Dark Queen Rises-Book 3

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Παρ Ιουν 29, 2012 4:55 am

Και εγώ τα υπενθύμισα αυτά γιατί είναι σχετικά με το επόμενο κεφάλαιο. Να, δείτε :P

Σημείωση: Ενδέχεται να φύγω για το χωριό μου νωρίτερα απ' ό, τι υπολόγιζα. Οπότε, ενδέχεται να μείνετε για ένα διάστημα πάλι χωρίς κεφάλαια. Αλλά μην ανησυχείτε. Όσο θα είμαι στο χωριό μου, θα συνεχίζω να γράφω, μην μου στεναχωριέστε :P

Κεφάλαιο 8ο

Η καφετέρια μπροστά από την οποία σταματήσαμε βρισκόταν σε ένα παράταιρο στενάκι και έμοιαζε εξίσου παράτερη σε σχέση με το εορταστικό κλίμα της ημέρας. Μονάχα μια φθαρμένη, πλαστική, βενετσιάνικη μάσκα ήταν κρεμασμένη απ' έξω και μια σκουριασμένη ταμπέλα κρέμονταν θαρρείς στον αέρα και φοβόσουνα μην σου πέσει στο κεφάλι. Το μαγαζί ονομάζονταν ''Pulchra Interitum,'' που, αν δεν έκανα λάθος, σήμαινε ''όμορφη καταστροφή'' Ο τύπος που με έφερε ως εδώ μου είπε να περάσω μέσα, έκανε μια υπόκλιση και χάθηκε μέσα στα σοκάκια. Μπήκα μέσα, με το τακούνι μου να κάνει έναν εκκοφαντικό ήχο πάνω στα πλακάκια, παρά το ''Monster'' των Skillet να ακούγεται στην διαπασόν.

Το εσωτερικό του μαγαζιού όφειλα να ομολογήσω πως ήταν ένας παράδοξος συνδυασμός πρωτοτυπίας και μισαλλοδοξίας. Φαινόταν πως, πιθανότατα, οι ιδιοκτήτες κάτι είχαν στο νου τους όταν το διακοσμούσαν, αλλά δεν μπορούσες να το συλλάβεις, όχι απόλυτα, τουλάχιστον: φωτάκια νέον βρίσκοταν κρεμασμένα στο ταβάνι, άλλα σε κόκκινο, άλλα σε κίτρινο και άλλα σε μπλε χρώμα, κάτι παράξενα πουλερικά ήταν κρεμασμένα κι αυτά από το ταβάνι, καθώς και ξύλινες καρέκλες και πάγκοι, διατεταγμένοι σε σχήμα Π και ένας διάκοσμος αρχαιοελληνικός.

Και ενώ έσπαγα το κεφάλι μου μπας και καταλάβω την ''θεματική'' γύρω από αυτή την παράδοξη διακόσμηση, ένας άντρας πέρασε την μαύρη καγκελόπορτα, με κινήσεις κάπως απότομες και αφύσικα γρήγορες. Η εμφάνισή του με παραξένεψε γιατί δεν έμοιαζε για βρικόλακας με την πρώτη ματιά: είχε στενά, κεχριμπαρένια μάτια που σπίθιζαν παράδοξα στο φως, βαμμένα, κόκκινα μαλλιά, τα οποία ήταν όλα φυλλοτεχνημένα, μυτερά καρφάκια, με ένα στιλ που έμοιαζε εν μέρη punk και εν μέρη μεσαιωνικό, ένας πρωτότυπος συνδυασμός. Μόλις στάθηκε απέναντί μου, κατάλαβα ότι ήταν ελάχιστους πόντους πιο κοντός από μένα.

''Καλωσόρισες στο μαγαζί μου, Λούνα'' Έτεινε το χέρι του και εγώ το έσφιξα, σε μια σύντομη, αλλά ζεστή χειρονομία ''Κανονικά, θα έπρεπε να σε υποδεχτεί ο πατέρας μου, αλλά ο Μάσσιμο έπαψε να δέχεται επισκέψεις εδώ και πολύ καιρό''

''Μάλιστα'' Αυτό παρουσίαζε κάποιο ενδιαφέρον, αλλά δεν ήθελα να φανώ αδιάκριτη, γι' αυτό και δεν ρώτησα περισσότερα ''Και εσύ είσαι ο...''

''Ράλφ'' Όταν κατάλαβε ότι το όνομά του δεν μου έλεγε τίποτα, συνέχισε ''Ράλφ Σαμπατίνο, ο ''απόκληρος'' γιος του Μάσσιμο Τζιοβάνι''

''Απόκληρος;'' έκανα, γελώντας, εγώ ''Για ποιο λόγο;'' Από το μαγαζί του και την εμφάνισή του, δεν μου έμοιαζε ότι ταίριαζε απόλυτα στο προφίλ του ''απόκληρου και καταφρονημένου'' γιου.

''Στ' αλήθεια δεν ξέρεις και πολλά για το σύστημα που επικρατεί εδώ στην Ιταλία, έτσι;'' είπε χαμογελώντας και άρχισε να προχωράει στο εσωτερικό του μαγαζιού, με τις αρβύλες του να ηχούν εξίσου δυνατά με τα τακούνια μου ''Οι Τζιοβάνι ανήλθαν στην ιεραρχία χάρη στην εξόντωση των Καπαδότσιαν, μια αρχαίγονη φυλή που μπορούσε να ελέγχει τους νεκρούς και να παίρνει δύναμη από αυτούς''

Εισήλθαμε σε ένα δωμάτιο με την ίδια διάταξη στα έπιπλα, με διάσπαρτα φώτα νέον σε σχήμα κιθάρας και αφίσες. Περάσαμε την μαύρη πόρτα και βρεθήκαμε σε έναν χώρο γεμάτο πράσινες λάμπες, ένα τραπέζι και δυο άβολες, ξύλινες καρέκλες. Μου έκανε νόημα να καθίσω και αυτό έκανα. Εκείνος κάθισε απέναντί μου και με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο νόημα.

''Προτού συνεχίσω, θα ήθελες να πάρεις κάτι;'' Ξάφνου, ένιωσα μια δίψα και του ζήτησα να μου φέρει μια λεμονάδα. Χτύπησε με δύναμη τα δάχτυλά του και εμφανίστηκε μια γυναίκα ντυμένη παρόμοια με εκείνον, με την διαφορά ότι είχε μαλλιά στο χρώμα του ουράνιου τόξου και φορούσε μάσκα. Μέσα σε δευτερόλεπτα, μια παγωμένη λεμονάδα βρίσκονταν μπροστά μου. Ο Ραλφ τότε αποφάσισε να συνεχίσει, με εμένα να πίνω παράλληλα την λεμονάδα μου μονορούφι.

''Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι, χάρη σε αυτή την φυλή, μπορούμε εμείς σήμερα να αυτοαποκαλούμαστε ''νεκρομάντες'' Ξέρεις, οι Τζιοβάνοι νοιάζονται, πάνω απ' όλα, για δυο πράγματα: την νεκρομαντεία και το χρήμα. Η νεκρομαντεία είναι ο πυρήνας της δύναμής μας και τα χρήματα...είναι και αυτά δύναμη, αλλά άλλης μορφής'' Κοπάνησα το ποτήρι μου στο τραπέζι και εξέπνευσα με ευχαρίστηση. Στα μάτια του φάνηκε μια παράξενη λάμψη ''Ήταν καλή η λεμονάδα σου;''

Ένευσα καταφατικά, κάτι που έφερε ακόμα ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως, σε αντίθεση με άλλους βρικόλακες, οι κοπτήρες του ήταν σαφώς μικρότεροι, σχεδόν...ανθρώπινοι.

''Και εσύ γιατί από τα δυο νοιάζεσαι πιο πολύ; Την νεκρομαντεία ή το χρήμα;''

''Εγώ; Για κανένα από τα δυο'' έκανε γελώντας, βρίσκοντας, προφανώς, διασκεδαστική την απορία μου ''Η φύση μου με αποκλείει άμεσα και από τα δυο'' Αυτό με έκανε να απορήσω.

''Η φύση σου; Τι εννοείς;''

''Σαφώς θα πρόσεξες ότι δεν είμαι απόλυτα ανθρώπινος. Αλλά ούτε και αθάνατος'' είπε, ρίχνωντάς μου ένα βλέμμα όλο νόημα

''Είμαι νταμπίρ'' Τώρα καταλάβαινα.

''Αυτό σημαίνει ότι είσαι...''

''Ο μπάσταρδος γιος του Μάσσιμο Τζιοβάνι. Σωστά''

''Τότε, τι ακριβώς ζητάς από μένα, Ράλφ; Και ως προς τι το μήνυμά σου, προτού έρθω στην Ιταλία; Μου είπες ότι θα με βοηθούσες, αλλά δεν διαθέτεις ούτε την ισχύ, ούτε την επιρροή για κάτι τέτοιο'' Το προσωπό του σκυθρώπιασε.

''Μπορεί για εσένα και όλους τους υπόλοιπους να είμαι απλώς το μπαστάρδι μιας μεγάλης, ανεξάρτητης οικογένειας, παρόλα αυτά έχω ζήσει σε αυτή τη γη πολύ πριν γεννηθείς εσύ'' είπε, κοιτάζοντάς με επιθετικά. Φαίνεται ότι τα λόγια μου τον είχαν προσβάλλει.

''Συγχαρητήρια!'' του πέταξα ειρωνικά εγώ ''Εμένα σε τι με αφορά αυτό;'' Τον είδα να σηκώνεται και να κάνει κύκλους γύρω από το τραπέζι.

''Έχω μάθει κάποια πράγματα για εσένα, Λούνα'' Τώρα ακούγονταν πράγματι σαν κάποιος μεγαλύτερος στην ηλικία, γεμάτος σοφία, που εξέπνεε σεβασμό ''Αρκετά ώστε να καταλάβω ότι η έπαρση, η αλαζονεία και η μισαλλοδοξία σου σε βάζουν σε συνεχιζόμενους μπελάδες'' Ήμουν έτοιμη να κάνω ένα πικρόχολο σχόλιο, εκείνος όμως σήκωσε ψηλά το χέρι του και με διέκοψε ''Άφησέ με να τελειώσω. Όλα αυτά τα χρόνια, επέλεξα έναν άλλο τρόπο ζωής με σκοπό να απαλλαγώ από τις ενοχλητικές παρουσίες όλων αυτών των βρικολάκων. Μέχρι που ήρθε μια φίλη, μια φίλη από τα παλιά και με ικέτεψε να σε βοηθήσω'' Μου έριξε μια υποτιμητική ματία ''Βλέπωντάς σε, αδυνατώ να καταλάβω το λόγο, παρόλα αυτά το καθήκον μου θα το κάνω''

Με γοργά βήματα, χάθηκε μέσα σε ένα μικρό δωματιάκι και, όταν επέστρεψε, είχε στα χέρια του ένα μεγάλο, σκουρόχρωμο βιβλίο με μαύρο εξώφυλλο. Το τίναξε λίγο από πάνω για να φύγει η σκόνη και μου το έδωσε. Ο τίτλος ήταν ο εξής: ''Μαύροι χρόνοι και φυλές βρικολάκων''

‘’Φαίνεται...ενδιαφέρον’’ είπα εγώ, προσπαθώντας να δείξω έστω και λίγο ενθουσιασμό ώστε να μην καταλάβει την δυσαρέσκειά μου. Ενδιαφέρον; Ήταν σαν αυτούς τους χοντρούς τόμους που διάβαζες μόνο αν επεδίωκες να πεθάνεις από την βαρεμάρα.

‘’Δεν το διάβασα για λόγους αναψυχής’’ είπε εκείνος χαμογελώντας. Προφανώς κατάλαβε τους λόγους της δυσαρέσκειάς μου

‘’Μπορεί να μην μου φαίνεται, αλλά πάντοτε είχα μια έμφυτη τάση για την μάθηση. Πάντοτε μου άρεσε να διαβάζω και να μαθαίνω, να συλλέγω αυτά τα βιβλία που οι άλλοι τα παραπετάνε δίχως να τους ρίξουν δεύτερη ματιά’’ Χάϊδεψε το εξώφυλλο του βιβλίου, λες και ήταν το πιο πολύτιμο του κόσμου ‘’Το συγκεκριμένο βιβλίο, ωστόσο, είναι παραπεταμένο για κάποιο λόγο. Και αυτό το κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα’’

‘’Τι το ξεχωριστό έχει, τέλος πάντων, αυτό το βιβλίο;’’ Δεν μπορούσα να καταλάβω αυτή την ‘’λόξα’’ του για τα βιβλία, παρόλα αυτά, όφειλα να την σεβαστώ, αν ήθελα να μάθω αυτά που έπρεπε να μάθω. Όταν μίλησε, στα μάτια του φάνηκε μια σοφία σαφώς ανώτερη της (φαινομενικής) ηλικίας του.

‘’Για ποιο λόγο ήθελαν να κάψουν τα βιβλία στον Μεσαίωνα; Για ποιο λόγο θέλουν να σταματήσουν την κυκλοφορία ορισμένων ή να σιωπήσουν μερικά, ακόμα και σήμερα; Για να αποτρέψουν την μάζα ώστε να μάθει αλήθειες, αλήθειες που θα έκαναν πολλούς να επαναστατήσουν’’ Πλατάγισε την γλώσσα του, σαν να διψούσε και ο ίδιος ξαφνικά και συνέχισε ‘’Και αυτό το βιβλίο, δεδομένου στο ότι μέσα του εμπεριέχεται ολόκληρη η ιστορία του αθάνατου κόσμου, το κάνει εξίσου επικίνδυνο’’

‘’Εννοείς πως στους κύκλους των αθανάτων δεν θέλουν οι νεότεροι βρικόλακες να γνωρίζουν την ιστορία μας;’’ Στα μάτια του φάνηκε μια λάμψη, σαν να έβρισκε αυτό μου το σχόλιο ‘’διαφωτιστικό,’’ κάτα κάποιον τρόπο, πως θα έδινε την απαραίτητη ‘’ώθηση’’ προς την κατεύθυνση που ήθελε να πάρει η κουβέντα μας.

‘’Ασφαλώς’’ έκανε εκείνος, με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο ‘’Οι νέοι βρικόλακες γεννιούνται μέσα σε σύγχυση, σε έναν κόσμο που γνωρίζουν λίγα και καταλαβαίνουν ακόμα λιγότερα. Προσκολλούνται στον αφέντη τους σαν το νεογέννητο που αναζητά συνεχώς την φροντίδα, την στοργή και την επιβεβαίωση της μητέρας. Όταν όμως η ‘’μητριαρχική’’ αυτή φιγούρα κλονίζεται, όταν ζούνε συνεχώς σε έναν κόσμο γεμάτο ψέματα και χάνουν την εμπιστοσύνη τους για τα πάντα, τότε αρχίζουν να ψάχνουν. Και αυτό είναι κάτι που οι αρχικοί βρικόλακες (μαζί τους και οι Τζιοβάνι) δεν επιδιώκουν. Γι’ αυτό αφανίζουν τα βιβλία μας. Και καίνε την ιστορία μας’’

Όλα όσα έλεγε ήταν αληθινά και αυτό με εξόργιζε ακόμα περισσότερο. Μπορεί να ήμουν σχετικά ‘’νέα’’ στους βαμπιρικούς κύκλους, αυτό όμως δεν σήμαινε πως δεν έβλεπα ότι η ιεραρχία που υπήρχε στην κοινωνική μας διαστρωμάτωση ήταν στα επίπεδα του 14ου αιώνα. Θα μπορούσα να του τα πω όλα αυτά, αλλά το να ανοίγεις συζητήσεις με έναν ‘’απόκληρο,’’ έναν παραπεταμένο από το πολιτικό σκηνικό, μπορεί να άνοιγε μια μεγάλη κουβέντα. Και εγώ σύντομα έπρεπε να επιστρέψω στην δουλειά μου.

‘’Πες μου ότι μέσα σε αυτό το βιβλίο θα βρω και την φωτογραφία μου μέσα. Έλα, πες την αλήθεια!’’ είπα εγώ, για να αλαφρύνω την ατμόσφαιρα. Εκείνος δεν μίλησε για λίγο, ωστόσο η παύση αυτή φάνηκε να κρατάει μια αιωνιότητα.

‘’Περίπου’’ είπε, με ένα αινιγματικό χαμόγελο ‘’Άνοιξε το βιβλίο και πήγαινε στην σελίδα 27’’ Πήρα το βιβλίο με μιας από το τραπέζι και το ξεφύλλισα. Τα φύλλα φαίνονταν κιτρινισμένα και μύριζαν μούχλα και κλεισούρα, ακριβώς όπως μύριζαν όλα τα παλιά βιβλία, αν δεν τους έδινες την απαραίτητη προσοχή. Με μεγάλα, καλλιγραφικά γράμματα, ο τίτλος έγραφε:

‘’Τσιμισκί, Η μαύρη μαγεία των Κολντούν’’

‘’Τι είναι αυτό;’’ Ο τίτλος μου προκάλεσε, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, φόβο και δέος μαζί. Ο Ραλφ σταύρωσε τα χέρια του πάνω στο τραπέζι και στήριζε το βάρος του σ’αυτό.

‘’Η φίλη μου με ενημέρωσε πως δεν γνωρίζεις τίποτα για την φυλή στην οποία ανήκεις, έτσι; Είπα να κάνω εγώ τον ‘’καλό Σαμαρείτη’’ και να σε ενημερώσω σχετικά με αυτό’’

‘’Να σου πω την αλήθεια, δεν την έχω καν ακουστά την συγκεκριμένη φυλή’’ παραδέχτηκα, κάπως απρόθυμα, εγώ. Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα να παραδέχομαι πως έχω πλήρη άγνοια για κάποιο θέμα.

‘’Αυτό δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση’’ έκανε εκείνος, με κεκαλυμμένη αυτοπεποίθηση ‘’Αυτή η φυλή κόντεψε να ξεκληριστεί ολοσχερώς χάρη στους Tremere και οι αναφορές γι’ αυτούς σταματούν γύρω στις αρχές του 17ου αιώνα όπου έγινε και η πτώση τους, κάτι που έκανε αυτή την έρευνα εξαιρετικά δύσκολη’’ Έκανε μια παύση, σχεδόν αμέσως όμως πρόσθεσε ‘’Όχι πως δεν υπάρχουν, βέβαια, κάποιοι που έχουν σωθεί από την όλη καταστροφή αλλά είναι δύσκολο να βρεθούν’’

‘’Για ποιο λόγο είναι δύσκολο να βρεθούν;’’ Εκείνος μου έριξε ένα βλέμμα ανωτερότητας, λες και, ξαφνικά, ήταν ο φωτεινός παντογνώστης. Μπορεί και να ήταν, αλλά το υφάκι του μου την έσπασε.

‘’Γιατί είναι μαζί με τους Σαμπάτ, γι’ αυτό’’ Ώστε έτσι; Η φυλή μου ήταν από την μεριά των ‘’κακών’’ βρικολάκων, από αυτούς που έσπερναν τον πανικό σε όλους τους βρικόλακες ανεξαιρέτως μη τυχόν και μαθευτεί η φύση μας και αποκαλυφθούμε στους ανθρώπους. Και ενώ έβρισκα αυτή την προοπτική εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, τα επόμενα λόγια του μου έκοψαν τα φτερά ‘’Α. Και είναι όλοι τους ένα μάτσο τέρατα’’

‘’Όλοι οι βρικόλακες είναι τέρατα’’ είπα εγώ, στραβομουτσουνιάζοντας. Ο Ραλφ μου έριξε ένα βλέμμα γεμάτο νόημα.
‘’Ναι. Μόνο που οι δικοί σου κάνουν τους Καπαδόκιαν και τους Nosferatuνα μοιάζουν με γαμημένους ερασιτέχνες’’ Αυτό δεν μπορεί να ήταν καλό. Με έβαλε σε υποψίες.

‘’Δηλαδή;’’Τα μάτια του έλαμπαν, τόσο από περιέργεια όσο και από...προσμονή. Προσμονή στο πως θα αντιδρούσα ακούγοντας όλα αυτά.

‘’Δεν ξέρω τι έχεις ακούσει για τον Κάιν, τον Δημιουργό μας. Οι Τσιμισκί ήταν κάτι σαν και αυτόν. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ήταν ο φόβος και ο τρόμος κατά τους Μεσαιωνικούς χρόνους. Ήταν τέρατα που εξασκούσαν την μαύρη μαγεία σε όσες μορφές υπάρχουν. Οι Nosferatuγεννιούνται ως τέρατα. Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, είναι στην φύση τους. Οι Τσιμισκί όμως...’’ Μου έριξε ένα βλέμμα από την κορυφή μέχρι τα νύχια ‘’Είναι τέρατα σε ανθρώπινη μορφή. Μπορεί να μην γεννιούνται από την φύση τους ως ‘’τέρατα,’’ αλλά, από την στιγμή που αρχίσουν να εξασκούν την μαύρη μαγεία, δεν υπάρχει γυρισμός’’

‘’Τι εννοείς με αυτό;’’ Ρώτησα, με κομμένη την ανάσα. Ήταν σαν να έβλεπα ένα θρίλερ να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου: δεν ήθελα να κοιτάζω, αλλά δεν μπορούσα κιόλας να αποστρέψω το βλέμμα μου από αυτό. Έπρεπε να μάθω. Ο Ραλφ μου έριξε ξανά μια εξεταστική ματιά, από αυτές που είχαν αρχίσει να μου σπάνε τα νεύρα.

‘’Εσύ είσαι σε πολύ πρώιμο στάδιο, αλλά έχεις ήδη αρχίσει να έχεις σημάδια της ‘’Μεταμόρφωσης’’ ‘’

‘’Της ‘’Μεταμόρφωσης;’’ Τι είναι αυτό;’’ Είπα γελώντας, αλλά το γέλιο μου ήταν αφύσικο και νευρικό. Το ύφος του τώρα ήταν σοβαρό, το χαμόγελο χαμένο από το πρόσωπό του.

‘’Οι Τσιμισκί, για να φτάσουν στην αθανασία, περνούν από διάφορα στάδια, ανάλογα με το στοιχείο στο οποίο ειδικεύονται. Τα στάδια αυτά περιλαμβάνουν πολύ πόνο, αίμα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, πλήρη μεταβολή (εξωτερική και εσωτερική) αυτού που ασκεί την μαύρη μαγεία’’ Το βιβλίο που κρατούσα στα χέρια μου πλέον έκαιγε κάτω από τα δάχτυλά μου σαν πυρρωμένο σίδερο και τα μάτια μου έτσουζαν.

‘’Αυτό είναι όλο; Αυτό ήθελες να μου πεις;’’ Εκείνος έγνεψε καταφατικά το κεφάλι και με κοιτούσε με έναν τρόπο που δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Σηκώθηκα απότομα από την καρέκλα και, με το ελεύθερό μου χέρι, έκανα μια θερμή χειραψία ‘’Σε ευχαριστώ για όλον τον κόπο που έκανες. Ευχαρίστησε την φίλη σου εκ μέρους μου και, μην ανησυχείς, δεν θα σε ξαναενοχλήσω. Αντίο’’ Πήγα να φύγω σαν αστραπή από την καφετέρια, ωστόσο η φωνή του με σταμάτησε. Γύρισα να τον κοιτάξω.

‘’Ξέρω πως είναι. Ξέρω πως είναι να σε θεωρούν όλοι σαν τέρας και να σου φέρονται ανάλογα. Μην τους αφήσεις να δικαιωθούν. Δεν είμαστε ‘’άξιοι της μοίρας μας’’ Δεν υπάρχει μοίρα. Εμείς την καθορίζουμε. Στο χέρι μας είναι’’ Αναπάντεχα, στο μυαλό μου ήρθε η οικογένειά μου, η εικόνα της οποίας είχε σταματήσει την στιγμή που προσπαθούσαν να βγάλουν την ψυχή μέσα από το σώμα μου για να απαλλαγούν από εμένα. Που μου έλεγαν, ξανά και ξανά, πως είμαι τέρας και πως καλύτερα θα ήταν να μην είχα γεννηθεί ποτέ. Το είπα όσο πιο μαλακά, όσο πιο ευγενικά μπορούσα:

‘’Εσύ έχεις αυτή την καφετέρεια, έχεις την ελευθερία σου και μια, έστω και υποτυπώδη, σχέση με τον πατέρα σου. Λυπάμαι, αλλά δεν ξέρεις τι σημαίνει να σε αντιμετωπίζουν σαν τέρας’’

Και, λέγωντας αυτά, βγήκα από την καφετέρεια, δίχως να ρίξω δεύτερη ματιά πίσω μου. Όσο περπατούσα στα σοκάκια, διάβαζα παράλληλα το βιβλίο και τα όσα διάβαζα δεν μου άρεσαν καθόλου. Ούτε κατάλαβα πότε και πως έφτασα στην πλατεία του Αγίου Μάρκου και στο καφέ Φλόριαν. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, θα απέμενα να κοιτάζω με θαυμασμό αυτό το πανάρχαιο και ιστορικής σημασίας καφέ, όμως τώρα το έβλεπα μουντό και ψυχρό, ένα μάτσο ερείπια. Όταν τους βρήκα όλους να κάθονται στα τραπέζια τους, τους χαιρέτησα με θέρμη που δεν ένιωθα και εκείνοι πρέπει να κατάλαβαν πως κάτι μου είχε συμβεί. Η Σόνια, μάλιστα, μου είπε πως ήμουν λες και είχα δει φάντασμα.

Μπορεί και να είχα δει.

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Παρ Ιουν 29, 2012 6:28 pm

Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 954599

ΤΕΛΕΙΑΑΑΑ!!!! Κρίμα που έλειπα και δεν ήμουν εδώ να τα διαβάσω όταν τα ανέβασες (το πρώτο δηλαδή).
Επιτέλους όμως! Μας είχε λείψει πάρα πολύ η ιστορία σου. inlove

Για αυτό που έλεγες σε ένα σχόλιο ότι σκέφτεσαι να τα εκδόσεις, πρέπει να το κάνεις όπωσδηποτε!

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Παρ Ιουν 29, 2012 6:39 pm

Χαίρομαι που σου άρεσαν τα κεφάλαια ΙΙΙ! Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 611715

Το πρώτο ειδικά το ανέβασα για σένα Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 913911

Κρίμα που θα λείψω στο χωριό Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 959103

Θα προσπαθήσω και σήμερα το βράδυ να ανεβάσω άλλο ένα προτού φύγω (αν προλάβω)

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Παρ Ιουν 29, 2012 6:42 pm

Άχου, ευχαριστώ!!! Και θέλω να πάω και Βενετία... Ήταν ό,τι πρέπει Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 13873

Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 986460

Θα γίνω λίγο σπαστική αλλά... 1)να το ανεβάσεις! vampire

και 2)πότε γυρνάς; (ναι, δε μου φτάνει ένα μόνο κεφάλαιο, θέλω κι άλλα!)

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Παρ Ιουν 29, 2012 7:11 pm

Εγώ να δεις πως θέλω Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 13873

Αχ, και μόνο που βλέπω όλα αυτά τα μέρη στο internet, τα κτίρια κλπ. δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ ζηλεύω. Ελπίζω να μπορέσω να πάω κάποια μέρα εκεί ^^ (Να πάμε μαζί Χριστίνα, ξέρεις :P)

Θα προσπαθήσω 0_0 (Mamma mia! :P) Πότε γυρίζω; Δεν ξέρω. Μπορεί 10. Μπορεί και 15. Κάπου εκεί. Εφόσον όμως θα έχω το laptop μαζί μου, σας υπόσχομαι ότι θα κάνω δουλειά και θα επανέλθω με ακόμα περισσότερο κεφάλαια για να σας αποζημιώσω Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 220813

Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 220813

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Παρ Ιουν 29, 2012 7:27 pm

Να πάμε όταν θα έχει το καρναβάλι που είναι πολύ ωραία. Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 13873

^.^ (Και αν θες για οποιοδήποτε ταξίδι, ξέρεις, έτσι... Εγώ είμαι μέσα tongue

)

Εντάξει. Αφού θα μας γράψεις, αυτό αρκεί.

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Παρ Ιουν 29, 2012 8:35 pm

Πωπω με άφησε άφωνη αυτό το κεφάλαιο! tongue

Αυτό είναι που λέμε ο,τι το έχεις βρε παιδί μου!!! tongue

Θέλω και εγώ Βενετία...!!! Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 32070

Αλήθεια ποιο είναι το χωριό σου; (άκυρο) Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 13873

Άντε να το ανεβάσεις! Και να μας φέρεις πιο πολλά κεφάλαια όταν ξαναγυρίσεις... tongue

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Παρ Ιουν 29, 2012 8:52 pm

Χριστίνα: Πάμε, πάμεεε ^^ Λατρεύω το καρναβάλι ^^Είναι και τα γενέθλιά μου κοντά, οπότε καταλαβαίνεις Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 220813

Θα σας γράψω, μην μου ανησυχείτε Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 220813

Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 71070

Μαράκι μου. Όχι να το υπερηφανευτώ, αλλά είναι γεγονός

Σπόιλερ:

Πλάκα κάνω, φυσικά Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 220813

Έλα και εσύ μαζί μας Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 220813

Το χωριό μου είναι στις Σέρρες. Και να στο πω, δεν θα το ξέρεις. Είναι τελείως άσημο, δεν το ξέρει κανείς.

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Παρ Ιουν 29, 2012 9:08 pm

Χαχα έτσι! tongue

Ωραία θα έρθω αλλά να με αφήσετε να χαθώ να μην βρω τον προορισμό μου... tongue

Ωραία ακούγεται.... tongue

Στις Σέρρες! tongue

Ανυπομονούμε για καινούργιοοο!! tongue

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Παρ Ιουν 29, 2012 9:14 pm

Καταλαβαίνω Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 220813

Άσε, έχω δει φωτογραφίες και είναι τόσο ωραία... Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 913911

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Παρ Ιουν 29, 2012 9:15 pm

αχχχ γαματη η συνεχεια τι ωραια ^^

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Παρ Ιουν 29, 2012 9:20 pm

Σπόιλερ:

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Παρ Ιουν 29, 2012 10:33 pm

Τέλειο!!! The best worshippy

!!!

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Πεμ Ιουλ 05, 2012 4:58 pm

Καλές διακοπές και κάνε γρήγορα!!!!! :P Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 13873

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Κυρ Ιουλ 08, 2012 2:10 am

Σας ευχαριστώ τόσο για τα σχόλιά σας, όσο και για την υποστήριξή σας όλον αυτό τον καιρό. Και μην νομίζετε ότι επειδή είμαι διακοπές σας ξέχασα. Βρίσκομαι ήδη στο 20ο (ναι, καλά ακούσατε) κεφάλαιο και συνεχίζω. Μόλις επιστρέψω στην Αθήνα, είναι σίγουρο ότι θα έχετε πολλά, καινούρια κεφάλαια Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 220813

Καλές διακοπές σε όλους και καλό καλοκαίρι Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 220813

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Κυρ Ιουλ 08, 2012 3:09 am

Στο 20ο;;;;;;; Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 954599

Ωραία ανυπομονούμε!

Argy!!! Την αλήθεια λέμε! Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 611715

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Κυρ Ιουλ 08, 2012 3:10 am

Ελπίζω να σας αρέσουν τα νέα κεφάλαια inlove

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Κυρ Ιουλ 08, 2012 3:11 am

Το ρωτάς;;;;; ΣΙΓΟΥΡΑΑΑΑΑ!!!! Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 13873

TOO! :ρ

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Κυρ Ιουλ 08, 2012 3:14 am

Έτσι ακριβώς σας θέλω, ΈΤΟΙΜΕΣ! Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 13873

I love you 3 xD

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Κυρ Ιουλ 08, 2012 5:23 am

Σίγουρα θα μας αρέσουν τα καινούργια κεφάλαια! Πώς θα γινόταν να μη μας αρέσουν; Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 955178

Ανυπομονούμε να τα δούμε!!! Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 986460

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Κυρ Ιουλ 08, 2012 6:51 am

Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 430499

Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 860197

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Τετ Ιουλ 18, 2012 6:14 pm

Δίχως άλλη καθυστέρηση, σας παραδίνω το καινούριο κεφάλαιο Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 13873

Κεφάλαιο 9ο

Μετά το φαγητό με τους εταίρους σε ένα από τα ντόπια εστιατόρια, επέστρεψα σχεδόν αμέσως στο ξενοδοχείο. Χάρηκα που η Κέιλιν έλειπε και δεν με πολυένοιαζε που στο καλό μπορεί να είχε πάει, οπότε δεν μπήκα καν στον κόπο να την πάρω στο κινητό.

Και, επειδή δεν τύχαινε να είμαι νταμπίρ και να τρέφομαι και με φαγητό, κάλεσα την υπηρεσία δωματίου, παραγγέλνωντας ένα φαγητό που δεν επρόκειτο να φάω. Όσο αργούσε, τόσο αυξάνονταν η ανυπομονησία μου και, όταν τελικά αυτός ο, κατά τ’ άλλα, αδιάφορος νεαρός έφτασε έξω από την πόρτα μου, τον τράβηξα από την γραβάτα και τον έσυρα, σχεδόν, μέσα στο δωμάτιό μου. Τον ρώτησα αν ήξερε τίποτα από υπολογιστές και, εφόσον με διαβεβαίωσε ότι ήξερε, τον έβαλα να συνδέσει τον υπολογιστή μου με τα τοπικά δίκτυα και, στην συνέχεια, σαν ‘’ευχαριστώ’’ για τις υπηρεσίες του, του ήπια το αίμα. Εφόσον, χάρη στην υποβολή, τον έπεισα να μην πει τίποτα σε κανέναν, του έδωσα ένα φιλί στα χείλη, ‘’σφραγίζοντας’’ την συμφωνία μας και τον έστειλα πάλι πίσω στην δουλειά του. Εκείνος πήρε τον δίσκο σαν υπνωτισμένος και συνέχισε τον δρόμο του σαν να μην συνέβη τίποτα.

Εφόσον έβαλα την διάφανη νυχτικιά μου, έκατσα μπρούμυτα στο κρεβάτι και άρχισα να διαβάζω το βιβλίο σχετικά με την ιστορία της φυλής μου. Πράγματι, όπως με είχε ενημερώσει ο Ραλφ, η ιστορία των Τσιμισκί ήταν γεμάτη τρόμο, αίμα και πολλή, μαύρη μαγεία. Απόρησα πως στο καλό μπόρεσαν να τους ξεκληρήσουν οι Tremere. Εκείνη την εποχή, συγκεκριμένα, ήταν κάτι σαν ‘’θεοί’’ επί της γης, παρόλα αυτά, ακόμα και εκείνοι υπέκυψαν στους ‘’άρρητους νόμους της φύσης’’ : μετά την ακμή, επέρχεται η φθορά και η παρακμή.

Όσον αφορούσε τα στάδια της Μεταμόρφωσης, δεν μπορούσα ακόμα να γνωρίζω το ‘’στοιχείο’’ στο οποίο ανήκα, ωστόσο, υπήρχαν κάποιες ‘’αρχές’’ στην ‘’Μεταμόρφωση’’ που ήταν ίδιες για όλους. Και αυτό ήταν κάτι που με τρομοκρατούσε πιο πολύ απ’ όλα όσα είχα μάθει μέχρι σήμερα.

Για να ξεφύγει το μυαλό μου από το συγκεκριμένο θέμα, αποφάσισα να μπω στο mail μου, σε περίπτωση που ο Άντριαν ή κάποιος άλλος αποφάσιζε να μου στείλει κάτι σχετικά με την επερχόμενη συνάντηση της εταιρίας, όταν το μάτι μου έπεσε σε ένα μήνυμα από άγνωστο αποστολέα. Στην αρχή, ήμουν έτοιμη να τον διαγράψω, υποψιαζόμενη πως θα ήταν γεμάτο από ιούς, στο Antivirus που είχα, ωστόσο, το μήνυμα φαίνονταν απολύτως ασφαλές. Το άνοιξα και είδα ότι ήταν γραμμένο σε ένα σύστημα παρόμοιο με C++ Επειδή τύχαινε να μάθουμε κάτι αντίστοιχο στην εταιρία, προσπάθησα να κατεβάσω ένα πρόγραμμα αντίστοχο με αυτό των Windows XP ώστε να το αποκωδικοποιήσω.

Τελικά, αποδείχτηκε πιο εύκολο απ’ ότι περίμενα και η μαύρη οθόνη του υπολογιστή σύντομα κατέδειξε ένα κείμενο γραμμένο στα ιταλικά. Προσπάθησα να το διαβάσω και έμεινα με το στόμα ανοιχτό: ήταν σταλμένο προς τον Άντριαν από έναν νονό της νύχτας, ο οποίος τον απειλούσε πως αν δεν ερχόταν στην La Guidecca, θα έβρισκαν το πτώμα του να κάνει απλωτές στα κανάλια της Βενετίας.

Παραβλέποντας την γελοιότητα της τελευταίας φράσης, τα υπόλοιπα με έβαλαν σε σκέψεις. Κάποιος μου είχε στείλει κωδικοποιημένο αυτό το μήνυμα για κάποιο λόγο. Κάποιος που ήθελε να το φροντίσω προσωπικά...

Ένας χτύπος στην πόρτα με έκανε να τιναχτώ από το κρεβάτι μου. Έβαλα το λάπτοπ στην μπρίζα για να μην τελειώσει η μπαταρία και σβήσει και άνοιξα την πόρτα με επιφύλαξη. Ο ίδιος, αδιάφορος νεαρός που μου είχε φέρει το πλουσιοπάροχο αυτό ‘’γεύμα’’ στέκονταν στο κατώφλι, κρατώντας μια μαύρη τουαλέτα με πούπουλα τυλιγμένη σε ζελατίνα, μια δαντελωτή μάσκα με ένα κόκκινο φτερό στην μέση και ένα σημείωμα. Φαινόταν ότι είχε υποβληθεί να το κάνει αυτό από κάποιον βρικόλακα. Εγώ πήρα στα χέρια μου τα ‘’δώρα’’ του και τον ευχαρίστησα. Αφού άφησα την τουαλέτα και την μάσκα πάνω στο κρεβάτι, άνοιξα το σημείωμα και το διάβασα. Στο εν λόγω σημείωμα εμπεριέχονταν οδηγίες για το που έπρεπε να πάω, καθώς και την φράση-κατακλείδα που κατέδειχνε την ακριβή ώρα που έπρεπε να βρίσκομαι εκεί, σημειώνοντας σκοπτικά: ‘’Μην αργήσεις’’

Αφήνοντας στην άκρη του μυαλού μου το ‘’μυστήριο’’ της υπόθεσης, το οποίο ήθελα να το εξετάσω αργότερα ώστε να μην βγάλω βιαστικά συμπεράσματα και, παρ’ ότι είχα άπειρο χρόνο στην διάθεσή μου, άρχισα να ντύνομαι και να βάφομαι. Έβαλα μια ανοιχτόχρωμη βάση στο πρόσωπό μου για να καλύψω την σταρένια επιδερμίδα μου, κατακόκκινο κραγιόν, μαύρη σκιά και μάσκαρα και μια μαύρη, κοντόμαλλη περούκα με φράτζα. Όταν έβαλα την τουαλέτα μου και την μάσκα, έμοιαζα με πριγκίπισσα του 18ου αιώνα (σε μια ‘’γότθικη εκδοσή’’ της, τουλάχιστον)

Μόλις βγήκα από το ξενοδοχείο, ήταν ήδη περασμένη η ώρα και, αυτή την φορά, δεν ένιωθα εκτός τόπου και χρόνου, όπως ένιωθα το μεσημέρι, μιας και όλοι ήταν μασκαρεμένοι, ντυμένοι με το δικό τους, προσωπικό στιλ και σχεδόν όλοι, φορώντας μια βενετσιάνικη μάσκα παρόμοια με την δική μου. Καθώς περιπλανιόμουνα στην Salizada San Chianciano, με το ασημένιο φως του φεγγαριού να δίνει μια απόκοσμη λάμψη τόσο στα κτίρια όσο και τους ανθρώπους, αισθανόμουν λες και έπεφτα, όλο και πιο γρήγορα, μέσα σε μια παγίδα, λες και είχα μπλέξει στους ιστούς κάποιας φονικής αράχνης.

Ήταν καιρός, λοιπόν, να επισκεφτώ αυτή την αράχνη.

Και να την στείλω στον αγύριστο.

Όταν έφτασα στην Salizada Pio X και κοντά στο ξενοδοχείο Rialto, φροντίζοντας, επιμελώς, να φτάσω στην ώρα μου, όπως ακριβώς υπέδειξε το σημείωμα, είδα πως ο δρόμος ήταν προσβάσιμος μόνο για τις γόνδολες. Σκέφτηκα μήπως είχα κάνει κάποιο λάθος, μήπως δεν είχα διαβάσει καλά το σημείωμα. Και τότε, είδα έναν γονδολιέρη να κάνει κουπί. Φορούσε μια κάπα που μου θύμιζε κάτι. Δεν μου πήρε πολύ ώρα για να καταλάβω τι μου θύμιζε.

Ήταν ο τύπος που είχα συναντήσει στην όπερα.

Όσο η γόνδολα ήταν εν κινήσει, μου έκανε νόημα να πηδήξω. Σκέφτηκα πως ήταν τρελός, πως μπορεί να μου έκανε πλάκα, ωστόσο φαινόταν πολύ σοβαρός και η γόνδολα δεν σταμάτησε λεπτό να κινείται, ούτε επιβράδυνε ώστε να μπορέσω να πηδήξω. Αν δεν το έκανα τώρα, θα έχανα κάθε ευκαιρία που είχα για να μάθω περί τίνος επρόκειτο. Παρόλο που φορούσα τακούνια και ολόκληρη τουαλέτα, έκανα μια προσπάθεια και ευχήθηκα να μην πέσω μες στο νερό. Ευτυχώς για εμένα, βρέθηκα μέσα στην γόνδολα, με την βάρκα να τραντάζεται κάτω από τα πόδια μου σε τέτοιο βαθμό που κόντεψα να πέσω.

‘’Ωραίος τρόπος!’’ έκανα γεμάτη εκνευρισμό, τινάζοντας παράλληλα την σκόνη από τα μανίνια μου. Πόσο βρώμικη μπορούσε να είναι, τέλος πάντων, μια γόνδολα; ‘’Πρώτα μου στέλνεις μήνυμα ‘’Έλα να με βρεις στο τάδε μέρος και μην αργήσεις’’ και μετά δεν σταματάς την γόνδολα για να ανέβω. Περίμενες, μήπως, την ξαδέρφη του Σπάιντερμαν;’’ Πρόσεξα ότι φορούσε μια μάσκα με μια τεράστια μύτη, οπότε και πάλι δεν μπορούσα να διακρίνω κανένα χαρακτηριστικό του προσώπου του.

‘’Εδώ είσαι μια από τους Τσιμισκί και δυσκολεύεσαι να ανέβεις σε μια γόνδολα. Η ζωή είναι γεμάτη παράδοξα’’ Αδιαφορώντας για την ψαρίλα, την σκόνη και την βρωμιά, έκατσα πάνω στο σκληρό ξύλο.

‘’Παράξενο που το λες εσύ αυτό’’ είπα, τάχα αδιάφορα, κοιτάζοντας ευθεία μπροστά μου ‘’Στέλνεις αποκρυφικιστικά μηνύματα, μιλάς με γρίφους, ξέρεις πολλά για μένα, περισσότερα απ’ όσο θα ήθελα. Αλλά ξέχασα: αυτός είναι ο δικός σου τρόπος, σωστά;’’

‘’Οι δικοί μου τρόποι είναι πιο ξεκάθαρροι από τους δικούς σου’’ Θα ορκιζόμουνα πως πίσω από την μάσκα του χαμογελούσε χαιρέκακα.

‘’Αν αυτό το λες εσύ ‘’ξεκάθαρρο’’ ή ‘’φανερό,’’ τότε φίλε, λυπάμαι που το μαθαίνεις από μένα, αλλά είσαι λοξός’’ Έκανε κουπί για λίγη ώρα και δεν μίλησε. Όταν το έκανε, τα λόγια του ήχησαν σαν κύβδηλες καμπάνες.

‘’Αν εγώ είμαι λοξός, εσύ είσαι η ερωμένη του διαβόλου’’

‘’Πωπωωω’’ έκανα επιδεικτικά εγώ ‘’Τώρα με πλήγωσες. Φίλε μου καλέ, καλέ μου φίλε’’

‘’Δεν-είμαστε-φίλοι!’’ σύριξε εκείνος μέσα από τα δόντια του. Χάρηκα που τον είχα εκνευρίσει και σκόπευα να τον εκνευρίσω κι άλλο.

‘’Για που το βάλαμε, amigo? Σε κανένα ξωτικό νησί, όπου θα κάνουμε τρελίτσες ελεύθερα τα δυο μας;’’ Θα ορκιζόμουν πως αυτό το χαμόγελο είχε επανέλθει στα χείλη του.

‘’Δεν έχεις ιδέα’’ είπε και συνέχισε να κάνει κουπί. Επικράτησε σιωπή για λίγο, μια σιωπή που πήρα την απόφαση να σπάσω:

‘’Πως νιώθεις να είσαι το σκυλάκι του κάθε ανόητου βρικόλακα που μπορεί να εξουσιάζει την ζωή σου, αναγκάζοντάς σε να τραβάς κουπί ‘’εν τω μέσω της νυκτός;’’ ‘’ Το ξέρω ότι θα έπρεπε να φοβάμαι, να τρέμω για το τι μπορεί να μου συμβεί, παρόλα αυτά, δεν ένιωθα καθόλου φόβο. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν κακό ή καλό. Οι επόμενες κουβέντες του δεν μου άρεσαν καθόλου.

‘’Εσύ πως νιώθεις που σε λίγο καιρό θα είσαι τέτοιο τέρας που θα πρέπει να κρυφτείς σε κανένα λαγούμι, ώστε να μην σε βλέπει άνθρωπος;’’

‘’Η μοίρα είναι σκύλα. Μια ρόδα που γυρίζει. Δεν προδιαγράφει κανένας την πορεία της. Εσύ την καθορίζεις’’

‘’Βαθυστόχαστο. Θα ήθελα να το δω αυτό στην πράξη σε λίγο καιρό από τώρα’’ Η ειρωνεία του δεν ήταν κάτι που μπορούσα να ανεχτώ.

‘’Εγώ, τουλάχιστον, έχω δύναμη στα χέρια μου. Δεν έχω κανέναν να με έχει με το καρότο ή το μαστίγιο. Είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει’’
Περίμενα έναν καταιγισμό σχολίων μετά από αυτό, ωστόσο εκείνος παρέμεινε σιωπηλός, συνεχίζοντας καρτερικά να τραβάει κουπί. Όταν φτάσαμε τελικά στον προορισμό, έμεινα έκπληκτη.

Sestiere Guidecca.

Στον δρόμο που θα με οδηγούσε στον προορισμό μου, την La Guidecca. Πήγα να ζητήσω εξηγήσεις για όλα αυτά, με το που γύρισα την πλάτη μου, όμως, είχε εξαφανιστεί, σφυρίζοντας έναν παράξενο, εύθυμο σκοπό που με έκανε να ανατριχιάσω. Περπάτησα κατά μήκος του δρόμου και δεν πέρασε πολύ ώρα, όταν βρέθηκα μπροστά από ένα τετραγωνισμένο συγκρότημα κτιρίων. Η πόρτα ήταν ήδη ανοιχτή και δεν πίστευα στα μάτια μου όταν είδα ποιος με περίμενε, καμαρωτός-καμαρωτός μάλιστα, στην πόρτα.

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Τετ Ιουλ 18, 2012 6:33 pm

καταπληκτικο

no comments

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Τετ Ιουλ 18, 2012 9:05 pm

ο Ντρακό;;;;; Ο Άντριαν;;;; Μίλααααα ποιοςςς!!! tongue

Dark Queen Rises-Book 3 - Σελίδα 10 48542

Ωραία η συνέχεια ανυπομονώώώώ!!!! για το επόμενο κεφάλαιο και σε παρακαλώ κάνε γρήγορααα!! tongue

Θέμα: Απ: Dark Queen Rises-Book 3 Πεμ Ιουλ 19, 2012 4:44 am

Μαρία, μην με δείρεις >.< Ορίστε, να το επόμενο κεφάλαιο ^^
(Είναι επειδή είναι έτοιμο, αλλιώς θα σας έλεγα εγώ. Γκουχ γκουχ :P)

Κεφάλαιο 10ο

‘’Τι κάνεις εσύ εδώ;’’ Όση ώρα κοιτούσα μέσα στα παγωμένα, γαλάζια του μάτια, δεν μπορούσα να βρω μια εξήγηση (λογική εξήγηση, τουλάχιστον) Ο ανοικείος τρόπος που με κοίταζε ήταν σαν πιστοποίηση όλων αυτών των ‘’παράδοξων’’ στα οποία αναφερόταν νωρίτερα ο μυστηριώδης γνωστός-άγνωστος βαρκάρης .

‘’Που θες να ξέρω;’’ έκανε ο Άαρον, κουνώντας αδιάφορα τους ώμους του ‘’Εγώ απλώς έλαβα ένα μήνυμα από έναν μαφιόζο, το οποίο απειλούσε τον Άντριαν πως αν δεν ερχόταν στην γιορτή, θα έβρισκαν το πτώμα του να κάνει απλωτές μες τα κανάλια της Βενετίας’’ Πολύ φοβόμουν ότι ο Άντριαν ήταν ο τελευταίος που έλαβε το εν λόγω μήνυμα. Ο παραλήπτης σίγουρα ήταν σαν να δηλώνει το προφανές, μια αφορμή ίσως...

Εκείνη την στιγμή, μια διαπίστωση σχηματίστηκε στο μυαλό μου, γρήγορα σαν αστραπή.

Το μόνο πτώμα που θα έπλεε στα κανάλια της Βενετίας ήταν το δικό μου.

Τώρα ο Άαρον κουνούσε τις παλάμες του μπροστά στην μούρη μου.

‘’Ε, τι έπαθες; Όλα καλά;’’

‘’Ναι, ναι, μια χαρά’’ απάντησα ψεύτικα, σχεδόν μηχανικά εγώ ‘’Σταμάτα να με μουτζώνεις’’ Του έριξα μια ματιά από πάνω μέχρι κάτω. Το κουστούμι του παραήταν επίσημο και...μαύρο, αν και φορούσε μια κόκκινη γραβάτα για να ‘’σπάει’’ λίγο η μαυρίλα.

‘’Ωραίο συνολάκι. Από τον παππού σου το δανείστηκες;’’

‘’Τι θα κάνουμε τώρα;’’ είπε, τρίβωντας τα χέρια του ανά μεταξύ τους, αποφεύγωντας την αντιπαράθεση μαζί μου. Ήμουν βέβαιη πως είχε ιδρώσει. Έβαζα στοίχημα γι’αυτό.

‘’Τι θες να κάνουμε; Θα μπούμε μέσα και θα δούμε τι μας θέλει ο αποστολέας’’ Πήγα να μπω μέσα, αλλά με σταμάτησε. Οι μπράβοι στην πόρτα με κοίταζαν περίεργα.

‘’Το κάνεις να ακούγεται τόσο απλό! Εσύ τώρα το παίζεις ατρόμητη, έτσι; ‘’Πάμε να του μιλήσουμε!’’ Κι αν έχει όπλο;’’

‘’Ανάθεμα και αν ξέρω άνθρωπο στην Ιταλία που να είναι μπλεγμένος με την Μαφία και να μην έχει όπλο. Και από ποια χώρα μας ήρθες εσύ, τέλος πάντων; Από την Χώρα του Ποτέ;’’ Τον είδα να κοιτάζει έντρομος τους μπράβους και να τους χαμογελά μηχανικά. Δεν τον είχα ξαναδεί τόσο ταραγμένο στα τόσα χρόνια αυτής της άτυχης γνωριμίας ανά μεταξύ μας.

‘’Θα μιλήσεις λίγο πιο σιγά;’’ έκανε εκείνος ψιθυριστά ‘’Θες να σκοτωθούμε;’’

‘’Δεν ξέρω για μένα, αλλά εσένα μια βόλτα στον Άδη μπορεί και να σου χρειάζεται. Θα σε αναζωογονήσει’’ Λάτρευα να βλέπω την έντρομη έκφραση του καρφιτσωμένη στο πρόσωπό του. Πέρασα τους μπράβους με άνεση και είπα:

‘’Επ, φίλτατοι, έχουμε τίποτα να πιούμε;’’

Περίμενα να δω τα πάντα πίσω απ’ αυτή την κλειστή πόρτα. Το υπαίθριο πάρτι στον κήπο δεν θα μπορούσε να είναι ένα από αυτά.

Στον κήπο υπήρχαν φυτεμένα λογιών λογιών μεσογειακά φυτά και λουλούδια, παρόλα αυτά, τα μόνα που είχαν ανθίσει, λόγω του καιρού, ήταν οι μυγδαλιές, οι οποίες έδιναν μια ευχάριστη νότα στον χώρο. Υπήρχαν διασκορπισμένα παντού ελληνορωμαϊκά αντίγραφα αγαλμάτων, καθώς και ένας γεμάτος μπουφές στην μια άκρη του κήπου γεμάτος ιταλικές σπεσιαλιτέ. Άνθρωποι τριγύρω μας χορεύανε, σε έναν ρυθμό και μια μουσική ευχάριστη και γρήγορη. Οι σερβιτόροι, από την άλλη, τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες, ήταν ντυμένοι σαν να είχαν ξεπηδήσει από μια τράπουλα, μια ιδέα η οποία μου φάνηκε ιδιαίτερα πρωτότυπη.

Ο Άαρον, όπως και εγώ, είχαμε μείνει έκπληκτοι, αντικρίζοντας όλα αυτά.

‘’Τι σημαίνουν όλα αυτά;’’ έκανε εκείνος, μη μπορώντας να κρύψει το σάστισμά του.

‘’Δεν έχω ιδέα’’ παραδέχτηκα εγώ. Ένας σερβιτόρος πέρασε από μπροστά μας με ένα δίσκο γεμάτο ποτήρια με σαμπάνια. Πήρα δυο και το ένα το κατέβασα σχεδόν μονορούφι, σκουπίζοντας τα χείλη μου με τον δείκτη και τον μέσο. Έτεινα το ποτήρι προς τον Άαρον ‘’Πιες. Θα σου κάνει καλό’’ Τον είδα να στραβομουτσουνιάζει.

‘’Το να μεθύσω αυτή την στιγμή δεν είναι και η καλύτερη κίνηση που θα μπορούσα να κάνω’’

‘’Όπως θέλεις’’ έκανα αδιάφορα εγώ και ήπια και την άλλη σαμπάνια εξίσου γρήγορα. Εφόσον απέμεινε να με κοιτάζει για μερικές, ατελείωτες στιγμές. Τον άκουσα να λέει, σε έναν τέλεια εκφωνημένο λόγο:

‘’Καταλαβαίνω για ποιον λόγο μπορεί να έστειλαν σε εμένα το εν λόγω μήνυμα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι ώφελος μπορεί να είχαν από την δική σου παρουσία εδώ’’ Προσπάθησα να μην γελάσω μες στα μούτρα του για την κοντόφθαλμη διαπίστωσή του. Αντ’ αυτού είπα:

‘’Ήθελαν να δοκιμάσουν την υπομονή σου’’ Μου φάνηκε πως, για ένα ελάχιστο κλάσμα του δευτερολέπτου, τον είδα να χαμογελάει, αυτή η εντύπωση του χαμόγελου, ωστόσο, έφυγε προτού καν δημιουργηθεί.

‘’Εγώ, τουλάχιστον, διαχειρίζομαι τα οικονομικά της εταιρίας. Δεν ζωγραφίζω ντουβάρια σε έναν καμβά όλη μέρα’’ ‘’Ντουβάρι’’ να πεις το κεφάλι σου, πήγα να του πω, αλλά συγκρατήθηκα, επιλέγωντας μια πιο διπλωματική απάντηση.

‘’Και εμείς μετράμε, ξέρεις, για να φτιάξουμε την κάτοψη ενός κτιρίου. Αν δεν ήταν έτσι, όλα τα κτίρια του κόσμου θα ήταν στραβά και ετοιμόρροπα, αν δεν κάναμε καλά την δουλειά μας’’ Με κοίταξε λες και δεν τον ενδιέφερε καθόλου αυτό που του έλεγα.

‘’Τώρα μας έπεισες’’ Μου ήρθε να του σπάσω το κεφάλι, όταν βρέθηκε ανάμεσά μας μια γυναίκα με καλοφτιαγμένες, ξανθές μπούκλες.

‘’Ακολουθήστε με, παρακαλώ’’ Όταν πήγε να την ακολουθήσει και ο Άαρον, εκείνη τον σταμάτησε και είπε, με αυστηρότητα στην φωνή της παραπάνω απ’ ό, τι χρειαζόταν ‘’Όχι εσύ, η κυρία’’ Δεν μπόρεσα να κρύψω την ικανοποίηση που μου δημιούργησε η χαμένη έκφραση του Άαρον και ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου, καθώς τον χαιρετούσα χαρωπά μέσα από το πλήθος.

Καθώς ο κόσμος χόρευε ανενόχλητος, υπήρχαν και κάποιοι που απλώς παρατηρούσαν τα όλα όσα συνέβαιναν, όντας σοβαροί και μετρημένοι σαν τον θάνατο. Τουλάχιστον, αυτή η εικόνα σχηματίστηκε στο νου μου καθώς στεκόμουν μπροστά από ένα τσούρμο μπράβους. Στην μέση αυτών, βρίσκονταν ένας μεσήλικος άντρας, λιγάκι παχουλός, χωρίς ίχνος άσπρης τρίχας στην κεφαλή. Φαινόταν, όχι, ήταν βρικόλακας και μάλιστα ισχυρός. Από αυτούς που δεν ήθελες με τίποτα να μπλέξεις.

Έκανε σχεδόν στην άκρη τους μπράβους του και, με ένα ακόμα βήμα μπροστά και είπε, με ψεύτικη ευγένεια:

‘’Μόλις με ενημέρωσαν ότι έφτασες στο σπίτι μου. Καλώς όρισες. Ελπίζω να απολαμβάνεις το πάρτι μου’’

‘’Όλα είναι...εξαιτετικά. Σ’ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση’’ είπα εγώ, με σφιγμένα δόντια. Τον είδα να γελάει, ένα τρανταχτό γέλιο που έβγαινε μέσα από την καρδιά του.

‘’Παρακαλώ, συγχώρεσε την απερισκεψία μου, μα δεν συστήθηκα: είμαι ο Μάσσιμο. Ο επικεφαλής της οικογενείας των Τζιοβάνι’’ Μέσα μου ήδη ηχούσαν τα καμπανάκια του κινδύνου. Και αν είχε μάθει για την συνάντησή μου με τον μπάσταρδο γιο του; Για το ότι είχα στα χέρια μου το βιβλίο με ολόκληρη την ιστορία των βαμπίρ; Και αν όλα αυτά ήταν πράγματα που δεν έπρεπε ποτέ να μάθω; Θα χρησιμοποιούσε τις απειλές του εναντίον μου;

‘’Χαίρομαι που έχω την ευκαιρία να σας γνωρίσω από κοντά. Έχω ακούσει κάποια πράγματα για εσάς και την οικογένειά σας’’ ‘’Και δεν ήταν ιδιαίτερα κολακευτικά’’ σκέφτηκα από μέσα μου. Αν ο Μάσσιμο ήξερε, φρόντιζε να μην το δείχνει.
‘’Πάμε για μια βόλτα;’’ είπε, δείχνοντας τον κήπο με μια πλατιά χειρονομία. Πήγε να κάνει ένα βήμα, με τους μπράβους του επί ποδός.

‘’Δεν γίνεται αυτή την βόλτα να την κάνουμε...μόνοι μας;’’ Είπα, δείχνοντας παράλληλα τους μπράβους.

Προέκυψε μια παρατεταμένη σιωπή ανά μεταξύ τους, σαν μια μορφή αλληλοκατανόησης, μέχρις ότου ο Μάσσιμο ένευσε θετικά και πέρασε το χέρι του στον ώμο μου. Μια ανατριχίλα ένιωθα να διαπερνά το κορμί μου καθώς περπατούσαμε κατά μήκος του κήπου, ο οποίος ήταν γεμάτος ανθρώπους που χόρευαν αμέριμνοι κάτω από τους ήχους της μουσικής και των άγρυπνων βλεμμάτων των αγαλμάτων. Κάποια στιγμή, δεν άντεξα την σιωπή και μίλησα πρώτη:
‘’Κοιτάξτε, μπορούμε να αφήσουμε στην άκρη τις τυπικότητες: αν θέλετε κάτι από εμένα, δεν έχετε παρά να το πείτε. Δεν μπορώ όλα αυτά τα παιχνιδάκια με τους μπράβους, τους βαρκάρηδες και τα μυστήρια’’ Αυτό τον έκανε να γελάσει, όχι όμως το ίδιο εγκάρδια με την προηγούμενη φορά. Απότομα, τα μάτια του σοβάρεψαν και η λαβή του στο χέρι μου έγινε πιο σφιχτή:

‘’Δεν θέλω να σας αναστατώσω. Μονάχα να σας προειδοποιήσω’’ Η στάση του και ο τρόπος που μιλούσε με έκαναν να θέλω να τρέξω μίλια μακριά για να γλιτώσω, μα η λαβή του μου έδειχνε ότι δεν είχα να πάω πουθενά ‘’Γνώριζα για τις παράνομες δραστηριότητες της εταιρίας σας και σκέφτηκα πως μια προειδοποίηση για συμμόρφωση στον εργοδότη σας θα του έκανε καλό’’ Έπιασε το πηγούνι του, παίρνωντας μια σκεπτική έκφραση ‘’Μετά από αυτό, πληροφορήθηκα πως επισκεφτήκατε τον γιο μου και μάθατε πληροφορίες σχετικά με την κοινωνία μας. Και αναρωτήθηκα: ποιο το ώφελος για μια θνητή να μάθει την ιστορία μας;’’ Τα μάτια του ήταν σαν δυο σκούρες κόγχες. Πλέον είχα την εντύπωση πως θα μου έκοβε το χέρι ‘’Μόνο που δεν είστε θνητή, έτσι; Αλλά ούτε και μια απλή βρικόλακας ‘’του συρμού’’ Και αυτό από μόνο του είναι επικίνδυνο’’
Δεν ήξερα τι να πω για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Μπορεί να μην γνώριζε πολλά, ωστόσο γνώριζε αρκετά για να αρχίζει να υποψιάζεται. Και πάνω που σκεφτόμουν χίλιους και έναν τρόπους για να τα μπαλώσω, τον άκουσα να λέει:

‘’Είμαι πρόθυμος να κάνω μια υποχώρηση, μια...ανταλλαγή, αν θες να το πούμε κι έτσι’’ Το βλέμμα του έπεσε πάνω σε ένα ζευγάρι που έκανε μια κατακόρυφη, ριψοκίνδυνη φιγούρα προτού συνεχίσει ‘’Είμαι πρόθυμος να παραβλέψω τις παράνομες, επενδυτικές ενέργειες του αφεντικού σου εδώ, στην Ιταλία αν μου υποσχεθείς ότι δεν θα κινδυνεύσει η υπόληψη της οικογενειάς μου εξαιτίας σου’’

‘’Θες να πεις ότι είσαι πρόθυμος να διαγράψεις το χρέος του αφεντικού μου μόνο και μόνο για να μην προκαλέσω προβλήματα στην οικογένειά σου;’’ Εκείνος κοίταξε το ρολόι του για κάποιο λόγο και αναστέναξε.

‘’Μπορεί εμείς οι Τζιοβάνοι να έχουμε εμμονή με τα χρήματα, όμως δεν τα βάζουμε πάνω από την υπόληψη της οικογένειάς μας’’

‘’Και το ‘’πτώμα που θα κάνει βουτιές στα κανάλια της Βενετίας;’’ ‘’ Ένα χαμόγελο φάνηκε στα χείλη του.

‘’Μπορεί ο συνάδελφος μου να...υπερέβαλε λίγο πάνω στον ενθουσιασμό του’’ Αυτό με έκανε να ανατριχιάσω ‘’Καταλάβετέ με όμως και εσείς: δεν είναι δική μου απόφαση. Εγώ μόνο εντολές εκτελώ’’

Αυτό κατέρριπτε όλα τα συμπεράσματα που είχα εξάγει: αν ο μυστηριώδης βαρκάρης και οι Τζιοβάνοι εκτελούσαν εντολές, τότε ποιος βρίσκονταν πίσω απ’όλα αυτά; Οι προφανείς απαντήσεις ήταν πολλές, αλλά καμία δεν φαινόταν να αγγίζει την αλήθεια. Ήμουν έτοιμη να ρωτήσω τον Μάσσιμο ποιος βρίσκονταν πίσω απ’ όλα αυτά, όταν εκείνος με άφησε μπροστά στον πάγκο και με αποχαιρέτησε με ένα χειροφίλημα (και ένα τσούρμο μπράβους στο κατώπι του) Μέχρι εκεί, λοιπόν, έφταναν τα όρια της ιδιωτικότητας του Μάσσιμο Τζιοβάνι.

Μόλις εξαφανίστηκαν όλοι αυτοί από το οπτικό μου πεδίο, εμφανίστηκε ο Άαρον, ο οποίος είχε ανακτήσει πλήρως την αυτοκυριαρχία του.

‘’Τι ήθελε να σου πει ο Τζιοβάνι; Μήπως να του κάτσεις, ώστε να καθαρίσει το όνομα της εταιρίας μας;’’

‘’Περίπου’’ Είδα με την άκρη του ματιού μου μια σερβιτόρα με ένα δίσκο γεμάτο μαργαρίτες. Προτού προλάβει να πει το οτιδήποτε, άρπαξα τον δίσκο και τον ακούμπησα πάνω στον μπουφέ. Παρόλο ότι παραήταν αλμυρή για τα γούστα μου, το αλκοόλ αυτή την στιγμή ήταν καλοδεχούμενο.

‘’Πολύ πίνεις’’ τόνισε το προφανές ο Άαρον, κοιτάζοντας με εν μέρη με αποστροφή και εν μέρη με θαυμασμό.

‘’Α, ξέχασα ότι είναι απαραίτητη η γονική συναίνεση’’ Προσπάθησε να μου πάρει το ποτήρι από το χέρι, αλλά δεν πρόλαβε γιατί ήδη κατέβαινε το υγρό με φόρα προς το στομάχι μου. Τον άρπαξα από το χέρι και είπα με κέφι: ‘’Έλα, ας χορέψουμε’’

‘’Πας καλά, παιδάκι μου;’’ Πήγε να αποτραβήξει το χέρι του, αλλά δεν τον άφηνα ‘’Εδώ παρολίγο να μείνουμε στον τόπο και εσύ θες να χορέψουμε;’’ Κρατήθηκα πολύ για να μην πετάξω κανένα ειρωνικό σχόλιο και τα κατάφερα...σχεδόν.

‘’Πρώτον, αν κάποιος διακινδύνευσε την ακεραιότητα του εδώ πέρα, ήμουν εγώ. Και κατά δεύτερον...’’ είπα, κολλώντας το σώμα μου πάνω στο δικό του ‘’Εφόσον δεν μας πέταξαν με τις κλωτσιές από ‘ δω μέσα, ας το διασκεδάσουμε και λίγο.

Ο Άαρον συνέχισε να κάνει σαν μικρό, σπαστικό παιδί, αλλά δεν με ένοιαζε. Κινήθηκα προς το κέντρο του κήπου, σχεδόν σέρνοντας τον μαζί μου, νιώθωντας τους ρυθμούς του μάμπο και της σάλσα στο πετσί μου. Άρχισα να κινούμαι φυσικά στον ρυθμό και τα βήματα, λες και ήξερα από πάντα λάτιν χορούς, κάτι που με παραξένεψε. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι και ο Άαρον, παρά την γενική ‘’παγωμάρα’’ του, ήταν εξαιρετικός χορευτής και άρχισε να χαλαρώνει, όχι αρκετά για να θεωρηθεί ‘’κουλ και άνετος τύπος,’’ αλλά τουλάχιστον να μην βρίσκεται στο απόλυτο μηδέν της κλίμακας Κέλβιν.

Κάποια στιγμή, έκανα ένα διάλλειμα και κινήθηκα προς το μπουφέ για να πάρω ένα πιτσάκι για να φάω. Άρπαξα ένα σφηνάκι από έναν δίσκο και το κατέβασα μονορούφι, τσιμπολογώντας παράλληλα λαίμαργα από το μπουφέ, όταν ένιωσα έναν τύπο που στεκόταν δίπλα από ένα άγαλμα του Ποσειδώνα να με κοιτάζει έντονα. Ήταν ντυμένος Ζορό και δεν μπορούσα να δω καλά τα χαρακτηριστικά του μες στην νύχτα, ωστόσο ήμουν σίγουρη. Με κοίταζε με έναν τρόπο λες...

Λες και έβλεπε φάντασμα.

Άφησα το σφηνάκι μου στον μπουφέ και κινήθηκα (τάχα τυχαία) ανάμεσα στο πλήθος. Ο άγνωστος κινούνταν προς την κατεύθυνση όπου κινούμουν και εγώ. Προσπέρασα τον Άαρον, ο οποίος μιλούσε με την ξανθιά με τις μπούκλες που είχαμε δει νωρίτερα και μου έριξε ένα παραξενεμένο βλέμμα, αλλά εγώ δεν έδωσα σημασία και συνέχισα να βηματίζω γρήγορα. Το πλήθος λιγόστεψε, το ίδιο και οι σερβιτόροι. Βρισκόμουν στο πίσω μέρος του σπιτιού.

Ήμασταν πλέον οι δυο μας.

Εκείνος πήγε να με πλησιάσει, αλλά εγώ απομακρύνθηκα.

‘’Εντάξει, το κατάλαβα. Δεν θα φέρω μπελάδες στην οικογένειά σας, αυτό το ξεκαθάρισα. Δεν είναι ανάγκη όμως να με κυνηγάτε συνέχεια από πίσω σαν τα σκυλάκια’’ Τώρα που τον έβλεπα καλά κάτω από το λιγοστό φως που υπήρχε στον κήπο, δεν μου έμοιαζε για μπράβος. Ο τύπος, μάλιστα, φαινόταν σαστισμένος, όπως φάνηκε και από τα λεγόμενά του.

‘’Λούνα; Εσύ είσαι;’’ Του έριξα μια ματιά από πάνω μέχρι κάτω.

‘’Σε ξέρω;’’ Εκείνος με πλησίασε και με αγκάλιασε, φωνάζοντας:

‘’Λούνα! Είσαι καλά; Έψαξα γη και ουρανό για να σε βρω!’’ Αποτραβήχτηκα από την αγκαλιά του.

‘’Ε, σιγά, κύριος. Για ποια με πέρασες; Εντάξει, μπορεί τώρα τελευταία να μην ήμουν ιδιαίτερα εγκρατής, αλλά δεν θυμάμαι να έτρεχα και να αγκάλιαζα αγνώστους στα καλά καθούμενα’’ Μου έριξε μια ματιά σαν να μην πίστευε στ’ αυτιά του.

‘’Περίμενε...Θες να πεις ότι...δεν με θυμάσαι;’’

‘’Προφανώς και...όχι’’ είπα, τονίζοντας μια προς μια τις λέξεις μου ‘’Εσύ δεν μου είπες: ποιος είσαι;’’ Αυτό τον έκανε να παγώσει κάπως. Οι επόμενες λέξεις του βγήκαν με θυμό, αγανάκτηση σχεδόν:

‘’Καλά να μην θυμάσαι κάποια μικροπράγματα, αλλά να κάνεις πως δεν θυμάσαι εμάς...πως δεν θυμάσαι εμένα...’’ Τον διέκοψα με ένα νεύμα του χεριού μου.

‘’Άκου να σου πω, φίλε: δεν ξέρω τι καπνό φουμάρεις, αλλά να τον κόψεις. Κάνεις σαν ζηλιάρης γκόμενος. Και, εν πάση περιπτώσει, αν έγινε κάτι μεταξύ μας και δεν το θυμάμαι πάει να πει πως δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο’’ Αυτό έκανε τα μάτια του να σκοτεινιάζουν.

‘’Βέβαια. Εμένα δυσκολεύεσαι να με πιστέψεις και πιστεύεις τον Τζιοβάνι. Το ξέρεις, ωστόσο, πως πρόσταξε τους μπράβους του να μην βγεις από ‘δω πέρα ζωντανή ούτε εσύ, ούτε και ο ‘’φιλαράκος’’ σου; ‘’ Αυτό με έπιασε εξ’ απίνης για μια στιγμή, την επόμενη, ωστόσο, με γέμισε με οργή:

‘’Τι έκανε λέει; Ώστε αυτό σχεδιάζει ο Τζιοβάνι; Τώρα θα του δείξω εγώ’’ Και, χωρίς δεύτερη κουβέντα, βγήκα από εκείνη την μεριά του κήπου, αισθανόμενη συνεχώς την παρουσία του αγνώστου από πίσω μου. Πρόσεξα πως, πάνω στον μπουφέ, κάποιος είχε αφήσει ένα κουζινομάχαιρο. Το έβαλα κρυφά κάτω από τις φούστες μου και το πήρα απόφαση.

Είχα να κάνω μια κουβέντα με τον Τζιοβάνι.

Και, αυτή την φορά, η κουβέντα θα γινόταν με τους δικούς μου όρους.

» Vampirisious-Book 1
» ~Dark Princess.~
» "Ο Καθρέπτης"- Dark Knight
» Black Forest Witch-Book 2
» Απονομή Δικαιοσύνης [by Dark Shade]