Dark Queen Rises-Book 3

Ο Μπλέιν ήταν εε;;;!!! Αυτός είναι το νοιώθωωωωωωωω.... αααααα

Μου άρεσε και πάλι η συνέχεια!!

Ααα και Λούνα κομμάτιασε τον!! Ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!

Αλλά γιατί να μην μπορεί να θυμηθεί η Λούνα το πνεύμα την κατάφερε να μην θυμάται;;;

Συνέχειααααα

βέρι μουτς ^^

Πωπω, πολύ αιμοβόρα είσαι. Σε φοβούμαι >.< :P

Ναι, το πνεύμα την έκανε να μην θυμάται.

Η συνέχεια από βδομάδα, μιας και θα έχω προλάβει να διορθώσω και τα άλλα κεφάλαια μέχρι τότε

Τίποτα, τίποτα!

Ναι είμαι δεν ξέρω γιατί.. λες να γίνω χειρουργός;;;

Α το μαλακισμένο...!!!

Από άλλη εβδομάδαααα;;; Γιατί;;;; Δεν θα είμαι εδώ... κλαψ!

Άντε, για χάρη σου, θα ανεβάσω σύντομα τα καινούρια κεφάλαια για να τα διαβάσεις προτού φύγεις ^^

Αυτό να κάνεις! Σαν δώρο μου...:Ρ

Ορίστε ένα δωράκι για τον δρόμο :P Ελπίζω να το διαβάσεις εγκαίρως (και εσύ και οι υπόλοιποι)

Κεφάλαιο 11ο

Με το που ξύπνησα την άλλη μέρα το πρωί, είχα έναν τόσο ισχυρό πονοκέφαλο που δεν έβλεπα μπροστά μου. Όταν είχα την ατυχία να συνέλθω λίγο, είδα πως βρισκόμουν μέσα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, καθώς επίσης και το πρόσωπο της Τζάκι, με τα μεγάλα, κατακίτρινά της μάτια να με κοιτάζουν με προσήλωση.

Το μόνο που μου έλειπε, μετά την χθεσινή βραδιά, ήταν το μπασταρδόσκυλο του Ντράκο.

‘’Καλά ξυπνητούρια’’ είπε, αν και η φωνή της ακούστηκε πιότερο τυπική, παρά εύθυμη. Έτυνε ένα ποτήρι με μια αφρίζουσα αηδία και το έβαλε κάτω από την μύτη μου ‘’Πιες. Θα σου κάνει καλό’’ Πήρα στα χέρια μου το ποτήρι, την κοίταξα με δυσπιστία και κατέβασα την πρώτη γουλιά. Όπως το υποψιάστηκα, ήταν αηδία και δεν άντεξα να μην μορφάσω όταν ένιωθα λες και είχα μόλις καταπιεί το μπάσταρδο παιδί της Coca Cola με την Pepsi.

‘’Τι σκατά μου έδωσες να πιω πρωινιάτικα; Νέφτη;’’ Τα μάτια της στένεψαν κάπως και με κοίταξε λες και αυτό που μόλις είπα ήταν εξωφρενικό.

‘’Ό, τι και να σου έδινα, με τόσα που κατέβασες χθες, θα σου φαινόταν το ίδιο’’

‘’Ναι, το ξέρω ότι ήπια λιγάκι παραπάνω’’ Λιγάκι. Τέλος πάντων ‘’Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να με τιμωρείς έτσι’’

‘’Καλά, καλά’’ έκανε εκείνη, λες και δεν άκουγε αυτά που της έλεγα ‘’Όταν σου περάσει ο πονοκέφαλος, θα με ευγνωμονείς’’ Από εκείνο το σημείο και έπειτα, παρέμεινε σιωπηλή. Αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη σιγή. Αυτή η σιγή ήταν ύποπτη. Πολύ ύποπτη.

‘’Τι συνέβη χθες το βράδυ;’’ Τόση ώρα, είχε χαμηλωμένο το κεφάλι της. Όταν με κοίταξε, ήταν σαν να με έβλεπε για πρώτη φορά.

‘’Δεν θυμάσαι τίποτα;’’ είπε, εν μέρη έκπληκτη, αλλά και γεμάτη θαυμασμό, για κάποιο λόγο. Προσπάθησα να ανατρέξω στην μνήμη μου, στα γεγονότα που συνέβησαν εχθές.

‘’Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι ήμουν έτοιμη να μιλήσω στον Τζιοβάνι’’ Αγκαλιά με ένα κουζινομάχαιρο, βέβαια, αλλά σιγά μην το έλεγα αυτό, ειδικά στην Τζάκι. Με το που της το έλεγα, θα πήγαινε να τα πει όλα κατευθείαν στον Ντράκο.

‘’Τι να πρωτοθυμηθώ;’’ Πρώτη φορά την έβλεπα τόσο ενθουσιασμένη. Μου φάνηκε, θαρρείς, πως...χαμογελούσε. Αυτό ήταν τρομακτικό, το λιγότερο. Μάλλον τα είχα κάνει περισσότερο μαντάρα απ’ ό, τι περίμενα ‘’Μετατράπηκες σε μια άλλη γυναίκα (δεν έχω ιδέα πως το έκανες αυτό) που ήταν πιστή η ακόλουθος των Τζιοβάνι. Μετά, εξανάγκασες με την υποβολή τους πάντες να φύγουν από το πάρτι. Είπες, μάλιστα και κάτι μεγαλειώδες του στιλ ‘’Το πάρτι τελείωσε γιατί το λέω εγώ’’ (ή κάτι τέτοιο) και στην συνέχεια...Μπουμ’’

Έκανε με τα χέρια της την κίνηση μιας βόμβας που σκάει ‘’Σχεδόν όλοι έσκασαν σαν ωρολογιακές βόμβες. Κόκαλα και αίμα παντού. Ελάχιστοι γλίτωσαν απ’ αυτό το μακελειό’’

Αυτό δεν ήταν απλά μακελειό. Ήταν καταστροφή. Τι πήγα και είχα κάνει; Πως το είχα κάνει αυτό και, το κυριότερο, γιατί δεν θυμόμουν τίποτα από όλα αυτά; Και όσο εγώ ήμουν χαμένη στον ειρμό των σκέψεών μου, η Τζάκι συνέχιζε ακάθεκτη:

‘’Ξέρεις ποιος από αυτούς γλίτωσε; Ο Τζιοβάνι’’ Ωχ. Κακό αυτό ‘’Και ξέρεις και κάτι άλλο; Όλη η μαφία στην Ιταλία σε ψάχνει’’ Αυτό ήταν χειρότερο. Ήταν δυνατόν να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα ‘’Μαζί με τους υπόλοιπους βρικόλακες, που υποπτεύονται, χάρη στις απερισκεψίες σου, ότι δεν πέθανες και, ενδεχομένως, είσαι ακόμα ζωντανή’’ Να το και το κερασάκι στην τούρτα! Τα πράγματα ήταν άσχημα. Πολύ άσχημα.

‘’Τζάκι...’’ Πήγα να απολογηθώ, αλλά εκείνη είχε σηκωθεί από το κρεβάτι και μιλούσε, κοιτάζοντάς με με ένα ψυχρό, περιφρονητικό βλέμμα:

‘’Άσε τις δικαιολογίες για κάποιον που ενδιαφέρεται να σε ακούσει. Εγώ το είχα πει στον Ντράκο από την αρχή πως θα έχουμε μπελάδες εξαιτίας σου, αλλά δεν με άκουσε και επέμενε να σε καλύπτουμε όλον αυτό τον καιρό. Χαίρομαι που συνέβη αυτό που συνέβη χθες βράδυ διότι (επιτέλους!) μπόρεσε να δει την αλήθεια’’ Με έδειξε με το δάχτυλο και οι επόμενες τις κουβέντες ήταν σαν να με έφτυνε μες στην μούρη ‘’Ο Ντράκο δεν θα σε σκοτώσει, αλλά μην περιμένεις να σε καλύπτει κιόλας σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Τώρα πλέον είσαι μόνη σου, Λούνα. Καλά ξεμπερδέματα’’ Πήρε την τσάντα της και, προτού κοπανήσει την πόρτα πίσω της, είπε, όλο ειρωνεία:

‘’Αν και δεν το βλέπω’’


Όσο περπατούσα μες στα σοκάκια, ούτε εγώ μπορούσα να φανταστώ να ξεμπλέκω εύκολα απ’ όλη αυτή την πολύπλοκη κατάσταση. Πήρα μια γόνδολα (ευτυχώς, με έναν κανονικό, απόλυτα συνηθισμένο γονδολιέρη) ώστε να φτάσω όσο το δυνατόν πιο κοντά στο ξενοδοχείο, μιας και το ξενοδοχείο που με είχε φέρει η Τζάκι ήταν πολύ κοντά στον ‘’τόπο του εγκλήματος’’

Η παρουσία της Τζάκι δεν αποτελούσε έκπληξη. Συνήθως την έστελνε ο Ντράκο όταν ο ίδιος ‘’δεν ευκαιρούσε’’ (λες και ήμουν κανένα μωρό) σε περίπτωση που χρειαζόμουν ‘’κάλυψη’’ με οποιοδήποτε τρόπο. Αυτό που με είχε εκπλήξει περισσότερο απ’ όλα ήταν πόσο μαντάρα τα είχα κάνει εγώ και πως τα είχα γκρεμίσει όλα τόσο εύκολα. Πέντε χρόνια είχα κρατήσει μυστική την ταυτότητά μου. Πέντε χρόνια ζούσα στην αφάνεια, μακριά από τα προβλήματα και τώρα...

Έπεσα με φόρα πίσω στην θέση μου, παίρνοντας την απόφαση να απολαύσω το σύντομο ταξίδι μου μέχρι το ξενοδοχείο. Δεν επρόκειτο να σκεφτώ μια ψύχραιμη, λογική λύση αν δεν έβγαζα αυτή την στολή και δεν έκανα ένα μπάνιο.

Η γόνδολα με άφησε κοντά στο ξενοδοχείο Ca Sagredo και από ‘κει περπάτησα την Sestiere Cannaregio, περνώντας, παράλληλα, από την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, μια πανέμορφη, Ρωμαιοκαθολική εκκλησία του 7ου αιώνα και σε λίγα λεπτά είχα φτάσει στο ξενοδοχείο.

Το πρώτο πράγμα που είδα, μόλις μπήκα στο δωμάτιο, ήταν την Κέιλιν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, να πίνει κρασί και να τρώει κάτι εξωτικά φρούτα.

‘’Τι κάνεις;’’ ρώτησα, τάχα αδιάφορα εγώ, βγάζοντας παράλληλα την μάσκα και την περούκα μου.

‘’Βλέπω τα κατορθώματά σου στην τηλεόραση’’ είπε, χαλαρή και άνετη εκείνη, μασουλώντας παράλληλα ένα μάγκο.

‘’Τιιι;’’ τσίριξα εγώ από έκπληξη και σχεδόν πήδηξα πάνω από τις βαλίτσες μου για να βρεθώ στο κρεβάτι και να δω αν όντως έλεγε την αλήθεια. Παρακολουθούσα τις ειδήσεις στην τηλεόραση με προσήλωση, προσπαθώντας να καταλάβω μέσες-άκρες τι έλεγε η ξανθιά, ‘’υπερφορτωμένη’’ παρουσιάστρια ειδήσεων. Δυστυχώς για εμένα, η Κέιλιν είχε δίκιο: ήμουν στις ειδήσεις ως ο ‘’μανιακός που κατέστρεψε το πάρτι του Μάσσιμο Τζιοβάνι’’ Όταν τελείωσε να αναγγέλει την είδηση, η Κέιλιν έκατσε αναπαυτικά στο κρεβάτι της και ήπιε μια γουλιά από το κρασί της.

‘’Φοβερό πάρτι. Κρίμα που το έχασα’’

‘’Αυτό είναι πιο σοβαρό απ’ ό,τι νόμιζα’’ ψιθύρισα έντρομη εγώ. Εκείνη με χτύπησε φιλικά στον ώμο, σαν να μου έλεγε
‘’περαστικά’’ και είπε, σχεδόν γελώντας:

‘’Έλα τώρα. Υπερβολές! Λίγη μαγεία απὀ ‘δω, λίγη παραπλάνηση από ‘κει και θα την βγάλουμε και πάλι καθαρή’’

‘’Ναι, μόνο που αυτή την φορά δεν είναι τόσο απλό όσο το παρουσιάζεις’’ είπα , δίνοντας έμφαση στα λεγόμενά μου ‘’Μαθεύτηκε πως είμαι ζωντανή και θα με κυνηγήσουν όλοι τους. Πάλι. Και αυτή την φορά δεν θα ησυχάσουν αν δεν δουν το κουφάρι μου μπροστά στα μάτια τους για να πειστούν πως είμαι νεκρή’’ Λέγωντάς το αυτό, ένιωσα έναν κόμπο στον λαιμό. Η όψη της σοβάρεψε κάπως.

‘’Χαλάρωσε. Για την ώρα, δεν σε παρακολουθούν. Κάτι είναι κι αυτό. Αυτό που θα κάνεις είναι να ντυθείς καλά, να πας στην συνάντηση των μελών της εταιρίας και να κάνεις λες και δεν έγινε τίποτα’’

‘’Ναι, αυτό θα κάνω. Θα χαλαρώσω και...’’ Σταμάτησα, αναλογιζόμενη τα όσα μου είπε ‘’Συνάντηση των μελών της εταιρίας; Πότε;’’

‘’Απόψε το βράδυ. Μου το είπε ο Άαρον στο τηλέφωνο’’ Ένα πονηρό χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό της ‘’Έχει πολύ σέξι φωνή. Πόσο χρονών είναι;’’

‘’Άστα τώρα αυτά και πες μου τι σου είπε για την συνάντηση!’’ είπα, υπεκφεύγωντας να απαντήσω στην γελοία αυτή ερώτηση. Δεν είχα όρεξη να κάνω ‘’προξενιά’’ στον Άαρον. Ειδικά με την Κέιλιν. Μπορεί να ήταν κόπανος, αλλά δεν τον μισούσα κιόλας για να κάνω κάτι τέτοιο.

‘’Η συνάντηση θα γίνει γύρω στις 9, στο Muro Venezia Rialto. Είναι ένα Bar Restaurant κοντά στην Calle Donzella’’

‘’Στην Calle Donzella;’’ αναφώνησα, άθελά μου εγώ ‘’Θα μου πάρει αρκετή ώρα μέχρι να φτάσω εκεί. Δεν θα έχω χρόνο ούτε καν να ετοιμαστώ’’ Σηκώθηκα από το κρεβάτι της και άρχισα να βηματίζω πάνω-κάτω το δωμάτιο από τα νεύρα μου ‘’Μα καλά, έχουμε και εδώ στο ξενοδοχείο Bar Restaurant. Τόσο δύσκολο του είναι...’’

‘’Ει, για χαλάρωσε, αστυνόμε Σαϊνη! Ο Άαρον έχει νοικιάσει ιδιωτικό γιοτ για να φτάσετε αμέσως στον προορισμό σας. Θα συναντηθείτε όλοι στην είσοδο του ξενοδοχείου στις 8’’

‘’Σου ήταν τόσο δύσκολο να το πεις αυτό απ’ την αρχή;’’ είπα μες στον αναβρασμό μου, ψάχνωντας παράλληλα για το τι ρούχα θα φορούσα. Είχα εκνευριστεί μαζί της και το γέλιο της με έκανε να θέλω να την πνίξω.

‘’Έλα τώρα! Αφού ξέρεις ότι μου αρέσει να σε κάνω να θυμώνεις’’ Η φωνή της ακούστηκε κάπως πνιγηρή. Μάλλον θα έτρωγε
κάποιο φρούτο πάλι. Προτού καν το καταλάβω, ήταν κοντά στην πόρτα του φύλλου της ντουλάπας, με ελάχιστη απόσταση να μας χωρίζει ‘’Με..ανάβει’’ Σχεδόν έκανα ‘’μανούβρα’’ για να της ξεφύγω.

‘’Δεν έχω χρόνο για τέτοια’’ Μπήκα στο μπάνιο και την άκουσα να ξεφυσάει καθώς έπεφτε στο κρεβάτι της. Καθώς έριχνα μια ματιά άνευ λόγου και αιτίας στο είδωλό μου στον καθρέφτη, ρώτησα, δήθεν τυχαία:

‘’Που είχες εξαφανιστεί χθες το βράδυ;’’

‘’Επειδή κατάλαβα ότι έχεις πολλές δουλειές να κάνεις, είπα να απασχολήσω τον εαυτό μου με κάτι ώστε να μην είμαι συνεχώς στα πόδια σου’’

‘’Πόσο ευγενικό εκ μέρους σου’’ είπα αδιάφορα εγώ, καθώς έψαχνα την μάσκαρά μου. Που μπορεί να την είχα βάλει;

‘’Ω, για κοίτα πως πέρασε η ώρα. Και εγώ πρέπει να φύγω. Άντε γεια’’ είπε ξαφνικά και, σε κλάσματα δευτερολέπτου, είχε εξαφανιστεί από το δωμάτιο.

Μόλις βεβαιώθηκα ότι είχε φύγει, έβγαλα από την τσάντα μου το κινητό μου και πληκτρολόγησα ένα νούμερο. Δεν το σήκωσε, αλλά του άφησα μήνυμα στον τηλεφωνητή.

‘’Ναι, Τσαντ; Εγώ είμαι. Κάνε μου μια χάρη: σε παρακαλώ πολύ να παρακολουθείς στενά την Κέιλιν και να μου αναφέρεις την κάθε της κίνηση. Ενημέρωσέ με αυτοπροσώπως μόλις λάβεις το μήνυμά μου. Θα σου είμαι υπόχρεη’’

Τερμάτισα την κλίση και διέγραψα την κλίση αυτή από το κινητό μου, σε περίπτωση που το έψαχνε η Κέιλιν.

Αν ήθελε κάποιο παιχνιδάκι για να παίξει, είχε βρει το λάθος άτομο.

Τους κανόνες του παιχνιδιού, στην προκειμένη περίπτωση, τους έβαζα εγώ.


Ήμουν έτοιμη πολύ πριν από τις 8 και ήμουν από τις πρώτες που είχε φτάσει στην ρεσεψιόν. Μόλις με είδαν οι συνάδελφοί μου, μου έκαναν κολακευτικά σχόλια για την εμφάνισή μου, υπερτονίζοντας το πόσο όμορφη έδειχνα. Η αλήθεια είναι ότι είχα κάνει τα μαλλιά μου μπούκλες και είχα φορέσει ένα ροζ φόρεμα με ωραίο κόψιμο, καθώς και ένα ζευγάρι χρυσά ψηλοτάκουνα, ωστόσο δεν ήμουν υπερβολικά βαμμένη και μάλλον αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας μου.

Ένιωσα εκείνη την στιγμή μια ικανοποίηση, η οποία εξανεμίστηκε χάρη στο λιγούρικο βλέμμα του Άντριαν και το γεμάτο νόημα βλέμμα του Άαρον. Και οι δυο προσπαθούσαν, όσο ήμασταν στο γιοτ να με ξεμοναχιάσουν (ο καθένας, προφανώς, για τους δικούς του λόγους) ωστόσο, εγώ παρέμενα κοντά στον Τζίμμυ και την Σόνια, την μόνη ευχάριστη συντροφιά που θα μπορούσα να έχω την συγκεκριμένη βραδιά.

Το Muro Rialto, σε αντίθεση με τα περισσότερα κτίρια της Βενετίας, ήταν μοντέρνο, με δεκάδες τετραγωνισμένα παράθυρα παρόμοια με αυτά των ειδήσεων. Παρόλο ότι τόσο το εξωτερικό όσο και το εσωτερικό δεν με εντυπωσίασαν, μιας και το μαγαζί δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο ούτως ώστε να μου τραβήξει το ενδιαφέρον, το φαγητό ήταν αρκετά καλό, όπως και η μουσική.

Κάποια στιγμή, όταν τελείωσε το meeting, προφασίστηκα ότι έπρεπε να πάω στο μπάνιο. Δεν άντεχα να βλέπω άλλο τα μούτρα του Άντριαν, ειδικά όταν για χάρη του κόντεψαν να με γδάρουν ζωντανή, όπως επίσης δεν είχα καμία όρεξη να δώσω εξηγήσεις στον Άαρον. Κινήθηκα προς το μπαρ, με το ‘’Extreme Ways’’να παίζει στην διαπασόν. Κάθησα στο σκαμπό που βρίσκονταν μπροστά μου και είπα στην σερβιτόρα, φωνάζοντας πάνω απ’ τη μουσική:

‘’Ένα σπρίτζ, παρακαλώ’’ Η σερβιτόρα στραβομουτσούνιασε και είπε, μέσα από τα δόντια της:

‘’Prossimamente, coglione stupido’’ Σηκώθηκα απότομα από την καρέκλα μου ώστε να την κοιτάζω ευθέως στα μάτια και της πέταξα, με επιθετικό τρόπο:

‘’Tua madre è un idiota. Proprio come te!’’ Εκείνη απέμεινε να με κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα και εγώ πρόσθεσα χαμογελώντας, σαν ‘’σφραγίδα’’ της νίκης μου ‘’Και γρήγορα με αυτό το ποτό λέμε. Δεν θέλω να περιμένω ως τον αιώνα τον άπαντα!’’ Εκείνη την στιγμή, είδα με την άκρη του ματιού μου κάποιον να της κάνει νόημα και να λέει:

‘’Ό, τι πάρει η κυρία, είναι κερασμένο από εμένα’’

ποπο κι αυτο μου αρεσε
να τα εκδωσεις.....^^ θα γινω αμεσως φανατικη fan σου....!!!!!

Το ότι σας αρέσουν τα κεφάλαια μου δίνει και εμένα διπλή χαρά ^^

Κάτσε να το τελειώσω πρώτα και μετά βλέπουμε για τις εκδόσεις

εε ναι αυτο εννοειτε...αλλα και παλι εισαι καταπλικτικη τρομερη....(δεν ξερω τι αλλο μου τελιωσαν τα επιθετα) μπραβοο κι παι μπραβοοο

Αν προλάβω, αύριο θα έχετε καινούριο κεφάλαιο, αλλιώς από βδομάδα

Χαχα μου άρεσε η τάπα που έδωσε η Λούνα στην σερβιτόρα... Αν και ήτανε στα ιταλικά πήγα στην μετάφραση...

Πολύ ωραίο το καινούργιο το κεφάλαιο! Ωραίο δώρο αυτό ειδικά το κεφάλαιο...! Γιατί είχε πολλές καταστροφικές αλλαγές!

Άραγε ποιος να είναι ο άντρας που την κέρασε;;;

Τι σύμπτωση. Και εγώ στην μετάφραση πήγα xD Σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ κουλ να της πει κάτι στην γλώσσα της και να την ταπώσει

Θα είσαι εδώ και αύριο για να μάθεις ή να το ανεβάσω τώρα;

Χαχα έτσι πρέπει!

Την δευτέρα θα φύγουμε ( εγώ με την υπόλοιπη οικογένεια δλδ)

Αλλά κάνε ότι νιώθεις.. Αν θες το βάζεις τώρα να θες το βάζεις αύριο! Αλλά θα μου τρέχουν τα σάλια ( μεταφορική φράση φυσικά ) μέχρι την συνέχεια!

Άντε, για χάρη σου και μόνο και επειδή δεν ξέρω αν θα προλάβω να το ανεβάσω σίγουρα αύριο, ορίστε το επόμενο κεφάλαιο ^^

Κεφάλαιο 12

Καθώς παρατηρούσα τα σκούρα, καστανά του μάτια, τα καστανοκόκκινα μαλλιά του, το καλοσχηματισμένο του πρόσωπο και το αθλητικό σώμα του, σκέφτηκα πως ήταν συμπαθητικός. Σίγουρα ένας άντρας που δεν θα περνούσε απαρατήρητος, αλλά δεν ήταν αρκετός για να συγκλονίσει συνθύμελλα τον κόσμο μιας γυναίκας και να την κάνει να τον ακολουθήσει ως τα πέρατα του κόσμου. Βρήκα το κέρασμά του ως ένα ενδιαφέρον παιχνίδι, όταν όμως είδα στο πρόσωπό του να παίρνουν θέση η έπαρση και η αλαζονεία, ένιωσα το θυμητικό μου να θεριεύει και την οργή να δίνει την θέση της στην λογική.

‘’Δεν μου λες: τόσο απελπισμένη δείχνω και χρειάζομαι κέρασμα;’’ Υπήρχε μια έμφαση τώρα στην έκφραση αυτή, μια έμφαση άνευ λόγου και αιτίας.

‘’Δεν φαίνεσαι από τις γυναίκες που δεν καταδέχονται να τις κεράσεις. Το αντίθετο μάλιστα’’ είπε χαμογελώντας χαιρέκακα, πίνοντας παράλληλα από το ποτό του. Μπορεί να είχε ένα δίκιο, αλλά δεν ήταν αυτό το ζήτημα. Το ζήτημα ήταν αν το κέρασμα έγινε με σκοπό τον κατακερματισμό της αξιοπρέπειάς μου. Η στάση του, τα λόγια του...όλα έβγαζαν νόημα τώρα, αν τα έβαζες σε μια λογική σειρά.

‘’Σε ξέρω από κάπου; Η φυσιογνωμία σου κάτι...μου θυμίζει’’ Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι εκείνη ακριβώς την στιγμή που ξεστομούσα τις λέξεις.

‘’Για σκέψου το αυτό λίγο καλύτερα και πες μου’’ έκανε αδιάφορα εκείνος, χωρίς να αφήνει λεπτό το αναθεματισμένο το ποτό του. Άρχισα να σκέφτομαι κι εγώ φωναχτά:

‘’Φυσικά, δεν μπορεί να σε ξέρω, αφού τώρα μόλις...’’ Σταμάτησα απότομα, καθώς αναλογίστηκα ορισμένα γεγονότα της χθεσινής νύχτας ‘’Για στάσου ένα λεπτό! Είσαι ο άντρας από το πάρτι. Που με προειδοποίησες για τις προθέσεις του Τζιοβάνι’’ Ο λεκτικός μου ‘’θριάμβος’’ ήταν ορατός μόνο σε εμένα. Εκείνος μόνο έστεκε και με κοίταζε, λέγωντας, ψυχρά και αδιάφορα:

‘’Δεν περίμενα η μνήμη σου να είναι τόσο βραχύβια, αλλά από το τίποτα, κάτι είναι και αυτό’’

‘’Δεν καταλαβαίνω’’ Ειλικρινά, δεν καταλάβαινα τίποτα. Τα λόγια του με είχαν μπερδέψει, πάνω που νόμιζα ότι ‘’μπαίνω στο νόημα’’
‘’Χθες όλο με ρώταγες αν ‘’σε θυμάμαι,’’ λες και κάτι μου διέφευγε. Λες και εμείς οι δυο γνωριζόμασταν και δεν το θυμάμαι’’ Τα σκούρα μάτια του ήταν πιο σκούρα κι από την νύχτα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά είχαν μαζευτεί και ‘’σύννεφα’’ γύρω τους. Λες και αυτά που είπα του προκάλεσαν κάποια...στεναχώρια.

‘’Εγώ ένα πράγμα ξέρω:’’ είπε, με ολοφάνερη πίκρα στην φωνή του ‘’ότι τόσα χρόνια δεν έψαχνα ώστε να βρω...αυτό’’ Τι μπορεί να εννοούσε άραγε; Με έψαχνε; Τόσα χρόνια; Ήταν ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο; Τον είδα να βγάζει λεφτά από την τσέπη του και να τα κοπανάει στον πάγκο ‘’Όπως και να το κάνουμε, όμως, οι υποσχέσεις πρέπει να τηρούνται. Ορίστε το κέρασμά σου. Καλή σου νύχτα’’

Κανονικά, από τον τρόπο που μου είχε μιλήσει, ακόμα και από το κέρασμά του, που ήταν σαν να με έφτυνε στα μούτρα παρά να με κερνούσε, θα έπρεπε να τον αφήσω να πάει στον αγύριστο. Αλλά μια υποψία ήταν αρκετή για να μην το κάνω. Έτρεξα ξοπίσω του, τον άρπαξα από τον καρπό, αναγκάζοντάς τον να με κοιτάξει και του είπα, με το πιο περίλυπο ύφος που μπορούσα να αναπαραστήσω:

‘’Στάσου. Περίμενε λίγο. Δεν θα μου εξηγήσεις τι στο καλό εννοείς, εν πάση περιπτώσει; Θα με αφήσεις με την απορία;’’ Εκείνος δεν φάνηκε να συγκινείτε ούτε από το παραπονιάρικο ύφος μου, ούτε από τους ναζιάρικους τρόπους μου. Απλώς αποτίναξε το χέρι μου από τον καρπό του και είπε:

‘’Όποιος ψάχνει, βρίσκει. Εδώ σε βρήκα εγώ, μετά από τόσα χρόνια. Το να με βρεις εσύ θα είναι παιχνιδάκι’’ Ένα χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπό του, ένα χαμόγελο ανεξήγητο ‘’Άλλωστε, έχεις ένα ‘’θέμα’’ με τα μυστήρια: τα τραβάς σαν μαγνήτης. Ή μήπως σε τραβάνε αυτά;’’

Και με αυτό το ρητορικό ερώτημα με άφησε. Ο σαδιστής, χωρίς να μου δώσει απαντήσεις και να με βασανίζει, σκεπτόμενη τι ακριβώς μπορεί να εννοεί. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να τον κοιτάω σαν χάνος να φεύγει...και αυτό μου την έδινε.

Όσο όμως και αν θα μου άρεσε να κάθομαι εδώ και να φιλοσοφώ ως προς το τι μπορεί να εννοεί, είχα και ένα τραπέζι που με περίμενε. Η αντιπαθητική σερβιτόρα είχε ήδη αφήσει το ποτό μου στον πάγκο και εγώ το πήρα με άνεση στα χέρια μου. Η πρότερη περιέργειά μου για αυτό το νέο ποτό είχε εξανεμιστεί πλέον.

Όταν εμφανίστηκα στο τραπέζι, δεν υπήρξε άνθρωπος που να μην γυρίσει να με κοιτάξει. Και όλοι, φυσικά, είχαν και κάτι να πουν για την αργοπορία μου.

‘’Άντε βρε Λούνα, που είσαι; Ανησυχήσαμε’’ έκανε ο Άντριαν, με ένα χαμόγελο που πήγαινα στοίχημα ότι, εν μέρη, ευθύνονταν στο ποτό.

‘’Συγνώμη για την καθυστέρηση...κάτι μου έτυχε’’είπα και έκατσα στην θέση μου, ευχόμενη να τελείωνε εκεί το θέμα, αλλά όχι. Η Ντακότα έπρεπε να ανοίξει το βρωμόστομά της και να πει:

‘’Ε, βέβαια: όταν σου τυχαίνει ένας νοστιμούλης, μεσογειακός τύπος, έχεις κάθε δικαίωμα να καθυστερήσεις λίγο’’ Τα ‘’ω’’ και τα ‘’α’’ έδιναν και έπαιρναν στην παρέα. Έπρεπε να θυμηθώ να βγάλω τα μάτια της Ντακότα αργότερα ώστε να μην με ξανακαρφώσει στο μέλλον έτσι στεγνά. Η Σόνια με ρώτησε, χαμογελώντας πονηρά:

‘’Αλήθεια είναι;’’ Φυσικά, ήταν φίλη μου και ήξερα ότι ρώταγε με κάθε καλή πρόθεση, όχι σαν την άλλη την τσούπρα, που ήθελε να με εκθέσει στα μάτια του Άντριαν. Και τα είχε καταφέρει. Τα μάτια του είχαν στενέψει, γινόμενα δυο γαλάζιες, επικίνδυνες σχισμές.

‘’Δεν έχει σημασία αυτή την στιγμή. Και κάποιοι...’’ είπα, στρέφοντας το βλέμμα μου προς την Ντακότα ‘’θα έπρεπε να κοιτάνε την δουλειά τους’’ Ήπια από το ποτό μου χωρίς να το γεύομαι πραγματικά, να το ευχαριστιέμαι. Μια αμήχανη στιγμή επικράτησε, μέχρι που ο Άντριαν είπε, χαμογελώντας ανέμελα:

‘’Ας τα αφήσουμε αυτά, έτσι; Και ας πιούμε...’’ είπε, υψώνοντας ψηλά το ποτήρι του, κάτι που μιμηθήκαμε και όλοι εμείς οι υπόλοιποι ‘’στην υγειά του καθενώς από εμάς και στην αποδοτικότητα και την επιτυχία της εταιρίας για πολλά ακόμα έτη’’

Συμφωνήσαμε όλοι με υαχές μαζί του και ο καθένας ήπιε από το ποτό του. Το δικό μου το είχα τελειώσει σχεδόν όλο, οι υπόλοιποι, ωστόσο, αποφάσισαν να μην πιουν τόσο και να κρατήσουν χαμηλούς τους τόνους. Επί μια ώρα, όλα κυλούσαν ευχάριστα και ήρεμα και όλα έμοιαζαν πιότερο με μια νυχτερινή έξοδο στην πόλη και λιγότερο με ένα επαγγελματικό συμβούλιο μετόχων. Κάποια στιγμή, ο Άντριαν πήγε να σηκωθεί από την καρέκλα του, ισχυριζόμενος ότι ήθελε να πάει στην τουαλέτα, μα δεν πρόλαβε.

Την μια στιγμή έπιασε το στήθος του και την επόμενη βρίσκονταν ξαπλωμένος και κοκαλωμένος στο πάτωμα του εστιατορίου.


Από εκείνη την στιγμή και έπειτα, επικράτησε το απόλυτο χάος: άνθρωποι άρχισαν να τρέχουν από ‘δω και από ‘κει αλλαλάζοντας, το μαγαζί έκλεισε και σύντομα ήρθε ένα ασθενοφόρο και ένα περιπολικό της αστυνομίας. Η διάγνωση του θανάτου ήταν καρδιακή προσβολή, όμως οι αρχές υποπτεύονταν ότι, πιθανότατα, κάποιος να τον είχε δηλητηριάσει. Πήραν καταθέσεις απ’ όλους μας και μας έκαναν ερωτήσεις ποικίλης μορφής και σύνθεσης (αν ήταν ένα σωστό και δίκαιο αφεντικό, αν ήταν έντυμος επιχειρηματίας, αν γνωρίζαμε μη τυχόν είχε τίποτα εχθρούς και άλλα παρόμοια)

Όταν έφυγα από το μαγαζί, ένιωσα μια εξάντληση, μια εξουθένωση. Δεν ξέρω πως θα κατέληγε τώρα το ταξίδι μου αυτό ή ποιο θα ήταν το, όποιο, ‘’επαγγελματικό μου μέλλον,’’ πάντως ο θάνατος του Άντριαν ήταν σίγουρα ‘’στημένος’’ Ποιος κρύβονταν πίσω από αυτό; Οι Τζιοβάνι; Ο τύπος από το πάρτι; Δεν μπορούσα να ξέρω. Για την ώρα, το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να κάνω ένα καυτό μπάνιο και να χαθώ στις ζεστές μου κουβέρτες.

Αυτές όμως οι φρούδες ελπίδες έδωσαν θέση στην πραγματικότητα με το που έστριψα στο σοκάκι: κάποιος σφύριζε έναν σκοπό. Έναν σκοπό τόσο οικείο και, συνάμα, τόσο ξένο. Την επόμενη στιγμή, ο τύπος από το πάρτι του Τζιοβάνι ήταν μπροστά μου και πίσω μου...

Όταν είδα ποιος ήταν πίσω μου, πάγωσα, όμως μόνο για μια στιγμή.

‘’Ει, Λούσι. Πάρε αυτό!’’ Έβγαλα από το παλτό μου το Desert Eagle και πυροβόλησα στον αέρα, γιατί εκείνη μπόρεσε εύκολα να το αποφύγει.

‘’Η θερμή σου υποδοχή με έχει σκλαβώσει’’ είπε η Σελέστ, με ένα αναθεματισμένο χαμόγελο στα χείλη. Ο τύπος από το πάρτι είχε κοκαλώσει.

‘’Λούνα, τι κάνεις;’’ Αναφώνησε εκείνος, έκπληκτος ‘’Αυτή είναι η...’’ Τον διέκοψα, συνεχίζοντας να πυροβολώ, προσπαθώντας με μανία να την πετύχω.

‘’Ξέρω πολύ καλά ποια είναι’’ φώναξα εγώ πάνω από τους πυροβολισμούς ‘’Είναι η Σελέστ Μόρτεσεν. Έχει καθαρίσει τόσους από
το είδος μας και με κυνηγάει όλον αυτό τον καιρό, ούτε ξέρω και εγώ το γιατί...’’ Μες στην σύγχυσή μου, έστρεψα το όπλο προς αυτόν:

‘’Μήπως είσαι και εσύ μες στο κόλπο της; Μήπως είσαι ο βαρκάρης, ο τύπος στην όπερα, στο πάρτι...Πολύ βολικό να αλλάζεις πρόσωπα, έτσι;’’ Όταν μου τελείωσαν οι σφαίρες, έβγαλα το μαχαίρι που είχα μαζί μου από την χθεσινοβραδινή νύχτα και φώναξα, με την φωνή μου να αντηχεί μες στην σιγαλιά της νύχτας ‘’Αλλά δεν θα με φάτε εσείς, πούστηδες! Θα σας δείξω εγώ. Θα σας...’’
Εκείνη την στιγμή, ένιωσα κάποιον να κινείται αστραπιαία από πίσω μου, να αδράζει τα χέρια μου και να μου καρφώνει κάτι στον λαιμό.

Σύριγγα; Το δηλητήριο άρχισε να δρα άμεσα στον οργανισμό μου. Ένιωθα να με καταπίνει το σκοτάδι. Προτού μου πέσει το μαχαίρι από τα χέρια και προτού παραδοθώ τελείως σ’ αυτό, άκουσα την Σελέστ να λέει:

‘’Το ποιος είναι πραγματικά κακός, αυτό θα το δείξει η νεκροψία’’

Ποπο εγω θελω συνεχειααααα.........<3 θελω αυτογραφοο......γινετε?

Αν ποτέ εκδοθεί το βιβλίο μου, εννοείται πως θα μπείτε στις αφιερώσεις και θα πάρετε και αυτόγραφα, δεν το συζητάω

σνιφ σνιφ.....με συγκινεις..... :<3: και να ποτε το εκδοσεις θα πας πολυ ψηλα εγω το πιστευω η καλυτερη συγγραφεας των κοριτσιων της εφηβειας κι πανω θα γινεις

Δεν το λέω για να συγκινηθείτε. Τα ονόματα όλων σας θα μπουν στις αφιερώσεις σε περίπτωση που εκδοθεί η σειρά, αλήθεια σας το λέω

χαχα ενταξει....με αλφαβητικη σειρα να τα βαλεις....^_^

Ιιιιιιι Αγαπώ Σέλεστ! Αλλά και Λούναα!!

Μαρήήήή τι τέλειο κεφάλαιο!


Ο Μπλέιν είναι εεεεε;;; Πες ναι πες ναι!!!

Κρίμα που η Λούνα δεν θυμάται τίποτα γαμώτο! Ηλίθιο πνεύμα!

Ααααααααααααααα τώρα με έχεις αφήσει έτσι...

Συνέχααα!!

Σε ευχαριστούμε είναι τιμή μας! Πραγματικά χωρίς πλάκα!

Μάνια: Εννοείται

Ευχαριστώωωω

Με βάση την περιγραφή, ε, γιατί να το κρύψουμε, δεν υπάρχει λόγος; Ναι, αυτός είναι

Εσείς με στηρίξατε τόσο καιρό. Πραγματικά, δεν είναι τίποτα

Αν προλάβω, θα ανεβάσω αύριο την συνέχεια

Ε ναι αυτός είναι! Το ξεραααααααα!! Αχ αχ!!!! Πουλάκι μ!!

Θα πω την αμαρτία μου η Σέλεστ είναι η αγαπημένη μου χαρακτήρας! Τέλος! Ουδέν σχόλιο σε παρακαλώ!0.0

Και εγώ ξαναλέω είναι τιμή μας! Προσωπικώς τιμή μου!

Να το εκδόσεις! και εμείς θα είμαστε οι υποστηρικτές σου!

Γιατί; Όποιος θέλει θα είναι ο αγαπημένος σας χαρακτήρας! Εγώ δεν θα σας κάνω υποδείξεις γι' αυτό, αλίμονο! xD

Το ξέρω ^^ Γι' αυτό σας αγαπάω ^^

Χαχα αυτό έλειπε...

Και μεις!

TEAM AGRYYY....!!!!! non jeik non edwart