Dark Queen Rises-Book 3

τον καημενο τον μπλειζ... :Ρ αντε την συνεχεια

με όλες τις κοπελιές!

Πω ήτανε ένα εξαιρετικό κεφάλαιο!

Απρόβλεπτα γεγονότα! I like it!!!

Και ο Μπλέιζ σωστά κρίμα...

Περιμένουμε!

Μαράκι, που να δεις τι γίνεται από το 20 και μετά

Για την ώρα, ορίστε το 19ο κεφάλαιο. Όσο για το 20ο, πολύ φοβάμαι ότι θα περιμένετε λιγάκι παραπάνω

Κεφάλαιο 19ο

Δεν ξέρω τι με ώθησε σε αυτή την κίνηση, μα ένιωσα μια παρότρυνση να τρέξω από πίσω του, λέγωντας παράλληλα στον Τσαντ, μέσα από τα δόντια μου: ‘’Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να πηγαίνεις’’ Εκείνος ένευσε καταφατικά και άρχισε να πηδάει έναν-έναν τους ορόφους σαν ακροβάτης, μέχρι να φτάσει, αισίως, στο αυτοκίνητό του. Όταν μπήκα στο σαλόνι, βρήκα τον Μπλέιζ να κοιτάζει το κενό, βράζοντας από θυμό και την Σελέστ να κοιτάζει γύρω της σαν χαμένη.

‘’Μα τι...τι...τι έγινε εδώ πέρα; Πάρτι; Πως το κάνατε έτσι το σπίτι μου, θα σας σκοτώσω!’’ Μάλλον θα αναφέρονταν στο ότι το σπίτι ήταν γεμἀτο από μισογεμάτα ποτήρια με αμφίβολο περιεχόμενο, έναν μπουφέ με νόστιμα φαγητά που είχα παραγγείλει απ’ έξω, τις σερπαντίνες και τα διάφορα κομφετί. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν είχα προλάβει να συμμαζέψω. Πάλι καλά που ο Τσαντ είχε προλάβει να μαζέψει το πτώμα από την κουζίνα και είχε καθαρίσει τα αίματα, αλλιώς ήταν σίγουρο ότι το εγκεφαλικό που θα πάθαινε θα ήταν ακόμα χειρότερο.

Όσο η Σελέστ έκανε απολογισμό στις ζημιές του σπιτού, εγώ βρέθηκα μόνη μου, αντιμέτωπη με τον Μπλέιζ. Δεν είχα καμιά όρεξη να ζήσω όλο αυτό το ‘’δράμα,’’ πόσο μάλλον εκείνος, που συνέχιζε να βράζει από θυμό. Ήταν σαν ωρολογιακή βόμβα: φοβόμουν να τον αγγίξω μη τυχόν και σκάσει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα την ανάγκη να πω κάτι για να τα ‘’μπαλώσω,’’ αν και ήξερα ότι αυτό ήταν κομματάκι δύσκολο.

‘’Μπλέιζ, εγώ...’’ προσπάθησα να ξεκινήσω την ‘’απολογία’’ μου, ωστόσο εκείνος με διέκοψε, με τα μάτια του να αστράφτουν από θυμό.

‘’Μην μιλήσεις. Μην πεις τίποτα. Δεν θέλω ούτε να σε βλέπω αυτή την στιγμή, πόσο μάλλον να ακούσω και τις φτηνές δικαιολογίες σου’’ Στο πρόσωπό του φαινόταν ξεκάθαρα η απόγνωση και η απογοήτευσή του. Και αυτό, για κάποιο λόγο, δεν μπορούσα να το αντέξω.

‘’Τι θες να σου πω, Μπλέιζ; Ότι λυπάμαι; Ακόμα και αν το πω, θα είναι ψέματα’’ Χαιρόμουν που ξεσπούσα επιτέλους, που του έλεγα όλα όσα ήθελα να του πω από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα...ξανά ‘’Ήξερες πως δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Μετά από τόσα χρόνια, δεν νομίζω ότι θα ήσουν τόσο αφελής ώστε να πιστεύεις ότι θα βρεις μπροστά σου το ίδιο άτομο...’’

‘’Δεν είναι αυτό, Λούνα!’’ Η ένταση στην φωνή του με έκανε να αναπηδήσω από την έκπληξη ‘’Δεν το βλέπεις; Ό, τι και αν συνέβη σε αυτό το σπιτάκι στην Ακαχούλτα, σε έχει αλλάξει τελείως. Δεν είναι ότι άλλαξες με την θέλησή σου. Είναι λες και έχω μπροστά μου ένα εντελώς διαφορετικό άτομο’’

Άρχισε να βηματίζει νευρικά πάνω-κάτω το σαλόνι, σαν να μην του έφτανε, ξαφνικά, ο χώρος, λες και όλα αυτά ήταν μια θηλειά γύρω από τον λαιμό του που τον έπνιγε ‘’Η Λούνα που γνώρισα εγώ, η Λούνα που ερωτεύτηκα, ήταν μια κοπέλα έξυπνη, με χιούμορ, που μπορεί, μεν, να είχε παράξενα γούστα και ενδιαφέροντα, πάνω απ’ όλα, ωστόσο, είχε καλή καρδιά. Δεν θα το χωρούσε ο νους της να πληγώσει κάποιον δικό της και πάντοτε νοιάζονταν για το καλό των άλλων’’ Το βλέμμα που μου έριχνε τώρα ήταν υποτιμητικό, πληγωμένο και γεμάτο από μυριάδες άλλα συναισθήματα τα οποία δεν μπορούσα να ‘’διαβάσω’’ ‘’Η κοπέλα που έχω μπροστά μου, όμως, ουδεμία σχέση έχει με την ‘’πρωκάτοχό’’ της: είναι εγωίστρια, σκέφτεται μόνο τον εαυτό της, είναι αλαζονική, δρα βάση της δικής της, κρυφής ‘’ατζέντας’’ ‘’

Με πλησίασε και με άδραζε από τους ώμους. Τα χέρια του πάνω στο μπράτσο μου ήταν σαν πυρρωμένα σίδερα, όπως και τα λόγια του ‘’Για την Λούνα που ήξερα, θα άξιζε να φτάσω ως την άκρη του κόσμου για να την σώσω, ακόμα και να πεθάνω για χάρη της. Για την Λούνα που έχω μπροστά μου, όμως...δεν το νομίζω’’ Με άφησε απότομα και γύρισε το βλέμμα του προς το παράθυρο. Θα ένιωθα καλύτερα αν με είχε χαστουκήσει. Τα λόγια του ήταν σαν να με έφτυνε κατάμουτρα, λες και με περιφρονούσε, σαν να μην άντεχε να με κοιτάζει στα μάτια.

Και αυτό, για κάποιο λόγο, με είχε πονέσει περισσότερο απ’ ότι ήμουν έτοιμη να παραδεχτώ.

Ήμουν έτοιμη να τον πλησιάσω, να εκμηδενίσω τις αποστάσεις, να του εξηγήσω, όταν άκουσα την φωνή της Σελέστ, δυνατή και αυστηρή μαζί να λέει από την κρεβάτοκάμαρα:

‘’Όπως είστε και οι δυο: σηκωθείτε και φύγετε αυτή την στιγμή απ’ το σπίτι μου. Τώρα! Το πάρτι τελείωσε!’’ Άρχισε να τους σπρώχνει και να τους τραβάει απ’ το σβέρκο. Όταν είδα ποιοι ήταν, κόντεψα να πνιγώ από τα γέλια:

Η Έβελιν και ο Μάικ.

Προτού τους πετάξει έξω από το σπίτι, είδα ένα πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο της Έβελιν, κάτι που με έβαλε σε πειρασμό να την πάρω τηλέφωνο αργότερα, ώστε να μάθω όλες τις ‘’πικάντικες’’ λεπτομέρειες αυτού του ‘’ξέφρενου’’ πάρτι που είχα χάσει. Όταν η πόρτα έκλεισε πίσω της, η Σελέστ έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

‘’Η φίλη σου η βαμπίρα και ο πρώην φίλος της-νυν παντρεμένος και με δυο παιδιά το κάνανε πάνω στα σατινένια μου σεντόνια. Τα δικά μου σεντόνια!’’ Σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της και περίμενε ‘’Έχεις πολλές εξηγήσεις να δώσεις, Λούνα’’ Εγώ έκατσα στον καναπέ της και άρχισα να πίνω ένα Bacardi από το μπουκάλι, λες και δεν έτρεχε τίποτα.

‘’Πρώτα θα μου πείτε τι σας είπε ο Ναθάνιελ; Και μετά θα σας πω τι έγινε στο πάρτι’’ Γύρισα προς τον Μπλέιζ, με σκοπό να τον
‘’τσιγκλίσω’’ λίγο ‘’Χάσατε, όμως. Ήταν ένα φοβερό πάρτι’’ Εκείνος δεν το έχαψε: δεν κούνησε ούτε βλέφαρο, κάτι που με έκανε να εκνευριστώ.

‘’Λούνα, σου είπαμε να μην δίνεις στόχο και να μην κάνεις καμιά βλακεία’’ είπε η Σελέστ, μαζεύοντας, παράλληλα, κουτάκια από αναψυκτικά ‘’Και εσύ έκανες πάρτι. Στο σπί-τι μου!’’

‘’Καλά ντε, πως κάνεις έτσι; Άλλωστε, ο σκοπός για τον οποίο έκανα το πάρτι επετεύθη’’ Η Σελέστ άφησε κάτω την σακούλα και έκανε με ενδιαφέρον:

‘’Δηλαδή, δηλαδήηη;’’

‘’Πρώτα θα μου πεις τι σας είπε ο Ναθάνιελ’’ Την είδα να στραβομουτσουνιάζει λίγο, αλλά τελικά ενέδωσε.

‘’Εντάξει, θα σου πω. Ο Ναθάνιελ έψαχνε να σε βρει τόσο καιρό για να σου πει ότι βρήκε κάποια ‘’στοιχεία’’ σχετικά με το πως θα απαλλαγείς από αυτό το πνεύμα. Θυμάσαι μια μάντισσα που είχες δει στο πανηγύρι της Ακαχούλτα;’’ Ένευσα αρνητικά. Αυτή την άρνηση πρέπει να την περίμενε, γιατί συνέχισε σχεδόν αμέσως ‘’Νομίζαμε ότι είναι νεκρή, αλλά τελικά είναι ζωντανή. Όπως και εσένα, έτσι και εκείνην άρχισαν να την κυνηγάνε γιατί δεν ήθελαν να απαλλαγείς από αυτό το πνεύμα, το αντίθετο μάλιστα: τόσο η Κέιλιν με τον Ρόμπερτ όσο και η μαμά σου με τον πατριό σου, όλοι επεδίωκαν το ίδιο ακριβώς πράγμα...’’

‘’Να βγάλουν στην επιφάνεια αυτό το πνεύμα και να καταλάβει το σώμα μου’’ είπα, σχεδόν μηχανικά εγώ ‘’Αν, μάλιστα, είχα και απώλεια μνήμης, θα ήμουν εύκολα ‘’κατευθυνόμενη’’ απ’ τον οποιοδήποτε. Ο καθένας θα μπορούσε να με κάνει ό, τι ήθελε’’ Αυτό με έκανε να βουλιάξω όλο και πιο βαθειά στην καρέκλα μου.

‘’Ακριβώς!’’ έκανε με ενθουσιασμό η Σελέστ, έναν ενθουσιασμό που δεν συμμεριζόμουν ‘’Ο Ναθάνιελ μας έδωσε την διεύθυνση και το τηλέφωνό της. Θα πάμε να την δούμε και τώρα, αν θέλεις’’ Πρέπει να το είχε προσέξει πως είχα κοκαλώσει στην θέση μου, γιατί άφησε την γεμάτη σακούλα και έσκυψε δίπλα μου ‘’Λούνα, είσαι καλά; Νόμιζα πως θα χαιρόσουν με αυτό’’

‘’Πως, πως, χαίρομαι, απλώς...’’ Η φράση μου κόπηκε στην μέση. Εκείνη σκέπασε τις παλάμες μου με τις δικές της και μου έριξε ένα καλοσυνάτο βλέμμα.

‘’Μην φοβάσαι. Όλα θα πάνε καλά, θα δεις. Σύντομα, θα είσαι ο εαυτός σου και θα μπορείς να κάνεις μια νέα αρχή...’’

Η φράση της κόπηκε στην μέση εξαιτίας του ήχου κλήσης του κινητού μου. Όταν είδα ποιος με έπαιρνε, το σήκωσα σχεδόν αμέσως. Ήταν η Σόνια από την δουλειά και με ενημέρωνε ότι, μιας και είχα φύγει ατάκτως από την Ιταλία χωρίς να ενημερώσω κανέναν, το νέο αφεντικό και αδερφός του Άντριαν υπέθεσε ότι δεν την ήθελα αρκετά αυτή την δουλειά και, έτσι, με απέλησε. Την ευχαρίστησα για την ενημέρωση και τερμάτισα την κλίση.

‘’Λοιπόν; Ποιος ήταν;’’ με ρώτησε με ανυπομονησία η Σελέστ.

‘’’Μιλώντας για ‘’νέες αρχές...’’ ’’ έκανα εγώ γελώντας, χωρίς καν να ξέρω το γιατί ‘’μόλις έμεινα άνεργη’’

Όταν το άκουσε αυτό, γέλασε και η Σελέστ μαζί μου. Αποφάσισα να σηκωθώ από την πολυθρόνα της και να την βοηθήσω να συμμαζέψουμε τον χαμό που είχα προκαλέσει.

Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω.

Όλο ανατροπές είσαι!
Δεν περίμενα να ζει η μάντισσα, ούτε και η Σελέστ να "συμφιλιωθεί" (ας πούμε) με τη Λούνα.

Ο Μπλέιζ έχει δίκιο πάντως. Είναι πολύ διαφορετική... Ο καημενούλης...

Γιατί θα αργήσει η συνέχεια;

δεν εχω να προσθεσω κατι αλλο.....

Μην είσαι τόσο σίγουρη για το δεύτερο. Αρκεί να διαβάσεις το 20, να σου πεταχτούν τα μάτια έξω 0_0 :P

Ναι μωρέ, ο καημένος Και, παρόλα αυτά, είναι ακόμα ερωτευμένος μαζί της :'(

Θέλω να κάνω κάποιες συμπληρωματικές διορθώσεις γιατί το είχα γράψει κάπως ''βιαστικά,'' ας πούμε.

Καλά, με σένα δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι θα γίνει το επόμενο κεφάλαιο. Θα μάθει για την Κέιλιν και για τον αδερφό της;

Αν δεν ήταν δε θα έκανε έτσι, νομίζω.

Α, οκ. Και για πότε το βλέπεις;

Όχι. Κάτι ακόμα χειρότερο :$

Ε ναι. Αν ήταν αδιάφορος πλέον και δεν τον ένοιαζε, δεν θα έκανε έτσι

Ή Παρασκευή βράδυ ή Σάββατο. Ανάλογα πότε θα προλάβω να το τελειώσω

Ωωωωχ! Πρέπει να είναι ΠΟΛΥ κακό! Μήπως τίποτα με τον Ντράκο;

Εντάξει, νόμιζα ότι θα αργούσες πολύ παραπάνω να σου πω την αλήθεια.

Μα να σας πω από τώρα να χαλάσω την έκπληξη; xD

Ελπίζω να προλάβω να το διορθώσω και να μην αργήσω

Όχι, εντάξει. Μη μας πεις!

Κι εμείς το ελπίζομε!

Ωωωω ήτανε υπέροχο!!! Συμφωνώ με την Χριστίνα τα όσα είπε!

Μετά το 20ο χαμός ε? :Ρ

άντε περιμένουμε!:Ρ

Το 20ο κεφάλαιο είναι έτοιμο

Κεφάλαιο 20ο

Το σπίτι της μάγισσας, κατά τα φαινόμενα, ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί. Κάναμε βόλτες με το αμάξι στο τετράγωνο επί ένα τέταρτο και δεν το βρίσκαμε. Μέχρι και πλοήγηση στο GPS βάλαμε για να το βρούμε και δεν καταφέραμε τίποτα. Τελικά, το κτίριο βρίσκονταν σε ένα στενό, απομακρυσμένο σοκάκι, σε έναν δρόμο που κατέληγε σε αδιέξοδο. Η Σελέστ πάρκαρε το αυτοκίνητό της σε μια γωνία. Προχωρούσαμε με προσοχή, φοβούμενοι μην τυχόν κολλήσουμε τίποτα. Με τέτοια βρωμιά γύρω μας και με τα ποντίκια να κόβουν βόλτες τριγύρω, βέβαια, χλωμό το έβλεπα.

Χτυπήσαμε την πόρτα και μας άνοιξε ένας μαύρος, ο οποίος πρέπει να ήταν και κάτι σαν ‘’θυρωρός’’ της πολυκατοικίας. Μετά από πολλές διαπραγματεύσεις και ένα επαρκές χρηματικό ποσό, μας υπέδειξε το διαμέρισμα της, το οποίο βρίσκονταν στο βάθος του τετάρτου ορόφου. Συμφωνήσαμε να μείνει ο Μπλέιζ στην είσοδο και να φυλάει τσίλιες, όσο εμείς θα πηγαίναμε στην μάγισσα. Ανεβαίναμε γοργά τα σκαλιά, μιας και δεν υπήρχε ασανσέρ και περνούσαμε ανάμεσα σε εξίσου βρώμικους διαδρόμους, με κατεστραμμένες τουαλέτες και παράξενα γκράφιτι στους τοίχους.

Όταν φτάσαμε, τελικά, στον τέταρτο όροφο και στην μοναδική πόρτα που υπήρχε στο βάθος, είδαμε ότι είχε κρεμασμένο στο μάνταλο της πόρτας ένα παράξενο σακουλάκι. Χτυπήσαμε αρκετές φορές μέχρι να μας ανοίξουν.

Μπροστά μας στέκονταν μια κοντή, νεαρή Ινδιάνα, με κατάμαυρα,μακριά μαλλιά και εξίσου μαύρα μάτια. Φορούσε ένα παράξενο φόρεμα σε πορτοκαλί, κόκκινες και χρυσαφί αποχρώσεις, ένα παράξενο κρεμαστό στον λαιμό της, διάφορα σκουλαρίκια και βραχιόλια και ήταν ξυπόλητη. Η Σελέστ την καλησπέρισε και εκείνη ανταπέδωσε τον χαιρετισμό της, όταν όμως το βλέμμα της στράφηκε σε εμένα, ένιωσα ένα ρίγος στην ραχοκοκκαλιά μου. Άξαφνα, πήρε το χέρι μου μες στις χούφτες της και άρχισε να μιλάει ακατάλυπτα:

‘’Η δεύτερη φάση της Μεταμόρφωσης...συμβαίνει, όλο και πιο γρήγορα. Ορδές βαρβάρων θα σε βρούνε, μα το αίμα σου θα είναι δηλητήριο και ο πόνος τους ευχαρίστησή σου. Ο χρόνος σου τελειώνει, το κτήνος ζητάει να τραφεί. Εσύ τι τροφή θε να του δώσεις;’’ Όταν άφησε το χέρι μου, τόσο εκείνη όσο και εγώ ήμασταν έκπληκτες ‘’Με συγχωρείτε. Συνήθως δεν έχω τόσο...έντονα οράματα και σε τόσο γρήγορο χρονικό διάστημα ’’ είπε, ισιώνοντας το φόρεμά της, σαν να επανέρχονταν, αργά και σταθερά, στην πραγματικότητα ‘’’Παρακαλώ, περάστε μέσα’’ είπε, κάνοντάς μας χώρο ώστε να περάσουμε μέσα.

Αν το φυλαχτό στο κατώφλι του σπιτιού της ήταν περίεργο, το σπίτι της ήταν ο ορισμός του υπερφυσικού: παντού τριγύρω μας υπήρχαν φυλαχτά παντώς είδους, αγαλματάκια από ξύλο, πέτρα και πάσης φύσεως υλικά, ονειροπαγίδες και κρυστάλλινες σφαίρες. Η γήινη και, σχεδόν, ανθρώπινη ατμόσφαιρα του σαλονιού, αν εξαιρούσες αυτά που μόλις ανέφερα, δεν μπορούσε να σε ξεγελάσει, μιας και ο τοίχος ήταν καλυμμένος από λογιών λογιών γκράφιτι παρόμοια με αυτά που είδαμε πρότινως στους διαδρόμους. Καθίσαμε στους καναπέδες και εκείνη κάθισε απέναντί μας. Μας ρώτησε αν θα παίρναμε κάτι και,εφόσον επικράτησε μια αμήχανη, ολιγόλεπτη σιωπή, αποφάσισε, στο τέλος, να την σπάσει εκείνη.

‘’Το σπίτι μου λειτουργεί και σαν μαγαζί, εξού και η διακόσμηση’’ είπε εκείνη, σχεδόν ανέμελα. Η προφωρά της ήταν ισπανόφωνη
‘’Συνήθως όσοι έρχονται εδώ ζητάνε ‘’ληξιπρόθεσμες’’ και τελεσίδικες προβλέψεις και μάγια που θα μπορούσε να κάνει και ο πιο ανίκανος μάγος. Όμως εσάς...’’ Το βλέμμα της ήταν διαπεραστικό, λες και τρυπούσε την ψυχή μου με μυριάδες, μικρές βελόνες ‘’Εσάς σας περίμενα εδώ και πολύ, πολύ καιρό’’

‘’Ο Ναθάνιελ μας είπε ότι θα μπορούσες να μας βοηθήσεις’’ είπε βιαστικά η Σελέστ. Και είχε δίκιο: είχαμε έρθει σε αυτό το βρωμερό και τρισάθλιο μέρος για κάτι συγκεκριμένο. Όσο πιο πολύ καθυστερούσαμε, τόσο μεγαλύτερος και ο κίνδυνος για την ασφάλεια και των δυο μας. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της:

‘’Δεν πειράζει, Σελέστ. Έχω ήδη πεθάνει μια φορά. Είμαι σίγουρη πως μπορώ να το αντέξω’’ Η Σελέστ έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Ήταν έτοιμη να την ρωτήσει αν διάβαζε τις σκέψεις, μια απορία που είχα και εγώ, ωστόσο εκείνη απάντησε στην ‘’άτυπη’’ ερώτησή μας ‘’Όχι, διαβάζω τις αύρες. Και οι αύρες μπορούν να μας πουν πολλά για τον άνθρωπο’’ Η προσοχή της στράφηκε προς εμένα
‘’Φαντάζομαι πως πήρες το μήνυμά μου’’ Θα αναφερόταν, λογικά, στον Ραλφ και το βιβλίο των βαμπίρ στην Ιταλία.

‘’Το βιβλίο σου με έβαλε σε πολλούς μπελάδες’’ Αυτό την έκανε να γελάσει, ένα γάργαρο, αληθινό γέλιο.

‘’Οτιδήποτε σχετίζεται με εσένα διατρέχεται από έναν βαθμό επικινδυνότητας. Είμαι σίγουρη πως η φίλη σου το γνωρίζει αυτό’’

‘’Εγώ δεν γνωρίζω τίποτα’’ Έσκυψε μπροστά, κοιτάζοντας πότε εμένα και πότε την παράξενη, μαυρομάτα γυναίκα ‘’Αν θα είχε κάποια την ευγενή καλοσύνη να με ενημερώσει, θα της ήμουν υπόχρεη’’ Η γυναίκα δεν έκανε την παραμικρή κίνηση. Προφανώς, περίμενε από εμένα να της τα πω όλα.

Η στιγμή της αλήθειας είχε φτάσει. Πήρα μια βαθιά ανάσα και της είπα όλα όσα ήξερα.

‘’Το πνεύμα που έχω μέσα μου προέρχεται από την φυλή Τσιμισκί, μια εξαφανισμένη, καθαρόαιμη φυλή βρικολάκων η οποία σχετίζεται με τους δεσμούς αίματος, τα γκουλ και την επίκληση δαιμόνων, καθώς και την χρήση μαύρης μαγείας. Ενώ οι περισσότεροι βρικόλακες ‘’υποτάσονται’’ εξ’ αρχής στην ‘’φύση’’ τους, οι συγκεκριμένοι βρικόλακες περνούν κάποια ‘’στάδια’’ προκειμένου να φτάσουν στην Αθανασία, σαν να ‘’περνούν,’’ εν τάχη, την φάση της ‘’γέννησης,’’ της ‘’εφηβείας’’ και της ‘’ενηλικίωσης ‘’ αντίστοιχα. Αυτά τα στάδια είναι και τα στάδια της ‘’Μεταμόρφωσης’’ ‘’

Η Σελέστ, όση ώρα αφηγόμουν τα γεγονότα, με παρακολουθούσε με προσοχή, χωρίς να παρεμβαίνει. Γι’ αυτό πήρα το θάρρος να συνεχίσω ‘’Αυτό που θέλει να πετύχει το πνεύμα, όπως έχω καταλήξει από την έρευνά μου, είναι το εξής: οι Τσιμισκί μπορεί να είναι μεν πανίσχυροι, αλλά είναι τέρατα, χειρότερα στην όψη και από τους Nosferatu. Ακόμα και όταν φτάσουν στο τελικό τους στάδιο, δεν παύουν να είναι παρά δύσμορφα, αιμοδιψή, σαδιστικά τέρατα’’ Μιας και όλα αυτά αναφέρονταν σε εμένα, ένιωσα ένα ακόμα ρίγος στην ραχοκοκαλιά μου, παρόλα αυτά συνέχισα ‘’Δεδομένου ότι έχω αποδειχτεί ως το ‘’τέλειο πείραμα,’’ θα μπορούσα να σημάνω την αυγή μιας Νέας Εποχής, την επαναφορά των Τσιμισκί στην παλιά τους αίγλη, αυτή την φορά όμως χωρίς να παρουσιάζω τις συνήθεις ‘’δυσμορφίες’’ και ‘’δυσαναλογίες’’ των βρικολάκων. Με άλλα λόγια...’’

‘’Θα είσαι αθάνατη χωρίς την ανάγκη να πίνεις αίμα, να κρύβεσαι κατά την διάρκεια της ημέρας, να σε σκοτώσουν με παλούκια στην καρδιά και ασημένιες σφαίρες. Θα είσαι κάτι σαν το ‘’τέλειο υβρίδιο’’ Κανένας και τίποτα δεν θα μπορέσει να σε νικήσει‘’ Τώρα με κοίταζε σαν να την είχα απογοητεύσει ‘’Γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα;’’

‘’Γιατί ήμουν τόσο μπερδεμένη με όλα όσα έμαθα τις τελευταίες μέρες που δεν ήξερα ποιον να εμπιστευτώ. Και, με όλα αυτά που έμαθα...φοβήθηκα, εντάξει; Το παραδέχομαι’’ Η μαυρομάτα Ινδιάνα παρακολουθούσε την συζήτηση χωρίς να μας διακόψει και μας κοίταζε όλη αυτή την ώρα με προσήλωση.

‘’Μην φοβάσαι. Υπάρχει ακόμα χρόνος. Και τρόπος’’ Με κοίταξε ξανά με αυτό το βλέμμα που φαινόταν να εστιάζει παντού και πουθενά ‘’Ακόμα βλέπω μέσα σου την πάλη. Ο παλιός σου εαυτός βρίσκεται κάπου εκεί μέσα, αλλά κοιμάται’’ Σηκώθηκε όρθια, ψάχνοντας να βρει κάτι στα ράφια της ‘’Ο τρόπος για να ξεφύγεις απ’ όλα αυτά δεν είναι εύκολος. Ούτε και ανώδυνος’’

‘’Τι πρέπει να κάνω;’’Η ελπίδα ήταν έκδηλη, τόσο στο πρόσωπό μου, όσο και στην φωνή μου. Εκείνη φαινόταν να έχει ένα περίλυπο ύφος. Φαινόταν πως ήξερε, αλλά δεν είχε τον τρόπο να μου το πει.

‘’Πρέπει να περάσεις τα στάδια της Μεταμόρφωσης. Πρέπει να φτάσεις ως το τέλος’’ Σηκώθηκε από την θέση της και άρχισε να ψάχνει κάτι στα ράφια της.Τελικά, βρήκε αυτό που έψαχνε. Το πήρε και το έδωσε στην Σελέστ. Ήταν ένα παραγεμισμένο, ψάθινο σακούλι. Πάνω σε αυτό, βρίσκονταν ένα χαρτάκι ‘’Αυτό είναι ένα ξόρκι επίκλησης. Όταν έρθει η ώρα, (όχι νωρίτερα, γιατί αλλιώς θα αχρηστευτεί το ξόρκι) θα καλέσεις την πραγματική ‘’κάτοικο’’ αυτού του σώματος’’ Τα μάτια της έδειχναν να διαβάζουν την αύρα μου, κάνοντας γρήγορες στροφές γύρω από τον εαυτό τους ‘’Μπορεί αυτή να είναι μια Τσιμισκί, αλλά η πραγματική Λούνα είναι η τελευταία μάγισσα της γενειάς της. Μπορεί να μην το γνωρίζει, αλλά έχει δύναμη μέσα της. Μόνο εκείνη μπορεί να την σταματήσει...’’

Ξαφνικά, ακούστηκε ένας πυροβολισμός στον αέρα. Η μαυρομάτα γυναίκα μας πρόσταξε να σκύψουμε στο πάτωμα και κρυφοκοίταξε απ’ το παράθυρο. Όταν το έκανε αυτό, τα μάτια της γούρλωσαν.

‘’Merta! Μας βρήκαν’’ Χώθηκε σαν αστραπή στο δωμάτιό της και έδωσε στην Σελέστ μια ασημένια λόγχη, η οποία ήταν γεμάτη από μια αρχέγονη γραφή ‘’Χρειάζεστε προστασία’’ Κοίταξε με ανησυχία γύρω της, λες και περίμενε να φτάσουν στο σπίτι της ανά πάσα στιγμή ‘’Πρέπει να φύγετε. Τώρα’’ Εμείς νεύσαμε καταφατικά και, ενώ η Σελέστ άρχισε να κατεβαίνει δυο-δυο τα σκαλιά, εγώ απλώς άνοιξα το παράθυρο και πήδηξα, με μια ομαλή ‘’προσγείωση’’ στο έδαφος χάρη σε κάτι που είχε φυτρώσει στην πλάτη μου:

Φτερά.

Δεν έκατσα να συλλογιστώ αυτό το παράδοξο, κατά τ’ άλλα, γεγονός, μιας και είχα μπροστά μου μια ολόκληρη στρατιά βρικολάκων να με περιμένει. Μόλις με είδαν, άρχισαν να τρέχουν όλοι κατά πάνω μου, αλλά, την επόμενη στιγμή, κάτι σαν να τους τίναξε προς τα πίσω, κάτι σαν ένα αόρατο ‘’δίχτυ προστασίας’’ γύρω μου. Και ενώ αυτοί άρχισαν να μαλώνουν ανά μεταξύ τους, με τον Μπλέιζ και την Σελέστ σύντομα να παίρνουν το μέρος μου και να πολεμούν στο πλευρό μου, εγώ ένιωσα, ξάφνου, πανίσχυρη, πλημμυρισμένη από μια απόκοσμη δύναμη, σχεδόν αήττητη. Όποιον και αν πλησίαζα, δεν χρειαζόταν καν να πολεμήσω μαζί του: με ένα μου άγγιγμα, τον έβλεπα να μπλαβίζει, να χάνεται κάθε ρανίδα αίματος από μέσα του και να πέφτει αναίσθητος στο πάτωμα. Αυτό επαναλαμβάνονταν συνεχώς, γεμίζοντάς με ενέργεια, δύναμη, ευεξία. Έφτασα σε σημείο μέχρι και να γελάω από ικανοποίηση.

Όταν τελείωσε η μάχη, το τοπίο έδειχνε βομβαρδισμένο από χιλιάδες, απέθαντα πτώματα. Η φρενήτιδα της μάχης σιγά-σιγά έδωσε την θέση της στην λογική.

‘’Αν αυτό ήταν μια από τις φάσεις της ‘’Μεταμόρφωσης,’’ οφείλω να σου πω ότι ήταν...γαμάτη!’’ έκανε με ενθουσιασμό η Σελέστ, έναν ενθουσιασμό τον οποίον δεν συμμεριζόμουν. Όταν μίλησε ο Μπλέιζ, η φωνή του ακούστηκε το ίδιο ψυχρή και απόμακρη, όπως πάντα.

‘’Σελέστ, δεν χωράει αμφιβολία: πρέπει να την πάμε’’

‘’Να με πάτε που;’’ Αυτό δεν το περίμενα με τίποτα. Όταν απάντησε η Σελέστ, η φωνή της ακούστηκε σαν τελεσίδικη καμπάνα.

‘’Στον οργανισμό των κυνηγών’’

Με άλλα λόγια;

Στην θανατική μου καταδίκη.

:OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO...
το σαγονι μου επεσε στο πατωμα! Τι σκηνη ηταν αυτη στο τελος! ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΩΣ ΠΟΥ Η ΛΟΥΝΑ ΜΕ ΦΤΕΡΑ??

Ελα σε παρακλαω συνεχεια γρηγορα! :Ρ

Είναι και αυτό μέρος της μεταμόρφωσής της

Τώρα το διορθώνω το κεφάλαιο. Όταν τελειώσω τις διορθώσεις, θα το ανεβάσω

ωραιαααα!!

Here you go! Έτοιμο και το 21

Κεφάλαιο 21ο

‘’Πες μου ότι δεν μιλάς σοβαρά!’’
Εγώ μπορεί να επέμενα να μην πάμε, αλλά εκείνη συνέχισε να οδηγεί, κοιτάζοντας το δρόμο μπροστά της, παραμένοντας πεισματικά αμίλητη. Όταν μίλησε, η φωνή της μπορεί να ακούστηκε εύθυμη, εμένα όμως δεν μπορούσε να με ξεγελάσει έτσι εύκολα.

‘’Τι να κάνουμε; Κάποιος πρέπει να την πληρώσει σ’ αυτή την ιστορία. Ας την πληρώσω εγώ. Όλα αυτά, βέβαια, τα τραβάω γιατί είμαι καταραμένη και όμορφη’’ Καλά, στο ‘’όμορφη’’ συμφωνούσαμε απόλυτα. Στο ποια από τις δυο μας ήταν καταραμένη...αυτό ήταν ένα άλλο θέμα.

‘’Δεν το καταλαβαίνεις; Είναι σαν να οδηγείς ένα πρόβατο κατευθείαν στην σφαγή!’’ Προσπαθούσα να της αλλάξω γνώμη ακόμα και τώρα, τελευταία στιγμή ‘’Σαν να τους πηγαίνεις το κεφάλι του Ηρώδη σε χρυσό πιάτο. Είναι λες και...’’

‘’Εντάξει, το πιάσαμε’’ έκανε ο Μπλέιζ, γεμάτος εκνευρισμό ‘’Έχεις και άλλους παραληρισμούς να παραθέσεις;’’

Είχε δίκιο. Πλατίαζα χωρίς να το καταλαβαίνω από τον πανικό μου. Αποφάσισα να πω κατευθείαν αυτό που ήθελα, χωρίς περιστροφές ‘’Μπορεί πριν από τρία με τέσσερα χρόνια, τότε που πίστευαν όλοι ότι είμαι νεκρή, να την έβγαζα καθαρή, πλέον όμως όλοι γνωρίζουν πως είμαι ζωντανή. Και δεν είναι ότι θα είμαι η νούμερο ένα καταζητούμενη στην λίστα των βρικολάκων μόνο. Άμα μάθουν (που θα το έχουν μάθει ήδη) ότι κάνω χρήση των δυνάμεών μου και ότι έχω σκοτώσει κόσμο, μάντεψε πλέον σε ποιανού την λίστα έχω ήδη εισέλθει πανηγυρικά’’

‘’Σε αυτό η Λούνα έχει δίκιο. Το ότι έχει μπλεξίματα με βρικόλακες...σιγά. Ποιος δεν έχει! Αν όμως, με οποιονδήποτε τρόπο, θεωρηθεί επικίνδυνη για την δημόσια ασφάλεια...’’ Κύριε των δυνάμεων! Ο Μπλέιζ συμφωνούσε και σε κάτι μαζί μου. Αυτό θα πρέπει να το γράψουν οι εφημερίδες.

‘’Μπαμ, μπαμ, είσαι νεκρή’’ συμπλήρωσα εγώ, κάνωντας χρήση των στίχων του γνωστού τραγουδιού ‘’Και, αν θυμάμαι καλά από αυτά που μου έχετε πει σχετικά με το παρελθόν μου, την προηγούμενη φορά που αποφασίσαμε να αντιμετωπίσουμε κατάματα τον κίνδυνο αντί να καθίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια, αποτύχαμε παταγωδώς’’ Αυτό έβαλε την Σελέστ σε σκέψεις. Για μια στιγμή, νόμιζα μάλιστα ότι θα κάνει ανάστροφη και θα γυρνούσαμε και πάλι στο σπίτι της, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

‘’Θα πάμε’’ είπε τελικά, μετά από μια παύση που έμοιαζε να αγγίζει την αιωνιότητα. Μάλλον έκανα λάθος. Συνέχισα την προσπάθεια για να την μεταπείσω.

‘’Σελέστ, δεν καταλαβαίνεις ότι με οδηγείς στην τελική και οριστική μου ‘’κάθαρση;’’ Έτσι δεν λέτε εσείς οι κυνηγοί όταν σκοτώνετε κάποιον; Γιατί ο ‘’φόνος’’ μάλλον είναι βαριά λέξη για σας’’

‘’Λούνα, δεν καταλαβαίνεις’’ Είδα μέσα από τον καθρέφτη πως τα μάτια της γυάλιζαν από θυμό ‘’Εσύ, όλον αυτό τον καιρό, έκανες ‘’ταξιδάκια αναψυχής’’ ανά την υφήλιο, ξέρεις, όμως, ποιος ήταν αυτός που σε κάλυπτε στον οργανισμό όλον αυτό τον καιρό; Εγώ. Γιατί είχαν αναλάβει σε εμένα να σε σκοτώσω’’ Αυτό με έπιασε εξ’απίνης. Δεν ήξερα τι να πω. Εκείνη συνέχισε, ρίχνοντας μου ‘’κλεφτές ματιές’’ κάθε φορά μέσα από τον καθρέφτη ‘’Το έβλεπα στο βλέμμα τους, στον τρόπο που με κοιτούσαν κάθε φορά που τους έλεγα ότι κατάφερες να μου ξεφύγεις, λες και ήμουν άχρηστη, λες και ήμουν ανίκανη’’ Απότομα, η φωνή της ανέβηκε κι άλλο. Ο θυμός της ήταν έκδηλος με όλη του την σφοδρότητα ‘’Εδώ κόντεψα να αποβληθώ άπαξ και διαπαντώς από τον οργανισμό ή, ακόμα χειρότερα, να με βάλουν μόνιμα ‘’στον πάγκο’’ και εσείς θέλετε να μου κάνετε και υποδείξεις αποπάνω! Βρε δε με παρατάτε και οι δυο σας!’’

Ο Μπλέιζ και εγώ ανταλλάξαμε ένα βλέμμα με το ολοφάνερο ‘’κρυφό’’ μήνυμα: ‘’Μην την τσαντίσουμε κι άλλο, γιατί θα μας βρουν σφαγμένους’’ Όταν πέρασε λίγη ώρα και είδα πως είχε ηρεμήσει κάπως και, μετά φόβου Θεού, ρώτησα:

‘’Ποιο είναι το ‘’μεγαλεπίβολο’’ σχέδιό σου, λοιπόν;’’

‘’Θα ζητήσουμε άσυλο’’ Αυτό το είπε λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.

‘’Πως θα γίνει αυτό;’’ Την ίδια απορία είχα και εγώ, Μπλέιζ. Να’ σαι καλά που έκανες την ερώτηση.

‘’Κοίτα, δεν λέω ότι είναι απλό. Μέχρι να γίνει δίκη, έχουμε γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πρέπει να μαζέψουμε πειστήρια, να βρούμε φερέγγυους μάρτυρες, αποδείξεις και, φυσικά, έναν καλό δικηγόρο. Αλλά για το τελευταίο δεν θα χρειαστεί να ψάξουμε και πολύ’’ είπε, δείχνωντας με μια μεγαλοπρεπή κίνηση τον εαυτό της, φουσκώνοντας παράλληλα σαν το παγώνι.

‘’Μάλιστα...Καλά είναι όλα αυτά, δεν λέω, αλλά ξεχνάς δυο πράγματα: το ένα μας το είπε και η μαυρομάτα Ινδιάνα με την οποία μιλήσαμε νωρίτερα: δεν έχουμε πολύ χρόνο γιατί η ‘’Μεταμόρφωση’’ προχωράει σε ταχύτατους ρυθμούς. Όσο για το ‘’άσυλο...’’ Το σχέδιό σου, αν και φαινομενικά ‘’τέλειο’’ θα έχει κάποια ισχύ αν και όταν γίνει δεκτό, πράγμα για το οποίο αμφιβάλω’’

‘’Όπως προείπα, το σχέδιό μου δεν είναι τέλειο’’ είπε, με ολοφάνερο εκνευρισμό, σφίγγοντας τις γροθιές της στο τιμόνι ‘’Αλλά είμαι πιστή στον οργανισμό μου, Λούνα. Έχω ένα καθήκον να επιτελέσω, τόσο απέναντί τους όσο και απέναντι στην κοινωνία’’ Την ήξερα αυτή την ματιά που μου έριχνε αυτή την στιγμή: ήταν έτοιμη να μου πει κάτι που σίγουρα δεν θα μου άρεσε, αλλά δεν είχα και άλλη επιλογή από το να το ακούσω ‘’Ξέρω ότι είσαι επικίνδυνη πλέον. Επειδή είσαι φίλη μου, δεν σημαίνει ότι μπορώ να το παραβλέψω αυτό. Αν όμως αποδείξουμε ότι, για όλα αυτά που έκανες ως τώρα, οφείλεται το πνεύμα και αν παραθέσουμε στο δικαστήριο τις πληροφορίες που έχουμε μέχρι τώρα, μπορεί και να σωθείς’’ Η τελευταία πρόταση έκαναν τόσο τον Μπλέιζ όσο και την Σελέστ να αλλάξουν στάση στα καθίσματά τους, λες και τόση ώρα κάθονταν σε αναμμένα κάρβουνα. Αυτό με έβαλε σε υποψίες

‘’Για στάσου ένα λεπτό: το σχεδιάζατε πολύ καιρό αυτό, έτσι;’’ Ένιωθα τελείως ηλίθια που το συνειδητοποιούσα εκείνη την στιγμή. Έπρεπε να το έχω φανταστεί από την αρχή. Η ένοχή σιωπή τους, άλλωστε, επιβεβαίωνε τις υποψίες μου ‘’Και εσύ είσαι σύμφωνος με όλο αυτό;’’ απευθύνθηκα στον Μπλέιζ τον προδώτη, τον Ιούδα τον Ισκαριώτη.

‘’Τα όποια παράπονά σου να τα εκφράσεις στο δικαστήριο, μαζί με την αίτηση για το άσυλό σου’’ Είδα μέσα από τον καθρέφτη πως γελούσε.

‘’Πολύ αστείο να παίζετε κορώνα-γράμματα με μια ζωή. Ξεκαρδίστηκα στα γέλια’’ του πέταξα ειρωνικά εγώ.

‘’Δεν παίζουμε με την ζωή σου. Προσπαθούμε να σε προστατέψουμε. Αυτό κάνουμε τόσο καιρό’’ είπε εκείνος, μέσα από τα δόντια του. Πήγα να του πω που ακριβώς μπορούσε να βάλει την προστασία του αυτή, όταν η Σελέστ απευθύνθηκε και στους δυο μας, ώστε να κατευνάσει τα πνεύματα.

‘’Παιδιά μου. Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο’’ Έγειρα πίσω στο κάθισμά μου, άνοιξα λίγακι τα πόδια μου (δεν φαινόταν και τίποτα,
εφόσον φορούσα παντελόνι) και έκανα στον Μπλέιζ, με ναζιάρικο ύφος:

‘’Ναι αμέ. Έλα, μωρό μου και αυτή η διαδρομή θα σου μείνει αξέχαστη’’ Η Σελέστ προσπάθησε να πνίξει το γέλιο της, ο
Μπλέιζ, όμως, στραβομουτσούνιασε και είπε, με πίκρα στην φωνή:

‘’ Λυπάμαι. Δεν μου αρέσουν οι...μεταχειρισμένες’’ Έμεινα με το στόμα ανοιχτό για μια στιγμή. Ήμουν έτοιμη να του πω
‘’Καλύτερα μεταχειρισμένο, παρά αχρησιμοποίητο, σαν και το δικό σου’’ μέχρι που μας διέκοψε η Σελέστ και είπε, με συγκρατημένη ευγένεια:

‘’Αλλαγή σχεδίου: κανένας δεν θα βγάλει τσιμουδιά μέχρι να φτάσουμε. Όποιος μιλήσει, θα τον κατεβάσω από το αυτοκίνητο και ας κάνει την υπόλοιπη διαδρομή με τα πόδια’’

Επειδή ήξερα πως δεν θα έμενε μόνο στα λόγια, σώπασα και το ίδιο, παραδόξως, έκανε και ο Μπλέιζ, αν και έδειχνε, για άλλη μια φορά, να βράζει από θυμό.

Η διαδρομή ήταν τελικά μεγαλύτερη απ’ ό, τι υπολόγιζα. Το αρχηγείο των κυνηγών ήταν πιο μακριά απ’ ό, τι νόμιζα, πιο μακριά ακόμα και από το σπίτι του Ντράκο, αν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, απόλαυσα ολόκληρη την διαδρομή. Ήταν μια διαδρομή που αξίζει να θυμάται κανείς και, αν εξαιρέσεις τους καβγάδες, ήταν από τις λίγες φορές που μπορούσα να έχω μια ανάμνηση σχεδόν...ανθρώπινη.

Η Σελέστ κατέβηκε από το αυτοκίνητο και περίμενε και από εμένα, λογικά, να κατέβω, αλλά της έκανα νόημα με το χέρι μου να περιμένει. Ο Μπλέιζ κατάλαβε ότι ήθελα να του μιλήσω και κάθισε στην θέση του, κοιτάζοντας, ωστόσο, ευθέως μπροστά του.

‘’Πες ό, τι θέλεις να μου πεις, αλλά γρήγορα. Σίγουρα θα μας έχουν καταλάβει μέχρι τώρα’’ Δεν ήξερα από που να ξεκινήσω και η στάση του δεν ήταν και ιδιαίτερα ‘’βοηθητική,’’ παρόλα αυτά, είπα να κάνω, έστω, μια ίστατη προσπάθεια.

‘’Μπλέιζ, το ξέρω ότι δεν είμαι το ίδιο άτομο πλέον. Και ξέρω ότι...σε έχω απογοητεύσει. Μα με όλα αυτά που έχω περάσει, δεν θα
ήταν δυνατόν να είμαι η ίδια Λούνα που γνώρισες’’ Δεν ένιωθα άνετα να τα εξομολογούμαι όλα αυτά, αλλά, για κάποιο λόγο, δεν ήθελα να έχει αυτή την αρνητική εικόνα για εμένα ‘’Έχω σκοτώσει ανθρώπους, αθώους ανθρώπους, μόνο και μόνο επειδή μπορούσα, επειδή δεν μπορούσα να επιβληθώ στον εαυτό μου. Τόσο καιρό, έκανα αλόγιστο σεξ, αρκεί να μην κατέληγε σε σχέση ή οτιδήποτε που θα μπορούσε να χαλάσει το status quo μου’’

Τον κοίταζα μέσα από τον καθρέφτη, ελπίζοντας στα σκούρα, καστανά του μάτια να βρω έστω και ένα ίχνος κατανόησης, όμως δεν είδα απολύτως τίποτα ‘’Δεν είμαι πια έφηβη. Είμαι ενήλικη και είμαι υπεύθυνη των πράξεών μου. Αν δεν θες να με συγχωρέσεις, το καταλαβαίνω απόλυτα. Απλώς δεν ήθελα να πάω εκεί μέσα χωρίς να...ξέρεις’’

Μη αντέχοντας άλλο αυτή την ψυχρή και ανυποχώρητη του στάση, άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω, στον παγωμένο αέρα, όταν, άξαφνα τον είδα μπροστά μου. Για μια στιγμή, ήμουν βέβαιη ότι θα με χαστούκιζε, αλλά έτσι, στα καλά καθούμενα, έσκυψε και με πήρε στην αγκαλιά του.

‘’Αυτή. Αυτή είναι η Λούνα που αγάπησα και συνεχίζω να αγαπώ ακόμα’’ Εγώ είχα κοκαλώσει από την αντίδρασή του. Δεν το περίμενα με τίποτα αυτό. Τα μάτια του φαίνονταν βουρκωμένα, τα μαλλιά του έγδερναν ευχάριστα τον σβέρκο και τα μάγουλά μου ‘’Μου έλειψες τόσο πολύ’’ Είναι μια από αυτές τις φορές που δεν έχεις τι να πεις, που ό, τι και να πεις, είναι λίγο. Το μόνο που έκανα ήταν να τον αγκαλιάσω, να νιώσω την θέρμη του κορμιού του, την ζεστασιά στο βλέμμα του, στον τρόπο που με κρατούσε. Κάποια στιγμή, άκουσα την Σελέστ να λέει:

‘’Λούνα. Είναι ώρα να πηγαίνουμε’’ Έδειχνε το ίδιο συγκινημένη με τον Μπλέιζ. Εκείνος φάνηκε να με αφήνει απρόθυμα από την αγκαλιά του και μου έριξε ένα βλέμμα λες και...

Λες και αυτή ήταν η τελευταία φορά που με έβλεπε.

Χωρίς να ξέρω το γιατί, γύρισα, τον αποχαιρέτησα και, προτού κατέβω το δρομάκι, θα ορκιζόμουν πως είδα ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό του, αλλά ήταν πολύ σκοτεινά και δεν ήμουν σίγουρη πως έβλεπα καλά.

Άξαφνα, στο μυαλό μου, εκείνη την στιγμή, σχηματίστηκε μια ανάμνηση:

Γυμνή, ανυπόδητη και γεμάτη αίματα, να κατηφορίζω ένα δρομάκι σε ένα νεκροταφείο, αχάραγα ακόμα. Φοβόμουν, αλλά έπρεπε να θυσιαστώ, για χάρη της οικογένειάς μου και του κόσμου ολάκερου. Μόνη μου δύναμη ένας άντρας που αγαπούσα, με δυο μεγάλα, γκρίζα μάτια, να μου λέει πως με αγαπά για τελευταία φορά. Είχα την δυνατότητα να του πω οτιδήποτε, εγώ όμως το μόνο που διάλεξα να πω ήταν πως το ήξερα και συνέχισα τον δρόμο προς την θανατική μου καταδίκη...

Η Σελέστ με ταρακουνούσε απότομα, επαναφέροντας με στην πραγματικότητα. Ένιωθα βρώμικη ακόμα, λες και η ανάμνηση ήταν ακόμα ζωντανή μέσα μου: το φρέσκο χορτάρι, το αίμα, τα δάκρυα του αγαπημένου μου, που δεν επρόκειτο να ξαναδώ ποτέ. Δεν ήταν δική μου ανάμνηση, ούτε της Λούνας, αλλά ήταν τόσο δυνατή ώστε να με ταρακουνήσει, να με αφυπνίσει.

Με ρώτησε για ακόμα μια φορά αν ήμουν καλά και εγώ, με την δύναμη της υποβολής, της είπα:

‘’Αλλαγή σχεδίου, Σελέστ: Άκου να δεις τι θα κάνουμε...’’

Τι θα κάνετε;;;;;; Μιλάάάάάάάάάάάάάάάάάάάά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Στο καλύτερο;;;;;; Όχιιι δεν μπορείς!!!!

Και Μπλέιζ επιτέλους την συγχώρεσες! Λούνα επιτέλους και εσύ πήρες φόρααααΑα!!!!


Σέλεστ! Σε αγαπώ!

Ινδιάνα τι καλή που ήσουν... κτλ...

Εμμμμμμ η μεταμόρφωσης της Λούνας θα ήτανε γαμάτη! Αλλά πρέπει να το ξεφορτωθούμε το πνεύμα!!

Η Λούνα η πραγματική είναι ισχυρή από μαγεία επειδή το έχει κληρονομήσει από την αληθινή εκείνη την ξεροκέφαλη μητέρα της; ε;

Άντε περιμένουμε συνέχεια!

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΩΡΑΑΑΑΑ!!!

Ήταν τέλεια τέλεια τέλεια τα κεφάλαια!!!

Μου άρεσε πάρα πολύ η Μεταμόρφωση της Λούνας και η σκηνή που τους σκότωνε όλους χωρίς να τους πλησιάζει! Ήταν γαμάτη!

πες μου ότι το πνεύμα χρησιμοποιεί υποβολή στην Σελέστ για να μην πάει στην Λούνα στην οργάνωση!!!

paramu8enia έγραψε:

Τι θα κάνετε;;;;;; Μιλάάάάάάάάάάάάάάάάάάάά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Στο καλύτερο;;;;;; Όχιιι δεν μπορείς!!!!

Και Μπλέιζ επιτέλους την συγχώρεσες! Λούνα επιτέλους και εσύ πήρες φόρααααΑα!!!!


Σέλεστ! Σε αγαπώ!

Ινδιάνα τι καλή που ήσουν... κτλ...

Εμμμμμμ η μεταμόρφωσης της Λούνας θα ήτανε γαμάτη! Αλλά πρέπει να το ξεφορτωθούμε το πνεύμα!!

Η Λούνα η πραγματική είναι ισχυρή από μαγεία επειδή το έχει κληρονομήσει από την αληθινή εκείνη την ξεροκέφαλη μητέρα της; ε;

Άντε περιμένουμε συνέχεια!

Μαρια ακριβως αυτα θα ελεγα και εγωωω......ΣΥΜΦΩΝΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

Μαρία-Μάνια: (μιας και η Μάνια συμφωνεί :P) Αυτό το ''Μίλαααα'' ήταν πολύ επιτακτικό 0_0 Φοβούμαιαιαι >.< :P
Ω ναι. Μπορώ
Ναι, η Λούνα από την μάνα της το έχει κληρονομήσει το ''χάρισμα''

Χριστίνα: βέρι μουτς

Κάθριν (και οι υπόλοιπες, εννοείται ) Οι απορίες σας θα λυθούν στο καινούριο κεφάλαιο...

Σπόιλερ:

Κεφάλαιο 22ο

Το κτίριο δεν ήταν, όπως θα περίμενε κανείς, καταχωνιασμένο στα έγκατα της γης, κρυμμένο από τους ανθρώπους μη τυχόν και ανακαλύψει κανείς τον αληθινό σκοπό του. Το αντίθετο, θα έλεγα: επρόκειτο για ένα υπερσύγχρονο κτίριο, με σχεδόν τέλεια φύλαξη και όσο το δυνατόν πιο ευχάριστο περιβάλλον, δεδομένου της γενικότερης χρήσης του σαν κτίριο. Μπορεί, βέβαια, να ήταν λίγο απρόσιτο και πολύ ‘’επαγγελματικό’’ για τα γούστα μου, παρόλα αυτά, όφειλα να παραδεχτώ πως θα πέθαινα να δουλεύω σε ένα κτίριο σαν κι αυτό. Είχαν μέχρι και μηχανήματα που έφτιαχναν αυτόματα τον καφέ της αρεσκείας σου. Μόνο γι’ αυτό, άξιζε να δουλεύει κανείς εδώ.

Όσο περπατούσα στους διαδρόμους, έβλεπα ανθρώπους να υποκλίνονται στο πέρασμά μου, έναν χαιρετισμό που ανταπέδωσα και εγώ με επιτυχία μετά από δυο-τρεις προσπάθειες. Όταν έφτασα, τελικά, στην ρεσεψιόν, ένας καθώς πρέπει κύριος με παρακάλεσε να ‘’απολέσω,’’ όπως είπε, τον οπλισμό μου και να τοποθετήσω την τσάντα μου στην υποδοχή του μηχανήματος για περαιτέρω έλεγχο. Εφόσον έκανα ό, τι ακριβώς μου ζήτησε, ζήτησε να ελέγξει την ταυτότητά μου. Του την έδωσα δίχως δισταγμό και, εφόσον περιεργάστηκε το πρόσωπό μου για μερικές, σύντομες στιγμές, με άφησε να περάσω. Τον ευχαρίστησα, χρησιμοποιώντας με ένα πλατύ, πονηρό χαμόγελο και πήρα το ασανσέρ για το αρχηγείο των κυνηγών, το οποίο βρίσκονταν στο -1, το οποίο ήταν ήδη πατημένο, λες και ήμουν τυφλή και δεν θα μπορούσα να το βρω αλλιώς.

Η μοναδική αίθουσα που υπήρχε στον όροφο αυτό προϋπόθετε, για να έχω πλήρη πρόσβαση, εξονυχιστικό έλεγχο, καθώς και έλεγχο των δαχτυλικών μου αποτυπωμάτων. Τελικά, ούτε καν το μηχάνημα δεν στάθηκε αρκετά ‘’έξυπνο’’ και ηττήθηκε κατά κράτος απέναντί μου, μιας και η πόρτα άνοιξε διάπλατα στο πέρασμά μου.

Αν και το αρχηγείο των κυνηγών βρίσκονταν στο υπόγειο, ήταν ένας χώρος καλά φωτισμένος. Στο κέντρο της αίθουσας υπήρχε ένα στρογγυλό τραπέζι, κάτι που μου θύμισε αυτόματα τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης και στην κάθε καρέκλα κάθονταν και από ένας κυνηγός, ο καθένας από αυτούς έχοντας από κοντά το λάπτοπ του, το κινητό του και όλες τις ανέσεις που θα ήθελα και εγώ αν δούλευα κάποτε εδώ μέσα.

Αυτός που καθόταν στο κέντρο του τραπεζιού υπέθεσα ότι ήταν ο αρχηγός των κυνηγώ και, όντως, δεν υπήρχε αμφιβολία επ’ αυτού: από την θέση όπου στεκόμουν φαινόταν πανύψηλος, γεροδεμένος, με διαπεραστικά, γκρίζα μάτια και μακριά, άσπρα μαλλιά, κάτι που με παραξένεψε γιατί έδειχνε να είναι περίπου στην ίδια ηλικία με εμένα. Το βρήκα σκόπιμο να υποκληθώ μπροστά του.

‘’Αφέντη’’ Δεν ήξερα τι ήταν πρέπεον να λεχθεί σ’ αυτές τις περιπτώσεις, πάντως κάτι ‘’κλισέ-που-ακούγεται-μόνο-στα-έργα’’ φαινόταν αρκετό.

‘’Σελέστ’’ έκανε εκείνος, με μια εγκαρδιότητα που δεν με ξεγελούσε. Πρόσεξα πως είχε ωραία, μπάσα φωνή ‘’Φαντάζομαι πως είσαι προάγγελος καλών γεγονότων. Πες μου ότι αυτό το μίασμα της φύσης βρέθηκε και θανατώθηκε επιτέλους’’ Έτοιμη την είχα την απάντηση στην άκρη της γλώσσας μου για το ποιος έπρεπε να φάει χώμα εδώ μέσα, αλλά συγκρατήθηκα.

‘’Αφέντη’’ έκανα, τάχα με ψεύτικη ταπείνωση ‘’το εν λόγω μίασμα...κατάφερε για άλλη μια φορά να ξεφύγει’’ Η γυναίκα που καθόταν δίπλα του, μια γυναίκα που είχε κάνει τα κέντρα σολάριουμ δεύτερο σπίτι της, είπε, με σφιγμένα τα δόντια:

‘’Ιεζεκιήλ, αρκετά ανέχτηκες μέχρι τώρα! Πόσες ακόμα αποτυχίες θα πρέπει να της συγχωρήσουμε; Το να σκοτώσουμε αυτό το βδέλυγμα της φύσης είναι ζήτημα ζωής και θανάτου...’’ Εκείνος της έκανε νόημα να σταματήσει.

‘’Μύριαμ, αρκετά. Το ποιος θα φύγει ή θα μείνει στον οργανισμό το αποφασίζω εγώ. Άλλωστε, είμαστε πολύ λίγοι για να κάνουμε και ‘’εκπτώσεις’’ Ο καθένας είναι απαραίτητος στον οργανισμό’’

‘’Ακόμα και οι αποτυχημένοι;’’ έκανε η Μύριαμ, με καυστικό ύφος.

‘’Την μόνη αποτυχία που βλέπω σε αυτή την αίθουσα είναι το μαύρισμά σου’’ Ήθελα να είμαι κόσμια και να μην επιβαρύνω την θέση μου, αλλά και εκείνη με προκαλούσε συνεχώς. Την είδα να γουρλώνει απλώς τα μάτια της και δεν είχε τίποτα να πει.

‘’Ας ηρεμήσουμε, σας παρακαλώ. Οι αψημαχίες δεν βοηθούν κανέναν’’ είπε ο Ιεζεκιήλ με συγκρατημένη ευγένεια, στην στάση του, ωστόσο, έδειχνε πως δεν σηκώνει αντιρρήσεις. Η Μύριαμ μαζεύτηκε στην θέση της. Μετά από λίγα λεπτά σιγής, ο αρχηγός σηκώθηκε από την θέση του και πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου ‘’Σελέστ, Σελέστ. Το ξέρω ότι προσπαθείς σκληρά, όλα αυτά τα χρόνια, όμως μήπως...μήπως θα ήταν καλύτερα να πάρεις ένα...ρεπό, ας πούμε;’’

‘’Για ποιο λόγο;’’ απάντησα σχεδόν αυτόματα, χωρίς να το καλοσκεφτώ, ξεχνώντας, προφανώς, αυτό που μας είχε πει στο αμάξι: πόσο πολύ ήθελαν να την διώξουν ή να την έχουν αναπληρωματική, στον πάγκο, για μια ζωή. Πήγαινα στοίχημα ότι το δεύτερο θα το θεωρούσε τρισχειρότερο από το πρώτο.

‘’Γιατί τα έκανες μαντάρα, γιατί απέτυχες, ξόφλησες, γι’αυτό’’ πετάχτηκε ένας μαύρος με περίεργη αμφίεση και αγριεμένο βλέμμα.

‘’Κάδμε, ησυχία’’ σύριξε ο Ιεζεκιήλ, λες και μιλούσε σε σκυλί. Ο Κάδμος μαζεύτηκε στην θέση του. Η προσοχή του επέστρεψε πάλι σ’εμένα ‘’Μην την πάρεις με κακό μάτι αυτή την απόσυρση, Σελέστ. Δες την σαν μια...ευκαιρία. Θα σε ενημερώσουμε αμέσως μόλις σε χρειαστούμε. Μπορείς να πηγαίνεις’’ Ένας από το τραπέζι σηκώθηκε από την καρέκλα του και προσφέρθηκε να με συνοδέψει μέχρι την πόρτα.

Αυτό δεν ήταν καλό. Αυτό δεν ήταν καθόλου καλό. Αυτό πήγε χειρότερα απ’ ό, τι υπολόγιζα. Σε μια ύστατη προσπάθεια να μάθω έστω και κάτι χρήσιμο, γύρισα προς τα πίσω και ρώτησα:

‘’Και τώρα, δηλαδή, ποιος θα αναλάβει την υπόθεσή μου;’’

‘’Αυτό δεν σε αφορά πλέον’’ έκανε εκείνος με σταθερή, κρυστάλλινη φωνή ‘’Αυτό που πρέπει να σου γίνει μάθημα από ‘δω και πέρα είναι να μην εμπλέκεσαι προσωπικά στις υποθέσεις του οργανισμού. Είναι επιζήμιο για την φήμη μας,όπως επίσης είναι επιζήμιο και για την δουλειά σου, αλλά και για εσένα’’ Με ένα νεύμα, έδειξε προς την πόρτα ‘’Μπορείς να πηγαίνεις’’

Πάνω που ήμουν έτοιμη να φύγω και προτού καν προλάβω να πατήσω το αντίστοιχο κουμπί, η πόρτα άνοιξε καιστην αίθουσα μπήκε η Σελέστ (η αληθινή Σελέστ) με την συνοδεία δεκάδων, οπλοφορούμενων αντρών. Όλοι σχεδόν όσοι κάθονταν γύρω από το τραπέζι, σηκώθηκαν όρθιοι.

‘’Τι είναι αυτό;’’ Ο αρχηγός, αν κρίναμε από την προτέρα στάση του, φαινόταν μέχρι και τρομοκρατημένος ‘’Τι συμβαίνει;’’ Δεν μπόρεσα να το ελέγξω. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου.

Ήρθε η ώρα μου να ‘’λάμψω’’

Έκανα ένα βήμα μπροστά και είπα, επιτέλους, όλα αυτά που ήθελα εξ’ αρχής να πω.

‘’Χαίρομαι που είμαστε όλοι μαζεμένοι εδώ. Είναι ωραίο να έχεις κοινό όταν, επιτέλους, λες αυτά που θες να πεις’’ Στράφηκα προς την Σελέστ ‘’Δεν θέλω άσυλο, κούκλα μου. Τι να το κάνω; Εσείς, από την άλλη...καλά θα κάνετε να με παρακαλέσετε για έλεος. Γιατί όταν ανέλθω στην εξουσία, κανείς και τίποτα δεν θα μπορέσει να με σταματήσει’’

Ο επικεφαλής της φρουράς των οπλιτών τους διέταξε να με πυροβολήσουν. Όλες οι σφαίρες χτύπησαν πάνω στο ‘’φυσικό τοίχος’’ που με προστάτευε. Αυτό τους έκανε να πισωπατήσουν από τον φόβο τους, μη γνωρίζοντας τι να κάνουν. Τότε εγώ άρχισα να κινούμε αστραπιαία και να σκοτώνω, να σκοτώνω ανεξέλεγκτα.

Και να απολαμβάνω την κάθε στιγμή.

Όταν έφτασα και στον τελευταίο, η Σελέστ είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό, αλλά μόνο για μια στιγμή.Άρπαξε μια λόγχη που βρίσκονταν εκεί κοντά και προσπάθησε να μου την μπήξει στην καρδιά. Με παρακάλεσε να σταματήσω όλη αυτή την αιματοχυσία, να κάνω πίσω, ωστόσο εγώ δεν την άκουγα. Πάλευε σκληρά, με νύχια και με δόντια, μέχρι που, με μια μου κίνηση, την εκτόξευσα πάνω στο τραπέζι, όπου χτύπησε το κεφάλι της και έμεινε αναίσθητη.

Είχα, πλέον, την κανονική μου μορφή και προχωρούσα, ανάμεσα σε έναν σωρό πτώματα. Όταν έφτασα, πλέον, στην έξοδο, πίστευα ότι το ‘’πάρτι’’ είχε τελειώσει, όταν είδα τον Ντράκο να με περιμένει στην πόρτα.

Και μαζί του, έναν τεράστιο στρατό από ζόμπι.

Μόλις με είδε, ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του. Άνοιξε τα χέρια του διάπλατα, σαν να περίμενε να πέσω στην αγκαλιά του, αλλά το μόνο που έκανα ήταν να χτυπήσω τα δάχτυλά μου μεταξύ τους. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα όταν ένας ισάριθμος στρατός, συντεταγμένος από τους ‘’εκπεσόντες κυνηγούς,’’ γέμισε ολόκληρο το κτίριο, έτοιμος να υπακούσει σε κάθε μου εντολή, αναμένοντας μια και μοναδική μου κίνηση. Ως αρχηγοί δυο αντίπαλων στρατοπέδων, δώσαμε το σύνθημα και η ‘’μάχη’’ άρχισε, με τα ζόμπι να τρώνε μανιωδώς της σάρκες τους και να πολεμάνε ανά μεταξύ τους.

Μέσα σε όλον αυτό τον χαμό, βρήκα την ευκαιρία και κατάφερα να ξεφύγω.

Αυτή η τελευταία σκηνή ήταν ο ορισμός του απόλυτου χάους! Ήταν τέλειο!!!

Οι κυνηγοί έγιναν βρικόλακες, έτσι; Με τη Σελέστ τι έγινε; Έτσι και πέθανε, θα ψάξω να βρω το σπίτι σου και...

Πιστεύω πως η Λούνα θα έπρεπε να είχε κάνει για μια φορά αυτό που της είπαν και να ζητήσει άσυλο αντί να υποβάλει τη Σελέστ και να πάρει τη θέση της. Αν και, εδώ που τα λέμε, μπορεί και να κατέληγε στο ίδιο χάος τελικά.

Πότε θα μας βάλεις συνέχεια; Σύντομα, ελπίζω...

:ΟΟΟΟΟΟΟ... πήρε την θέση της Σελέστ η Λόυνα και προκάλεσε το απόλυτο χάος, όπως πάντοτε άλλωστε. Τι ήταν αυτό θεέ μου!?!?!?!

Όσο πάει μας εκπλήσεις. Εγώ στο έχω πει. Θα μας στείλεις στο νοσοκομείο!!!