Dark Queen Rises-Book 3

Argy μην φοβάσαι το μίλα δεν ήτανε και τοοοοσοοο επιτακτικό!!!!

Αλλάάά Τώρα θα πω... ΤΙ ΉΤΑΝΕ ΑΥΤΌ; What the hell...?

Η Σέλεστ!!!!!! Ελπίζω να τα καταφέρει και να βγει...!!!

Όπως είπε και η Χριστίνα το Απόλυτο χάος!

Συμφωνώ στα υπόλοιπα με τις άλλες!

Καιιιι :ΟΟ πότε θα μας βάλεις συνέχεια!

Χριστίνα: Βλέπω σας αρέσει το χάος, ε; Να βάλω περισσότερο τότε (μουχαχααα )
Έγιναν γκουλ και η Λούνα τους καθοδηγούσε όπως εκείνη ήθελε (Όχι, η Σελέστ δεν πέθανε -.0)
Όχι απλώς πήρε την θέση της, αλλά και την μορφή της Πίστεψέ με, αν ζητούσε άσυλο, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για εκείνη

Κάθριν: Μηηηηηη, μην πάτε στο νοσοκομείο :Ο (όχι πριν τελειώσω το βιβλίο, τουλάχιστον. Μετά σας δίνω την άδεια να πάτε :P )

Μαράκι: Αν όχι την Παρασκευή, μέσα στο Σαββατοκύριακο θα την έχω ανεβάσει σίγουρα

Ωωωωωωω

Τότε περιμένουμεεεε!!!

ναι παλι συμφωνω με οτι εχει πει η Μαρια....και ναι ναι πριμενουμε την συνεχειαααα....^_^

Φυσικά και μου αρέσει το χάος! Μπορείς να βάλεις και περισσότερο; Πόσο πιο χάος μπορούν να γίνουν τα πράγματσ; (Αλλά τι ρωτάω; Εσύ γράφεις! Και όταν γράφεις εσύ το χάος είναι εγγυημένο )

Απλά νόμιζα πως αν ζητούσε άσυλο μπορεί να μην την κηνυγούσαν τόσοι πολλοί μετά. Αλλά αφού το λες ότι θα ήταν χειρότερα, τότε εντάξει...

Αν αργήσεις μς τη συνέχεια σίγουρα θα μας στείλεις νοσοκομείο. (Και μετά θα βάλεις τη συνέχεια, εμείς θα συγκινηθούμε ενώ δεν κάνει και πάμε... Μα δε μας λυπάσαι; )

Το παλεύω, κορίτσια μου. Απλώς, κάνω τις διορθώσεις σιγά σιγά για να αποφύγω τα λάθη :$ Ελπίζω μέχρι την Παρασκευή να έχω τελειώσει

Ω ναι, Χριστίνα μου: μπορούν (Ευχαριστώ πολύ, να' σαι καλά :P)

Όσον αφορά το Άσυλο, θα σας πω τι είχα σκεφτεί αφού τελειώσει το βιβλίο

Σας λυπάμαι, γι' αυτό θα κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ

Παρασκευή είναι αύριο... Ελπίζω να το ξέρεις αυτό!

Ήμουν σίγουρη πως μπορούν! (Την αλήθεια λέω, όπως πάντα )

Το γράψιμο το έχεις τελειώσει, έτσι; Τώρα σου μένει μόνο το διόρθωμα. Να μας πεις τι σκέφτηκες στο τέλος

Το ξέρω καλέ. Δεν εννοούσα την άλλη Παρασκευή, αν αυτό υπαινίσσεσαι -.-'

Ναι, το έχω τελειώσει. Γι' αυτό θα σας πω τι είχα σκεφτεί και τελικά άλλαξα γνώμη.

Ούμεούμε, παρακαλούμε xD

Όχι, δεν έλεγα αυτό. Απλά μπορεί να νόμιζες ότι είναι Τρίτη σήμερα.

Ωραία!!!

Ξέρω ότι δεν έχω άπλετο χρόνο στην διάθεσή μου :P Το θέμα είναι να έχω όρεξη να κάνω τις διορθώσεις. Άμα έχω, μπορώ να διορθώσω ένα κεφάλαιο άνετα μέσα σε 1-2 ώρες. Αν δεν έχω διάθεση όμως...

Ναι, ξέρω... Same here...

Συγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά κάτι μου έτυχε...Τέλος πάντων. Ορίστε το 23ο κεφάλαιο ^^

Κεφάλαιο 23ο

Με το που βρέθηκα στο αεροδρόμιο του Βερολίνου, παρατήρησα ότι ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και όλα ήταν καταθλυπτικά, σε αντίθεση με την Ιταλία, όπου παντού υπήρχε διάχυτος ο ήλιος και, ακόμα και αν έκανε κρύο, δεν ένιωθες την διαφορά. Εδώ πέρα, ο ουρανός σε έπνιγε και είχες μια αίσθηση ότι, από στιγμή σε στιγμή, θα πέσει να σε πλακώσει. Όσο περιμέναμε τις αποσκευές μας στον ηλεκτρικό, αυτόματο διάδρομο, ο Τσαντ μου εκμυστηρεύτηκε ότι δεν ήξερε καθόλου Γερμανικά. Του είπα να μην ανησυχεί, μιας και εγώ ήξερα να μιλάω μια χαρά Γερμανικά, λες και ήταν η μητρική μου γλώσσα.

Μπορεί να μην ήμουν σίγουρη ως προς το πως είχα αυτή την πεποίθηση, αυτή την φορά, όμως, δεν έκατσα να το ‘’’φιλοσοφήσω’’ κιόλας, μιας και βόλευε μια χαρά τους σκοπούς μας. Δεν είχαμε βρεθεί εδώ πέρα, άλλωστε, για τουρισμό. Είχαμε έρθει για έναν σοβαρό σκοπό: να βάλουμε τέλος σε όλη αυτή την αβεβαιότητα. Δεν λέω ότι μια τέτοια προοπτική δεν ήταν επίφοβη, ότι οι κίνδυνοι εξέλειπαν, ασχέτως, όμως, όλων αυτών, ήθελα να κάνω, επιτέλους, την διαφορά, να βρίσκομαι ένα βήμα μπροστά από τους υπόλοιπους. Δεν ήταν αγώνας δρόμου απλώς: εδώ πέρα επρόκειτο για την ζωή μου. Γι’ αυτό τον λόγο κρύφτηκα όλες αυτές τις μέρες μετά από το συμβάν στον οργανισμό και φρόντισα να φέρω μαζί μου και το ψοφήμι την Κέιλιν.

Το πως πέρασε το σώμα της από τον έλεγχο...αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Εφόσον πήραμε τις αποσκευές μας, πήραμε ένα ταξί από το αεροδρόμιο και σε δέκα λεπτά βρισκόμασταν στον προορισμό μας. Το ξενοδοχείο μας λεγόταν Άμαρι και βρισκόταν στην Bismarkstrasse, έναν από τους κεντρικούς δρόμους του Βερολίνου, με άμεση πρόσβαση στο μετρό και τον σιδηρόδρομο.

Στην αρχή, μπερδευτήκαμε, μιας και η είσοδος του ξενοδοχείου (αν και, τα διαμερίσματα του κτιρίου ήταν ενοικιαζόμενα, κάτι που μάθαμε αργότερα) ήταν στο πίσω μέρος του κτιρίου, αλλά τελικά το βρήκαμε. Χτυπήσαμε το κουδούνι και μας άνοιξε μια κυρία με κοντοκουρεμένα, καστανά μαλλιά και έντονα χαρακτηριστικά. Μας χαιρέτησε στα γερμανικά και εγώ την ρώτησα αν μιλούσε αγγλικά, για να μπορέσει να συννενοηθεί και ο Τσαντ μαζί της. Ευτυχώς για εμάς, ήξερε αγγλικά, οπότε δεν χρειάστηκε να κάνω τον μεταφραστή. Εφόσον της δώσαμε τα στοιχεία μας, μια ταυτότητα και την ρωτήσαμε κάποια πράγματα για την γύρω περιοχή, μας έδωσε έναν χάρτη, καταδεικνύοντας τα μέρη που θα μπορούσαμε να επισκεφτούμε. Την ευχαριστήσαμε για όλα και ανεβήκαμε στον δεύτερο όροφο με το ασανσέρ, όπου και βρίσκονταν το δωμάτιό μας.

Μπορεί το ξενοδοχείο να μην ήταν δα και τεσσάρων αστέρων, αλλά τα δωμάτια ήταν τακτικά και παρείχαν όλες τις ανέσεις που μπορούσε να ζητήσει κανείς. Ο Τσαντ ξάπλωσε στο κρεβάτι, δοκιμάζοντάς το και άνοιξε την τηλεόραση.

‘’Ωχ! Από συνήθεια’’ έκανε εκείνος, γελώντας ‘’Κοίταξε, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Τελικά τα γερμανικά είναι μια πολύ τραχιά γλώσσα’’

‘’Τι θα κάνουμε τώρα;’’ έκανα, τάχα αδιάφορα, εγώ και άρχισα να ξετυλίγω το κασκόλ μου. Έκατσα στην άκρη του κρεβατιού και ο Τσαντ τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου.

‘’Χμ...Πρώτα θα φάμε κάτι, γιατί πεθαίνω της πείνας, μετά θα επισκεφτούμε την Πύλη του Βραδεμβούργου και μετά θα έχουμε άπλετο χρόνο στην διάθεσή μας για να αρχίσουμε τις έρευνες’’

‘’Αν αυτό είναι το σύστημά σου, απορώ πως στο καλό βρίσκεις το χρόνο για τις έρευνες’’ Δεν ήθελα να ακούγομαι γκρινιάρα και ‘’κατσούφα,’’ αλλά, μ’ αυτά και μ’ αυτά, θα χάναμε πολύτιμο χρόνο, χρόνο που δεν είχαμε την πολυτέλεια να χάσουμε. Εκείνος με αγκάλιασε πιο σφιχτά και με φίλησε στον σβέρκο.

‘’Μην ανησυχείς. Θα δούμε τι μπρορούμε να κάνουμε’’

Ελπίζω αυτό να μην ήταν ακόμα μια ψεύτικη υπόθεση, μια φρούδα ελπίδα.


Όσο θαυμαστά και αν ήταν όλα όσα βλέπαμε, μέχρι να φτάσουμε στην Πύλη του Βραδεμβούργου (και με τα πόδια ήταν μια αρκετά μεγάλη απόσταση) ήταν σαν να μην είχα δει απολύτως τίποτα. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω, αλλά είχα ένα πολύ άσχημο προαίσθημα, κάτι που μου έλεγε πως κάτι είχε πάει πάρα, μα πάρα πολύ στραβά. Μέχρι και ο Τσαντ, που τόση ώρα έκανε ολοφάνερη προσπάθεια να μου τραβήξει το ενδιαφέρον, στο τέλος εκνευρίστηκε και μου έβαλε τις φωνές, κάτι που ήταν μάταιο, μιας και, ούτως ή άλλως, δεν έδινα σημασία σε τίποτα.

Κάποια στιγμή, χτύπησε το κινητό μου, κάτι που με έβγαλε από τις σκέψεις μου και με επανέφερε στην πραγματικότητα. Αυτό που διάβασα με έκανε να σαστίσω.

‘’Τι είναι;’’ Έκανε ο Τσαντ, δείχνοντας, παράλληλα, την οθόνη του κινητού.

‘’Ακόμα δεν φτάσαμε στην Γερμανία και κάποιος θέλει να συναντηθούμε’’ Πράγματι, είχα σαστίσει γιατί, αυτή τη φορά, είχα φροντίσει να καλύψω για τα καλά τα ίχνη μου ‘’Θέλει να συναντηθούμε στο εμπορικό κέντρο που βρίσκεται κοντά στο Zoologiser Garden’’

‘’Και αν είναι παγίδα;’’αναρωτήθηκε φωναχτά ο Τσαντ. Γύρισα μπροστά μου, κοιτάζοντας την πύλη, η οποία ήταν γεμάτη αγάλματα και επιγραφές στα λατινικά και τα αρχαία ελληνικά και, αν και το μάρμαρο είχε αρχίσει να μαυρίζει λίγο λόγω της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, δεν έχανε την παλιά της αίγλη.

‘’Θα φροντίσεις ώστε να μπούμε και να βγούμε από ‘κει μέσα με ασφάλεια’’ είπα εγώ, όσο πιο αδιάφορα μπορούσα ‘’Αυτή δεν είναι η δουλειά σου;’’ Αυτό τον έκανε να μου ρίξει ένα αγριεμένο βλέμμα, μα στο τέλος υπάκουσε σε αυτό που του είπα. Έβγαλε το κινητό από την τσέπη του και άρχισε να κάνει μερικά τηλεφωνήματα.

Πραγματικά, τι πίστευε; Ότι ήρθαμε εδώ στην Γερμανία για μια ρομαντική απόδραση, μια ακόμα εκδρομή; Είχαμε έρθει εδώ, πάνω απ’ όλα, για αυτό τον σημαντικό σκοπό. Αν η συμπεριφορά του συνεχίζονταν στον ίδιο βαθμό, αναστέλλοντας την αποτελεσματικότητά του, τότε, παρόλο που ήταν, μέχρι στιγμής, ο καλύτερος ‘’υπάλληλός’’ μου και ο πιο έμπιστος, θα αναγκαζόμουν να κάνω κάποιες αλλαγές, αλλαγές οι οποίες μπορεί να μην τον έβρισκαν σύμφωνο και να μην του αρέσουν καθόλου.

Όταν έγιναν οι απαραίτητες υποδείξεις και οδηγίες δια του τηλεφώνου, πήραμε το μετρό και, μετά από πέντε στάσεις, είχαμε φτάσει στον προορισμό μας. Το εμπορικό κέντρο, εξωτερικά, δεν διέφερε σε τίποτα από τα υπόλοιπα εμπορικά κέντρα που είχα δει κατά καιρούς, εκτός, ίσως, από τις τοπικές σπεσιαλιτέ. Ο Τσαντ με διαβεβαίωσε ότι θα φυλούσε την περίμετρο όσο εγώ θα ήμουν μέσα στο εμπορικό κέντρο μαζί με τους άλλους, για παν ενδεχόμενο.

Το πρώτο πράγμα που μου τράβηξε την προσοχή, με το που μπήκα στο εμπορικό κέντρο, ήταν τα τρία μικρά συντριβανάκια, τα οποία ενώνονταν σε ένα ενιαίο ‘’ποταμάκι’’ το οποίο μπορούσες να περάσεις άνετα και να καθίσεις στην καφετέρια που βρίσκονταν στον πρώτο όροφο. Και πάνω που αναρωτιόμουν ποιος μπορεί να είχε θελήσει αυτή την συνάντηση, η απάντηση βρίσκονταν ακριβώς μπροστά στα μάτια μου.

Πέρασα την γέφυρα, με κάθε μου βήμα να τρέμει όλο και περισσότερο και κάθισα στο τραπέζι. Στην μια θέση κάθονταν η Τζάκι. Στην άλλη κάθονταν ένας άντρας με την πιο τρομακτική όψη που είχα δει ποτέ μου. Μπορεί για τους θνητούς να ήταν απροσπέλαστη, ωστόσο εγώ μπορούσα να δω καλά κάτω από την κουκούλα του.

Ένα πρόσωπο καμμένο και γεμάτο ουλές, εντελώς παραμορφωμένο.

‘’Μάλιστα. Τώρα έχουμε απαρτία’’ είπα, μέσα από τα δόντια μου. Ένιωθα λες και η καρέκλα στην οποία καθόμουν είχε καρφιά από κάτω.

Μια τρομερή υποψία πέρασε από το μυαλό μου, μια υποψία ως προς το ποιος μπορεί να ήταν αυτός ο άντρας. Ξαφνικά, ένας οξύς πονοκέφαλος τρύπησε το κρανίο μου, θαρρείς, στα δυο. Συμβάντα από το παρελθόν άρχισαν να με κατακλίζουν και, για άλλη μια φορά, όταν οι αναμνήσεις σταμάτησαν, ήταν σαν να έχω ξυπνήσει από έναν τρομερό εφιάλτη.

Μόνο που, αυτή την φορά, ο εφιάλτης ήταν μποστά μου και με κοίταζε κατάματα.

‘’Εσύ!’’ Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Νόμιζα πως είχε πεθάνει στην έκρηξη, πως είχα απαλλαγεί οριστικά από εκείνον ‘’Όχι, δεν μπορεί. Δεν μπορεί να είσαι...ο Σέγκριμ. Νόμιζα ότι είχες πεθάνει σ’ αυτή την έκρηξη!’’ Το χαμόγελο της Τζάκι με έκανε να ανατριχιάσω.

‘’Έλα τώρα, Λούνα. Μπορείς να σταματήσεις το θέατρο. Σίγουρα το περίμενες αυτό. Κάποια στιγμή, θα συνέβαινε. Δεν μπορεί όλα πια να είναι προς όφελός σου’’ Τίποτα δεν ήταν προς όφελός μου. Αν ο Σέγκριμ ήταν ζωντανός, αυτό ανέτρεπε σχεδόν τα πάντα.

‘’Ώστε έτσι πάει λοιπόν, ε;’’ Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου ‘’Πρόδωσες τον Ντράκο και συμμάχησες με τον εχθρό, έτσι;’’ Τα κίτρινα μάτια της Τζάκι στένεψαν επικίνδυνα.

‘’Εγώ έκανα τα πάντα για τον Ντράκο. Του δίδαξα όλα όσα ξέρει. Εγώ, στην ουσία τον δημιούργησα ξανά, τον έκανα πανίσχυρο. Και ποια ήταν η ανταμοιβή μου; Με έβαλε να τρέχω πίσω από ένα κοριτσάκι!’’ Όλα αυτά τα είπε με τέτοια περιφρόνηση, λες και με έφτυνε κατάμουτρα.

‘’Και εσύ είσαι πολύ καλύτερη από αυτό, έτσι;’’ Την είδα να βολεύεται στην καρέκλα της. Ο Σέγκριμ δεν κουνήθηκε ούτε εκατοστό από την θέση του.

‘’Σου το είπα και την προηγούμενη φορά που σε μάζεψα από το δρόμο: μάζεψε την γλώσσα σου’’ είπε, δείχνωντάς με επιδεικτικά με το δάχτυλο ‘’Άσε στην άκρη αυτό το υφάκι και άκουσέ με’’

‘’Δεν ενδιαφέρομαι να ακούσω το ‘’μεγαλεπίβολο’’ σχέδιό σου’’ της πέταξα ειρωνικά και σταύρωσα τα χέρια μου αμυντικά στο στήθος μου.

‘’Θα ενδιαφερθείς αν πρόκειται για ένα ‘’’παιχνίδι θησαυρού;’’ ‘’ Πρέπει να διάβασε την έκπληξη στα μάτια μου ‘’Πολύ σωστά. Ένα παιχνίδι θησαυρού, ομορφούλα’’

‘’Νομίζεις ότι όλο αυτό είναι παιχνίδι;’’

‘’Ασφαλώς και όχι. Απλώς είπα να μιλήσω με όρους που θα είναι πλήρως κατανοητοί από εσένα και δεν θα υπάρχει καμία παρανόηση’’

‘’Ξέρεις τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνω; Πως...’’ Εκείνη με διέκοψε προτού προλάβω να ολοκληρώσω.

‘’Αν με αφήσεις να ολοκληρώσω, θα καταλάβεις’’ Πλησίασε πιο μπροστά και συμπλήρωσε ψιθυριστά ‘’Ξέρουμε τι ψάχνεις. Ξέρουμε για το πνεύμα. Και τολμούμε να πούμε ότι είμαστε ένα βήμα μπροστά από εσένα’’ Ώστε αυτό ήταν, έτσι; Όποιος έβρισκε πρώτος αυτό που έψαχνα τόσο καιρό, κέρδιζε...

Τι ακριβώς θα κέρδιζε; Αν το έβρισκαν εκείνοι πρώτοι, τότε το παιχνίδι είχε τελειώσει για εμένα. Οριστικά.

‘’Μπλοφάρεις’’ της είπα με νόημα, κοιτάζοντάς την κατάματα, προκαλώντας την να το παραδεχτεί. Αλλά εκείνη απλώς στάθηκε, αγέρωχη σαν βράχος.

‘’Α ναι;’’ Αυτή την φορά, η αυταρέσκεια της ήταν άνευ προηγουμένου. Εκείνη την στιγμή, έβγαλε το κινητό της που χτυπούσε και κοίταξε την οθόνη. Ένα πλατύ, επικίνδυνο χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό της ‘’Γιατί δεν πας κοντά στον Ζωολογικό Κήπο να το διαπιστώσεις και μόνη σου;’’

Χωρίς να ξέρω το γιατί, ένιωσα την καρδιά μου να σταματάει και να επανέρχεται σε μισό δευτερόλεπτο. Σηκώθηκα από την καρέκλα μου, την οποία κόντεψα να ρίξω κάτω από την βιασύνη μου, και άρχισα να τρέχω, με την Τζάκι να μου φωνάζει:

‘’Μην το ξεχάσεις: το παιχνίδι τώρα αρχίσει. Μην με κάνεις να βαρεθώ μέχρι θανάτου’’

Αλλά δεν την άκουγα: συνέχισα να τρέχω σαν τρελή, με τον κόσμο να με κοιτάζει παραξενεμένος. Έτρεχα συνεχώς, έτρεχα να προλάβω ένα μεγάλο κακό. Μα όταν έφτασα μπροστά στο Ζωολογικό Κήπο και ανάμεσα σε ένα πλήθος από κόσμο και περιπολικά της αστυνομίας, κατάλαβα για ποιον λόγο είχαν μαζευτεί όλοι σε αυτό το μέρος.

Μόλις είχα χάσει τον καλύτερο μου φίλο.

Ωχ! Ο Τσάντ είναι?

Ειλικρινά, δεν έχω λόγια γι αυτό το κεφάλαιο!
Πότε θα μας βάλεις συνέχεια;

Original.Vamp: You'll see

Χριστίνα: Από βδομάδα. Τώρα πότε ακριβώς δεν ξέρω :/

Βδομάδα; Ωχ, καλά... Θα μας πεθάνεις στο τέλος!

Αυτή την βδομάδα εννοώ -.-'

Εντάξει, περιμένουμε!

Τι στοοοοοο δια.....καλό;;;!!!!!!


Έτσι μας το αφήνεις και εμείς πεθαίνουμε αργά!

Δεν θυμάμαι ποια είναι η Τζάκι που θυμίζει το σκυλάκι;

Περιμένουμεε συνέχειαααα!!!!

Η Τζάκι είναι η θεία της Σελέστ που έγινε βρικόλακας

Όσο για την συνέχεια...θα την διορθώσω όσο πιο σύντομα γίνεται

Ωωω ναι...:Ρ

Ωωωωωω ωραίααα περιμένουμε πόσες άλλες ανατροπές θα δούνε τα ματάκια μας!:Ρ

Πολλές, πιστεύω. Αν δεν υπάρχουν 2-3 ανατροπές σε κάθε κεφάλαιο, θα πρέπει να ανησυχήσουμε μήπως αρρώστησε!

ναι είναι μια αλήθεια αυτό Χριστίνα!

Κοριτσάρες μου, σας παραδίνω φρέσκο και λαχταριστό το καινούριο κεφάλαιο ^^ Ιδού

Κεφάλαιο 24ο

Όταν γύρισα στο ξενοδοχείο, ήμουν μεθυσμένη...

Όχι, ήμουν πολύ μεθυσμένη...

...

Εντάξει, ήμουν λιώμα.

Δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου και η παραμικρή κίνηση μου προκαλούσε οξύτατο πονοκέφαλο. Στην ουσία, αυτό επεδίωκα. Γι’ αυτό και είχα πιει τόσο, μα τόσο πολύ. Τόσο πολύ δεν έπινα ούτε όταν δεν είχα στον ήλιο μοίρα, όμως τότε δεν είχα λόγο για να πιω (ούτε χρήματα, βεβαίως) Εκείνη την νύχτα, θα μπορούσα απλώς να πείσω κάποιον να έρθει μαζί μου, να τον φέρω στο ξενοδοχείο και να ρουφήξω μέχρι και την τελευταία του σταγόνα για να ξεχαστώ, μα δεν τα κατάφερα. Δεν ήμουν άξια ούτε αυτό να κάνω.

Παραπάτησα και στηρίχτηκα πάνω στην κάσα της πόρτας, περνώντας, παράλληλα, τα δάχτυλά μου μέσα από τα μαλλιά μου.

Ένιωθα άχρηστη και ανίκανη. Και το χειρότερο: ένιωθα ανόητη. Διόρθωση: ήμουν ανόητη. Ανόητη που είχα υποτιμήσει τον αντίπαλο σε τέτοιο βαθμό ώστε να μου την φέρει εκεί που δεν το περίμενα. Σαφώς, τόσο ο Σέγκριμ όσο και η Τζάκι ήξεραν ότι, τόσο καιρό, είχα κάλυψη από κάποιους και είχαν κατορθώσει να βγάλουν στην εκτός όλους μου τους ‘’συμμάχους’’ και να με στοχοποιήσουν σε όλους όσους με ψάχνουν. Φυσικά, εξαιτίας της αλαζονείας μου, ο Τσαντ ήταν νεκρός. Ο μόνος άνθρωπος που μπορούσα να εμπιστευτώ.

Ήταν από τις λίγες φορές που ήμουν έτοιμη να κλάψω, παρόλα αυτά, έπνιξα τα δάκρυά μου και, σαν ‘’πεμπτουσία’’ ηρωίδα του προσωπικού μου δράματος, αποφάσισα να λουφάξω στην γωνιά μου και να πνίξω τον καημό μου στο ποτό, όταν άκουσα την πόρτα του διπλανού διαμερίσματος να ανοίγει διάπλατα.

‘’ La niña de mis ojos’’ έκανα ειρωνικά εγώ και συνέχισα να στηρίζομαι στην πόρτα. Ένιωθα τον κόσμο γύρω μου να γυρίζει.

‘’Δείχνεις...χάλια’’ είπε εκείνος, ρίχνωντάς μου μια εξονυχιστική ματιά από την κορυφή μέχρι τα νύχια.

Έτσι όπως φορούσε αυτή την άσπρη ρόμπα (ή αυτό που έμοιαζε, τουλάχιστον, μες στη μέθη μου για ‘’ρόμπα’’) με το μαύρο του μποξεράκι κανονικά θα έδειχνε γελοίος ο οποιοσδήποτε άλλος, όμως στο κορμί του Ντράκο, το τελευταίο πράγμα που σκεφτόσουν, φυσικά, ήταν την ρόμπα. Κανονικά, θα έπρεπε να μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι βρίσκονταν στο διπλανό δωμάτιο με το δικό μου, αλλά, ειλικρινά, μετά τον θάνατο του Τσαντ, δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη για τίποτα πια.

‘’Είμαι χάλια’’ τον διαβεβαίωσα, βλέπωντάς τον μέσω ενός παραμορφωμένου, γεμάτου ζάλη και θολούρα, φακού.

‘’Τι συνέβη;’’ Η ερώτηση αυτή έγινε με πλήρη αδιαφορία. Μια μεγάλη γουλιά ποτού κατέβηκε με φόρα στο στομάχι του.

‘’Έχεις σκεφτεί...πότε...’’ Η κάθε λέξη που άρθρωνα έβγαινε με δυσκολία ‘’...πως θα ήταν κάποια πράγματα αν...αν...’’ Δεν μπόρεσα να κρατηθώ άλλο όρθια και κατέρρευσα. Σε ανύποπτο χρόνο, ο Ντράκο είχε προφτάσει να με πάρει στην αγκαλιά του, να ανοίξει την πόρτα με τα κλειδιά μου και να με ακουμπήσει με προσοχή στο κρεβάτι.

‘’Πρόσεχε. Είμαι...εύθραυστη’’ Μόνο που το είπα αυτό φωναχτά, με έκανε να σκάσω στα γέλια, σαν ηλίθια. Ο Ντράκο μου έβγαλε τα παπούτσια και εγώ κουλουριάστηκα σε μια θέση στο κρεβάτι μου.

‘’Θέλω να μου πεις τι συνέβη’’ είπε με σταθερότητα στην φωνή του, περιμένωντας, προφανώς, μια απάντηση.

‘’Και τι σε νοιάζει εσένα;’’ ξέσπασα εγώ, γυρνώντας να τον κοιτάξω κατάματα ‘’Δεν έχει καταστραφεί η δικιά σου η ζωή εκατομμύρια φορές. Δεν πρόκειται να πεθάνεις. Δεν θα σου γυρίσει κανένας την πλάτη. Οπότε, ποιο είναι το γαμημένο πρόβλημά σου επιτέλους;’’ Για λίγες, ατελείωτες στιγμές, απέμεινε να με κοιτάζει με τα συννεφιασμένα του μάτια. Όταν μίλησε, η φωνή του ακούστηκε τελεσίδικη.

‘’Γιατί είμαι πλέον ο μόνος σύμμαχος που διαθέτεις’’Αυτό με έκανε να δαγκώσω τα χείλη μου για να μην κλάψω.

‘’Ο Τσαντ...πέθανε’’

‘’Αιωνία του η μνήμη’’ Ο τρόπος που το είπε, τόσο σαρκαστικός, τόσο ειρωνικός, με έκανε να τιναχτώ από το κρεβάτι μου και να αρχίσω να ουρλιάζω:

‘’Βέβαια, εσένα δεν σε ενδιαφέρει. Γιατί να σε ενδιαφέρει; Εσύ δεν τρέφεις αγάπη για κανέναν. Γι’ αυτό ταίριαξες με την άλλη, την σκρόφα και έχετε βαλθεί να καταστρέψετε τα σχέδιά μου’’ Δεν ξέρω αν ήταν το μεθύσι, το οποίο, δυστυχώς, υποχωρούσε υπερβολικά γρήγορα ή η απόγνωσή μου, δεν μπόρεσα όμως να ελέγξω τον εαυτό μου και το μόνο που έκανα ήταν να ξεστομίσω όλα όσα ένιωθα μέσα μου.

‘’Ξέρεις τι θα συνέβαινε αν δεν είχα ανακαλύψει τίποτα για τις δυνάμεις μου; Θα ζούσα ακόμα σε εκείνο το σπίτι με τα κόκκινα τούβλα, οι γονείς μου θα ήταν ακόμα μαζί και ευτυχισμένοι, θα είχα γίνει γραφίστρια, θα ζούσα μια συμβατική ζωή. Αλλά όλο αυτό το ντόμινο των καταστροφών ξεκίνησε από όταν συνάντησα εσένα!’’ είπα, δείχνωντάς τον με το δάχτυλο.

‘’Ωραία!’’ ξέσπασε τότε και εκείνος ‘’Θες να κάθεσαι εδώ πέρα και να κλαίς την μοίρα σου; Με ‘γεια σου με χαρά σου! Μην περιμένεις, όμως, όλος ο κόσμος να βουλιάξει μαζί σου ή να συμπάσχει στα προβλήματά σου. Η ζωή είναι αυτή που είναι, όχι αυτή που θα θέλαμε να είναι! Γι’ αυτό μάζεψε τις μυξούλες σου και όρθωσε επιτέλους το ανάστημά σου’’ Ήρθε κοντά μου και ακούμπησε απαλά τα χέρια του στους ώμους μου ‘’Θες να τους δώσεις την ικανοποίηση να σε βλέπουν να πέφτεις; Γι’ αυτό ακριβώς σκότωσαν τον Τσαντ: για να σου ρίξουν το ηθικό. Αλλά εσύ δεν πρέπει να πέσεις αμαχητί. Πρέπει να παλέψεις!’’

‘’Φύγε’’ ήταν το μόνο που είπα, τινάζοντας τα χέρια του από πάνω μου. Δεν είχα σήμερα όρεξη ούτε να μαλώσω άλλο μαζί του, ούτε να συμφωνήσω. Το μόνο που ήθελα ήταν να μείνω μόνη. Εκείνος υπάκουσε και έφυγε εν ριπή οφθαλμού από το δωμάτιο.

Στην τελική, απέμεινα μόνη μου, να κοιτάζω από το παράθυρο την ελάχιστη κίνηση στην Bismarkstrasse χωρίς να την βλέπω, παρέα με τις μαύρες μου σκέψεις και μια ανανεωμένη προσπάθεια για μεθύσι.


Όταν σηκώθηκα από την καρέκλα την επομένη, όπου με είχε πάρει ο ύπνος, ήμουν χάλια, τόσο ‘’εξωτερικά,’’ όσο και εσωτερικά. Παρότι δεν είχα καμία όρεξη, συμμάζεψα λίγο το χάος που επικρατούσε γύρω μου, έβαλα ένα μπλε, μακρύ φόρεμα που είχα με μαύρο κολάν και μπότες, πήρα το σκουφί μου, την τσάντα μου και τα κλειδιά του δωματίου και κατέβηκα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για να φάω κάτι.

Η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου, με το που μπήκα στην πόρτα, με καλημέρισε στα γερμανικά. Την καλημέρισα και εγώ και έβγαλα το παλτό μου και την τσάντα μου,τοποθετώντας τα σε μια από τις κρεμάστρες. Στο μικροσκοπικό, αδιάφορο χώρο, κάθονταν ήδη ένα ζευγάρι Γερμανών και, σε μια άκρη, κάθονταν ο Ντράκο, πίνωντας καφέ και διαβάζοντας εφημερίδα. Το έκανε με μια φυσικότητα που, αν δεν τον ήξερα, θα έλεγα με βεβαιώτητα πως είναι θνητός. Έβαλα σε ένα πιατάκι λίγο τυρί, ζαμπόν και ένα κρουασανάκι και στο φλιτζάνι μου καφέ φίλτρου, προσθέτοντας άφθονη ζάχαρη και γάλα.

Ήμουν σίγουρη ότι αντιλήφθηκε την παρουσία μου προτού μπω στην αιθούσα, παρόλα αυτά, δεν φαινόταν να το δείχνει και συνέχιζε να διαβάζει ατάραχος την εφημερίδα.

‘’Μπα; Από πότε πίνεις καφέ εσύ;’’ έκανα ειρωνικά εγώ. Δεν είχε καλημέρα για εκείνον σήμερα, έτσι, για να του σπάσω τα νεύρα.

‘’Από τότε που εσύ άρχισες να γίνεσαι φέσι και να μην ξέρεις τι λες’’ είπε εκείνος, συνεχίζοντας να διαβάζει την εφημερίδα του.

‘’Δεν έγινα...φέσι χωρίς λόγο’’ είπα αμυντικά εγώ και πρόσθεσα, χωρίς να μπορώ να αποφύγω την πίκρα στην φωνή μου ‘’Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω’’

‘’Να το πιστέψεις’’ Απότομα, κοπάνησε την εφημερίδα του στο τραπέζι. Όλοι στην αίθουσα γύρισαν να δουν τι έγινε ‘’Δεν μπορεί να λες ό, τι σου καπνίσει και μετά να περιμένεις οι άλλοι να σε συγχωρούν. Είναι αδύνατον κάτι τέτοιο’’

‘’Εντάξει, εντάξει’’ Ήμουν απρόθυμη να το κάνω, παρόλα αυτά είπα ‘’Με συγχωρείς για χθες βράδυ. Μου ήρθαν όλα μαζεμένα’’ Τα μάτια του ήταν ανέκφραστα και εκείνος ακόμα πιο ανέκφραστος.

‘’Τι να την κάνω την συγνώμη σου; Μπορεί να τα πάρει όλα πίσω; Όχι βέβαια!’’

‘’Μα τι άλλο να σου κάνω;’’Είχα αγανακτήσει από την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του ‘’Εφόσον έγινε. Δεν μπορώ να το πάρω πίσω’’ Ένα πλατύ χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό του.

‘’Εκεί ακριβώς ήθελα να καταλήξω’’ Εξετάζοντας για λίγο το πρόσωπό του, δεν μου ήταν δύσκολο να καταλάβω.

‘’Στάσου...Θες να πεις ότι δεν είσαι θυμωμένος μαζί μου και ότι όλο αυτό το έκανες για να μου αποδείξεις κάτι;’’ Κούνησε χαρωπά το κεφάλι του, χαμογελώντας σαν χαζοχαρούμενο (που ήταν) ‘’Τώρα τι να σου πω; Η συμπεριφορά σου είναι ανεκδιήγητη’’

‘’Το ποιανού η συμπεριφορά είναι ανεκδιήγητη ξέρεις πολύ καλά που απευθύνεται νομίζω’’ είπε, τάχα αδιάφορα, πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ του.

‘’ Touché’’ είπα εγώ, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά. Ένα ειρωνικό μειδίαμα φάνηκε στο πρόσωπό του ‘’Λοιπόν, τι λες να κάνουμε για να βρούμε πληροφορίες σχετικά με το πνεύμα;’’ Άρχισα τότε να τσιμπολογώ με μανία από το πρωινό μου και να πίνω από τον καφέ μου.

‘’Από όπου αρχίζουν όλοι τις έρευνες: από μια βιβλιοθήκη’’

Ούτε εγώ δεν μπορώ να πιστεψω ότι πέθαναι ο Τσάντ τον συμπαθούσα