Dark Queen Rises-Book 3

Ναι, ήταν πολύ πριν γυρίσω!

Τώρα όλοι τη μισούν τη Λούνα; Επειδή σκότωσε όλον αυτό τον κόσμο;

Ο πατέρας της πέθανε ή θα μας ξανάρθει;

Και συνέχεια πότε θα μας βάλεις; Με έχει φάει η αγωνία!

Που εξαφανίστηκε ο Ντράκο?

Χριστίνα: Ε, λίγο πολύ, ναι :P Μόνο το ότι της κρύβουν κάποια πράγματα τώρα δεν το κάνουν μόνο από κακία

Όχι, εντάξει, αυτός μας τελείωσε :P

Όταν διορθώσω τα κεφάλαια. Μάλλον από Δευτέρα, δηλαδή

Original.Vampire: Αυτό θα το μάθετε σίγουρα στο επόμενο κεφάλαιο

Πάλι καλά που πέθανε ο πατέρας της, την Σελεστ την λυπήθηκα πολύ!

Ω ήτανε καταπληκτικές οι περιγραφές! Γενικά ήτανε όλο το σκηνικό γαμάτο!!

Το τέλος μ άρεσε πάρα πολύ!! Την λυπήθηκα λίγο την Λούνα αλλά πιο πολύ την Σέλεστ και τον Μπλέιζ...!!! Σαν τι πράγματα δηλαδή τς κρύβουν? :ΟΟΟ

Καιι η μεταμόρφωση της ήτανε τέλεια ούτε άγγελος να μην ήτανε!:Ρ

Μπράβο τελικά έκανες να ψοφήσει ο γέρος της! Πολύ μου την έδωσε!:Ρ

Καιιιι ανυπομονούμε για την Συνέχεια!!!!! Και τον Ντράκο να περιτριγυρίζει κάπου εκεί..:Ρ

Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε

Α, αυτό θα το δείτε στο τέλος (που δεν έχει απέχει και πολύ. 2 κεφάλαια έχουν μείνει)

Ε, από το να γίνει σαν τον ''πατέρα της'' είπα να κάνω κάτι πιο glamourous :P

Η συνέχεια από Δευτέρα (το λέω με σιγουριά τώρα γιατί διόρθωσα το κεφάλαιο )

Όντως μου άρεσε πάρα πολύ!

Ωωω άλλα 2 μόνο

Ναι δίκιο έχεις μην σου πω ότι ήτανε καλύτερη!

Και γιατί δεν μας την βάζεις αύριο;

Γιατί δίνω ένα μάθημα την Τρίτη και το Σαββατοκύριακο ενδέχεται να πέσει πολύ διάβασμα, οπότε δεν με βλέπω να μπαίνω καθόλου

Ωωωωω εντάξει τότε είσαι δικαιολογημένη!

Καλή επιτυχία πάντως! Και στο μάθημα και στο διάβασμα!

:<3: too!!

Καλή επιτυχία στο μάθημα!!!

Και δεν χρειάζεται να πω πως ανυπομονώ για το καινούργιο κεφάλαιο!

Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια Ελπίζω και εγώ να το περάσω το μάθημα
Ευτυχώς πρόλαβα και διόρθωσα το κεφάλαιο. Το τελευταίο κεφάλαιο έρχεται την Δευτέρα.

Κεφάλαιο 29ο

Με το που ήρθε να με βρει ο Ντράκο με το αμάξι του στο ακριβές σημείο όπου στεκόμουν εδώ και τόση ώρα, ήδη ήμουν έξαλλη από θυμό. Όχι επειδή δεήθηκε επιτέλους να με βρει κάποιος προτού αφήσω τα κόκκαλά μου σε αυτό το τρισάθλιο μέρος, αλλά για το γεγονός ότι είχε τόσο χαλαρή στάση και τόσο άνετο χαμόγελο. Αυτό από μόνο του ήταν...ύποπτο.

‘’Που στο καλό βολόδερδες εσύ, μου λες; Εδώ πέρα έγινε της κολάσεως και εσύ πέρα βρέχει!’’ Μου έκανε νόημα να καθίσω ήσυχα στο κάθισμα και εγώ το έκανα δίχως αντιρρήσεις, δεδομένης της δεινής θέσης στην οποία βρισκόμουν . Όσο εκείνος, όμως, οδηγούσε μες στην σιωπή, τόσο εξάπτε την περιέργειά μου. Κάποια στιγμή, μετακινήθηκε η ‘’ταφόπλακα της σιωπής’’ και, ως εκ θαύματος, ομιλία ακούστηκε.

‘’Είπα να κάνω μια μικρή έρευνα όση ώρα εσείς τρωγόσασταν σαν τα κατσίκια’’

‘’Τρωγόμασταν σαν τα...κατσίκια;’’ επανέλαβα, σχεδόν μηχανικά ‘’Ο πατέρας μου ήθελε να με σβήσει από το χάρτι. Κάτι έπρεπε να κάνω’’

‘’Ο πατέρας σου είναι ακόμα ζωντανός’’ είπε, κοιτάζοντας ευθέως μπροστά του.

‘’Είναι ακόμα...ζωντανός;’’ Τι ωραία! Οι εκπλήξεις συνεχίζονταν και σήμερα ‘’Υπάρχει κάτι άλλο μήπως που θα έπρεπε να γνωρίζω και δεν μου το έχετε πει;’’

‘’Μμμ...Για να σκεφτώ...’’ έκανε παιχνιδιάρικα εκείνος, πιάνοντας παράλληλα το πηγούνι του ‘’Είσαι μαρτυριάρα, γι’ αυτό δεν σου λέμε’’ Τον κοίταξα καλά-καλά για να δω μήπως μου έκανε πλάκα.

‘’Με δουλεύεις, έτσι; Πες μου ότι μου κάνεις πλάκα’’ Το βλέμμα του όμως δεν υποδείκνυε κάτι τέτοιο ούτε στο ελάχιστο. Μάλιστα, όταν μίλησε, ήταν σοβαρός και μετρημένος στα λόγια του, σαν να τα είχε προβάρει από πριν μες στο μυαλό του.

‘’Λούνα, όλον αυτό τον καιρό και με τα παράλογα σχέδιά σου, μας έχεις βάλει όλους μας σε κίνδυνο, προπαντώς τον ίδιο σου τον εαυτό’’ Όταν με κοίταξε, το βλέμμα στα γκρίζα του μάτια με έκανε να λιώνω και να χάνομαι ‘’Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις σήμερα είναι να ζήσεις αυτή την μέρα λες και είναι η τελευταία σου. Μπορείς να το κάνεις αυτό για μένα;’’

Ένευσα απλώς καταφατικά το κεφάλι μου, προτού προλάβω να πω οτιδήποτε που θα μπορούσε να χαλάσει τούτη την στιγμή.

Βρεθήκαμε σε ένα κοκτέιλ μπαρ μεταξύ της Liebnizstrasse και της Kantstrasse. Ο χώρος μπορεί να ήταν μοντέρνος, αλλά οι άνθρωποι έδειχναν να σαν να μην διασκέδαζαν και τα ποτά ήταν σαν να πίνεις κάτουρο γάτας. Μόλις το είπα στον Ντράκο, του ήρθε στο νου να κάνουμε έναν διαγωνισμό: ποιος θα έπινε από όλα αυτά τα ποτά και δεν θα ξέρναγε ή θα έμενε στον τόπο. Ανόητη ιδέα, αλλά εκείνη την στιγμή, θα δεχόμουν τα πάντα, αρκεί να μην σκεφτόμουν το τρέχον, ‘’φλέγον’’ και ιδιάζον της περίπτωσής μου.

Από εκεί και έπειτα, όλα τα υπόλοιπα γράφτηκαν στην ιστορία, μα ήμουν πολύ μεθυσμένη για να παρακολουθήσω τα τεκτενώμενα. Όταν ξύπνησα γυμνή στο κρεβάτι, είδα το πτώμα μιας νεαρής Γερμανίδας πνιγμένο στο αίμα. Προφανώς,, θα βρισκόμουν στο δωμάτιο του Ντράκο και τα πράγματα θα είχαν ξεφύγει λιγάκι, αν έκρινα από τις αναρίθμητες δαγκωνιές στο κορμί της.

Χωρίς να γνωρίζω το γιατί, έβαλα μια ρόμπα του Ντράκο, η οποία ήταν ποτισμένη με το άρωμά του και έλεγξα το κινητό μου μη τυχόν και υπήρχε κάποιο μήνυμα από την Σελέστ ή τον Μπλέιζ. Τελικά, υπήρχε ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή μου, από μια φωνή, ωστόσο, που δεν αναγνώριζα.

‘’Καλησπέρα, Λούνα.

Μόλις με ειδοποίησαν ότι αυτός είναι ο νέος αριθμός του κινητού σου. Δεδομένου ότι πάσχεις από μια μορφή αμνησίας, πιθανότατα να μην αναγνωρίζεις την φωνή μου. Είμαι ο Ναθάνιελ, πρώην αρχηγός των Brujah στην περιοχή σου και νυν άρχοντας της περιοχής. Δεδομένης της ηγετικής μου θέσης, είμαι σε θέση να σε καθοδηγήσω ως προς ορισμένα καίρια σημεία στα οποία πρέπει να δώσεις την δέουσα σημασία.

Ο θάνατος του αρχηγού των Ventrue δεν ήταν μια δολοφονία μόνο για την εξουσία. Έχω βάσιμες υποψίες ότι πίσω από αυτή την επίθεση κρύβεται ο προκάτοχός σου. Το ότι είναι ακόμα ελεύθερος τον κάνει εξαιρετικά επικίνδυνο, εφόσον, όμως, η Σελέστ με διαβεβαίωσε ότι πλέον είναι ένα με το χώμα, τα πράγματα για εσένα είναι λιγάκι πιο εύκολα.

Η σωστή τοποθεσία του τάφου του εν λόγω πνεύματος βρίσκεται στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Δεδομένου ότι ο Σέγκριμ και η Τζάκι βρίσκονται τόσο κοντά στην αλήθεια καθιστά αναγκαία την απομάκρυνσή τους...με οποιοδήποτε κόστος.

Όσον αφορά τον αλγόριθμο που εστάλει σε έναν από τους συνεργάτες μου...λοιπόν, εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο πολύπλοκα, μιας και το ‘’μυστικό’’ (ή αλλιώς το δεύτερο κλειδί που ενεργοποιεί την όλη διαδικασία) είναι χωρισμένο σε τρια ίσα μέρη.

Τα πρώτα δυο κομμάτια τα έχετε. Σας εύχομαι να βρείτε το τρίτο το συντομότερο.

Καλή τύχη’’

Με το που τελείωσε το μήνυμα στον τηλεφωνητή μου, άκουσα έναν χτύπο στην πόρτα, αμυδρό στην αρχή, πιο επίμονο στην συνέχεια. Σηκώθηκα τεμπέλικα από το κρεβάτι και άνοιξα την πόρτα. Μια καθαρίστρια βρίσκονταν στο κατώφλι, αγκαλιά με έναν κουβά και μια σφουγγαρίστρα. Μόλις είδε την αιμόφυρτη κοπέλα στο κρεβάτι, πήγε να ουρλιάξει, ωστόσο, εγώ την άρπαξα από το χέρι και την ψυχανάγκασα να καθαρίσει τα σεντόνια και το πάτωμα και να καλέσει ασθενοφόρο για την κοπέλα, μιας και διαπίστωσα ότι ζούσε ακόμα, παρότι ο σφυγμός της ήταν ασθενής.

Ντύθηκα χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω και κατέβηκα για πρωινό. Παρόλα αυτά, όση ώρα καθόμουν στο τραπέζι, το μόνο που έκανα ήταν να σκαλίζω ανωρεξικά το περιεχόμενο του πιάτου μου και να πίνω έναν χυμό πορτοκάλι χωρίς να τον γεύομαι και να τον νιώθω μέσα στο στόμα μου.

Για πρώτη φορά, ίσως, στα τόσα χρόνια αμνησίας, ήμουν ολότελα χαμένη. Όλα αυτά που συνέβαιναν με είχαν εξαντλήσει, σωματικά και ψυχολογικά. Δεν επρόκειτο μόνο για τις αποκαλύψεις σχετικά με το παρελθόν μου. Αυτές τις είχα αφομιώσει αργά μέσα μου όλο αυτό το διάστημα. Αυτό που πραγματικά με προβλημάτιζε περισσότερο απ’ όλα ήταν το πνεύμα. Τι έπρεπε να κάνουμε ώστε να απαλλαγούμε από δαύτο; Αν είχαμε το κλειδί, τον τόπο και τα δυο από τα τρια κομμάτια που απαιτούνταν για να ανοίξει το φέρετρο, τότε που βρίσκονταν το τρίτο; Και, αν τελικά ανοίγαμε το φέρετρο, θα τελείωναν όλα προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο;

Η στάση των ‘’συμμάχων’’ μου, από την άλλη, δεν ήταν και αυτή ιδιαίτερα βοηθητική και άμβλυνε τις ανασφάλειες και τις αμφιβολίες μου. Γιατί δεν μου έλεγαν τι ακριβώς σχεδίαζαν; Γιατί δεν μου έδιναν, έστω, ένα στοιχείο; Γιατί με άφηναν πάλι στο σκοτάδι, για ακόμα μια φορά;

‘’Γιατί δεν ήθελαν να τα χαλάσεις όλα’’ ψιθύρισε μια μικρή φωνούλα μέσα μου ‘’Όλον αυτό τον καιρό, εσύ ήθελες να κινείς τα νήματα και να κάνεις κουμάντο και οι άλλοι να τρέχουν από πίσω σου σαν τα σκυλάκια. Μα οι σκλάβοι σου ξύπνησαν επιτέλους και σε έβγαλαν στην απ’ έξω, όπως θα έπρεπε να έχουν κάνει εξ’ αρχής’’

Έχωσα το κεφάλι μου ανάμεσα στις χούφτες μου, λες και με είχε πιάσει μια ξαφνική ημικρανία. Αν στεκόμουν άπραγη για λίγο ακόμα, παρέα με τις χαώδεις σκέψεις μου, θα τρελαινόμουν. Σηκώθηκα άρδην από την θέση μου, πήρα με βιάση τα πράγματά μου και πήγα στο μπάνιο.

Καθώς έπλενα το πρόσωπό μου με παγωμένο νερό για να μου φύγει η έξαψη που ένιωθα, μια ανάμνηση χαράχτηκε στην μνήμη μου. Ενώ όλες οι υπόλοιπες αναμνήσεις μου πονούσαν στην θύμησή τους, αυτή η ανάμνηση ήταν ήρεμη, σαν ένα απαλό αεράκι.

Ήταν 14 Φεβρουαρίου, η ημέρα των Ερωτευμένων. Βρισκόμασταν στο Λονδίνο και χιόνιζε. Θυμάμαι το χιόνι να καλύπτει απαλά τα πάντα γύρω μας, με εμάς να χοροπηδάμε και να τσιρίζουμε σαν τα παιδιά. Μου είχε υποσχεθεί πως αυτή η μέρα θα ήταν ξεχωριστή για μένα και, όπως το είπε, έτσι και έγινε. Κάθε τι που έκανε, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα, μια νέα έκπληξη. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη και γεμάτη αγάπη για εκείνον που, όταν ολοκληρώσαμε τις σχέσεις μας, για πρώτη φορά, το μόνο που ήθελα ήταν να παγώσει ο χρόνος και να θυμάμαι για πάντα εκείνη την στιγμή...

Η ανἀμνηση αυτή ήταν τόσο ζωντανή που αναγκάστηκα να πιαστώ από κάπου για να μην πέσω στο πάτωμα. Ο καθρέφτης είχε θολώσει, εξαιτίας του παγωμένου νερού και το ίδιο και η όρασή μου. Ήμουν έτοιμη να λυποθημίσω, όταν δυο μπράτσα με βάσταξαν γερά, αποτρέποντας την πρόσκρουσή μου από το έδαφος.

Κόντεψα να αναφωνίσω από χαρά όταν είδα ότι αυτός που με κρατούσε στην αγκαλιά του ήταν ο Μπλέιζ. Πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά του, εξετάζοντας τις γωνίες του προσώπου του, λες και τον έβλεπα για πρώτη φορά και αυτά τα σκούρα, πανέμορφα, καστανά μάτια. Εκείνος με ρώτησε αν ήμουν καλά και εγώ δεν απάντησα, συνεχίζοντας να τον κοιτάζω το ίδιο έντονα. Σχεδόν αμέσως, ένιωσα την ανάσα του να επιταχύνεται, όπως και οι χτύποι της καρδιάς του.

Ήταν τόσο συγχυσμένος και έμοιαζε σχεδόν ευάλωτος. Δεν ξέρω αν ήταν αυτή του η ανησυχία ή η ανάμνηση που μόλις είδα, μα έσκυψα και τον φίλησα όπως δεν είχα φιλήσει κανέναν άλλον ποτέ στο παρελθόν. Γιατί τον είχα ανάγκη. Τον χρειαζόμουν πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, ήμουν σίγουρη ότι θα με απέρριπτε, μα αυτή την φορά με τραβούσε επάνω του, πίεζοντας το σώμα του στο δικό του. Με φιλούσε όπως δεν με είχε φιλήσει κανένας άλλος, λες και είχαμε έναν σύνδεσμο που μόνο εμείς οι δυο καταλαβαίναμε καλύτερα από όλους. Και ύστερα, όταν βρεθήκαμε στο κρεβάτι μου, με τα ρούχα μας ένα κουβάρι στο πάτωμα και τις ανάσες μας γοργές από το σμίξιμό μας, η σκηνή μου φαινόταν τόσο οικεία, σαν να την έχω ζήσει άπειρες φορές στο παρελθόν, μα και συνάμα τόσο ξένη, λες και βρισκόμασταν πάλι εκεί, πίσω στον χρόνο, κολλημένοι στις 14 Φεβρουαρίου.

Τα χέρια του διέτρεχαν την πλάτη μου και τα χείλη του φιλούσαν απαλά τους ώμους μου.

‘’Τι συνέβη μόλις τώρα;’’ Αν και δεν έβλεπα το πρόσωπό του, κατάλαβα από την φωνή του πως χαμογελούσε.

‘’Δεν ξέρω’’ απάντησα με ειλικρίνεια και έμπλεξα τα δάχτυλά μου μέσα στα δικά του ‘’Το μόνο που ξέρω είναι ότι, έστω και για λίγο, θέλω να τα αφήσω όλα αυτά πίσω μου και να ζήσω αυτή την στιγμή. Άλλωστε...’’ Μου φαινόταν αστείο, αλλά θα χρησιμοποιούσα τα λόγια του Ντράκο, μιας και μου φαίνονταν κατάλληλα για την περίσταση ‘’αυτή η μέρα μπορεί να είναι η τελευταία μου’’

Δεν του έδωσα χρόνο να πει κάτι εξίσου δραματικό. Για την ακρίβεια, δεν ήθελα να πει τίποτα. Το μόνο που ήθελα ήταν να τον νιώσω μέσα μου, ξανά και ξανά. Τα χείλη μου σκέπασαν τα δικά του, σε ένα αχόρταγο φιλί, δίχως τέλος και αρχή...

Ωωωωω τι ρομαντικό και τι συναρπαστικό τέλος... !!!!


Αλλά ζει ακόμα ο πατέρας της;;;; Μα τι λες;;; δεν μας είπες ότι δεν ζει;;; Τι έγινε τώρα;;; :ΟΟΟΟΟΟ


Ααα δεν θέλω να τελειώσει αυτή η ιστορία μ αρέσει...

Αυτή η φωνούλα που ακούστηκε μήπως ήτανε της Λούνας; της πραγματικής;:Ο

Τι θα γίνει στην συνέχεια ανυπομονώ! Απλά θα είναι αποθέωση!

Ζει...και δεν ζει. Είναι παλουκωμένος, που σημαίνει ότι, αν βγει το παλούκι...0_0 (καλύτερα να μείνει στην θέση του xD)

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουνε, Μαρία μου Πρέπει να πάμε παρακάτω

Μπορεί. Αυτό θα το μάθετε...την Δευτέρα

Παραδέξου το: Το έχεις βάλει στόχο να κάνεις τη γαϊδούρα (εμένα) να συγκινηθεί, έτσι; Με συγκίνησε το τέλος του κεφαλαίου!

Ό,τι στοίχημα θες ότι το παλούκι δε θα μείνει στη θέση του!

Ούτε κι εγώ θέλω να τελειώσει αυτή η ιστορία! Είναι τέλεια! Δεν μπορείς να την κάνεις 17λογία ή κάτι παρόμοιο;

Αργεί πολύ η Δευτέρααα... Αλλά καταλαβίνω ότι δεν έχεις χρόνο. Σου εύχομαι να σκίσεις στο μάθημα που δίνεις!!!

Κοίτα, όπως είχα πει και προηγουμένως, είχα 2 διαφορετικές οπτικές στο μυαλό μου ως προς το πως θα καταλήξει η ιστορία. Όπως και να κατέληγε, πάντως, ε, ο καημένος ο Μπλέιζ δεν αξίζει λίγη τρυφερότητα; Σε αυτό το βιβλίο, του φέρθηκε απαίσια

Χαχαχααα. Άμα το θέλετε τόσο πολύ, να γράψω καμιά 15αρια expansion xD

Ευχαριστώ πολύ, Χριστινάκι μου Και την Δευτέρα θα προσπαθήσω να το ανεβάσω ο κόσμος να χαλάσει

Γιατί πιστεύω πως όποια επιλογή κι αν έχεις δε θα είναι για καλό;

Αμέ! Όσα expansions θες!

Εντάξει, μην πιεστείς αν δεν μπορείς

Μα γιατί το λες αυτόοο;;; Ακόμα δεν διάβασες καλά-καλά το τέλος. Πως γίνεται να προτρέχεις;

Μπορεί να γράψω κάνα-δυο, αλλά, μέχρι να γίνει αυτό, θα περάσει καιρός (γιατί θέλω να τελειώσω και τα άλλα που έχω αφήσει στην μέση )

Δεν πιέζομαι. Θα το ανεβάσω όποτε μπορέσω

Δε θα έπρεπε να το κάνω αυτό, αλλά επειδή σε ξέρω, μαντεύω!

Α, ναι! Να τελειώσεις αυτά που έχεις αφήσει στη μέση!

Θα προσπαθήσω

Ωωωω πότε θα κάνει όμως το ξόρκι...!!Και εγώ πάντως συγκινήθηκα....:/

αμμμ ωραίααα ανυπομονούμεε!!!

Το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου-το τέλος της τριλογίας.

Κεφάλαιο 30ο

‘’Σ’ ευχαριστώ που μου δίνεις αυτή τη δεύτερη ευκαιρία, Λούνα. Πραγματικά, είναι πολύ σημαντικό για εμένα. Δεν θα σ’ απογοητεύσω, τ’ ορκίζομαι’’


Η φλυαρία της Κέιλιν ήταν το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμουν εκείνη την στιγμή, ωστόσο, δεν την διέκοψα, ούτε της φέρθηκα απότομα, μονάχα κούναγα καταφατικά το κεφάλι μου. Δεν ήθελα να υποψιαστεί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήθελα να έχει την ψευδαίσθηση πως όλα ήταν όπως παλιά. Τουλάχιστον, μέχρι να μην την χρειάζομαι άλλο.

Είχα κάνει τρεις γύρους στο εσωτερικό της εκκλησίας και, παρόλο ότι επρόκειτο για μια πανέμορφη εκκλησία, είχα ήδη αρχίσει να χάνω την υπομονή μου. Τίποτα το ύποπτο δεν υπήρχε. Όλα ήταν στην θέση τους, όπως θα έπρεπε να είναι. Τζάμπα η διάρρηξη, τζάμπα και το σχέδιο απώθησης των Τζάκι και Σέγκριμ στην Ρωσία, όπου και βρίσκονταν, στην τελική, ο τάφος της Τζολέν, της άλλης, δίδυμης αδερφής. Και αν είχαμε κάνει λάθος; Και αν ο άλλος τάφος ήταν στην πραγματικότητα ο σωστός;

Στηρίχθηκα πάνω στον τοίχο που βρίσκονταν κοντά σε ένα από τα μανουάλια με τα σβησμένα κεριά και στο εξομολογητήριο, περνώντας τα δάχτυλά μου μέσα από τα μαλλιά μου, ξεφυσόντας από αγανάκτηση. Όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Ήμουν έτοιμη να σηκωθώ και να φύγω, όταν...

Η μετακίνηση του βάρους μου έκανε να εισχωρήσει μια από τις πέτρες που στοίβαζαν τον τοίχο προς τα μέσα. Ένα ενοχλητικό τρίξιμο ακούστηκε από κινούμενη πέτρα και ένα σύννεφο σκόνης πλανήθηκε στον αέρα. Όταν το σύννεφο σκόνης διαλύθηκε, τα μάτια μου σάρωσαν τον πέτρινο και αρχέγονο διάδρομο που πρόβαλε μπροστά μας. Είδα ακριβώς δυο δάδες αφημένες στο πάτωμα. Έψαξα μες στις τσέπες μου και, με το που βρήκα τον αναπτήρα μου, τις άναψα. Έδωσα απρόθυμα την μια δάδα στην Κέιλιν και κινήθηκα θαρραλέα μπροστά.

Στο διάδρομο επικρατούσε μια μυρωδιά σήψης και μούχλας, η οποία, όσο προχωρούσαμε βαθύτερα, γίνονταν όλο και πιο δυσάρεστη, σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. Και πάνω που νόμιζα ότι θα πέθαινα από την μπόχα, ένα αεράκι, έστω και αμυδρό, πλημύρισε τον χώρο. Προσαρμόζοντας το βλέμμα μου στον περίγυρο, κατάλαβα ότι βρισκόμασταν στο ύψος των υπονόμων, κάτι που με έκανε να καταλάβω πως επέζησε αυτό το κομμάτι της εκκλησίας από τις επιθέσεις της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και τον λόγο να το διατηρήσουν ακέραιο.

Σύντομα, βρισκόμασταν μπροστά σε κάτι που έφραζε τον χώρο μας: μια καγκελόπορτα η οποία, ασφαλώς, ήταν κλειδωμένη.

‘’Να πάρει!’’ έκανε αγανακτησμένη η Κέιλιν ‘’Και τώρα;’’ Έβγαλα τους κυνόδοντές μου και τους έγλειψα παιχνιδιάρικα, λέγωντας:

‘’Λυπάμαι, Κέιλιν, αλλά η διαδρομή για εσένα τελειώνει εδώ’’ Απροειδοποίητα, την πλησίασα αστραπιαία και ξερίζωσα την καρδιά της από το στέρνο της με τα ίδια μου τα χέρια. Αίμα πετάχτηκε παντού γύρω μου, λερώνοντας τα ρούχα μου και το μπλαβιασμένο πλέον πτώμα της Κέιλιν σωριάστηκε με πάταγο στο πάτωμα.

Με τα χέρια μου γυμνά, έψαξα μες στις βαλβίδες της καρδιάς της και βρήκα αυτό που έψαχνα: ένα δαχτυλίδι γεμάτο ακαταλαβίστικα γράμματα και σύμβολα. Το έβαλα στην τσέπη μου και πέταξα την καρδιά της στο πάτωμα, κλωτσόντας την με το πόδι μου πέρα, μακριά.

Μόλις το έκανα αυτό, ο Μπλέιζ εμφανίστικε, κατσούφης και σκυφτός, πίσω από την πόρτα.

‘’Γιατί σου πήρε τόση ώρα;’’ είπε με ολοφάνερη νευρικότητα, ξεκλειδώνοντας με μανία την πόρτα.

‘’Έπρεπε να βάλετε και εσείς ένα ‘’σημαδάκι’’ για να το βρω πιο εύκολα’’ ρουθούνησα, ενοχλημένη από την παρατήρησή του. Η πόρτα άνοιξε και ο Μπλέιζ έριξε μια κλεφτή ματιά στο πάτωμα.

‘’Αν πω ότι λυπάμαι που πέθανε, θα είναι ψέματα’’

‘’Αμοιβαία τα αισθήματα’’ έκανα αδιάφορα εγώ, περνώντας την σιδερένια πόρτα.

Την πύλη που θα με οδηγούσε ή στην λύτρωση...

Ή στον θάνατο.


Όση ώρα προχωρούσα ακάθεκτη προς την πύλη, άκουγα ψαλμωδίες. Στην αρχή, ήταν σιγανές, σαν ψίθυρος, μα όσο προχωρούσαμε πιο βαθιά σ’ αυτή την κρύπτη, τόσο περισσότερο δυνάμωνε ο ήχος, ώσπου...

Όταν φτάσαμε σε έναν χώρο παρόμοιο με παρεκκλήσι, η ένταση κορυφώθηκε, ώσπου σταμάτησε. Τότε μονάχα πρόσεξα τον Ντράκο, το πτώμα του πατέρα μου στο πάτωμα και, στην μέση όλων αυτών, την Σελέστ, ντυμένη στην τρίχα, λες και επρόκειτο να πάει σε δεξίωση. Όλοι τους φαίνονταν σοβαροί και μετρημένοι, αντιλαμβανόμενοι την σοβαρότητα της κατάστασης και αν κάποιος είχε παρατηρήσει την προτέρα μου σύγχυση, δεν το είχε σχολιάσει.

Πάνω που όλοι έδειχναν ακίνητοι, σαν αγάλματα, η Σελέστ μας προέτρεψε να προχωρήσουμε μπροστά, ώστε να αρχίσει η όλη ‘’διαδικασία’’ Εκεί ήταν που κοιταχτήκαμε όλοι με νόημα. Το μήνυμα ήταν κοινό: είχε έρθει η ώρα να πούμε ‘’αντίο’’ Αναπάντεχα, αυτός που ήρθε πρώτος να με αγκαλιάσει ήταν ο Ντράκο. Μου ψιθύρισε στ’ αυτί να προσέχω και πήρε και πάλι την θέση του στον αυτοσχέδιο κύκλο που είχε σχηματιστεί. Σειρά είχε ο Μπλέιζ. Όση ώρα περνούσαμε μαζί τον διάδρομο, φαινόταν ανέμελος, λες και δεν είχε σημασία ο λόγος που βρισκόμασταν εδώ, μα τώρα τα μάτια του έλεγαν άλλα. Όταν δε με τράβηξε πάνω του και με φίλησε, το φιλί του είχε τόση ένταση που, άθελά μου, άρχισα να κλαίω. Εκείνος σκούπισε τα μάτια μου με τον δείκτη του, με έσφιξε απαλά στην αγκαλιά του και μου είπε να μην φοβάμαι, κάτι που έκανε το κλάμα μου πιο έντονο από πριν.

Όταν, πλέον, βρέθηκα μπροστά από την Σελέστ, νόμιζα πως θα ήταν ακόμα θυμωμένη μαζί μου. Πήγα να κάνω μεταβολή και να μπω στη μέση του κύκλου, όταν εκείνη με άρπαξε σφιχτά από τους ώμους και με αγκάλιασε. Είδα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά της, είδα την οδύνη στο βλέμμα της. Εκείνη μπορεί να απομακρύνθηκε χωρίς να πει τίποτα, μα αυτό ήξερα ότι ήταν το δικό της αντίο.

Έπειτα από λίγο, σκούπισε τα μάτια της και στάθηκε στην ‘’κορυφή’’ του κύκλου. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ανοίξει με το μαχαίρι που είχε καρφώσει τον πατέρα μου το στομάχι του. Μπορεί αυτό να με είχε αηδιάσει, όταν βρήκε, ωστόσο, αυτό που έψαχνε (έναν ρούνο παρόμοιο με το δαχτυλίδι, με τα ίδια, ακαταλαβίστικα γράμματα) έβαλε ξανά το μαχαίρι στην καρδιά του, εφόσον άφησε το αίμα του να στραγγίξει σε ένα λευκόχρυσο πιατάκι.

Σε αυτό το σημείο, έκοψε και εκείνη ελαφρώς τον καρπό της και άφησε να στραγγίξει λίγο από το αίμα της. Όταν τελείωσε, ζήτησε να κάνουν το ίδιο ο Μπλέιζ και ο Ντράκο. Μόλις έκαναν αυτό που τους είπε, μου έδωσε το μαχαίρι στο χέρι και μου ζήτησε να δώσω αίμα και από τα δυο μου χέρια. Επειδή φοβόμουν να το κάνω μόνη μου, πήρε απαλά τα χέρια μου μέσα στα δικά της και έκανε εκείνη τις τομές, με τέτοιο τρόπο ώστε ένιωσα τον ελάχιστο δυνατό πόνο.

Το αίμα στο πιατάκι πλέον είχε συλλεχθεί. Όλοι έκλεισαν με δύναμη τον κύκλο, ενώνοντας τα χέρια τους και, εφόσον εναπόθεσε τα δυο αντικείμενα και ένα μενταγιόν που φορούσε (το οποίο έμοιαζε υπερβολικά πολύ με αυτό που είχα βρει στο γραφείο του δικηγόρου,) άρχισε να ψέλνει στα λατινικά, σιγά-σιγά στην αρχή, με αυξανόμενη ένταση στην συνέχεια, ακριβώς όπως μες στο μυαλό μου.

Όταν ο ψαλμός τελείωσε, ένιωσα την γη να τρέμει κάτω απ’ τα πόδια μου. Σύντομα, πολύ σύντομα, ένα φέρετρο εμφανίστηκε, ένα αρχαίγονο φέρετρο καμωμένο από πέτρα. Οι πυρσοί γύρω μας πήραν αμέσως φωτιά, το ίδιο και το λευκόχρυσο πιάτο. Με το που κόπασε η φωτιά, η Σελέστ μου έκανε νόημα να πλησιάσω και μου έδωσε το πιατάκι στο χέρι. Εγώ το πήρα και προχώρησα διστακτικά προς το φέρετρο, νιώθωντας δέος σε κάθε μου βήμα.

Μόλις βρέθηκα σε απόσταση αναπνοής, πλέον, από το φέρετρο, παρατήρησα πως είχε κάτι εσοχές. Αντιστοίχησα κι εγώ την κάθε εσοχή με το κατάλληλο αντικείμενο, όμως τίποτα. Θαρρώντας πως έκανα λάθος, προσπάθησα ξανά, όμως το αποτέλεσμα παρέμενε το ίδιο. Πήγα να σηκωθώ, όταν ένιωσα κάτι κρύο και σκληρό να με πιέζει στην πλάτη.

Γύρισα και είδα τον Ντράκο να με σημαδεύει με ένα πιστόλι, κουνώντας μες στην μούρη μου μια αλυσίδα ολόιδια με αυτή της Σελέστ. Αντέδρασα αστραπιαία και τον αφόπλισα, μα εκείνος μου άρπαξε τα χέρια και με ακινητοποίησε. Ήταν έτοιμος να με δαγκώσει, μα δεν πρόλαβε, γιατί ο Μπλέιζ ήταν πιο γρήγορος. Όρμησε κάτα πάνω του με μανία και, αφού πήρε την αλυσίδα στα χέρια του, την πέταξε έτσι ώστε να την πιάσω και συνέχισε να παλεύει μαζί του.

Εγώ την έπιασα στον αέρα και προσπάθησα να την βάλω μες στην εσοχή.

Εκεί ήταν που το ένιωσα: μια ακατανίκητη δύναμη, μια ορμή που είχα μόλις ενεργοποιήσει και στροβιλίζονταν, γεμίζοντας ολόκληρο το παρεκκλήσι, παρασύροντάς μας όλους στην άβυσσο. Τουλάχιστον, εγώ έτσι αισθανόμουν. Ένιωθα έρμαιο αυτής της δύναμης ξαφνικά, ανύμπορή να μιλήσω, να κινηθώ, να σταθώ.

Και τότε, συνέβη. Σαν να άνοιγα τα μάτια μου για πρώτη φορά και να έβλεπα μέσα από αυτό το σκοτάδι που με είχε περιλάβει για τόσο καιρό, οι αναμνήσεις μου επέστρεφαν. Μέσα μου, πάλευαν οι δυο μου εαυτοί και, όσο περνούσε η ώρα, ένιωθα να υπερτερεί εκείνη, αδίφαγη, αδίστακτη και πανούργα καθώς ήταν, όπως πάντα.

Όμως όχι. Δεν θα την άφηνα να νικήσει. Δεν μπορούσα να την αφήσω. Με δύναμη που ποτέ δεν πίστευα ότι είχα, πέρασα στην αντεπίθεση.

Ένιωσα σα να με χτυπάει ένα αόρατο, πανίσχυρο κύμα κοσμικής δύναμης. Έπεσα προς τα πίσω, αιμόφυρτη, με τα ρούχα μου ξεσκισμένα και το στόμα μου να κράζει για βοήθεια, χωρίς να παράγεται, ωστόσο, ο παραμικρός ήχος.

Αχνά και μέσα στην θολούρα που είχα, είδα τον Μπλέιζ να σπρώχνει βίαια τον Ντράκο και να τον εκτοξεύει στον κοντινότερο τοίχο. Τρέχωντας, ήρθε κοντά μου και με πήρε στην αγκαλιά του. Ασθμαίνοντας, κατέβαλα κάθε δυνατή προσπάθεια για να μιλήσω. Η φωνή μου μπορεί να βγήκε σιγανή, ήμουν όμως σίγουρη πως θα με καταλάβαινε:

‘’Θυμάμαι...Τα θυμάμαι όλα...Σκότωσέ με. Πρέπει να το κάνεις, αλλιώς θα μας σκοτώσει όλους’’ Πήρα την παλάμη του, με το μαχαίρι που κρατούσε σφιχτά στη χούφτα μου και την έσφιξα, αν και έτρεμα, προσπαθώντας να τον πείσω ‘’Κάν’ το, σε παρακαλώ...Είμαι ήδη νεκρή, ούτως ή άλλως. Μην με αναγκάσεις να σκοτώσω άλλους στο όνομά της, σε...’’

Δεν πρόλαβα, όμως, να αποτελειώσω την φράση μου. Μια κρύα και κοφτερή λεπίδα ένιωθα να διαπερνά τα κορμιά μας, ενώνοντας εμένα και τον Μπλέιζ σε ένα θανάσιμο αγκάλιασμα.

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι δυο πανέμορφα, θυμωμένα, γκρίζα μάτια να με στέλνουν στην κόλαση με την υγρή σπείρα τους.

Και άλλα μάτια να ανοίγουν απότομα, σε ένα φέρετρο πέρα, μακριά, σαν να ξυπνάνε μόλις από ένα ζοφερό όνειρο...

ΕΠΊΛΟΓΟΣ

Αυτή τη ημέρα δεν επρόκειτο να την λησμονήσω ποτέ: την μέρα που πέθανε η Λούνα. Για κάμποσο καιρό, μετά το πέρας των γεγονότων, κατηγορούσα τον εαυτό μου. Επειδή δεν έτρεξα αρκετά γρήγορα, επειδή δεν παρενέβη όταν έπρεπε. Επειδή δεν πρόφτασα να την σώσω. Τουλάχιστον ο δολοφόνος της, ο Ντράκο, έφυγε από τα δικά μου τα χέρια. Δεν θα άντεχα να ζω σ’ αυτόν τον κόσμο γνωρίζοντας ότι ο δολοφόνος της βρίσκεται κάπου εκεί έξω, ζωντανός.

Όταν, βέβαια, όλα αυτά τελείωσαν, το βάρος έπεσε στους δικούς μου ώμους. Τους έθαψα μαζί, σε εκείνο το παρεκκλήσι, για να είναι πάντοτε μαζί, όπως αξίζει σε δυο αγαπημένους, τραγίκους ήρωες.

Το χιόνι ήταν πυκνό και είχε σκεπάσει τις στέγες των σπιτιών, τους κήπους, τα πεζοδρόμια. Τα πάντα γύρω μου είχαν ντυθεί στα λευκά. Πόσο παράτερο έδειχνε πλέον το σπίτι της Λούνα. Δίχως χαρά, δίχως ζωή...

Γονάτισα μπροστά στον τάφο της, που βρίσκονταν ακριβώς δίπλα από την κούνια της. Την φαντάστηκα να κάνει κούνια εδώ όταν ήταν μικρή και το βάρος όσων δεν κατόρθωσα με βάραιναν και πάλι, μα δεν είχα άλλα δάκρυα να χύσω. Απίθωσα ένα μπουκέτο ορχιδέες στο χώμα και πήγα να κάνω μεταβολή και να φύγω, όταν άκουσα μια φωνή από πίσω μου να λέει:

‘’Με συγχωρείτε, θέλετε κάτι;’’ Γύρισα και είδα το ταλαίπωρο και καταβεβλημένο πρόσωπο του κυρίου Σαντοβάλ. Το βλέμμα του τότε έπεσε στα λουλούδια στο έδαφος και η έκφρασή του μαλάκωσε κάπως ‘’’Γνωρίζατε την Λούνα;’’

‘’Ήταν φίλη μου’’ είπα εγώ, χαμογελώντας θλιμένα ‘’Μια πολύ καλή μου φίλη. Και δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ’’

ΤΕΛΟΣ

Oh. My. God. Τι κεφάλαιο ήταν αυτό! Απίστευτο!!!

Σχεδόν τα κατάφερες να με κάνεις να κλάψω! Ξέρεις τι γουρούνα που είμαι... Ακόμα και το ότι σχεδόν έκλαψα είναι μεγάλο κατόρθωμα. Και ξέρω ότι αυτό το τέλος θα το σκέφτομαι για καιρό.

Ήμουν σίγουρη από την αρχή πως δε θα είχε καλό τέλος, αλλά δεν ξέρω, δεν το περίμενα έτσι ακριβώς. Γιατί τους σκότωσε ο Ντράκο;

Θα μου λέιψει απίστευτα αυτή η συγκεκριμένη ιστορία. Ήταν από τις καλύτερες που έχω διαβάσει!

Ειλικρινά, χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε το τέλος Η αλήθεια είναι ότι μου πήρε αρκετό καιρό και σκέψη μέχρι να το βάλω σε εφαρμογή

Αν θυμάσαι κάποιες ενδείξεις από το πρώτο, αλλά και ένα κεφάλαιο στο οποίο είχαν μαλώσει επειδή η Λούνα ''θυμήθηκε κάτι'' (αλλά δεν λέω ακριβώς το τι) είναι ότι ο Ντράκο μπορεί να έλεγε αλήθεια στην αρχή ότι ήταν ο προστάτης της, όμως είχε το καθήκον να μην επιτρέψει στο πνεύμα να πετύχει το σκοπό του. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να σταματήσει την Λούνα-με οποιονδήποτε τρόπο.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Δεν θα κουραστώ ποτέ να το λέω: (εσείς μπορεί να βαρεθείτε να το ακούτε :P) αν δεν ήσασταν εσείς, δεν θα είχα καταφέρω να ολοκληρώσω την τριλογία