Dark Queen Rises-Book 3

Αυτό έλειπε, να μην συμφωνήσεις Εεε, θέλω να πω, αν ήθελες να διαφωνήσεις, είχες κάθε δικαίωμα να το κάνεις...
(λέμε τώρα xD)

Ave vitae, Μάνια μου. Ave Vitae :P *mournful music*

Βασικα αν και τα τραβαει ο οργανισμος αυτα....(ξερεις γιατι στο λεω) διαφωνω στο να την καλεσω εγω

Και εγώ διαφωνώ στο να την καλέσω...εγώ (έχουμε, βλέπεις και ένα στοιχειώδες αίσθημα αυτοσυντήρησης xD)

λοιπον στο θεμα της ιστοριας παλι......ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΥΩΩΩΩΩΩΩΩΩ.....!!!!

Χαίρομαι Το επόμενο κεφάλαιο θα έρθει πιο γρήγορα απ' ό, τι το περιμένετε

αντεεε παθαινουμε (εγω μαλλον) για την συνεχεια

Δεν είσαι η μόνη! Είμαι και εγώ αλλά νομίζω ότι ξέρω γιατί αργεί αυτό το κορίτσιιι

Γιατί; :P

Γιατί θες να μας παιδεύσεις! εμ επειδή έχεις δουλειές!


Σωστή;

Λάθος (τι δουλειές μπορεί να έχω Αυγουστιάτικα; :P)

Επειδή τώρα γράφω τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου, τα οποία, όπως καταλαβαίνεις, απαιτούν πολλή σκέψη, οργάνωση και δουλειά. Και, μιας και έχω προχωρήσει τόσο μπροστά στην πλοκή, βαριέμαι λίγο να κάνω τις διορθώσεις στα προηγούμενα κεφάλαια Όχι ότι δεν μπορώ να τις κάνω, αλλά θέλω να είναι το αποτέλεσμα όσο το δυνατόν καλύτερο

Σπόιλερ:

Μωρέ εγώ νόμιζα ότι δεν είχες τελειώσει εκείνο το διήγημα για τον διαγωνισμό... πω αμέσως να με φας!


Ααα το ήξερα( βαθιά μέσα μου!)

Σπόιλερ:

Περιμένουμε εμείς οι φαν σου!

Δεν το είπα με την κακή την έννοια. Απλώς το είπα για να μην νομίζετε ότι τα έχω φορτώσει στον κόκορα

Σπόιλερ:

Αυτή την φορά θα το ανεβάσω σύντομα ώστε να μην περιμένετε τόσο

Ναι μωρέ ξέρω!

Σπόιλερ:

Ωραία να μας τν ανεβάσεις σύντομα!

Τάξτε μου, τάξτε μουουου ^^ Τι σας είπα; Ορίστε η συνέχεια ^^

Κεφάλαιο 15ο

‘’Καταλαβαίνεις τι έχεις κάνει;’’


Και να ήθελα να ξεφύγω από αυτό το κήρυγμα, δεν μπορούσα. Είχα χάσει πλέον την αίσθηση του χρόνου. Τόση ώρα η Σελέστ προσπαθούσε να μου κάνει υποδείξεις για το πόσο ανήθηκο ήταν που σκότωσα την καλύτερή μου φίλη, όσο όμως και αν επέμενα πως δεν θυμόμουν τίποτα ούτε από το συμβάν, αλλά και από το γεγονός ότι όντως ήταν η καλύτερή μου φίλη, αυτή την φορά δεν έμελλε με τίποτα να με πιστέψει, ούτε να υποχωρήσει.

‘’Εφόσον η αστυνομία δεν με έπιασε και δεν έχει στοιχεία εναντίον μου, δεν υπάρχει λόγος να σκάμε γι’ αυτό’’ Έκατσα άνετα πίσω στην δερμάτινη καρέκλα της και έβαλα τα πόδια μου πάνω στο τραπέζι ‘’Εξάλλου, έχω σκοτώσει κι άλλους για το τίποτα. Αυτή ήταν ακόμα μια από τα θύματά μου, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο‘’ Η Σελέστ φάνηκε κεραυνοβολημένη από αυτά που της έλεγα, σαν να μην πίστευε στ’ αυτιά της.

‘’Εδώ δεν μιλάμε για έναν απλό φόνο: μιλάμε για αιματοκύλισμα. Δεν βρήκαμε το πτώμα της Λίλυ’’ είπε, υπογραμμίζοντας την κάθε της λέξη ‘’Βρήκαμε κομμάτια ιστών, όργανα, κόκαλα. Λες και μες στην αποθήκη έγινε έκρηξη! Ψάχναμε όλο το βράδυ για να σε βρούμε....τίποτα! Ανησυχήσαμε’’

‘’Και τελικά σε βρήκαμε. Το πρωί, στο κρεβάτι σου, μέσα σε ένα λουτρό αίματος’’ Για κάποιο λόγο, ο ψυχρός και περιφρονητικός τόνος του Μπλέιζ ήταν χειρότερος κι από τα ουρλιαχτά της Σελέστ: ήταν σαν να έχει απογοητευτεί από εμένα σε ανυπολόγιστο βαθμό. Σαν...

Απότομα, σηκώθηκα όρθια, κάτι που έκανε και τους δύο να έρθουν σε εγρήγορση.

‘’Που νομίζεις ότι πας;’’

‘’Πάω μια βόλτα!’’ της πέταξα εγώ. Τόση ώρα, καθόμουν υπομονετικά να ακούω τα κηρύγματά της, αλλά ο φόβος μου ήταν παρόμοιος με τον δικό της, ίσως και μεγαλύτερος. Ξάφνου, ένιωσα την ανάγκη να κάνω μια βόλτα, να ξεφύγω απ’ όλα αυτά

‘’Εκτός και αν με δέσεις και με φιμώσεις, εγώ δεν πρόκειται να μείνω άλλο εδώ μέσα’’

Μπήκα στο δωμάτιο και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Καθώς φορούσα μια απλή, λευκή μπλούζα με ντεκολτέ, ένα τζιν και μαύρες μπαλαρίνες και χτένιζα τα μαλλιά μου με μανία μπροστά στον καθρέφτη, σκεφτόμουν όλα αυτά τα παλαβά πράγματα που είχα μάθει όλον αυτόν τον καιρό και, το πιο παλαβό απ’ όλα ήταν πως δεν τα θεωρούσα πλέον τόσο παλαβά όσο στην αρχή.

Βγήκα σαν σίφουνας από το σπίτι χωρίς να πω ‘’αντίο’’ σε κανέναν απ’ τους δυο και βγήκα στους δρόμους. Το κρύο ήταν παρόμοιο με αυτό της Ιταλίας, μόνο που στην Όμαχα δεν είχε τόση υγρασία, κάτι στο οποίο πρέπει να ήμουν συνηθισμένη, μιας και ζούσα τόσο καιρό εδώ, αν έκρινα από τα λεγώμενα τόσο του Μπλέιζ, όσο και της Σελέστ.

Είχα στο νου μου για άλλη μια φορά τους ‘’λαβύρινθους’’ της ζωής μου, όλα αυτά που είχα ζήσει και δεν τα θυμόμουν. Η Σελέστ είχε δίκιο: αυτό ήταν ύποπτο, ειδικά την δεδομένη στιγμή που έγινε. Και ακόμα πιο ύποπτο ήταν που άρχισα να παθαίνω διαλείψεις κάθε φορά που χρησιμοποιούσα τις δυνάμεις μου. Μήπως οφείλονταν σε αυτό το ‘’πνεύμα’’ που έλεγαν ότι κατοικεί μέσα μου; Αν ήξερα κάτι τέτοιο για εμένα, κάτι τόσο σημαντικό, για ποιο λόγο να το ξεχάσω; Ποιο το όφελος; Και, μαζί με αυτό, γιατί να ξεχάσω ολόκληρη την ζωή μου; Μήπως...

Ακόμα μια τρομακτική σκέψη πέρασε από το μυαλό μου, το ίδιο γρήγορα με την παρέλευσή της. Φοβόμουν να εκφράσω κάτι τέτοιο ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό. Για μια στιγμή, σκέφτηκα να πάρω την Σελέστ να της το πω, αλλά στο τέλος κατέληξα πως θα ήταν καλύτερα αν της το έλεγα από κοντά.

Ούτε καν εγώ η ίδια είχα συνηδητοποιήσει πόσο πολύ έτρεχα και πόσο μακριά βρέθηκα. Πρέπει να βρισκόμουν λίγο πιο έξω από την Όμαχα, ακριβώς μπροστά σε ένα διώροφο σπίτι. Πως στο καλό είχα βρεθεί εκεί; Παρατήρησα ότι το σπίτι έμοιαζε με τον ‘’Πύργο των Καταιγίδων,’’ κάτι που έφερνε ρίγη έξαρσης στην ραχοκοκαλιά μου,για κάποιο ανεξήγητο λόγο. Παρατήρησα πως έμοιαζε κάπως εγκαταλελειμένο, είχε αραιή βλάστηση, μια σκουριασμένη μπασκέτα και ένα γκαράζ. Δίπλα σε ένα από τα παράθυρα βρίσκονταν ακουμπησμένη μια σκάλα, στην οποία θα μπορούσε να έχει άνετη πρόσβαση ο κάθε διαρρήκτης, μια σκέψη που με έκανε να γελάσω δυνατά.

Ευτυχώς που δεν ήταν κανένας εκεί για να το δει αυτό, γιατί μπορεί να νόμιζε πως τρελάθηκα.

Ήμουν έτοιμη να κάνω μεταβολή και να φύγω, αλλά κάτι μέσα μου μου έλεγε να μπω μέσα στο σπίτι και να ψάξω...

Τι ακριβώς να ψάξω; Ιδέα δεν είχα, αλλά η παρόρμηση ήταν τόσο έντονη, τόσο ισχυρή που, προτού το καλοσκεφτώ, έσπασα το μάνταλο της μπροστινής πόρτας και ήμουν ήδη μέσα.

Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν πολυτελέστατο και αψεγάδιαστο, σαν αυτά τα σπίτια των πλουσίων που μπορεί εξ’αρχής να τα σνομπάρεις, αλλά κατά βάθος ζηλεύεις γιατί δεν τα έχεις. Το σαλόνι είχε πολυτελέστατους πολυελαίους που κρέμονταν από το ταβάνι, μια καλοσχεδιασμένη ταπετσαρία σε χρυσές και σκούρες καφέ αποχρώσεις που ταίριαζαν απόλυτα με τα έπιπλα και τις κουρτίνες, φίνα κρύσταλλα, άνετους καναπέδες, τζάκι και ένα πιάνο. Κάτι μέσα μου έλεγε ότι έπρεπε να ψάξω επάνω στα δωμάτια, αλλά το πιάνο μου είχε τραβήξει ήδη την προσοχή, μιας και ήταν από τα πιο ακριβά και καλύτερα της αγοράς. Έκατσα στο πιάνο και άρχισα να παίζω το ‘’Dance of death’’ των Iron Maiden. Δεν θυμόμουν αν ήξερα ή όχι να παίζω πιάνο, αλλά εκείνη την στιγμή μου φάνηκε τόσο εύκολο που δεν έδωσα σημασία και απλώς αφέθηκα στην μελωδία.

Όταν τελείωσα, άκουσα ένα χειροκρότημα από το βάθος του διαδρόμου.

Έντρομη, γύρισα και βρήκα τον Ντράκο, να με κοιτάζει, με ολοφάνερη θυμηδία να διαφαίνεται στα γκρίζα του μάτια.

‘’Αν ήθελες να με επισκεφτείς στο σπίτι μου, θα μπορούσες, τουλάχιστον, να με προειδοποιήσεις, όχι να μπεις μέσα σαν τον κλέφτη’’

‘’Δικό σου είναι το σπίτι; Σόρρυ, δεν το ήξερα!’’ Δεν κατάλαβα πόσο μεγάλη βλακεία ήταν αυτό που είπα, μέχρι που το ξεστόμισα. Παραδόξως, αυτό τον έκανε να γελάσει, ένα αληθινό, γάργαρο γέλιο.

‘’Δεν ήξερα ότι ήξερες να παίζεις πιάνο’’ είπε, βρίσκοντάς το όλο αυτό, προφανώς, αστείο.

‘’Και εγώ τώρα το μαθαίνω για πρώτη φορά’’ Θεέ μου, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί! Από όλα τα σπίτια στην Όμαχα, πάνω σε αυτουνού το σπίτι έπρεπε να πέσω; Όταν το άκουσε αυτό, φάνηκε να σοβαρεύει κάπως.

‘’Έμαθες πολλά πράγματα για τον εαυτό σου που δεν γνώριζες μέχρι πρότινως. Σωστά, Λούνα;’’ Ο τρόπος που το είπε, η σταθερότητα στην φωνή του...

‘’Στάσου! Θες να πεις ότι εσύ τα γνώριζες όλα αυτά, όλον αυτό τον καιρό που μου το ‘’παίζεις’’ αφεντικό;’’ Η σιωπή του ήταν η ολοφάνερη ενοχή του ‘’Και γιατί δεν μου είπες τίποτα;’’

‘’Είχα τους λόγους μου’’ Η φωνή του δεν ήταν πιο δυνατή από ψίθυρο.

‘’Ναι, σιγά! Όλοι έχουν τους λόγους τους, όλοι το κάνουν για το ‘’καλό’’ μου και στο τέλος μόνο κακό μου κάνουνε. Πως γίνεται κάτι τέτοιο;’’ Δεν ήθελα να ακουστώ σαν παραπονιάρικο παιδί, αλλά ένιωθα να μου έρχονται απανωτά τα χτυπήματα απ’ όλες τις μεριές, η μια προδοσία μετά την άλλη και όλες μαζί να πλέκουν έναν ωραίο ιστό ανά μεταξύ τους και εγώ να πέφτω σαν ηλίθια στην κάθε παγίδα τους ξεχωριστά, κάθε φορά.

‘’Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ έχω ένα καθήκον να επιτελέσω. Απέναντί σου, απένταντι στην φυλή μου, απέναντι στο ανθρώπινο γένος...’’ Η φωνή του διακόπηκε, σαν να είχε πει πολλά παραπάνω απ’ όσα σκόπευε.

‘’Το ‘’καθήκον’’ σου; Για ποιο καθήκον μιλάαα...’’

Δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου γιατί στο νου μου άρχισαν να έρχονται με ορμή εικόνες, εικόνες που έκαναν την καρδιά μου να σπάσει. Ένας πόνος τόσο έντονος που νόμιζα ότι θα με άφηνε στον τόπο. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που συνάντησα τον Ντράκο, ακριβώς την ημέρα των γενεθλίων μου, αργότερα, που έμαθα ότι ήταν παράλληλα ο καθηγητής μου, οι επισκέψεις στο σπίτι του και το περιεχόμενο στο σημειωματάριό του...

Όταν οι εικόνες σταμάτησαν, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, το κεφάλι μου βούιζε και είχα γίνει ένα κουβάρι στο πάτωμα. Ο Ντράκο έτρεξε κοντά μου και με βοήθησε να σταθώ.

‘’Λούνα; Λούνα; Είσαι καλά;’’

‘’Το πνεύμα...το πνεύμα...Είναι αλήθεια. Είναι όλα αλήθεια. Και εσύ...’’ Τον έπιασα από τους ώμους και άρχισα να τον ταρακουνάω, παλεύοντας παράλληλα να πάρω μια ανάσα ‘’Όλον αυτόν τον καιρό, με κορόϊδευες. Ήθελες να είσαι κοντά μου για να είσαι μαζί της, έτσι δεν είναι;’’ Εκείνος τίναξε τα χέρια μου από πάνω του, λες και έπαθε ηλεκτροσόκ.

‘’Αν θυμήθηκες, αν όντως έχεις θυμηθεί, τότε θα ξέρεις σίγουρα πως είναι καθήκον μου και πως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Όταν έρθει η ώρα...’’

‘’Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς;’’ Γελούσα ανοιχτά, μες στην μούρη του ‘’Και τόσο καιρό στο Σαν Φρανσίσκο δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς; Που νόμιζες ότι με είχες του χεριού σου για να κάνεις τις βρωμοδουλειές σου; Τόσον καιρό δεν μπορούσες να μου πεις την αλήθεια;’’ Αυτή την φορά, εκείνος άγγιξε απαλά τους ώμους μου, θυμίζοντάς μου όλες αυτές τις νύχτες που είχαμε περάσει μαζί, όλο αυτό το πάθος και την ένταση, λες και κάθε φορά να ήταν η πρώτη μας φορά.

‘’Λούνα, εγώ...’’ Δεν πρόλαβε να αποτελειώσει την φράση του. Αποτραβήχτηκα από το άγγιγμά του. Δεν ήθελα με τίποτα να θυμάμαι αυτές τις βραδιές. Το μόνο που μου έκαναν ήταν να με κάνουν να πονάω περισσότερο.

‘’Τίποτα. Μην πεις τίποτα. Την επόμενη φορά που θα σε ξαναδώ μπροστά μου, θα σε σκοτώσω, με ακούς; Και εσένα και αυτό το κιτρινομάτικο ‘’σκυλί’’ που κάνει όλες τις βρωμοδουλειές σου’’

Το μόνο που έκανα που μπορούσε να ‘’κολλήσει’’ έστω και λίγο τα κομμάτια της κατεστραμένης μου αξιοπρέπειας πλέον ήταν να φύγω και να μην κοιτάξω πίσω μου. Το τελευταίο πράγμα που πρόλαβα να δω να είναι η θλίψη στο βλέμμα του Ντράκο, λες και σήκωνε στους ώμους του όλο το βάρος του κόσμου.

οοοοο και αυτο το λατρεψααααα......!

εμενα αυτο το σημειο μου αρεσε.....η αρχη "Και να ήθελα να ξεφύγω από αυτό το κήρυγμα, δεν μπορούσα. Είχα χάσει πλέον την αίσθηση του χρόνου. Τόση ώρα η Σελέστ προσπαθούσε να μου κάνει υποδείξεις για το πόσο ανήθηκο ήταν που σκότωσα την καλύτερή μου φίλη, όσο όμως και αν επέμενα πως δεν θυμόμουν τίποτα ούτε από το συμβάν, αλλά και από το γεγονός ότι όντως ήταν η καλύτερή μου φίλη, αυτή την φορά δεν έμελλε με τίποτα να με πιστέψει, ούτε να υποχωρήσει."
........

Πολύ χαίρομαιαιαι

Αυτό όντως ισχύει. Η Σελέστ, από 'δω και πέρα, θα είναι πιο σκληρή και πιο αδιάλλακτη όσον αφορά την συμπεριφορά της προς την Λούνα. Και ένα περιστατικό που θα συμβεί παρακάτω θα οξύνει κι άλλο τα πνεύματα

ποποοο......ανυπομονωωω......!!!!! εμενα ο χαρακτηρας της Σελεστ μου αρεσει....!!!!!!! <3

Ω καταπληκτικό κεφάλαιο!!!

Επιτέλους! Η Λούνα αρχίζει να θυμάται! Καιρός ήτανε!!

Καλά τον έκανε τον Ντράκο! Τον σιχάθηκα πια!

Περιμένουμε συνέχεια!:

Και που 'σαι ακόμα...

Κεφάλαιο 16ο

Δεν ήξερα από τι έτρεχα να ξεφύγω πιο μακριά: από τις αποκαλύψεις ή από τον ίδιο μου τον εαυτό; Την ανοησία μου; Την τυφλή πίστη και εμπιστοσύνη που έδωσα σε ορισμένα άτομα και την πέταξαν στα σκουπίδια, έτσι απλά; Πλέον, μπορούσα να δω ξεκάθαρρα πως οι αναμνήσεις σου παρέχουν ασφάλεια, ένα ‘’καμπανάκι’’ που χτυπάει επίμονα κάθε φορά που ο κίνδυνος πλησιάζει, κάθε φορά που κινδυνεύεις να εκπέσεις στα λάθη του παρελθόντος. Τόσο καιρό, βρισκόμουν, χωρίς να καν να το γνωρίζω, στην φωλιά του λύκου, ο οποίος, αντί να με φάει, έπαιζε με την αφέλειά μου. Χαιρόταν να με βλέπει να υποφέρω.
Η οργή μου ήταν άραγε δικαιολογημένη; Πράγματι, αισθανόμουν ακόμα τόσο μπερδεμένη που, καλά-καλά, ούτε κι εγώ η ίδια δεν ήξερα.

Αλλά δεν επρόκειτο να πέσω ξανά στην παγίδα του. Ποτέ ξανά. Τα πράγματα είχαν αλλάξει πλέον. Μπορεί να προσπαθούσαν όλον αυτό τον καιρό να με ‘’κατηγοριοποιήσουν,’’ να με βάλουν σε καλούπια, να μην με βλέπουν πραγματικά όπως είμαι. Ότι δρω με τους δικούς μου, μυστήριους τρόπους, ότι είμαι άδικη, το τελευταίο άτομο στην γη που χρείται εμπιστοσύνης. Μπορεί να με σιχαίνονται, να με βλέπουν σαν ένα άλυτο πρόβλημα, μια μύγα στον τοίχο. Αλλά όλα αυτά τελειώσανε. Όσο και αν ευχήθηκαν να χαθώ, όσο και αν προσπάθησαν να με κατευθύνουν ή να με εξουσιάσουν, αυτή την φορά...

Δεν θα μπορέσουν με τίποτα να με σταματήσουν.

Το μυαλό μου γύριζε σε τέτοιους, φρενήρεις ρυθμούς που ένιωσα ξαφνικά την ανάγκη για ένα τσιγάρο. Κοιτάζοντας τριγύρω μου, στο άδειο σοκάκι όπου βρισκόμουν, δεν έβλεπα κανέναν. Μόνο ένα αγόρι καθισμένο πάνω σε ένα βρόμικο παγκάκι. Πρέπει να ήταν γύρω στα δεκατρία με δεκατέσσερα, αλλά έμοιαζε αρκετά ανεπτυγμένος για την ηλικία του. Είδα πως κρατούσε τσιγάρο και, μιας και το χρειαζόμουν, πήρα το θάρρος να πάω να του το ζητήσω. Το πλησίασα, με αργό και σταθερό βήμα και του είπα, για να σπάσω τον πάγο:

‘’Έχει νέκρα αυτή την ώρα’’

‘’Όπως φαίνεται’’ έκανε αδιάφορα εκείνος, συνεχίζοντας να καπνίζει. Με κοίταζε με μισό μάτι.

‘’Σε πειράζει να μου δώσεις κι εμένα ένα; Μου τελείωσαν τα τσιγάρα και το περίπτερο είναι μακριά από ‘δω’’ Προσπάθησα να είμαι όσο πιο ευγενική μπορούσα, μην με περάσει και για ζήτουλα που συνήθιζε να κάνει τράκα ξένα τσιγάρα. Μου έδωσε ένα, το οποίο άναψε κιόλας με τον αναπτήρα του και εγώ ήμουν έτοιμη να κάνω μεταβολή και να φύγω, όταν...

Μια ακόμα ανάμνηση ήρθε στο μυαλό μου, το ίδιο ‘’αστραπιαία’’ με τις προηγούμενες. Αυτή την φορά, ήταν ολοζώντανη, σαν να την ζούσα εκείνη ακριβώς την στιγμή:

Είδα εμένα μες στο σπίτι με τα κόκκινα τούβλα να βρίσκομαι στο κρεβάτι μου. Καθώς κοιμόμουν, ένιωσα ένα χέρι να με ακουμπάει στον ώμο και ένα μικρό αγόρι να μου λέει με παραπονεμένη φωνή πως έβλεπε εφιάλτη. Εγώ τον πήρα αγκαλιά και πήγα να τον βάλω στο κρεβάτι του, αλλά εκείνος τελικά επέμενε να κοιμηθεί μαζί μου. Και έτσι κοιμηθήκαμε αγκαλιά όλη την νύχτα...

Όταν επέστρεψα βίαια στην πραγματικότητα, ένιωθα σαν να μου είχε ρίξει κάποιος μπουνιά στο πρόσωπο ή ένα ποτήρι, παγωμένο νερό και να με είχε καταβρέξει, λες και είχα δει ένα ολοζώντανο φάντασμα μπροστά μου. Γυρίζοντας και βλέπωντας καλά το πρόσωπο του αγοριού, δεν υπήρχε καμία αμφιβολία.

Ήταν ο αδερφός μου. Ο Μπέντζαμιν.

Η φωνή της λογικής μου έλεγε να τρέξω όσο πιο μακριά γίνεται, να μην τον ξαναενοχλήσω ποτέ, να μην του γίνω βάρος, αλλά κάτι μέσα μου, κάτι στο οποίο δεν μπορούσα να δώσω καμία λογική εξήγηση, ήθελε να τρέξει κοντά του και να τον αγκαλιάσει. Φυσικά και οι δυο αυτές αντιδράσεις θα ήταν ακραίες και παρορμητικές για τα μέτρα του καθενώς και, τελικά, επέλεξα μια ‘’μέση λύση’’ Αποφάσισα να τον πλησιάσω και να του μιλήσω. Έκανα ξανά μεταβολή και έκατσα δίπλα του στο παγκάκι.

‘’Λοιπόν; Τι κάνεις εσύ εδώ;’’ Τα μάτια του, τόσο όμοια με τα δικά μου στο χρώμα, με κοίταζαν με καχυποψία. Τον είδα να απομακρύνεται όσο το δυνατόν γινόταν από κοντά μου.

‘’Χαλαρώνω’’ Η όψη του, όμως, έδειχνε το αντίθετο: ήταν μες στην τσίτα. Αυτό φάνηκε από τον τρόπο που μίλησε στην συνέχεια‘’Να σου πω: θες κάτι; Σου έδωσα το τσιγάρο σου. Άντε, δίνε του. Μου σπας τα νεύρα’’ Αυτό μου θύμησε πόσες φορές τον είχα αποπάρει. Ήξερα ότι η εφηβεία είναι δύσκολη. Μπορεί να μην θυμόμουν πως την είχα περάσει, αλλά είχα διαβάσει βιβλία γι’ αυτήν. Αποφάσισα, τότε, πως έπρεπε να επιμείνω, γι’ αυτό συνέχισα, σαν να μην τον είχα ακούσει:

‘’Λένε πως όσοι αρχίζουν το κάπνισμα δεν έχουν καλά πρότυπα από το σπίτι τους. Εσύ δεν είχες κανέναν να σε αποτρέψει από αυτό; Μάνα; Πατέρα; Αδέρφια;’’ Όταν είπα την λέξη ‘’αδέρφια’’ είδα το βλέμμα του να σκοτεινιάζει.

‘’Είχα μια αδερφή. Πέθανε όταν ήμουν οχτώ χρονών’’ Πήρε μια τζούρα από το τσιγάρο του και μου έριξε ένα βλέμμα από την κορυφή μέχρι τα νύχια ‘’Εσύ μου την θυμίζεις πάντως. Της μοιάζεις πολύ’’

Κάπου εδώ, θα έπρεπε να πω κάτι αόριστο για να τα μπαλώσω, να δείχνω ότι‘’συμπάσχω’’ μαζί του και να τον αποχαιρετήσω μια για πάντα. Αυτό θα ήταν μια συνετή και λογική κίνηση, σωστά; Όμως η σύνεση φαινόταν μια συγκεχυμένη έννοια εκείνη την στιγμή και η λογική με είχε από καιρό εγκαταλείψει.

‘’Τι θα έκανες αν σου έλεγα ότι δεν της μοιάζω απλώς, αλλά ότι είμαι η αδερφή σου;’’ Ορίστε. Το είπα. Πλέον δεν υπήρχε επιστροφή. Μου φάνηκε ότι είδα μια υποψία χαμόγελου στο πρόσωπό του.

‘’Πφ, ναι, καλά’’ Τι περίμενα; Να με πιστέψει; Λες και εγώ είχα πιστέψει με την πρώτη την Σελέστ και τον Μπλέιζ. Όταν μίλησα, η φωνή μου ήταν αυστηρή. Φρόντιζα να είμαι απόλυτα σοβαρή, τονίζοντας ξεχωριστά την κάθε μου λέξη.

‘’Μιλάω σοβαρά, Μπέντζαμιν. Δεν σου κάνω πλάκα. Είμαι η Λούνα, η αδερφή σου. Δεν πέθανα σε εκείνη την έκρηξη στην αποθήκη. Είμαι ζωντανή και στέκομαι εδώ, μπροστά σου’’ Περίμενα οποιουδήποτε είδους ακραία αντίδραση, αλλά εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να συνεχίζει να καπνίζει το αναθεματισμένο το τσιγάρο του. Περίμενα λίγα ακόμα λεπτά μες στην σιωπή, μα τίποτα. Στο τέλος δεν άντεξα και ξέσπασα ‘’Δεν θα πεις τίποτα;’’ Όταν γύρισε να με κοιτάξει, στα μάτια του φαίνονταν ξεκάθαρα ο θυμός που κρατούσε μέσα του.

‘’Τι θες να πω, Λούνα; Ο θάνατός σου σήμανε και τον θάνατο της οικογένειάς μας’’ Σε αυτές τις βαρυσήμαντες δηλώσεις του είχε δίκιο. Δεν ήξερα τι να του πω. Δεν χρειάστεικε να πω τίποτα, όμως. Φαινόταν ότι αυτά που έλεγε τα κρατούσε καιρό μέσα του.

‘’Ο πατέρας μου φερόταν μεν αφύσικα μετά τον θάνατό σου, όπως και η μητέρα μου, αλλά το είχα αποδώσει αυτό στον θάνατό σου και μόνο. Όταν, μετά από δυο χρόνια έμαθα ότι είσαι το μπάσταρδο υιοθετημένο του πατέρα μου...’’ Έκανε μια παύση για να δει την αντίδρασή μου, αλλά δεν πρέπει να είδε ίχνος έκπληξης επάνω μου, μιας και ήταν κάτι που ήδη γνώριζα ‘’...τέλος πάντων’’ Τον είδα να διακόπτει την αφήγησή του και να κάνει μια τζούρα απ’ το τσιγάρο του ‘’Οι γονείς μου χωρίσανε. Ο πατέρας μου πήγε στους Γιατρούς χωρίς Σύνορα και η μητέρα μου το έριξε στα ψυχοφάρμακα για να συνέλθει’’ Στο βλέμμα του φαινόταν τώρα πόσο βάρος σήκωνε στους ώμους του, βάρος ανόμοιο της ηλικίας του ‘’Αν ήσουν ζωντανή όλον αυτόν τον καιρό, γιατί απλώς δεν εμφανίστηκες; Γιατί τώρα, μετά από τόσα χρόνια;’’

Μακάρι να είχα και εγώ μια απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, αλλά τον τελευταίο καιρό φαινόταν να έχω περισσότερα ερωτήματα μέσα μου παρά απαντήσεις. Μου πήρε λίγα λεπτά μέχρι να διατυπώσω μια απάντηση που να βγάζει έστω και λίγο νόημα και αυτή πάλι ελλειπής ένιωθα πως ήταν.

‘’Μπέντζαμιν, καταλαβαίνω την οργή και την αγανάκτησή σου περισσότερο απ’ όσο νομίζεις, αλλά ούτε και σε εμένα η ζωή στάθηκε ιδιαίτερα...γενναιόδωρη. Δεν μπορώ να σου πω λεπτομέρειες, ελπίζω, ωστόσο, κάποια μέρα να έχω την ευκαιρία να σου τα πω όλα’’ Έβγαλα ένα κομμάτι χαρτί από το παλτό μου και ένα στιλό, σημειώνοντας την διεύθυνση του σπιτιού της Σελέστ και του το έδωσα ‘’Αυτή είναι η διεύθυνση που μένω τώρα και το τηλέφωνό μου. Αν χρειαστείς κάτι, οτιδήποτε, μην διστάσεις να έρθεις να με βρεις’’

Πήγα να κάνω μεταβολή και να φύγω, όταν θυμήθηκα ότι εκκρεμούσε ακόμα μια λεπτομέρεια. Τον πλησίασα και, με την δύναμη της υποβολής, είπα: ‘’Α, και κάτι ακόμα: μην πεις σε κανέναν ότι βρίσκομαι εδώ. Κατανοητό;’’ Εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και εγώ τον άφησα. Προτού φύγω, πρόσεξα πως φορούσε μια μπλούζα με την στάμπα των Ramones επάνω της. Χαριτολογώντας, γύρισα και του είπα:

‘’Χαίρομαι που όσο καιρό έλειπα μπήκες στον ίσιο δρόμο, αδερφούλη’’ και του έκπλησα το μάτι.

Νομίζω ότι το έπιασε το νόημα.

<3 καθε μερα το λατρευω και περισοοτερο....!!!!!

Το έπιασε το νόημα!

Αχ μωρέ ο Μπέντζαμιν, μεγάλωσε και μιλάει και σκληρά! Ουστ! πλάκα κάνω καλά έκανε το παιδί!

Τώρα η Λούνα θα γυρίσει στην Σελεστ και στον Μπλειζ;;;

Περιμένουμε συνέχειαααααα!!!!

Ε, έτσι όπως τα είπε, δεν είχε κι ένα δίκιο; Μπορεί να ήταν σκληρός, όμως ήταν αληθινός.

Ε ναι, θα γυρίσει, τι να κάνει; Όμως τα πράγματα θα πάρουν μια απροσδόκητη τροπή. Δείτε

Κεφάλαιο 17ο

Το να γυρίσω στο σπίτι της Σελέστ ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα να κάνω, δεν πρέπει όμως να είχα και άλλη επιλογή. Δεν είχα που αλλού να πάω, αλλά και να είχα, ήταν σίγουρο πως δεν θα το θυμόμουν. Μόλις μπήκα στο σπίτι, τους βρήκα και τους δυο καθισμένους στο σαλόνι, με δυο κούπες καφέ μπροστά τους. Όταν μπήκα, η συζήτηση κόπηκε ‘’βιαίως’’ στην μέση.

‘’Α, Λούνα, εσύ είσαι;’’ Το ύφος του Μπλέιζ ήταν ειρωνικό, το ίδιο και ο τόνος της φωνής του ‘’Πάλι καλά που μας θυμήθηκες, δηλαδή’’

‘’Άντε χάσου, Μπλέιζ. Την όρεξή σου είχαμε και σήμερα’’ του πέταξα επιθετικά εγώ και βούλιαξα στον καναπέ. Η Σελέστ πρέπει να κατάλαβε από την στάση μου πως κάτι πρέπει να μου είχε συμβεί και πως αυτή δεν ήταν μια ακόμα συνηθισμένη έκρηξη επίθεσης.

‘’Λούνα, τι έγινε; Σου συνέβη κάτι όσο ήσουν στον δρόμο;’’ Για μια στιγμή, ήμουν έτοιμη να της τα πω όλα, να της ανοίξω την καρδιά μου, μα το αγριεμένο βλέμμα του Μπλέιζ μου έκοψε την φόρα.

‘’Όχι, δεν είναι τίποτα. Θα μου περάσει’’ Βαθιά μέσα μου όμωε ήξερα ότι αυτό δεν θα ‘’περνούσε’’ τόσο εύκολα ‘’Για τι συζητούσατε προτού μπω μέσα;’’ Είπα όσο πιο ανέμελα μπορούσα, τρίβοντας παράλληλα τους κροτάφους μου. Όλες αυτές οι αναδρομές στο παρελθόν μου είχαν προκαλέσει πονοκέφαλο.

‘’Συζητούσαμε σχετικά με όλα όσα μάθαμε από τον Νέιθαν και την...Λίλυ στο μπαρ σχετικά με αυτούς που ρωτούσανε επίμονα για εσένα’’

‘’Έχετε καταλήξει σε κάποιους μέχρι στιγμής;’’

‘’Για τον πρώτο είμαστε σίγουροι: είναι ο Ναθάνιελ’’ με ενημέρωσε ο Μπλέιζ ‘’Όσο για τον άλλον...’’ Έκανε παύση, λες και σκεφτόταν πόσα θα ήταν φρόνιμο να μου αποκαλύψει. Τελικά, πήρε τον λόγο η Σελέστ.

‘’Όσο για τον δεύτερο, έχουμε δυο θεωρίες. Και οι δυο δεν είναι καθόλου...ευοίωνες’’ Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που άκουγα.

‘’Δηλαδή;’’ Τα μάτια του Μπλέιζ ήταν σαν δυο ανεξιχνίαστες, σκοτεινές μπάλες, όπως ακριβώς και τα μάτια της Σελέστ. Πέρασαν πολλά, βασανιστικά λεπτά μέχρι να πάρουν τον λόγο.

‘’Πρέπει να είναι ή ο Ρόμπερτ ή...’’ έκανε διστακτικά η Σελέστ.

‘’Ο Σέγκριμ’’ συμπλήρωσε ο Μπλέιζ, με συννεφιασμένο ύφος.

Ο Ρόμπερτ, αν δεν με απατούσε η μνήμη μου, ήταν ο πρώην μου, ο οποίος με είχε απατήσει με την Κέιλιν. Αν βρίσκονταν αυτός πίσω από όλα αυτά, τότε εξηγούνταν πολλά σχετικά με την αλλόκοτη συμπεριφορά της Κέιλιν τον τελευταίο καιρό. Όσο για τον Σέγκριμ, μετά τα όσα συνέβησαν στην αποθήκη, αν είχε επιζήσει, είχε κάθε λόγο να θέλει να με δει νεκρή.

Τέλεια! Λες και δεν με κυνηγούσαν ήδη αρκετοί. Κανένας άλλος, παιδιά; Πρέπει να μπείτε στην σειρά και να πάρετε νουμεράκι’’ Έχωσα το κεφάλι μου μέσα στις χούφτες μου. Δεν ήθελα να απελπίζομαι από τώρα, προτού σιγουρευτώ για το οτιδήποτε, αλλά όλα έρχονταν με τέτοια ταχύτητα που δεν είχα πλέον ούτε καν την ικανότητα να ‘’επεξεργαστώ’’ τα δεδομένα, πόσο μάλλον να προτείνω λύσεις για την επίλησή τους ‘’Τι θα κάνουμε τώρα;’’ Η Σελέστ πέρασε το χέρι της στους ώμους μου για να με παρηγορήσει.

‘’Εμείς θα πάμε να ανακρίνουμε τον Ναθάνιελ για να δούμε αν γνωρίζει τίποτα’’ Με το που το είπαν αυτό, σηκώθηκαν όρθιοι και η δυο, με την Σελέστ να παίρνει την τσάντα της με γρήγορες, κοφτές κινήσεις.

‘’Εσύ μείνε εδώ και μην κάνεις καμιά βλακεία!’’ είπε ο Μπλέιζ, δείχνωντάς με και κοιτώντας με με νόημα. Τώρα με προκαλούσε ανοιχτά. Τώρα θα έβλεπε τι είχε να πάρει. Σηκώθηκα με φόρα και του είπα, με ‘’τσαμπουκαλεμένο’’ ύφος:

‘’Α, για να σου πω..’’

‘’Αρκετά!’’ Ποτέ ξανά δεν είχα ακούσει την φωνή της Σελέστ έτσι. Αυτό και το ότι οπλοφορούσε με έκανε να μαζευτώ στην θέση μου ‘’Φέρεστε σαν παιδιά, όχι, χειρότερα κι από παιδιά’’ Γύρισε προς τον Μπλέιζ ‘’Εσύ σταμάτα να την επικρίνεις με το παραμικρό. Κάθε τρεις και λίγο, η ίδια ιστορία. Και εσύ...’’ είπε, γυρνώντας προς εμένα ‘’’κοίτα να μην κάνεις καμιά βλακεία’’ Είδα ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό της. Χαμογέλασα κι εγώ και ένευσα θετικά. Λίγο πριν βγουν στην πόρτα, άκουσα τον Μπλέιζ να λέει:

‘’Εσένα γιατί σε άκουσε, δηλαδή;’’

‘’Γιατί μου το ζήτησε ευγενικά’’ φώναξα, προτού κλείσει η πόρτα πίσω μου.

Όταν έμεινα μόνη μου στο δωμάτιο, με ‘’έτρωγαν’’ τα χέρια μου να κάνω κάτι. Ήταν τόσοι πολλοί αυτοί που με δούλευαν τόσο καιρό ψιλό γαζί και γελούσαν πίσω από την πλάτη μου. Και πρώτη η Κέιλιν, η οποία έπρεπε με κάποιο τρόπο να πληρώσει...

Έπρεπε να πληρώσει. Αυτό είναι!

Είχα μια ιδέα. Μια τρελή, τρελή ιδέα.


Όλα πλέον μες στο σπίτι ήταν έτοιμα: τα φώτα, οι στολισμοί, τα πλαστικά ποτήρια, ακόμα και η τούρτα. Και μέσα σε όλα αυτά εγώ, να φοράω το καλύτερό μου φόρεμα, ειδικά για την περίσταση. Όσο αναλογιζόμουν το τι έκανα, τόσο βεβαιωνόμουν για το πόσο τρελό ήταν. Ήλπιζα η Σελέστ να μην πάθαινε υστερία. Ένας γκρινιάρης Μπλέιζ μας αρκούσε.

Γιατί τα είχα κάνει όλα αυτά; Διότι είχα αποφασίσει να κάνω ένα πάρτι εξ’ ονόματος της Κέιλιν, κάτι σαν reunion. Πως το έκανα αυτό; Μπήκα, χρησιμοποιώντας τον κωδικό της, στον λογαριασμό της στο Facebook και έκανα ανάρτηση στον τοίχο της με την διεύθυνση του σπιτιού και τους καλεσμένους, φροντίζοντας ο μόνος αθάνατος στην παρέα μας να είναι η Έβελιν. Κάλεσα και τον Μάικ, φυσικά, για να έχει περισσότερη...πλάκα.

Στην αρχή, οι καλεσμένοι είχαν καθυστερήσει, κάτι που με φόβισε, μήπως τελικά δεν έρθουν, μετά από ένα τέταρτο, ωστόσο, άρχισαν να καταφθάνουν στο σπίτι κατά δεκάδες. Μέχρι και εκείνο το κάθαρμα ο Γκάμπριελ είχε έρθει, συνοδευόμενος από μια ηλίθια ξανθιά. Τους χαιρετούσα όλους, χρησιμοποιώντας κάθε φορά το καλύτερό μου χαμόγελο. Κανένας δεν έδειχνε να με αναγνωρίζει και οι παλιοί μου συμμαθητές φαίνονταν ευχαριστημένοι με όλα, μόνο που ρωτούσαν κάθε τρεις και λίγο που ήταν η οικοδέσποινα. Βαρέθηκα να τους καθυσηχάζω πως θα ερχόταν από λεπτό σε λεπτό.

Όταν έφτασε τελικά η Έβελιν, ο Μάικ, που είχε ήδη φτάσει εκεί, έκανε αυτό που έκανε κάθε φορά που την έβλεπε: την κοίταζε σαν χάνος. Έπρεπε, παρόλα αυτά, να μπει στην σειρά, γιατί όλοι οι άντρες έδειχναν να μαγεύονται από την παρουσία της. Και ενώ ο Μάικ απαντούσε σε ερωτήσεις για την υγεία της Κάσσιντυ και της τετράχρονης κορούλας του, η Έβελιν την έπεφτε σε έναν από τους πρώην φίλους του, τον Μαρκ, κάτι που πήγαινα στοίχημα πως τον έκανε έξαλλο από την ζήλια του.

Εφόσον πλέον είχαν καταφθάσει όλοι οι καλεσμένοι, η μουσική έπαιζε στην διαπασόν και το ποτό έρρεε άφθονο, έφτανε αυτός που όλοι περιμέναμε:

Η Κέιλιν.

Με το που μπήκε μες στο σπίτι, ακούγονταν από παντού ιαχές και χειροκροτήματα. Η Κέιλιν δεν έδειχνε καθόλου σαστισμένη ή τσαντισμένη, το αντίθετο μάλιστα: έδειχνε πρόσχαρη, άνετη και κεφάτη. Με την ίδια ψεύτικη, δήθεν άνεση με τράβηξε παραπέρα και είπε, χαμογελώντας κατά καιρούς ψεύτικα για να μην δώσει ‘’στόχο’’

‘’Τι νομίζεις πως κάνεις;’’ Την μιμήθηκα και εγώ, αποφασισμένη, καθώς ήμουν, να παίξω το παιχνίδι της, ένα παιχνίδι που είχε στηθεί με δικούς μου όρους:

‘’Μα καλά, τόσα χρόνια συνέταιροι, να μην κάνω ένα πάρτι προς τιμή σου; Το μέρος είναι γεμάτο ανθρώπους, οι οποίοι είναι πρόθυμοι για όλα’’ Πλησίασα λίγο περισσότερο και ψιθύρισα στο αυτί της ‘’Δηλαδή, και να το κάνουμε πάνω στο τραπέζι, θα είναι πρόθυμοι να συμμετέχουν’’ Με άρπαξε από τον ώμο και είπε, αποκαλύπτωντας τους κυνόδοντές της:

‘’Έτσι και έχεις κι άλλες, απρόοπτες εκπλήξεις, την έχεις βάψει’’

Μετά από αυτά, μου άφησε το χέρι, χαμογέλασε ευγενικά, σαν να μην συνέβη τίποτα και άρχισε να ‘’τιμεί’’ τους καλεσμένους της. Πάλι καλά που κάπου μέσα στο πλήθος βρίσκονταν ο Τσαντ. Ας τολμούσε να κουνήσει το μικρό της δαχτυλάκι και να κάνει το οτιδήποτε και θα έβλεπε τι είχε να πάθει.

Όσο κι αν εκείνη ήταν έτοιμη για όλα, η δική μου αδράνεια φάνηκε να της δίνει στα νεύρα. Μου άρεσε έτσι όπως την έβλεπα, σαν μύγα που πάλευε να ξεφύγει από τον ιστό της αράχνης. Αλλά το πάρτι δεν είχε τελειώσει ακόμα.

Το πάρτι το είχα οργανώσει εγώ. Και όφειλα να διασκεδάσω όσο πήγαινε.

Κάποια στιγμή, πρότεινα, μπροστά σε όλους, σίγουρη, καθώς ήμουν, ότι δεν θα μου το αρνιόταν, να κόψουμε μια τούρτα προς τιμήν της. Όπως το περίμενα, η Κέιλιν με ακολούθησε από πίσω και, με το που μπήκαμε στην κουζίνα, άρπαξα ένα κουζινομάχαιρο και της το έχωσα στην κοιλιά. Εκείνη έβγαλε μια έκπληκτη κραυγή και διπλώθηκε στα δυο, κάτι που δεν ακούστηκε χάρη στην μουσική, την οποία είχα βάλει επίτηδες στην διαπασόν. Έτσι όπως την είδα να σφαδάζει, την άρπαξα από τα μαλλιά και της είπα, σαν να την φτύνω μες στην μούρη:

‘’Τώρα θα δεις, παλιοβρώμα, που θα μου κάνεις και υποδείξεις. Δεν φτάνει που μου έφαγες τον γκόμενο, δεν φτάνει που σε έφαγα τόσα χρόνια στην μάπα, ούτε καν ότι με την Λίλυ το απόλαυσα περισσότερο απ’ ό, τι όταν πήγα μαζί σου (και δεν ήταν καν γαμήσι...) ‘’ Εκείνη προσπαθούσε να μιλήσει, αλλά ο πόνος ήταν πολύ έντονος ‘’Ναι, μωρή σκρόφα. Καθαρό ασήμι, μόνο για σένα’’ Η πονεμένη της έκφραση μου προσέφερε ασύλληπτη ικανοποίηση ‘’Τώρα στρέφεσαι και εναντίον μου; Στο...’’

Τον λόγο μου διέκοψε το κουδούνι στην πόρτα. Απότομα, έβγαλα το μαχαίρι από την κοιλιά της και το κάρφωσα στην καρδιά της.

‘’Μην κουνηθείς’’ της είπα και γέλασα με το προσωπικό μου αστείο. Που μπορεί να πήγαινε, εφόσον είχε παραλύσει; Έκλεισα την πόρτα της κουζίνας και πέρασα με άνεση μες το πλήθος, λες και δεν έτρεχε τίποτα. Μόλις άνοιξα την πόρτα, στην αρχή έμεινα έκπληκτη, παρόλα αυτά, χαιρόμουν που τον έβλεπα.

‘’Μπέντζαμιν! Χαίρομαι που αποφάσισες να έρθεις τελικά. Πέρασε!’’ Πέρασα το χέρι μου γύρω από τους ώμους του και τον παρακίνησα να προχωρήσει. Εκείνος απλώς αφήνονταν στο να τον καθοδηγώ και με κοίταζε έκπληκτος.

Όταν φτάσαμε στο στερεοφωνικό, έκλεισα τον ήχο και συνέδεσα το μικρόφωνο.

‘’Συγνώμη. Μπορώ να έχω την προσοχή σας, παρακαλώ; Επειδή ο μικρός από ‘δω...’’ είπα, δείχνοντάς τον Μπέντζαμιν προς όλους ‘’έχει καιρό να με δει, εσείς οι υπόλοιποι περισσεύετε. Γι’ αυτό ήρθε η ώρα να την κάνετε. Τώρα’’

Και, σαν καλά στρατιωτάκια, ο ένας διαδέχονταν τον άλλον, μέχρι που στο τέλος μείναμε εγώ και ο Μπέντζαμιν.

Α το άξιζε η σκρόφααα!! Και είμαι σίγουρη ότι έμεινε κάγκελο που η Λούνα θυμόταν! Μουαχαχαχα


Αχχχ τέλειο και αυτή η συνέχεια!!!!

Η Έβελιν και οι πιο γνωστοί της φίλοι δεν την γνωρίσανε την Λούνα;

Γιατί κάλεσε άραγε το Μπέντζαμιν εκεί και τι θα πει ο αδερφός της αν τυχόν έβλεπε την Κέιλιν όπως είναι εκεί! Και ο Μπλέιζ με την Σελεστ τι θα πουν;;

Αυτά όλα στο επόμενο επεισόδιο!

Περιμένουμε!

με οτι η Μαρια ειπε + ειναι καταπληκτικοοοο......<3 περιμενουμε

Ήταν λίιιγο παρακινδυνευμένο το σχέδιο, οφείλω να ομολογήσω, αλλά λειτούργησε ρολόι, τι λέτε; xD

Όχι γιατί, όπως κατάλαβες, τους είχε ''ψυχαναγκάσει'' όλους να μην την θυμηθούν Μεγάλο πράγμα η υποβολή ^^

Μα δεν τον κάλεσε τον αδερφό της. Ακάλεστος ήρθε. Γι' αυτό, όταν ήρθε, τους έδιωξε όλους.

Ναι, το πως θα αντιδράσουν εκείνοι θα το δείτε παρακάτω

Σας ευχαριστώ πολύ και τις δυο. Χαίρομαι που σας αρέσει η συνέχεια