Dark Queen Rises-Book 3

Το φάγανε το παλικάρι

Κι άλλος καλός που σκοτώνεις... Είσαι πολύ κακιά τελικά! (Και, ναι, το ξέρω ότι θα το πάρεις σαν κομπλιμέντο)

Δεν περίμενα να ανεβάσεις τόσο σύντομα κεφάλαιο, για να πω την αλήθεια

Πώς και αποφάσισε η Λούνα να συνεργαστεί με τον Ντράκο; Εγώ νόμιζα ότι ήθελε να τον σκοτώσει. Και πού βρέθηκε αυτός στη Γερμανία;

Συνέχεια πότεεε;

Πάντα χαίρομαι όταν ακούω ένα καλό λόγο ^^ (σωστά υπέθεσες xD)

Είπε να χρησιμοποιήσει όλες τις ''πηγές ενέργειας'' (ακόμα και τις αναλώσιμες :P) Ε, ο Ντράκο πάντοτε είχε την ιδιότητα να φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν -.-

Αύριο το μεσημεράκι η συνέχεια ^^

Το ήξερα ότι θα χαιρόσουν!

Ναι, έτσι όπως το θέτεις...

Αλήθεια; Σε λατρεύω!

Χριστινάκι, σου 'φεξε! Πρόλαβα τελικά να το διορθώσω το κεφάλαιο και θα το ανεβάσω τώρααα! ( too )

Κεφάλαιο 25ο

Η βιβλιοθήκη στην Breitenbachplatz από το ξενοδοχείο που βρισκόμασταν ήταν μισή ώρα δρόμος, κάτι που μετά λύπης μου διαπίστωσα στην πορεία, μιας και ο Ντράκο δεν καταδεχόταν να μου δώσει καμία πληροφορία για το που βρίσκεται.

Όταν φτάσαμε, μετά χαράς διαπίστωσα ότι η βιβλιοθήκη ήταν κατάφωτη χάρη σε κάτι παράξενες λάμπες που πιότερο έμοιαζαν με καθρέφτες. Υπήρχε απίστευτη οργάνωση ως προς τα βιβλία και μεγάλη πληθώρα ως προς το είδος και το περιεχόμενο, μόνο που το μεγαλύτερο μέρος τους ήταν στα γερμανικά. Και μπορεί να μην είχα κανένα πρόβλημα στην ομιλία της γλώσσας, κάτι μου έλεγε όμως ότι θα αντιμετώπιζα προβλήματα στην ανάγνωση. Ήταν μια μορφή δυσλεξίας...ή μήπως κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό;

‘’Και τώρα τι κάνουμε εδώ; Παίζουμε τους ντετέκτιβ;’’ είπα, κάπως πιο δυνατά απ’ ό, τι έπρεπε, κάτι που έκανε κάποιον να μου κάνει ένα μακρόσυρτο, ενοχλητικό σύριγμα ώστε να σωπάσω.

‘’Σταμάτα επιτέλους να κάνεις συνέχεια ερωτήσεις’’ Αν και μιλούσε με υπόηχους για να μην ακουγόμαστε, φαινόταν να το διασκεδάζει όλο αυτό ‘’Δεν μπορείς απλώς να αφήσεις την ζωή να σε εκπλήξει;’’

‘’Συνήθως οι εκπλήξεις που μου επιφύλατε η ζωή δεν ήταν και τόσο...ευχάριστες’’ έκανα βαρύθυμα εγώ και κατσούφιασα χωρίς να το θέλω. Ο Ντράκο με χτύπησε φιλικά στον ώμο και μου είπε, με θέρμη στην φωνή του:

‘’Μην ανησυχείς. Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που μπορεί να μας βοηθήσει’’

Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του και ακριβώς δίπλα του στάθηκε μια μελαχρινή γυναίκα. Ήταν μελαχρινή τόσο στο χρώμα των μαλλιών όσο και στο χρώμα του δέρματος, με τόσο σκούρα, καστανά μάτια που θαρρείς και έμοιαζαν μαύρα. Φορούσε ένα μπεζ κουστούμι, με πουκάμισο, ασορτί γραβάτα και άσπρες γόβες.

‘’Λούνα, από εδώ η Κατλίν. Θα μας βοηθήσει την έρευνά μας’’ Η Κατλίν έτεινε το χέρι της και εγώ το έσφιξα από ευγένεια.

‘’Λενόρ! Έχω ακούσει τόσα πολλά για εσένα που είναι σαν να σε ξέρω από καιρό’’ Είχε ένα χαμόγελο τόσο όμορφο και τόσο αληθινό που ήταν μεταδοτικό. Δεν μπορούσες να αντισταθείς σε ένα τέτοιο χαμόγελο. Έκανε μια πλατιά χειρονομία, διατηρώντας αυτό το ευχάριστο χαμόγελο ‘’Λοιπόν; Πάμε;’’

Όση ώρα την ακολουθούσαμε στον διάδρομο, εκείνη μας έκανε υποδείξεις ως προς τα βιβλία, την διεύθυνση και άλλα τόσα τα οποία δεν μας αφορούσαν, όχι άμεσα τουλάχιστον και ουδεμία σχέση είχαν με την ‘’υπόθεσή’’ μου. Οπότε κάποια στιγμή, έχασα την υπομονή μου και είπα, κάπως πιο απότομα απ’ ότι θα ήθελα:

‘’Πολύ ωραία η ξενάγηση που μας κάνεις στους ‘’χώρους της γνώσης’’ (που πρέπει να λατρεύονται σαν ναοί και τα σχετικά) κάνε μας όμως την χάρη και μπες στο ψητό επιτέλους. Με κουράζουν οι εισαγωγές’’ Περίμενα ότι θα στραβομουτσουνιάσει, ότι θα κάνει κανένα ειρωνικό σχόλιο, εκείνη όμως το μόνο που είπε ήταν ‘’Ασφαλώς’’ και συνέχισε ακάθεκτη τον δρόμο της.

‘’Αυτό είναι...παράξενο’’ είπα ψιθυριστά στον Ντράκο ‘’Τι μπορεί να έχεις κάνει ώστε να σου τυχαίνει μια τέτοια...υπάκουη βιβλιοθηκάριος, χωρίς καν να της το έχεις υποβάλει;’’ Πράγματι, η αμέριστη υπακοή της ήταν πολύ παράξενη, ώσπου επήλθε η εξήγηση του Ντράκο και έβαλε τα πράγματα στην θέση τους.

‘’Έχουμε κάτι σαν...ιστορία εμείς οι δυο’’

‘’Έτσι εξηγείται. Είπα κι εγώ’’ Αυτό που είπα, για κάποιον λόγο, τον έκανε να γελάσει.

‘’Όχι, όχι, δεν είχαμε δεσμό. Δεν κατάλαβες καλά’’ Αυτό μου προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη περιέργεια να μάθω τι ακριβώς συνέβαινε μεταξύ τους.

‘’Και επανέρχομαι στο θέμα: τι μπορεί να έχεις κάνει εσύ για να αξίζεις τέτοια μεταχείριση από εκείνη;’’ Άξαφνα, παρενέβη η Κατλίν:

‘’Έσωσε την αδερφή μου από βέβαιο θάνατο. Έκτοτε, του χρωστάω την ζωή μου και τις υπηρεσίες μου...με όποιο κόστος’’ Δεν καταλάβαινα. Τίποτα από όλα αυτά δεν έβγαζαν νόημα, ώσπου τότε μου ήρθε μια σκέψη στο μυαλό, την οποία εξέφρασα δυνατά:

‘’Είσαι δότρια αίματος;’’ Ένευσε καταφατικά το κεφάλι της ‘’Και δεν σε πειράζει αυτό;’’ Γύρισε να κοιτάξει τον Ντράκο. Τον κοίταζε με τόση λατρεία που καταντούσε αρρωστημένο.

‘’Είναι ο αφέντης μου. Πρέπει να υπακούω στις επιθυμίες του’’

‘’Ακούς, Λούνα; Βλέπε να μαθαίνεις’’ έκανε, γελώντας, ο Ντράκο.

‘’Ναι, δεν σφάξανε’’ του πέταξα ειρωνικά εγώ, τινάζοντας προς τα πίσω τα μαλλιά μου.

‘’Βλέπεις τι τραβάω, Κατλίν;’’ είπε μελιστάλαχτα ο Ντράκο, χαϊδεύοντας παράλληλα το μάγουλό της ‘’Όλο μου πάει κόντρα. Ποτέ της δεν ακούει κανέναν’’

‘’Ω, μα εσένα, αφέντη μου, πρέπει να σε υπακούει’’ είπε εξίσου μελιστάλαχτα, χαϊδεύοντάς τον στο στέρνο ‘’Αν σε υπακούει, θα περάσει πολύ καλά’’

‘’Ε, παιδιά, δεν αφήνετε τα σιρόπια λέω ‘γω; Έχουμε έρθει εδώ πέρα για έναν σκοπό’’ ‘’Όχι να σας βλέπω να χαριεντίζεστε’’
συμπλήρωσα μέσα μου, κάτι που ο Ντράκο πρέπει να κατάλαβε γιατί είχε μια αυτάρεσκη έκφραση στη μούρη του που δεν είχε προηγούμενο.

Ευτυχώς, για την υπόλοιπη ώρα τα ‘’πιτσουνάκια’’ παραμείνανε ήσυχα και δεν είχαμε αντίστοιχα περιστατικά, αλλιώς θα θρηνούσαμε θύματα. Εμείς το μόνο που κάναμε ήταν να καθόμαστε σε ένα από τα τραπέζια, με την Κατλίν να πηγαινοέρχεται και να φέρνει χαρτιά, βιβλία, αποδείξεις, οτιδήποτε σε έγγραφη ή έντυπη μορφή μπορούσε να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.

‘’Εμείς θα τα ψάξουμε όλα αυτά;’’ Έκανα εγώ, με γουρλωμένα μάτια.

‘’Όχι δα. Θα μας βοηθήσει η Κατλίν’’ είπε ο Ντράκο, δείχνωντας την με νόημα. Εκείνη έκατσε φαρδιά πλατιά στην καρέκλα, σταυρώνοντας προκλητικά τα πόδια της.

‘’Ναι, αυτή μας έλειπε τώρα’’ είπα εγώ, μέσα από τα δόντια μου, η Κατλίν όμως φάνηκε κάτι να άκουσε, γιατί γύρισε και είπε:

‘’Είπες τίποτα, Λούνα;’’

‘’Όχι, τίποτα απολύτως’’ Του Ντράκο γελούσανε μέχρι και τα μουστάκια του, γι’ αυτό και πρόσθεσα, βιαστικά ‘’Ας τελειώνουμε με αυτό’’ Η Κατλίν παρέμεινε ακίνητη σαν άγαλμα.

‘’Απέφερε τίποτα καρποφόρο η έρευνά σου;’’ Στον Ντράκο χαμογέλασε. Μα καλά, τι της είχε κάνει επιτέλους; Σε εμένα δεν μιλούσε, ενώ σε εκείνον ήταν έτοιμη να δείξει ακόμα και το βρακί της. Ελπίζω να μην το έκανε, αλλιώς θα την άρχιζα στα φάσκελα.

‘’Είχε κάποιες δυσκολίες, δεν αντιλέγω, μα πιστεύω ότι μπόρεσα να βγάλω μια άκρη’’ Έβαλε στην μέση του τραπεζιού με ένα ντοσιέ γεμάτο φωτοτυπίες και είπε, με ένα ‘’δασκαλίστικο’’ ύφος: ‘’Η γυναίκα για την οποία μου μίλησες, η Έλενορ, υπήρξε στ’ αλήθεια. Ήταν μοναχή σε ένα μοναστήρι στην Ισπανία, γύρω στο 1297, κατά την διάρκεια της δεύτερης Σταυροφορίας’’ Έβγαλε από το ντοσιέ ένα σκίτσο και μας το έδειξε ‘’Αυτή πρέπει να είναι η όψη της, αν κρίνουμε από τις περιγραφές’’

‘’Είναι πολύ όμορφη’’ Δεν το είπα για να την κολακεύσω, είχα λόγο που το ανέφερα ‘’Μια τόσο όμορφη κοπέλα θα μπορούσε να κάνει έναν προσφιλή γάμο, οικογένεια, να φτιάξει την ζωή της, τέλος πάντων, όχι να γίνει μοναχή’’

‘’Στα έγραφα που διαθέτω εγώ δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι έκανε απογόνους. Παρόλα αυτά...’’ Άνοιξε το ντοσιέ της και έβγαλε ένα ακόμα κομμάτι χαρτί ‘’Υπάρχουν ενδείξεις, τόσο από μαρτυρίες των μοναχών όσο και από κάποιες ύποπτες, αδιευκρίνηστες
‘’ενέργειες’’ από την μεριά του μοναστηριού, ότι η μοναχή μας, πιθανότατα, οδηγήθηκε στην μοναστική ζωή επειδή βιάστηκε’’ Αυτό μας έκανε να μείνουμε με ανοιχτό το στόμα ‘’Και όχι μόνο αυτό, αλλά έμεινε και έγκυος’’

‘’Από ποιον;’’ η εύλογη ερώτηση, που ειπώθηκε με κομμένη την ανάσα. Δεν ήθελα να ξέρω. Δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να ξέρω. Όταν έδωσε στον Ντράκο ένα από ακόμα αυτά τα μυστηριώδη χαρτιά, εκείνος με την σειρά του είπε, φανερά απορημένος:

‘’Κρίστοφερ Λόσον; Δεν μου λέει τίποτα αυτό το όνομα’’

‘’Α ναι;’’ έκανε αυτάρεσκα η Κατλίν ‘’Τότε μήπως το Ισαάκ Λούθερ σου λέει κάτι;’’ Ο Ντράκο είχε μείνει άναυδος.

‘’Δεν μπορεί να μιλάς σοβαρά’’

‘’Δυστυχώς, όλα τα στοιχεία που έχω συλλέξει οδηγούνε σ’ αυτόν’’

‘’Με συγχωρείτε, όμως θα μπορούσε κανένας να μου εξηγήσει και εμένα ποιος στο καλό είναι αυτός ο τύπος;’’

‘’Δεν είναι απλά ένας ‘’τύπος’’ ‘’ Αν δεν ήξερα ότι ο Ντράκο είναι βρικόλακας, θα ορκιζόμουνα ότι είχε χλωμιάσει κι άλλο (αν ήταν ποτέ δυνατό κάτι τέτοιο) ‘’Είναι η απαρχή όλων σου των προβλημάτων. Μπορεί να γίνει ο χειρότερος εφιάλτης σου. Αν δεν έχει γίνει ήδη’’

‘’Και εδώ το πράγμα αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον’’ Άφησε μες στην μέση του τραπεζιού ένα ακόμα χαρτί ώστε να το βλέπουμε και οι δυο.

Έπεσα βαριά πίσω στην καρέκλα μου.

‘’Τέλεια. Καλύτερα δεν θα μπορούσαν να γίνουν τα πράγματα. Ο τύπος δεν φτάνει που την βίασε, ήτανε και καρπερός. Η Έλενορ έκανε δίδυμα’’

‘’Θα σταματήσεις επιτέλους να τον λες ‘’αυτός ο τύπος;’’ Εδώ μιλάμε για τον εναπομείναντα αρχηγό των Τσιμισκί. Αν υπάρχει περίπτωση, έστω και μια στο εκατομμύριο να είναι ο πατέρας σου, θα ψάξει παντού για να σε βρει’’ Μια ιδέα τότε μου ήρθε στο νου.

‘’Και αν το έχει κάνει ήδη μέσω της Τζάκι και του Σέγκριμ;’’

‘’Σ’ αυτή την περίπτωση, σας εύχομαι καλή τύχη’’ έκανε η Κατλίν, με ένα συμπονετικό χαμόγελο σαν να μας είχε πει μόλις δυσάρεστα νέα ‘’Να εύχεστε να έχουν βρει τον λάθος τάφο’’


Πρώτη φορά είχαμε φτάσει τόσο κοντά στο να ανακαλύψουμε την αλήθεια και είχαμε σταθεί άτυχοι: όχι μόνο ο εργοδότης των Τζάκι και Σέγκριμ πιθανότατα να ήταν και ο πατέρας του πνεύματος, δεν ξέραμε και που ακριβώς βρίσκεται ο τάφος του γιατί μόλις είχε εμπλακεί στην μέση η δίδυμή του αδερφή.

‘’Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν πρόκειται για την Τζολέν ή την Λιν Ρόουγ;’’

‘’Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι’’ έκανε ο Ντράκο, γεμάτος εκνευρισμό ‘’Ειδικά αν η θεωρία μας ευσταθεί έστω και λίγο...την έχουμε άσχημα’’ Εκείνη την στιγμή, χτύπησε το κινητό του. Εφόσον ζήτησε συγνώμη, το σήκωσε και απομακρύνθηκε λίγο από κοντά μου.

Και, όταν το έκανε, με περίμενε μια όχι και τόσο ‘’ευχάριστη’’ έκπληξη.

Ελπίζω να μη σε προσβάλει αυτό, αλλά μπορεί και να είσαι καλός άνθρωπος τελικά. Μου έφτιαξες τη διάθεση!

Τι σπαστική που είναι η Κατλίν!

Η Έλενορ λοιπόν ήταν αυτή σ' εκείνο το βιβλίο που είχε δώσει ο Ντράκο στη Λούνα που έλεγε για μια ιστορία σ' ένα μοναστήρι;

Και μια απ' τις δίδυμες είναι το πνεύμα... Θέλω πολύ να μάθω αν έχουν βρει όντως τον σωστό τάφο, τι θα γίνει αν έχουν βρει το σωστό τάφο και τι θα γίνει αν έχουν βρει το λάθος (αλλά τόσο κακιά που είσαι εσύ, το σωστό θα έχουν βρει για να κάνουν δύσκολη τη ζωή της Λούνα! )

Πολλά ζητάω, έτσι;

Συμφωνώ με όσα λέει η Χριστίνα!!
Αλλά δεν νομίζω να έχουν βρει το λάθος τάφο, ο σωστός θα είναι αλλά θα γίνει κάτι κακό εκεί...

Ωωω προς το τέλος λίγο μπερδεύτηκα! Αλλά πιστεύω στην πορεία να ξεμπερδευτώ!

Ήτανε τέλεια τα καινούργια κεφάλαια!

Και μένα μου την έδωσε πάρα πολύ η Κατλίν!!!

Ανυπομονούμε για την συνέχεια!

Χριστίνα: Γιατί να με πειράξει καλέ; Ίσα-ίσα, χαίρομαι που σου έφτιαξα την διάθεση

Ναι, η Έλενορ ήταν.

Μαρία: Πες μου που μπερδεύτηκες, να σε ξεμπερδέψω εγώ xD

Όσο για το αν θα είναι ο σωστός τάφος ή το αν θα τον βρούνε θα είναι για καλό ή για κακό, αυτό θα το δείτε στην συνέχεια

Τότε εντάξει

Σίγουρα αυτό με τον τάφο δεν είναι για καλό. Αφού γράφεις εσύ!

Σ' ευχαριστώ πολύ, Χριστίνα! Τόση εμπιστοσύνη μου έχεις πια, ε; Δηλαδή να βάλω τα κλάματα τώρα *κλαψλυγμ* :P

Αν το λες αυτό εμπιστοσύνη, τότε, ναι. Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη ότι θα κάνεις ό,τι μπορείς για να κάνεις δύσκολη της ζωή της Λούνα και όλων των άλλων!

Αυτό είναι...ΑΛΉΘΕΙΑ Έχω και αποδείξεις γι' αυτό :P

Κεφάλαιο 26ο

‘’Τι σκεφτόσουν, Λούνα; Πες μου, τι ακριβώς σκεφτόσουν;’’

‘’Μάλλον δεν...σκεφτόμουν’’ Η Σελέστ ήταν έξαλλη. Ήταν έτοιμη να με φάει ζωντανή. Ο Μπλέιζ πάλι ήταν το ίδιο σφιχτόκωλος, όπως πάντα. Απορώ γιατί είχε μπει καν στον κόπο να κάνει όλο αυτό τον δρόμο για να με βρει.

‘’Κάτι κατάλαβα’’ έκανε εκνευρισμένη εκείνη, σταυρώνοντας τα χέρια της στο στήθος της. Ποτέ ξανά δεν την είχα δει τόσο θυμωμένη.

‘’Αν σου έλεγα το σχέδιό μου, θα με βοηθούσες;’’

‘’Σε τι ακριβώς να σε βοηθήσω, Λούνα; Με έριξες αναίσθητη στο πάτωμα, αντέγραψες την όψη μου (δεν ξέρω πως το κατόρθωσες και ούτε και θέλω να μάθω τι είδους μαγεία είναι αυτή) Και το χειρότερο; Μετέτρεψες ολόκληρο το αρχηγείο των κυνηγών σε γκουλ έτοιμα για τηγάνισμα’’ Φαινόταν ταραγμένη, εξαντλημένη. Ήταν ολοφάνερο στην όψη της ότι δεν πρέπει να είχε κοιμηθεί καλά εδώ και μέρες ‘’Ξέρεις τι σημαίνει να αναγκάζεσαι να σκοτώσεις όλα σου τα αγαπημένα πρόσωπα; Συμμαθητές σου, καθηγητές σου; Ακόμα και τον ίδιο τον αρχηγό αναγκάστηκα να σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια’’ Συνέχισε ακάθεκτη, δείχνοντας πλήρως απογοητευμένη ‘’Και όλα αυτά για το τίποτα’’

Ένιωσα την ανάγκη να την αγκαλιάσω, αν δεν ήμουν σίγουρη ότι θα αποτραβιόταν. Είχε δίκιο. Δεν ήταν και λίγα αυτά που της είχα κάνει. Όμως δεν ήταν ώρα για τύψεις τώρα. Ίσως να μην ήταν και ποτέ.

‘’Αν θες να με κάνεις να αισθανθώ άσχημα, Σελέστ, λυπάμαι, αλλά δεν πιάνει μέχρι στιγμής’’

‘’Θα έπρεπε όμως’’ πέταξε απότομα εκείνη.

‘’Ό, τι έκανα, το έκανα για να επιβιώσω’’ αμύνθηκα εγώ στην άτυπη ‘’κατηγόρια’’ της.

‘’Όχι. Έχεις κάνει παραπάνω από αυτό’’ έκανε εκείνη, ψυχρά και απόμακρα ‘’Μου το έλεγε ο Μπλέιζ, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Τελικά, σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Ειδάλλως θα πολεμούσες στο πλάι μου. Δεν θα το έσκαγες και θα με άφηνες να σκοτώσω όλα αυτά τα τέρατα μόνη μου’’ Εκείνη την στιγμή, ο Ντράκο τελείωσε με το τηλεφώνημά του. Δεν άντεξα άλλο και ξέσπασα.

‘’Πες μου μόνο ότι εσύ δεν τους κάλεσες εδώ, αλλιώς την έχεις πολύ άσχημα’’ Εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να σφυράει κλέφτικα. Όταν του φώναξα να σταματήσει, έκανε, εξίσου αδιάφορα:

‘’Κάνοντας μια αναδρομή σε όλους σου τους συμμάχους και δεδομένου ότι δεν σου έμειναν και πολλοί, ήταν οι μόνοι εύκαιροι που βρήκα’’

‘’Και γιατί τους κάλεσες, είπαμε;’’ Έριχνα καχύποπτες ματιές πότε στον έναν, πότε στον άλλον.

‘’Εκείνη είναι κυνηγός και εκείνος είναι Κρούσνικ. Αν δεν μπορούν να σε βοηθήσουν αυτοί, τότε δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανένας’’ Η θυμηδία στην έκφρασή του χάθηκε, δίνωντας την θέση της σε ένα βαρύθυμο ύφος ‘’Έχω άσχημα νέα. Η Τζάκι και ο Σέγκριμ βρήκανε ένα στοιχείο ως προς το που μπορεί να βρίσκεται ένας από τους τάφους. Για την ακρίβεια, εκεί κατευθύνονται τώρα’’

‘’Και τι περιμένουμε; Πάμε’’ Άρχισα να βαδίζω με φόρα μπροστά και, όταν είδα ότι κανένας από τους τρεις τους δεν κινήθηκε, έκανα, φανερά απορημένοι ‘’Προς τα που είπαμε ότι πάμε;’’

Τους είδα να κουνάνε συνωμοτικά τα κεφάλια τους, μη μπορώντας, ωστόσο, να κρύψουν το χαμόγελό τους.


Όταν καθίσαμε στις θέσεις του μετρό, φαινόμασταν όλοι λες και είχαμε καταπιεί μπαστούνι. Τηρούσαμε μια αμυντική στάση, λες και ήταν έτοιμος ο ένας να βγάλει τα μάτια του άλλου. Τελικά, μετά από μια ολιγόλεπτη σιωπή, μίλησε ο Ντράκο.

‘’Υπάρχουν δυο πιθανά σενάρια’’

‘’Για πες τα μας και εμάς’’ έκανε ο Μπλέιζ, χωρίς να φαίνεται να τον ενδιαφέρει πραγματικά να ακούσει.

‘’Ή θα βρήκαν αυτό που ψάχνουμε ή...όχι’’ Κόντεψα να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο από την απόγνωση.

‘’Σ’ ευχαριστούμε που δήλωσες το προφανές, Ντράκο. Είμαστε τόσο ηλίθιοι που δεν μπορούμε να το καταλάβουμε από μόνοι μας’’ Δεν ήθελα να ακουστώ τόσο απελπισμένη, αλλά, αν είχαν φτάσει στον σωστό τάφο...Δεν ήθελα ούτε καν να σκέφτομαι αυτή την πιθανότητα.

‘’Ο ένας τάφος, αν οι πληροφορίες σου είναι σωστές, βρίσκεται στο Potsdam, στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Για ποιον λόγο το πιστεύεις αυτό;’’ Ο τόνος της Σελέστ ήταν ίδιος κάθε φορά που ήθελε να μάθει κάτι: ψυχρός, απόμακρος, αυστηρά επαγγελματικός.

‘’Εκτός του ότι μιλάμε για μια εκκλησία 77 μέτρων, ορισμένα κομμάτια της χτίστηκαν αργότερα εξαιτίας της καταστροφής της στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από την Σοβιετική Ένωση’’

‘’Και πιστεύεις πως αυτά τα κομμάτια χτίστηκαν επάνω σε αυτό που ψάχνουμε;’’ ρώτησε ο Μπλέιζ, με ολοφάνερο ενδιαφέρον.

‘’Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν δεν βρούμε κάτι επιλήψιμο πρώτα’’ είπε ο Ντράκο, γεμάτος σκεπτικισμό.

‘’Τι στοιχεία έχετε ανακαλύψει μέχρι τώρα όμως;’’ Η ματιά της Σελέστ ήταν επιτακτική, σχεδόν βεβιασμένη. Αναστενάζοντας, έβγαλα από την τσέπη μου τον ουροβόρο που κουβαλούσα πάντοτε μαζί μου. Μόλις τον είδε, σηκώθηκε από την θέση της, το πήρε στα χέρια της και το περιεργάστηκε.

‘’Δεν το πιστεύω! Αυτό το σύμβολο...’’ Είχε μείνει άφωνη. Έδειχνε λες και η ίδια να μην το πίστευε.

‘’Τι είναι;’’ Ρώτησε ανυπόμονα ο Μπλέιζ την ερώτηση που θέλαμε όλοι να της κάνουμε.

‘’Είναι το σύμβολο των κυνηγών. Ένας ατέρμονος κύκλος’’ Τα μάτια της φωτίστηκαν εύθυμα ‘’Νομίζω ότι ξέρω που βρίσκεται αυτό που ψάχνουμε. Ο σωστός τάφος είναι...’’

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση της όμως, μιας και το τρένο σταμάτησε στα μισά της διαδρομής με έναν απαίσιο κρότο, σαν να είχε χτυπήσει πάνω σε κάτι σκληρό. Όλοι μας τρανταχτήκαμε από την σύγκρουση και οι μισοί έπεσαν στο πάτωμα. Τα φώτα άρχισαν να τρεμοσβήνουν και μια απαίσια σειρήνα έκανε έναν τόσο δυνατό θόρυβο που θα μπορούσε να ξυπνήσει ακόμα και τους νεκρούς. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, η Σελέστ έβγαλε από την θήκη που είχε μέσα στο παλτό της μια κοφτερή κατάνα.

‘’Σελέστ, τι κάνεις;’’ Ρώτησα έκπληκτη εγώ, μα τόσο εκείνοι όσο και οι άλλοι δυο δεν έδειχναν να με ακούν. Μου έκαναν νόημα να σωπάσω και, όταν κοίταξα προς το παράθυρο, τότε κατάλαβα και το γιατί.

Ο χώρος ήταν περικυκλωμένος από ζόμπι.

Και στην μέση όλου αυτού του χαμού βρίσκονταν...

Ο πατέρας μου.

Πωπω... Νιώθω σαν να ήρθαν τα Χριστούγεννα πριν την ώρα τους! Καινούργιο κεφάλαιο... τόσο σύντομα! *.*

Και χωρίς αποδείξεις θα σε πίστευα, αλλά βλέπω, το απέδειξες πάρα πολύ πειστικά!

Ο πατέρας της εννοείς ο βιολογικός της πατέρας ή αυτός που τη μεγάλωσε;

Ο ουροβόρος τι σχέση έχει με τον τάφο;

Και, επειδή τα θάλω και λίγο όλα δικά μου... συνέχεια πότε;

Και εγώ απορώ τι σχέση έχει ο ουροβόρος με το τάφο?

Χαχαχααα. Τα τελευταία κεφάλαια, Χριστίνα, προσπαθώ να τα διορθώσω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να συνεχίσω και κάααποιες ιστοριούλες που έχω αφήσει στην μέση

Το ξέρω ^^

Όχι, κάτι ακόμα χειρότερο: ο πατέρας του πνεύματος 0_0

Όσον αφορά τον ουροβόρο, θα σας πω το εξής:

Σαν σύμβολο, απεικονίζει ένα φίδι που τρώει την ουρά του. Στην ουσία, είναι ένας κύκλος που δεν τελειώνει ποτέ. Είναι ένα σύμβολο που είναι συνδεδεμένο άμεσα με το πνεύμα, μιας και συνεχώς επιστρέφει, από γενιά σε γενιά.

Αυτό το μενταγιόν που έχει η Λούνα είναι κάτι σαν κλειδί...που ανοίγει κάτι. (Σκεφτείτε το, αν και δεν μένουν πολλά κεφάλαια, οπότε θα το μάθετε, έτσι κι αλλιώς)

Η συνέχεια αύριο και, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα ανεβάσω 2 κεφάλαια μαζί

Ναι, έχεις όντς αφήσει κάποια πραγματάκια στη μέση.

Ιιιιιι! Ο πατέρας του πνεύματος! ΜΑΜΑΑΑΑΑΑ!!! Η Λούνα τον ήξερε ή τον αναγνώρισε επεισή είναι το πνεύμα μέσα της;

Α, κατάλαβα. Δεν ήξερα ότι ήταν κλειδί. Θυμάμαι που το είχε πάρει από κάποιον στην αρχή, αλλά δε θυμόμουν άλλα. Το τι ανοίγει τώρα... ίσως τον τάφο; (Βλακεία είπα; )'Η κάτι που θα βοηθήσει τη Λούνα να ξεφορτωθεί το πνεύμα; Κάτι της εκκλησίας, ίσως; (Εντάξει, νομίζω αρκετά σε ζάλισα τώρα )

Τέλειαααα!!! Να κάτσεις, να στρωθείς και να ανεβάσεις! Μην κοιμηθείς το βράδυ, αν είναι ανάγκη! (Άντε, καλά, μπορείς να κοιμηθείς, στο επιτρέπω).

Τον αναγνώρισε επειδή ήταν το πνεύμα μέσα της

Δεν με ζάλισες. Το μόνο που σου λέω για την ώρα είναι ότι...θα δεις (πάντως έπεσες πολύ κοντά )

Χαχαχααα. Έχω ήδη διορθώσει το επόμενο κεφάλαιο. Τώρα διορθώνω το 28 για να τα έχω έτοιμα για αύριο

Αχά!

Και ξανά... Αχά! (Δε σε ζαλίζω; Πώς το έπαθα; )

Εντάξει. Τότε φαντάζομαι θα τα δούμε αύριο.

Ποτέ δεν με ζαλίζετε. Αλλιώς, αν δεν θέλω να ακούσω την γνώμη κανενός, τι τα ανεβάζω τα κεφάλαια στο forum; xD

Το ελπίζω

Κοίτα ποια σημεία δεν κατάλαβα...

1)Πρώτη φορά είχαμε φτάσει τόσο κοντά στο να ανακαλύψουμε την αλήθεια και είχαμε σταθεί άτυχοι: όχι μόνο ο εργοδότης των Τζάκι και Σέγκριμ πιθανότατα να ήταν και ο πατέρας του πνεύματος, δεν ξέραμε και που ακριβώς βρίσκεται ο τάφος του γιατί μόλις είχε εμπλακεί στην μέση η δίδυμή του αδερφή.


2)‘’Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν πρόκειται για την Τζολέν ή την Λιν Ρόουγ;’’

αυτά!!


Τέλειο κεφάλαιο!!! Τζαμάειιιι!!! ωωωωωωωωω έχω μείνει!!!

Συμφωνώ με Χριστίνα στα σχόλια!! Και ανυπομονούμε!

Ωωωω ο πατέρας του πνεύματος;!! Ohhh shitt!!!! omg!

Ε, το πρώτο είναι λογικό, γιατί χωρίς ανατροπές πως θα κάτσετε να το διαβάσετε μέχρι το τέλος; :P (και, αν δεν έχει 45.394 ανατροπές το κεφάλαιο, όπως λέει η Χριστίνα, δεν θα πιστεύατε ότι το γράφω εγώ xD)

Αυτό θα το μάθετε στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο

Ohhhh yeah, ladies. Somebody's in trouble 0_0

ΩΩωωωωω ναι μαρέσει!!!

Γι'αυτό είπα και πιο πριν ότι μέσω των κεφαλαίων που θ ανεβάσεις θα το καταλάβω!

Άντεεε ανυπομονούμε!!!

Φρόντισε να τα ανεβάσεις τα κεφάλαια πριν γυρίσω!

Ελπίζω να τα ανέβασα προτού γυρίσεις 0_0

Κεφάλαιο 27ο

Δεν μπορούσα να είμαι απολύτως σίγουρη για το αν αυτό το πλάσμα ήταν ο πατέρας μου, παρόλα αυτά, ασυναίσθητα, έβλεπα τον εαυτό μου να υποκλίνεται μπροστά του. Όταν σήκωσα το πρόσωπό μου να τον κοιτάξω καλύτερα, είδα πως ήταν το πιο φρικιαστικό πλάσμα που είχα δει ποτέ μου: είχε κάτι τεράστια κέρατα, καρφιά, κατακόκκινα μάτια με κόρες κατάμαυρες, όμοιες με αυτές της γάτας. Το δέρμα του ήταν σαν να βρίσκονταν σε πλήρη αποσύνθεση και, εκτός αυτού, στέκονταν ‘’φρικιαστικά’’ ακέραιο, σαν να το είχε ράψει κάποιος βιαστικά και άτεχνα και, σαν να μην έφταναν όλα τ’ άλλα, είχε κάτι γαμψά, τρισάθλια νύχια που θα μπορούσαν να τρυπήσουν πολύ βαθιά μες στο σώμα σου, να συθλίψουν τα κόκκαλά σου ανά πάσα στιγμή.

Έμοιαζε με δαίμονα, όχι: ήταν δαίμονας. Περίτρανη απόδειξη γι’ αυτό, πέραν από την εμφάνισή του, ήταν και η φωνή του. Όποτε μιλούσε, ήταν λες και θρυμματίζονταν πάγος μες στο στόμα του, σε μικρά, μικρά κομματάκια:

‘’Lynne, das Licht meines Lebens. Meine Tochter’’ Στεκόμουν απλώς και τον κοίταζα, εξακολουθώντας να αισθάνομαι εκτός τόπου και χρόνου.

‘’Woher weißt du, dass ich deine Tochter bin?’’ Πρώτη φορά με έβλεπε. Ήταν δυνατόν να ήξερε πως ήμουν κόρη του; Εκτός και αν η Τζάκι τον είχε ενημερώσει επαρκώς γι’ αυτό (και ήμουν σίγουρη ότι το είχε ήδη κάνει, αν έκρινα από τα μάτια του, που μετατράπηκαν σε δυο παράξενες σχισμές)

‘’Sie dürfen nicht an mich erinnern, aber ich erinnere sie’’ Εκείνη την στιγμή, άκουσα τον Μπλέιζ και την Σελέστ να κολλάνε σχεδόν στο τζάμι και να παρακολουθούν το κάθε τι που λέγαμε.

‘’Μα καλά, τι λένε τόση ώρα;’’ Ο Μπλέιζ κόλλησε πιο πολύ το αυτί του στο τζάμι. Η Σελέστ του έκανε νόημα με το χέρι της να σωπάσει.

‘’Αυτό ακριβώς προσπαθώ να καταλάβω κι εγώ. Ο πατέρας της, εκτός από φρικαλαία φωνή, έχει και περίεργη προφωρά, σχεδόν αρχαϊκή’’

‘’Τι; Αυτός ο ‘’μορφονιός’’ είναι ο πατέρας της;’’ έκανε έκπληκτος ο Μπλέιζ. Το ‘’μορφονιός’’ ήταν ειρωνικό, ασφαλώς.

‘’Παιδιά!’’ τους φώναξα εγώ ‘’Δεν πάτε κάπου αλλού να παίξετε με τα κουβαδάκια σας; Σας παρακαλώ’’ Είχανε βρει την χειρότερη στιγμή για να κουτσομπολεύσουν. Η Σελέστ έσπρωξε τον Μπλέιζ πιο μέσα στο βαγόνι, αφού σχημάτισε ένα άηχο ‘’Συγνώμη’’ πίσω από το τζάμι. Όταν βεβαιώθηκα πλέον ότι είχαν κρυφτεί για τα καλά, γύρισα για να αντιμετωπίσω το πλάσμα. Έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτική μαζί του.

Ήταν Τσιμισκί.

Ήταν ο δημιουργός του πνεύματος.

Άρα, ήταν εξαιρετικά επικίνδυνος.

Δεν έπρεπε, όμως, να του δείξω ίχνος φόβου. Γι’ αυτό, τίναξα προς τα πίσω τα μαλλιά μου και είπα με στόμφο, συνεχίζοντας τον διάλογό μας στα γερμανικά, όπως και πριν:

‘’Δεν ξέρω τι λες εσύ, αλλά το όνομά μου δεν είναι Λιν. Και κάνεις λάθος. Δεν είμαι η κόρη σου, με την ευρύτερη έννοια του όρου, τουλάχιστον. Το σίγουρο είναι ότι και εσύ δεν είσαι πατέρας μου’’ Ήξερα ότι όλα θα κρέμονταν από μια κλωστή, παρόλα αυτά, έπρεπε να του το πω ‘’Ξέρεις τι βλέπω μόνο όταν σε κοιτάζω; Ένα τέρας’’ Εκείνος, αντί να νευριάσει, έριξε το κεφάλι προς τα πίσω και γέλασε, ένα βροντερό, βαθύ γέλιο. Αυτή ήταν μια απροσδόκητη αντίδραση.

‘’Εγώ τέρας;’’ καύχασε εκείνος, μα από τον τρόπο που ειπώθηκε κατάλαβα ότι είχε θυμώσει μαζί μου ‘’Τότε και εσύ, κόρη μου, είσαι τέρας, μιας και είσαι αίμα μου’’ Το πρόσωπό του πήρε μια νοσταλγική έκφραση, λες και ταξίδευε πολλά χρόνια πίσω ‘’Ήσουν πάντοτε η αδυναμία μου. Η Ζολέν μπορεί να ήταν μεγαλύτερη κατά λίγα μόλις λεπτά, όμως εσύ...πάντοτε ήσουν δυνατότερη, ελεύθερο πνεύμα, ανεξάρτητη. Έκανες πάντοτε του κεφαλιού σου’’ Όση ώρα τα έλεγε αυτά, χαμογελούσε. Όταν είπε την τελευταία του κουβέντα, δεν ήταν και τόσο...ευχάριστος στην όψη ‘’Ήσουν, όμως, πλεονέκτρα. Τα ήθελες όλα δικά σου’’

‘’Ἠ όλα ή τίποτα. Που είναι το κακό σ’ αυτό;’’ Δεν φαινόταν να του άρεσε ιδιαίτερα η στάση μου. Μάλιστα, αυτό τον έκανε να εκνευριστεί. Έφτασε μέχρι και στο σημείο να βγάζει αφρούς απ’ το στόμα...Στην κυριολεξία.

‘’Όταν πουλάς την ψυχή σου στο διάολο, όταν προδίδεις τον ίδιο σου τον πατέρα και στρέφεσαι εναντίον του, τότε ναι, αυτό μόνο κακό μπορεί να είναι. Για σένα’’

‘’Δεν καταλαβαίνω. Τι λόγο έχω να σε προδόσω;’’ Όσο και αν προσπαθούσα, δεν μπορούσα να θυμηθώ απολύτως τίποτα. Αυτό τον εξόργισε ακόμα περισσότερο.

‘’Μην μου κάνεις την χαζή! Ξέρεις πολύ καλά για τι μιλάω. Θέλεις να αναβιώσεις το έθνος μας, να αποκτήσει την παλιά του αίγλη. Παρόλα αυτά...’’ Έκανε μια παύση, σε περίπτωση που θυμόμουν κάτι, μα εμένα δεν μου ερχόταν τίποτα στο νου και εκείνος συνέχισε ‘’ποτέ δεν με συγχώρεσες γι’ αυτό που έκανα στην μητέρα σου. Σε πήρε μακριά μου και σου δηλητηρίασε το μυαλό’’

Πάνω που σκεφτόμουν τι ακριβώς μπορεί να εννοούσε, η απάντηση ήρθε στο μυαλό μου σαν αστραπή μέσα στην καταιγίδα.

Είδα έναν εαυτό μου, έναν άλλον μου εαυτό, χαμένο μέσα στην δίνη του χρόνου. Είδα μια γλυκιά φιγούρα να με αγκαλιάζει τρυφερά και να μου λέει τραγούδια για να κοιμηθώ. Αργότερα, όταν μεγάλωσα, ένιωσα την απόρριψη του πατέρα μου, το μίσος του, την στέρηση της δίδυμής μου αδερφής, μιας αδερφής που δεν γνώρισα ποτέ.

Και τότε, είδα το πιο φριχτό απ’ όλα, αυτό που με έκανε να γονατίσω, παρακαλώντας τον καταιγισμό αυτό των αναμνήσεων να σταματήσει από τα κατάβαθα της ψυχής μου.

‘’Φονιά!’’ ούρλιαξα εγώ, μη μπορώντας να ελέγξω την οργή μου ‘’’Σκότωσες την μητέρα μου μπροστά στα μάτια μου. Όχι, δεν την σκότωσες: την σφαγίασες’’ Η ανάμνηση ήταν τόσο ζωντανή στο μυαλό μου που δάκρυα άρχισαν να ρέουν στα μάγουλά μου: το ολόλευκο νυχτικό μου γεμάτο αίματα και εγώ, παιδί ακόμα, να κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου το άψυχο σώμα της ‘’Πως θέλεις να μην σε μισώ, να μην σχεδιάζω κάθε ώρα και στιγμή την καταστροφή σου;’’

‘’Θα το χαιρόσουν πολύ αυτό, έτσι;’’ καύχασε εκείνος για άλλη μια φορά ‘’Να ανταποδώσεις τα ίσα. Να με κάνεις να πληρώσω με το ίδιο νόμισμα’’

‘’Τώρα πλέον πιο πολύ από κάθε άλλη φορά’’ Οι αναμνήσεις μου ήταν τόσο συγκεχυμένες που δεν γνώριζα αν η οργή ήταν πιότερο δική μου ή δική της, το ότι θέλαμε να αφανίσουμε, παρόλα αυτά, αυτό το πλάσμα από προσώπου γης ήταν κάτι που θέλαμε και οι δυο.

‘’Ε λοιπόν, δεν πρόκειται να σου δώσω αυτή την χαρά’’ Ο τόνος της φωνής του με έκανε να θέλω να του σπάσω το κεφάλι

‘’Ετοιμάσου και εσύ, σαν καλός καπετάνιος, να βουλιάξεις μαζί με το καράβι σου’’

Θα μπορούσα να πω οτιδήποτε για να τον πείσω, να χρησιμοποιήσω τα πιο φιλήδονα λόγια, πιο πειστικά, όμως, από τα λόγια πάντοτε είναι οι πράξεις. Προσπάθησα να αγνοήσω παντελώς το γεγονός ότι μέσα στο βαγόνι βρίσκονταν αθώοι άνθρωποι. Αν το σκεφτόμουν αυτό εκείνη την στιγμή, θα ήταν ανώφελο και όλοι μας θα ήμασταν καταδικασμένοι σε θάνατο.

Έκανα λίγα βήματα πίσω και, χρησιμοποιώντας την πλήρη ισχύ των δυνάμεών μου, αργά αλλά σταθερά, ένιωσα να σχηματίζεται παντού γύρω μας μια αόρατη σπείρα δύναμης, τόσο ισχυρής, που ένιωσα ότι στο τέλος ήταν πέραν από τις δυνάμεις μου. Όταν άφησα ελεύθερα τα χέρια μου, μια ριπή αέρα διαχύθηκε στην ατμόσφαιρα τόσο δυνατή που κόντεψε να ρίξει κάτω το πλάσμα που, τυπικά, ήταν ο ‘’πατέρας’’ μου. Τριξίματα και κρωξίματα ακούγονταν από κάθε γωνιά του βαγονιού πλέον.

Όταν οι πόρτες τους άνοιξαν, άνθρωποι με τρεμάμενα χέρια και πόδια, άχρωμοι σαν τα πανιά, σέρνονταν στην κυριολεξία για να σταθούν δίπλα μου, στο πλάι μου, να με συντροφεύσουν σε αυτή την δύσκολη στιγμή.