπάθησα να ακουστώ αδιάφορη, αν και από μέσα μου ένιωθα να βράζω.

''Αν θεωρείς την εταιρία σαν κάτι ''καλύτερο'' για να κάνει κανείς ώστε να περάσει την ώρα του'' Συνοφρυώθηκε.

''Καλά. Όταν τελειώσεις, στείλε μου μήνυμα να έρθω να σε πάρω, εντάξει;''

Έγνεψα καταφατικά και πήγα στο μπάνιο να ντυθώ. Η συγκατοίκηση αυτή δεν ήταν επιλογή μου. Το είχε προτείνει, παρόλα αυτά, η Κέιλιν, ώστε να μπορώ να την βρίσκω πιο εύκολα και να έχουμε μια ''καλύτερη'' συνεννόηση-συνεργασία. Στην αρχή, αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο, με τον καιρό όμως προσαρμοστήκαμε και συνηθίσαμε η μια την παρουσία της άλλης μες στο σπίτι. Έκανα ένα ντουζ, βάφτηκα όσο πιο απλά μπορούσα και φόρεσα ένα πουκάμισο, με ένα μαύρο σουτιέν από μέσα, σκούρο, μπλε σακάκι, ασορτί, μπλε φούστα, καλσόν και γόβες. Πήρα τον χαρτοφύλακα με τα σχέδια, αποχαιρέτησα την Κέιλιν και πήγα στην εταιρία.

Το κτίριο ήταν μοντέρνο, με μεγάλες, γυάλινες επιφάνειες να καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος του, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Η Ντακότα Πίτερς, η κοπέλα που βρίσκονταν πάντοτε στην ρεσεψιόν, με καλημέρισε με ένα χαμόγελο και με ενημέρωσε πως είχαν έρθει οι επενδυτές και με περίμεναν στην αίθουσα συσκέψεων. Την ευχαρίστησα γι' αυτό και ανέβηκα τα σκαλιά, για να φτάσω στον πρώτο όροφο.

Οι εν λόγω κύριοι ήταν επιχειρηματίες που επεδίωκαν να κάνουν κάποιες επεκτάσεις στις εγκαταστάσεις τους. Είχα μελετήσει τα σχέδια των κτιρίων χθες το βράδυ, μιας και δεν κοιμόμουν πλέον σχεδόν καθόλου και τους πρότεινα κάποιες λύσεις και αισθητικά και πρακτικά σωστές, εκείνοι όμως ήταν απλώς πεισματάρηδες και ήθελαν να γίνει το δικό τους. Πολιτική της εταιρίας μας ήταν να συμφωνεί με τον πελάτη, με ό, τι συνεπάγεται αυτό. Εφόσον ο πελάτης ήθελε να γίνει κάτι με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ποιοι θα ήμασταν εμείς για να τον αμφισβητήσουμε;

Από εκείνο το σημείο και έπειτα, είχα τόση πολλή δουλειά που δεν στάθηκα ούτε λεπτό. Το να αναλαμβάνεις ένα τέτοιο, μεγάλο έργο δεν σου δίνει περιθώρια αναβολής: έπρεπε να μετρήσω τις διαστάσεις, να δω τις κατόψεις όλων των κτιρίων, να επικοινωνήσω με τους τεχνικούς και τους εργολάβους, να συμμετέχω ενεργά στην συνέλευση των μετόχων. Η Πέρσα, η γραμματέας του αφεντικού μου, προσπάθησε να με βοηθήσει λίγο, αλλά στο τέλος τα παράτησε. Αφοσιώθηκε πλήρως στα καθήκοντά της και με άφησε ξεκρέμαστη.

Όταν τελείωσα, επιτέλους, με τις δουλειές μου, ήταν ήδη περασμένη η ώρα. Ήμουν έτοιμη να φύγω από το γραφείο μου, όταν η Πέρσα ήρθε και με ενημέρωσε ότι το αφεντικό μου με ζητούσε στο γραφείο του.

Ο Άντριαν Μπρέβεν ήταν ένας άντρας γύρω στα τριάντα πέντε. Είχε αναλάβει την επιχείρηση του πατέρα του όταν εκείνος είχε πεθάνει από καρδιακή προσβολή. Παρόλο που πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του εσώκλειστος σε κολέγια και ιδιωτικά σχολεία, δεν ήταν σεμνότυφος, ούτε ο κλασσικός ''φλώρος'' που ζει με τα λεφτά του μπαμπά. Πλέον, σε αυτή την ηλικία που βρίσκονταν, είχε εξελιχθεί σε έναν πετυχημένο επιχειρηματία, σίγουρο για τον εαυτό του και τις ικανότητές του. Μερικές φορές, ίσως να ήταν υπερβολικά σίγουρος και επηρμένος, αλλά ήταν διευθυντής μιας πολυεθνικής εταιρίας. Κάθε δικαίωμα στην ''έπαρση'' αυτή το κατείχε δικαιωματικά.

Το γραφείο του ήταν, ως επί το πλείστον, μαύρο. Το μαύρο έδειχνε να μεσουρανεί παντού, σαν να ξετρυπώνει από τους τοίχους ως ένα περίεργο είδος πίσσας. Και εμένα μου άρεσε αυτό το χρώμα, αλλά η γενική ένδυση του γραφείου αυτού έφτανε στα όρια της παράνοιας.

Μου έκανε νόημα να τον πλησιάσω και αυτό ακριβώς έκανα. Τα μάτια του ήταν γεμάτα από πόθο για μένα.

''Τι έγινε; Σήμερα δεν πέρασες καθόλου από το γραφείο μου. Λες και με απέφευγες όλη την μέρα'' ''Μπορεί και να το έκανα'' σκέφτηκα ειρωνικά από μέσα μου, αλλά, φυσικά, δεν είπα αυτή την σκέψη μου φωναχτά. Αντ' αυτού, αποφάσισα να παίξω την ''αγαθή και ναζιάρα γκομενίτσα'' που ήταν εξαρτώμενη πλήρως από εκείνον.

''Αν θες να με βλέπεις πιο συχνά, πες στην Πέρσα να μην με ξεπατώνει στην δουλειά'' Ένα πονηρό χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπό του.

''Άλλη φορά, θα το κανονίσω. Έλα εδώ'' Τον πλησίασα κι εγώ και έκατσα πάνω στα πόδια του, με την φούστα μου να έχει ανέβει στο ύψος των μηρών μου. Είχα προνοήσει και δεν φορούσα εσώρουχο. Εκείνος το πρόσεξε και το εξόγκωμα στο παντελόνι του άρχισε να φουσκώνει. Η επαφή που είχα με το φύλο του πάνω από το παντελόνι με διέγειρε αφάνταστα. Άρχισα να κινούμαι ρυθμικά επάνω του και, σε κάθε μου κίνηση, τον ένιωθα να γίνεται όλο και πιο σκληρός.

''Σου έλειψα, μωρό μου;'' είπα, χωρίς να σταματάω να τρίβομαι επάνω του. Μια κοφτή ανάσα βγήκε από το στόμα του ''Θα το πάρω αυτό ως ''ναι'' '' είπα γελώντας. Ήμουν και εγώ υγρή και οι αναστεναγμοί του με έκαναν να υγραίνομαι ακόμα περισσότερο.

Χωρίς προειδοποίηση, με έβαλε να στηθώ στα τέσσερα, στηριζόμενη πάνω στο γραφείο. Κατέβασε το παντελόνι του και, χωρίς να πει τίποτα, μπήκε, γοργά και σκληρά, μέσα μου. Ένα βογκητό ικανοποίησης βγήκε από μέσα μου. Τότε, εκείνος άρχισε να με πηδάει, ακόμα πιο γοργά και σκληρά και να με τραβάει από τα μαλλιά. Όσο πήγαινε, ο ρυθμός του γίνονταν όλο και πιο σκληρός και εκείνος όλο και πιο απαιτητικός. Δεν μου είχε ξανακάνει έρωτα με αυτό τον κτηνώδη τρόπο και βρήκα αυτή την ιδέα συναρπαστική. Τον ένιωθα να με γεμίζει μέσα μου, ξανά και ξανά και την ηδονή και των δυο μας να φτάνει σε εκρηκτικούς ρυθμούς.

Όταν ήταν έτοιμος να τελειώσει, με γύρισε μπροστά του, ώστε να με βλέπει και μου ζήτησε να σκύψω. Έχυσε μες στο στόμα μου και εγώ τον πήρα μέχρι και την τελευταία σταγόνα. Εγώ δεν είχα τελειώσει, έτσι, άρχισα να τον παίρνω με το στόμα μου, νιώθοντας τον να σκληραίνει και πάλι.

Πέρασε αρκετή ώρα και, μετά από πολλές, πιθανές και ''απίθανες,'' στάσεις, συνειδητοποίησα ότι χτυπούσε το τηλέφωνό μου. Άρπαξα τα ρούχα μου από το πάτωμα και ντύθηκα βιαστικά. Όταν τελείωσα, εκείνος μου χάιδεψε τους ώμους, λέγοντάς μου με έναν, αφύσικα για εκείνον, γλοιώδη τρόπο:

''Αν συνεχίσεις έτσι, θα σε προσλάβω σαν γραμματέα μου'' Του έδωσα ένα πεταχτό φιλί στο στόμα.

''Όλα στην ώρα τους, μωρό μου. Για την ώρα, μπορούμε να παίζουμε ''εκ του ασφαλούς'' ''

Τον καληνύχτισα και, εφόσον πέρασα από το γραφείο μου και πήρα τα πράγματά μου, βγήκα από το κτίριο. Η Κέιλιν με περίμενε στην πόρτα.

''Είσαι έτοιμη τώρα;'' Από το χαμόγελό της έκρινα πως κατάλαβε τον λόγο που είχα καθυστερήσει.

''Πανέτοιμη. Ας πηγαίνουμε''

Όταν περνάς την πρασινωπή πόρτα της Τσαινατάουν με το αυτοκίνητο, έχεις την εντύπωση ότι η διακοσμητική, η αρχιτεκτονική, οι άνθρωποι, η κουλτούρα...Όλα είναι διαφορετικά. Είναι σαν να μεταφέρεσαι αυτομάτως σε μια άλλη ήπειρο. Αυτό, βεβαίως, σημαίνει και αναγραφές στα κινέζικα. Στις περισσότερες, υπήρχε επεξήγηση από κάτω για το όνομα του κάθε μαγαζιού, το ότι δεν μπορούσα, όμως, να αναγνωρίσω τα σύμβολα ήταν κάτι που μου προκαλούσε εκνευρισμό, ως και αγανάκτηση.

Ευτυχώς για εμάς, η Κέιλιν ήξερε ακριβώς που πηγαίναμε. Μου έδειξε ένα μέρος να παρκάρω και βγήκαμε στον δρόμο. Για κάποιο λόγο, μου είχε υποδείξει να ντυθώ και να βαφτώ προκλητικά. Για να δούμε σε τι θα βοηθούσε αυτό.

Με το που πατήσαμε το πόδι μας στον ''Ασημένιο Δράκο,'' ένα εστιατόριο γεμάτο φωτάκια, που έκανε την κατακόκκινη σκεπή του να παίρνει την μορφή φλεγόμενης λάβας, εμφανίστηκε κάποιος στην πόρτα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς είναι. Δεν έμοιαζε απόλυτα ανθρώπινος, δεν ήταν όμως και κάποιος από τις φυλές μας. Θα το είχα καταλάβει αν ίσχυε κάτι τέτοιο. Μας έριξε ένα εξεταστικό βλέμμα με τα σκιστά, σκουρόχρωμα μάτια του.

''Μπορώ να σας βοηθήσω;'' Ο τρόπος που το είπε έδειχνε λιγότερο από πρόθυμος. Η Κέιλιν ήξερε πως δεν άντεχα τέτοιου είδους τύπους και με ''έσωσε'' προτού γλιστρήσει η γλώσσα μου και έχουμε κακά ξεμπερδέματα.

''Θα θέλαμε να μιλήσουμε στο αφεντικό σου'' Έκανε τάχα πως δεν θυμάται ''Λου, έτσι δεν είναι;'' Μας έριξε ξανά ένα κοφτερό βλέμμα, με την ίδια ακριβώς απάθεια.

''Ποιος ρωτάει, αν επιτρέπεται;''

''Κάποιες...περαστικές, πες του'' Έκανε, τάχα ανάλαφρα και αδιάφορα εκείνη ''Πελάτισσες''

''Το αφεντικό δεν ενδιαφέρεται'' είπε ψυχρά εκείνος ''Άλλωστε, μόλις κλείσαμε'' Πήγε να χωθεί σε ένα μέρος, που μάλλον ήταν η κουζίνα, όταν του φώναξα:

''Μήπως το αφεντικό σου θα ενδιαφερθεί αν, ας πούμε, ξέραμε για το μικρό, παράνομο πορνείο που λειτουργεί ακριβώς κάτω από το εστιατόριο σας;'' Αυτό, όσο και αν προσπαθούσε να το παίξει αδιάφορος, ''έσπασε'' κάπως τις άμυνες του.

''Δεν ξέρεις τι λες, κυρά μου''

''Ώστε δεν ξέρω, ε;'' έκανα χαιρέκακα εγώ ''Τότε το τμήμα Ηθών πολύ θα χαρεί να χώσει κάποιες από τις παράνομες Ασιάτισσες που δουλεύουν και στο μαγαζί σας και στο μπουρδέλο σας κατευθείαν μες στην φυλακή'' Η Κέιλιν μου έριξε ένα βλέμμα όλο ικανοποίηση.

''Ακόμα δεν ξέρει τι λέει;'' Ο Ασιάτης μας πλησίασε και μας κοίταζε έντονα, λες και ήθελε να μας σκοτώσει.

''Μας εκβιάζετε;''

''Ο εκβιασμός πιάνει ΜΌΝΟ αν δεν μας πας στο αφεντικό σου'' είπε η Κέιλιν χαμογελώντας. Ο Ασιάτης συνοφρυώθηκε. Φαινόταν να θέλει να πει πολλά, αλλά το μόνο που είπε είναι:

''Παρακαλώ, ακολουθήστε με''

Παρόλο που δεν επρόκειτο για ένα ρεστοράν πρώτης τάξεως, ούτε από άποψη αισθητικής και, ασφαλώς, ούτε ανάλογης ποιότητας, ήταν τουλάχιστον καθαρό. Περάσαμε τον διάδρομο, ο οποίος ήταν γεμάτος από πίνακες ζωγραφικής κινεζικού ρυθμού, άλλα σε Gong-bi (Γνωστό και ως ''Δικαστικό'' στιλ λόγω της αυστηρής και ρεαλιστικής τεχνικής του) και άλλα σε Shui-mo (Υδατογραφίες)

Προσωπικά, προτιμούσα τις υδατογραφίες. Αν είχα ένα κινέζικο εστιατόριο, θα το γέμιζα ολόκληρο με δαύτες.

Μπήκαμε στην κουζίνα, όπου ο μάγειρας και ο βοηθός του αντάλλαξαν έκπληκτες ματιές βλέποντάς μας και βγήκαμε στην πίσω αυλή, η οποία, αν και μικρή, ήταν περιποιημένη και γεμάτη λουλούδια που έβλεπα για πρώτη φορά. Υπήρχε κάτι σαν μεσοτοιχία και μια παράξενη, μπλε πόρτα που έμοιαζε παράταιρη σε σύγκριση με το κόκκινο που επικρατούσε. Ο Κινέζος την άνοιξε και εκείνη έτριξε κάτω από το άγγιγμα του.

Κατεβήκαμε κάτι σκαλάκια και εκεί βρεθήκαμε σε έναν χώρο με πνιγηρή ατμόσφαιρα, λόγω του ελάχιστου εξαερισμού που μπορούσε να δεχτεί το δωμάτιο. Ο χώρος φαινόταν κατάμαυρος, με το μόνο φως να δείχνει προς την σκηνή και τις χορεύτριες. Είχαν σχηματίσει έναν κύκλο και τους μιλούσε κάποια μεγαλύτερή τους σε ηλικία. Όταν συνειδητοποίησε την παρουσία μας, πάγωσε για μια στιγμή, ωστόσο κατέβηκε σαν σίφουνας από την σκηνή και πλησίασε τον Κινέζο. Άρχισε να του φωνάζει κάτι στα κινέζικα και εκείνος της απαντούσε σε ανάλογο τόνο. Ο διάλογος ανά μεταξύ τους συνεχίστηκε για λίγο, όταν η γυναίκα μας έριξε ένα παγερό βλέμμα, μιλώντας, επιτέλους, στα αγγλικά:

''Ο Λου είναι στο γραφείο του. Θα σας δει τώρα''

Την ευχαρίστησα και ακολούθησα τον Κινέζο, χωρίς να μπορώ να βγάλω άκρη από όλα αυτά. Το σίγουρο ήταν ότι όλη αυτή η μυστικοπάθεια ήταν πολύ περίεργη.

Εφόσον υπέδειξε την πόρτα, υποκλίθηκε και εξαφανίστηκε. Πήρα το θάρρος και χτύπησα την πόρτα δυο φορές. Ένα σταθερό και ηχηρό ''Περάστε'' ακούστηκε από μέσα.

Το γραφείο του ήταν από αυτά που έμπαινες και φοβόσουν να ακουμπήσεις το οτιδήποτε. Μια παχιά μοκέτα απορροφούσε τα βήματά μας, τόσο όμως αυτή όσο και όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα που βρίσκονταν στο γραφείο φαίνονταν να είναι από την εποχή των Σάο Λιν. Καθίσαμε στις καρέκλες και, όπως άρχισαν να τρίζουν, φοβήθηκα πως θα έσπαγαν. Ο άντρας που είχαμε απέναντί μας ήταν ένας καλοστεκούμενος άντρας γύρω στα 45, με μάτια που έδειχναν να παρατηρούσουν τα πάντα και τίποτα ταυτοχρόνως.

''Κυρίες μου, καλωσορίσατε στον ''Ασημένιο Δράκο'' '' είπε, με συγκροτημένη ευγένεια, εκείνος ''Ελπίζω να μην βρεθήκατε σε δύσκολη θέση εξαιτίας του Γουόνγκ. Είναι καλό παιδί, αλλά είναι νέος και έχει πολλά να μάθει ακόμα''

''Bùyòng dānxīn, xiānshēng'' είπε η Κέιλιν σε άπταιστα κινέζικα, κάνοντας παράλληλα μια υπόκλιση.

Ο διάλογος τους συνεχίστηκε στα κινέζικα για κάμποσα λεπτά. Όταν τελείωσαν, η Κέιλιν σχεδόν πετάχτηκε από την καρέκλα της, με άρπαξε από τον καρπό και με έσυρε έξω από το γραφείο του. Ακόμα και όταν άφησε το χέρι μου, ένιωθα τα αποτυπώματα των δαχτύλων της καυτά πάνω στον καρπό μου.

''Τι κάνεις;'' σύρριξα εγώ ''Και τι ενοχλητικό πίτσι πίτσι ήταν αυτό με τον Κινέζο; Τι σου έλεγε;'' Έκανε μια θεατρινίστικη κίνηση και, συνεχίζοντας να με τραβά από το χέρι έκανε, γεμάτη ενθουσιασμό:

''Αυτή είναι η ευκαιρία της ζωής σου. Έλα, πάμε!''

Αναρωτιόμουν τι μπορεί να εννοούσε...

πωπωπω...τι εξελιξεις ειναι αυτες; :Ρ

τι του ειπε η Κειλιν του Λου;

Καινούργιο κεφάλαιο τόσο σύντομα; Μας κακομαθαίνετε!

Πράγματι, τι του είπε η Κέιλιν; Γιατί το έβαλα στο google translate και δε μου έβγαλε τίποτα... (btw, η Κέιλιν πώς και ήξερε κινέζικα; )

Ανυπομονώ να μάθω ποια είναι η ευκαιρία της ζωής της Λούνας!

Μην ανησυχείτε! Από βδομάδα...μαύρα μάτια θα κάνετε να δείτε καινούριο κεφάλαιο xD Απολαύστε το όσο κρατήσει :P

''Μην ανησυχείτε, κύριε'' Αυτό του είπε η Κέιλιν.
Αυτό θα το μάθετε παρακάτω

Μπορεί να το μάθεις και αύριο...Ή και μεθαύριο. Ποιος ξέρει

Τι είπεεεεες;;; Από βδομάδα τέρμα τα κεφάλαια;!

Τέσπα... Βάλε εσύ αύριο ή μεθαύριο το καινούργιο κεφάλαιο και εμείς μια χαρά θα είμαστε!