Dark Queen Rises-Book 3

χμμμ αν το θελει η ιδια τοτε ολα οκ

Ναι αυτό να κάνεις!

τελος παντων εχουμε βγει κι θα τα ακουσουμε

Ωχ, όντως. Και αυτό θα έπρεπε να το είχα πει εγώ από πιο πριν αλλά ήθελα να συζητήσουμε

στην γενικη κουβεντουλα λοιπονν

Χριστίνα, δεν στην είπα, ούτε παρεξηγήθηκα, απλώς σου είπα το σκεπτικό μου Συζήτηση κάνουμε άλλωστε ^^

Πωωω, τι έχασα 0_0 Κορίτσια, αν το εννοείτε, εγώ δεν έχω καμία απολύτως αντίρρηση ^^ Ειλικρινά, με συγκινείτε. Σας ευχαριστώ πάρα, πάρα πολύ

Και φυσικά το εννοούμε!

ναι, εννοείται πως θέλουμε!

Ναι εννοειτε πως θελουμε....^_^

Με Χριστινα & Μαρια.....!!!!!

Που είναι η συνέχεια;;; Έλειψα για λίγες μέρες... και τίποτα?

Σαν δεν ντρέπεσαι!

Η συνέχεια την Τρίτη, μην βαράαας >.<

Χαχα!

Άλλες δυο μέρες;; Έπρεπε εμείς να σε βασανίσουμε και όχι εσύ! Έτσι θα μας την έβαζες νωρίτερα!

Έχω να γράψω ένα διήγημα πρώτα για έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό και μετά θα διορθώσω και τα κεφάλαια. Τι να κάνω, δεν έχω 10 χέρια! -.-

Α συγνώμη δεν το ήξερα αυτό! Έπρεπε να το έλεγες νωρίτερα πριν σε κρίνω!

Καλά οκ θα περιμένουμεεεεεεεεεε!!!!

Σπόιλερ:

χμ με την υπομονη σου.....!

Σπόιλερ:

Μιας και τελείωσα την ιστορία του διαγωνισμού, ορίστε το 14ο κεφάλαιο. Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας

Κεφάλαιο 14ο

Το μπαρ ‘’Bloody Mary,’’ ο τίτλος του οποίου, απ’ό, τι με ενημέρωσε ο Μπλέιζ, ήταν εμπνευσμένος από την μεγάλη κόρη του βασιλιά Ερρίκου του 8ου, η οποία ήταν υπεύθυνη για τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων προτεσταντών με σκοπό την εδραίωση της Καθολικής Πίστεως στην Μεγάλη Βρετανία. Προτού συνεχίσει κι άλλο, τον διέκοψα λέγωντάς του πως μπορεί να μην θυμόμουν τίποτα από τον καιρό που έμεινα στην Αγγλία, σίγουρα όμως γνώριζα κάποια πράγματα για τον οίκο των Τυδόρ. Αυτό του έκοψε την φόρα και, ευτυχώς, δεν συνέχισε την ‘’εισήγησή’’ του.

Το μπαράκι ήταν...συμπαθητικό, όφειλα να το παραδεχτώ αυτό. Ήταν από αυτά τα μπαρ που σύχναζαν, ως επί το πλείστον, ροκάδες και χεβιμεταλάδες. Αυτό που είχα πραγματικά απορία ήταν για ποιο λόγο τα παράτησε όλα και αποφάσισε να δώσει το μπαρ στον Νέιθαν, τον συνέταιρό του. Εκείνος, με απεριόριστη, θαρρείς, υπομονή, μου είπε ότι τα παράτησε όλα για να έρθει μαζί μου στην Αγγλία και να ζήσουμε εκεί μια νέα ζωή, μακριά από τους βρικόλακες. Κοιτάζοντας μέσα στα σκούρα, γεμάτη θλίψη μάτια του και για πρώτη φορά, ίσως, από την στιγμή που με νάρκωσαν και με έφεραν με το ζόρι στην Όμαχα, δεν είχα τι να του πω. Δεν μπορούσα να το ρίξω στην πλάκα, ούτε να το παίξω έξυπνη. Πως μπορείς να αστειευτείς για κάτι τόσο ευγενές, τόσο ανιδιοτελές όσο αυτό;

Φυσικά, ήταν ανώφελο να νιώθω τύψεις. Ποιος μου έλεγε ότι όλα αυτά δεν τα έλεγαν για να με φέρουν εκεί που ήθελαν εξ’ αρχής; Γι’αυτό το λόγο ακριβώς κράτησα μια ‘’πισινή’’ και έδιωξα από μέσα μου αυτές τις ενοχλητικές σκέψεις.

Η Σελέστ έκατσε με άνεση σε μια από τις καρέκλες, λες και της ανήκε το μέρος. Ήταν από τις λίγες φορές που, για τα δικά της ‘’δεδομένα,’’ ήταν πολύ απλά ντυμένη: φορούσε ένα φούτερ με στάμπα το σκιάχτρο από το Nightmare before Christmas, ένα κολλητό, μαύρο παντελόνι, αρβύλες και έναν αμέθυστο περασμένο στο λαιμό της, καθώς και ένα δαχτυλίδι σε σχήμα φιδιού ή δράκου. Ο Μπλέιζ έκατσε ακριβώς δίπλα της και εγώ έκατσα δίπλα του, παρόλο που ήθελα να καθίσω δίπλα στην Σελέστ. Η Σελέστ φαινόταν, σε γενικές γραμμές, πιο φιλική. Ο Μπλέιζ με κοίταξε σαν να ήθελε να με πνίξει.

Μπορεί και να το έκανε, αν είχε την ευκαιρία. Δεν μπορούσα να γνωρίζω λεπτομερώς τα ‘’βίτσια’’ του καθενός.

Μόλις η Σελέστ είδε τον Νέιθαν, του έκανε νόημα να πλησιάσει. Μόλις πλησίασε, φώναξε εύθυμα, πάνω από το τραγούδι των HIM ‘’Wings of a butterfly’’

‘’Νέιθαν, αγόρι μου!’’ Το πρόσωπό του φωτίστηκε από ένα μεγάλο, πλατύ χαμόγελο.

‘’Σελ! Σαν τα χιόνια. Έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε’’

‘’Ε, ξέρεις τώρα, λίγες δουλειές από ‘δω, λίγες δουλειές από ‘κει, που χρόνος για χάζεμα;’’ Αν μπορούσε να πει κανείς το ξεπάστρεμα βρικολάκων ως ‘’δουλειές,’’ τότε ναι, είχε σίγουρα πολύ δουλειά να κάνει. Ο Νέιθαν ένευσε καταφατικά και συνέχισε να φωνάζει, τόσο δυνατά που θα ορκιζόμουν ότι πρέπει να ήσουν κουφός για να μην τον ακούσεις.

‘’Αυτό ξαναπές το. Εδώ εμείς ένα μαγαζί έχουμε και πήζουμε στην δουλειά κάθε βράδυ’’ Περίμενα ότι, από στιγμή σε στιγμή, θα έδινε τον λόγο στον Μπλέιζ ή έστω θα του έλεγε ένα απλό ‘’γεια,’’ μα εκείνος δεν έκανε την παραμικρή κίνηση για να τον προσεγγίσει, κάτι που βρήκα αφύσικο, αν κρίναμε ότι αναφερόμασταν σε πρώην συνεργάτες.

‘’Νέιθαν, πολύ θα ήθελα να συνεχίσουμε να τα λέμε, αλλά ο χρόνος μας πιέζει. Θα μπορούσα να σου κάνω μερικές ερωτήσεις;’’ είπε, κάπως βιαστικά, η Σελέστ.

‘’Είμαι όλος αυτιά’’ Εφόσον καθάρισε λίγο τον πάγκο, στηρίχτηκε πάνω του και την κοίταζε μες στα μάτια ‘’Αλλά πρώτα...’’ είπε, γυρνώντας προς εμάς ‘’τι θα πάρετε;’’

Η Σελέστ, αφού έκανε την ‘’συγκεκριμένη’’ παραγγελία ‘’Ό, τι να ‘ναι, αρκεί να είναι ελαφρύ,’’ ο Μπλέιζ παρήγγειλε μια μπύρα και εγώ παρήγγειλα μια μαργαρίτα, κάτι που έκανε τον Μπλέιζ να μου ρίξει ένα παραξενεμένο βλέμμα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο που με κοίταζε έτσι. Έφταιγε το περιεχόμενο της παραγγελίας, ο τρόπος που την έκανα, ο ανάδρομος Ερμής; Με αυτό τον άνθρωπο, ποτέ δεν μπορούσες να είσαι σίγουρος.

Ο Νέιθαν έδωσε τις παραγγελείες σε μια κοπέλα που δούλευε στο μαγαζί. Είχε μαύρα, μακριά μαλλιά, φορούσε γαλάζιους φακούς επαφής, είχε πίρσινγκ στο κάτω χείλος της, τατουάζ που κάλυπτε όλο το αριστερό της χέρι και αναρίθμητα σκουλαρίκια στ’αυτιά. Δεν την είχα ξαναδεί ποτέ μου κι όμως, κάτι μέσα μου μου έλεγε πως την ήξερα.

Όταν ο Νέιθαν έστρεψε την προσοχή του και πάλι προς εμάς, η έκφρασή του ήταν σταθερή, μα μας κοιτούσε με ολοφάνερη ανησυχία.

‘’Λέγε ότι θέλεις, αλλά γρήγορα’’ Για πρώτη φορά απ’ όταν μπήκαμε στο μαγαζί, στράφηκε προς τον Μπλέιζ ‘’Εγώ με όλα αυτά έχω τελειώσει εδώ και καιρό και το ξέρεις. Σου είπα να μην μου μιλήσεις, να μην ξαναέρθεις στο μαγαζί, ούτε να με ξαναενοχλήσετε για όλες αυτές τις βλακείες, όμως εσύ για άλλη μια φορά αγνόησες τις επιθυμίες μου’’

‘’Πίστεψέ με, δεν είχα σκοπό να σε ενοχλήσω’’ έκανε ο Μπλέιζ, φανερά ενοχλημένος από την συμπεριφορά του ‘’Αυτό, όμως, δεν έχει να κάνει με εσένα και εμένα. Εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά’’ Τον λόγο, μετά από αυτό, πήρε η Σελέστ:

‘’Είδες μήπως καμιά περίεργη παρέα ή φάτσα να μπαίνει μες στο μαγαζί;’’ Αυτό τον έκανε να γελάσει.

‘’Κοίτα γύρω σου, Σελ. Πες μου έναν εδώ πέρα που δεν σου μοιάζει ύποπτος’’

‘’Κάποιος πέραν του συνηθισμένου’’ επέμεινε η Σελέστ ‘’Να σου κάνει περίεργες ερωτήσεις, να είναι επίμονος χωρίς ιδιαίτερο λόγο...;’’ Άφησε την φράση της μετέωρη εξ’ επίτηδες για να την συμπληρώσει εκείνος. Αναπάντεχα, την επόμενη στιγμή, η μαυρομάλλα άφησε ένα προς ένα τα ποτά στον πάγκο και απάντησε για λογαριασμό του:

‘’Μπορώ να σου κατονομάσω δυο παράξενους τύπους που έκαναν περίεργες ερωτήσεις όλον αυτόν τον καιρό που δουλεύω εδώ’’

‘’Μπορείς και να τους περιγράψεις;’’ έκανε, γεμάτη ελπίδα, η Σελέστ.

‘’Φυσικά’’ είπε, χαμογελώντας, εκείνη ‘’Ο ένας ήταν ψηλός, με μακριά, μαύρα μαλλιά και βιολεττί μάτια, τα οποία επέμενε ότι ήταν τα φυσικά του και ότι δεν φορούσε φακούς επαφής. Το ξέρω, γιατί τον ρώτησα από που να πάω να τους αγοράσω και μου είπε αυτό σαν δικαιολογία για να μου ξεφύγει’’ Αυτό τους έκανε να ανταλλάξουν ένα συνωμοτικό βλέμμα ‘’Ο άλλος ήταν πιο κοντός, με ξανθά μαλλιά που κάλυπταν τον σβέρκο του και καστανά μάτια. Φορούσε κουκούλα, αλλά το πρόσωπό του φαινόταν...καμμένο’’

‘’Τι σε ρωτούσαν; Μπορείς να μας πεις;’’ ρώτησε ο Μπλέιζ, γεμάτος ανυπομονησία. Αυτή η ερώτηση την έκανε, αν έκρινα από την στάση της, να αισθανθεί άβολα. Για την ακρίβεια, πέρασαν κάποια λεπτά σιγής από μέρους της μέχρι να απαντήσει, σαν να το σκεφτόταν σοβαρά αν ήταν σωστό να εκμυστηρευτεί σ’ εμάς τέτοια πληροφορία.

‘’Με ρωτούσαν σχετικά με μια φίλη μου που πέθανε όσο ήμασταν ακόμα στην Τρίτη Λυκείου, την Λούνα Σαντοβάλ. Μάλλον θα θυμάστε τον θάνατό της. Είχε γίνει μεγάλος ντόρος εδώ, στην Νεμπράσκα. Το θέμα αναπαράγονταν στον τύπο και στις τηλεοράσεις για βδομάδες ολόκληρες’’ Και οι δυο στράφηκαν προς το μέρος μου και με κοίταζαν, με την ελπίδα ότι μπορεί να θυμόμουν κάτι, αλλά εξακολουθούσα να μην θυμάμαι απολύτως τίποτα.

‘’Πως ονομάζεσαι;’’ την ρώτησε η Σελέστ. Δεν φαινόταν μια καθόλου ‘’αθώα’’ και ‘’τυπική’’ ερώτηση.

‘’Λίλυ. Λίλυ Τζέιμς. Ήξερα την Λούνα από το δημοτικό και ήξερα όλους της τους φίλους. Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να είχε μπλέξει τον τελευταίο καιρό με τέτοιου είδους άτομα και να μην μου είχε πει τίποτα’’ Στα μάτια της εκείνη την στιγμή φάνηκε χαραγμένη η θλίψη.

Και ενώ οι άλλοι στράφηκαν προς τον Νέιθαν, υποβάλωντάς τον σε μια ακόμα ανάκριση, η προσοχή μου στράφηκε προς την Λίλυ. Ένα ακόμα στοιχείο από το παρελθόν μου που δεν θυμόμουν και, εδώ που τα λέμε, εκείνη την στιγμή, δεν ήθελα να θυμάμαι. Και μιας και μας είχε δώσει τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν και ήταν τόσο, μα τόσο θλιμμένη, αποφάσισα να την παρηγορήσω λίγο και να ικανοποιήσω και την δίψα μου. Πράγματι, οι φλέβες της πάλλονταν τόσο δυνατά όταν ήταν θλιμένη και το άρωμά της ήταν μεθυστικό.

‘’Λίλυ’’ της είπα, χρησιμοποιώντας την υποβολή. Εκείνη γύρισε, κοιτάζοντάς με σαν υπνωτισμένη ‘’Σε παρακαλώ πολύ, μην λυπάσαι. Θα χαλάσεις τα όμορφα ματάκια σου’’

‘’Δεν μπορώ’’ Πράγματι, φαινόταν έτοιμη να κλάψει ‘’Όποτε σκέφτομαι την Λούνα, λυπάμαι. Λυπάμαι τόσο πολύ για την φίλη που έχασα’’

‘’Εγώ ξέρω έναν τρόπο για να σε κάνω να αισθανθείς καλύτερα. Φτάνει μόνο να με αφήσεις...’’ Έγλυψα τα χείλη μου, σκεπτόμενη πως θα ήταν να μπήγω τα νύχια μου μες στην σάρκα της.

‘’Πως; Με ποιον τρόπο;’’ Συνέχισε εκείνη, σαν υπνωτισμένη.

‘’Προφασίσου πως πρέπει να κάνεις απογραφή στην αποθήκη λόγω έλλειψης υλικών και περίμενέ με εκεί’’

Έσπασα την ‘’γραμμή επικοινωνίας’’ μας, κάτι που έκανε την Λίλυ να κουνήσει το κεφάλι της πέρα-δὠθε για να συνέλθει. Όπως ακριβώς την πρόσταξα, σε λίγα λεπτά βρίσκονταν στην αποθήκη, χωρίς να το πάρει κανένας χαμπάρι. Όταν προφασίστηκα και εγώ πως έπρεπε να πάω στην τουαλέτα, λίγη προσοχή μου έδωσαν ο Μπλέιζ και η Σελέστ όση ώρα μιλούσαν στον Νέιθαν. Προτού καν το καταλάβουν, εγώ είχα ήδη χωθεί μες στην αποθήκη.

Η αποθήκη είχε μια στυφή μυρωδιά κλεισούρας και μούχλας. Ήταν σκοτεινά, εγώ όμως μπορούσα να δω ξεκάθαρρα της Λίλυ μέσα στο σκοτάδι. Φαινόταν τόσο ανυποψίαστη και ευάλωτη που με έκανε να θέλω να της πιω το αίμα εδώ και τώρα, αλλά έπρεπε να είμαι προσεκτική. Αργά, με προσεκτικές κινήσεις, την πλησίασα και βρέθηκα από πίσω της.

‘’Ελπίζω να μην περίμενες πολύ ώρα’’ Τα χέρια μου άρχισαν να χαϊδεύουν τους ώμους της και να κατεβαίνουν κάτω, όλο και πιο κάτω.

‘’Τι...τι θα μου κάνεις;’’ Εν μέρη, οφείλονταν η δύναμη της υποβολής που είχα ασκήσει επάνω της, αλλά δεν μπορούσε να μου κρυφτεί: φαινόταν να το απολαμβάνει αυτό τόσο όσο κι εγώ.

‘’Σσς, ηρέμησε. Πάω στοίχημα ότι ήθελες και εσύ από την πρώτη στιγμή να χώσω τα χέρια μου κάτω από την μπλούζα σου και να παίζω με τα στήθη σου όλη νύχτα’’ Της έσκισα την μπλούζα με μια γρήγορη κίνηση. Οι θηλές της ήταν ήδη ερεθισμένες, φουσκωμένες και σκληρές ‘’Και αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω’’

‘’Μη, σε παρακαλώ...Έχω αγόρι...Τον λένε Τζάρεντ και εγώ δεν...Δεν...’’ Όταν άρχισα να της χουφτώνω τα στήθη και να παίζω με τις ρώγες της, οι διαμαρτυρίες της κόπηκαν απότομα. Προσπάθησε να μην βογγάει, αλλά είχε μισοκλείσει ήδη τα μάτια και έδειχνε να παραδίνεται.

‘’Δεν με νοιάζει πως τον λένε τον δικό σου, εκτός και αν θέλει να έρθει να μας κάνει παρέα’’ της είπα εγώ, με ψιθυριστή φωνή, κοιτάζοντάς την συνέχεια μες στα μάτια, χωρίς να σταματάω λεπτό να ‘’παίζω’’ με τα στήθη της ‘’Το μόνο που θέλω να ακούω είναι τα βογγητά σου και να μου λες πόσο πολύ σου αρέσει αυτό και πόσο πολύ με θέλεις’’

‘’Σε παρακαλώ. Άσε με, αλλιώς θα φωνάξω’’ Αυτό με έκανε να την αρπάξω από τα μαλλιά, να κολλήσω το σώμα της στο δικό μου και να της δώσω ένα βαθύ γλωσσόφιλο στα χείλη που την έκανε να βογγά από ευχαρίστηση.

‘’Θα φωνάξεις, μωρό μου. Θα φωνάξεις όσο θέλεις’’ είπα με ψιθυριστή φωνή εγώ, νιώθωντας ακόμα μια γεύση αλκοόλ στα χείλη. Να γιατί δεν χρειαζόταν και τόσο η υποβολή: ήταν ήδη μεθυσμένη ούτως ή άλλως.

Τέλεια.

‘’Τώρα γδύσου και άσε τα υπόλοιπα σε εμένα’’ την πρόσταξα εγώ, περιμένωντας να κάνει αμέσως αυτό που της ζήτησα.

Όταν την είδα να κοντοστέκεται και το μόνο που να κάνει ήταν να με κοιτάζει, την τράβηξα ξανά επάνω μου, σε ένα βαθύ, αχόρταγο φιλί και το χέρι μου έπαιζε με την φύση της πάνω από το εσώρουχό της. Αυτό έκανε όποιες ενστάσεις και αν είχε πριν να αρθούν και το μόνο που έκανε μετά από λίγα λεπτά ήταν να με διευκολύνει: να ανταποδίδει το φιλί μου, να μου υποδεικνύει τα σημεία που ήθελε να την αγγίξω, μέχρι που η ίδια άρχισε να κατευθύνει το χέρι μου και να με παρακαλάει να της κάνω στοματικό.

Όταν ένιωσε πλέον πως δεν άντεχε άλλο, έβγαλε αστραπιαία το παντελόνι της και το μαύρο στρινγκ που φορούσε, το οποίο ήταν ήδη μούσκεμα. Έκατσε στο πάτωμα με τα πόδια ανοιχτά και όταν την είδα έτσι, έτοιμη και υγρή για εμένα, έβγαλα τα ρούχα μου, γονάτισα από πάνω της και άρχισα να τρίβομαι πάνω στο ένα της μπούτι, ενώ με το ένα μου χέρι μπαινόβγαιναν γρήγορα τα δάχτυλά μου μέσα της, προκαλώντας της όλο και πιο ηχηρούς αναστεναγμούς, μέσα στους οποίους μου ζήταγε συνέχεια ‘’κι άλλο’’

Μη μπορώντας να κρατηθώ άλλο και με την δίψα μου να με καταβάλει, έμπηξα τους κυνόδοντές μου στον λαιμό της, χωρίς να σταματήσω να τρίβομαι επάνω της. Αυτό την έκανε στην αρχή να βογγήσει από τον πόνο, μετά έδειχνε να το ευχαριστιέται και εγώ έπινα κι άλλο, κι άλλο, όλο και περισσότερο, με την έκσταση να με φέρνει στους έβδομους ουρανούς.

Από εκείνο το σημείο της απέραντης έκστασης και μετά, δεν μπορούσα να θυμηθώ απολύτως τίποτα άλλο από εκείνη την βραδιά.

αχχχ και μονο απο το ονομα του καλμπ "Bloody Mary" λατρεψα ακομα περισοτερο αυτο το κεφαλαιο....^^ οπως και τα συγραμματα σου....!!!! ^^

:<3:

Πωωω, πότε πρόλαβες και το διάβασες; 0_0 Είσαι γρήγορο πιστόλι

Ε τι τώρα; Το όνομα είναι ''σημαδιακό'' :P

Ναι εχω μαθει να διαβαζω πολυ γρηγορα.....και ειναι καταπληκτικη δεν εχω λογια....!!!!

σημαδειακο ε...?? τυχαιο....? δεν νομιζω χεχε.....εγω το λατρεψα αυτο το κλαμπ τελεια και παυλα

Άσε, έχω και εγώ μεγάλο κόλλημα με τους Τυδώρ και υπήρξε ένα διάστημα που έψαχνα πληροφορίες για την ζωή τους, τις διαδοχές στον θρόνο κτλ. μετά μανίας. Εξού και το όνομα :P

Ένα vengeful spirit είναι πάντοτε επίκαιρο xD

χαχα καλα εκανες και εψαξες.......!!! το Κανει πιο ζωντανο το κειμενο στην συγκεκριμενη περιπτωση το λογοτεχνικο κειμενο.....!!!!!!!!!

ναι οντως παντα ειναι επικαιρο......ενα εκδικιτικο πνευμα....που ακομα δεν εχω γνωρισει χεχε

Και ελπίζω να μην γνωρίσεις ποτέ -.- :P

Παιδάκια, το επόμενο κεφάλαιο αν προλάβω να το διορθώσω θα το ανεβάσω σήμερα, ειδάλλως από αύριο ^^

χαχα υπαρχει μονο στις σκεψεις και οχι στους καθρεπτες......ποσο τρομακτικη μπορει να ειναι...?

οποτε μπορεσεις εμεις ως θανατικοι φαν σου θα περιμενουμε πως και πως το επομενο σου κεφαλαιο

Εμένα, πάντως, δεν μου έρχεται να φωνάξω μπροστά σε καθρέφτη τρεις φορές ''Bloody Mary'' για να μάθω. Δεν χρειάζεται να ξέρω πόσο τρομακτική είναι ακριβώς και αν ο μύθος ευσταθεί, να μου λείπει -.- :P

Σας ευχαριστώ, φανατική μου θαυμαστές. Η μελλοθάνατη σας χαιρετά xD

χαχα θα συμφωνησω μαζι σου.......

Μελοθανατη...?? πςς προσκυναμε